Patriotyzm, czy każdy powinien go odczuwać? - Netkobiety.pl

Przychylam się do zdania Bbasi. Patriotyzm to przecież nie tylko chęć oddania życia za Ojczyznę. To ogólnie umiłowanie (jakkolwiek patetycznie to nie brzmi) swojego kraju. Stawiania interesu Ojczyzny ponad własny, ponad interesy swojej grupy. Przywiązanie do historii, języka, tradycji, uczestnictwo w życiu społecznym, dbanie o środowisko naturalne, płacenie podatków itp.
Dla mnie duże znaczenie ma też patriotyzm lokalny, będący składową patriotyzmu szeroko rozumianego.

Tak jak nie ma szacunku z automatu, tak i nie ma postaw patriotycznych, z którymi się rodzimy. Aby utożsamiać się ze swoją ojczyzną, trzeba czuć dumę, przywiązanie i - jakkolwiek patetycznie to zabrzmi - umiłowanie tej ziemi. Człowiek jest w stanie poświęcić wiele, ale musi to "czuć" i widzieć w swoim poświęceniu sens. Tak jak napisałaś - lojalność wymaga wzajemości.
Ja sama jestem do swojego kraju bardzo przywiązana, kocham nasz język, historię, kocham tę ziemię, nigdy wcześniej nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłabym żyć gdzieś indziej, ale czegoś jednak oczekuję, by słowa "jestem Polką" mogły brzmieć dumnie.

Nie bardzo się z tym zgodzę. Wyłączywszy skrajne sytuacje, dla patriotyzmu nie musi być wzajemności.
Ojczyzna to przecież coś więcej niż rządzący, a przecież to chyba o to chodziło. Nawet jeżeli w jakimś okresie rządzą ludzie, z którymi się nie utożsamiam, to nadal kocham Ojczyznę. W czasach komuny też tak czułam. Bez względu na to jak bardzo można było odczuwać "brak lojalności" (?) ze strony Państwa. Dla mnie Ojczyzna to coś więcej.

Nie wiem czy dobrze rozumiem

Czy ja się z Tobą zgadzam Luc?
Zakorzeniono mi miłość do ziemi i tradycji - pretensji nie mam;) Ale (nie lubię tego słowa - wiecie) nie całej Polskiej Ziemi. Tatk kochał nasz region i mi się udzieliło.
Czy oddałabym życie za Polskę - bardzo wątpię.
Mój syn twierdzi, że nie zawahałby się przelać krwi dla kraju. (Gdzieś popełniłam błąd wychowawczy;) Mało tego uważa, że nie ma we mnie krzty patriotyzmu.
A ja, krzewię świadomość o ziemi, na której żyję. Zgłębiam historie do tego stopnia, że zaginam profesorskie umysły, kultywuję tradycję ojców i szerzę ją.
Ale nie jestem Polką, bo gdyby przyszło nadstawić karku, to pierwsza zgarnę swoją rodzinę i się schowam na uchodźstwie.
Ciężko wytłumaczyć młodzieży, że żeby być patriotą, trzeba przeżyć. Martwy sztandaru nie dźwignie.
Trudno wyjaśnić młodym, że polityka, to biznes.

A z iloma z nich rozmawiałaś, wypytywałaś?

To bzdura od dawna powtarzana i wciskana Polakom do głów. Jeśli chodzi o walkę, wojnę to jedyną rozsądną dewizą są słowa generała Pattona:
"Celem wojny nie jest śmierć za ojczyznę, ale sprawienie, aby tamci s...piiiiiiiii..... umierali za swoją"
I Polacy przez wieki trzymali się mocno tej dewizy i byli w tym naprawdę sprawni. Tylko niestety niekoniecznie w tej sprawności chodziło im o tzw. patriotyzm. Przeważnie chodziło o szeroko rozumianą kasę, a jeśli i ojczyzna miała z tego korzyść, to świetnie Niestety prowadziło to czasem i do tego, że kasa, kasa, a jeśli ojczyzna na tym straci, to trudno.

Doprawdy? Dziwne, że jak skończyło się zamówienie na spec-policyjne prowokacje, to zamieszek nie ma... Dla przypomnienia, wiesz kto inicjował podpalenie budki pod ambasadą Rosji dwa lata temu?

