Śmierć męża - jak sobie poradzić? - Netkobiety.pl

Witajcie Drogie Dziewczyny!
Na wstępie wyrażam swoje zadowolenie z faktu ,iż forum znowu działa :):) Wczoraj przeżyłyśmy chwile grozy ,że to magiczne miejsce było zablokowane , bo dla nas netbabeczek z tego wątku istnienie tego forum jest bardzo ale to bardzo ważne !! Bo to nie jest tak ,że od czasu do czasu coś skrybniemy od niechcenia ! My jesteście w kontakcie , wiemy jak to miejsce pomogło wielu osobom ( choćby Ikarii ) , chcemy aby mogły dołączać do wątku inne dziewczyny ( świezo w traumie ) Wiem wiem ,że są grupy na Facebooku , że niektórym wydaję się przestarzałe i niemodne to miejsce ale niektórym z nas to miejsce przysłowiowo uratowało życie ( Jola, Ikaria , Wenless , Kolia, Baśka , Aloes ) i zapewne jeszcze wiele innych dziewczyn .......Niektóre z nas piszą tylko tu nie szukając innych miejsc.....Chociażby Jolam , która jest wierna tylko temu miejscu ......Więc czapki z głów dla moderatorek ,że udalo się :):) Gdyby to forum było płatne zapewne wiele zdesperowanych babek w żałobie nie zadawałoby sobie tego trudu ,żeby się logować .....
Baśka ! Ty jak zwykle wprowadzasz dozę optymizmu i dobrze piszesz że nauczyłaś się żyć i nie rozpamiętujesz przeszłości , odkrywasz siebie , nawiązujesz znajomości i starasz się być pogodzona z losem :)
dziewczyny drogie piszmy tu zaglądajmy ,wspierajmy się , bo to jest nasze magiczne miejsce gdzie znalazłyśmy emopatię i zrozumienie a to towary deficytowe w dzisiejszym świecie .....Tulę Was wszystkie do serducha i dziękuję ,że po prostu jesteście :):)

Witaj, Aniczka, jak zaczęłam pisać to Ciebie tu jeszcze nie było:-)
Dla mnie też to była groza, jak się dowiedziałam, że zamknęli miejsce, które pomogło, pomaga i pewnie pomoże jeszcze nie jednej babeczce.
Takie forum/wątki muszą być ogólnodostępne, łatwe do znalezienia, już, natychmiast. W rozpaczy, bólu nie ma czasu na opłacanie, potwierdzanie itp. To jest chwila, moment, muszę napisać, podzielić się z kimś kto to przeżył, bo za chwilę zwariuję. Tak było ze mną. Takie forum musi być dostępne "od ręki".
Cieszę się, że działa i mam nadzieję, że tak już zostanie.

Bez wątpienia ciężka sytuacja gdzie minął krótki czas by poukładać życie po takiej starcie. Daj sobie czas . Wiem że pewnie chcesz być teraz dla każdego tak jak to było wcześniej natomiast pamiętaj że to co czujesz jest też ważne . Póki nie dojdziesz sama do ładu nie będziesz mogła być dla innych więc według mnie powinnaś się skupić na sobie na tym by poukładać emocje w głowie . Jeszcze musisz powalczyć z traumatycznymi przeżyciami fajnie że masz dla kogo masz syna przyjaciół dla których jesteś ważna. Może warto pomyśleć nad psychologiem jest to neutralna osoba która wysłucha i wspólnie będziecie mogli wypracowac wskazówki które pomogą przetrwać . Powodzenia

Witajcie moje Drogie samotne dziewczyny!
Długo się zbierałam, żeby tu znowu napisać. Kiedyś regularnie się odzywałam co parę dni. Obecnie jestem na takim etapie żałoby, że owładnięta jestem totalną niemocą, bezradnością, bezsilnością, że nawet napisanie paru słów tu na Forum, to dla mnie nie lada wyczyn. Uznałam jednak, że moją powinnością, obowiązkiem wręcz wobec Was jest przynajmniej zameldować się tutaj, ażeby chociaż dać Wam jakiś znak życia. Śledzę i czytam oczywiście na bieżąco wszystkie Wasze wpisy, bo to w dużej mierze z nich i dzięki Wam Kochane Dziewczyny czerpię siłę i wsparcie... Większość z Was zna już moją tragiczną historię. Z wieloma piszemy, czy pisalyśmy prywatnie. Także chciałabym serdecznie tutaj podziękować za ogromne wsparcie, cierpliwość, empatię i okazane mi serce szczególnie Jolam, Aniczce, Baśce, Kolii, Wenles - choć jeszcze nie miałyśmy okazji popisać na priv, ale poniekąd zna moją historię z Forum i od Dziewczyn. Tu wymieniłam celowo te z Was, które już są nieco, albo dużo dalej w pokonywaniu i doświadczaniu żałoby, bo to od Nich uczę się, jak powoli powracać do  ,,życia" po tak ogromnej tragedii. Dziękuję również i pozdrawiam serdecznie Ikarię (próbowałam dwukrotnie się z Tobą skontaktować mailowo, ale coś nam się nie powiodło), Zzieloną, Maadlen (która też już długo nie daje znaku życia). - te z Nas, które są mniej więcej w podobnym czasie od śmierci naszych Ukochanych. Czytam Wasze wpisy, pamiętam, myślę o Was często i łączę się z Wami duchowo w bólu, tęsknoie i niedoli naszej. Chcę również zapewnić o swojej pamięci i wsparciu dziewczyny, które dołączyły do nas już po mnie m.in. Aisę2022, MarięWB. Co u Was kochane? Jak sobie radzicie? Mimo ogromnej straty i bólu, o których pisałyście, byłyście bardzo dzielne. Doskonale radzilyście sobie z dziećmi i wszystkimi obowiązkami, jakie na Was spadły. Mam nadzieję, że nadal nie poddałyście się i jakoś dajecie radę. Witam także nowe dziewczyny, które ostatnio, niestety dołączyły do naszego grona. GaMo, BezCukrowa, niezmiernie mi przykro, że i Was spotkało to najstraszniejsze nieszczęście. GaMo, ty jeszcze dodatkowo musisz zmagać się z problemami dotyczącymi spadku. To straszne, jak okrutni i bezwzględni potrafią być ludzie, byle by tylko osiągnąć swój cel. W tym przypadku korzyści majątkowe mają większe znaczenie dla nich, niż drugi człowiek. A Twoi teściowie nawet pamięci syna uszanować nie potrafią. Brak słów... Bardzo Ci współczuję i mam nadzieję, że przy pomocy dobrych ludzi, choćby naszych dziewczyn z Forum, np. Ikarii, która Ci trochę naświetliła przepisy w prawie dziedziczenia, uda Ci się pozytywnie pozałatwiać te sprawy i osiągnąć to co Ci się słusznie należy. Rozumiem doskonale co czujesz, bo ode mnie też większość rodziny męża odwróciła się po Jego śmierci. Jestem pewna, że gdyby tylko cokolwiek im się należało z naszego wspólnego majątku, to z pewnością wyciągnęli by swoje pazerne łapy. U mnie jest jednak inaczej. Moi teściowie już od.dawna nie żyją, mój mąż miał czworo rodzeństwa ( był najmłodszy z nich). Zmarł tragicznie mając 49 lat... My jednak mamy dwójkę już dorosłych dzieci. A majątek, jaki posiadaliśmy był tylko i wyłącznie naszą wspólną własnością. Tak więc prawo dziedziczenia mam tylko ja jako żona i nasze dzieci. I całe szczęście, bo inaczej rodzinka męża bez skrupułów ,,puściła by nas z torbami." Tacy są ludzie niestety, a stare polskie przysłowie, że "Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie" jest wciąż jak najbardziej aktualne... BezCukrowa serdecznie Ci współczuję i mocno przytulam do serca ❤️.
Tak bardzo mi przykro, że i Ciebie spotkała ta potworną tragedia... Dobrze, że tu trafiłaś, tu na pewno znajdziesz pociechę, wsparcie, rady jak przetrwać ten najcięższy czas... Tu są wspaniałe, cudowne, pełne empatii, dobroci i miłości dziewczyny. To One w pewnym sensie uratowały mi życie w najtrudniejszych chwilach i cały czas wspomagają i wspierają całym sercem. To niezwykle, mądre, szlachetne i również ciężko doświadczone przez los kobiety. One są autentyczne, rozumieją, nie oceniają, ale są, zawsze po prostu są i w każdej chwili gotowe nieść pomoc. Dosłownie w każdej chwili, bo nawet nocą... One nigdy nie odmówią, nie zawiodą. I ta deklaracja niech będzie dla Ciebie pociechą. Bo odpowiednich słów pociechy w tak tragicznej sytuacji po prostu nie ma...  Jedynie mogę powiedzieć Ci to, co mnie mówiły i wciąż powtarzają dziewczyny z Forum, że kiedyś będzie lepiej, lżej... Tu pomóc może jedynie czas, bardzo dużo czasu...  Ja już to wiem... Nie wiem, czy czytałaś moją tragiczną historię, ale przypomnę krótko. W nieco ponad rok straciłam trzy najbliższe mi osoby. Najpierw zmarł nagle mój tato - zator płuc,  10 m-cy po nim tragiczną śmiercią mój ukochany mąż, a 4 miesiące później odeszła moja mama - rak trzustki... Poznałam wszystkie najgorsze oblicza bólu, tęsknoty, rozpaczy i cierpienia... Moje życie z pięknej baśni stało się najgorszym koszmarem. Każdy dzień to ogromna męczarnia i walka o przetrwanie. Straciłam sens życia i w żaden sposób nie mogę go odzyskać. Śmierć rodziców, to straszna trauma, ale śmierć męża, to cios, który już na zawsze zniszczył moje życie. Umarłam wraz z Nim, mój świat runął i nic już nie jest w stanie go odbudować. Jutro minie 16 m- czy od śmierci męża. 2.- go grudnia rok od śmierci mamy, a od śmierci taty minęły dwa lata... Ja już nie żyję - ja wegetuję zaledwie... Ale dzięki moim dzieciom, moim siostrom i moim Aniołom Stróżom, które tu dane było mi poznać, jakoś pomału gramolę się do przodu. Bo tak trzeba, bo nic innego już mi nie zostało, bo czasu nie da się cofnąć, bo nic już nie wróci, nic nie ugram z tym bezlitosnym losem. Wszelki bunt, niezgoda, nieakceptacja rzeczywistości nic nie wnosi, jest wciąż tlumiona przez okrutne moje przeznaczenie. Codziennie więc wstaję, podnoszę się na kolana i potem znów upadam... Ale już zrozumiałam, że innej drogi nie ma, mam tylko tę jedną, jakże ciężką, krętą i wyboistą drogę życia i tylko nią muszę podążać. Jedyną nadzieją jest to, że kiedyś na końcu tej drogi ujrzę wreszcie światło, a w tym pięknym jasnym, ciepłym świetle staną moi najbliżsi. Mój Ukochany poda mi swą dłoń i wtedy już na zawsze będziemy razem... Tego się trzymam, a póki co jeszcze tu musimy dokończyć przeznaczoną dla nas misję... Pozdrawiam Was wszystkie bardzo, bardzo serdecznie ❤️Przepraszam, jeśli kogoś pominęłam. Jestem z Wami i tulę do serca ❤️❤️❤️

Witajcie Moje Drogie !
Bardzo dawno nie pisałam ale wywołana przez Aloes poczułam się wręcz w obowiązku .
Chciałabym bardzo napisać coś budującego i pełnego optymizmu . A tym czasem czuję się jak bym wpadła w ciemną odchłań i za nic nie mogę się z niej wydostać . Sama siebie nie poznaję . Żyję bo żyję , z dnia na dzień  bez planów nawet na najbliższy weekend . Nie jestem sama  , mam bliskich , którzy mnie wspierają ale mimo wszystko czuję sie ogromnie samotna. Mocno przesiałam grono znajomych  i moje życie towarzyskie prawie nie istnieje . Jak ktoś sobie o mnie przypomni to raczej czegoś potrzebuje  niż martwi się o mnie .  Czasami mam wrażenie  ,że to jakiś koszmarny sen ,  z którego nie moge się wybudzić . Nie narzekam już na to co mnie spotkało , już  nawet nie płaczę na wspomnienie o moim M  ale w głebi duszy  mam żal , nie wiem właściwie do kogo czy do czego za to , że wyrwano mi serce . Czuję się tak jakbym była pusta wewnetrznie , pozbawiona uczuć i emocji . Jak mam żyć bez serca.... no jak ?!
Wczoraj mineło 15 miesiecy a  ja czuję się jak by to było wczoraj . Nie ma dnia ani godziny,żeby mi go nie brakowało , tęsknię za nim okropnie i to się pewnie już nie zmieni . Jego spontaniczność i totalny luz sprawiało ,że wszystko z nim było łatwe . Miał wyjątkową energię , która pchała wszystko do przodu a jego śmiech był wręcz zaraźliwy . .Pisząc tu płaczę   Nadal są to dla mnie niewyobrażanie trudne emocje ale obiecuję ,że będę z Wami .
Ściskam Was Moje Drogie i przytulam mocno.

