zdrada emocjonalna - Netkobiety.pl

@talerz
nie, Kejt nie piła...
Opisała tylko jak najczęściej wygląda sytuacja od strony żony w takich małżeństwach w jakim jest Maniek. I w wielu innych, w których pojawia się zdrada, a powinno rozstanie.
To przecież nie o Tobie.

I został umęczon i pogrzebion..... AMEN

Talerzu mój - mistrzyni epopei forumowych, wyobraź sobie, że teraz odniosę się do każdego Twojego twierdzenia..... aż się boję jaką dostanę kolejną odpowiedź. Zagubiłem się już po 4 cytacie... nie z powodu braku logiki w Twoich wypowiedziach tylko ich ilości. Sorki, że odpuszczam. Wydawało mi się, że to ja jestem gadułą... jak to się człowiek może pomylić....
Jak widać każdy walczy o swoje przekonania i stara się do nich przekonać innych, czy to na forum czy też w małżeństwie. Istotą tego wszystkiego jest jednak nie mieć wylanego mleka, a nie zastanawiać się w jaki sposób się wylało. Pewnie, że ten co je wylał jest temu winny. Twoja historią, jasno świadczy o tym, że nie ma żadnych okoliczności łagodzących dla zdrajcy jakim okazał się Twój mąż.
Ja żony nie zdradzę jak już pisałem - nie mój styl, lecz i tak to ja będę musiał podjąć decyzję o rozwodzie, iść złożyć wniosek do sądu, wziąć na własne bary rozpad małżeństwa, bo to przecież ja chcę rozwodu i to ja nie potrafię się dogadać, ani wejść do innego wagonu jak pisałaś i inaczej spojrzeć na problem. Nikt nie uwierzy, że leń nic nie robił przez lata i przerzucał powód wojny domowej wynikający ze swojej bierność na mnie. Zajmuje się dziećmi, pracuje, nie ma żadnych nałogów. Ma za to odmienne zdanie na temat relacji małżeńskich, nie widząc w naszym związku żadnego problemu, a już na pewno nie w swojej osobie. To ja jestem przecież problematyczny.
Ktoś potem powie, że taka już była i nie widziały gały co brały?????
Widziały, ale w młodości inaczej pojmowały świat i ludzi.... bardziej wierzyły w człowieka niż teraz.... I tu teraz proszę sobie na szybko wyobrazić szczęśliwego żonkosia, który jest pełen nadziei, że wspólnie wszystko da się zrobić i wypracować - przecież nikt nie jest doskonały, ale przecież wspólnie zbudujemy nasze szczęście... kurtyna opada.... Po latach okazuje się, że żonkoś ma dla swojej Pani zbyt wygórowane wymagania według jej pojmowania małżeństwa i czar prysł.... aaaaa.... Pani wszystko pasuje i ogólnie jest OK prócz tego, że wciąż się czepiam.

Może i właśnie stąd też moja jakaś tam dziwna dla wielu postawa i pokrętna w tym logika, ale w pewnym momencie osiągasz taki stan umysłu, że istotą staje się cel, a nie sposób jego osiągnięcia. Jak by na to nie patrzeć, mleko pewnie będzie rozlane czego nie chcę i to jest dla mnie tragiczne, a nie jest ważny sposób w jaki do tego dojdzie.

Logika podpowiada, że nie warto, a walące w duszy serce i miotające duszą emocje nie pozwalają dojść rozumowi do władzy.... Od jakiegoś czasu jestem już zwieszony, bo myślę tak samo jak Ty i na tyle głupi żeby wierzyć, że się mylę, choć wiem, że tak nie jest......

AMEN.

Maniek mnie się nie trzeba bać . Ani tego co mówię/piszę . Wbrew pozorom jestem bardzo wrażliwa i ciepłą osobą . I otwartą na ludzi . I nie mam zamiaru przekonywać Cię do mojego zdania. Każdy ma prawo mieć swoje własne. Wtedy nawet jest ciekawiej . Zresztą mój punkt widzenia nie odbiega wiele od Twojego. Tylko ten Twój pierwszy post jakoś tak "niefortunnie" zabrzmiał . Ale skoro nie masz zamiaru mnie czytać to ja nie będę już pisać . Szanuję swój czas

Widzisz, ja mam trudny charakter. Lubię rozumieć. Dlatego jak mi "mleko się wyleje" zastanawiam się dlaczego. Po to żeby uniknąć takiej sytuacji na przyszłość .

I jest jedna okoliczność łagodząca dla mojego męża, to ona sprawiła, że dałam mu szansę: mój mąż jest tylko człowiekiem. Ma prawo popełniać błędy. Doceniam, że zrozumiał ten błąd, nie dorabia do niego zbędnych ideologii . Mój mąż mnie zawiódł, ale zawiódł też siebie. Chyba nawet bardziej siebie.
A ja ciągle go kocham. Mimo tych wszystkich jego słabości. Mimo tego bólu jaki mi zadał. Mimo wielu innych rzeczy. Kocham i wierzę w niego. Zwyczajnie

Mam jeszcze kilka wniosków, ale nie podzielę się nimi, bo i tak ich nie przeczytasz. To byłby już piąty akapit. Ty wymiękasz po czwartym .

