Temat dla mam, które nie chrzczą swoich pociech. - Netkobiety.pl

Iceni Pomodlę się za wszystkich niewierzących:)myślę że wyświadczę tym większą przysługę niż wystawianie mojego noska poza mój rzekomo mały światek:)pozdrawiam:)

ale ja czuję taką wewnętrzną potrzebę:):)

To się pomódl ;-D

Ba, wychodzi z tego, że ateista nie może wychować swojego dziecka na wartościowego człowieka. Szkoda tylko, że w naszym katolickim kraju mamy taki ogrom zakłamania, wzajemnej wrogości, braku szacunku, zrozumienia, akceptacji ludzi takimi, jacy są. To ja jednak serdecznie podziękuję za takie "wartości". 

Specjalnie na potrzeby wątku zapytałam syna, który przeszedł przez szkołę podstawową, gimnazjum i właśnie kończy technikum czy był świadkiem sytuacji, kiedy dziecko, które nie szło do komunii albo bierzmowania było w jakiś sposób szkalowane. Twierdzi, że o ile w podstawówce takie sytuacje miały miejsce (dzieci przecież same na to nie wpadały, a podstawówka była dosyć szczególna, bo tzw. prestiżowa*), o tyle obecnie mają w klasie świadka Jehowy, mają dwóch ateistów i jednego ewangelika, ale nic takiego miejsca nie ma. Wychodzi na to, młodzież jest jednak mądrzejsza od rodziców i z czasem sama kształtuje swoje poglądy, na szczęście idąc we właściwym kierunku.

* rodzice wysoko sytuowani i/lub wykonujący tzw. prestiżowe zawody za punkt honoru stawiali sobie, aby właśnie tam uczęszczało ich dziecko, niemniej dla nas była to szkoła z rejonu

Beniaban. Napisałaś coś, co wręcz w jakiś sposób mnie dotknęło tym razem.
W skrócie: "Jeżeli rodzice są niewierzący, to co mają do przekazania dziecku?".
No nie wiem, może.. Uczyć tego, że warto jest być dobrym człowiekiem, akceptować inność, nie dyskryminować nikogo ze względu na wiarę? W czym człowiek, notabene rodzic ateista jest gorszy od wierzącego? Bo tak to właśnie napisałaś. Rodzic, który nie wierzy niczego dobrego nie nauczy dziecka.
Nie chcę, abyś modliła się za mnie. Pomódl się za to, abyś zmieniła punkt widzenia i nie traktowala ateistów jako ludzi gorszego sortu.
Ponieważ - nawet jeżeli zaprzeczysz - oceniasz mnie jako tę złą.

Akaya sprostuję..może niejasno się wyraziłam..miałam na myśli wartości chrześcijańskie czyli coś w co nie wierzysz.....nic innego...tak jak pisałam wcześniej i podkreślam jeszcze raz...nie mam nic do osób nie wierzących ...
a z tą modlitwą to była ironia no ale to już szczegół..bo idąc do kościoła modlę się za wszystkich...niewierzący nie są jakąś szczególną grupą...są jeszcze chorzy, zmarli, potrzebujący itp itd.
swoją drogą niektórzy ateiści tez nie potrafią w kulturalny sposób komuś coś napisać tylko muszą "pojechać "co najmniej jakbym była niedoinformowanym , zamkniętym w czterech ścianach człowieczkiem:) ale nie będę wyszczególniać o kogo konkretnie chodzi...mniejsza o to...

czemu jeśli ktoś wyrazi swoje zdanie w jakimś temacie(z resztą nie tylko ja) to od razu uważacie że prowokuje??
zauważyłam że takie schematy są tu nagminne...zauważyłam również że są osoby na tym forum co udzielają się wszem i wobec i mają się za wszechwładców forum?
czy aby przypadkiem nie miało być to forum przyjazne kobietom??
np zadaję pytanie czy są osoby które znają przypadki zachorowań na to i na to ....w zamian dostaję wspaniałą radę aby przejrzeć internet....a czy forum nie jest w intternecie??chyba po to się tu zarejestrowałam aby zapytać....doradzić....a nie kpić, czy obrażać kogoś...a na pewno nie prowokować...mam się zamknąć bo ktoś ma odmienne zdanie?chyba nie na tym polega wolność słowa...tym bardziej że pisze w sposób kulturalny i nikogo nie obrażam

Cyngli zachowujesz się jak kameleon...