Patriotyzm nie musi być utożsamiany z oddaniem życia. Choć w skrajnych sytuacjach tak być może.
Nie uważam tego za "sztukę dla sztuki".
Dlaczego uważasz ideę ojczyzny za niebezpieczną?

Przywołujesz skrajności.
Czy jest sprzeczny z Deklaracją? Skoro ludzie mają równe prawa, to należy to rozumieć jako obronę przed zagrożeniem własnych praw. Innymi słowy: obrona, nie atak.

Kim zatem jesteś?
Kosmopolitą czy jeszcze kimś innym?

Nie o to mi chodziło
Chodziło o sformułowanie "aby słowa "jestem Polką" brzmiały dumnie". Brzmi to jakby teraz dla Ciebie tak nie brzmiały.
Nie wiem czy dobrze zrozumiałam.

Zatem zrozumiałam prawie dobrze

To akurat prawda, choć jak sądzę gdzie indziej widzimy przyczyny

Naprawdę?
Nawet jeżeli jakaś grupa Polaków będzie się zachowywała - powiedzmy - niestosownie (żeby nie używać dosadniejszych określeń), to myślisz, że zmieni się (może się zmienić) Twoje podejście do tematu?

Luc, przeginasz.
Bardzo lubię Twoje spojrzenie i często dajesz do myślenia, ale droczenia się dla zasady nie znoszę.

Od dekad mamy niepodległość. Jestem z niej dumna. Mój dzid zginął w Stutthofie, nasz rodak był papieżem.
Polacy mają powód do dumy. Jeżeli nam się nie podoba wybrana demokratycznie władza, to uznajmy ją za lekcję demokracji.

Wracając do tematu. Nigdy nie przeleję krwi dla Polski. Struktur i państwowości.

Sama nie jestem patriotką-chyba.Nie oddałabym życia za kraj, w którym mieszkam.Polskę traktuję jako kolejny kraj,w którym mogę żyć bezpiecznie,pracować i wychowywać dziecko.Nie poświęcę swego życia dla ojczyzny,ba gdy będzie na tyle niebezpiecznie bym ja lub ktoś mojej rodziny miałby tu zginąć-to po prostu wyjadę do bezpieczniejszego miejsca.
Ale póki co żyję tu,tu płacę podatki,tu przestrzegam prawa.I to jest mój patriotyzm.

Masz rację, choć nie do końca. Mam bowiem świadomość, że takie mechanizmy rzadko pojawiają się nagle, z dnia na dzień, dlatego nie twierdzę, że podziały zaczęły się w ostatnim czasie, ale - jak sama słusznie zauważyłaś - ostatnio mocno przybrały na sile, na tyle mocno, że zaczęło się to robić niepokojące. Mało tego, dziś owe podziały odczuwam namacanie, bo choć do tej pory istniały, to istniały gdzieś z boku i nie miały wpływu na moją codzienność, a dziś również moi znajomi zaczęli się dzielić - ze względu na poglądy polityczne, światopoglądowe, religię. Podkreślam raz jeszcze, że te różnice oczywiście do tej pory były, ale jakby poza nami, nie stanowiły przedmiotu sporów, a spory nie wywoływały wzajemnej niechęci i nie dzieliły.
Zresztą nawet tu, na forum, pewne kwestie zarysowały się jakby wyraźniej.

Ponadto mogę się mylić, ale o ile niegdyś był to głównie nasz wewnętrzny problem, o tyle obecnie mocno przekłada się na postrzeganie naszego narodu poza granicami kraju i te opinie są mocno negatywne. To dlatego mechanizm, który poprzednio opisywałam, zaczyna się niestety coraz bardziej zarysowywać.

Oczywiście biorę poprawkę, ale też na przykład dobrze pamiętam tegoroczne Światowe Dni Młodzieży i wypowiedzi obcokrajowców, którzy wyraźnie dziwili się, że żyjemy - cokolwiek to znaczy - całkiem normalnie. To zaskoczenie, przyznasz, daje do myślenia.

Przed chwilą zupełnym przypadkiem znalazłam poniższy film, który w kontekście tej dyskusji chyba warto zobaczyć:

Poprzednio zapomniałam odpowiedzieć na pytanie, a film mi o nim przypomniał - jestem dumna z tego, że jestem Polką, dziś nic tego nie zmienia i mam nadzieję, że w przyszłości również nic się w tej kwestii nie zmieni, co nie znaczy, że na dźwięk słowa 'Polska' wyłącza mi się myślenie.