Pozdrawiam Maniek i powodzenia w podjęciu właściwej decyzji.

Maniek ja przeczytalam Twoj topik o braku namietnosci w zwiazku i nie wiem moze sie myle ale wydaje mi sie ze Twoje frustracje biora sie Troche z tego powodu. Nie ukrywam troche nie dobrales sie z zona pod tym katem ona duzo pracuje jest zmeczona to tez duzo wyjasnia. Moze warto pojsc na jakis kompromis wyposrodkowac to. Naciskanie jednej strony na seks kiedy druga nie bardzo ma na to ochote to srednia przyjemnosc. A cala reszta konfliktow to jak w kazdym malzenstwie zdarzaja sie. Rozwiedziesz sie z zona to tez nie znaczy ze bedziesz mial sielanke z inna kobieta nie wiadomo na kogo trafisz.To juz Twoj wybor czy chcesz zaryzykowac.Sprobuj moze choc troche rozpalic ogien w waszym malzenstwie. Moze jakies kwiaty dla zony?

Maniek. Twój temat przeczytałam zaraz  po przeczytaniu pierwszego Twojego wpisu na tym forum.
Przykro mi to pisać ale to początek końca. Uprzedziłeś moje pytanie " Czy Ty jeszcze kochasz żonę ". Piszesz że wdziera się już obojętność. Podejrzewam, że oboje już nie macie ochoty na rozmowy, bo zwyczajnie każde z Was uważa, że racja jest po jego stronie. Skąd ja to znam ?
Ratuje Was tylko szczera rozmowa, z wysłuchaniem i próbą zrozumienia racji drugiej strony i próbą pójścia na kompromis. Chyba warto.

Tak jak teraz, jest pierwszy raz - zawsze miałem nerwa, ale jakoś rozpoczynałem trudne dyskusje i chciałem żeby było dobrze. Teraz jest inaczej. Nawet jak o czymś pomyślę, co mógłbym zrobić, staje mi przed oczami obraz żony, która nigdy nie rozpoczęła pierwsza rozmowy by naprawić złą sytuację. Nawet jeśli widzę w tym sens, to nie mam na to ochoty, wiedząc co usłyszę i jak to się znowu skończy.

Warto, ale skończy się jak wyżej pisałem.... Chciałem ją kiedyś wyciągnąć na jakąś terapię małżeńską - usłyszałem tylko cyt. - Chyba jesteś chory, nie będę się uzewnętrzniać przed obcym człowiekiem. Myślałem, że może właśnie usłyszenie prawdy od kogoś obcego, zmieni jej spojrzenie, a przy okazji i ja się dowiem, które klepki mam do wymiany. Samemu trudno to poukładać bez woli drugiej strony.....
Noż kur... szkoda nawet czasu, żeby o tym pisać, ale człowiek gdzieś musi bo się udusi....

Myślę, że masz racje. Tyle razy krzyczałem i gówno z tego wynikało. Może  zamiast krzyczeć trzeba coś poczynić, by dotarło do niej co może stracić. Jak nie dotrze, to decyzja o rozwodzie będzie jedyną słuszną - i to dla dwojga.

Jestem tu po raz pierwszy. Nieprzypadkowo.
Obudziłam się dziś o 5 nad ranem. Kołatanie ciała, nerwy, myśli i lęki wyrwały mnie ze snu, jak od kilku miesięcy, tygodni.
A w ostatnich dniach znowu z ogromną siłą wróciły. Może nie powinnam tu zaglądać, czytać tych historii, bo właśnie wzięłam prochy na uspokojenie z nadzieją na jeszcze chwilę spokoju i snu, zanim obudzą się dzieci i trzeba będzie funkcjonować. Ale przeczytałam wszystkie wpisy. I w każdym znalazłam kawałek swojej historii, swojego bólu i myśli. Zadziwiające, jak powtarzają się te schematy zachowań, i zdrajców i zdradzanych. Nie wiem czy przyniesie mi to ulgę, ale czytałam wasze wypowiedzi, w wielu znajdując swoje własne myśli, lęki, prawdy. Może nie powinnam tego czytać, bo wczoraj wieczorem spotkałam się z mężem, żeby usłyszeć od niego, że zdecydował wreszcie, że nie chce ze mną być i odchodzi do kochanki. 
Moja historia chyba najbardziej jest podobna do tej historii Uli. I ja też już wiem, że muszę ją skończyć, rozwodem. Pomimo tego, że wciąż go kocham, że ważne są dla mnie te wspólne lata, że próbowałam dać szansę i naprawiać.
Mój mąż przypomniał sobie o swojej niespełnionej, wymarzonej, licealnej miłości sprzed 20 lat. O kobiecie, z którą nigdy nie był i która go wtedy nie chciała, a teraz, sama po rozwodzie, z dwójką dzieci przyciągnęła. I on w to poszedł. Mimo 15 lat dobrego małżeństwa (tak twierdzi), naszej miłości, dwójki fantastycznych dzieci, wspólnej przyszłości. Może kiedy indziej o tym napiszę, bo teraz za bardzo boli.
Wracając do wątku. Wiele osób wyraziło tu moje własne spostrzeżenia, prawdy, myśli.
Z Ulą łączę się w podobnym bólu i doświadczeniu, trzymaj się! Dzięki, że o tym napisałaś, może przyniesie nam to jakieś ukojenie?
Talerz123 - w pełni podzielam Twoje poglądy, przywracasz mi wiarę w zdrowy rozsądek i jakąś elementarną uczciwość ludzką i prawdę.
Dobrze Cię czytać.
Maniek - na początku mnie zirytowałeś swoimi wypowiedziami, ale im dalej czytałam, tym bardziej Ci chyba współczuję i widzę siebie w ostatnich miesiącach, tyle, że jesteś facetem. I jak na faceta masz godny podziwu poziom myślenia o emocjach i uczuciach, szczerze. Dlatego tym bardziej zrób coś konstruktywnego ze swoim życiem, zanim Cię potężnie zrani. Ja nie zdążyłam.
Chyba jednak dobrze, że tu zajrzałam.
Spróbuję wrócić, może znajdę tu jakieś ukojenie, chyba potrzebuję wsparcia.
Dzięki za Waszą wymianę myśli.

