Dlaczego mężczyźni rzadziej wybaczają zdrady - męski punkt widzenia - Netkobiety.pl

Ja nie wybaczam i nie wybaczę, jeśli to w związku się stanie.
Sa różne zdrady, trochę zdrad na koncie mam, jako strona zdradzona.
Czy to przez pierwszą miłość, która uważała, że za mało czasu z nia spędzałem (czyt. Codziennie) bo studiowałem, to znalazła sobie pocieszyciela, czy inna osobę, z którą byliśmy Bardzo blisko ktora, jak było słabo między nami, znalazła sobie nowego towarzysza-pocieszyciela żeby nie być sama, zamiast spróbować naprawić bo wina bądź co bądź wspólna. Szkoda, że tyle czasu próbowałem cokolwiek poprawić, jak koniec końców wybrano zawsze innego. Może umialbym jej wybaczyć, ale musiałaby chcieć się zmienić i wrócić. Generalnie Nie dla ludzi, którzy znajdują sobie pocieszycieli w trakcie trwania relacji. Choć serce nie sługa i człowiek nadal myśli i tęskni za tym kimś komu jednak wyznało się uczucie.

To jest uśmiech od ucha do ucha, nie szydera.

Dziękuję za namiary na fachową literaturę. Poczytam.

I_see_beyond - bardzo ciekawy temat uwazam - to raz.

Dwa, ze zgadzam sie z Toba I z tym stwierdzeniem, ze facet, jak juz sie dowie, ze zostal zdradzony - rzadko kiedy wybacza.

A dlaczego? najprostrze, co przychodzi mi do glowy to paradoksalnnie to, ze nie wybaczaja zdrad, nie chca juz takiej kobiety ktora mowiac krotko 'rozlozyla nogi', bo sa po prostu madrzejsi hehe

A tak troche bardziej 'psychologicznie' tlumaczac - wydaje mi sie, ze nie kieruja sie ogolnie w zyciu (wiec I w momencie zdrady tez nie) emocjami tak bardzo, uczuciami (jak kobiety) tyko faktami, logika.

Tyle.

Tak naprawde to przeciez tak proste I oczywiste -jak ktos mnie zdradzil - to mnie nie kocha I nie szanuje. Chce z kims takim byc? Nie.

Ale oczywiscie jak dochodza do tego emocje, sentymenty, idealizowanie partnera, my kobiety, potrafimy sobie wszystko 'dopisac', wytlumaczyc I przekonac same siebie, ze sie kocha zdradacza tak strasznie ze ja, wspaniala zona, BEDE WALCZYC O NASZE MALZENSTWO hehe (nie wiem, naprawde nie wiem dlaczego mnie to stwierdzenie autentycznie rozsmiesza teraz)

Moim zdaniem to czy komuś wybaczymy zdradę nie zależy od płci (faceci rownież są skłonni wybaczyć zdradę- nawet jeśli wcześniej deklarują cos innego), tylko od uwarunkowań psychicznych. Zdrada jest wszechobecna, dużo trudniej jest znaleść pare, która przeżyła ze sobą wiele lat bez zdrady. Są zdrady, które sie biorą z zemsty za zle słowa, olewanie, odpychanie fizyczne- byc moze zdradzony odczuwa, ze popełnił błędy w związku i dlatego łatwiej jest wybaczyć i trwać dalej razem. Są ludzie, którzy traktują zdradę jak sport, rozrywkę (myśle, ze to moze byc spora grupa)- w takim przypadku zdradzona osoba moze tylko odejść, chyba, ze miłość wcale nie jest priorytetem w związku. Zreszta większość z szanownego forum, zakłada, ze ludzie łącza sie w pary z miłości. Niestety ja zbyt często zauważam, ze za tzw. miłością stoi czysta kalkulacja. Tworzycie tutaj bardzo wyidealizowany obraz związków małżeńskich i dostarczanie rad, które odnoszą sie do idealnej sytuacji. Ludzkie ułomności, słabości, rozterki traktowane są krótko: jako brak moralności. Ok, tylko w ten sposób nigdy nie dojdzie sie do sedna sprawy.

