3-letni związek i sytuacja bez wyjścia? Zależy mi na jej szczęściu. - Netkobiety.pl

Ale aspekt biologii dalej nie równa się temu że ona na pewno go traktuje jak dawce nasienia byleby był jakikolwiek. Może chcieć szczerze ta rodzinę mieć właśnie z nim konkretnie bo jego kocha no i super, ale ograniczenie czasowe z punktu biologii dalej jest.

Oczywiście to już sfera spekulacji bo jej tu nie ma ale też nie zamykajmy oczy na pewne czynniki które tu mogą mieć wplyw

Przeczytałam wszystkie posty i w dalszym ciągu uważam, że to co piszesz to nadinterpretacje. Dziewczyna chciała ślubu jeszcze przed ślubami koleżanek. Generalnie jak się czegoś pragnie i widzi się, że wszyscy dookoła to mają, to to jeszcze bardziej podkreśla, że się tego nie ma i ja też bym się zastanawiała, co jest nie tak z moim facetem, że inni potrafią wziąć odpowiedzialność za związek i przenieśc go na wyższy poziom, a on nie. I wcale nie uważałabym przy tym, że chcę ślubu, bo koleżanki mają mężów.

Ja osobiście nie byłabym z partnerem, który nie chciałby zakładać rodziny, nawet gdybym go nie wiadomo jak bardzo kochała.
Z drugiej jednak strony nie założyłabym rodziny z osobą, której bym nie kochała. Dla mnie musi być zarówno miłość, jak i podobne wartości i wspólne cele.

Wypowiada się o niej bardzo pozytywnie? Miejscami owszem, ale pisze również o tym jak irytuje go jej smutek i gorszy nastrój.

To co piszesz to jest zwalanie winy na tę dziewczynę - nie mogą pójść naprzód przez nią, bo jest smutna. Tymczasem jej smutek wynika właśnie z jego zachowania i jest w pełni uzasadniony. Okazało się, że żyła w błędnym przeświadczeniu przez wiele lat, a u jej boku jest człowiek niestabilny, ktoś inny niż uważała przez lata.

Autor chce brać slub z resztą jak chyba każdy facet z miłości i będzie mial gdzieś kiedy jego kumple zawierają małżeństwa. Każdy związek jest inny i to jest zdrowe podejście. Po raz dziesiąty dzisiaj piszę że uważam iż autor nawalił przekładając to tak długo jednak widzę że chce to zmienić

To zależy co ktoś rozumie przez ślub z miłości. Jeśli ślub z miłości to po prostu ślub z osobą, którą się kocha, to ten warunek teoretycznie jest spełniony.

Rany, Aneta.
Albo jesteś  laską  którą nie potrafi ogarnąć czyjejś perspektywy , albo facetem
Autor prawo zmienić  zdanie miał. Ale uczciwie byłoby to powiedzieć autorce wprost.
Ale jak to zrobi zostanie chwilowo sam, czy korpowomen znajdzie nie wiadomo, więc jakże tak zaryzykować?
A podobno to kobiety muszą  mieć  drugą gałąź..
Właściwie to ona się oświadczyła, a on zaręczyny odrzucił.
Gdyby to kobieta zrobiła Panowie co by poradzili: zostaw łaskę, czy nie naciskaj przecież widać że Cię kocha?

Jeżeli facet co wczesniej chcial zalożyć rodzinę ze swoja kobieta nagle dostaje zimnych dreszczy na mysl o  slubie i pieluchach, to dla mnie to jasny znak, że to pewnie nie ta kobieta, albo, że nigdy tych swoich deklaracji nie traktowal poważnie. Jakikolwiek to przypadek, raczej nie rokuje dobrze na przyszlość, bo albo jest z nieodpowiednia partnerką, albo nie dorósł do bycia męzem i ojcem.

I nie ma w tym nic złego, dopóki on nie zwodzi tej dziewczyny głodnymi kawalkami z powodu wygodnictwa. Bo tu jest właśnie pies pogrzebany. Wcale nie namawiam go do oświadczyn, a wrecz przeciwnie: niech wywali kawę na ławę, powie jak jest i pozwoli jej odejść jeżeli taka sytuacja jej nie odpowiada, a nie trzyma w zawieszeniu przez X lat.