Sorki Xymena, jakoś uleciała mi Twoja wypowiedź w tym temacie. Brak odpowiedzi z mojej strony sugerowałoby "zlanie" pytania, co nie było zamierzonym celem....

Dlaczego brak mi odwagi??? - Bo życie każdego, to nie tylko życie uczuciowe. Człowiek w wieku 40+ ma już poukładane swoje życie, które po rozwodzie z dnia na dzień zmienia swoje oblicze. Sypią się finanse i to drastycznie, tracisz kontakt z dziećmi - życie nie zmienia się delikatnie, ale rozpada na kawałki. Dla niektórych zmiany oznaczają wręcz wegetację i rezygnację ze stabilności jaką daje życie w parze. Wynajem mieszkania, podział majątku, strach przed samotnością. To wszystko sprawia, że człowiek posiada obawy, czy ta decyzja jest słuszna. Niektórzy, gdy jeszcze myślą, że uda się coś naprawić bo tak podpowiada serce, mają dodatkowy problem z przyjęciem logiki i wiążącego się z nią prawidłowego trybu postępowania.
Musimy rezygnować z wielu rzeczy osiągając ten tzw. spokój ducha, choć to jest wg. mnie rzecz względna. I tak będziemy uczestnikiem burzy, która nie pozostawia na człowieku suchej nitki. Osobiście zrobiłem sobie bilans i okazało się, że w moim przypadku finanse pozwoliłyby na to, bym mógł wegetować przez kilka następnych lat spłacając długi i alimenty, robisz wypad z mieszkania więc musisz je znaleźć i wynająć, masz ograniczony kontakt z dziećmi, które wcześniej widzisz na co dzień,  dla niektórych to wielkie obciążenie emocjonalne.
Właśnie dlatego nie mam odwagi.
Jest jeszcze jedna ważna rzecz, która wzbudza moje wątpliwości. W chwili obecnej żyjąc emocjami, chyba nie do końca jestem w stanie na chłodno zaakceptować taką decyzję. Dlatego też nie mam jeszcze odwagi, postawić kropki nad przysłowiowym "i". Jak patrzę jednak na moją drugą połówkę, może się zdarzyć, że w końcu dojrzeję do tego, a obawa przejdzie w pewność. Jeszcze jednak nie teraz....

Maniek,
A ja się zastanawiam, czy oprócz bilansu plusów i minusów rozwodu, którego wynik wskazuje, że jednak w małżeństwie - nawet takim bez miłości - żyje się lepiej niż w pojedynkę, to czy podzieliłeś się tymi rozważaniami ze swoją żoną?

Ja w dużym stopniu zgodzę sie z Mankiem. Dla mężczyzny życie po rozwodzie moze byc bardzo trudne, zakładając oczywiście, ze jest odpowiedzialnym człowiekiem. Tutaj na forum (rzecz jasna kobiecym) często widzimy wszystko tylko z naszej strony: czyli kobieta "obarczona" dziećmi z ograniczonymi możliwościami extra zarobków- brak czasu, wydrenowana emocjonalnie.... Faceci natomiast wydają sie byc na wygranej pozycji, jednak z obserwacji mi wynika, ze moze byc zgoła inaczej. Przecież to my zostajemy z dziećmi, my dostajemy na nie alimenty, czasami na siebie- ktoś powie bo dzieci to trud, oczywiście, ale i przyjemność, doładowanie energii, często tez pomoc zwyczajnie w domu jak są starsze, poczucie, ze nie jest sie samemu. Facet zaczyna byc dochodzący, jak jest uczciwy to będzie chciał płacić jak najwiecej alimentów, będzie chciał widywać dzieci jak najczęściej- to przecież tez są koszty, odebrać i oddać, zrobić cos fajnego wspólnie, wyjazd, sport, pokazanie świata. My kobiet zakładamy często, ze po rozwodzie facet to świnia i będzie kręcił, sady temu czasem przyklaskuja. Powiem szczerze, ze byłam w jednej i drugiej sytuacji, tz. z dzieckiem i dochodząca do dziecka. Dużo trudniej było mi w roli dochodzącej, oczywiście koszty emocjonalne, ale powiem wam, ze finansowo to tez było trudne. Odebranie i oddanie po mojej stronie,ja brałam w dłuższe wolne i organizowałam czas, oczywiście w tygodniu i każdy 2 weekend. A muszę dodać, ze z ex byliśmy zgodni, nie robił mi żadnych problemów, nie było miedzy nami jakiś brzydkich emocji. Wtedy otworzyły mi sie oczy na druga stronę. Nie mówiąc o tym, ze "odchowane" już dziecko było samodzielne i fantastycznie z nim sie czas spędzało. Także rozumiem bardzo dobrze Manka i jego dylematy, to ze trudno mu podjąć decyzje i ze sie zwyczajnie boi o swoją przyszłość.