Kejt- napisze za siebie. Smieszy mnie ( na dzien dzisiejszy) stwierdzenie, ktore pada z ust wielu kobiet ze 'beda walczyc o swoje malzenstwo'. 'Smieszy mnie' lub raczej wywoluje usmiech na twarzy, choc sama zostalam zdradzona i sama bylam jedna z takich wlasnie kobiet. Wlasnie dlatego, z perspektywy czasu, usmiecham sie, bo wiem po prostu, ze o ile zdradzac nie zaluje natychmiast i naprawde chce wybaczenia (co sie jednak zdarza rzadziej), to zadna ' walka' kobiety o malzenstwo nie ma po prostu sensu. Nie ma ona nawet jak 'walczyc', bo po prostu nie ma sie wplywu na drugiego czlowieka i jego uczucia lub ich brak. Natoiast ta ogroma chec wiel kobiet 'naprawy', odbudowy, tak je napedza, ze najzwyczajniej  w swiecie nie potrafia sobie zdac sprawy i przyjac swoja 'niemoc', ze tak naprawde wiele zrobic nie mozemy. Do tego potrzeba czasu, aby pewne sprawy zrozumiec. Choc, mezczyzni wlasnie rozumieja chyba to zwykle szybciej. Dlatego dzis, moge sie chyba z pewnych rzeczy 'smiac' lub podchodzic do nich z przymrozeniem oka

Nie, nie gardze kobietami, ktore walcza o malzenstwo nawet kiedy NIE MA WYRAZNEJ CHECI ICH MEZA i skruchy, a jest mydlenie oczu. Nie gardze, bo to rozumiem. Bo sama tak robilam. Natomiast zal mi ich.

Kasia-Kicia - nigdie nie napisalam, ze nigdy nie nalezy probowac naprawiac zwiazku. Ba, uwazam tak jak Ty TRzeba probowac ale nie ZAWSZE i nie za wszelka cene. JUZ tak NIE uwazam. Trzeba probowac wtedy, kiedy DWIE strony NAPRAWDE chca. Plus naprawiac to mozna jak sa kryzysy, jak sa przerozne problemy, a nie jak ktos robi 2 czlowiekowi takie swinstwo jakim jest zdrada. Caly sek w tym, w wieksozsci smutnych historii na forum, ze MiMO zdrady, strona 'najbardziej zainteresowana' wybaczeniem, wcale tak bardzo o to nie zabiega. I wlasnie chyyba dlatego faceci rzadziej wybaczaja, bo nie maja tak duzo w sobie z cyklu 'trzeba', 'zawsze', za wszelka cene' itd.

Kasia-Kicia - uwazasz, ze jest SENS walczyc, kiedy w glebi serca, pomimo najszczerszych checi, nie czujesz ze twoj maz tak naprawde zaluje tego co zrobil? Jesli nadal czujesz, ze cie klamie, lub jesli po prostu sam mowi ci, ze to juz nie ma sensu? Bo o takiej sytuacji pisalam.

Jestem kobietą i mam na temat zdrady takie samo zdanie i odczucia jak alexich. Też bym nie wybaczyła. Nie chciałabym nawet. Ale mam jedną uwagę - kobiety też czasami zdradzają (lub myślą o zdradzie) bo są ciekawe po prostu jak by było z innym, może lepiej, przyjemniej, a na pewno inaczej, nie zawsze szukają zaangażowania emocjonalnego (to pewnie dotyczy głównie kobiet, które mają wysokie libido. Pamiętam jak przeczytałam kiedyś w jakimś artykule, że faceci niby lubią kobiety z dużym temperamentem, ale nie do końca takim ufają ). Jak widać są różni faceci i różne kobiety, choć każda płeć wykazuje pewnie jakieśtam tendencje.

Ja znam.
Twierdzi, że wybaczył, bo mimo wszystko kocha.
Oczywiście szansa jest jedyną.
Wiem, co na pewno nim NIE powodowało- finanse, brak dachu nad głową, utrata dzieci. To mu nie groziło.