No właśnie nie wie co go powstrzymuje. Z jednej strony to jak im się układa ale z drugiej wymieniał jakieś aspekty finansowe i to że rodzina go jakoś ograniczy i to że zwyczajnie nie jest gotowy sam ze sobą na taka decyzję. Wybrałaś jeden z argumentów które padły ignorując resztę i element "sam nie wiem"

No ale on wie, ze chce z nia spedzic zycie, widzi siebie tworzacego rodzine z nia, widzi siebie, majacego z nia dzieci, nie chce tego zwiazku konczyc.
Mam wrazenie, ze caly bol jest o to, ze ona zaczela temat pierwsza, przejela inicjatywe zamiast czekac grzecznie, az pan laskawie sie namysli i postanowi, ze to juz teraz. A ona powiedziala, ze jej "teraz" juz nastapilo i co on na to. On wpadl w panike.
Natomiast jezeli on i tak widzi rodzine z nia w przyszlosci, to w jaki sposob mialoby to byc wymuszone? Jedyne co to to, ze nie zaskoczylby jej zareczynami. A moze ona wcale nie chce tego zaskoczenia?

No bo jak on widzi ich razem w przyszlosci, to jak to ma byc wymuszone?
Albo widzi ich razem i ten slub mu niczego nie zmienia w perspektywie, albo jednak ich nie widzi razem, wiec trzeba sie rozstac.

edit.
To tez nie chodzi o to, zeby on sie oswiadczal na sile. Ale zeby po pierwsze sam pomyslal, co go hamuje i nie zwalal tego na jej zly nastroj, bo to normalne, ze jak dziewczyna wraca z pracy to moze byc zmeczona, a teraz ma pewnie kumulacje zlego nastroju, a druga sprawa to to, ze powinien z nia szczerze porozmawiac.

I mowie to jako osoba, ktora w poprzednim zwiazku bedac zareczyny odrzucila motywujac tym, ze sa za wczesnie, a w obecnym zwiazku tez dwa razy bylo tak, ze moj partner juz czul, ze dla niego to ten czas, a ja jeszcze tego nie czulam i spokojnie poczekalismy, ale rozmawialismy o tym bez presji i bez fochow.

Ona mówiła od początku, że dla niej slub i dzieci sa wazne. Jestescie razem 3 lata. Mnie nie dziwi, że chce sie rozstac.

Ulegnięcie szantażowi jeszcze żadnej sprawy nie rozwiązało, a tylko przygotowało grunt pod większą sprawę i większy szantaż.
Tutaj akurat dziewczyna Autora, który słusznie olał ten wątek, tak ustawiła sprawę, że co by nie zrobić, będzie źle.

Ja tam rozumiem i dziewczynę (no bo biologia, wcześniejsze ustalenia, zegar tyka), i autora (bo jeśli ją rzeczywiście kocha, to został postawiony w głupiej sytuacji, też bym się w takim momencie nie chciała oświadczać).

Ile razy nie gadałam z szykującymi się do oświadczyn znajomymi, to zawsze byli tym jakoś, no nie wiem, podekscytowani? Nie słyszałam o radosnym planowaniu oświadczyn w wydaniu "żeby przerwać wiecznego focha".

Inna sprawa, że w ogóle nie rozumiem rozmowy w stylu "masz mi się oświadczyć". Na samym początku, żeby zbadać ogólne podejście do ślubu, rodziny, dzieci - jasne, jak najbardziej. Ale tak? Bez sensu. Chcesz pierwszy/pierwsza, to się oświadcz, a nie żądaj. Przecież to się mija z celem, jak on ma pytać, że zostanie jego żoną, skoro ona mu już to powiedziała? Uczciwiej by było, gdyby w takiej sytuacji to ona się oświadczyła. Nie wiem, nie wyobrażam sobie sytuacji, w której w taki sposób narzucam to partnerowi, zamiast - skoro to mi już zależy - wziąć to na siebie. I w drugą stronę, nawet gdyby zwyczajowo oświadczały się kobiety, też sobie nie wyobrażam, żeby facet strzelał fochy, bo on chce, żebym go spytała. A co on, buzi nie ma? Chce, niech pyta porządnie, a nie narzuca mi fochami, kiedy ja mam to zrobić.