Szczerze mówiąc trudno powiedzieć czy chodziło wyłącznie o sytuację polityczną, bo w sposób jednoznaczny nie wynikało to z przytoczonych przeze mnie wypowiedzi, na pewno jednak padało słowo "wolność". Pamiętajmy, że to był ten czas, kiedy już wyjątkowo głośno mówiło się o sporze o Trybunał Konstytucyjny, pojawiały się sygnały o zamachu na demokrację, niezawisłość sądów i prokuratury, nie tylko w naszym kraju, ale całej UE, a nawet poza nią. Nie wiem czego ci młodzi ludzie się u nas spodziewali, choć nie sądzę, aby wypowiedzi pojawiły się w kontekście naszego poziomu życia jako takiego, dlatego skłaniam się raczej ku sytuacji politycznej. 

Dla mnie zastanawiające było wówczas i jest nadal, że takie zaskoczenie w ogóle się pojawiło. Weźmy też pod uwagę, że gdyby owi pielgrzymi zupełnie Polski nie znali, raczej nie nastawialiby się na cokolwiek. W każdym razie tamte wypowiedzi dość mocno zapadły mi w pamięć.

Prawda? Pomijając kwestię, że - jak wynika z filmu - bez względu na pochodzenie ludzie niezwykle mocno utożsamiają się ze swoimi państwami oraz czują się dumni ze swojej przynależności, to widać wyraźnie, że po zweryfikowaniu swojego wcześniejszego przekonania dotyczącego własnych korzeni, szybko zmieniają stanowisko w tak wielu naprawdę ważnych tematach.
Przyznam, że w pewien sposób nawet mnie to nieco wzruszyło.

Patriotyzm?
Według mnie nie oznacza gotowości do oddania życia dla Ojczyzny.
Bo i ci "niegotowi" zostaną zmobilizowani, gdyby coś.
Przysięga wojskowa obowiązuje do końca życia.
Ci zmobilizowani, a nie mający dotąd przeszkolenia wojskowego, także będą przysięgać. By, w razie dezercji lub zadekowania się w czasie wojennym, w skrajnych wypadkach, dostać kulkę w łeb.
Czy taki dezerter czy dekownik nie może być patriotą?
Bo strach przed śmiercią kazał mu zwiać z pola walki lub ukryć się, by uniknąć pójścia do natarcia?
Może, choć górnolotne deklaracje wypowiadane przez niego wcześniej były na wyrost.

Patriota, to moim zdaniem ten, kto w czasie pokoju zatroskany jest o stan państwa i wierzy, że współobywatele mają tak samo.
Sądząc po frekwencji w kolejnych wyborach, trudno tę wiarę utrzymać.

A wredne państwo może zablokować na granicach szybki wyjazd "w interesach" ludziom w wieku poborowym bez stosownego kwitka...

Był taki film wojenny o amerykańskim szeregowcu, totalnym tchórzu, który z powodu swojego tchórzostwa został bohaterem. Ze strachu potrafił lepiej zadbać o swoją skórę niż koledzy. Oni ginęli, a on zostawał jedynym ocalałym więc awansował na dowódcę drużyny, potem plutonu w końcu chyba kompanii. Na koniec prowadzi atak na niemiecką baterię, którego nikt się nie chciał podjąć. Wykalkulował sobie, że jeśli nikt nie zniszczy baterii, to ta bateria na pewno go w końcu zabije. W ataku zaś może zginie ale może jednak przeżyje i pozabija tych, którzy chcą zabić jego. Ogólnie rzecz biorąc na tym chyba polega odwaga aby umieć pokonać swój strach.

No właśnie...