Witajcie Kochane,
Piszę .... kasuję ... piszę .... kasuję ....
Natłok myśli nie pozwala mi ich tak naprawdę wyrazić.
Prawdą jest, że panuje tu niesamowicie przyjazna atmosfera, pełna akceptacji i zrozumienia. Łączy nas wszystkie niesamowita strata i trauma z nią związana.
Przeczytałam gdzieś w jakimś artykule, że " traumą jest nie tylko to co się wydarzyło, ale też to co się już nie wydarzy ..." - i mnie osobiście bardzo o to właśnie chodzi.
Że mój ukochany Mąż już nigdy mnie nie przytuli, nie porozmawia ze mną, nie pójdziemy na randkę, nie pożartujemy, nie posprzeczamy się, nie będziemy realizować naszych planów i marzeń, tych przyziemnych, ale jakże miłych i potrzebnych i tych większych.
Że ten wspaniały Ojciec dla naszych dzieci już nigdy nie przeczyta im bajki, nie zabierze na przejażdżkę rowerową, nie zabierze na wycieczkę, nie będzie świadkiem ważnych wydarzeń w ich życiu ... - to mnie tak boli, że aż nie mam siły oddychać.

Na ten moment dzieci sa jedynym sensem mojego życia i jedyną motywacją, żeby wstać, iść do pracy i mechanicznie wykonywać różne inne czynności.

Mam wrażenie jakby ktoś zabrał mi moje cudowne życie i uparcie nie chciał oddać,  lub jakbym w magiczny sposób wpadła z pełni szczęścia w dożywotni koszmar - samotności, udręki, wiecznej tęsknoty, braku, pustki.

Nie jestem w stanie uwierzyć na dzień dzisiejszy nikomu, kto mówi, że będzie dobrze, że z czasem będzie boleć mniej itd.
Przecież nigdy nie przestanę go kochać, to jak ma mniej boleć, jak mam przestać tesknić, nie przypominać sobie tych wszystkich cudownych chwil.

Całe szczęście, ze jest to forum, rozmowa z kimś kto przeszedł to samo jest o tyle pocieszająca, że daje zrozumienie, bo nikt kto nie znalazł sie na naszym miejscu nie jest w stanie tego zrozumieć.

Dziękuję za słowa wsparcia :*

Powiem tak: cieszę się i to bardzo,że odezwały się te dziewczyny,które od dawna nie dały znaku życia...żadnego. Wierzcie mi,bardzo często w naszych e-mailach czy rozmowach dopytywałyśmy się wzajemnie o jakiekolwiek wieści o Was.Witam kobiety piszące po raz pierwszy- ale żadna z nas nie powinna tu trafić ....Wszystkie nas łączy wielka miłość do naszych mężów...i ta miłość już niestety się do końca nie spełni. To wielkie nasze uczucie powinno mieć  moc sprawczą- żeby uchronić nas od najgorszego co mogła się nam w życiu przytrafić: utraty najbliższej nam osoby. Ja też bardzo młodo straciłam mamę- miała 54 lata....i tyle przed sobą,brat o dwa lata starszy...gdyby On chociaż teraz był przy mnie- to moje życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Mniej by bolała samotność i pustka w domu..nie było dnia żebyśmy do siebie nie dzwonili,pozbawieni rodziców mieliśmy świadomość jak wszystko jest ulotne i nietrwałe.Jednak strata ich ,choć olbrzymia nie zostawiła takiego wielkiego spustoszenia w moim sercu i rozumie.Nasze życie - to tylko miraże - jak śpiewała Cora,rzeczywistość jest zupełnie inna.Nic od nas nie jest zależne, tak naprawdę mamy bardzo mały wpływ co się dzieje poza naszą osobą. Wychodzimy z domu,ale nie mamy  do końca pewności - czy do niego wrócimy.Może nas potrącić auto,lub spaść dachówka na głowę - przy niespodziewanym podmuchu wiatru.
To nie jest czarnowidztwo- to realne życiowe sytuacje.Dlatego nie powinnyśmy niczego odkładać na później - nie mówmy że zrobimy coś potem- jeżeli to dotyczy naszych bliskich i kochanych osób. Nawet jeżeli czegoś nie zdążyłyśmy powiedzieć - to zróbmy to teraz- patrząc na zdjęcie ukochanej osoby- czy przy grobie na cmentarzu.Mówmy o swoich emocjach i doznaniach- bo podzielenie się swoimi smutkami to nie oznaka słabości - tylko odwagi i szczerości wobec innych. Nikt tak nas nie zrozumie- jak my same- bo każda z nas piszących tu kobiet podąża tą samą drogą: ciemną,mroczną,- powykręcaną na wiele stron. Jedne idą pewniej,inne mniej.Jedne potrzebują przystanąć,odpocząć,upewnić się - czy w dobrą stronę podążają,inne idą dalej - bo myślą,że nie warto się zastanawiać i opóźniać tempa marszu.Nie odrzucajmy też pomocy innych życzliwych nam osób - bo same nie damy rady.Ja to wiem i wierzcie mi - potrzebujemy wsparcia na bardzo długi czas...
Pewne jest tylko jedno: ŁATWO NIE BĘDZIE,nawet po 2 latach jest nadal ciężko i też jak pisałyście mam czasami uczucie,że jest gorzej-bo moja wiara w to,że dam radę i jakoś to będzie - nie do końca się sprawdziła. .Nadal są łzy i to niespodziewane  - wczoraj jak odkryłam sweter kupiony przeze mnie dla męża- pięknie zapakowany - ale zabrakło czasu  żeby Go dostał.Tak będzie jeszcze długo,mam tego świadomość- ale te ataki płaczu i rozpaczy straciły intensywność i natężenie.Już mogę po nich normalnie oddychać nie bojąc się że serce nie wytrzyma,albo dostanę obłędu z przeogromnej rozpaczy. Już jak ktoś spyta się o męża,to nie zaczynam gwałtownie szlochać i na siłę zmieniać  tematu rozmowy...ale spokojnie /w miarę/ją kontynuować.
Nawet mogę już oglądać wspólne zdjęcia i bez łamiącego głosu opowiadać wnukom wydarzenia z naszego wspólnego życia. Jednak jeszcze płaczę jak nikt nie widzi - nie ukrywam się z tym,ale zaczęłam częściej myśleć o emocjach innych- nie tylko swoich. Teraz już staram się unikać ludzi na których się zawiodłam i na widok których odczuwam negatywne emocje.Dzięki na nowo podjętej pracy -odnalazłam ludzi - zupełnie mi obcych,którzy okazali mi tyle wsparcia i serca,że sama jestem tym pozytywnie zaskoczona. Już mi nie żal tych wszystkich straconych na zawsze pseudo ,,przyjaciół,, już nie odwracam głowy na widok szczęśliwych par - szczególnie w moim wieku,już nie boję się wychodzić samotnie z domu i wracać do pustego domu.To wszystko mam już po części za sobą,ale potrzeba było czasu...dużo czasu. Maadlen,Aloes 21 - jeszcze musicie poczekać,jeszcze dać czas czasowi.Musi zacząć się wiosna i lato...musicie zdać sobie sprawę z przemijania i nieuchronności wszystkiego co obok nas.Nic - nikomu nie jest przypisane na zawsze,jest to niesprawiedliwe- bo my byśmy nadal chciały być przytulane przez naszych mężów,i wspólnie planować ten świąteczny czas...i ten późniejszy też. Ja się sama pocieszam tym,że miałam możliwość poznać mojego męża,że wybraliśmy siebie na wzajem- bo mogliśmy się minąć i nie zaznać wspólnego szczęścia. Spytałam się jednej z Nas: czy jak by miała do wyboru drugie życie,to wiedząc już ,że dane jej będzie przeżyć stratę męża i przejść przez ogromne cierpienie - co by wybrała? Bez  zastanowienia powiedziała:nie wybrałabym nikogo innego.Myślę,że większość z nas by tak odpowiedziała. Nasza wzajemna miłość którą przeżyliśmy - daje nam teraz siłę,żeby iść nadal - kontynuować wspólnie zaczętą drogę. Jedne z myślą o dzieciach,inne dla samych siebie. Ważne,żeby się nie poddawać- tak mówimy naszym dzieciom i przyjaciołom: walcz - dasz radę- nawet nie wiesz ile w tobie drzemie siły?! ...starajmy się być w tym konsekwentne i dać im przykład.
Bezcukrowa,Madzialena,GaMa....Wy kochane jesteście na samym początku drogi,nawet rok - to tylko data ....najgorsze jest to,że niczego nie da się przyspieszyć. Mnie się wydawało,że z racji wieku- nie będę czekać 3-4 lata jak powiedział psycholog. Jak ja mam żyć tyle czasu w skrajnej rozpaczy? i nieopisanym żalu? nie dam rady,nie chcę , nie potrafię...ale tu o moje zdanie się nikt nie pytał.Życie powiedziało: sprawdzam...i mnie sprowadziło na ziemię. Pomogło mi pisanie codziennego dziennika,wyrażanie emocji ,pisanie do mojego męża kilka słów dziennie - z reguły prośby o zabranie mnie stąd.Pomogło bardzo wielkie oddanie i rady piszących tu Kobiet,One były autentyczne i takie rzeczywiste- pisały i mówiły o tym co było w moim sercu i głowie...nadal tak jest - więc i ja dołączę do podziękowań dla Nich...Wszystkie psychoterapie polegają na podzieleniu się swoimi troskami i problemami z innymi - my mamy cały zespół psychoterapeutek ...najlepszych na całym świecie....Aniczkę,Venles,Ikarię,Baśkę,Kolię...ale i Aloes i Maadlen,zzielona -też swój wkład macie,nie umniejszajcie tego.Każda ,która choć raz napisała- zadała sobie trud,żeby nas znaleźć....i miała odwagę zaufać zupełnie obcym kobietom.
Do mnie też kiedyś jedna z nas/Misiulka- wielkie dzięki- pamiętam/ zadzwoniła blisko północy- bo martwiła się o mnie.Był to dla mnie taki przełomowy moment-świadomość,że jestem dla kogoś ważna i to bardzo ważna - dało mi poczucie przynależności do grupy wspaniałych,empatycznych niezwykle wrażliwych kobiet.Wspierajmy się wzajemnie...a będzie lepiej ,coraz mniej będzie boleć. Zawsze zostanie blizna,ale rana już nie będzie taka straszna.Pozdrawiam ....

