Boję się okropnie nowego początku :( - Netkobiety.pl

Bardzo potrzebuję pomocy kogoś z zewnątrz. Myślę poważnie nad odejściem od męża i tak bardzo się boję tego co będzie dalej z moim życiem
Jestem po 1 rozwodzie, z winy męża - kochanka
Teraz drugi - mąż agresor, mający problemy ze sobą.
Mam dwójkę malutkich dzieci
Nie mam nikogo poza nimi. Żadnych przyjaciół = skupiona ciągle na życiu rodzinnym, jestem bardzo spokojna, nie lubiłam nigdy imprez, picia, nie miałam czasu na spotykanie się z nikim, przyjaciele z lat dziecięcych porozjeżdżali się po świecie, mają swoje, też różne, wcale nie zawsze ciekawe życie.
Nie mam żadnej rodziny poza matką, dziadkowie, ojciec nie żyją. Brat ma swoją rodzinę - nie przepadamy za sobą.
Słowem czuję się kompletnie sama na tym świecie. Jestem słaba w tym momencie jak dziecko. Boję się wszystkiego. Boję się zrobić jakikolwiek krok.
I dlatego trzymam się kurczowo swojej rodziny. Po pierwsym małżeństwie załamałam się całkowicie - bo jak ja wychowam swoje dziecko?? Na odludka takiego jak ja jestem?? Poczułam się całkowicie sama, gdyby nie dziecko, ogromna odpowiedzialność za nie, zabiłabym się.
Od matki usłyszałam, żę to moja wina i że dobrze, że jestem sama, tak będzie najlepiej.
Z rozpaczy i poszukiwania uczucia drugie małżeństwo. Nieudane.
I teraz chcę odejść - nie chcę aby dzieci cierpiały. Ale co ja im mogę zaoferować?? Matkę, która  jest sama jak palec, która nie ma przyjaciół, rodziny, nikogo? Która boi się wszystkiego i wszystkich, i która tylko przy kimś w ogóle czuje, że może cokolwiek? Jestem silna tylko przy kimś, sama nie potrafię nic.
Nie wyobrażam sobie co mam tym dzieciom zaoferować - lata samotności z matką, która nic nie ma poza nimi?
Mam pracę, mam z czego żyć, ale boję się wszystkiego. Od męża chcę się wyprowadzić, ale boję się powrotu do miejscowości, gdzie mam mieszkanie, tam też mieszka moja matka. Nie mogę (boję się) zamieszkać w innym mieście, bo co zrobić z dziećmi? Dwojką maluszków, które ciągle chorują? Ja pracować muszę. Dlatego pozostaje matka. Matka która nie szanuje mojego zdania, która traktuje mnie jak sierotę życiową, która na prośbę aby nie kładkła dzieciom do głowy pewnych rzeczy z ironicznym uśmieszkiem mówi, że ona uważa, że tak się powinno wychowywać dziecko io ona bnędzie tak robiła, a jak mi nie pasuje to mój problem.
Wstępny plan mam taki, aby przerpwadzić się tam, z matką mieć minimum kontaktu, jednocześnie chodzić na terapię jakąś aby się wzmocnić i ewentualnie potem się przeprowadzić i żyć na własny rachunek. Czy ja w ogóle nabiorę sił? Czy uda mi się żyć samej? Czy uda mi się w ogóle wychować dzieci na ludzi wesołych, towarzyskich, z jakimiś korzeniami, skoro sama nie mam nic? Jestem praktycznie jak sierota na tym świecie. Boję się, że moje dzieci też będą tak traktowane - będą się z nich śmiać, to mała miejscowość, każdy tam każdego zna - mamusia dwa rozwody, czy chłopcy nie będą cierpić? Chłopcy są bardzo wrażliwi, jak zniosą takie uwagi?? JAK Wychowają się w rodzinie z samą matką? Bez wzorca męskiego? Bo nikogo takiego nie znam, aby choć ich zabrał czasem gdzieś, pokazał jak mężczyzna powinien się zachowuwać? Obaj mężowie są żałosnymi marnymi facecikami, których tylko interesują kobiety i zabawa oraz swoje mięśnie-oni nie nauczą ich niczego
Paraliżuje mnie strach - jestem strasznie słabą psychicznie osobą - a najbardziej przeraza mnie samotność. Zawsze sensem dla mnie była rodzina, a właśnie tej nie jest mi zdaje się dane mieć. Pełnej.
Z drugiej strony mam ogromny żal do losu. Za to, że mój pierwszy mąż żyje sobie teraz jak pączek w maśle - trafił na nieco starszą bogatą rozwódkę z dzieckiem, z pięknym domem - mojego synka olewa, bierze go do siebie, synek płacze u niego za mną, ale wizyty musi odbębnić, a tamten przez cały pobyt robi swoje, a synkiem karze zajmować się swojemu nowemu synkowi.
Zastanawiam się dlaczego mnie to wszystko spotkało i dlaczego tak jest, żę cierpią dobrzy ludzie - ja i moje dzieci, a tacy tatusiowie mają lepiej. Mój starszy synek poza mną nie ma nikogo na świecie - tylko mnie. To ogromna odpowiedzialność, co gdyby mi się coś stało?? Jego ojciec go nie chce, dziadków już nie ma, oprócz mojej matki, która jest okropną osobą.
I co ja mam zrobić?? Czego uczyć to dziecko, jak wychowywać? Trzymać się na siłę tego małżeństwa, mimo że jest nieciekawe, oby dziecko miało pelną rodzinę, taką czy inną, czy odejść, ale co taka matka może?