Wyprowadzka od rodziców i poczucie winy - Netkobiety.pl

Napiszę swoją historię:
Od lat latecznych była mowa, ze brat zostanie z mamą, bo ja się wyprowadziłam 18 lat temu, a drugi brat 10 lat temu. Wszyscy wiedzieli, ze mieszkanie dostanie on, bo będzie się mamą opiekował do śmierci. 4 lata temu tenże brat poznał dziewczynę... aby nie przedłużać... ominę jego historię i dojdę do sedna. Dziewczyna powiedziała, ze nie będzie mieszkać z teściową i brat ma wybierać: ona albo matka... wybrał ją i wyprowadził się. Mało tego, szantażował  mamę, ze ma mu przepisać mieszkanie, a będzie jej pomagał finansowo, a gdy tego nie dostał- przestał się z nami kontaktować, po prostu odizolował się i choć mieszka z mamą na tym samym osiedlu, nawet nie kupił jej chleba w chorobie.
Mama została sama, w biedzie, schorowana, rozżalona, wzbudzając poczucie winy w każdym dziecku po kolei. Nie będę wypisywać jakie przykre słowa od niej słyszeliśmy, ile łez wylałam i nocy nie przespałam. Mama oczekiwała, że się z mężem i dzieckiem przeniesiemy do niej. Niestety... nie rzucimy pracy, szkoły, wszystkiego co tu mamy i nie przeprowadzimy się. Drugi brat mieszka w drugim końcu kraju, więc też nie porzuci wszystkiego.
Historia nieco inna niż Twoja, ale odczucia podobne. Wzbudzanie poczucia winy, samotność, oczekiwania i rozczarowania.

Pamiętaj, że nie jesteś za rodziców odpowiedzialna, są dorośli, nie są ubezwłasnowolnieni, przykuci do łózka. Zrobiłabym na Twoim miejscu to samo, gdybym miała okazję. Nie zrobiłaś nic złego, miałaś pełne prawo tak postąpić, jesteś dorosła i masz już własną rodzinę. Zamiast wyrzucać sobie wzajemnie, uplanujcie jak z tego wybrnąć.  Macie jeszcze ponad pół roku.
Możesz zabrać rodziców do siebie, skoro będziesz chciała z nimi być i będziecie mieli warunki. Rodzice mogą sprzedać swój majątek, kasę rozdać za życia i przynajmniej nie będzie problemów majątkowych po ich śmierci. Mogą wynajmować/dzierżawić, a mieszkać z Wami. Nie będą mogli Ci wyrzucać, że się od nich odwróciłaś, zostawiłaś ich na pastwę losu (bo starsi ludzie tak się właśnie czują).
Nie ma sytuacji bez wyjścia, wystarczy się otworzyć na nowe. Jeśli Twoi rodzice bardzo chcą byś się nimi zajmowała na starość, to z chęcią pójdą tam gdzie Ty... na tym polega miłość. Tak przynajmniej ja uważam, tak ja bym postąpiła... poszłabym za dzieckiem gdziekolwiek by chciało mnie zabrać.

tajemnicza75
Czyli rozumiem, że sobie i jednemu bratu dajesz prawo do układania życia po swojemu, nie zajmowania się rodzicami,a drugi brat jest świnią, bo zachowuje identycznie jak wy. Piękna postawa, taka uczciwa...

Przecież wystarczyło pogadać z nami, że chce się wyprowadzić, ze trzeba ustalić jak mamie pomóc, kto w czym i kiedy mógłby pomóc, że może zamienimy mieszkanie na mniejsze, aby mama sobie radziła z opłatami.... jakakolwiek normalna rozmowa. Nie chodzi o to, że się wyprowadził, tylko w jaki sposób to zrobił i jak postępuje. Mogliśmy się opieką podzielić, nie widzę problemu. Szczerze... zakładając, że on by z mamą został- ja i tak podejrzewałam, że potrzebowałby pomocy i wtedy nie odmówiłabym.

A gdzie ja napisałam, ze się spadku zrzekł, ze mama mu nie chciała dać dożywocia na pismie? Wręcz przeciwnie, zażądał go... z tym, że mama zawsze mówiła, ze dostanie mieszkanie ten kto się nią będzie opiekował do śmierci -pisałam o tym na początku, ale nie chciał się nią opiekować, ale mieszkanie chciał. On szantażował, ze ma mu przepisać teraz i to bez opieki ... napisałam o tym w pierwszym wątku.
Zachowek mu się należy- oczywiście i tego nie kwestionuję. Chociaż tak moralnie rzecz biorąc.... skoro ja bym się zrzekła mieszkania na jego korzyść (zakładając pierwszą wersję, ze on by z mamą został), to zrobiło mi się zwyczajnie po ludzku przykro, kiedy on bez żadnego udziału w opiece nad mama, bez żadnej chęci... po prostu zażądał i to z pretensją, że nie dostał całości.
Wygląda na to, ze ja jakaś naiwna byłam. Chciałam się zrzec swojej części, bo uznałam, że mu się należy za opiekę... oj głupia ja .
Dlaczego nie zamieszkamy u niej - napisałam wcześniej. Mam wrażenie, że nieuważnie czytasz moje wypowiedzi, wyłapujesz coś z kontekstu i się czepiasz.