Tak, poprawiłam już

I_See_beyond,  z boku to zawsze, mimo burz, wyglądało na dobre małżeństwo. I szansa jest wykorzystana tak, jak na to zasługuje - powtórki z rozrywki nie będzie.
Uważam, że nie da się tu stworzyć schematu, bo każdy przypadek jest inny, nie każdy na wybaczenie zasługuje, i nie każdy wybaczyć potrafi. Myślę, że zdobędzie się na to ten, kto naprawdę kocha, dla kogo uczucie będzie ważniejsze niż urażona duma,  ból i złość. Ludzkie jest wybaczyć, i ludzkie temu nie podołać. Inaczej będzie rozpatrywać wybaczenie singielka, inaczej bezdzietna mężatka,  czy matka dzieciom. Ale jest zawsze coś co łączy - chce się być dla partnera kimś ważnym i w ten intymny sposób wyjątkowym,  i boli bardzo, że się to traci. Więc nawet, jeśli kobieta/mężczyzna tylko  dla dzieci zdecyduje się pozostać,  to nie wytrwa próby czasu. Ta decyzja  musi być niezależna od spraw materialnych i dzieci. A małżeństwo po zdradzie  naprawdę bywa lepsze - wychodzi naga,  brzydka prawda o nas samych. Jeśli mimo niej udaje się siebie nawzajem znieść, to ten związek jest udany.

Nie wiem jak inni, ale ja zdecydowanie największy problem miałabym z odbudowaniem zaufania. A życie w ciągłym stresie i strachu o to, że ktoś znowu oszuka, zdradzi, musi być nie tylko strasznie męczące i nieprzyjemne, ale też niezdrowe.

Świetny temat. Można by się rozwodzić nad nim zgłębiając psychologię społeczną i znaleźć w miarę precyzyjną odpowiedź dlaczego mężczyźni rzadziej wybaczają zdrady. Generalnie uważam, że nie do końca wyszliśmy jeszcze z poglądów dot. kobiet i mężczyzn które panowały aż do połowy XIX w. Wciąż obecne jest subtelne przekonanie, iż facet mający wiele kobiet = zwycięzca, a kobieta mająca wielu facetów = dziwka. Że to facet "zalicza", a kobieta "daje". Ciężko odnaleźć się w obecnym świecie, zwłaszcza że żyjemy w społeczeństwie w którym zdania co do równości płci są mocno podzielone. Jeżeli kobieta zdradza faceta, ten jako społecznie silniejszy dostaje potężny cios w ego. Został pokonany przez innego samca. Słyszeliście o męskiej dumie. Obcięcie jaj, cała pewność siebie zostaje skreślona.
Ja jako romantyk i typ indywidualisty, mimo powodzenia, nigdy nie wchodziłem w głębsze kontakty z obcymi mi kobietami. Nie chciałem ryzykować jakiegokolwiek zbliżenia by nie urazić partnerki i nie łamać swoich zasad. Ona miała podobne poglądy na ten temat, tj. zgodnie uznaliśmy że oboje nie jesteśmy idealni, że w związkach są wzloty i upadki i nigdy w życiu nie pójdziemy na taką łatwiznę by szukać pocieszyciela/przyjaciela w osobie przeciwnej płci (nie dot. rodziny), a w szczególności wśród nowo poznanych ludzi. Podwzgórza i gonad nie oszukasz. Świadome unikanie innych niż czysto powierzchownych kontaktów z (w szczególności atrakcyjnym fizycznie) przedstawicielem płci przeciwnej to wg. mnie istota dojrzałości emocjonalnej i społecznej człowieka silnie zaangażowanego w związek (czyt. prawdziwie kochającego po opadającym peaku hormonów odp. za stan zakochania). No tak, ale takie spojrzenie na sprawę wymaga pewnych konsekwencji, choćby gdy w związku po latach nie układa się tak jak kiedyś - zaciskamy zęby i pracujemy nad powrotem do dawnej świetności, mimo obecności innych "chętnych do tańca" w bliskim otoczeniu...
Moja partnerka nagle zmieniła zdanie i uznała po 5 latach związku że takie podejście jest chore. Zmieniła zdanie bo poznała fajnego kolegę, właśnie wtedy kiedy nasza relacja przygasła w wyniku wielu niekorzystnych zmian które uderzyły w nas nagle i z dużą siłą. Zaczęło się chowanie laptopa/telefonu gdy wchodziłem do pomieszczenia, brak szacunku, aż w końcu chęć wychodzenia z kolegą i jego znajomymi na różne wydarzenia. Nie pozostawiła mi wyboru, najszczersze rozmowy z łzami w oczach pomagały na dzień/dwa. Powiedziałem NIE by oszczędzić sobie najgorszego, zanim jeszcze nie straciłem kontroli nad sytuacją. Jej brak boli do dziś (niemal pół roku), ale to nie była kobieta zdolna do jakiegokolwiek poświęcenia, a to wpisane w cechę każdego dorosłego człowieka chcącego ułożyć sobie z kimś życie. Wolę żyć sam niż z osobą bez zasad, idącą na łatwiznę.
Jestem surowy wobec siebie i siłą rzeczy wobec innych. Konsekwentny, pewny swego. Nie wybaczyłbym zdrady ani sobie (odszedłbym), ani partnerce. Mój poziom empatii nie pozwoliłby mi skrzywdzić drugiego człowieka do tego stopnia, a także siebie - wobec przyjętego systemu wartości. Dla mnie osoba zdradzająca to szmata bez względu na płeć.