Chęć przeżycia ma chyba każdy W filmie jak na głównego bohatera była to postać dość niesympatyczna. Właśnie w tym sedno, że on ciągle kombinował jak się zadekować, złapać chorobę, która odeśle go z frontu do szpitala itd. Kiedy awansował i dowodził dostawał pod komendę młodych gówniarzy prosto po szkoleniu. Nie miał skrupułów żeby posyłać ich przed siebie, bo oni to tylko głupie mięso armatnie, które nic nie wie, a więc jest groźnie dla siebie i dla niego przede wszystkim. Jeśli wpajał im jakieś zasady i umiejętności, to tylko dlatego żeby swoim głupim postępowaniem nie sprowadzili śmierci na niego. Ogólnie wykazywał zero koleżeństwa. Jak pisałem tego bohaterskiego czynu dokonał, bo na chłodno wyliczył szanse. W nosie miał ilu kolegów przy tym zginie jeśli on przeżyje. Oczywiście wszystko zaplanował tak żeby nie ginęli bez sensu, bo jeśli zginą za szybko, to atak się nie uda i on też na pewno zginie No ogólnie nie wyglądało to sympatycznie ale tak na zdrowy rozsądek, to facet był prawie idealnym żołnierzem. Strach jest rzeczą ludzką ale część ludzi strach paraliżuje, odbiera zdolność myślenia, a część boi się ale zachowuje zdolność myślenia. Dlatego na wojnie podstawą każdej armii jest złamać w żołnierzach strach, a w zasadzie nauczyć ich ten strach pokonywać. Stąd tzw. wojskowy dryl i nauka ślepego wykonywania rozkazów. No i dlatego podstawą każdej armii z poboru byli bardzo młodzi ludzie, bo oni są jeszcze po prostu głupi, podatni na indoktrynację i nie mają wyobraźni Z drugiej strony są tzw. weterani. Ludzie, którzy przeżyli walkę, otrzaskali się ze śmiercią, krwią, flakami. Mają we krwi zachowania, które nie raz ratują życie im i kolegom. W tą stronę zmierza teraz wojsko, nie głupie, młode mięso armatnie ale już dojrzalsi faceci, którzy są szkoleni do bólu i mają wzajemne zaufanie do kolegów i dowódców. To jest zresztą znamienne, że weterani wojen najczęściej nie mówią o poświęceniu się dla jakiejś wyimaginowanej ojczyzny ale dla najbliższych kolegów z drużyny, plutonu. Kiedy jest to właściwie zbudowana motywacja, to działa cuda. Parę lat temu polski żołnierz w Afganistanie przeżył wybuch samobójcy w bazie tylko dlatego, że stojący obok amerykański żołnierz w naturalnym odruchu zasłonił go swoim ciałem. Czy zrobił to dla ojczyzny?

Musiałem się naszukać, bo nie pamiętałem tytułu Kiedy ucichną działa - When Trumpets Fade, reżyser John Irvin. Główną rolę gra Ron Eldard, którego twarz doskonale pamiętam ale za Chiny nie mogłem sobie przypomnieć nazwiska

Snake
dlaczego nie polecasz filmow, nie piszesz w dziale Kultura?   
Wnioski z filmu - "nieludzki" system-ktory powstal jako odpowiedz na inny, taki sam - promuje "nieludzkie" zachowania. Z tym, ze slowo "nieludzki" zastapila bym "antyewolucyjny".Bohatera nie potepiam - sama nie wiem jak bym sie zachowala w takiej sytuacji.
Jeszcze odniose sie do tego co bym robila w czasie wojny - pewnie bym byla skierowana do sluzb weterynaryjnych, sanitarnych i tak dalej. Ale przywyklam do flakow, bardziej niz lekarz z przychodni - w koncu praca na rzezni do czegos zobowiazuje. Pewnie bym sie pchala tam gdzie mozna udzielac pomocy - chocby jako niewykwalifikowana sila.

Tym sie wlasnie ludzie roznia od zwierzat ze tworza chore struktury. W stadzie zwierzecia nic nie trzyma - moze w kazdej chwili odejsc. Jest dlatego ze odnosi z tego korzysc. Przywodztwo wiaze sie z przywilejami, ale tez obowiazkami i niebezpieczenstwem.
Oczywiscie przyczyna powstawania takich struktur jest skomplikowana. Czlowiek niejako wyskoczyl poza prawa przyrody co ma dobre ale i zle strony.

