Życie z pedantem - Netkobiety.pl

3:1
Niestety muszę spłacać koszty za ulicę, której nigdy więcej nawet nie zobaczę... :-( Na szczęście mogę spłacać je w 12 ratach, ale kwota ta i tak mnie przeraża... dopiął swego... niedługo jednak znów spotkamy się w sądzie. Tym razem walczę o alimenty. Na mnie. Bo mi się należy. Bez skrupułów. Brnę do przodu.

Co ci się należy?? Jesteś zdrowa, masz ręce? To sama sobie zarób a nie tak aby manna z nieba spadała! Dla mnie podłe zachowanie.

Alimenty należą się jej jak "psu buda". A ty Wuwuś nie wnikaj, czy ma zdrowe ręce. I nie obrażaj jej. Młody jeszcze jesteś, mało wiesz o życiu. Gdzieś pisałeś, że osoby pięćdziesięcioletnie, to osoby stare. Ja jestem 50+ , więc według Ciebie taka staruszka jak ja stojąca nad grobem, nie powinna się wypowiadać, bo to alzhaimer, albo inna jakaś demencja. Rozwiodłam się ze złym człowiekiem 3 lata temu ( to takie dziwactwo na stare lata), a powinnam to zrobić 20 lat temu. Cóż, czasy były inne, inne zasady, wychowanie. Moje dzieci są dorosłe i same sobie radzą w życiu. Natomiast Marvie ma na wychowaniu dziecko i praktycznie całe życie przed sobą. Wystarczy choroba, aby przestała pracować i za co wtedy utrzyma siebie i dziecko. To jej mąż zadecydował o ich losie. Choć tak naprawdę jej los go nie interesował. Zmarnował jej tyle lat, więc niech teraz płaci, skoro jej pogorszyły się warunki życiowe. Żadna przyjemnośc chodzić po sądach, ale czasem trzeba.

Oj tam, oj tam. Jak się dobrze skalkuluje, trochę przemęczy, to potem można żyć nie umierać...

Nie nie jestem tak genialna i popelniam wiele bledow. Ale to sa moje błędy za ktore ja ponosze odpowiedzialnosc i konsekwencje a nie zgrywam wystraszonej bidulki ktora zadnego wplywu i odpowiedzialnosci za zaistniala sytuacje nie ma.

Jasełko, oby Cię nigdy nie spotkało coś takiego.
Mnie spotkało. A wczesniej też byłam kobietą z gatunku - jakby mnie raz uderzył albo wyzwał, to bym się od razu spakowała i wyniosła.
Jak się póżniej okazało, wcale to takie łatwe nie było. Nawet mimo tego, ze nie miałam dzieci czy ślubu z przemocowcem.
I zaręczam, ze zdecydowana większość kobiet mówiących rzeczy takie jak Ty, trwała by w takich związkach dłużej niż ja i raczej nie wykaraskała by się z nich bez czyjejś pomocy. Mnie się udało samej, bo jestem i zawsze byłam silna psychicznie i psychol nigdy nie zdołał wyprać mi mózgu do końca.

śmiem podejrzewać, że gdybyś byla taką kobietą, a wszyscy wokół krzyczeliby, ze to Twoja wina, to na 100% nadal byś tkwiła w takim związku.
Zawsze możemy się o to założyć

V piec lat bylam w takim zwiazku. Ale to ja bylam bo to ja dalam sie zmanipulowac i nie potrafilam å moze raczej nie chcialam widziec tego co sie dzieje. Roznica jest taka ze jak z tego zwiazku wyszlam to zaczelam szukac w sobie przyczyny tego ze tkwilam w tym wszystkim. Zwalaniem winy na mojego owczesnego partnera doprowadzila bym tylko do tego ze kolejne zwiazki byly by takie same i wybierala bym podobnych partnerow. Obarczanie wina tylko i wylacznie druga strone doprowadza do tego ze stawiamy sie w roli ofiary i nic nie wymagamy od siebie.
To swietnie ze Marvie sie obudzila. Ale pora by zrobila to naprawde i zaczela w sobie szukac odpowiedzi dlaczego. Bo jesli to z powodu zakochania to co bedzie jak nastepnym razem sie zakocha? Tez ocknie sie po 10 latach ?
I nie, nie mowie ze to byla moja wina, nie mówię ze inne kobiety sa same sobie winne. Nauczylam sie sporo o mechanizmach. Mówię tylko ze dopoki sobie nie zdamy sprawy z tego co nas przyciagnelo do takiego å nie innego osobnika bedziemy ciagle wybierac podobne typy. Nie må co sie zajmowac innymi dopoki nie zajmiemy sie soba.
Å Marvie zaczyna sie pograzac w stanie - zly paskudny pedant i jego rodzina juz ja im pokaze.

