Zmiany po narkotykowe, a związek. - Netkobiety.pl

Chodzi mi o męża. Byłego męża. Rozstaliśmy się,on przez ten czas dużo się zmienił. Każdy miał swoje życie, przez ten czas  jakieś emocje się utrzymywały pomimo że oby dwoje byliśmy zakochani w kimś innym. TYlko on brał i palił. teraz tego nie robi, już niie chce tego robić. Lecz zastanawiam się jak funkcjonują ludzie którzy długotrwale używali substancji nie odpowiednich. Czy żyją w pełni normalnie, czy jednak jakieś deficyty powstały z tego tytułu. Czy skutki zdrowotne mogą wyjść po czasie. Dodam,że chyba nie był osobą uzależnioną, mógł nie robić tego jakiś czas. Później miał okres gdy robił to notorycznie, ale gdy chciał przestawał...
Jego problemem było też bajkopisarstwo, to mu wychodziło świetnie. Opisywał sytuacje których nie było, umiał mówic tak że było naprawdę przekonujące, kłamstwa nie sprawiały mu żadnego problemu.

Może czasem tworzyć wolny związek dla dziecka. Zamieszkać wspólnie wychowywać,a każdy robi co chce. Już sama nie wiem co powinnam zrobić. Jak postąpić. Co jest dobre

To jest bardzo głupi pomysł. Natomiast dzieci nie są głupie. Dzieci widzą wszystko - weź sobie to do serca i zapamiętaj raz na zawsze. Mogą czegoś najpierw nie rozumieć, ale będą pytać, drążyć, szukać (u Ciebie, u ojca, u koleżanek, w necie) tak długo, aż się zorientują, że COŚ JEST MOCNO NIE TAK. Że ich rodzina, to nie kochająca się rodzina, tylko atrapa. Że matka i ojciec, to dwulicowi kłamcy, którzy odstawiają teatrzyk, żeby dziecko oszukać. Nawet, jeśli w tym związku nie będzie przemocy, to będzie obojętność i zimno, które dziecku zacznie się kojarzyć ze związkiem i rodziną. I jak dziecko podrośnie, jak zrozumie skąd w nim niechęć do związku, skąd skrzywione wzorce, to całkiem możliwe, że was znienawidzi, za to, że mu zryliście psychikę. Naprawdę tego chcesz nauczyć swoje dziecko?

Ja się w tych sytuacjach zawsze wypowiadam jako dziecko z rozbitej rodziny. Szczęśliwe, że rodzice się rozstali, świadome, że to była najlepsza opcja dla nas wszystkich. To nie było łatwe, wiele rzeczy rodzice mogliby zrobić lepiej (np. nie wciągać mnie w pewne swoje sprawy, ojciec mógł regularnie utrzymywać ze mną kontakt), ale nawet problemy, których doświadczyłam są niczym przy problemach, które bym miała, gdyby rodzice ze sobą zostali. W związku jest się dla siebie, nie dla dziecka - póki jest cokolwiek do ratowania między rodzicami, to pewnie, jest sens to naprawiać, ale jeśli dziecko jest jedynym powodem pozostawania ze sobą, to tak naprawdę powodów brak. Źle funkcjonująca, zimna, pusta, czy nie daj Bóg patologiczna rodzina JEST GORSZA niż rozbita rodzina.

Krzywda jednak krzywdzie nierówna. Mam pełne spektrum porównania - miałam fantastyczną, pełną, kochającą rodzinę tak do ok. 7-8 roku życia, potem były ze dwa lata rodziny szarpanej, zwalczającej się od wawnątrz, potem lata rodziny rozbitej, gdzie z jednej strony były braki (urywany kontakt z ojcem) i błędy (pretensje mamy do ojca, w które bywałam wciągana), ale był też czas na spokojną analizę tych schematów, powolne zrozumienie i poukładanie sobie sytuacji, no i obecnie jest faza normalna - kontakt z obojgiem rodziców, brak walk, pogodzenie się z sytuacją, świadome tworzenie własnych wzorców na potrzeby swojego związku. Gdyby rodzice się nie rozstali, to dużo dłużej tkwiłabym w tej drugiej fazie, która moim zdaniem jest najbardziej niszczycielska i niesie najmniejsze szanse na wyrwanie się przez dziecko z zaklętego kręgu dysfunkcji. Mam też porównanie z bliskimi krewnymi, gdzie rodzice tkwią w absolutnie pustym, zionącym wzajemną niechęcią i brakiem szacunku związku - efekt jest taki, że starszy syn żyje totalnie we własnym świecie, odcina się absolutnie, a młodsza córka musiała przejść ostre załamanie nerwowe by rodzice w ogóle zorientowali się, jak poważny jest jej stan i nawet po tym wciąż nie są w stanie zbudować wspólnego systemu wsparcia dla niej, każdy "robi po swojemu".

Oczywiście, że pełna, kochająca się, dobrze funkcjonująca rodzina, to jest sytuacja optymalna. Tyle że takiej rodziny nie da się udawać i zbudować na siłę, a większość prób kończy się tkwieniem w rodzinie dysfunkcyjnej, w której jest stałe źródło problemów. To bardzo utrudnia (jeśli nie uniemożliwia) zbudowanie sobie zdrowej normy w życiu dorosłym. Natomiast jak rodzina się rozpada, to owszem jest trauma, ale jest też szansa na jej przepracowanie, wyleczenie, rola obojga rodziców jest w tym niebagatelna.