Oczywiscie ze faceci maja rowniez ciezko po rozwodzie tylko pod warunkiem ze posiadaja cos takiego jak sumienie i sa odpowiedzialnymi przede wszystkim ojcami. Jest tez mnostwo takich co smigaja z kochanka do Paryza do Wenecji i gdzie tylko panna jeszcze zechce a dzieci w domu glodem przymieraja.Nie wiem jak takim dupkom nie wstyd jak funkcjonuje wogole ich sumienie i jak spojrzą kiedys dzieciom w oczy. Mojemu sąsiadowi tak odbilo ze wynosi wszystko z domu do kochanki nawet lyzeczki robi u niej remont a z domu sie nie bardzo póki co chce wyniesc chociaz jest po rozwodzie no ale twierdzi ze jest zameldowany. Widocznie nowa pani nie bardzo go chce na stale.Wszyscy sie z niego smieja ze panna wycisnie go jak cytryne i kopnie w du...e. Na szczescie Maniek taki nie jest, jest odpowiedzialny martwi sie o dzieci i wie ze bedzie mu ciezko. W jego sytuacji mu sie nie dziwie ze sie wacha to dobrze sie tak mowi ale to nie takie proste. Mysle ze to malzenstwo bedzie sie ciaglo az w ktoryms momencie wszystko peknie jak banka mydlana bo Maniek po prostu tego nie wytrzyma psychicznie i cos nastapi wyprowadzka separacja lub rozwod . chyba ze sie juz do tego tak przyzwyczai ze bedzie w tym tkwil w nieskonczonosc. Ciezko jest mi Maniek radzic Ci co lepsze to musi byc Twoja decyzja bo to Twoje zycie.

Talerz123, nie gniewaj się za to, co napiszę, ale dobrze, że napisałaś, że Ci się "wydaje".
Pamiętam Twój wątek i Ciebie jako osobę, która lubi sama dochodzić do pewnych wniosków, czyta że zrozumieniem posty- ogólnie bardzo pozytywnie.

Rozumiem, że chcesz pocieszyć Verę4, której zawalił się dotychczasowy świat, ale spokojnie z tym hurra-optymizmem, pomimo słów "może" i cudzysłowu, które zostawiają margines na popełnienie błędu w ferowaniu tego typu wyroków.

Fakty są takie: Vera4 napisała do tej pory jeden post, w którym zawarła informację, że jej mąż "wreszcie" zdecydował, żeby od niej odejść, a jej historia jest najbardziej zbliżona do historii Uli, która stwierdziła, iż jej małżeństwa nie da się uratować. Skoro ten mężczyzna akurat podjął taką decyzję...to nie piszmy, co nam się wydaje przez pryzmat własnego doświadczenia. Kejt38 o tym wspomniała.

Talerz123, żebyśmy się zrozumiały*- chodzi mi o to, żeby dzielić się swoim doświadczeniem, opiniami, bo to jest forum, ale żeby pozwolić ludziom przeżyć emocje i skupić się na tu i teraz. To oni mają sami dochodzić do pewnych wniosków. Czasem jest scenariusz B... Teraz ja doczepiłam się słówka, wiem, ale uznałam, że warto o tym trzymaniu się faktów przypomnieć.

Jeśli będę miała czas (a pewnie mało), to tu będę zaglądać. Choć mam lekkie Deja vu, muszę przyznać.

A tak w ogóle, Maniek, to ja Ciebie teraz kojarzę z pewnego wątku. Spełniłam tam pewną Twoją dramatyczną prośbę.
I jeszcze zapytam wprost, to anonimowe forum, ma pomóc ludziom rozwiązać problem: dlaczego piszesz na wątku o zdradzie emocjonalnej? I rozważasz rozwód? Pojawił się ktoś w Twoim życiu, o kim zaczynasz myśleć?...