Witajcie Kochane,

Jolu i Aniczko Wy zawsze takie mądre słowa piszecie, nie tylko tu. Dziękuję.
Witam Bezcukrową, nie będę pisała, że współczuję, to głupie słowa, których nie chcemy słyszeć, ani że miło Cię wiedzieć, mogę  tylko powiedzieć, że lepszego miejsca w każdym momencie żałoby, nie znajdziesz. Mnie wpisy dziewczyn ratowały w najgorszym chwilach i ratują nadal, a już minął rok. To jest miejsce, gdzie zawsze można pisać o swoim rozrywającym bólu. Powtórzę to co inne dziewczyny pisały. Piszcie zawsze kiedy Wam źle, ja tak robiłam i zawsze uzyskałam tu pomoc. Nie czułam się w tym bólu sama.
Ale, szybko lepiej nie będzie, jak to mówi zawsze Jola, nie ma drogi na skróty. Pomimo, że od odejścia mojego M. minął rok, to ostatnio ciągle mam doły, lepiej sobie radziłam wcześniej niż teraz, pomimo, że więcej czasu minęło to jest gorzej, ale wiem dzięki tym wszystkim Babeczkom, które tu wciąż SĄ OD LAT i pomagają, chociaż same wciąż mierzą się z bólem i tęsknotą, że kiedyś nauczymy się doceniać życie w tej wdowiej samotności. One mnie wspierają i dzięki nim wiem, że trzeba iść do przodu, że można upadać i ale trzeba się podnosić, mimo wszystko. Powtórzę słowa Martina LK, o których tu wcześniej pisałam, Jeśli nie umiesz latać, biegnij. Jeśli nie umiesz biegać, chodź. Jeśli nie umiesz chodzić, czołgaj się. Ale bez względu na wszystko – posuwaj się naprzód. Ja wiem, że latać już nie będę, ale już się nie czołgam, zaczynam uczyć się chodzić, a moim celem, w tym samotnym wdowim życiu jest nauczyć się biegać.
Maadlen cieszę się że się odezwałaś, często myślałam o Tobie, byłyśmy na podobnym etapie żałoby, jak zaczęłaś tu pisać. Mam nadzieję, że jakoś sobie radzisz, ja mam wciąż straszne doły, a teraz, po roku jestem na etapie ogromnej, przerażającej wręcz tęsknoty, teraz dopiero dociera do mnie, że już R. nie ma, że moje życie, takie smutne już zostanie. I nigdy już nie będę tą, szaloną, wesołą „dziewczyną”.
Aloes, kochana nie wiem dlaczego maile od Ciebie nie dotarły do mnie, ani na wp, ani żadne wiadomości na priv z forum, od innych osób dostawałam.
Fajnie, że się odezwałaś, o wszystkich ciągle myślę, jak sobie radzicie, miło czytać, że jest u Ciebie trochę lepiej.
Zzielona miło Cię „widzieć” podobnie, jak Ty, ciągle uciekam, praca, zakupy po drodze do domu, pranie czy coś w tym stylu, zaraz wieczór, myśl, że jutro znów do pracy, przygotowanie ciuchów, spotkanie z koleżanką/koleżankami i tak to biegnie, wszystko robię w pędzie i wtedy jest w miarę dobrze, i wydaje mi się, że jest lepiej, dopóki się nie zatrzymam. Kiedy zwolnię jest straszny dół.
Weekendy są okropne, to był taki nasz czas, polegiwanie w łóżku, czasami do popołudnia, a teraz budzę się sama, mając u boku poduszkę i koszulkę R.
Pozdrawiam Was Kochane.

Witajcie dziewczyny. Wiem, że niezbyt często piszę, ale chyba od jakiegoś czasu przerabiam mnóstwo rzeczy w moim wnętrzu. Nie za bardzo mogę pomóc komukolwiek bo sama ze sobą nie potrafię się ułożyć. Minęło ponad dwa lata od nagłej i niespodziewanej śmierci mojego męża. Totalnie nagłej i niespodziewanej. Nigdy, przenigdy nie spodziewałam się takiego zwrotu w życiu. Dla tych, którzy nie wiedzą, przypomnę tylko że mój A zmarł na moich rękach. Diagnoza - nagłe zatrzymanie krążenia. Obecnie, na pozór moje życie wygląda normalnie...pracuję, spotykam się z ludźmi, uśmiecham się, rozmawiam o trywialnych sprawach, które ani mnie grzeją ani ziębią, staram się jak mogę w miarę normalnie funkcjonować. Gdzieś tam wyjeżdżam na dłuższe lub krótsze wypady. Czuję nadal, że niewiele osób jest w stanie mnie zrozumieć, chyba nawet moje dzieci. W zasadzie nawet już nie oczekuję zrozumienia, dlatego też mam wrażenie, że zamykam się w sobie. Czasami jest mi z tym ok czasami bardzo nie jest. Nie wiem czego chcę...a w zasadzie wiem...chcę, żeby czas się cofnął. To jedyne marzenie, które mi zostało.
Od dwóch tygodni jestem na L4, rozłożyło mnie zapalenie oskrzeli. Na początku czułam się fatalnie, dwa tygodnie spędziłam w domu i praktycznie przeleżałam w łóżku. Teraz już lepiej.
Bardzo wiele można by było napisać o tym co czujemy i jak się czujemy. Jednak myślę, że żadne słowa nie oddadzą w pełni stanu naszej psychiki i emocji. Bo trudno jest to wyrazić słowami i opisać, wręcz niemożliwe.
Każda z nas przechodzi żałobę inaczej, przynajmniej po pewnym czasie. Wydaje mi się, że najbardziej potrzebujemy ludzi i wsparcia na początku, kiedy szok jet tak wielki, że nas obezwładnia, rozszarpuje na strzępy, zamraża i stajemy się jedną wielką otwartą raną. Nasze życie zmienia się już na zawsze, ale wtedy jeszcze o tym nie wiemy. Im więcej upływa czasu tym bardziej zdajemy sobie z tego sprawę, zaczynamy rozumieć, już może trochę spokojniej, że nic nigdy już nie będzie takie samo. Bardzo trudno się z tym pogodzić, zaakceptować, ponieważ czujemy lęk przed zmianami. Nie lubimy ich a szczególnie tych ostatecznych, niezrozumiałych, na które już nie mamy wpływu. Każda z nas jest inna i niepowtarzalna i każda z nas tworzyła inny niepowtarzalny związek i więź z naszymi mężami czy partnerami. I każda z nas próbuje w jakiś własny sposób poukładać to wszystko. Nie mam pojęcia czy kiedykolwiek mnie się to uda, w zasadzie szczerze wątpię.
Trzymam za nas wszystkie kciuki, mam nadzieję, że chociaż niektóre z nas zdołają pogodzić się z nieodwracalnym, że znajdą sens życia, że znajdą siłę, żeby zawalczyć o siebie. Pozdrawiam Was wszystkie serdecznie i mocno przytulam.

Cześć dziewczyny
Zawsze gdy czytam Wasze wpisy zgadzam się z tym co napisalyscie 100%. I albo widzę w nich siebie, tak jakby ktoś opisał za mnie to, co czuje albo dostrzegam jakiś nowy punkt widzenia a to mi bardzo pomaga.
Ikario mam identycznie. Ja również przybieram maskę, na pozór jest ok. Oczywiście jak sobie przypomnę co było rok temu a co jest teraz.. mogę powiedzieć ze jest lepiej. Ale właśnie.. teraz coraz bardziej świadomie do mnie to dociera. Ja tez tak mam ze udaje przed ludźmi ze już jest dobrze. Jedynie przed moja tesciowa nie.. wydaje mi się ze tylko ona rozumie mnie w pełni, inni może tylko próbują. już nigdy nie będę taka sama przynajmniej teraz mi się tak wydaje. Straciłam tą iskrę życiowa. Niby się uśmiecham, zartuje, coś robię wychodzę. Ale to jest bez takiej werwy to wszystko. Bez mojej ulubionej osoby to jest takie mdłe. Wiele razy już tu pisałam na forum ze z nim nawet najgłupsze, najprostsze zajęcia były wspaniałe. Teraz jest takie „żyje bo żyje”. Brakuje mi jego obecności jak wracam do domu. Brakuje mi tego właśnie życia domowego. Nie zawsze mam ochote gdzies wychodzić weekendami, czasem chciałabym poprostu posiedzieć w domu i odpocząć ale chce być w domu w którym ktoś jest. Ktokolwiek. Wiec jeżdżę do domu rodzinnego oddalonego 200 km. Właśnie z tego powodu jeżdżę teraz częściej czasem 2 razy w miesiącu. Ostatnio mówiłam ze bilety bardzo podrożały z dnia na dzien wiec dlatego o tym mówiłam koleżance. Na co ona dlaczego się tam nie przeprowadzę żeby nie wydawać pieniędzy na bilety. Dziewczyny.. ręce opadają. Z domu wyprowadziłam się mając 19 lat czyli prawie 10 lat temu. Ja całe swoje tzw. Dorosłe życie tam nie mieszkam. Z moja mamą tez bym nie zamieszkała wiec za mieszkanie płacić i tak musze tu czy tam. Mam swoje życie gdzie indziej i musze jakoś je odbudowywać na nowo sama. Poza tym rodzine tak czy inaczej się odwiedza.. w mojej sytuacji to już tymbardziej. Wiem ze pewnie nie chciała mnie urazić ale takie gadanie. Poprostu bez komentarza i pomyslunku mówić tak do kogoś. Ostatnio mój T. znów zaczął mi się śnić. W przeciągu tygodnia chyba 3 razy. Jeden sen zapamiętałam. Był w więzieniu i po roku z niego wyszedł. Akurat niedawno w październiku minął rok.. A w zeszłym roku tez miałam taki sen gdzie był w więzieniu i wyszedł z niego tylko ze po miesiącu. Wtedy było niedługo po wypadku. W tym śnie jeszcze było tak ze był do mnie taki zdystansowany a potem urwał ze mna kontakt. Moja tesciowa mówi ze podświadomie mysle ze on wróci.. koleżanka mówiła ze to taki mętlik wewnętrzny.  Wybieram się wiec na cmentarz niedługo.
Powiem wam ze okres przedświąteczny i ta cała pora jesienno zimowa, szybko ciemno, zimno.. złe na mnie dziala tak damo jak na was. Również chorowałam tylko ze w listopadzie. Tyle chorowania co przez ten nieszczęsny rok to w życiu nie miałam. A jak  już coś mnie łapie to na maksa i trzyma mnie choróbsko 2 tygodnie..
Pozdrawiam i ściskam kochane

