Odeszła z dwójką dzieci - Netkobiety.pl

Miałem na myśli, zgnojenia MNIE od nieudaczników, to jest inni piszą że ja jestem nieudacznikiem. Właśnie chyba na tym polega mój problem życiowy, kłopot z komunikacją. Zabrakło więc uzewnętrznienia uczuć, komplementów, zapewnień myśląc jak baba, że druga połowa domyśli się o co w tym wszystkim chodzi. Kiedy zaś ja pojmuję błąd, jest już za późno by ratować związek.

P.S. brzmi obiecująco. Bardzo pomaga mi nadzieją, że będę w stanie ułożyć sobie życie na nowo.
Próbuję nie błagać, ale strasznie ciężko nie wysłać jej choć jednego sms-a, nie zadzwonić choć jeden raz prosząc o powrót.
Przypuszcznia o 3-ciej osobie, biorą się przede wszystkim stąd, że w moim odczuciu żadna kobieta nie podjęłaby tak pewnej siebie decyzji oskarżając mnie o "znęcanie się psychiczne", które jak czytam jest często wymówką z racji braku innych, sensownych argumentów. Zresztą, całkiem niedawno z zagranicy powróciła po rozwodzie jej dawna miłość. Informacje o miejscu, w którym będę mógł przyjeżdżać po dzieci potwierdzają się z miejscem posiadania mieszkania przez poprzedniego partnera.
Starałem się jak mogłem. Kiedy tylko oderwałem się od pracy leciałem kąpać dzieci lub lulać je do snu. Zawiodłem, jeśli czasem po lulaniu wracałem do pracy, będąc oskarżanym przez kobietę i jej teściową o to, że nie jest normalnym związek w którym partner do 4-tej w nocy każdego dnia siedzi nad pracą zawodową.

Strasznie mi ciężko, znam powody rozstania ale wszystkie nie składają się w moim umyśle na powód rozejścia.

"Pewnego dnia, konkubina wyjechała jak gdyby nigdy nic do rodziny po czym oświadczyła, że nie zamierza już wrócić ponieważ czuję się ze mną źle. Czuje się strasznie, z początku rozstanie wziąłem za głupi żart i wydawało mi się, że słowami "pożałujesz" odniosę swój cel. Każdego dnia dociera do mnie jednak, że decyzja podjęta została na poważnie. Nie piłem, nie biłem, a jednak..."
"Mam uzasadnione podejrzenia, że ta ma już kogoś, a ja sprowadzony zostanę do roli alimenciarza, który z racji wysokich dochodów winny rozpadowi związku zapewni jej stały dobrobyt."

Wspominasz ,że kobiety zarzucą Ci tu znęcanie psychiczne z racji braku argumentów. Mylisz się ja Ci zarzucę z racji Twojej wypowiedzi.
To ,że ktoś nie pije i nie bije ma być szczytem marzeń dla kobiety?Szantaże po odejściu typu "pożałujesz " nie jest przemocą psychiczną?dodatkowo określenie siebie w roli alimenciarza dla swojej partnerki a nie dla dzieci mówi o Tobie ,że masz w nosie ich los bo myślisz ,że alimenty będą kobietę tylko utrzymywać.
Praca wg Ciebie do 4 rana zwłaszcza w domu też jest normalna?To ,że pracowałeś w domu całymi dniami i pomagałeś przy dzieciach to chyba normalne bo nienormalne by było gdybyś się z tego komputera nie podnosił wcale .
Przejmowałeś się bardziej pracą niż potrzebami kobiety dodatkowo niepowodzeniami wyżywając się na niej.Pewnie jeszcze przytaczałeś argumenty finansowe ,że jest na Twojej łasce bo zarabiasz itp.
Wcale się nie dziwie ,że odeszła , nawet nie próbowałeś nic naprawić tylko ją szantażowałeś no bo jak ?kto w końcu ktoś Ci się sprzeciwił i wyszedł, zrezygnował z trybu życia jaki prowadziliście.Był dobrobyt  w rodzinie ale ślubu nie było, w tym dwójka dzieci. Ona nie miała stabilizacji przy Tobie a tkwiąc w związku latami w którym nic się nie ma nie ma sensu. I tak miała odwagę to zmienić bo gdyby Tobie się coś odwidziało to mogłaby zostać na bruku z niczym no chyba ,że macie coś wspólnego materialnego typu dom?
Masz rację być może ktoś jest bo w związku w , którym liczyły się tylko Twoje problemy i praca znalazł się ktoś kto pocieszył i najzwyczajniej dał jej wsparcie.
Masz dwa wyjścia :
1. wziąć znaleźć trochę pokory i walczyć o rodzinę, wyszukać w sobie błędy i strać się pracować nad sobą
2.odpuścić i pogodzić się z sytuacją nie robiąc problemów partnerce i dogadać się co do wizyt z dziećmi i alimentami.