Bzdury rury Autorze. Kwestie mieszkaniowe, finansowa stabilizacja? To zwykła manipulacja. A teraz nie jecie, nie myjecie się, pościcie? Po ślubie będziecie podwójnie jeść, wasze koszty dwukrotnie wzrosną, tak? To bądź sam i składaj talary a nie dziewczynę zwodzisz. Jak po trzech miesiącach znajomości deklarować się chciałeś narzeczonym to byłeś dojrzały? jaki sygnał wtedy wysyłałeś dziewczynie? Mocno zakochanego czy niedojrzałego? No, pokuś się o ocenę siebie. Bo tobie to dziś łatwo przychodzi oceniać ją, melancholijna, płaczliwa itp. To bardzo, bardzo nieeleganckie co piszesz, a tu szukasz rozgrzeszenia bo decyzję jak chcesz podjąć nietrudno wyczytać w twoim wątku. Na razie będę mieszkać z nią, bo tak wygodnie, będę bawił się z kolegami bo lubię wesołość, a kiedy w tym swoim towarzystwie poznam kogoś co mnie "strzeli" to powiem jej wtedy adieu. A ona ma prawo do swoich priorytetów życiowych, ma prawo mieć swoje zdanie, ma prawo do prawdy. Niestety, poczułeś nad nią przewagę i "zarządzasz" jej emocjami.

Ja to wiem. Napisałam przecież, że rozumiem dziewczynę. Chodziło mi bardziej o to, że trochę, hm, głupio się do tego zabrała? Przecież autor jest świadomy, że oświadczyny istnieją. Co więc chciała osiągnąć tą rozmową i fochami? Mi by się też to kojarzyło z wymuszaniem, bo przecież to nie tak, że ona go informuje o jakiejś nowej możliwości, tylko w gruncie rzeczy - żąda. Za to gdyby ona się oświadczyła, to by miała wszystko - albo zaręczyny, albo jasność, że autor nie chce ślubu. Ucięłaby mu tę możliwość przeciągania trochę. Tyle że musiałaby zrezygnować z jego oświadczyn, no ale coś za coś. Tutaj jest: "ja chciałam czekać tyle, więc teraz ty masz mi się oświadczyć" + fochy, że autor się nie dostosował, co go raczej tylko odpycha od niej i to mnie nie dziwi.
Znaczy, co byś sama wolała? Propozycję (jakiegokolwiek kalibru) od normalnie się zachowującego faceta czy żądanie, żebyś Ty zaproponowała to, czego on chce, wtedy, kiedy on chce, od skrzywionego marudy?

Rozumiem dziewczynę. Nie zgodzę się z ludźmi, którzy piszą, że to zła kobieta, poluje na mój majątek (jestem zaradny, fakt, ale żadnym bogaczem nie jestem) - w ogóle to wykluczam. Nie zależy jej na willi za basenem. Zadowoli się mieszkaniem na kredyt i szczęśliwą rodziną - taka prawda.

Ważne jest to, że sprawa NIE DOTYCZY ślubu, a po prostu konkretnych kroków (czyli teraz zaręczyny), aby dziewczyna była pewniejsza. Jak sama mi powiedziała, nie wie co ma myśleć, jest sfrustrowana, straciła cierpliwość i ją to czekanie już dobija... Nie dziwię się, jednak też nie potrafi stanąć w mojej sytuacji i zrozumieć mojego puktu widzenia. Byłem z nią jak zawsze w 100% szczery.

Nie chcę zabierać jej czasu, jeżeli to dalsze kroki (zaręczyny) miałyby się wkrótce nie wydarzyć.
Chciałem to zrobić jeszcze z pół roku temu, jednak przez te wydarzenia odwlekłem to w czasie, bo zwyczajnie nie jestem turbo szczęśliwy. Mam nadzieję, że wtedy nieco wyluzuje i będzie lepiej.

