obrona potomstwa ? tylko przed czym ... - Netkobiety.pl

Nie sądzę, że jesteś przewrażliwiony.

Za to oboje (ty i partnerka) jesteście cokolwiek tchórzliwi. Bo zamiast zabrać się za problem (zachowanie starszego syna) jak tylko się pojawił, olewaliście go dopóki nie wybuchł wam prosto w twarz.

To, że starszy syn się buntuje, jest dość zrozumiałe (nie dobre) - można się spodziewać, taki wiek, może robi to dla zasady, może z lęku, że przegonisz tatę, może chce coś ugrać (u Ciebie lub matki - np. będę miły, jak coś dostanę). I dlatego trzeba z nim pogadać, poważnie i spokojnie. Nie tylko pouczyć, że brzydko się zachowuje, ale zapytać dlaczego, co jest dla niego problemem. Wyjaśnić z nim ewentualne lęki czy wątpliwości, ustalić zasady zarówno jego jak i Twojego zachowania (ja np. nie lubiłam nigdy spoufalających się partnerek mojego ojca, bo nie mieszkaliśmy razem i udawanie kochającej się rodzinki było dla mnie sztuczne i pretensjonalne).

Można oczywiście wrócić do metody, którą przyjęliście do tej pory - czyli olewania drobnych symptomów i czekania na kolejny wybuch.

I masz rację.
Twoja Partnerka nie powinna być kwoką dla swojego "pisklęcia", które już takim pisklęciem nie jest.
To raz, a dwa - wiek chłopaka jest trudny, ma dopiero 12 lat - ni to dziecko, ni mężczyzna - chociaż jemu się wydaje, ze jest "dorosły" :-)
Moim zdaniem powinieneś porozmawiać najpierw z Partnerką, jak dorośli ludzie.
Kobiety często nie mają świadomości, że chuchane i dmuchane dzieci za kilka lat pójdą swoją drogą...a one zostają same, bo nie potrafiły rozmawiać z własnymi dziećmi.
Dzieciaki tak naprawdę są mądre, wiele potrafią zrozumieć...o ile się z nimi rozmawia :-)
A Ty? Ty masz być cierpliwy :-) Trudne to, wiem :-) Ale nie możesz dawać się sprowokować do scysji...
Chłopak dojrzewa...tym samym mądrzeje z dnia na dzień.
Jeżeli Twój związek z Partnerką jest stabilny i pewny - dacie radę:-)
Ale powtarzam - rozmowa jest podstawą. To Wy jesteście dorośli, to Wy rozumiecie sytuację, a chłopak...się buntuje, jak to wczesny nastolatek :-)

Mam prawie takie dzieci jak twoja i sobie NIE WYOBRAŻAM żeby mogły się tak zwracać do JAKIEGOKOLWIEK DOROSLEGO, już nie mówiąc o moim partnerze. Są granice.
I z drugiej strony - gdyby tak zachowało się dziecko mojego partnera - to albo wprowadzi dyscyplinę albo koniec - bo ja rzpuszczonego chama bie chce mieć na barkach.

Swoje wychowałam tak że się nie muszę martwić że kogoś obraża.
Ps. Nie - nigdy ich nie biłam ani nie krzyczałam,  można wychować dzieci mądrze na przyzwoitych ludzi.

Także - nie widzę twojego związku. ..