PS:Odpowiadając na pytanie:Można być w życiu jeszcze szczęśliwym ale potrzeba trochę pracy nad sobą, zmienić swoje postępowanie, swój styl życia i podejścia do związku.

Ludzie, czy Wy nie wyciągacie za daleko idących wniosków .
Przede wszystkim autor napisał zbyt mało o sobie i życiu z konkubiną.
Jak długo sa ze sobą
Czy ona pracuje, czy tylko on pracuje.
Co my wiemy na ten temat NIC, wiemy tylko to, że mają razem dwoje dzieci w wieku poniżej 4 lat.
To co nie którzy tu piszą jest podobne do sytuacji gdzie ktoś kogoś okradnie, pobije, włamie się do sklepu a kazdy będący w pobliżu jest sprawcą.
Ja osobiście nie widzę z jego strony przemocy psychicznej.
To proszę wypowiedzcie się czy jak w obecnoscie żony puszczę śmierdzacego bąka ( tego nie robię ) to znęcam się nad nią fizycznie ( bo musi wąchać mój smród)?
Drogi autorze, jestem już starszym panem.
W związku małżeńskim jestem już ponad 39 lat ( w tym roku minęło) a z tą kobietą 45 lat.
Był u nas w tym czasie potęźny kryzys. W zasadzie wiele lat żyliśmy nie z sobą a tylko obok siebie.
Dlaczego ?
Bo ze sobą nie rozmawialiśmy.r
Bo każde z nas oprócz rodziny miało pracę.
A jakby co, to w pracy jesteśmy bardzo długo i też mamy tam problemy które przynosimy do domu.
Teraz ( po udzielonych mi radach na tym forum ) my czyli żona i ja jesteśmy gotowi za sobą wskoczyć w ogień, bo rozmawiamy, rozmawiamy i jeszcze raz rozmawiamy i nie ma u nas tematu tabu.
Ale co jest ważne, to jest to, że ja nie mówię jej " bo ty to, czy tamto" ja mówię, że z tym się źle czuję, że mnie to boli i robi mi krzywdę.
Ja sobie nie wyobrażam życia z inną kobietą ( choć czasem jest zbyt nadopiekuńcza co mnie strasznie wkurza).
Nawet nie wiesz ile razy były pomiędzy nami sprzeczki ale zawsze ktoś poszedł na kompromis i wszystko rozeszło się po kościach.
Drogi autorze do czego zmierzam?
Zmierzam do tego, że między Wami nie było płaszczyzny porozumienia, że Wy ze sobą nie rozmawialiście, że oddaliliście się od siebie bo każdy miał swoje priorytety a nie widział ich u partnera.
Podałem Ci przykład na swoim przypadku, że warto zawsze zawalczyć, że nie można szybko kapitulować.
Z zakończenie powiem jak to widzę.
A widzę dwa warianty.
1- wróciła jej pierwsza miłość z zagranicy, u Ciebie nie miała wsparcia i dlatego wyprowadziła się i tu nie masz żadnych szans;
2- rozmowa i to szczera rozmowa potrafi czynić cuda ( tylko rozmowa bez błagania i poniżania się).