Hm, a na przykład ISIS w Iraku i Syrii stosuje bardzo skuteczną taktykę ataków samobójczych. Samochód, transporter opancerzony lub nawet czołg wyładowany do oporu materiałami wybuchowymi i kierowany przez kierowcę samobójcę przedziera się do pozycji przeciwnika, i eksploduje. Nie brakuje im ochotników do takich ataków, a są to młodzi ludzie, na zdjęciach wyglądający na całkiem sympatycznych chłopaków... Z miesiąc temu w takim ataku zginął rosyjski żołnierz wspierający armię Assada. Zginął ale jako jeden z nielicznych zachował zimną krew. Kiedy zobaczył, że nadjeżdża pojazd - samobójca otworzył ogień i prowadził go do samego końca. Syryjskie bohatery pouciekały pierwsze..., a o to między innymi chodzi w takich atakach. Profesjonaliści wiedzą, że w takiej sytuacji wszyscy żołnierze muszą otworzyć ogień z czego się tylko da, bo tylko to daje szansę unieruchomić samobójcę. Rosjanin tak się zachował ale nie wziął pod uwagę, że jest jedynym profesjonalistą w okolicy

Ewelina miała moim zdaniem, inną intencję zakładając wątek i nadając mu taki a nie inny tytuł.

Według mnie, interpretacji patriotyzmu jako oddania dla ojczyzny (celowo z małej litery) jest wiele.
Niektórzy urządzają burdy na stadionach z (ich zdaniem) hasłami narodowymi na ustach lub transparentach. Co ma wynikać z tak pojmowanego przez nich patriotyzmu.
Inni gromadzą się, by kontestować działania rządu wyłonionego na podstawie demokratycznych wyborów, bo uważają, z pobudek patriotycznych oczywiście, że nowa ekipa rządząca kieruje nasz kraj na peryferie Europy i nieświadomie (łagodnie mówiąc) w ten sposób,  wprost w łapy Rosji.
Jeszcze inni stanowią Polonię tu i tam. Z tych, czy innych względów

Poziomu i "jakości" patriotyzmu nikt nie ma prawa wyznaczać. Bo ten jest osobistym odczuciem o wielorakich przejawach. Nie zawsze zgodnych z tymi oficjalnie propagowanymi przez akurat rządzącą formację polityczną lub jej oponentów.

Ideę ojczyzny uważam za niebezpieczną z tego samego powodu, z jakiego za niebezpieczną uznalibyśmy jakąkolwiek inną ideę/ideologię wymagającą od swych wyznawców lub godzącą się na to, by jej członkowie zabijali i ginęli w jej imię. Można tu przywołać problem tzw. prania mózgów. Uczy się ludzi od małego, że coś jest normalne, właściwe, chociaż w zasadzie niezgodne jest to z innymi wartościami. Głównie z prawem do życia. Piszesz, że patriotyzm nie musi być utożsamiany z oddawaniem życia. Czy uspokoiłoby Ciebie w przypadku gdyby Twoje dziecko zaczęło wyznawać jakąś ideologię promującą np. samozaparcie i niechęć do egoizmu, w której samobójstwo byłoby rozumiane jako świadomy akt pokonania własnej woli, tłumaczenie dziecka, że samobójstwo nie musi być konsekwencją samozaparcia? Niebezpieczne jest nie to, że miłość do ojczyzny nie musi być tożsama z gotowością do rozlewu krwi, ale to, że może być tożsama, że zawiera w sobie tę gotowość jako istotny... i propagowany "składnik". Przy tym, mimo tej gotowości przyjęcia przez przedstawicieli ojczyzny ofiary z życia "swoich" obywateli, sama idea ojczyzny jest nieokreślona. Trudno ją zweryfikować, zbadać, co jest dobre i czy coś w niej jest złe. Czym jest ojczyzna? Najczęstsze odpowiedzi to "krew przodków", sentymentalne wrażenia związane z krajobrazem, umiłowanie języka, wspomnienia z dzieciństwa, "dzięcielina pała" (tak, z taką odpowiedzią też się spotkałem). Wygląda więc na to, że idea ojczyzny bazuje na naszych własnych przeżyciach, subiektywnych wrażeniach (nawet ta "krew przodków" opiera się na poczuciu bliskości z naszymi bliskimi, bierze te przeżycia i odcedza z nas, wytrąca "prywatę" jako niepożądaną i w efekcie oferuje coś w rodzaju uniwersalnej  wersji obiektu do kochania, coś w rodzaju obiektywnej odmiany subiektywności, po przyjęciu której ma się okazywać, że kochamy to, czego może nawet nie widzieliśmy lub tych, do których być może poczulibyśmy antypatię, gdybyśmy ich poznali. Wyścig zbrojeń odbywa się w oparciu o miłość ojczyzny. To, że jest to też "biznes" to inna sprawa. Miłość do ojczyzny ma uzasadniać zbrojenia. Z punktu widzenia gospodarza uczuć patriotycznych dobrze jest, gdy ojczyzna wchłonie obcych i sprawi, że staną się naszymi obywatelami (np. Kaszubi, plemię odrębne od Polan, dzisiaj za ojczyznę uznawać ma Polskę, kochać ma Śląsk podobnie jak Warmię), ziemie Żmudzinów... ba! były nawet zakusy na Mołdawię... natomiast niedopuszczalne jest, na śmierć i życie, by to Polska stała się na przykład częścią Imperium i by Polak miał zacząć kochać Ural, Bajkał, może Alpy lub styl życia w ordnung.   