Odpowiadając wszystkim - tak, kocham ją, dlatego szukam opinii nawet na forach.

Na naszym spotkaniu było dużo wzruszenia, przytulania, ale też rozmawialiśmy tak aby nie patrzeć na konsekwencje. Mówiłem, że idealnie chciałbym ok. 30 mieć dziecko. Wiadomo, do tego czasu muszę się oświadczyć.
Uznaliśmy też, że jeżeli w najbliższym czasie nie zakończę związku to znaczy, że do tego dążę.

Mówiłem także o mojej wątpliwośći. Czy aby to, że nie pali mi się do zaręczyn nie jest efektem tego, że to jednak nie ta dziewczyna? Odrzekła, że tak może być. Naprawdę udało nam się spokojnie porozmawiać, mimo że nie było to przyjemne...

Powiedziałem też, że mam jakieś blokady z tyłu głowy, możliwe, że chodzi też o tę presję/te sytuacje, ale może faktycznie jak wyżej - kto to wie? Staram się stanąć z boku i ocenić i na to by wychodziło, jednak emocje, uczucia mówią co innego.

Mam sporo wolnego czasu, wyjechałem wypocząć, a także pomyśleć. Nie jest to łatwa sytuacja...

Tematu nie olałem, zaglądam tu non stop. Postaram się odpisywać na wszystko.

Dzięki!

Jakież wspaniałomyślne. Tobie nie wiem co poradzić bo dałeś ciała ale gdyby to Twoja dziewczyna pytała o radę, to uważam, że powinna Cię zostawić, a przynajmniej dać czas na przemyślenia z dala od siebie. Teraz doszliście do patowej sytuacji. Ty zwlekałeś z oświadczynami, ona traciła cierpliwość i tak wpadliście w jakąś dziwną spiralę presji i niezadowolenia.

Już tak nie wróż Autorowi złotych gór. Równie dobrze może poznać kolejną kobietę, dojść do analogicznego momentu i znów się wycofać. Albo tym razem to on może zostać przez kogoś odprawiony z kwitkiem. Możliwości jest wiele

Przede wszystkim autor, to nie jest material na meza, przynajmniej nie dla tej dziewczyny .

No facet nie ma klasy i honoru, inaczej by kleknal i przeprosil, ze nie moze dotrzymac danego slowa, i odszedl.

To jest ten typ, dla którego trawa u sąsiada jest bardziej zielona Aż się obudzi ...z ręką w nocniku

Swoja droga statystycznie to szanse na malzenstwo po mieszkaniu tyle razem juz spadaja z kazdym kolejnym rokiem.

Ja rowniez uwazam, ze milosc to decyzja, przy jednoczesnej pracy nad soba i nad dobrem zwiazku.

A ja uważam że jednak same chęci i praca nad sobą to za mało. W sensie można w to iść jak ktoś chce ale nie wierzę w super udane małżeństwo z kimś nie do końca dobranym, uratowane samą pracą i dobrymi chęciami

Jeszcze pytanie oczywiście jakiej jakości jest ta podstawa.

Miłość to nie żadna decyzja, a ilość rzeczy w których da się wypracować w związku kompromis jest ograniczona.
Przez wieki funkcjonowały małżeństwa z rozsądku, ale to był inny świat, gdzie kobiety były w domu, a porzucenie rodziny było dla mężczyzny ostracyzmem społecznym.

Gdyby miłość nie zależała od naszych decyzji, to jaki byłby sens ślubów? Nie można przyrzekać czegoś, o czym się samemu nie decyduje.

Oczywiście tak by było latwiej. Niestety w życiu z rozsądku nigdy nic dobrego nie wyszło.
Sam autor pisze , że partnerka nadaje się na żonę , matke i kocha ja , ale ma wątpliwości. Kiedy pojawiają się wątpliwości zadna praca nad związkiem nie pomoże. To po prostu nie jest kobieta odpowiednia dla tego mężczyzny.
Oczywiście haj emocjonalny w końcu mija i zauroczenie i jak widać nie zostało kompletnie nic. Moze jakies przyzwyczajenie co najwyzej.
Ja będę sie trzymac swojego na bazie obserwacji i doświadczeń. Kiedy pojawi się " ta dziewczyna" wątpliwości mijają. Wszystko samo zaczyna się układać w jedną całość bez wahań. Jak się pojawiają przed decyzją na całe życie znaki zapytania najlepsze co można zrobić to się pożegnać.Przeprowadzili przecież rozmowy z których wyszło tyle co nic. Wiec jaką pracę nad związkiem uważacie, że należy przeprowadzić?