Witajcie Kochane,
witaj Zzielona, Aloes, ja też nie znoszę weekendów i wolnych dni, a kiedyś nie mogłam się ich doczekać, bo to był czas dla nas, na spotkania ze znajomymi, na radość, szaleństwa, albo polegiwanie przed telewizorem, czy zwykłe przyziemne czynności, jak zakupy czy sprzątanie, pranie, ale razem. Teraz jestem z tym sama, na zawsze.
W pracy jakoś funkcjonuję, dużo pracy i trudne zadania pozwalają zapomnieć na chwilę o bólu, o samotnym, wdowim życiu, ale przyjeżdżam do domu i wraca świadomość, że już tak pusto tu będzie zawsze. A ja nie chcę, nie umiem się z tym pogodzić, nie wiem czy kiedyś to zaakceptuję. Podobno to ostatni etap żałoby, u mnie chyba nie nastąpi nigdy.
Czuję coraz większą tęsknotę i smutek i nie godzę się z tym co się stało.
Ale podobnie, jak Ty Zzielona, jak porównam to, jak się czułam rok temu, gdzie chciałam tylko umrzeć, nie obudzić się, nie byłam w stanie wstać z łóżka, ani zrobić sobie herbaty, o jedzeniu już nawet nie wspominając, to jest chyba lepiej. Wstaję, chodzę do pracy, robię zakupy, ale to jest takie właśnie "żyję bo żyję", bez nadziei, bez sensu i w ciągłym smutku i tęsknocie.
Nie chcę ciągle tu marudzić, są momenty że jest jakoś, ale ostatnio mam straszne doły.
Mnie się mój R. śni dość często, z jednej strony bardzo chcę żeby mi się przyśnił, a z drugiej, jak się obudzę, to czuję wielkie rozczarowanie i jeszcze większy ból i potem mam cały dzień jeszcze bardziej rozbity. A jak się nie śni to żałuję, że chociaż podczas snu nie miałam złudzenia, że jesteśmy nadal razem.
Przede mną znów samotna noc, bez Ukochanego przy boku, już nigdy się do niego nie przytulę, nie poczuję ciepła Jego ciała i tego spokoju, który czułam zawsze kiedy był przy mnie. To mnie przeraża.
Pozdrawiam Was ciepło Kochane.

Witam moje drogie,widzę że mniej wpisów ostatnio.Pewnie to zbliżające się święta robią swoje. Ja też dziś korzystając z wolnego czasu zaczęłam ogarniać mieszkanie, powoli pakuję prezenty- głównie dla wnuków, na razie....Ciężko mi to wszystko idzie,piękny krajobraz za oknami,śnieg wciąż padający tworzy bajkowy krajobraz - wszystko tuż obok mnie - na wyciągnięcie ręki,tym bardziej,że nie mam firanek ani zasłon, za to duże okna: ściana okien...
Czuję się jak na jakimś planie zdjęciowym, zaprogramowana na wykonanie konkretnych prac a przy tym,mało radości,mało entuzjazmu we mnie. Dodatkowo: popłakuję od czasu do czasu,tak mimowolnie,bezwiednie łzy płyną mi po policzkach,wbrew rozumowi- który mówi do ucha: i tak nic to ci nie da....
Wiem,i jeszcze bardziej robi mi się smutno.Od czasu do czasu spoglądam na kupioną kilka dni temu olbrzymią jodłę,która niestety jest jeszcze na zewnątrz,bo nie ma kto jej oprawić i przynieść do domu. Może zawezmę się i sama podejmę to wyzwanie,albo poczekam na któreś z dzieci.
Dzień przed wigilią przyjedzie córka z wnuczką- to takie SOS dla mnie.
Syn będzie się dzielił tym dniem z teściami,skończył się dla mnie ,,okres ochronny,, .To mi się kojarzy z pozwoleniem dla myśliwych na odstrzał niepotrzebnej zwierzyny. Teściowa syna bardzo delikatnie dała mi do zrozumienia,że nikt nie czuje się dobrze w zaistniałej sytuacji,każdemu jest przykro z powodu śmierci mojego męża...Jednak Ona by tez chciała spędzić tak jak kiedyś Święta z obiema córkami i wnukami/w tym z moją synową/a nie tylko się ciągle dzielić/ciągle: ale to dopiero drugie święta..chcę głośno się bronić,ale głos mi odmówił posłuszeństwa,jeszcze chwila a zacznę płakać.Szybko kończę rozmowę,nie chcę żeby była świadkiem jak się ,,rozklejam,,po raz kolejny w krótkim przedziale czasowym.
Syn jednak zadecydował,że będzie jak było: trochę tam,trochę tu....Czuję się jak rodzina patchworkowa...trzeba się jakoś dogadać dla dobra wszystkich. 
Chce mi się głośno krzyczeć: ludzie,oddajcie mi mojego męża,a obiecuję,że już do końca życia będę tylko z Nim spędzać wszystkie święta.Nikomu nie zabiorę córki,zięcia,synowej,syna...nawet wnuki wam oddam na te dni,byle by być tylko z NIM.Nie krzyczę jednak,bo i tak nikt nie usłyszy,a nawet jak cudem głos poniesie w dal: to pomyślą....jakaś pomylona kobieta coś tam rozpaczliwie - bez sensu i składu żadnego mamrocze głośno do siebie.
To chyba tyle i aż tyle co chciałam Wam powiedzieć, serce boli bardzo,krwawi nadal- nie widać końca mojej rozpaczy.Idę dalej- bo cóż mi więcej pozostało,jak mówią mądrzy ludzie: NADZIEJA UMIERA OSTATNIA....nadzieja,że choć odrobinę o ociupinkę będzie mniej bolała przeogromna samotność i tęsknota.
Tęsknota za zwykłą codziennością i normalnością - którą utraciłam tak nagle i na zawsze. Spokojnych grudniowych dni moje drogie życzę Wam wszystkim i sobie też.

Witajcie Drogie Moje..witaj Wenles..Przepiękne słowa Twoje,niesamowicie szczere i prawdziwe- zresztą jak zawsze. Ty masz dar - dostrzegania nawet najmniejszych dobrych rzeczy w naszym codziennym samotnym życiu.
Masz rację ,musimy szukać dobrych ludzi obok siebie - to taka deska ratunkowa rzucona dla tych z nas,które nie radzą sobie z tym samotnym,niespodziewanym często  życiu.
Drugi człowiek jest niezbędny do podniesienia się z przeogromnej tragedii ,tylko czasami mamy trudność ze znalezieniem takiej osoby. Jeżeli mieszkamy w dużym mieście i pozostało nam grono empatycznych ludzi,którzy jeszcze dodatkowo - sami z siebie oferują nam pomoc - to już jesteśmy uratowani.
Często jednak zmagamy się ze z niezrozumieniem, zniecierpliwieniem i ostracyzmem. Czujemy się zagubione i dodatkowo nieszczęśliwe z tego powodu. Mieszkanie z bliskimi lub w pobliżu Ich- to olbrzymia-  przeogromna wartość dodana- której nic nie zastąpi. Nadal czujesz się ważna i potrzebna,ba mądrzy- obdarzeni empatią bliscy- stwarzają taką atmosferę,że czujesz się niezbędna - wręcz niezastąpiona. To jest połowa sukcesu w drodze do pogodzenia się z zaistniałą sytuacją naszą.Druga polowa- to my same...
Jedne zamykają się ,izolują od wszelkich kontaktów z ludźmi- szczególnie od tych szczęśliwych - wiodących normalne rodzinne życie.Inne ,starają się ,robią co mogą- ale nie wychodzi im to tak ,jak by chciały- i czego oczekuje od Nich świat....Nie ma gotowych rozwiązań,każda z nas - to inny byt,inny charakter,inna osobowość. Ja nie potrafiłam uwierzyć w słowa psychologa,że wcześniej jak po 3-4 latach nie przepracuję swojej żałoby. Tyle czasu rozpaczy,płaczu i smutku?? - przecież to niemożliwe jest...!!!!
Jednak jest możliwe i tak się dzieje,choć robię co mogę i staram się ze wszystkich sił!!! to co by się działo za mną,gdybym nie wyszła do ludzi i nie poprosiła o pomoc? w jakim momencie życia bym była teraz? w jakim stanie psychicznym? kiedyś usłyszałam: ty straciłaś męża,ale twoje dzieci Tatę. Ojca ma się jednego...a mężów można mieć wielu..Teraz myślę,że jakaś racja w tym jest.To dowód na to,że nie tylko ja przechodzę tragedię, że moje dzieci też. Oczywiście mój ból i ból moich dzieci jest olbrzymi,ale przed Nimi jeszcze dużo,dużo do przeżycia- przede mną coraz mniej.
Nauczmy się prosić,nie wstydźmy się ...Weneda ma całkowitą rację,tylko inny człowiek nam pomoże w przeciwnym razie pogrążymy się coraz bardziej w naszej rozpaczy i ból nigdy nie osłabnie. Nawet Ci szczęśliwi też mają wielkie serca,dzielą się nim z innymi,musimy w końcu komuś zaufać,Same - możemy książki pisać- ale nie scenariusze naszych kolejnych samotnych dni...Ja już to wiem,i proszę żebyście nie odrzucały pomocy innych - bo może się tak zdarzyć,że wszyscy od was odejdą i nie będzie obok was nikogo...
Sił wewnętrznych i determinacji w walce z codziennymi troskami i smutkami Wam i sobie też życzę.Obyśmy mogły po latach kilku-tak jak Weneda napisać- że można poukładać sobie samotne życie,na tyle aby oswoić nasze lęki i naszą przeogromną tęsknotę:za naszymi mężami,za tamtym pięknym wspólnym życiem,za tym co już na zawsze nie będzie naszym udziałem....ale my nadal jesteśmy ,a to zobowiązuje nas do walki...o każdy dzień.Wytrzymajmy ....

Już po świętach....u mnie już od dawna.Tylko Wigilia i dzień przed - to taki magiczny czas ,który zostanie w mojej pamięci. Nagła choroba małej wnuczki spowodowała szybki wyjazd córki,a już dzień później syna z rodziną.
Tyle czasu szykowania i planowania spoczęło na przysłowiowej panewce...
Nie tylko ja miałam zły czas,bo w tym okresie nawał chorób zaatakował masę rodzin,ale ja odebrałam to bardzo dotkliwie,bo samotność w tym czasie jest bardzo przykra i bolesna.
Cóż można począć?! ....nic,kompletnie nic- bo moja czy nasza moc w kontakcie z chorobami nijak się ma do naszych chęci. Oglądałam piękny program świąteczny z Anną Dymną i Maciejem Musiałem nagrany z myślą o Fundacji ,,Mimo Wszystko,,. Były piękne muzyczne aranżacje mniej lub więcej znanych utworów świątecznych. Wśród nich, przepiękna ,,Kolęda dla nieobecnych,, i ,,Chwila Pojednania,, z tekstem Anny Kamieńskiej.
To bardzo mądre słowa,które postanowiłam się nauczyć na pamięć,aby w takich złych i smutnych chwilach jakie przyszło mi ,,oswajać,,w samotności w miniony świąteczny czas przyniosło mi choć odrobinę ulgi w moim cierpieniu.
      .....Weź w rękę siwy opłatek dnia...bo oto nadeszła chwila pojednania:
      Niech się pojedna : jabłko z nożem
                                  drzewo z ogniem
                                  dzień z nocą
                                  śmiech z płaczem
                                  nicoś z ciałem
       Niech się pojedna .....SAMOTNOŚĆ z SAMOTNOŚCIĄ........
Tylko tego i aż tego życzę sama sobie w tym nadchodzącym roku,a Wam kochane tego, co same dla siebie chcecie i pragniecie...