Natomiast temu użytkownikowi forum ( nie wymienię nicka) który w wieku 30 + lat rozstał się z żoną i zostawił dwójkę dzieci a Tobie powiedział, że w tym wieku można sobie ułożyć życie gratuluję.

Autorze pozdrawiam i życzę szczęśliwego zakończenia sprawy.

P.S.
Przepraszam za długi post.

Zgadzam się z Feniks w 100% opisała to bardziej dobitnie niż ja.

Lexpar porównywanie puszczenia bąka do wyżywania się , krzyków "bo w pracy mi nie wychodzi", szantaży typu"pożałujesz bo coś tam"nie jest na miejscu.To nie są jednorazowe sytuacje tylko takie co trwają latami i kumulują się na tyle w człowieku ,że ma dość takiego życia.
Gdyby autor zmienił postawę z :"jestem pępkiem świata musisz mnie znosić"na osobę empatyczną, wspierającą liczącą się z potrzebami konkubiny  nie byłoby problemu.
Czytając pierwszego posta miałam bardzo dziwne odczucia. Czułam przekąs w tekście, złość pretensje "ale jak to mogła mnie zostawić?",chęć zemsty na partnerce.Nie widzę tam żadnej skruchy , miłości do partnerki ani chęci zmiany czegokolwiek.

Anicorek nie mogę się z Tobą zgodzić.
Może gdybym nie był w wieloletnim związku to przyznałbym Ci rację.
Jednak jestem w takim związku i nie raz czy to ja czy moja żona mówiliśmy w kłótni wiele różnych słów które nie powinny paść i czy to znaczy, że u nas była przemoc psychiczna .
Czy jak ktoś na Ciebie napluje to oznacza, że deszcz pada .
A gdzie, w którym miejscu autor uważa, że jest pępkiem świata .
Ja tego nie zauważyłem.

Ehh... zawsze to samo

Księżniczka nie otrzymywała dostatecznie dużo uwagi, więc księżniczka postanowiła wrócić do mamusi i poszukać księcia który hajs po prostu MA i nie musi go zarabiać jak zwykły leszcz Księżniczki sprawy tak przyziemne jak tematy związane z prowadzeniem biznesu z którego żyje nie interesują. Księżniczka za jedyny interesujący temat uważa siebie
'"
Karwia - Ty się pozwalałeś jej bić ?? No to masz w banku że będzie Cię szanować A jak będziesz walczył o ten chory "związek" to na pewno tylko zyskasz w jej oczach Ze chłopa pańszczyźnianego księżniczki awansujesz na stajennego

A serio - do sądu ze sprawą alimentową, żadnego ustalania w zakresie własnym. Sąd przynajmniej teoretycznie powinien zasądzić kwotę wystarczającą na pokrycie utrzymania DZIECI, i co ważne OBOJE powinniście RÓWNO partycypować w tych kosztach. Jak księżniczka chce sos, to niech znajdzie pracę albo jelenia. Nic jej nie jesteś winien, w świetle prawa jest to dla Ciebie obca osoba, nie powinna żyć za Twoje pieniądze. Sądź się o jak najniższą kwotę, jeśli chcesz dawać dzieciom więcej to dawaj w naturze, nigdy nie wiesz co baba zrobi jeśli dasz jej gotówkę.

Oczywiście księżniczka zacznie grać dziećmi - ale prędzej czy później i tak to zrobi. Kwestie opieki, widzeń itd. też uregulowałbym na Twoim miejscu sądownie, oczywiście dla sędziny też będziesz tym najgorszym ale przynajmniej będziesz miał zasądzone mocą rzeczypospolitej na papierze wszystkie swoje prawa odnośnie dzieci.