Zamiast się cieszyć, że Marvie udało się wyjść z tego bagna, że ma siły walczyć o lepsze dla siebie i córki, to najlepiej dokopać, smutne:(( Gdyby wylądowała w Domu Samotnej Matki bez środków do życia, O! wtedy można byłoby stać cały czas za Nią murem, a tak...
Trzymam Za Ciebie Marvie i Twoją córeczkę kciuki, bardzo mocno!

O tak autorka ponosi konsekwencje. Tylko nigdzie jakos sie nie doszukalam tego, ze autorka zdaje sobie sprawe z tego, ze sa to konsekwencje rowniez jej decyzji, i ze ona gdyby chciala moglaby duzo wczesniej zmienic sytuacje w jakiej sie znalazla.
W 2010 Marvie pisze ostatni list do K
http://www.netkobiety.pl/t14724.html
W 2012 planuje zdrade
http://www.netkobiety.pl/t39810.html
W wielu jej watkach pokazuje obraz zlego meza, w wielu watkach ludzie doradzaja ( tak wiem, zeby przyjac rady ludzi trzeba do tego dojrzec) ale Marvie ciagle i konsekwentnie tkwi w sytuacjii bo on... a nigdy dlaczego ja na to sie godze i co ja moge z tym zrobic.

Szczerze nie wiem skad ten pomysl. Przeczytalam to co autorka pisze i takie wnioski wyciagnelam. Byc moze niesluszne.

Macie rację, to moja wina, że do tego doszło. Że tkwiłam w bagnie tyle lat. Po pierwsze: kochałam, ślepą miłością, mimo wszystko. Po drugie, wierzyłam, cierpiałam i wierzyłam, że będzie lepiej, że kiedyś coś się zmieni. Po trzecie, bałam się, życia w pojedynkę, "na głębokiej wodzie", za granicą... Tak, zawsze mogłam wrócić, jasne... Dziś też łatwo mi tak mówić, lecz tkwiąc w tym, naprawdę niełatwo jest podejmować takie decyzje...
Naprawdę myślicie, że chodzi mi o kasę, żeby mieć, a się nie narobić?... Smutne... Otóż przez długie lata zarabiałam 3 razy więcej niż pedant. 8 tygodni po porodzie wróciłam do pracy na cały etat (z możliwością pracy w domu), żeby to on mógł rok wylegiwać się w domu. Utrzymywałam całą naszą trójkę, dom, on kupował sobie nowe zabawki i nowy samochód. W podziękowaniu on mnie bil... Odeszłam, bez niczego... Wszystko, czego się dorobiłam, zostało u niego. Ledwo starcza mi teraz na adwokatów. TeraZ muszę płacić gruba forsę za ulice, po której on jeździ.... On nie spyta, czy mam za co kupić dziecku chleb... mam spłacać jego ulice... Ja tyrałam tyle lat na niego, wiec sorry, ale te alimenty mi się po prostu należą... I komentarze typu: nie chce ci się pracować, zostawcie dla siebie, bo ja więcej pracować już nie dam rady... mogłabym się położyć do łóżka i czekać, aż mi da państwo, a ja pracuje, żeby zapewnić normalne życie mi i mojej Córeczce. I dam rade, mimo wszystko. Bo wiem, dla kogo żyję...

Straszne i smutne to jest to, że kobiety, które same coś takiego przezyły, teraz wpadają w drugą skrajność i są całkowicie pozbawione emaptii dla innych kobiet nadal tkwiących w przemocowych wiązkach.

Jasełka, Twoje posty to jedno wielkie obwinianie autorki za to, że była z psycholem. Możesz sobie pisać, że nie obwiniasz jej, ale wydźwięk Twoich wypowiedzi jest jasny.

Marvie trzymam za Ciebie kciuki x

Marvie wysłałam Ci mail

Zenujace jest udzielanie rad nie zadawszy sobie nawet trudu by przeczytac cos wiecej niz tylko pierwszego posta w temacie. Marvie juz dawno "zwiała" takze Twoja rada jest nie w czas o pare mscy.

Nie denerwuj się ani nie próbuj zrozumieć.  Mój były teraz ma kilka nie związanych ze sobą tatuaży i wygląda jak brudnopis ale również zaczął od daty urodzenia dziecka i poszedł krok dalej dodając jego podobiznę . Kiedy zapytałam o ten tatuaż, to mi powiedział, że to świadczy o tym że jest wrażliwy i bardzo kocha swoje dziecko a to jest doskonały wabik na kobiety. Wg niego równie doskonałym wabikiem jest obrączka i długo po rozstaniu nie chciał jej zdjąć.  Wtedy się denerwowałam ale później zaczęłam się śmiać z tej jego logiki.