*Wolę to napisać. Ostatnio sami przewrażliwieni na swoim punkcie mi się trafiają. Nie wiem jak będzie na tym wątku

Dokładnie to usłyszałam jakieś 3 dni temu. Po rocznej epopei mąż postanowił w końcu porozmawiać ze mną "szczerze" nie tak "szczerze" jak kilkanaście razy do tej pory ale teraz to już na bank "szczerze" I w tej swojej szczerości powiedział mi właśnie dokładnie to samo: ona była inna niż ty. Rok czasu główkowałam, jaka była przyczyna jego zainteresowania nią, a tu proszę, takie banalne rozwiązanie

I_see - chyba doczytałaś , mam nadzieję, moje uzupełnienia pierwszego postu w dalszych wypowiedziach?? Gdybym szukał lewizny i zdrady, nie potrzebowałbym potwierdzenia i poklasku od obcych, bo jak widać w tym wątku i tak dostałbym kopa. Po co się narażać na odstrzał, skoro zdrajca jest zawsze piętnowany. Musiałbym być idiotą, by w tym wątku poszukać usprawiedliwienia dla takiej opcji....
Wlazłem tu i rozgrzebałem temat, gdyż wszyscy wiszą tylko na zdrajcy - bo zdradził itd.. itd... a mnie podkurzyło zachowanie mojego "łajfa", który przez swoje postępowanie (przynajmniej ze mną) myśli, że nie poniesie konsekwencji - mojej głupoty. Jak już wcześniej pisałem, co z tego, że to ja dokonałbym zdrady i na mnie wieszano by psy, skoro i tak rozpirzony związek dotyka dwójkę. To dwóch traci partnerów i zostaje z niczym. Stąd też, moje pokrętne pewnie pojmowanie tego zagadnienia. Traci jeden traci drugi - a jak bym trzasnął kwity o rozwód bez zdrady, albo tylko zdradził -  i tak się rozchodzimy. Kwestia własnego sumienia i rozterek moralnych, albo ich brak, to już indywidualna sprawa każdego człowieka. Każdy musi z tym żyć.
Więc jeszcze raz i już się powtarzać nie będę - nie interesuje mnie zdrada, tylko normalnie funkcjonujący związek z żoną, która prezentuje oporną postawę w jego tworzeniu. I mówię tu tylko o moim przypadku. Nie zmienię jednak zdania, że jeżeli jeden z małżonków z różnych przyczyn nie, chce, nie potrafi, nie zamierza (bez względu na powód) zadbać o drugą połową i swoje małżeństwo, to w efekcie końcowym druga strona może dopuścić się zdrady. Zgadzam się z tym, że podjęcie decyzji o zdradzie, jest indywidualną decyzją samego zdrajcy i to on jest jej winny, lecz postawa współmałżonka wynikająca z działania lub zaniechania może powodować, że zdrajca podejmie swoją durną decyzję, decyzję o zdradzie.
Sądzę, że to chyba logiczne i nikt tu Ameryki nie odkrył, lecz bez względu na usprawiedliwienie, czy też nie, samego czynu, postawa osoby zdradzonej może pomóc zdrajcy w podjęciu przez niego tak bezsensownego rozwiązania. I dobrze byłoby, żeby co poniektórzy zdali sobie z tego sprawę. Nie każdy wpadnie na pomysł wzięcia rozwodu, bo wiąże się on z wielkimi zmianami, a zdrada.... hmmmmm...... może się uda, może się nikt nie dowie, może trwać latami i nie działa destrukcyjnie dla zdrajcy, przynajmniej do czasu gdy wyjdzie na jaw, od razu. No chyba, że sprawca stwierdził, że zrobił jednak źle. To taka bomba z opóźnionym zapłonem, którą człowiek czasami zdecyduje się wziąć w rękę, bo może jednak nie wybuchnie, a zanim wybuchnie może zdążę ją odłożyć i wszystko będzie OK.

Dziwię się, że miałaś w ogóle takie podejrzenia...   choć jak mówi pewna sentencja hominis est errare, to jej drugi człon daje jednak podstawy by sądzić, że jest inaczej insipientis in errore perseverare

No cóż, z żoną rozmawiałem już niejednokrotnie i prawie zawsze kończyło się tak samo - jakiś dziwny opór materii w tej kwestii prezentuje. To pomyślałem, że może priv z elokwentną koleżanką, bo nie mam z kim za bardzo o tym pogadać. Z facetem to człowiek tak jakoś zbyt jednostronnie podejdzie do tematu. Czasami opinia płci odmiennej, może otworzyć człowiekowi oczy, że jednak nie do końca pojmuje zagadnienie.
Z żoną wczoraj ruszyła terapia werbalna. Zobaczymy do czego ona doprowadzi i na jak długo. Już nie mówię, że jest inaczej, lepiej lub gorzej - po prostu ruszyło, bo rozmawiamy, że jest jakiś problem. Teraz musimy ustalić jaki i podjąć decyzję czy jest jakaś szansa aby go rozwiązać.

