Życie z pedantem - Netkobiety.pl

Spotkaliśmy się. Zaproponował mi, żebym jechała na całe święta do Polski. Powiedziałam, ze nie, ze on tez jest ojcem i ma prawo spędzić święta ze swoim dzieckiem i że muszę to zaakceptować i się z tym pogodzić. Zbladł. I powiedział, że on chce na święta wyjechać i go nie będzie. Odpuścił sobie święta z dzieckiem, woli je spędzić ze swoją „cizią”... Kolejny przykład na to, ile znaczy dla niego dziecko.
Potem mowil, ze chce mnie spłacić, ze na spotkaniu z adwokatami chce mi zaproponować pewna sumę i mi uczciwie wszystko oddać. Że ważne jest dla niego, żebym miała się za co urządzić w nowym mieszkaniu, bo w tym mieszkaniu będzie żyć tez jego dziecko... Nie mogę się doczekać, z jaką sumą wyskoczy... Już na wartości domu próbował mnie oszukać o grube tysiące...
No i ostatnia sprawa... Ta o pobicie. Co proponował? To co przypuszczałam. Żebym wycofała wszystko. A on tą karę, którą  miałby wpłacić na skarb państwa, przelalby na moje konto. Mi te pieniądze byłyby bardziej potrzebne niż pamstwu... I to mowil ktoś, kto kłóci się o każdy grosz... Kolejna manipulacja? Wierzyć, nie wierzyć? Iść na to? Próbuje mnie znów omotać? Ratujcie dobrą radą!
PS. Przed oczami mam ciągle horror ostatniego roku...

Marvie, nie uginaj się :-)
Walcz konsekwentnie, bo to działa jak nałóg - raz mu ustąpisz, to potem będzie coraz mocniej nalegał, wymuszał i będzie Ci trudniej. Sama pamiętasz z resztą jak było jeszcze niedawno, jakie bzdury próbował Ci wtłaczać do głowy.
Nie odpuszczaj mu pobicia za nic w świecie. Musisz mieć wyrok na niego, to ważne. Nidy nie wiesz, kiedy możesz tego bardzo potrzebować.

Mój ojciec, jak byłam malutka, złamał matce rękę. 25 lat później pożółkły i pisany na maszynie odpis wyroku za ten czyn okazał się ważnym dowodem w sprawie o eksmisję mojego ojca z domu matki. Ona nigdy nie wzywała policji (tylko raz - chciała żeby go zabrali, bo się bała, ale oni wtedy kazali jej wpuścić ojca do mieszkania, bo przy nich udawał grzecznego, no a jak odjechali, to złamał jej tą rękę), sąsiedzi oczywiście wtedy udawali, że nie widzą i nie słyszą, potem nie chcieli zeznawać. Gdyby nie tamten wyrok, to nie udałoby się jej od niego uwolnić. Pedant też nie zniknie całkiem z Twojego życia, a wyrok może go hamować na przykład przed uderzeniem Twojej Córeczki. W końcu to by była recydywa i mógłby trafić do pudła :-)

Podziwiam Cię Marvie, jesteś babka co ma cojones ze stali !

Jesteś twarda. Jesteś, bo uciekłaś z piekła i wyrąbałaś sobie drogę do szczęśliwego i godnego życia. To, że jesteś twarda nie świadczy o Twym braku wrażliwości czy uczuć (w tym strachu). Jeszcze swej intuicji nie dowierzasz (przecież sama miałaś wątpliwości co do uczciwości ojca Twego dziecka), więc zaglądasz tutaj pożyczyć rozumu. Nadejdzie taki dzień, w którym będziesz sobie ufać. A szukanie wsparcia świadczy o umiejętności korzystania z rozumu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Jeszce słów kilka o strachu. To, że się boisz dziwnym nie jest; jesteś wszak człowiekiem, a strach to takie samo uczucie jak inne (no, ono z gatunku tych mało przyjemnych). Istotnym jest to, co robisz ze strachem, Ty mu nie ulegasz, ale zaglądasz mu w twarz i robisz różne rzeczy MIMO strachu. Tak zachowuje się dojrzały i odpowiedzialny człowiek. Czapki z głów!

Święta z rodziną? Gratuluję.

Gdybym nie miała Małej, prawdopodobnie byłabym bardziej uległa. To niesamowite, ile sił dodaje takie malutkie dziecko :-) Bo to wszystko robię przede wszystkim dla Małej.
Już niedługo (mam nadzieję, że jeszcze do świąt) zakończy się większość tych najtrudniejszych spraw. Jakoś się wszystko jeszcze ułoży :-)
Dziękuję Wam :-) Księżniczka uściskana ;-)

Rozdrapuj bez chęci.