Hej, w całym mieszkaniu porozrzucane zabawki. A ja leżę w łóżku, głęboko oddycham z uśmiechem na ustach i myślę: ufff, jak to dobrze! Zero kontroli, zero krytyki. Jak zechcę, to pozbieram wszystko za chwilę, a jak nie zechcę, to zrobię to jutro :-)
Cała sprawa z domem i alimentami od tygodni stoi w miejscu. Adwokaci śpią, nie mam pojęcia dlaczego... Niedługo znów niby ma się ruszyć, ale kiedy?... W zeszłym tygodniu rozmawiałam krótko z pedantem, ktory mi oznajmił, że dom nasz ma JUŻ 10 lat i nie jest nic wart. Ale on pojdzie mi na rękę i przy podziale możemy przyjąć jego wartość kupna. Wsadziłam w ten dom wszystkie moje oszczędności i wszystkie pieniądze, które na bieżąco zarabiałam. Nie dam się oszukać. Adwokatka jest już poinformowana, że dom ma wycenić rzeczoznawca. Dobry rzeczoznawca.
Obawiam się, że będzie się to jeszcze ciągnęło latami... Ale nie dam się oszukać.
Najważniejsze, że powoli odzyskuję równowagę wewnętrzną. Pedant co tydzień udowadnia mi, że cała ta wojna o Małą to była tylko taktyka, tylko zagrywka. Wyobraźcie sobie, że może zabierać ją na 8 godzin, a przywozi mi ją po 3-4! Dlaczego? Raz był na urodzinach u kumpla, innym razem jego rodzice mieli gości i nie życzyli sobie odwiedzin, bo Mała zburzyłaby ich porządek, a dla niego samego 8 godzin to było zbyt wiele. Jeszcze innym razem nagle bardzo źle się poczuł... Potem dla jego rodziców było zbyt męczące zajmowanie się nią, bo Mała nie potrafi zbyt długo skoncentrować się na jednej rzeczy (ma 2,5 roczku ;-)) i ciagle muszą wymyślać nowe zabawy :-D I tak co tydzień znajdą się jakieś wymówki... Człowiek, który walczył o podział "50:50". Tak, mam satysfakcję :-) Ja daję sobie świetnie radę sama, z domem, z pracą, z przedszkolem. W obcym kraju. Poświęcam mojemu dziecku mnóstwo czasu. Potrafię zapewnić mu atrakcje i urozmaicenie. Mała jest radosna i szczęśliwa. Kocham, gdy się śmieje, gdy tańczy, śpiewa i skacze z radości. Stres i nerwy jeszcze się nie skończyły, ale jestem pewna, że podjęłam słuszną decyzję. Późno, ale zrozumiałam swój błąd. Dziewczyny, które tkwicie w toksycznych związkach, ślepo... Obudźcie się! Zróbcie krok do przodu! Naprawdę warto!

Marvie jesteś wielka. Postępujesz słusznie. I jest tak jak myślałaś i jak inni odbierali pedanta. Tylko grał dzieckiem. Z czasem mała podrośnie, zrozumie wiele rzeczy i pewnie powie, że go nie chce znać

Sigmasig  przeczytaj caly wątek

Było wprost cudownie

Teraz żyję w domu, w którym nie boję się ugotować dziecku obiadu. W którym moje dziecko nie boi się wziąć jabłka czy chrupka do ręki. Nie boi się otworzyć szuflady ze skarpetkami. Nie boi bawić się plasteliną czy malować farbami. Nie boi się, jeśli zdarzy jej się przewrócić kubek z wodą. Nie boi się, kiedy podczas samodzielnego jedzenia śniadania spadnie jej okruszek na ziemię. Nie budzi się w nocy z płaczem, że ktoś zabrał jej jej ulubioną zabawkę...
Jeśli przeczytałyście cały mój wątek, będziecie wiedzieć, co chcę przez to powiedzieć.
Pozdrawiam!

Trzymam za Ciebie kciuki i podziwiam za siłę i konsekwencję w dążeniu do nowego, lepszego życia.
Z drugiej strony jestem zaskoczona upływem czasu, jaki potrzebny jest do załatwienia spraw formalnych. Co prawda śledziłam Twój wątek, ale już nie pamietam, czy Twój jeszcze maż (rozwiodłas się już?) płaci cokolwiek na Cieie. Sądziłam, że tylko w naszym kraju sprawy alimentów ciągną się niemiłosiernie długo, a do zapadnięcia wyroku i wyznaczenia wysokości alimentów, samotna matka zdana jest na siebie i ewentualnie swoją rodzinę.