Witajcie Moje Drogie .
Zaglądam tu do Was ale jak tylko zabieram się do pisania to jakoś mi nie idzie. 
Ten świąteczny czas niewątpliwie nie należy do łatwych . To już drugie święta bez mojego M jednak dopiero do mnie dociera jak bardzo mi go brakuje . Jacy byliśmy szczęśliwi razem  i jakie miałam cudowe życie u boku mojego M .  Z nim nawet ta zwykła codzienność było wyjątkowa.  Cały czas próbuję zagłuszyć  myśli i emocje. Tłumaczę sobie , że miałam wielkie szczęście , spędziliśmy razem 30 lat  i tyle razem przeszliśmy  Wspominam nasz wspólny czas, przywołuję w myślach śmieszne sytuacje aby choć odrobinę poczuć się lepiej . Czasami rano budzi mnie jego głos albo śmiech . Słyszę jak mnie woła na kawę , jestem szczęśliwa przez te kilka sekund a później przez cały dzień nie mogę się uspokoić . 
Jolu piękne  i mądre słowa ale mimo wszystko ja nie znajduję jeszcze sposobu aby " pojednać  się z Samotnością "
Wenles podobnie jak Ty myślę ,że nic nie dzieje się bez powodu . Wszystko jest dla nas gdzieś tam w gwiazdach zapisane .
Ikaria jesteśmy na tym samym etapie . Twój wpis to wszystkie moje aktualne uczucia i przemyślenia  . Przytulam Cię mocno .
Życzę Wam i sobie  aby ten Nowy Rok dał nam choć odrobinę spokoju i wytchnienia .

Witam Wszystkie tu piszące ,czy tylko czytające/są takie, i wielka szkoda,że nie chcą do nas dołączyć!/.Maadlen masz rację, nie każda z Nas jest gotowa na pogodzenie się z samotnością w tym też ja. Te słowa Anny Kamieńskiej mówią o pojednaniu, a nie pogodzeniu.U mnie jest jeszcze inaczej:ja powinnam ją zaakceptować- takie przesłanie otrzymałam od psychologa, ale też nie potrafię tego uczynić. Myślę, że ani nie zaakceptuję,ani nie pogodzę się z NIĄ nigdy- co najwyżej spróbuję JĄ oswoić lub,, dogadać,, się z NIĄ na zasadzie  UGODY. Ja teraz nauczam już zupełnie dorosłe osoby,jakie dobre strony ma przejście przez stress, konflikt czy sytuacje trudne- w tym głębokie osobiste traumy.Powinnyśmy z nich wychodzić  silniejsze i bardziej odporne na nowe ciosy jakie zadaje nam każdego niemal dnia życie..Nie podejmując  osobistej walki- godzimy się  poniekąd na życiowy nokaut. Gdybym wtedy prawie trzy lata temu przypomniała sobie to wszystko co teraz wiem- być może oszczędziłabym sobie i moim najbliższym wielu łez i przeogromnej rozpaczy....może?....a może i nie! Nie dowiem się już tego - i tak to w chwili obecnej niczego nie zmieni, nie odwróci ,,biegu rzeki,,mojego i Ich życia. Teraz z perspektywy tego czasu myślę sobie,że za dużo i to stanowczo za dużo myślałam Tylko o sobie ...Skupiałam się na swoim cierpieniu i tragedii - jakby z góry zakładając, że moje cierpienie musi być większe i bardziej przejmujące od Ich....Teraz już wiem,że nie miałam racji - przynajmniej całkowitej - jak wtedy mi się wydawało.
Nadal moi bliscy korzystają z pomocy innych i cierpią z powodu braku ukochanego Taty,a nawet moja wtedy 4 letnia wnuczka musiała skorzystać z pomocy psychologicznej- bo nie potrafiła sobie poradzić z nagłą  śmiercią ukochanego Dziadka. Była Jego pierwszą długo oczekiwaną wnuczką,którą zabierał często ze sobą do pracy i bardzo się Nią chwalił.Każde wakacje wspólnie spędzaliśmy...nie wspominając,o tym,że w czasie pandemii - pomieszkiwali u nas ponad 3 miesiące. Nikt nie ma do mnie żadnych pretensji o to - o czym wcześniej pisałam,ale ja mam do siebie i to tkwi we mnie bardzo głęboko i muszę w tym roku sama ze sobą ten problem przepracować. Miałaś rację Venles jak pisałaś do mnie,że sama nie dam rady i muszę wyjść do ludzi.Muszę nauczyć się prosić i ubiegać o ich obecność- i jak poszłam tą właśnie drogą- poczułam ulgę i zaczęłam odnosić takie malutkie codzienne radości.To był w moi przypadku ogromny przełom...nauczyłam się prosić - a nie tylko oczekiwać i wymagać.Mnie się wydawało,że mi się należy pomoc i skupienie uwagi innych na mojej osobie,ale teraz wiem-że to tak nie działa. Trzeba wysłać jakikolwiek sygnał,że tej pomocy potrzebujemy....Nikt bowiem jak mówi stare przysłowie :  nie jest Duchem Świętych i nie zna naszych myśli/przepraszam ,jeżeli w jakiś sposób uraziłam uczucia religijne którejś z Was/ale jeżeli chodzi o wiarę i pomoc księdza- tylko raz w roku są tzw: kolędy,jak potrzebujemy wsparcia częściej- to musimy się udać osobiście do Kościoła ,lub modlimy się w samotności....Ksiądz nie wie,że ktoś całymi dniami i nocami płacze i krzyczy z rozpaczy- trzeba Mu tą wiedzę przekazać. Tak jest z innymi ludźmi- trzeba im powiedzieć o naszym cierpieniu, bo choć myślimy,że to oni pierwsi powinni do nas pomocną dłoń wyciągnąć- to w większości przypadków/przynajmniej u mnie/ tak nie było.
Poza tym już teraz wiem ,że wystarczy mieć koło siebie tylko kilka osób o ogromnym sercu - niż cały krąg ludzi wydawałoby się życzliwych i empatycznych,a w rzeczywistości - przybierających maski życzliwości i zainteresowania. W tym Nowym Roku sobie i Wam Wszystkim życzę oprócz zdrowia /bo to same wiecie- jest najważniejsze/ dobrych ludzi obok Was,bez względu na porę dnia czy nocy...Prawdziwy Przyjaciel powinien być z nami choć wirtualnie NON- STOP,a nie tylko wtedy - kiedy ma na to czas czy chęć... bo wtedy staje się tylko znajomym.Pozdrawiam najserdeczniej jak potrafię...myślmy też o Innych kobietach i ludziach ,którzy tak jak my cierpią i potrzebują pomocy- a mniej skupiajmy się tylko na sobie....bo nasza planeta- nasz kraj - nasza okolica pełna jest nieszczęśliwych ludzi...Wspólnie możemy wiele w pojedynkę o wiele mniej.Kiedyś ktoś powiedział: w pojedynkę może dojdziesz szybciej do celu- bo nikt Cię nie będzie spowalniać,ale w grupie jest o wiele bezpieczniej - i osiągnięty cel - o wiele bardziej cieszy.

Witam,ja nie mam w sobie takiego optymizmu i nawet najmniejszego cienia nadziei,że będzie mniej bolała samotność. Czasami wydaje mi się,że jest ze mną coś nie tak,bo wszystkie piszecie o chociaż odrobinę mniejszym bólu i rozpaczy,ale ja tego u siebie nie dostrzegam niestety. Znam takie wdowy,które są w podobnym do mojego okresie żałoby- i już sobie poradziły z tym najgorszym czasem,a u mnie wciąż constans. Dobrze,że przynajmniej się nie cofam i tylko z tego mogę się cieszyć. Nie ponaglam niczego,nie przyspieszam....czekam,czekam,czekam....ale jak długo dam radę? nie wiem.Czasami mam chęć zresetować swoje życie,uciec od tego co może mi przypominać poprzedni szczęśliwy czas- i uciec na koniec świata,gdzie nikt mnie nie zna i ja nikogo nie znam....
Sama widzę,że jestem naiwna i wciąż mam jakąś nadzieję...choć nie mam ku temu żadnych ale to żadnych podstaw. Czasami żałuję,że nie rozpaczam odpowiednio głośno i przejmująco- może wtedy ktoś w końcu by mi pomógł!?!?...To co robię to takie markowanie normalności,to udawanie przed sobą i innymi,że jakoś jest...ale nadal jest źle i ciężko.
Uważam siebie za wyjątkowo  niezaradną życiowo kobietę .Veneda super daje radę ,Baśka też - nie mówiąc już o Innych... o Tych,którym po prostu szkoda czasu na narzekanie- bo już ten najgorszy czas za nimi.Jeżdżą po świecie, chodzą do kina i teatru,organizują spotkania rodzinne i uczestniczą w towarzyskich....Chodzą na zakupy,planują wakacje,mogą spokojnie obejrzeć film rodzinny,czy przeczytać fajną książkę. Po co więc mają wracać do czasu o którym chcą najszybciej zapomnieć. Ja nadal czuję się tak,jak by ktoś nagle odciął mi dopływ powietrza.Nadal nie włączam radia w aucie,choć podróż mi zajmuje wiele godzin,rośnie stos nieprzeczytanych książek...a z filmów mogę oglądać przede wszystkim te o śmierci i nieszczęściu. Nikt nie dzwoni z zaproszeniem na spotkanie,nikt nie uważa ,że należy mi się jakieś szczególne traktowanie z tego względu,że w ciągu godziny zawalił mi się świat- i tak naprawdę - nadal wali... Czuję się w miarę dobrze,jak jestem wśród ludzi- ale powrót do samotności przepłacam za każdym razem podwójnym zwątpieniem czy kiedykolwiek się to zmieni i czy w ogóle cokolwiek co robię - ma jakiś sens?!
Też przestanę się odzywać,bo po co? - skoro niczego nowego nie wnoszę - nie widzę w tym żadnego celu. Już nie gram w ,,Zielone,, bo przegrywam na każdym etapie gry - wycofuję się i chyba mi się już nie chce o nic walczyć - Pozdrawiam,życzę dobrego  życia dla  Was Wszystkich.

Ikario, od mojej rejestracji na tym portalu ten wątek jest mi szczególnie bliski. Czytam kolejne posty, współczując i doceniając tradycję mojej rodziny, która zupełnie inaczej traktuje śmierć bliskich. Ktoś może napisać, że to dlatego, że nikogo nie pochowałem.

Tak, to prawda. Nikogo z moich bliskich nie pochowałem i nie schowałem. Rok temu zmarł mój Ojciec. Byłem wypełniony wdzięcznością za to, czego mnie nauczył. O tym powiedziałem podczas uroczystości przejścia na cmentarzu. Pomogłem mojej Mamie przejść przez wątpliwości, czy zrobiła wszystko, aby wrócił ze szpitala. Od tamtego czasu byłem na kilku uroczystościach przejścia (przeprasza, ale słowo "pogrzeb" jest dla mnie straszne i bliskoznaczne do pogrzebacza). Kilka lat temu rozmawiałem z moją Ciocią, która bardzo przeżywała śmierć Wujka.  Nieodmiennie w mojej rodzinie śmierć jest ostatnim egzaminem, jaki mamy do zdania w życiu. W tym egzaminie uczestniczą także bliscy i mogą nam pomagać lub utrudniać przygotowanie do tego egzaminu.

W pokoju mojej Mamy ustawiliśmy fotografię Ojca w formacie A 3, wyszukaliśmy najbardziej uśmiechniętą (a potrafił się uśmiechać promiennie). Często mówimy o Ojcu, wspominając jego niezwykłe umiejętności, jego mądrość życiową, jego zachowania i jego moc. A On uśmiecha się do nas jak zwykle. Żyje w nas: w genach moich i moich sióstr, w naszej pamięci, w pamięci kolegów, znajomych, braci i sióstr.