Deklaracja głosi, że wszyscy ludzie mają takie same prawo do życia i do wszystkich należy odnosić się w duchu braterstwa. Art. 28 Deklaracji głosi: "Każdy  człowiek  ma  prawo  do  takiego  porządku  społecznego  i międzynarodowego,  w którym prawa i wolności zawarte w niniejszej Deklaracji byłyby w pełni realizowane.". Jest oczywiste, że wojna łamie podstawowe prawa człowieka i należałoby z niej zrezygnować, nie traktować jako środka rozwiązywania sporów między państwami. Polska nie chciała ratyfikować Deklaracji (były to czasy PRL), ale ratyfikowała wywodzące się z tej Deklaracji Pakty Praw Człowieka zawierające pakty dotyczące praw człowieka i praw związanych z gospodarką. W Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych jest wszakże zapis w art. 20: "Wszelka propaganda wojenna powinna być ustawowo zakazana". Gloryfikowanie ofiar złożonych w wojnie, duma z dokonań wojennych, na zdrowy rozsądek - jest propagandą wojenną, zwłaszcza, jeśli sugeruje, że bohaterowie są wzorem do naśladowania.   

Jestem człowiekiem. Jestem Polakiem. Nie jestem kosmopolitą, przyjmuję na przykład swój współudział w wizerunku Polaka i byłoby mi głupio zamieszkiwać w innym kraju, gdy Polska coraz wyraźniej woła "Polska dla Polaków". To tylko subiektywne moje wrażenie, przykładowe, chociaż przecież prawo do przemieszczania się, do opuszczania kraju mają również Polacy i bynajmniej nie zamierzam dyskredytować Polonii.

A ja tak przewrotnie zapytam - czy każdy może być patriotą po swojemu? I czy patriotyzm patriotyzmowi równy, czy też jest ten "patriotyzm właściwy" wpasowujący się w oczekiwania tych, co o "koszerności" patriotyzmu decydują i "patriotyzm podrabiany".

Wiesz, bardziej mi chodziło o to, że czasami można wewnętrznie czuć się patriotą, ale jakieś grupy społeczne (mniejsze lub większe, mniej lub bardziej znaczące w kraju) mówią: "robisz to źle, bo patriotą można być tylko po naszemu, a jak chcesz inaczej, to tak naprawdę jesteś wręcz wrogiem ojczyzny".

Apropo patriotyzmu jeszcze - dziś pierwszy raz w życiu poczułam się obywatelką drugiej kategorii. Pewna Pani Poseł opublikowała bowiem na łamach wPolityce.pl felieton, w którym pada takie zdanie:

I tu się pojawia pytanie - o co tej Pani chodzi? Bo najpierw pisze o cudzoziemcach, ale później zmienia linię podziału na nie-katolików - czyli co, chodzi jej o cudzoziemców tak ogólnie, cudzoziemców-nie-katolików? Czy może w ogóle nie wzięła pod uwagę, że ten kraj ma obywateli, którzy nie są katolikami? - nie tylko "nie praktykują" katolicyzmu, ale aktywnie wyznają inną religię. I dlaczego bierze na celownik akurat ateistów, prawosławnych i muzułmanów, a pomija protestantów, rodzimowierców i wyznawców innych religii? Czyżby nie miała bladego pojęcia, że tacy też żyją w tym kraju, czy też z jakichś powodów uznała, że jedni nie-katolicy są bezpieczniejsi od innych? Dlaczego jako nie-katoliczka miałabym się spowiadać komuś ze swojej znajomości Konstytucji? - szczególnie komuś, kto w oczywisty sposób jej nie zna lub nie umie ze zrozumieniem przeczytać.