Nie daj sobie wmówić że to wszystko Twoja wina - ta choroba dzisiejszych czasów to ogólna księżniczkowatość babek i pierdołowatość facetów Księżniczkę trzeba otaczać czcią i kultem bo księżniczka jest idealna jaka by nie była, facet jest zawsze winien wszystkiemu i jak skończona pierdoła daje to sobie zawsze wmówić

Życie sobie jeszcze ułożysz, tylko szukaj KOBIET a nie rozkapryszonych księżniczek I ciesz się że nia wziąłeś z tą babą ślubu

Argument z cyklu "kwa kwa kwa, faceci są źli" Napisz z czym konkretnie się nie zgadzasz, a nie pisz mi ogólnikowo że mam "średniowieczne myślenie" bo to jest pustosłowie Równie dobrze ja Ci mogę napisać że argumentujesz subsaharyjsko

rt. 141. § 1. Ojciec nie będący mężem matki obowiązany jest przyczynić się w rozmiarze odpowiadającym okolicznościom do pokrycia wydatków związanych z ciążą i porodem oraz kosztów trzymiesięcznego utrzymania matki w okresie porodu. Z ważnych powodów matka może żądać udziału ojca w kosztach swego utrzymania przez czas dłuższy niż trzy miesiące. Jeżeli wskutek ciąży lub porodu matka poniosła inne konieczne wydatki albo szczególne straty majątkowe, może ona żądać, ażeby ojciec pokrył odpowiednią część tych wydatków lub strat. Roszczenia powyższe przysługują matce także w wypadku, gdy dziecko urodziło się nieżywe.

§ 2. Roszczenia matki przewidziane w paragrafie poprzedzającym przedawniają się z upływem lat trzech od dnia porodu.

'
Czy rozróżniasz znaczenia słów "ogólny" i "bezwzględny". Wiesz co to jest "tendencyjność" ?

Sądy rodzinne mają tendencję do faworyzowania matek. Babki dziś księżniczkują. Oczywiście nie zawsze, bezwzględnie i w 100%. Ale przechył w tę stronę jest zauważalny

A kogo nigdy żadna nie skrzywdziła niech pierwszy rzuci kamień

Anicorek przecież Autor wyraźnie napisał że przeczuwa iż babka widzi w nim obecnie alimenciarza Więc wg mnie powinien się wybronić i nie dopuścić, żeby baba żyła na jego koszt. Puki chciał płacić to se płacił, ale zmuszony być do tego nie powinien

"To coś Ci powiem na mojej sprawie alimentacyjnej facet był sędziom" - to źle, bo powinien być sędzią Dobra, czepiam się Ale akurat w sprawach toczonych przed sądem zadawanie tzw. głupich pytań jest normą - łatwo sprawdzić czy odpowiedzi są spójne. Sędzia może strugać głupa, to Ty masz odpowiadać przekonująco. Tak to niestety jest

Dobra, miło było, z mojej strony to wszystko, temat wyczerpałem. PZDR

"Anicorek przecież Autor wyraźnie napisał że przeczuwa iż babka widzi w nim obecnie alimenciarza tongue Więc wg mnie powinien się wybronić i nie dopuścić, żeby baba żyła na jego koszt. Puki chciał płacić to se płacił, ale zmuszony być do tego nie powinien big_smile"

Crazzy to co autor odczuwa w swoim przekonaniu a fakty to inna sprawa. Mają dwoje dzieci i na te dzieci będzie zasądzona kwota.Nie wiadomo ile przyzna sędzia więc nie można wysuwać daleko idących wniosków ,że z tego będzie również utrzymywać się kobieta .
Do niczego wcześniej nie był zmuszony, nikt mu strzelby do głowy nie przystawiał i nie kazał utrzymywać partnerki . Byli w związku i naturalną ,rzeczą było dawać jej wicht i opierunek dlatego ,że ona dbała o dom i dzieci a on pracował.Niestety praca w domu nie jest ani doceniana ani nie liczy się również w wkład do rodziny ale ktoś to też musi robić.
To są plusy i minusy konkubinatu.Rozchodząc się nie mamy wobec siebie zobowiązań ale też nic nie wynosimy z tego związku i zmarnowanego czasu.