Jak widać jego metoda 'na miękko' daje efekty.

Masz do wyboru dwie drogi:
- dać sobie sobie spokój, wycofać oskarżenie, przecież nic takiego strasznego się nie wydarzyło. Zrezygnować z orzekania o winie. Zrezygnować z alimentów.
- przeprowadzić swój plan do końca.
I jedna, i druga ma swe wady i zalety. Nie ma sposobu, by coś osiągnąć nie ponosząc kosztów. To Ty masz zdecydować o tym, co dla Ciebie jest bardziej, co mniej ważne.

Przeczytaj uważnie.

I swą odpowiedź:

I kolejne swe zdania

I jeszcze jedno.
Jaka jest uczciwa kasa za pobicie?

Wstrząsnęły mną te trzy Twoje zdania

Marvie, a żeby mu wszystko poszło w pięty . Mam nadzieję, że powiedziałaś Małej o świętach?
Dasz radę. Zrób to dla Siebie i dziecka. Niech ma sprawę o pobicie, niech rodzina i znajomi dowiedzą się kim jest. Nadal chce się ukrywać... obecna partnerka od Niego zwieje i znowu przybiegnie do Małej, jakby nic się nigdy nie stało.
Z domem, albo daje ci adekwatną sumę, albo niech się wyprowadza!

Teraz szczerze? Teraz? To, co napisałam było szczere.

Będąc na Twym miejscu nie wycofałabym oskarżenia o pobicie i miałabym w odwłoku kasę, którą on obiecał sprezentować w zamian za zrezygnowanie ze sprawy. Wiedząc o nim to wszystko co napisałaś,nie wierzyłabym mu ani przez moment i w żadne jego obiecanki a wyrok, mam nadzieję, chroniłby mnie przed kolejnymi niespodziankami z jego strony.

Marvie, to ja Ci odpowiem moją część historii córki, której matka nie walczyła. No więc mój ojciec pił i stosował przemoc, matka nie zgłaszała tego na policję. Miałyśmy tylko ten jeden wyrok, za złamanie jej ręki. Jakiś po eksmisji ojca musiałam walczyć o to, bym ja nie płaciła na niego alimentów. Była o to wielka awantura. Gdyby matka miała kwity na niego, gdyby zgłaszała, że bił, gdyby zgłaszała, że nie wywiązuje się z alimentów, to ja miałabym dowody na to, że był złym ojcem i łatwiej byłoby mi wyplątać się z tych alimentów. Ostatecznie ojciec w przebłysku trzeźwości zrezygnował z roszczeń, a MOPS obecnie sam nie może dochodzić ode mnie kasy. Miałam żal do mamy przez jakiś czas, że odpuściła te sprawy. Z resztą z tą eksmisją był mega problem, bo tez nie było dowodów na jego agresję a sąsiedzi nie chcieli zeznawać.

Napisałam Ci to po to, żeby Ci pokazać, że dla Twojej córki to może być bardzo, bardzo ważne w przyszłości, czy będziesz miała papiery na pedanta. Kasa nie jest warta tego, żeby mu odpuszczać. Bo skąd wiesz, czy za 20 lat on nie będzie chciał od córeczki odzyskać pieniędzy w drodze obowiązku alimentacyjnego? Jeśli zachoruje na przykład, jeśli zdarzy mu się wypadek i popadnie w biedę, to będzie miał prawo żądać pieniędzy. Obecne przepisy pozwalają uniknąć płacenia na rodzica, jeśli dziecko udowodni, że rodzic był... taki jak pedant właśnie.
Nigdy nie przewidzisz przyszłości, dlatego nie poddawaj się teraz. Niech wizja ciepłych, bezpiecznych świąt doda Ci otuchy i siły na sprawie :-)

Odpowiedz sobie samej na pytania:
Dlaczego dajesz się manipulować?
Dlaczego wciąż zastanawiasz się nad tym, czy nie wycofać oskarżenia o pobicie?
Dlaczego już dziś wiesz, że jutro i w kolejne dni ogarną Cię wątpliwości?

Odpowiedzi (jeśli uczciwe i/lub niezdawkowe) są ważne dla Ciebie. Odpowiedzi kłamliwe i/lub zdawkowe - też. Wszystkie sporo mówić będą o Tobie.