Życie jest jak maraton: ci szybsi docierają szybciej na metę, ale wszyscy tam kiedyś się znajdziemy. To tylko kwestia czasu.

A Śmierć? Mój Dziadek mówił, że jak się jej nie boisz, to będziesz wiedział kiedy. On wiedział, trzy dni przed śmiercią powiedział do Babci:

"- Anulka, już ją widzę ...
- Kogo Józuś?
- Śmierć.
- Co Ty opowiadasz.
- Za trzy dni umrę. Idę pozbierać jabłka i odwieźć do skupu, żebyś miała na trumnę."

Za trzy dni położył się przed obiadem na drzemkę i przeniósł się we śnie.

Babcia też wiedziała, nieco wcześniej, bo chciała jeszcze modlić się za dusze w czyśćcu, więc wyznaczyła sobie dłuższy czas oczekiwania.

Tak wiele zależy od tego, jak postrzegamy rzeczywistość.

Tak Maadlen- to Forum ucichło i to bardzo,ale nie koniecznie dlatego,że już wychodzimy z cienia...Ja miałam takie myśli jeszcze nie tak dawno,że już powinnam się wycofać - bo o czym tu pisać- w kółko o tym samym...
O nieustającym cierpieniu, przeogromnej tęsknocie i przeszywającym bólu- ilekroć spojrzę na zdjęcie mojego męża- lub jestem u Niego na cmentarzu.
Wczoraj spędziłam kilka godzin z bliskimi i ...trochę dalszymi ludźmi.Przy pożegnaniu - usłyszałam po raz pierwszy po tak długim czasie: Jolu - cieszymy się ,bo powoli wracasz do siebie...stajesz się Jolą jaką znaliśmy...
Wnuczka powiedziała: babciu Ty naprawdę potrafisz się śmiać?... Jak zawsze do tej pory szybciutko zabierałam się do ,,wyjścia,,tak po raz pierwszy żal mi było Ich wszystkich opuszczać.Czekała mnie jednak bardzo długa i ciężka podróż ze względu na śnieżyce,ale tuż obok mnie usadowiła się moja mała suczka - i przez cały czas jakby chciała powiedzieć: nie jesteś sama- ja tuż obok,damy radę.Wtedy przypomniały mi się bardzo mądre słowa Misiulki,zachęcające- do wzięcia pod opiekę zwierzaka,tym bardziej-że w ten sposób możemy uratować jego od wegetacji w schronisku.To najprawdziwsza przyjaźń- taka namacalna,dająca cały czas psychiczne wsparcie.
Tak,po raz pierwszy tak spontanicznie- sama z siebie śmiałam się z Jej i innych dzieci występów z okazji Dnia Babci i Dziadka. Wydawało mi się,że w tym tłumie ludzi - tylko ja jestem samotna - bez Dziadka.Zatrzymała się obok mnie para w wieku takim nieokreślonym,zaproponowałam ,że się odsunę dalej,żeby mieli gdzie usiąść...Dostałam odpowiedź,że chyba są najmłodsi w tym gronie,więc mogą postać. Odpowiedziałam,że faktycznie jak na Dziadków - młodo wyglądają. Pani powiedziała z uśmiechem: nie,my nie jesteśmy Dziadkami - tylko rodzicami,ale przyszliśmy- bo nauczyciele tak poprosili,żeby córce nie było przykro bez Dziadków.
Po chwili dodała sama z siebie: moi rodzice zginęli oboje w wypadku samochodowym,a mąż jest z Domu Dziecka. Byłam zaskoczona Jej otwartością w stosunku do mnie- zupełnie obcej osoby- ale jednocześnie DOTARŁO do mnie,że innych też dotyka nieszczęście - i to wielkie.Jak przeżyć nagłą śmierć mamy i taty i wiedzieć,że już nigdy ich córka nie doświadczy miłości ze strony Dziadków. Zdałam sobie sprawę,że dla mnie moja tragedia jest jakby najważniejsza - ale inni też mają prawo tak sądzić o swoich stratach. Wczoraj na porannych lekcjach jedna ze słuchaczek w tzw: przedstawieniu się pozostałym /tak nietypowo od drugiego semestru zaczynają się niektóre przedmioty/powiedziała o sobie: mam 25 lat z czego 7 lat w ciągłej żałobie po śmierci synka.Miał 2 lata jak zmarł w trakcie operacji wady serca. Więcej dzieci nie mam,opuścił mnie mąż,rodzice zdystansowali się do mnie.Skupili swoją miłość i codzienną uwagę młodszemu bratu i jego rodzinie.Nawet w Wigilię nie zadzwonił nikt z nich- byłam całkowicie sama. ...Cisza nastąpiła po tej wypowiedzi,ale zaraz odezwały się oklaski za odwagę i szczerość,a za chwilę głośno ktoś powiedział: już nigdy nie będziesz sama - masz nas....
Ta kobieta zaczęła płakać...i kilka osób od razu ją zaczęło przytulać i pocieszać..Nikt nie wyszedł na przerwę,ja też siedziałam jeszcze i siedziałam...i wiecie co? poczułam że to najprawdziwsza lekcja o EMPATII- i taki właśnie temat wpisałam do Dziennika Szkolnego/i tak był w programie zajęć,choć w dalszej kolejności/. Cierpię nadal bez mojego największego przyjaciela - męża, ale wiem,że cierpienie to nie tylko moją towarzyszką życiową jest. Nie jestem w tym temacie odosobniona jak widać z czasem dostrzegamy też nieszczęścia innych,nie tylko siebie w tym temacie gloryfikujemy. To się zmieniło w moim życiu,nie skupiam się tylko na sobie i swoim nieszczęściu,ale też coraz wyraźniej widzę,że inni też pomocy oczekują i wsparcia w ciężkich dla nich chwilach.Jeżeli komukolwiek pomogłam swoimi wpisami,to się cieszę i nadal czynić to będę. Pozdrawiam,rozejrzyjcie się w koło...mimo swojego nieszczęścia możecie też w kimś zasiać promyk nadziei.

Witajcie dziewczyny. Czytam to forum już od kilku miesięcy i czerpię z niego pociechę i ratunek. Mój mąż zmarł prawie 2 lata temu na Covid. Czytając Wasze wpisy miałam wrażenie, że czytam o sobie. Cierpienie, tęsknota, ból samotności. I nic się nie zmienia mimo upływu czasu. Ja po prostu nie umiem żyć bez niego. Zawsze mi się wydawało, że jestem silna, że ze wszystkim sobie poradzę, ale tę siłę dawał mi On, mój ukochany. Przez 30 lat razem, dawał mi wsparcie , akceptację , zrozumienie i siłę . Teraz nie mam nic. Córka niedawno wyszła za mąż , układa sobie własne życie i nie dała mi żadnego wsparcia. Przyjaciółka podobnie. Nagle okazało się, że wokół mnie nie ma nikogo. Chodzę do psychologa, ale chyba źle trafiłam , bo nie widzę żadnych efektów. Ja po prostu nie widzę już żadnego powodu do dalszego życia. Nie wiem dlaczego , ale dzisiaj jestem w strasznym dołku. Może dlatego odważyłam się napisać. Chyba tylko Wy zrozumiecie, że po takim czasie mogę wciąż za nim tęsknić . Jestem już zmęczona udawaniem, że wszystko jest ok. Nie miałam nikogo, żeby się wygadać, nie mogłam się nawet porządnie wypłakać, bo mieszka ze mną 87 letnia mama, która tego nie rozumie i ciągle mi powtarza, że nie powinnam tyle płakać. Żałuję, że wcześniej się tu nie odezwałam, ale nawet na to nie mogłam się zdobyć. Pozdrawiam Was wszystkie, dobrze, że jesteście.

Ewa poszukaj wpisów janinki. Mieszkasz z mamą,kurde nie jesteś sama a córka ma prawo układać swoje życie trzymaj się.

Witajcie moje drogie kobiety,witaj Maadlen i Ewa 60. Szkoda Maadlen,że nie mogłyśmy się spotkać latem w naszym- forumowym składzie...to było historyczne wydarzenie z dalszym ciągiem i to bardzo pozytywnym- budującym i przynoszącym każdego dnia odczuwalne dla każdej z nas- uczestniczek wiele nadziei.Przynajmniej ja to tak odczuwam.Zawsze w grupie tkwi więcej sił niż w pojedynczej osobie. Ja już mniej płaczę i to jest ewidentnie postęp w mojej żałobie.Mniej płaczu- mniej bezsilności fizycznej.Ja miałam rok do 40 rocznicy ślubu, kiedy musiałam pogodzić się z odejściem na zawsze najważniejszej dla mnie osoby na świecie. Źle napisałam,nigdy się z tym nie pogodzę,ale już jestem na etapie przymusowego zaakceptowania tego faktu,bo po prostu inaczej się nie da...inaczej wpadnę w niewidzialną sieć obłędu..a chyba bym tego nie chciała!?  Dobrze Ewa ,ze zdecydowałaś się do nas napisać..ja byłam tak nie dawno na Twoim miejscu i pomogły mi moje Anioły Stróże: Aniczka i Venles...może i tym razem okażą się olbrzymią empatią/gwarantuję,że wciąż mają olbrzymią/i napiszą kilka słów..bo Ich słowa będą najbardziej autentyczne wśród naszych ....bo to właśnie One wskażą Ci drogę,która po części mnie /i nie tylko mnie/ uratowały. Ja nic mądrego nie powiem,oprócz tego,że trzeba czasu...czasu ...i czasu....i dobrych osób obok Ciebie....Wśród nas - tu piszących jest wiele wspaniałych kobiet...jedna z Nich już napisała: Baśka,ale jeszcze może odezwie się Ikaria..Kolia...Misiulka...Janinka...Aloes....Część z Nich jeszcze walczy ,ale część powoli ,,dochodzi,,do siebie i powinna a wręcz ma prawo do podania pomocnej dłoni...Pisz do nas na forum lub na nasze prywatne e-maile.jedno jest pewne,nie zostawimy Cię bez pomocy...Przytulam i pozdrawiam...