przecież to to samo

Lilka787 a ja sobie jednak myślę, że mąż End_aluzji nie postanowił pewnego dnia, że dowali Jej jeszcze z drugiej strony i "dobije" do końca zdradzając Ją (przepraszam bo dość kiepsko to brzmi). Wydaje mi się, że to miała na myśli Endaluzja pisząc, że nie mierzył w nią. Ale nie znam jej wątku na tyle, by się upierać .  Może ciągle i mimo wszystko za bardzo chcę wierzyć, że ludzie nie potrafią być aż tak podli. I zgodzę się, że kto kocha szczerze nie skrzywdzi. Ale chyba trzeba pogodzić się z faktem, że miłość w obliczy zdrady idzie na bok. Przyczyn szukała bym może w jakiejś stagnacji, rutynie. Nie wiem. Skoro potem udaje ją się jednak obudzić, otworzyć na siebie oczy na nowo to wychodzi na to, że nie o "całkowite odkochanie" tu chodzi.

Ja pisząc, że zdrada nie godzi we mnie wychodzę z założenia, że moja wartość przez nią nie ucierpiała. Pisząc, że mąż nie mierzył we mnie wychodzę z założenia, że właśnie nie zrobił tego bo chciał - brzydko pisząc - mi dosrać... Olał mnie i już. Nie widział mnie. Nie byłam dla niego ważna. Zdradził bo jego potrzeby były ważniejsze niż szacunek do mnie.

Ale ja jestem laikiem w temacie. Dla mnie to ciągle jednak świeża sprawa i może nie odkryłam jeszcze zbyt wielu rzeczy.

Przepraszam, że znowu nie na temat

Cieszę się! I dziękuję za wyczerpującą i merytoryczną wypowiedź. To dopiero pierwszy dzień tematu, może tak szybko nie spadnie z pierwszej strony.

Czy znajdą się tu net-faceci, którzy wybaczyli żonom zdradę? I jak się dalej potoczyły losy Waszego związku?

Czy tak jak Gagatka0075 znacie mężczyzn, którzy wybaczyli żonom / partnerkom zdradę?

Ja staram się unikać jak ognia przypisywania różnych cech osobniczych konkretnej płci. Bo można łatwo wpaść w pułapkę stereotypów. Wybaczenie zdrady zależy od wielu czynników, które nijak z płcią nie potrafię powiązać. Atawizmy, takie jak inwestowanie w nieswoje potomstwo poruszone przez Chomikową, uważam w dzisiejszych społeczeństwach za wysoce pomijalne. O wiele większą siłą jest obecnie presja społeczna.

