Jak mam ją zrozumieć - nagła zmiana - Netkobiety.pl

A co w twoim mniemaniu jest prawdziwym powodem?

Dlaczego nie wierzysz żonie, kiedy ci mówi, że od dawna jest źle? Może powtarzała ci to już wielokrotnie, tylko jej nie słuchałeś uważnie?

Saint (święty...naprawdę? ),
Dla kobiety decyzja o rozstaniu jest ostatecznością do której długo dojrzewa.
Czasami katalizatorem decyzji jest osobą trzecia, która uruchamia emocje które zgasły w małżeństwie, a wtedy wady męża są jaskrawe.
Jeżeli jaskrawosc Twoich wad jest uwypuklona przez obecność osoby trzeciej to masz marne szanse na naprawę małżeństwa.

Niezależnie czy jest kochanek, czy go nie ma warto żebyś zabrał się za naprawę małżeństwa, poprzez naprawę siebie.
Zaprocentuje albo w tym związku, albo może w następnym.

Jakie zastrzeżenia artukuowala żona, kiedy zachowanie żony wskazywało, że jest zniechecona związkiem z Tobą?
Jakim językiem miłości przemawia żona ( jest ich podobno tylko 5)?
Postaraj się nauczyć rozpoznawać emocje żony i daruj sobie wyladowywanie swojej złości na niej.
Żona nie jest do zaspokajania potrzeb neurotycznych.

Chyba czas nauczyć się dialogu, w którym nie oskarża się nawzajem, ale mówi wyłącznie o swoich uczuciach i słucha się drugiej osoby starając się zrozumieć co ona czuje i jak swoją postawę pomoc by były pozytywne.
To trudna sztuka, ale daje efekty.

Staraj się przekonać (bez nacskania) żonę na wspólną terapię, pomoc w Twojej zmianie.
Potem przyjdzie pora również na nią...
Przecież kryzys w związku jest wina obu stron, nie tylko jednej.

To o gałęziach już gdzieś słyszałem/wyczytałem.

Może gdybym miał jakiś dowód/ślad o dziwo byłoby mi łatwiej podejmować decyzje.
W tej chwili nie robię głupoty TYLKO ze względu na syna, ale siły mi się kończą. Jestem psychicznym wrakiem, słabym człowiekiem który w ciągu kwartału stracił prawie wszystko co kochał. Do tego dochodzą różne złe wiadomości z zewnątrz o sprawach spoza rodziny, ale "ciężkich" dla mnie w odbiorze.

Strasznie ujowy ten rok, a od kilku dni ponownie chodzi po głowie "(...)może tabletki, może gaz" tylko nie potrafię znaleźć w której piosence to było. Chyba nie jestem już fighterem, a może już wyczerpała się moja energia do walki. A może zwykłe tchórzostwo i pójście na łatwiznę. A może tylko chwilowy spadek formy i potrzeba jakiejś adrenaliny , która da kopa.
Żeby było jasne, ja chcę ratować, ale słuchanie ciągłego NIE bez żadnych argumentów mnie wymęcza. Co? mam walczyć kilkanaście miesięcy w Sądach, spoko będę walczył, ale wtedy już nie będzie szansy na ratowanie, a ja będę walczył tylko o dziecko. Wiadomo jak jest w tym kraju-raju, i jak przyznawana jest opieka nad dziećmi.
Z drugiej strony patrząc nie ma szans na rozwód w najbliższym czasie bo chyba nie dają go tak "na życzenie" jednej strony.
I pojawia się sytuacja jak u kolegi flipersa. Bo z jednej strony chcąc ratować rodzinę nie odtrącasz tak jak ciebie odtrącono, ale czy w tym jest sens.
I u mnie też nie padają odpowiedzi na trudne pytania o przyszłość, ale moja jest bardziej samodzielna niż p.Flipersowa - wręcz ją ta obecna samodzielność kręci.

Do tego ten "świąteczny czas" i ta komercyjna papka słodkich treści docierająca z reklam, z radia, z billboardów. Rzygać się chce jak po 1,5kg makówek.