Dlaczego daję się manipulować? Bo tak naprawdę jestem słaba... Bo myslę o tym, co może się stać, jeśli się nie wycofam: pedant będzie utrudniał mi wyjazdy do Polski. Będzie znów chciał grać przeciwko mnie, a Malej użyje w tej grze jako narzędzia...
Dziś jak Mała uśnie, biorę w rękę kartkę i zapiszę wszystko, co tak bardzo raniło mnie przez ostatni rok. Albo przez ostatnie 11 lat. I będę czytać codziennie... Może to mi pomoże...
Dziękuję Wam :-*

Marvie, ja myślę, że to może się stać, kiedy okażesz słabość i się ugniesz. Zobacz, on już odpuszcza, znalazł nową ofiarę. Nie dawaj mu szansy na zastanowienie się, czy może Cię jeszcze podręczyć. On musi zobaczyć, że już nie wybaczysz, że nie ma możliwości manipulowania Tobą po staremu, wtedy po pewnym czasie całkiem odpuści.

No uwierzyć nie mogę, że jestem taka głupia! Dziś mieliśmy się dogadać - on zaproponować mi szczodrą fair sumę. I siedzimy przy stole, a on proponuje mi 50% minimalnej stawki, która mi się należy i udaje wielkodusznego! No myślałam, że mnie krew zaleje! Adwokaci powiedzieli (oboje, jego też!), że jeżeli on nie jest w stanie wypłacić mi tego, co mi się należy, sprzedajemy dom, dzielimy się na pół, koniec sprawy. To zaczął się stawiać, argumentować bez składu i ładu.... Ahh, aż mi wstyd było, że miałam takiego męża... To znaczy jeszcze mam... Ale już niedługo... Złożył już bowiem wniosek do sądu o rozwód, żeby czasem złotówki więcej mi nie dać, jeśli sąd jutro przyzna mi alimenty....
A zeznawać w sprawie karnej poszłabym najchętniej jeszcze dziś! Grrrrrr!!!!

Marvie, jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie - tą zasadą się kieruj wobec niego. On jest totalnie wyrachowany i jeśli go nie zmusisz za pośrednictwem organów państwowych, to on sam nic dobrego dla Ciebie nie zrobi. Chciałabym, żeby już nigdy nie dopadały Cię wątpliwości, czy mu nie odpuścić, nie warto. Jesteśmy z Tobą ty na forum i wszyscy trzymamy kciuki za Ciebie :-) Mam nadzieję, że wirtualne wsparcie działa :-)

Już jutro. Po raz PIĄTY spotykam się z moim jeszcze-mężem w sądzie... Widzicie, daję radę :-) Twarda jestem ;-)
Trzymajcie za mnie kciuki... Od tygodni nie mogę spać, jutro pewnie będę tam beczeć jak dziecko... Ale będzie już po wszystkim... Ostatecznie...

Wiem ;-) Dziękuję :-*

:-D :-*

Cześć Marvie, jak samopoczucie w nowym roku? :-)

Marvie, rozumiem Cię, ale Ty zrozum to, że nie masz wpływu na cały świat. Ty masz swoje życie, były swoje.
Chciałabyś być na jej miejscu? Przecież nie.. Uciekłaś stamtąd. Relacja Twojej córki z ojcem, z nową ciocią- to jej relacje,  a Ty nie masz na to wpływu..
Byle nie działa jej się krzywda. I powiem Ci- lepiej mimo wszystko, by tam jednak była rodzinna atmosfera, o ile Twój były potrafi taką stworzyć, niż jakaś chora.. Ty myśl o przyszłości. Wolna jesteś, niech się w przyszłym roku pojawi ktoś na święta, pracuj nad stworzeniem rodziny..
Były nie zasłużył? Pewnie nie.. I cóż z tego? Czy my jesteśmy ręką sprawiedliwości?
Komu to oceniać? Idź dalej..

To fatalnie, że Mała nie jest świadkiem agresji, nie widzi upokorzeń, nie słyszy obrażających słów ze strony ojca.
Ta obca osoba, która wedle Twych słów usiłuje się wkraść między Ciebie a Małą jest... jej macochą (co z tego, że nieformalną).

Zazdrość jest jednym z uczuć, ale na dłuższą metę przynosi wiele szkody i danej osobie, i ludziom z jej otoczenia. Nie zatrzymuj jej, nie podkręcaj jej, daj jej odejść.

Ochłoń!!!!
Ojciec Twej córki żyje i ma prawo do kontaktów z własną córką. I dobrze, że są one sympatyczne.

Marvie, cos Ci powiem z punktu widzenia tzw. macochy, moze to Ci pomoze - raczej watpie, by nowa dziewczyna Twojego ex chciala konkurowac z Toba o pierwsze miejsce w kategorii matka. I Ty tez nie powinnas myslec w ten sposob - matka to matka, jest zawsze najwazniejsza, nawet od najfajniejszej macochy.

Po drugie, byc moze to wcale nie jest jej pomysl, aby sie "wtryniac" miedzy Was. Przyszlo Ci do glowy, ze moze to ex nalega na spotkania we trojke? Przewaznie panowie, szczegolnie na poczatku, chca sie pokazac w dobrym swietle jako tatus roku

A po trzecie, znajac swojego ex, to powinnas byc w sumie zadowolona i bardziej spokojna, ze jest tam trzecia osoba - a jesli jest zyczliwa dziecku, to tym lepiej.