A tak przy okazji ze tez wszystkim wiadomosci prywatne kojarza sie od razu ze z zdrada romansem itp.Co niby w tym dziwnego ze ktos z kims chce porozmawiac o swoich problemach kiedy potrzebuje zwyczajnie wsparcia i podzielenia sie ze soba problemami. Akurat Talerzyk byc moze Manka pokierowalby w dobra strone. W koncu gadane to ona ma.

eni.lij, Maniek się nie zdenerwował. Maniek udzielił obszernej odpowiedzi. Nie wyczułam zdenerwowania. Projektujesz na niego.

Maniek, zdenerwowałeś się pytaniem na anonimowym forum? ...
Podczas rozmowy z jor łajf to rozumiem. Ale tu? No i funduję Ci trening przed.

W poruszonej przez Ciebie kwestii nie doczytywania- dla mnie to wskazówka, że sama muszę pisać zwięźlej, bo na forach tego typu nie sposób czasem wczytać się wnikliwie w baaardzo długie posty. A sama lubię sobie napisać elaborat.

No i już. Bardzo dobrze. To najważniejszy fragment Twojego elaboratu. Bo o działaniu. Rozważania rozważaniami, każdy ten etap rozkminiania przechodzi, Ja też. Jednak najbardziej lubię konkrety.

eni.jil, jestem na tym forum prawie rok. Poznałam tu fantastycznych ludzi, wchodziłam w dialog zarówno z net-facetami jak i net-kobietami. Zapamiętałam wiele, w tym takie podsumowanie nie jednej historii z tego forum i reala: "Przyjaźń między kobietą a mężczyzną jest niemożliwa, chyba że są rodzeństwem lub gejem i lesbijką." eni.jil, romans mojego męża tak się zaczął, od dyskutowania o naszych problemach małżeńskich, a ta jego wygadana koleżanka umiejętnie pokierowała go między swoje uda. W konsekwencji Ja złożyłam pozew, ona rozważa nadal porzucenie swoich dzieci dla romantycznego absztyfikanta. Wiele, nie wszystkich, historii tak się zaczyna.

Jak chcecie, to sobie to przedyskutujcie, ale już bez mojego udziału. Wątek Uli się podkręci, a z kogoś zejdą może emocje. Albo w kimś zagotuje.

Maniek, dzięki za odpowiedź. Powodzenia.

Talerz123, małe sprostowanie- szczęście po zdradzie nie jest uniwersalne. Jest jeszcze syndrom "wiecznej ofiary tego, co się stało". Mnie ta postawa życiowa od zawsze jest obca, ale są ludzie, którzy ponad to traumatyczne doświadczenie nie wchodzą. Nie oceniam tego, stwierdzam fakt, ludzie są różni, wiadomo. O różnej odporności psychicznej i nieuswiadomionych potrzebach.

Jeszcze raz życzę Wszystkim tutaj powodzenia i cudownego życia. Moje takie jest.

Maniek, mnie po przeczytaniu twoich przemyśleń i pragmatycznego podsumowania skutków rozwodu - ZMROZIŁO.
Jeśli jest tak jak piszesz i twojej żony w żaden sposób nie ruszyły twoje myśli i słowa a nawet nieco ją uspokoiły, bo oddaliły ewentualną wizję rozwodu, to ona już wcześniej była ZAMROŻONA, a twoje emocje obchodzą ją tyle, co zeszłoroczny śnieg. Dlatego nie liczyłabym, że stanie się bez jej własnej pracy nad sobą ciepłą partnerką i płomienną kochanką. Co to to, to nie.
Może nieco ruszy ją wizja waszego związku po tym, jak dzieci podrosną i usamodzielnią się a ciebie już niewiele z dzisiejszych finansowych dylematów będzie powstrzymywało przed życiem w pojedynkę. Może taka przyszła wizja dwojga ludzi, których dzisiaj łączy jedynie wspólne zadanie wychowania dzieci, pozwoli spojrzeć jej na wasz związek inaczej a w tobie zobaczyć kogoś więcej niż element wyposażenia i bankomat.

EDIT: A odnośnie korespondencji prywatnej to zgadzam się z I_see_beyond, to raczej jest krok w konkretnym kierunku. Dziwię się Talerz123, że po tym, co zrobił jej mąż, ona sama teraz za jego plecami sobie koresponduje z innym, który ma małżeńskie problemy. Chyba, że swojego męża LOJALNIE o tym fakcie poinformowała. W przeciwnym wypadku sama niewiele się od niego różni w swoim postępowaniu.

Spokojnie Maniek,
Po pierwsze, forum nie ma nic wspólnego z terapią, ani zbiorową, ani indywidualna. Trochę więc jest to argument nietrafiony. Nikt tu z nas (Talerz również) nie jest terapeutą, ale każdy może pokazać tobie jakąś inną perspektywę lub na coś innego zwróci tobie uwagę. Często jest to COŚ, co niekoniecznie chcesz nawet zobaczyć i dopiero po czasie dociera wartość cudzego spojrzenia, dlatego nie warto się tego pozbawiać. Nawet Talerz dziękowała tutaj wielu osobom za pomoc, za różne spojrzenia
Poza tym z rad udzielanych tobie mogliby i inni skorzystać, nie sądzisz? Jaki jest więc powód ucieczki z anonimowego forum do prywatnej przestrzeni można tylko snuć domysły.