Nie całe życie, tylko ostatnie tygodnie. Chcę walczyć o to co było. Zachować rodzinę - naprawić to co trzeba, mogę wybaczyć takie zachowanie (zapewne z czasem).

Nie mogę patrzeć jak niszczy naszą rodzinę, jakie "atrakcje" zafundowała dziecku i mam wrażenie że to jakiś napad frustracji/emocji - nie koniecznie związanych ze mną.
Jeżeli ktoś bez zapowiedzi odchodzi z dzieckiem, nie mając zbytniego zaplecza rodzinnego i finansowego, to co mam myśleć ?? Że albo wariat, albo ktoś gdzieś czeka z otwartymi ramionami. Sęk w tym jak trzeba być naiwnym aby porzucać kilkunastoletni związek i "zaufać" komuś innemu ??

Rozumiem, gdybym był jakimś patolem mogłaby uciekać byle się uwolnić, ale nie jestem i bezpieczeństwo i dobro rodziny było dla mnie zawsze najważniejsze.
Dlatego tak boli. Dlatego człowiek świruje.

I to zakończenie związku to niby wzięło się z powietrza? Nie było patologii, więc pewnie był raj na ziemi Saint taki z Ciebie saint jak z koziej... zapewne, więc przestań tu peany na swoją cześć wypisywać, tylko spróbuj wprowadzić nieco autorefleksji, jeżeli do takiej jesteś zdolny...

(at)Klio
Raj na ziemi ?? jset w ogóle takie miejsce ?? Bądźmy poważni. Wiadomo że jest prawda subiektywna i obiektywna, ale też są osoby z "dna starej daty", z wpojonymi pewnymi zasadami, modelami zachowań i honorem. Teraz to dopiero pean mi wyszedł Staram się opisywać sytuację jak najobiektywniej, nie mogę z oczywistych względów podać na świeżo pewnych szczegółów aby nie były kiedyś wykorzystane przez drugą stronę lub aby mogła sobie przygotować odpowiedzi.

Jeżeli ktoś ci sygnalizuje nagle problem, przyznajesz nawet rację (mniejsza teraz o to czy te zarzuty są zasadne) może nawet zauważasz go i od tego samego momentu ( tego dnia) poprawiasz to co ci "wygarnięto" nie ważne czy się od razu z tym zgadzasz, ale zaczynasz prace od już, bo nie są to duże zmiany.

W nagrodę spotykasz się z odsunięciem,  ale bez dalszej rozmowy życie toczy się dalej do momentu, kiedy po kilku tygodniach od tej sytuacji zastajesz "wyczyszczone" mieszkanie, a twoi najbliżsi po prostu znikają (a jedno jest w zasadzie porywane) - na szczęście nawet idiota znajdzie w necie instrukcję co robić aby rozbić rodzinę "zgodnie z prawem". Kiedy wiesz, że dziecko nie akceptuje tego stanu, że ma gorzej. A ty nic nie możesz zrobić. Nic co pozwalałoby naprawić ten stan, bo druga strona jest inna niż przez ostatnie kilkanaście lat.

Czasami się zastanawiam co się wydarzyło, że tak po prostu ktoś odrzucił kilkanaście lat wspólnego i moim zdaniem dość szczęśliwego życia.

Największemu wrogowi nie życzę takich emocji

Nie, nie oczekuję potępienia. Jest moją żoną - pomimo że już nie chce nią być - więc powinienem, jej w takiej sytuacji bronić przed obcymi i stać po jej stronie.

Ja chcę tylko zrozumieć DLACZEGO nie można tego wcześniej zakomunikować tak aby facet zrozumiał ??? Jak daje listę zakupów do sklepu, to potrafi jednoznacznie napisać co trzeba. Ale jak już są jakieś problemy to co, wysyłamy nieznane zaszyfrowane sygnały ?? Może jestem zbyt prosty w budowie i w ogóle, ale jak coś nie pasuje to się o tym mówi tak żeby druga strona usłyszała i usłuchała.
"Wiesz przeszkadza, mi to i to ", "Popracujmy nad tym i na tym", "Musimy zmienić razem to i to".