Z osób mi znajomych do zdrady doszło tylko w jednym związku - i to wtedy, kiedy jeszcze byliśmy w liceum. Na dobrą sprawę o zdradach wiele słyszę, ale... rzadko je spotykam. Ludzie z mojego otoczenia są przeważnie sparowani od lat, a o zmianach partnerów nie słyszałem od lat. Pewnie taki wiek, zobaczymy za 10 lat

Osobiście zdrady bym wybaczyć nie potrafił.

Dziwi mnie w tym wszystkim jeden fakt. Tutaj na forum każda kobieta pisze w odpowiedziach, że trzeba się uniezależnić od mężczyzn i mieć pracę - zgoda i w tym się zgadzam.
Tylko po co skoro tak często wybacza mężczyźnie zdradę. Bardzo dużo kobiet wybacza. Przecież dążymy do tego żeby się nie traktować jak dywan, mamy ku temu warunki, mamy niezależność, a my zawsze mamy jakiś problem żeby odejść. BO CO BO BĘDZIEMY SAMOTNE??!! I tak stajemy się samotne po zdradzie- bo to już obcy człowiek dla nas...

Kobieta ma być niezależna, wybaczać, ma być taka i owaka.
Między kobietami nie będzie solidarności, bo gdyby była to by tak wzajemnie na siebie nie najeżdżały i nie wchodziły w związki z żonatymi.
Tylko nie mówię, że wszystkie tak robią jak piszę, ale większość.

Wiem, piszę chaotycznie.

Po co niektóre radzą kobietom zdradzonym, że trzeba przepracować zdradę, dać szansę, bo może samemu się błędy popełniło, naprawdę aż tak się popełniło błędy w związku żeby dać przyzwolenie partnerowi do zdrady. Czy kobieta musi się aż tak poniżyć żeby wybaczyć takie coś? Po co kobiety godzą się żeby ciągnąć związek dalej.

Znajdę trochę czasu to się wypowiem.... Pozdrawiam rumpel.  http://www.netkobiety.pl/t70840.html

Abstrahuję od całości przytoczonych fragmentów artykułu cytowanego przez Ciebie, Secondo, bo i wnioski przez autora przedstawiane odbiegają od mojej analizy przyczynowo-skutkowej potrzeby powołania instytucji małżeństwa w kontekście pragnienia zapewnienia ciągłości genetycznej u osobników wstępnych w rodzinie.

Zastanowiły mnie w wnioski zawarte w cytowanym przeze mnie fragmencie Twojego postu.
Wynika z niego, że kobieta jakby mówiła mężowi/partnerowi: "Wybaczam ci, bo nie mam innego wyjścia". Albo: "Wybaczam ci, bo bardziej mi się opłaca to, niż dumne spier..aj z mojego życia i klepanie biedy po spektakularnym wykopaniu twojej osoby, zdrajco".
Co to ma wspólnego z rzeczywistym wybaczeniem, które odbywa się przecież w sferze emocjonalnej, a nie merkantylnie taktycznym kalkulowaniu ryzyka strat wynikających z zostawienia zdradzacza?
Wiele kobiet wybacza rzeczywiście, odchodząc jednocześnie.
Bo mają resztę życia do przeżycia, a z bagażem urazy ciężko jest stworzyć coś nowego.

Postanowiłam wyodrębnić Twoje słowa, Excop, dotyczące istoty rozumienia słowa "wybaczenie". To ważne spostrzeżenie w tej dyskusji.

Rumpel, przeczytałam Twój wątek. Jesteś pierwszym mężczyzną, który wpisał się tutaj, że wybaczył zdradę.

Minęły ponad dwa lata od momentu, kiedy żona Cię zdradziła. Czy nadal dopadają Cię "zmory zdrady", szczególnie w sytuacjach intymnych?

Na Twoim wątku pojawił się głos 67Eve, która jest dzieckiem związku pary, w której żona regularnie zdradzała swojego męża.

Ja odczytałam w jej postach to, iż pomimo dojrzałego wieku ewidentnie w dalszym ciągu cierpi jako dziecko rodziców ze związku, w którym jej ojciec cierpliwie znosił kolejne wybryki jej matki:

Dla mnie to również pewien punkt widzenia dzieci, których rodzice pozostali w związku po zdradzie.