Po drugie, dotknęło ciebie, że za twoje działanie dostało się Talerz. Ale to nie do końca tak jest. Bo to był jej WYBÓR, tak samo jak wcześniej jej mąż wybrał, że będzie z koleżanką a nie z nią sobie gawędził w wolnym czasie. Ty tylko zarzuciłeś wędkę a ona ochoczo na nią wskoczyła. Przecież to tylko takie niewinne pisanie. Tak samo wcześniej twierdził jej mąż o swoich potajemnych kontaktach z koleżanką. Ale może ona w przeciwieństwie do swojego męża zachowała się fair i powiedziała mu, że w wolnym czasie lubi sobie pokorespondować prywatnie z kolesiem poznanym w necie o jego małżeńskich problemach.

Po trzecie, to nie PRZEKONANIA o przyjaźni damsko-męskiej wzbudziły (przynajmniej u mnie) wątpliwości co do intencji niektórych, bo jest wiele publikacji NAUKOWYCH o przyjaźni damsko-męskiej. Zamieściłabym link, ale na forum nie można. Zaproponuję tylko sięgnięcie do Davida Bussa „Ewolucja pożądania”.

I na koniec, maniek 212, nie napisałam w tamtym poście, że ja nie wierzę w przyjaźń damsko-męską. Podałam swój przykład. *Jak Ci się chce to sobie do niego wróć. To raz.

Dwa, napisałam "wiele historii, nie wszystkie". To jest OGROMNA różnica.

Trzy, przeczytaj powyższy bardzo wartościowy post summerki88 dokładnie. On świetnie pokazuje jak wiele historii, nie wszystkie, Maniek, się zaczyna. Część z nich znajduje się potem na forum, na wątku takim jak ten.

Cztery, część postów napisałeś na publicznym forum, które różni ludzie czytają i wysnuwają dla siebie wnioski. Nie muszą tu się wpisywać i komentować. Nie odbieraj im tego. To forum jest świetne pod tym względem.

Tyle.

*To często robię, ale ludzie jakoś tak niektóre rzeczy lubią potraktować jako uogólnienie...

No i ja to wiem - bo też tak mam. Dziwią nas rzeczy dla nas niepojęte, też te, na które wcześniej nikt uwagi nam nie zwrócił.

A czytając posty na forum zawsze biorę pod uwagę, że są one subiektywnie nacechowane. Wiadomo - każdy pisze o tym, czego doświadczył BO na tej podstawie wysnuł własne wnioski. I (chyba) każdy to wie.

Grunt to jednak nie oceniać...A jak już oceniać to chociaż ze świadomością, że jest to jest tylko ocena. Własna.

Natomiast czytając Summerkę wychodzę z założenia, że Ona już wie...Wie, że piszę prywatnie z Mańkiem, wie, że mój mąż nic o tym nie wie, wie jaki charakter mają te wiadomości i wie co z nich wyniknie...Dużo wie po prostu. O dużo za dużo jednak.

Natomiast na jakiej podstawie wie, tego już nie wiem .

Również pozdrawiam.

edit: nie Twoją miarą, ale miarą Twojego męża.

Napisałaś także

I jako potwierdzenie tej teorii przykład z życia wzięty,

Pomimo, iż nie napisałeś konkretnie, że - nie wierzysz, to raczej Twój wpis potwierdza wiarę w ww. sformułowanie, a przynajmniej tak sugeruje logika wykorzystania tej historii, która spotkała Twojego męża w kontekście teorii o przyjaźni kobiety i mężczyzny. No chyba że się mylę, bo po co o tym wspominać - przyjaźń między kobietą a mężczyzną jest niemożliwa, o czym świadczy historia mojego męża.  Czy nie taki był cel stwierdzenia??
Czy w tym twierdzeniu nie można oprzeć się przeświadczeniu, że twórca postu wierzy w to co pisze???? Jeżli nie - to brakuje mi tu jednego istotnego zdania nie pozostawiającemu odbiorcy wątpliwości - ale ja w to nie wierzę, pomimo, że takie coś spotkało mojego męża....

I_see - nie przyjmuj tego jako ataku na swoją osobę, tylko próbę wyjaśnienia ewentualnych rozbieżności w sprawie zrozumienia twierdzeń, które padły z Twoich ust do których się ustosunkowałem w ten, a nie inny sposób. U mnie nie budzą żadnych wątpliwości, bez względu na wiarę.

Już wcześniej pisałem, że jak uda mi się ten problem rozwiązać, to podzielę się z uczestnikami tego wątku jak do tego doszło. Dlaczego nie wszystko piszę na forum publicznym - bo jestem gadułą i piszę długie elaboraty, a potem tracę dużo czasu na uściślenie ludziom źle odczytanych intencji lub złej interpretacji faktów, wynikających z niedoskonałości słowa pisanego i różnicach w percepcji odbiorcy. J_see i piszę wszystko co się u mnie dzieje na forum ogólnym, lecz w wersji skróconej. Nikomu nie odbieram możliwości poznania mojego problemu i sposobu w jaki może zostać on w przyszłości rozwiązany.