Tymczasem jest masa sprzecznych sygnałów a brnięcie w to dalej jest najgorszym rozwiązaniem. Skoro było tak źle tyle lat, to trzeba było działać wcześniej, najlepiej za nim pojawiło się dziecko - miała na to kilka lat. Ale nie,było wygodnie więc po co ??

W sytuacji kiedy płyniemy na skały, i jedna ze stron je dostrzega, to czy powinna to jasno zasygnalizować aby zmienić kurs, czy odezwie się kiedy będzie nieuchronnie blisko katastrofy czy dopiero po tym jak zaczniemy nabierać wody ??

Chodzi mi głównie o dynamikę tych zachowań, o krótki czas w jakim się dzieją wydarzenia, sposób w jaki dowiaduję się o kolejnych krokach.

W tej sytuacji już nie ma chyba wygranych, chodzi o to aby były jak najmniejsze straty, aby jak najmniej ucierpiało dziecko.
A jak kiedyś się dowiem, że był jednak ktoś inny... utwierdzę się w tym że nie taki ze mnie straszny diabeł jak twierdzi powódka.

Jeśli chcesz coś jeszcze ratować powinieneś się zastanowić, jakie są powody tej decyzji, dlaczego Twojej zonie w małżeństwie było źle. Ktoś sugeruje, że sobie kogoś znalazła, ktoś może pomyśleć, że kobieta jest znudzona spokojnym życiem, więc teraz szuka sobie emocji i nowych wrażeń. Być może tak jest, sam możesz ocenić, na ile to Wasze "szczęśliwe" małżeństwo było szczęśliwe, czy żyliście ze sobą czy raczej obok siebie. Skoro zaskoczyło Cię oświadczenie żony, a ona twierdzi, że jest nieszczęśliwa od dawna to chyba komunikacja w Waszym związku już dawno wysiadła.
Narzekasz na kobiety, dlaczego jesteście takie, dziwne i nieracjonalne. A ja zapytam: dlaczego mężczyźni starają się o kobietę, a jak już są w związku całkowicie przestają zabiegać, czują się pewnie, więc pozwalają sobie popaść w stagnację, praca, potem tv czy inne rozrywki, a na pielęgnowanie związku nie ma czasu?
Ja mam takiego męża, który jest świetnym człowiekiem, dobrze się dogadujemy, kocham go, ale nasz związek kuleje, on jest zamknięty w sobie i nie ma potrzeby spędzać czasu z rodziną, woli przed komputerem. I mam poważne wątpliwości, czy w tym tkwić, skoro komunikuję wyraźnie, pójdźmy gdzieś razem, zróbmy coś, zajmij się dzieckiem, a on to lekceważy. Jemu odpowiada takie wygodne życie, praca,rachunki popłacone, w domu posprzątane, każdy się zajmuje swoimi zajęciami, chociaż to bardziej życie obok siebie niż razem.
Mnie to nie odpowiada. Jeśli zdecyduję się odejść to mój mąż będzie równie zdziwiony jak ty, bo przecież wszystko jest super, nie pije, nie bije, o co w ogóle chodzi?
Ale to już nie te czasy, gdy kobieta koniecznie musiała mieć męża i tkwienie w związku  przyzwyczajenia, braku innej opcji jest coraz mniej powszechne.

(at)Kareena
chyba więcej takich chłopów jak Twój, np. ja czasami a może zbyt często.?.
Zgadza się z tą komunikacją, ale jak ja coś komuś komunikuję i do niego nie dociera, to staram się zmienić formę, uzyskać potwierdzenie że dotarło.

(at)Klio
masz sporo racji

Zgadzam, się z tą komunikacją a w zasadzie jej brakiem, uważam że to wina obu stron (ale mniejsza o to).

Czy jest jakieś rozwiązanie tej patowej sytuacji, kiedy jedna strona wyciąga coraz cięższe działa a druga chce ratować ??
Nie wieżę w magiczne sposoby i cuda, ale może jednak.

Po co niszczyć do końca skoro lepiej naprawić ??