A jak Twoi synowie podeszli do tej kwestii?

serio?  ja raczej bym powiedziala, ze mezczyzni wybaczaja czesciej. Nie sa tak zapiekli w swym poczuciu krzywdy jak kobiety. Nie rozpamietuja w nieskonczonosc przeszlosci. Wybacza i nie beda wypominac przy kazdej klotni. Emocjonalnie sa chyba bardziej ogarnieci. Takie mam wrazenie.

No wiesz co, adiaphora, takie prowokujące zdanie na forum dla kobiet ... No ale uczciwie piszesz, że to Twoje wrażenie.

Czy mogłabyś nam tu przytoczyć jakieś przykłady, np. ze swojego otoczenia, jak dalej funkcjonuje taki związek albo podać linki na forum do historii, gdzie facet wybaczył kobiecie?

Lubię wyciągać wnioski sama dla siebie z konkretnych historii.

ale co prowokuje? A to nie normalne, ze kobiety sa bardziej emocjonalne od mezczyzn? Nie ma w tym nic zlego.
Jak mam Ci podac tu linki na forum, gdzie jest 99,9% kobiet a reszta to faceci? To jak igla w stogu siana, znalezc wsrod tego ulamka jeszcze takich, ktorzy  mieliby byc przykladem na moje zdanie. Przeciez wiekszosc moze nie miec wcale ochoty ani potrzeby, aby o tym pisac.
Faceci raczej rzadko w ogole opisuja swoje zycie na forach tego typu, bo wiekszosc  w ogole tam nie bywa. Jak juz, to na forach tematycznych, gdzie nie pisze sie o dupie maryni, tylko krotko, zwiezle i rzeczowo a nie - czy ona mnie kocha czy nie, jak myslicie?  ;-)
Wydaje mi sie, ze faceci z natury nie lubia sie tak uzewnetrzniac obcym ludziom ani zalic. Swoje problemy rozwiazuja raczej w realu a nie w internecie. Mam na mysli dojrzalych facetow.

Ale do rzeczy. Jestes ciekawa, na czym opieram swoje przeswiadczenie, ze mezczyzni wybacxaja czesciej. Chcialam napisac, ze chocby po lekturze tego forum, bo jak czytam co i jak pisza kobiety, to mi sie troche slabo robi, ze mozna byc tak infantylnym, ale zaraz znowu mi zarzucisz prowokacje a dwa - jak wyzej pisalam, facetow jest mniej, wiec skala porownawcza jest zaburzona ;-)
Ale ok, tak bardziej powaznie. Mam duzo znajomych posrod obu plci i widze roznice w podejsciu do tematu. Nie mowie, ze wszyscy sie zdradzaja, ale znam ich podejscie, rozmawiamy czesto na rozne tematy, tak, jak my teraz tutaj. I w kobietach jest wlasnie taka zapieklosc, nawet, gdy oceniaja innych. Kobiety reaguja emocjonalnie, na zasadzie - jak on mogl? co za skurwiel! za dobrze mial...powinna go  kopnac w dupe...niech spada do tej lafiryndy.....itd.
Faceci raczej bardziej chlodno i analitycznie podchodza do tematu. Wiekszosc nie skupia sie na kochanku, traktujac go jako produkt uboczny, tylko stara sie zrozumiec przyczyny kryzysu. Rozmawiam aktualnie tak na luzie z takim wlasnie gosciem, ktorego poznalam tutaj na forum. Facet w srednim wieku, romans zony wyszedl na jaw... I co on na to? Po pierwszm szoku wzial sie w garsc i podszedl do tematu na spokojnie. Nie rzucal sie i nie wyl do ksiezyca - jak ona mogla mi to zrobic?! Tylko przyjal, ze mogla, zrobila i zaczal sie zastanawic - co ja popchnelo do tego. Dlaczego. Czego jej brakowalo w zwiazku. I nie obwinial jej, raczej zastanawial sie, czy on nie byl powodem, bo np. nie okazywal jej dosc zainteresowania, poswiecal zbyt malo uwagi jej sprawom...moze czula sie w jego oczach zbyt malo atrakcyjna.... itd. Rozumiesz?
Rozmawiajac z kobietami, rzadko spotykam takie podejscie. Nawet tutaj, na forum, obserwuje, ze wieloma kieruje histeria i wielkie emocje, do kochanek zwlaszcza, a malo refleksji na wlasny temat.  A faceci bardziej potrafia stanac ponad tym, ponad swoim zranionym ego i zastanowic sie nad swoja rola w tym kryzysie.