Przykro mi, że moje słowa sprawiły ci przykrość.
Nie zmienia to faktu, że tak widzę sytuację.
Nie oceniłam ciebie, oceniłam twoje zachowanie w zaistniałej sytuacji a i to było obarczone znakiem zapytania. Dalej się dziwie temu, że nie dostrzegasz analogii między zachowaniem twoim i twojego męża. Ale trudno, widocznie nie ten czas. Pozdrawiam.

Jezu, dziewczyny nie przesadzajmy. Zdrada od pisania na na jakims forum albo wiadomosci prywatnych bo chce sie komus pomoc? To chore. Talerzyku czy Ty musisz sie rzeczywiscie az tak ze wszystkiego tlumaczyc swojemu mezowi? Czy on sie Toba przejmowal kiedy Cie oszukiwal? No skoro masz taka potrzebe to ok ale ja mysle ze takie rzeczy jakie Ty robisz a jakie on robil to te w Twoim wykonaniu to sa bzdury. Tu chodzi o granice ktorych sie nie przekracza i to jest wazne . Jak ktos bedzie chcial zdradzic to i tak zdradzi przy byle jakiej okazji a nie bedzie chcial to tego nie zrobi.  Wazne zeby nie zostac wtedy w czarnej dupie i zeby ten co byc moze chcialby zdradzic nie okazal sie dla nas calym swiatem bez ktorego nie ma juz nic.

To jak mówiłem, będę informował o moich "postępach w naprawianiu"..... tak więc:
Rozmowa z żoną zakończyła się tym co zawsze, był płacz, nerwy wiele zarzutów pod moim adresem - ogólnie odpowiadam chyba za każde nieszczęście - prócz kokluszu i gradobicia... . Przez jakiś czas, nawet uwierzyłem, że się uda....niestety się myliłem. Po rozmowie wszystko wróciło do stanu pierwotnego, czyli  na jakiś czas został zażegnany kryzys, a raczej sytuacja stresowa dla obojga. Problem jednak nie został rozwiązany, bo wciąż nie zostało określony, nie zdążyliśmy tego zrobić. Ogólne stwierdzenia,że mamy trudne charaktery nic nie wnoszą, to już dawno wiemy i nie można tym tłumaczyć każdego niepowodzenia i bezczynności. Nie dowiedziałem się też konkretnie jakie są zarzuty pod moim adresem. Wiem tylko tyle, że odpowiadam prawie za wszystkie nieszczęścia... sorki, ale nie będe wymieniał szczegółów. W każdej sytuacji omawianej było - ale TY.... i dalej już powód mojego udziału w nieszczęściu, żony dziecka i naszym.
Sił już nie mam, za to zdecydowałem, że idę sam na terapię - żona odmówiła. Muszę się przekonać, czy to faktycznie ja jestem problemem w tym związku. Jeżeli tak - może tam ktoś mi pomoże i otworzy oczy na to, czego nie jestem w stanie zobaczyć w chwili obecnej. Gorzej jak będzie inaczej - stanę się powodem rozpadu małżeństwa, lub do końca życia dusił się w takim związku. Pocieszam się tym, że ten wybór jeszcze przede mną i jak na razie mam trochę wolnego....

Maniek ciezka sprawa to Twoje malzenstwo. Latwo nie bedzie tym bardziej ze zona nie chce nic w tym kierunku robic. Zapytales ja w takim razie co zamierza dalej? Mysle ze wy obydwoje macie swoje winy,prawda zawsze jest posrodku tylko ze z checi jednego do dojscia do porozumienia i braku checi drugiego to niewiele bedzie. Czy ona Ci powiedziala co chce dalej? Zapytaj ja moze wprost chcesz to naprawiac czy chcesz rozwodu? Krotko i na temat. Bo jak narazie to wszystko stoi w jakims beznadziejnym punkcie i ani w tą ani w tą. Ile to jeszcze wytrzymacie?

Mysle ze wy obydwoje powinniscie isc na ta terapie no ale sila jej nie zmusisz. Byc moze ona boi sie ze wyjda jakies jej winy i tego nie przelknie? Sprobuj w takim razie sam ale nie jestem przekonana ze cos z tego wyjdzie.

Hm. Może co poniektórzy wiedzą jak to napisałaś "wszystko i o wszystkich". Ja z pewnością NIE. Tak samo zresztą jak nie napisałam, że znowu zacytuję ciebie: "kompementujesz i chwalisz innych mężczyzn". Czytam sobie tylko wypowiedzi i zestawiam. I wychodzi zwyczajna hipokryzja, nadinterpretacja, wyolbrzymianie, manipulowanie, niestabilność emocjonalna a wszystko razem okraszone miernym poczuciem własnej wartości przejawiajace się przemożną chęcią udowodnienia sama nie wiesz czego i komu. Słabe to

EDIT: Dobra kończmy już off top. Bądź łaskawa nie przypisywać mi już niczego ponad to, co napisałam i najlepiej już nic nie odpisuj. Ochłoń dziewczyno.