Poza tym mówicie o ludziach wierzących ktorzy sa ze wsi zabitej dechami. Zauwazylam ze dużo rodzin poporstu ucieka z miast na wies.

I sami gonicie za tym samym co reszta ludzi.. Zauwazcie ze nikt nie zmusza.dzieci do wiary w.kosciol.. Napewno Wasze dzieci same wszystko wybierają juz od malego a tak naprawdę decydujecie za nie na kazdym.kroku... Po dodatkowe lekcje angielskiego lub zajecia ze spiewu baletu itd . Dzieci nie maja wolnej reki.

Nawet jak.ktoras z Was napisala ze jej dziecko wypelnialo ankietę ze jest niewierzaca. Nie masz pewności czy nie zrobila tego tylko po to zeby kolezanki zobaczyly. Dlaczego jak kolezanka zapali papierosa to ja tego nie zrobię.  Dzieci nastolatki sa jak gabka chlona to.co rówieśnicy.

Nieraz dziecko poprostu potrzebuje naszego czasu czy rozmowy. Ale pewnie wszystkie z Was stwierdza.ze poswiecaja duzo czasu itd.

Tak jak świadkowie JEHOWY nie rozumiem po co chodza od domu do domu. Ja im nie wchodze w podworka i nie zachecam.do zmiany wiary..  Tak jak do nieochrzczenia dziecka nie potraficie zrozumiec.naszego.punktu widzenia i jestescie w swojej skorupie do ktorych nie dopuszczacie innego zdania.

Nie wierzysz? Nie chrzcij swojego dziecka. Genialne.
Ja osobiście jestem osobą wierzącą i denerwują mnie sytuacje, gdzie do sakramentów przystępują osoby nie wierzące. Po co rodzice wysyłają dziecko do pierwszej komunii, jeżeli nie chodzą do kościoła? Bo tak trzeba? Bo trzeba zrobić przyjęcie?
Dlaczego osoby niewierzące biorą ślub kościelny? Bo można założyć suknię z welonem?

Jeżeli z sakramentów nie wynosi się nic poza spotkaniem towarzyskim/rodzinnym to są one bez sensu.
Po co chrzcić dziecko,  z którym i tak nikt nie będzie chodził do kościoła i nikt nie przedstawi mu jego religii. Kiedy dorośnie i na jego drodze stanie religia, uwierzy to może wtedy świadomy się ochrzcić.

Nie brakuje argumentów.  Poprostu dla was.osoba wierząca to pochodząca ze wsi zabitej dechami ktora nie wynurzy nosa. Jakbyscie nie zauwazyly to granica miedzy.miastem a wsia juz dawno się zatarla.

Czy przeczytalas gdzies tutaj na forum ze któraś z nas napisala co pomyślą sasiedzi lub wypada? Ja nie... Jeżeli jest tak napisane to chociaz.pokaz.

Jezeli chodzi o dziecko to mieso itd.sprobuje.z ciekawości.  Aa ja zapytam o wiarę. Jezeli.dziecko zapyta ciebie o kosciol wiarę to co odpowiesz ok nie wierzę i tyle? Opowiesz cks o Kościele itd? Pewnie nie. Więc dziecko jest tak naprawdę zielone w tym temacie. Może 6latek podejmie decyzje ze chce isc na religie gdzie ty wypelnisz ta kartke i tyle...

Dzieci sa ciekawe smakow i świata.  Mięso mozna sprobowac i tyle. Slabe porównanie.

Bardzo proszę o uszanowanie woli Autorki wątku, która jednoznacznie zaznaczyła czego ma dotyczyć niniejsza dyskusja. To nie jest miejsce na personalne ataki czy światopoglądowe przepychanki. Posty w sposób wyraźny odbiegające od tematu wątku, będą traktowane jak off top i bez uprzedzenia usuwane.