Nie jestem az  tak dobrze rozenana w zyciu intymnym moich blizszych lub dalszych znajomych. Co prawda wiem, ze niektorzy nie sa sobie wierni i nawet specjalnie sie z tym nie kryja, zakladam wiec, ze im nie przeszkadza taki stan rzeczy.
Ale czy znam taka pare gdzie on wybaczyl jej? Owszem. Znam i to bardzo blisko. Byli malzenstwem z kilkuletnim stazem, po kilku latach cos zaczelo szwankowac w ich zwiazku. Ona nawiazala w pracy romans... On sie dowiedzial, w sumie ona nawet nie ukrywala specjalnie, sama sie przyznala...On jej wybaczyl, bo po prostu kochal ja. Innego wytlumaczenia nie ma. Pomimo tego, ze go zdradzila, on ja kochal.  Na szali przewazylo  uczucie do niej a nie jego zraniona milosc wlasna. I zyli dlugo i szczesliwie az do smierci. Jego.

Tak sobie jeszcze napisze, jakie mam odczucia w kwestii wybaczania, jesli chodzi o motywy. I tak - kobiety, wg mnie, albo, zeby uniknac zarzutow o generalizowanie - bardzo duzo kobiet, przy wybacxaniu kieruje sie bardziej szeroko pojetym dobrem rodziny. Zeby dzieci mialy ojca, zeby ona miala meza...No, zeby ta rodzina byla, nawet gdy to tylko pozory i kazdy sobie rzepke skrobie. Wybaczaja, ale tak niezupelnie z przekonania, tylko, ze bilans im wychodzi taki....
Facet, gdy wybacza, to robi to chyba autentycznie swiadomie i szczerze, a kieruje nim glownie uczucie do kobiety, nie zadne konwenanse, ze powinien bo cos tam....

fajnie, ze mnie nie odsadzasz od czci i wiary jesli moje wrazenia czy przeswiadczenia odbiegaja razaco od Twoich

Kto wybacza częściej? Bez różnicy. Piszę w paru miejscach, w jednym udzielam się stale. W pierwszym momencie po zdradzie nieco różnią się pytania kobiet i mężczyzn, sposoby narracji. Przy wybaczaniu na miękko efekty są podobne. Gdy zdradzani potrafią się ogarnąć, a zdradzacz rokuje pojawiają się "dla dzieci" u kobiet i dla trwałości rodziny u mężczyzn. Jeśli związek się nie rozleci po paru latach, mężczyźni tak często nie wracają do przeszłości. W miarę cieszą się życiem. Kobiety dłużej przeżywają i wracają do swojej krzywdy. Nie włączam tu strachu przed samotnością czy aspektami finansowymi.
Wielu mężczyzn wybacza wbrew pozorom. Też tego miodu spróbowałem.

Ja wybaczyłam, bo kocham mojego męża i wierzę, że On jednak kocha mnie. Mimo wszystko. Ale powrotu do tego co było przed nie chcę. Chcę nowego związku z tym samym - prawie - facetem. I możesz mi wierzyć lub nie - nigdy nie kalkulowałam co mi się bardziej opłaca, co jest złem mniejszym a co większym. Do głowy mi to nawet nie przyszło...Ale widocznie z moją głową jest coś nie tak .

Rozwód rozważałam w momencie, kiedy nie mogłam zdobyć się na wybaczenie. Bez niego zamęczyłabym nas oboje. Kiedy w końcu dojrzałam, by wybaczyć, gdy zrozumiałam co to dla mnie znaczy wybaczyć doszłam do wniosku, że rozwodu nie chcę, że chcę spróbować jeszcze raz. Nie żałuję. Przynajmniej na razie.