Witajcie Dziewczyny, Witaj Ewo. Mój Mąż odszedł rok i 4 miesiące temu. Byliśmy razem ponad 30-lat. Na tym forum zaczęłam pisać prawie od razu, szukałam osób, które przechodzą lub przeszły to samo co ja, musiałam się z kimś podzielić moją rozpaczą, myślałam, że zwariuję, że nie dotrwam do kolejnego dnia. Byłam otoczona rodziną, przyjaciółkami, ale to dzięki Dziewczynom z tego forum nie oszalałam i trwałam, jeden dzień, potem drugi i kolejny, aż do dzisiejszego. Niektóre z Nich poznałam osobiście i ta znajomość pozwala mi trwać w tej wdowiej, okrutnej samotności i wielkiej tęsknocie za moim ukochanym, tęsknocie, która z upływem czasu wcale nie maleje. Codziennie towarzyszy mi płacz i smutek. Bardzo mi brakuje mojego M., bez przerwy.
Czasami już nie wierzę, że kiedyś wrócę do w miarę normalnego życia, że będę czerpać z niego radość, a z drugiej strony nie chcę żyć w ciągłym smutku, ale nie wiem, jak mam nauczyć się żyć bez mojego M., jak cieszyć się życiem bez Niego. Tak bardzo wciąż chcę, żeby był przy mnie.
W pracy, w rodzinie, przed bliskimi koleżankami, a i także już przed przyjaciółką udaję, że jest w miarę ok. Grono znajomych ograniczyłam do minimum, spotykam się, ale coraz rzadziej, nie chcę ich już zanudzać moim cierpieniem, bo nikt już tego nie jest w stanie zrozumieć, każdemu się wydaje, że już tyle czasu minęło, że powinnam tryskać energią i radością, jak kiedyś. Kiedy ktoś widzi mój smutek, zaraz pyta czy coś się stało, a ja mam ochotę wrzasnąć, tak stało się!, przecież odszedł mój M!., nadal cierpię!, tęsknię!, brakuje mi go, chce mi się płakać!, tymczasem muszę udawać, że nie jestem smutna, tylko się zamyśliłam. Nie mam już taryfy ulgowej, nie mogę być smutna, nie powinnam już tęsknić, mam dość tego udawania. Zaczynam się powoli izolować od znajomych, męczą mnie te gadki o niczym, problemy typu jaka sukienka czy buty ładniejsze.
Wiem, że muszę sobie z tym poradzić, łudzę się że z wiosną może będzie lepiej.
Ewo, ja od Dziewczyn z tego forum otrzymałam wiele wsparcia i nadal je otrzymuję, chyba nie będzie to nadużycie, jeżeli napiszę, że wzajemnie się wspieramy, chociaż niektóre z Nich są już na innym etapie żałoby. I wiem jedno, tak, jak napisała Jola, tu nikt nie zostanie bez pomocy.
Przytulam i pozdrawiam Was serdecznie.

Ikario, Ewo, Jolam! To zupełnie normalne, że wciąż tęsknicie, płaczecie, przytulacie się do rzeczy, wspominacie… Nie dajcie sobie wmówić, że czas już przestać, że trzeba się uśmiechać i żyć! Pewnie, że wciąż musimy próbować, ale mimo to zawsze będziemy miały prawo do smutku, łez, tęsknoty i rozpaczy. Bo też nigdy już świat nie będzie  dla nas taki sam. Ewo! Ja po 3 latach wciąż nie mogę uprzątnąć pracowni męża (był architektem). Ilekroć wchodzę i biorę do ręki jakieś rzeczy, serce mi staje. Zdaję sobie sprawę z tego, że tylko ja mogę to zrobić, muszę przejrzeć dokumenty, projekty, rysunki, grafiki, ale nie wiem, kiedy i czy w ogóle będę w stanie znaleźć w sobie tyle siły. Mimo że czas stopniowo łagodzi ból, wciąż jeszcze pewnych spraw nie potrafię zamknąć do końca. Dlatego nie staraj się przyspieszać niczego, przyjdzie właściwy moment, kiedy będziesz mogła uporządkować rzeczy i spojrzeć na nie, nie płacząc. Głęboko w to wierzę, i podobnie jak Ty, wciąż czekam na ten moment…
Pozdrawiam serdecznie Was wszystkie,  kochane

Witam,no widzisz ewa? odezwały się nasze Dziewczyny,tak jak było do przewidzenia. Tu nikt nikogo nie zostawi w rozpaczy i żalu.Jednak wszystkie rozmowy kiedyś się kończą,po wyjazdach trzeba wracać...ja do pustego domu,Ty niekoniecznie.Nawet jak nie masz nikogo tuż obok siebie,to masz w pobliżu- na tzw: wyciągniecie reki. Masz też świadomość,że zawsze możesz do kogoś zadzwonić- porozmawiać- poprosić o pomoc.Wierz mi,nie każda ma taka możliwość - niestety. Wczoraj przeczytałam fajne słowa pocieszenia : ,,Potrzebne mi są nowe skrzydła i nowe drogi do podążania...w samotności mojej..gdzieś po boku jakiś jeden wskaziciel błękitnej dali...żebym za bardzo nie pobłądziła w tej mojej podróży- w tym moim nowym etapie życia..,,Już za Tobą 2 lata,to dużo- nawet bardzo - patrząc tak z boku.U mnie zaczął się trzeci rok- jest odrobinę lżej,mniej łez,mniej rozpaczy i chyba ten mój olbrzymi żal już nie jest kierowany do wszystkich ...do całego świata. Pozostała przeogromna tęsknota i wewnętrzny ból - gdy myślę co utraciłam już na zawsze, czego już nigdy w życiu wspólnie nie zrobimy,nie obejrzymy,nie usłyszymy....
Ikaria,ja tez nadal mam koszulkę męża w osłonce foliowej- żeby dłużej został Jego zapach.Też mam Jego wodę kolońską-oszczędnie otwieram łapiąc jak ryba znajomy zapach..Też mam wyprasowane koszule i dobrane przez Niego do nich krawaty.Część rzeczy wydałam naszej rodzinie,i wiem,ze poszły w dobre ręce,ale te ulubione przez Niego zostaną ze mną ... nie wstydzę się tego i nie ukrywam przed nikim,zresztą widać w domu wiele Jego ukochanych rzeczy...to przynosi codzienną ulgę i jest namiastką Jego obecności- gdzieś tam...we wszechświecie. Pozdrawiam Wszystkie....

Witam drogie Dziewczyny.
Kilka dni temu znalazłam w skrzynce informacje o zbiórce odzieży dla potrzebujących . Pomyślałam może to jest dobry pretekst aby przejrzeć ubrania mojego M , szkoda żeby się zmarnowały lepiej będzie jeśli jeszcze komuś posłużą . Zabrałam się za to w sobotę . Przygotowałam worki , zaczęłam wyciągać ubrania z szafy , rozkładam,  składałam  , przekładałam i nic nie mogłam odłożyć do  worków . Siedziałam kilka godzin , oglądałam każdą rzecz , szukałam w pamięci kiedy ostatnio miał ją na sobie . Wspominałam różne wspólne chwile a te spodnie to na spływie kajakowym , ta koszula to ma biwaku , te spodenki to na basenie.
Wszystko przejrzałam, równiutko poukładałam i z powrotem zapakowałam do szafy. Nie mogłam nic dodać , chyba nie jestem jeszcze na to gotowa . Ten dzień był dla mnie tak wyczerpujący , że w niedzielę miałam straszny kryzys,  poszłam na długi spacer z moją psiną abym mogła w spokoju się wypłakać.
Dopiero przy Was wiem , że mam tak jak Wy niezrozumiałą dla innych potrzebę obcowania z jego rzeczami . Podobnie jak wy Ikario i Jolu mam jego  koszulkę, najbardziej ulubioną , którą nosił . Schowana w torebce na dnie mojej  szuflady aby zawsze była pod ręką. 
W sypialni natomiast zrobiłam totalną rewolucje , nie mogłam spać w naszym łóżku bez niego .
Czasami zastanawiam się czy to jest jeszcze tęsknota czy już użalanie się nad sobą ?
Uciekam spać , nie miałam poczucia , że już tak późno . Dobranoc , pozdrawiam Was serdecznie .

Cześć, ostatni raz pisałam tutaj na forum czyba z 5 lat temu, może 4... Byłam wtedy świeżo po stracie.
Nie wiedziałam, po co wchodzę na to forum dzisiaj... Już wiem... żeby dać nadzieję. Nadzieję na łagodniejszy czas. Kiedy ból trochę zelżeje, kiedy żal po stracie zamieni się we wdzięczność za to, co otrzymałaś.

Dzisiaj pozwól sobie cierpieć,  dopuść do siebie wszystko,  co czujesz. Żałobę trzeba dobrze przeżyć, nie znieczulać.
U mnie niedługo minie 6 lat.  Dopiero po 5 czułam,  że jestem znów sobą, a nie rozdartą połówką. Czas i cierpliwość dla siebie.
Przytulam. Magda

Witajcie moje drogie ! masz rację całkowitą Tajemnicza Lady...tylko i wyłącznie czas nas uleczy i ocali.U mnie czas ma się wydłużyć z ,,zakładanych,,przez psychologa :3 - 4 do 5 - 6 lat. Czyli tyle ,ile mniej więcej u Ciebie.Każda ma inne ,,warunki,,do przeżywania swojego samotnego czasu, czasu dojścia do siebie.Obok mnie nie ma nikogo,komu bym mogła rano czy w ciągu dnia powiedzieć: dzień dobry...co dzisiaj mamy za plany? potrzebujecie mojej pomocy przy wnukach,a może wspólnie wypijemy kawę? ..Jak tam minęła noc?, obejrzymy jakiś film razem?...milion takich słów i pytań mogłabym stawiać,ale nikt mi nie odpowie.Moja 10 - miesięczna suczka,zlizuje moje łzy jak płaczę,tarmosi mnie najpierw delikatnie,ale później coraz mocniej dłoń- jakby chciała powiedzieć: daj spokój..i tak nikt Ci nie pomoże,nie ma na to szans. Dlatego moje drogie ,jeżeli macie tak wielkie szczęście,że obok są rodzice,dzieci lub inni bliscy to nie mówcie ,że Wam jest ciężko. Nawet jak macie swoich bliskich,nie tuż obok- ale w odległości bliskiej- godzinnej drogi do nich- to i tak jesteście szczęściarami. Warunek jest jeden- musicie powiedzieć im,że ich potrzebujecie,musicie POPROSIĆ o ich czas i uwagę....Jestem pewna,że nikt wam tej pomocy nie odmówi.Jeżeli nawet w danej chwili będą zajęci czymś innym,to nieco później się do was odezwą.Ciężko i to bardzo jest Janince,Krystynie czy nawet takim jak ja...Tu nie chodzi o udawadnianie - która z nas bardziej cierpi,a która mniej - bo cierpienie różną miarą się mierzy.Tu chodzi o uświadomienie Wam,że macie dodatkowy bonus od losu - w postaci swoich bliskich,i nie zmarnujcie tej szansy.  Maadlen ,masz rację,ja też pewnie wybrałabym wyjazd z synem - czy nawet sam pobyt z nim- byłby ważniejszy od obcych kobiet.Tylko ja i nie tylko ja - po tych już dwóch spotkaniach - czuję się jakby przez nich zaadaptowana,jakbyśmy były patchworkową rodziną. Czuję się co,najważniejsze:ZROZUMIANA. Kiedyś funkcjonowało takie powiedzenie: zdrowy- chorego nie zrozumie..coś w tym jest.Możemy mówić i mówić,ale jeżeli ktoś nie był czy nie jest na naszym miejscu, to nie wie tak do końca- co to rozpacz do utraty tchu,czy beznadziejność życia jaka nas ogarnia po utracie tego najważniejszego na świecie człowieka...
Ja dziś piszę,bo 24 lutego minęło dokładnie 2 i pół roku mojej żałoby. Nie jest tak jak sobie wyobrażałam,że ból minie i wciągnę się w codzienność, zapomnę o najgorszych samotnych chwilach i przerażającym płaczu przechodzącym w skowyt zranionego do krwi zwierzęcia...Nic z tego...
Płaczu mniej ,skowyt ustał - ale łzy jeszcze płyną i to często. Nie walczę z tym,bo to walka nie równa jest -z góry skazana na przegraną,ale oswoiłam w miarę dobrze,słowo - które pomogło mi i nadal pomaga z codzienną samotnością. Słowo to brzmi: NIEUCHRONNOŚĆ - i to wszystko co w sobie zawiera - bezradność,bezbronność, bezsilność ale przede wszystkim PRZEMIJANIE. Wszystko ma swój kres,nic nie trwa wiecznie,nic nam nie jest dane na zawsze.
Nawet najpiękniejsza bajka ma swoje zakończenie,super film się kończy,po wymarzonej - egzotycznej wycieczce - trzeba wrócić do domu. Ludzie - odchodzą,rodzą się nowi -dla nich początek podróży zwanej życiem,dla nas już ta podróż taka długą może nie być. Nie ma sposobu,aby nieuchronność nas nie dotknęła...ona jest zawsze tuż obok,albo mały kroczek z tyłu. Pozdrawiam - zawalczcie o siebie dziewczyny,bo nikt tego nie zrobi za was,za mnie też...uwierzcie tylko od was zależy - od nas jakie będzie nasze dalsze życie.Już niektóre z nas, są w nowych szczęśliwych związkach...inne wybrały samotność - ale są pogodzone ze swoim losem.Jeszcze innym wystarczy świadomość bycia kochaną matką i babcią - potrzebną i służącą pomocą rodzinie.Są też takie,co realizują plany ,które miały z mężem - ale śmierć wszystko przerwała.Teraz zwiedzają świat,planują kolejne podróże...inne zmieniły mieszkania,kupiły domy,działki - nowe samochody- żeby jeszcze coś od tego życia UGRAĆ - żeby zrobić cokolwiek dla siebie - bo są- bo jesteśmy tego warte i po części się nam to należy.Dbajcie o siebie i chwytajcie każdy dzień - bo nie wiadomo ile jeszcze jest ich przed nami.