Aga, ja Ci odpowiem tak, jak ja uważam A uważam, że dziecko, do pewnego wieku, jest pod moją opieką i jestem za nie odpowiedzialna i w związku z tym to JA decyduję w wielu kwestiach.
Tak więc, to ja będę decydowała jaką ma dietę: czy będzie rosło jako weganin, czy zżerało czipsy i Mcdonaldy.
To ja będę decydowała, czy będzie chodziło do marnej publicznej, przepełnionej szkoły, czy będzie się uczyło w domu.
I to ja zadecyduję, czy będzie poznawało całą różnorodność światopoglądów, podejść do sensu życia, duchowości i Boga, czy też będzie uczyło się tylko tej jednej, jedynej "prawdziwej" religii z piekłem i grzechami w tle.

I cóż, dziecko nie ma tu nic do gadania. Zupełnie tak jak w Twoim przypadku, prawda?
Postępujemy bardzo podobnie - narzucamy swoim dzieciom własne zasady. Ja się do tego absolutnie przyznaję i nie zamierzam się z tego tłumaczyć. Tylko proszę, spróbuj poczuć różnicę

Nie wiem, czy obgadywanie mnie - chociaż czytam ten sam temat, w który jesteś i nie powinno cię to dziwić - jest zachowaniem godnym dorosłej kobiety. Nie życzę sobie tego, a mogłaś zostawić to dla siebie, a nie pisac na publicznym forum c:

Czy bylo napisane o tobie? Nie.  Napisalam ogolnie. Może wroc trochę wstecz to zobaczysz dlaczego tez taj napisałam klania się czytanie ze zrozumieniem jak tak podkreslacie mi

Jest ogromna różnica między narzucaniem czegoś dziecku, a wychowywaniem go i pozwalaniem, by stopniowo zaczęło podejmować własne decyzje (w granicach rozsądku). Dla mnie bezrefleksyjne narzucanie swoich przekonań to nie jest wychowywanie. Zależy jeszcze o jakich przekonaniach mowa, bo niektóre z nich są uniwersalne, np. nie można krzywdzić ludzi i zwierząt, trzeba postępować zgodnie z zasadą "traktuj innych tak, jak ty chciałbyś być traktowany". Jeśli chodzi o te uniwersalne rzeczy, to oczywiście, będą narzucane, bo takie zasady są konieczne, by umieć żyć wśród ludzi i by wzajemnie się nie pozabijać. Natomiast nie ma żadnej potrzeby, by narzucać dziecku własne przekonania religijne, a już tym bardziej nie do 18go roku życia. Czym innym jest też ustanawianie w domu jakichś zasad współżycia, np. że każdy po sobie sprząta (czyj dom, tego reguły), ale czym innym jest ingerowanie w światopogląd i indoktrynacja jednostki, która jest zdolna do samodzielnego myślenia. Zresztą nie każdy musi rozumieć to aż tak skrajnie jak ja. Nie uważam, by było coś złego w zachęcaniu dziecka do tego, żeby dzieliło wiarę z rodzicami. Jednak jeśli pojawia się stanowcza decyzja dziecka (takiego już trochę starszego, np. powyżej 10-ciu lat), że ono nie chce chodzić na religię i do kościoła, to zmuszanie go do tego jest absurdalne i wręcz głupie.

Rytuałów można mieć wiele: przed snem można czytać bajkę, a w niedzielę chodzić na obiad do dziadków. Nie trzeba też być wierzącym, by przynależeć do wspólnoty. Ja tam nie lubię hipokryzji i podejścia w stylu "nie jestem wielce wierząca, ale wychowam dziecko na wierzące". No ale zrobisz jak uważasz.

Wracając do tematu - A co na to wasi rodzice/teściowie?
U mnie mama partnera powiedziała, że na wszelki wypadek trzeba ochrzcić. A dlatego, że kiedyś jej kuzynka miała kłopoty zdrowotne, a że nie była ochrzczona - jej ciocia ochrzciła ją na szybko i wyzdrowiała..