Tylko że idąc typ tropem "tych" osób może być w naszym życiu nieskończenie wiele. Dla mnie związek z rozsądku to taki, kiedy nie ma w ogóle chemii między ludźmi od samego początku. A jeżeli jest ta chemia, no to logiczne, że ona z upływem czasu będzie słabnąć, zwłaszcza jeśli wystarczająco nie dba się o związek. Ja osobiście nie znam nikogo, kto w długiej relacji nie miałby nigdy jakichś gorszych okresów, wątpliwości itd. I wtedy to jest decyzja, czy mimo wszystko angażujemy się dalej w ten związek, czy wciskamy przycisk reset i startujemy znowu od punktu wyjścia z nową osobą, bo tym razem to na pewno "ta". A potem kolejna i kolejna.

Oczywiście nie chodzi mi , że w życiu " jakoś się ułoży" bo nasz los jest zapisany w gwiazdach a o to, że nie pojawiają się wątpliwości juz na starcie czy chcemy z kimś się związać do konca życia ( z zalozenia).
Gdyby się od razu zaręczyli to nie byliby w tym punkcie co teraz , ale nie zaręczyli się bo Autor nie wiąże przyszlosci z ta dziewczyna.

To chyba jasne , że pojawiaja się schody w każdym związku , ale nigdy nie powinny na etapie planowania wspólnej przyszlosci. Nie uważam , że rządzi nami " niewidzialna ręka" a rządzą nami decyzje. Z tym, że  jak jest się pewnym , że chce się z kimś być podejmowanie decyzji o slubie, dziecku stają się bardzo proste. Takie wątpliwości jak ma autor w dobrze rokujacym związku nie powinny mieć w ogóle miejsca więc wg mnie nie ma sensu tego ciągnąc.
Czuje się " przymuszany" " pod ścianą" co w rezultacie oznacza tylko jedno...ze tego nie chce.
Wielu nie chcialo , wolalo być singlami do konca życia dopóki nie pojawila się właściwa osoba. Bardzo Wam współczuje bo skoro uważacie , ze nie ma " tego czegos" " tej osoby" to nigdy na taką nie trafiliscie.

Nie wydaje mi się, żeby nawet w idealnym związku nie było wątpliwości. To jest właśnie dla mnie ta codzienna proza życia. Akurat w przypadku Autora to już zasżło za daleko, ale osobiście chciałbym wiedzieć, co oznacza u niego owo niezdecydowanie czy wątpliwości. Jeśli to nie jest kwestia innej kobiety czy wahania się " a może jednak lepiej byc samemu", to skąd wiadomo, jakie peroblemy kryją się za takim zachowaniem?
Ilu ludzi, tyle problemów, jeśli ktoś wspomina o kwestiach finansowych czy utrzymaniu się, to czy można mu odmówić tej odrobiny rozsądku? Bo co będzie dalej? Pobiorą się i dalej jakoś muszą sobie radzić. To nawet nie dotyczy Autora, tylko hipotetycznej sytuacji, jaka możę zajść, kiedy kobieta widzi przede wszystkim zaręczyny czy  ślub a co będzie potem, to właśnie "jakoś się ułoży".
Owo przymuszenie akurat rozumię tu zupełnie inaczej: jeśli ktoś chce sprawić niespodziankę samą formą zaręczyn, chce, aby to wyszło od niego swobodnie, na miejscu Autora czułby się przytłoczony, jeśli ktoś od niego wymaga podjęcia decyzji jak najszybciej. To coś jak deadline w pracy.  Zawalił na pewno, że wcześniej tego nie zrobił, bo pewnie dałby radę samemu to zorganizować, tylko znowu pojawiły się wątpliwości. I tu dochodzimy do punktu wyjścia: jakie podstawy mają te wątpliwości.