Mamy nie wezmę, bo nie mam warunków, mieszkamy w  małym wynajmowanym i mama kategorycznie odmówiła, bo ma własne, nie chciała się gnieździć z nami w jednym pokoju. Szukamy jej mieszkania na zamianę, aby mieszkała blisko nas, albo z nami (zależy czy uda się znaleźć 2 czy 3 pokoje). To jedyne dobre wyjście.

Daj jeszcze coś na obronę brata, a jeśli jeszcze zostało Ci trochę kamieni, to kamieniuj mnie dalej... .

Nie napisałam, że pomóc chciał, tylko, ze chciał przesyłać co m-c jakieś pieniądze (wesprzeć finansowo) i nic więcej. Tymczasem pomoc to zrobienie zakupów (mama nie może dźwigać), pomoc w powieszeniu firany, umyciu okna itp (mamie nie wolno wchodzić na stołek/drabinę), doglądanie w chorobie (często nie może wyjść kupić sobie nawet chleba). Pomoc to nie przesyłanie pieniędzy i brak zainteresowania, to realna pomoc fizyczna i wsparcie duchowe- mylisz pojęcia!!!!! Tymczasem mama zawsze obiecywała mieszkanie temu kto z nią zamieszka i będzie jej pomagał, zajmie się nią do starości.  Przecież to nie to samo-litości!
Ja też przesyłam mamie co m-c określona sumę i wykupuję recepty, ale nie wymagam by mi za to mieszkanie przepisała. Nikt nigdy nie mówił w rodzinie o czymś takim, bo inaczej ja bym to mieszkanie dostała-taka prawda.
Co z mamą już napisałam... weź czytaj ze zrozumieniem proszę. Szukam mamie mieszkania na zamianę blisko mnie, ja będę się nią zajmować, ale umowy o dożywocie nie podpisze. Zajmę się nią tak po prostu-bezinteresownie, nie potrzebuje do tego dokumentu notarialnego.
Spadkowe sprawy znam, byłam u adwokata z mamy polecenia.

Napisałam swoją historie nie po to by się żalić, skarżyć czy prosić o radę... to w końcu nie mój wątek . Napisałam o tym, by autorce tematu dać do zrozumienia, że wiem co czuje i jakie ma emocje. Po co ja w ogóle Ci odpisuję... chyba z grzeczności, bo nie mam innego powodu .

Brat drugi mamy nie weźmie, bo mieszka z teściami w ich domu i to oni musieliby wyrazić zgodę, a tego nie zrobią.
Powtórzę po raz drugi dwie kwestie (prawie wszystko powtarzam, tak trudno czytać dokładnie, ze zrozumieniem?): mama zamieszka blisko mnie lub z nami- zależy jakie mieszkanie nam się trafi, 2 czy 3 pokojowe. Nie chodzi o to, że się wyprowadził, tylko o sposób w jaki to zrobił i jak postępował/postępuje nadal ( znowu się powtarzam). Założenie rodziny nie oznacza zerwanie kontaktów i zachowanie w stylu: ty sobie zdychaj w chorobie, a jak zdechniesz to się tam wreszcie wprowadzę.

Tak, uważam, że to za mało!!!! Mama wolała nie mieć tych pieniędzy, ale mieć realną pomoc i wsparcie rodziny, o którym pisałam. W przypadku osoby starszej i chorej to jest ważniejsze niż sama kasa i tekst w stylu: radź sobie sama. Zapytaj kogokolwiek chorego i starszego, to Ci potwierdzi. Co jej po pieniądzach skoro leży przykuta do łózka i z głodu słabnie, bo nie ma -z powodu choroby- sił sobie wyjść chleba kupić?  Jeśli tego nie rozumiesz to nie mamy o czym pisać... . Nie przesyłałby mamie aż tyle kasy, aby  sobie mogła służąca wynająć i zamówić sprzątanie.
Kwestie prawne: Nie muszę mieszkać z mamą, aby mi przepisała mieszkanie za opiekę.
Dożywocia nie podpisuję bo jestem głupio honorowa, a nie dlatego, ze się mamą nie będę zajmować. Powtórzę moje słowa "Zajmę się nią tak po prostu-bezinteresownie, nie potrzebuje do tego dokumentu notarialnego".
Jeśli będę musiała znów coś powtarzać, nie zrobię tego... sorki naucz się czytać .

Zastanawia mnie dlaczego tak drążysz temat? Musisz mieć coś wspólnego z moim bratem (w sensie jego zachowania/postępowania/sumienia) i próbujesz się wybronić? Mogę dać Ci ostatnie słowo, jeśli to da Ci spokój duszy lub dowartościowanie. Tylko napisz co chcesz przeczytać .

Staję po stronie Twojego brata, bo Ty sobie życie poukładałaś, drugi brat też, a jak on chce, to wieki krzyk i niesprawiedliwość. Miał dostać mieszkanie za opiekę, zrzekł się opieki, to zrzekł się też mieszkania. Zachował się uczciwie i tyle.  Ty po prostu nie możesz przeżyć, że ktoś nie tańczy tak, jak Ty mu zagrasz, że ważniejsze jest dla niego zdanie jego partnerki, a nie Twoje czy mamy.

A dlaczego nie chce z Wami rozmawiać, nie wiem, może odpowiedź jest w tej części historii, o której napisałaś: aby nie przedłużać... ominę jego historię i dojdę do sedna.