Witaj Marvie- ostatnio myslałam o Tobie
Może to dobrze, że pedant znalazł nową narzeczoną, nie będzie miał czasu, żeby aktywnie uczestniczyć w Waszym życiu ( czytaj: nie bedzie Wam "umilać" życia )

Jesli nie płaci na Ciebie to musi się liczyć z tym ze dostanie nakaz z sądu.

Jak Mała reaguje na to, że krócej widzi pedanta?

Wiesz Lesny Owocu tak sobie myslalam o tym co Marvie napisala o "glupich" Polkach.... nie wydaje mi sie aby chciala kogokolwiek obrazic.
My, dziewczyny z Polski (i innych wschodnich krajow) od malego jestesmy wychowywane na opiekunki domowego ogniska.  Na osoby, ktorych potrzeby są na koncu. W pierwszej kolejnosci powinnysmy myslec o mężu, dzieciach, rodzicach a dopiero pozniej o sobie. 
Dziewczyny z zachodnich krajow mają wieksze poczucie wlasnej wartosci, maja mniej kompleksow, dlatego  sa mniej podatne na manipulacje i wejscie pedanta albo innego toksyka z taką dziewczyną w związek mialoby marne szanse.

To dobrze,  że Mała nie tęskni. Jest o wiele łatwiej, kiedy nie musisz tlumaczyc dziecku dlaczego tak krotko widzi tatę. 
Co do jego nowej Pani. Wiem, że moze być Ci jej szkoda ale nie próbuj jej ostrzegać ani w zaden sposob uszczesliwiac.  Wlasnie przebrnęłam przez wątek o kobietach kochajacych za bardzo.... było kilka, które próbowały ostrzegac nowe partnerki swoich bylych. Zgodnym chôrem jednak stwierdziły że nie warto bo zostały posądzone o : zazdrosc i Bóg wie co jeszcze. Nic na siłę.  To jej wybór i to ona poniesie konsekwencje swego świadomego wyboru. A Ty możesz sie cieszyc spokojem.

To prawda, że dziewczyny na Zachodzie mają większe poczucie wartości i mniej kompleksów a mimo to potrafią wejść w związek z toksykiem, no może nie z Polakiem ale w z własnym krajanem już tak.

Polacy w przeciwieństwie do Polek nie mają wielkiego powodzenia na Zachodzie. Wiele czynników składa się na to. W tej sytuacji takie półmaczo skazany jest na Polki bądź Rosjanki

Marvie, pytam z ciekawości, jak Wasza córeczka reaguje na niego, jak zachowuje sie po powrocie ze spotkania z ojcem?
Zastanawiam się, czy on zmienił swój stosunek do niej, a raczej, czy nadal dręczy ją i wszystkiego zabrania w celu utrzymania idealnego porządku. Przesadna pedanteria, tak jak w jego przypadku jest zaburzeniem, więc, czy nie obawiasz się, że dziecko będzie miało traumę po takich spotkaniach?

Niestety, tak często bywa, że niedzielny tatuś jest od przyjemności, a mama , która jest zawsze i na codzień, nie tylko od przyjemności, ale też od wychowania, wymagania, a czasami ukarania.
Nie obawiaj się jednak, z czasem Twoja córka zrozumie, w czym rzecz, ale dużo pracy przed Tobą. Ty także możesz atrakcyjnie spędzać z nią czas. Po za tym, jego dewiacja na punkcie porządku, prędzej, czy później da się dziecku we znaki.
Co do nowej partnerki,  nie obawiaj się, jeśli będzie ją dręczył tak, jak Ciebie, to odechce się jej i jego, a tymbardziej jego dziecka.
Sytuacja może się też zmienić, gdy on zostanie ponownie ojcem. Ty zawsze będziesz dla niej najbliższą osobą, tak bywa, że po rozwodzie, gdy dzieci zostają z matką, a ojciec jest tylko dochodzący, to nawet jeśli będzie bardzo chciał i starał się, jego relacje z dzieć nigdy już nie będą takie same, jak wtedy, gdy mieszkał z nimi. Matka jest na pierwszym miejscu, no chyba, że sama stwarza problemy.

To nie to. Raczej kultura jest inna . Młode dziewczyny uwierz mi potrafią narobić dymu. Niestety za moich czasów dziewczyny były wychowywane na panny . Co niestety oznaczało dużą naiwność w związkach.

Będzie dobrze, bo odpowiednie nastawienie to spokojnie połowa sukcesu . Albowiem motywuje.

Spotkanie? W sądzie. Rozmowa? Między adwokatami.

Czytaj, czytaj i rośnij w siłę.