To tyle, do przemyslenia.

Przed napisaniem posta warto przeczytać wątek.

Muszę wyrzucić z siebie emocje... :-( Od Wigilii Mała widząc swojego ojca zaczyna płakać, nie chce z nim jechać, nie chce go widzieć. Ostatnio nie doszło wcale do spotkania, bo Mała nie dała się wcale ubrać. Zadzwoniłam do Pedanta, opisałam jak to wyglada, mieliśmy się spotkać w tygodniu we trójkę. Nie zadzwonił, nie przyjechał. W sobotę Mała znów z płaczem nie chciała go widzieć. Udało mi się ją przekonać na wspólne śniadanie w piekarni. Było w porządku. Po śniadaniu wróciła ze mną do domu - nie chciała z nim jechać. I chociaż z jednej strony myślę - a dobrze ci tak draniu, to z drugiej strony martwi mnie zachowanie Małej... Tym bardziej, że Pedant typowym dla siebie tonem ZAŻĄDAŁ wspólnego urlopu z Małą ( tydzień lub dwa!). Zaznaczę, że Mała jeszcze u niego nie spała. On widuje ją raz na tydzień, często raz na dwa tydodnie po 3-4 godziny, bo na więcej przecież szkoda jego cennego czasu. I nagle wyskakuje z dłuższym urlopem - po tak postanowił i tak musi być...
Dziś dostałam list z poradni wychowawczej... Pojechał tam za moimi plecami, teraz znów wszystko zacznie się od początku... Tak jak ponad dwa lata temu... :-(
Wiem, że on jest jej ojcem i ma do tego prawo, ale przecież nie tak z dnia na dzień! A cały cyrk z jednego powodu: Zbliża się wielki dzień spłaty... Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze... A broń ma tylko jedną - dziecko... Ahhh... Boli....

Ja tu nie widzę ojca tylko dawce nasienia.

Zacznij wszelkie ustalenia odnosbie dziecka robić z nim za pośrednictwem SMSow które drukuj. Masz idealna zakładkę w razie czego.

Przeczytałem kiedyś Twój wątek i stwierdzam że jesteś jak husaria Marvie.To nie żart

Trzymaj się

Jestem jak husaria :-D Z tej okazji sprawie sobie obraz husarii do mojego nowego mieszkania :-D Bedzie dodawal mi sil! :-D
A prawda jest taka, ze jedyna osoba, ktora tak naprawde nakreca mnie do dzialania, jest moja Mala. To wszystko robie przede wszystkim dla niej. I nigdy nie pozwole na to, zeby wlasny ojciec ja skrzywdzil...

Nie, myślę, że to mi raczej nie grozi. Lecz chciałabym ją wychować w ten sposób, aby szanowała ludzi za to, co dla niej robią i dostrzegała to - żeby nie wyrosła na egoistyczną, wpatrzoną wyłącznie w czubek swojego nosa osobę, której wszystko się w życiu należy. I uważam, że nie ma to nic wspólnego z „dozgonną wdzięcznością”...

Gdy pytałam go, czy wydarzyło się coś w Wigilię, bo od tamtej pory mniej więcej nie chce tam jeździć (a miała wtedy zapalenie oskrzeli), odpowiedział, że według niego ona się zmieniła w chwili, gdy on zażądał spędzenia z córką urlopu - czyli miał z pewnością na myśli, że to ja ją buntuje przeciwko niemu, żeby to uniemożliwić... Gdy zaczęłam analizować ostatnie tygodnie, Mała wracając od niego zawsze mówiła, że tata powiedział, że będę musiała u niego spać, a ja nie chcę. Że będę u niego oglądać cały dzień telewizję (!), a później pójdę spać. Powiedział, że ty mama pojedziesz do babci sama, a ja zostanę z tatą, ale ja chcę z tobą jechać do babci, nie chcę tak długo być bez ciebie... Myślę, że ona boi się, że jak wsiądzie z nim do samochodu, to szybko mnie nie zobaczy... I to jest moim zdaniem skutek tego, że pedant o tak ważnych rzeczach rozmawia nie ze mną, tylko z małym dzieckiem. A poza tym spędzając razem 3-4 godziny w tygodniu (często też rzadziej) nie mają możliwości nawiązać bliższej więzi. Co do jego pedanterii: owszem, Mała mówi, że u taty tego i tamtego nie może, że w wejściu od razu musi ściągać buty, że musi ciagle myć rączki, ale myślę, że to nie to jest przyczyną... jeszcze nie...