Nie tylko o ten fragment, także o art 32 - o równości wszystkich wobec prawa (zauważmy, że nie tylko wyszcy obywatele); art. 34 - o sposobach nabywania obywatelstwa (o dzieleniu na mniej i bardziej podejrzanych, tudzież o wypełnianiu przez tych drugich dodatkowych obowiązków mowy nie ma); art. 52 - o zakazie wydalenia obywatela z kraju; art. 53 - o swobodzie sumienia i wyznania i neutralności wyznaniowej państwa (znów - nie tylko wobec własnych obywateli).

Także, cokolwiek Pani Poseł miała na myśli, myśl ta zrodziła się w środowisku nie skażonym znajomością i zrozumieniem Konstytucji, której myśl ta tak odważnie miała bronić.

rzeczywistosc tworzymy my, w tym takze ty.

jesli chcesz sie obudzic w takim, to zacznij go tworzyc. tylko najpierw zacznij od siebie.
bo jak patrze na twoje poglady i komentarze, to sie wcale nie dziwie, ze trzeba sie uczuc bronic i zabijac.

Musze przyznac, ze we mnie nie ma chyba ani kropli tzw. patriotyzmu. Lubie Polske ale tak samo lubie wiele innych krajow. Nie odczuwam jakiejs szczegolnej wiezi z Polakami, jedynie rozumiem lepiej ich jezyk i mentalnosc. Ale to samo mozna napisac po 30 latach mieszkania gdzies za granica o innym spoleczenstwie. Czy tak naprawde jest dla mnie wazne, ze jestem Polka a nie np. Francuzka czy Szwedka? W ogole. Czym polskosc dla mnie jest? Z czym mi sie kojarzy? Z tradycjami, polska kuchnia, jezykiem? Ale czy to, ze lubie pare potraw regionalnych, lubie jezdzic w Tatry (nad Baltyk nie), lubie niektore polskie filmy, znam historie Polski ze szkoly i literatury  czyni ze mnie patriotke? Bo poza tym, nie mam nic szczegolnego co wiazaloby mnie jakos szczegolnie z Polska. Dla mnie kazdy prawie kraj i narod ma swoje piekne dzieje, gorsze czasy, ladne miejsca, fajna kuchnie, lepsze i gorsze cechy spoleczne, tradycje, zwyczaje. Chyba bardziej czuje sie obywatelka swiata niz Polka. Tylko czy to czyni ze mnie zlego czlowieka? I nie, nie oddalabym kropli krwi za Polske, raczej w obliczu wojny przenioslabym siebie i swoja rodzine w bezpieczne miejsce.

Ktos moze mi zarzucic, ze gdyby nie ci, co krew za Polske przelali, to moglabym sie urodzic np. jako Niemka. Tylko moja odpowiedz brzmi: no i co z tego? No to mowilabym dzis po niemiecku z jakims lokalnym akcentem, jadlabym bratwursty z kapucha zamiast zurku i bigosu, konca swiata nie widze w tym.

To taki moj prywatny rachunek sumienia w kwestii patriotyzmu.

Snake, ja sie za siebie, nie meza, wypowiadam:) Ale tak na marginesie, meza i syna tez bym zabrala, bo po kiego mi martwi bohaterowie? Trup niczego juz nie naprawi, nie odbuduje.

Moze zle to ujelam, w obronie zycia moich bliskich walczylabym jak lwica, ale obojetne mi jest pod jaka bandera. W tym sensie nie jestem wielka patriotka, niestety. I gdyby na moj dom napadl wrog duzo silniejszy, nie mialabym ochoty robic za tarcze czy mieso armatnie. Zwinelabym rodzine i zostawila pustostan za soba. Dla mnie wazne jest bezpieczne zycie a nie walka o granice danego kraju. Jesli przyjda tu jutro Szwedzi czy Norwegowie i zmienia nam jezyk, walute oraz paszporty ale zabijac nie beda, to co mi za roznica?

niestety, masz rację, Snake, nasze wyobrażenia to jedno a rzeczywistość drugie. W sytuacji gdy albo oni albo my, nie ma miejsca na kompromis. Wygrany może być tylko jeden. I w tej sytuacji każdy chciałby być zwyciezcą. Napisałam wczesniej, że nikt nie powinien umierać za swoj kraj, w sensie, że szkoda, a właściwie tragedia, iż ten świat tak głupio  funkcjonuje i tak naprawdę nic nie możemy z tym zrobić... Bo czy da się zmienić ludzką naturę?