Witajcie ,Ikario to wszystko co piszesz jest chwytające za serce.Wrażliwość i autentyczność przebija w Twoich słowach.Ja miałam takie same myśli i odczucia będąc na takim etapie żłoby co Wy teraz moje drogie.Tak musi być- żeby z czasem było lżej- a będzie- wkrótce- już niedługo ból się zmniejszy.
Pisałam często  długie,nawet bardzo długie teksty, nie tylko na Naszym Forum,ale i na adresy prywatne - do Tych osób do których miałam zaufanie i pewność,że potrafią zrozumieć  co się dzieje w moim sercu i głowie.
Raz znajdowałam pocieszenie ,innym razem wyczuwałam zdziwienie,czy wręcz dobrze maskowaną irytację,że ja nadal rozpaczam i tkwię głęboko w mojej żałobie.Ludzie nie potrafią zrozumieć,że każda z Nas - to zupełnie inny byt i charakter,i niczego nie należy przyspieszać.Wiem,że są kobiety mające mniejszy ,,wdowi,,staż niż ja, mają już nowych życiowych partnerów,na nowo poukładane życie i emanują szczęściem. Znam też takie w tym jednak przypadku nie za słyszenia,a osobiście/i to dużo/,które są wdowami od 10-20 lat- i wciąż są same. Mówią,że są szczęśliwe na swój sposób i ja Im wierzę. Jedna nawet wybudowała w ,,szczerym,,polu, sporo za miastem malutki - 80 metrowy dom, bo to było -Jej i Jej męża marzenie. Ostatnio podczas rozmowy z Nią - dowiedziałam się o problemach  jakie musiała pokonać,o chwilach załamania jakie przychodziły...Nigdy nie jeździła autem- na budowę dostawała się na rowerze,czasami kilka razy dziennie musiała pokonywać duże odległości,niektórzy znajomi ,,pukali,,się wymownie w głowę.. Nie sądziła- zresztą jak żadna z Nas :że wybuchnie pandemia,wojna i tak wysoka będzie inflacja..że ceny, dosłownie wszystkiego pójdą  w górę.Oprócz wspomnianej działki,którą zostawili Jej rodzice,nie miała niczego.Dom postanowiła wybudować tzw:inteligentny, z pompą ciepła i solarami. Dzieci samotne bez rodzin - daleko poza Europą,siostra chora na białaczkę. Żeby wykończyć ten już wybudowany jakimś cudem dom- musiała sprzedać mieszkanie i ...przez kilka miesięcy koczować w jednym z dwóch małych pokoików w nowym domu.Miała grzałkę i znaną tym starszym z nas -Farelkę do ogrzewania- ale tylko przed snem,bo bała się o swoje bezpieczeństwo. Kąpała się i prała swoje rzeczy,podczas wizyt u siostry,tam też od czasu do czasu jadła prawdziwy obiad.Nikomu o tym nie mówiła, nikomu nie skarżyła..bo bała się że usłyszy - tak jak od rodziny siostry- po co Ci to? na co? na stare lata porywasz się z motyką na słońce...nie mogłaś mieszkać u siebie?źle ci było? oszalałaś? a Ona wciąż powtarzała,że robi to tez dla swojego męża - i ta właśnie myśl utrzymywała Ją w przekonaniu,że musi iść do przodu,każdego dnia..że da radę - i dała.
Teraz mówi,że miała kilka osób- które cały czas Ją wspierały i mobilizowały....w tym mnie. Powiem szczerze,że bardzo mnie tymi słowami wzruszyła,bo ja sama w tej swojej żałobie nie za bardzo wszystko pamiętam.
W kwietniu zaprosiła mnie do siebie na kilka dni- żebyśmy mogły  sobie pogadać.Ja znałam dobrze Jej męża,Ona mojego..dzieci..też. Poza tym kocha zwierzęta- od razu jak tylko zamieszkała w nowym domku,udała się do schroniska po psiaka. Zaznaczyła ,że ma być wiekowy,schorowany- taki,którego nikt nie chciał-zapewni mu dobrą psią starość.
Teraz mówi,że weźmie jeszcze jednego - w parze lepiej...i weselej.Poza tym jak odejdzie któryś z nich- to musi koniecznie mieć obok siebie - drugiego psiego przyjaciela. Coś w tym jest,ja też jestem ,,uzależniona,,od psiej miłości:całkowicie bezinteresownej,autentycznej i na wskroś bezgranicznej.
Jak płaczę z tęsknoty i żalu za moim mężem,a wierzcie mi moje drogie,jeszcze często się to zdarza - to tylko dotyk psiej łapy i strach  w jej oczach - ratuje mnie z beznadziejności i doprowadza do względnego spokoju.Jej mogę powiedzieć wszystko,powierzyć największe sekrety,i mieć pewność, że mnie nigdy nie zdradzi,nie zrani ,nie wyśmieje moich lat i związanych z tym ułomności.Nie jest okrutna i nie zadaje bólu słowami,wzrokiem ,zachowaniem. Wydawało mi się,że już z racji wieku nic mnie nie zdziwi, myliłam się niestety i to bardzo ....Nie odkrywajcie się tak ze swoich myśli i problemów do końca...bądźcie czujne Moje Drogie...Dobrych i życzliwych ludzi  obok Was  życzę, bo same nie dacie rady- ja nie dałam,ale kierujcie się wciąż zasadą jaką uczą przyszłych kierowców: ZASADA OGRANICZONEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI...Uważajcie kto znajduje się przed Wami,za Wami i obok Was.Musicie przewidzieć,jakie ma wobec Was zamiary...to ważne ,nawet bardzo,żeby nie doszło do kolizji...nawet życiowej.Bo wtedy o wiele trudniej będzie Wam ponownie zaufać innym użytkownikom tej samej drogi. Jak najmniej rozczarowań i bólu,bo to przez co musiałyśmy przejść i nadal przechodzimy po stracie Tego Najważniejszego-powinno nam zapewnić taryfę ulgową już do końca życia naszego.Ja w tym swoim nieszczęściu otrzymałam wielki dar: DOBRYCH i WRAŻLIWYCH LUDZI,którzy mimo wszystkich przeciwności losu nadal są ze mną- tak zupełnie bezinteresownie.Mimo codziennych swoich problemów,znajdują każdego dnia chwilę,żeby dać znać,że o mnie myślą.DZIĘKUJĘ MOJE DROGIE,wierzcie mi - to dla mnie wiele znaczy,na tym i w tym- moim życiowym odludziu.   Ktoś mi ostatnio napisał piękne - budujące słowa:
  ,,Żyj pięknie- tak po swojemu...i nie staraj się odwracać za często za siebie...
Za Tobą ,już tylko minione lata - czas,którego nie ma i już nigdy nie będzie Twoim udziałem.Czas,który już się wydarzył,ale odszedł...nie wróci ....
Ty - też kiedyś będziesz musiała odejść,ale wiedz,że przed Tobą wszystko jeszcze jest...Masz tyle rzeczy do zrobienia,zacznij- bo możesz nie zdążyć
Przed Tobą cały świat- idź - nie wahaj się- zrób to dla siebie i dla NIEGO - bo On by tego chciał...,,
Pozdrawiam i zostaję z Wami myślami

Drogie Dziewczęta! Coraz rzadziej zaglądamy na to forum, które ocaliło tak wiele z nas. Życie po prostu wciąga każdego dnia coraz bardziej w swój wir, angażując nasz czas i nasze myśli. Pomimo to, proszę, piszcie,  jak sobie radzicie z codziennością, uczuciami, wspomnieniami. To nieoceniona pomoc  dla wszystkich , które są jeszcze na początku tej trudnej drogi, to nadzieja, dająca siłę na przetrwanie, aż nadejdzie ten „lepszy” czas. U mnie minęły niedawno 3 lata od śmierci ukochanego Męża. Wydawało mi się, że napisałam już wszystko, co grało mi w sercu i zawładnęło moją duszą, że krok po kroku opisałam trudy drogi, jaką przebyłam. Czułam, że wreszcie dotarłam do momentu, kiedy zaczęłam się godzić z dalszą samotną wędrówką. Psycholodzy ten etap żałoby nazywają  akceptacją. Dopiero Jolam, w prywatnej rozmowie, uświadomiła mi, że tego etapu nie zamknę nigdy. Ktoś jej przytoczył tak często powtarzane nam –wdowom zdanie: „nigdy nie mów nigdy”. Zbuntowała się, podobnie jak ja. Cóż… dla mnie to zwykły truizm, banał, wygłaszany przez ludzi, którzy kompletnie nie zdają sobie sprawy, o czym mówią… Zupełnie czymś innym jest uświadomienie sobie nieodwracalności tych jakże bolesnych dla nas faktów i rozpoczęcie samotnej wędrówki przez życie, a  zupełnie czymś innym  ich akceptacja. Dla mnie nigdy oznacza po prostu NIGDY… bo nigdy nie wróci już dawne poczucie bezpieczeństwa, ciepło tej kochanej dłoni w mojej dłoni, radość zwykłego bycia razem i to obezwładniające poczucie, że jesteś dla kogoś najważniejsza na świecie. Po prostu… NIGDY już nie powróci TA MIŁOŚĆ, ta misterna konstrukcja wznoszona latami, a nawet przez dziesięciolecia, w trudach i radości codziennego życia. To właśnie ona nas stworzyła i ukształtowała, jej zawdzięczamy to, jakie jesteśmy. Dlatego dla mnie nigdy oznacza NIGDY. Od bardzo niedawna podjęłam trud stworzenia nowego życia, zapełniania mojej nowej rzeczywistości, zaczęłam dostrzegać mniejsze i większe radości, powróciłam do dawnych pasji i zainteresowań, poznałam wielu nowych, wartościowych ludzi, w dużym stopniu zmieniłam krąg znajomych i… zaczęłam żyć. Ale to nie oznacza w najmniejszym stopniu akceptacji!!! Nigdy nie zrozumiem, co się wydarzyło i nie przestanę zadawać pytania: „Dlaczego właśnie On?”
Pozdrawiam Was Kochane najserdeczniej, jak potrafię