Ale to akurat mało do mnie trafiło
Za to mój tato bardzo w porządku. "Nie wierzysz, to nie chrzcij. Czemu masz robić coś przeciwko sobie?" (:

Moi rodzice mają wybiórcze podejście. Często sami wręcz mówili, że lepiej nie chrzcić dziecka, bo potem samo sobie wybierze w co będzie chciało wierzyć oraz bardziej świadomie to wszystko przeżyje. No i to było rozsądne podejście, miało sens. Natomiast kiedy wszystko coraz bardziej się konkretyzuje, to ich podejście diametralnie się zmieniło - uważają, że chrzest obowiązkowo, bo jak to bez rodziców chrzestnych? A jeśli dziecku coś się stanie i umrze? Za to teściom takie rzeczy są obojętne. Są co prawda szczerze wierzący, ale jednocześnie są liberalni i nie wściubiają nosa w życie swoich dzieci.

A ja kiedyś dawno na takiej właśnie byłam
Normalnie w USC, nawet zaproszenia na "uroczyste nadanie imienia" dostaliśmy
Ale nie mam pojęcia, czy jest to jeszcze praktykowane.

Nie sposób się nie zgodzić. Zresztą idąc tym tokiem myślenia osoby ochrzczone nie powinny ginąć w wypadkach, chorować, przedwczesnie umierać, a jak jest - doskonale wiemy. Na siłę zawsze można doszukać się jakichś zbiegów okoliczności.

są tak zwane humanistyczne ceremonie - nie tylko nadania imienia, ale również śluby. popularne wśród ateistów.

Nie do końca się z tym zgodzę.
Moja córka została ochrzczona, była u pierwszej komunii. Do bierzmowania już nie przystępowała, bo nie chciała. W gimnazjum przestała chodzić do kościoła. Nie zauważyłam aby była poddawana jakiemuś ostracyzmowi społecznemu. Przyjaźni się z ludźmi bardzo wierzącymi, ateistami etc. Podobnie jest traktowana w rodzinie. Dziadkowie oczywiście nad tym ubolewają, ale nigdy nie dali jej tego odczuć.

Nie rozumiem natomiast stwierdzenia, że chrzcząc dziecko robi mu się krzywdę, bo wybiera się dla niego drogę. Jeżeli dziecko będzie chciało, to wybierze własną drogę. Sam chrzest mu w tym nie przeszkadza, ani krzywdy nie robi. Pisanie o konieczności apostazji jest dla mnie nieporozumieniem. Jeżeli ktoś nie wierzy i nie chce chodzić do kościoła, to po prostu tego nie robi. Dokonywanie apostazji jest wyłącznie manifestacją. Przecież chrzest wtedy nie ma dla takiej osoby kompletnie żadnego znaczenia.

Mam ciocię (tak w skrócie, bo to siostra babci), która w ramach manifestu nie przychodzi na śluby cywilne w rodzinie. Jej córka - dawno dorosła - przyszła na ślub cywilny swojej chrześniaczki z wyraźnym zaznaczeniem, że robi to pod warunkiem, że za rok będzie ślub kościelny. Teraz, o ile mi wiadomo, ma chrześniaczkę w nosie, bo kuzynka (ta będąca chrześniaczką) wyraźnie powiedziała, że ślubu kościelnego nie przewiduje. Do mojego brata na ślub cywilny nie przyszła ani ta ciocia, ani jej córka, mimo zaproszenia Nie mam pewności, czy ciocia została poinformowana, że brat powyższej kuzynki-chrześniaczki mieszka z chłopakiem i są szczęśliwi
Do mnie się nie odzywają wcale, bo bezczelnie się rozwiodłam
Ale nikt się tym jakoś specjalnie u nas w rodzinie nie przejmuje, co nie oznacza, że nie szanujemy cioci i jej córki poglądów. Wprost przeciwnie. To one nie szanują naszych.

może dlatego, że apostazja faktycznie nic nie daje...
to pic na wodę.

bo nadal jesteś w księgach, nadal są tam Twoje dane, no i katolicy wierzą, że chrztu zmazac się nie da. po prostu wykluczasz się samodzielnie z praktyk KK.
więc apostazja nic nie daje, poza tym, że traktują cię jak ulomnego, bo ksiądz ma obowiązek Cię najpierw przekonać do zmiany zdania.
tak więc choć się do partii nie zapisywales, to praktycznie nie możesz się z niej wypisać.