Lilka787

Ty znasz mój wątek, moją historię i przecież wiesz, że mi się udało   - to co miało się udać i mogło, bo zależało ode mnie. Reszta to już nie mój udział. No, nie do końca mój i nie tylko mój .

Umknęło? Bo to nic ciekawego, sex, który był czymś specjalnym i zarezerwowanym (przynajmniej dla tej wiernej strony ) nie jest już takim. Odarty ze złudzeń - dziura to dziura. Brzydko, ale prawdziwe.

Ewolucja wytworzyła w płciach pewne skłonności, ale może człowiek jako istota myśląca, inteligentna z czasem będzie coraz bardziej emancypował się spod niektórych instynktów? Może za kilkaset lat po pewnych atawizmach nie zostanie ślad i górę będą brały indywidualne, osobowościowe predyspozycje. Ale ja nie jestem naukowcem, tak tylko sobie gadam...

Walton od dziś to ja chyba zacznę się do Ciebie modlić

Zdrady nie można wybaczyć. Mądremu śmiertelnikowi niestarczy życia na wybaczenie.

Witam Panie
To mój pierwszy post ale temat mnie zaciekawił.
Moim zdaniem podstawowym problemem jest to, że jeśli dochodzi do zdrady to raczej na pewno w małżeństwie seks nazwijmy to "kulał".
Mężczyzna ma świadomość, że jego żona zdradzając jak wy to pięknie określacie  " puściła wodze fantazji", "poszła na całość" ,  czyli robiła to czego ze swoim mężem nie robi bo taka czy inna przyczyna.  Facet ma również świadomość że zdradzająca go kobieta z tym drugim miała lepszy seks, bo " puściła wodze fantazji" no i oczywiście emocje  bycia z innym spotęgowały jej radość.
Więc jak facet ma wybaczyć skoro wie i wierzy, że jego kobieta na 100% myśli i pamięta o seksie z tamtym i myśli o tym.
Teraz konkluzja.
Facet to prosta konstrukcja, bardzo prosta. Potrzebujemy mieć poczucie bycia potrzebnym, bycia kochanym oraz bycia facetem z którym jego żona "puszcza wodze fantazji", " idzie na całość".
Odpowiedzcie same sobie czy jesteście żonami jak piszę czy " to nie" "  tamtego nie".
Czy idąc na randkę ubieracie zwykłą koszulę nocną czy super bieliznę?
Nikt nie jest doskonały WY TEŻ.
Pozdrawiam

Ola_la on będzie prawnym ojcem jeżeli w ciągu 6 miesięcy od urodzenia nie złoży wniosku o zaprzeczenie ojcostwa.
Chciałbym nadmienić, że jest jeszcze droga prawna do zaprzeczenia ojcostwa po tych 6 miesiacach, ale ona jest znacznie dłuższa, bardzo wyboista i nie gwarantująca zwyciestwa.
Natomiast dla mnie zdecydowanie gorszą sytuacją jest kiedy " tatuś dziecka" dowie się po 5, 10 czy 15 latach, że nie jest jego " tatusiem".
Na bank związał się emocjonalnie z nie swoim dzieckiem.
Na bank je pokochał, bo wierzył, że jest jego.
Dla faceta świadomość, iż to nie jest jego dziecko jest masakrą.
Dla kobiety nie, bo to ona je nosiła w swoim łonie i ona je w bólu urodziła.
Dlatego to dziecko było, jest i będzie jej, ale nie jej męża.
Jak w takiej sytuacji postąpić?
To jest trudne i nie do przewidzenia.

Witaj dobrakobieta90
Powiedziałem swoje zdanie, bo sam tak uważam. Pamiętaj, że facet myśli inaczej. Dla nas poczucie bycia samcem alfa jest podstawowe.
A ty dlaczego zdradziłaś? Masz kontakt z kochankiem? czy to jednorazowy numerek? Bo przyczyna może być różna.
czasem tak się ułoży, że tracimy kontrolę nad sobą( alkohol, atmosfera, zbieg okoliczności), ale generalnie przyczyna zdrady przez kobiety jest głębsza.