Natomiast nie wierzę akurat w to, że dana osoba, odczuwana jako "ta jedyna" ma wszystko odmienić i sprawić, że świat będzie wyglądał lepiej. Żeby wiedzieć, że ktoś do nas pasuje czy raczej aby stworzyć coś fajnego, to przecież trzeba to na bieżąco budować, pielęgnować itp, poznawać tą osobę,  bo samo nic nie przyjdzie.

Te opowieści i o jedynym i prawdziwym uczuciu od samego początku są dobre, ale jak się ma te 15 lat..

edit: Zauważyłem, że określenie "Piotruś Pan" bywa też za często używane przez Panie, szczegtpolnie kiedy faceci nie spełniają ściśle ich oczekiwań, co oczywiście wiąże się w 99 % z rezygnacją przed zawarciem małżeństwa i posiadaniem dzieci, nawet jak d początku jasno to komunikują.

Innym słowem dla wielu Pań Piotrusiem Panem będzie każdy facet, który nie chce dzieci czy nie ma zamiaru podpisywać tego papierka, choćby miał najbardziej odpowiedzialne stanowisko zawodowe i był "człowiekiem renesansu" a w związku układało by się wszytko jak należy.

Hmm, pewnie wiele osób, po różnych życiowych przejściach, przestałoby mówić o tej pewności. Dlatego, jak się ktos raz czy dwa razy "przejedzie", to potem dmucha na zimne..

Teraz można zadać sobie pytanie, czy wątpliwości a raczej niezdecydowanie Autora biorą się ze środka czy właśnie z uwagi na presję jaką on niby czuje ze strony dziewczyny..

Dokładnie, za wiele z niej nie wyniknęło, jedynie teraz jeszcze bardziej czuję, że czas szybko podjąć konkretne kroki - nie chcę dziewczynie zepsuć życia, bo jak mówię kocham ją i zależy mi na jej szczęściu. Czy przy mnie czy przy kimkolwiek z kim byłaby szczęśliwa - musiałbym przeżyć rozstanie, jeśli kompletnie byśmy się nie zgodzili. Musiałbym to uszanować, że musi sobie z kimś innym życie ułożyć. Wtedy tylko bym się zastanawiał - czy wzięła go bo go kocha (tak jak mnie?) czy też jakiegoś pierwszego lepszego aby mieć rodzinę (nie podejrzewałbym jej o to). Bo gdyby to była opcja nr. 2 to pewnie przestałbym wierzyć w prawdziwą miłość

Nie zakochałem się w żadnej kobiecie, choć wiadomo, że ciągle poznaje się nowe osoby. A nawet jeśli to w małżeństwie nie można się zauroczyć kimś? Myślę, że to normalne i kwestia decyzji, że się jest z tą jedyną. Bardziej zastanawia mnie fakt, że gdy wyjadę, robię swoje rzeczy, to co lubię na codzień to czuję się ekstra, zero zmartwień, złego samopoczucia, nie chce mi się wracać do innego miasta, gdzie mam niewielu znajomych i zwyczajnie się nudzę. Mieszkam tam wyłącznie ze względu na kobietę, bo tam pracuje, a jak wrócę do miasta rodzinnego, czuję się o niebo lepiej. Zacząłem się zastanawiać co, gdyby ona się tu przeprowadziła, ale nie chce, bo nie ma tu perspektyw do robienia kariery za bardzo.

Kolejna obawa - ja ciągle czuję się bardzo młodo. Czuję jakbym dalej miał 19-20 lat, w ogóle nie odczuwam presji czasu, że już na wczoraj muszę mieć dom, dzieci itd. Całe życie przede mną. Taka jest prawda. Niestety, dziewczyna ma inny horyzont czasowy i to jest fakt. A mnie? Możliwe, że się zachce za 3 miesiące albo za rok czy dwa mieć dzieci. "Na chłodno" chciałbym je mieć w okolicach 30-stki, ale kto wie.