Apostazja nie tylko niczego nie daje, ale jest bardzo utrudniana i wręcz upokarzająca. Znam kilka osób, które przeszły przez ten proces do końca i chyba też wolałabym zignorowanie tego faktu niż użeranie się z duchownymi (pewnie sporo zależy od księdza). Jeśli natomiast ktoś chce dołączyć do kościoła w wieku dorosłym, to niby jaka w tym upierdliwość? Wierzy, więc dla niego te wszystkie sakramenty powinny być równie wyjątkowym wydarzeniem jak ślub kościelny, a nie traktowane jako coś do odbębnienia/odhaczenia, bo w dzieciństwie się tego nie przeszło. Dużo łatwiej jest stać się członkiem tej społeczności (a na pewno przyjemniej), niż się z niej wypisać.

Wstyd jest jak najbardziej chrześcijańskim argumentem. Cała ta religia sie na nim opiera, na wstydzie i strachu.

Dzieci nie ochrzciłam i nie ochrzczę.
Znajomym na pytania "czy?" odpowiadałam z przekąsem, że obrzezani też nie będą. Spotkałam się zarówno z namawianiem do chrztu przez znajomych niewierzących, jak i z totalną akceptacją ze strony tych wierzących.
Moja mama się nie wtrąca, sama brała wszystkie niezbędne sakramenty dopiero przed ślubem z moim tatą.
Ojciec partnera uważa, że mamy żyć po swojemu. Z matką partnera trochę gorzej, bo już miała wybranego rodzica chrzestnego dla moich dzieci, a tu nici ;-) Zresztą, ona wszystkim naokoło ściemnia, że jesteśmy po ślubie, także myślę, że i z tematem chrztu się już "uporała po swojemu" i "na mieście" o nas nie gadają ;-)

Obawiam się, że na to nie ma recepty. Nie da się wytłumaczyć czegoś ludziom, którzy nie chcą słuchać i nie przyjmują do wiadomości, że każdy ma prawo decydować o sobie i swoich dzieciach. Ja np. mam dobrą sytuację, bo w mojej najbliższej rodzinie, choć są ludzie wierzący, to nie są natarczywi z wlewaniem w kogoś swoich poglądów. Chociaż i tak pewnie na komunii siostrzeńca nie uniknę nagabywań, czemu mojego dziecka nie posłałam.
Moim zdaniem z ludźmi pewnego rodzaju można tylko ostro i przykładem Adrii możesz powiedzieć, że nie ochrzcisz, bo nie chcesz. Nie będziesz dziecka poddawać chrztowi lub obrzezaniu lub innym praktykom tylko dlatego, że ktoś z rodziny ma takie widzimisię.
Z ludźmi, do których jak sama napisałaś nie docierają żadne argumenty, nie da się rozmawiać Nie ma magicznego sposobu, żeby kogoś zmusić do słuchania albo akceptowania cudzego stanowiska jeśli on nie chce. Co nie znaczy, że należy sie im podporządkowywać celem zażegnania konfliktu. Dlatego bycie asertywnym jest nieraz trudne.
Ja bym zastosowała krótką piłkę - nie ochrzczę dziecka, bo wszyscy tak robią, tak jak nie poddałabym dziewczynki okaleczeniu gdybym żyła w Sudanie, "bo wszyscy tak robią", tak trzeba i tradycja. Nie zapiszesz dziecka przymusowo do kościoła katolickiego, tak jak nie wychowałabyś go na muzułmanina gdybyś urodziła się w Turcji. Bo dziecko, bez względu na to gdzie się urodziło, ma prawo dokonać własnego wyboru gdy będzie do tego wystarczająco dojrzałe. Odpowiedz delikwentowi tak, żeby mu szczęka opadła, żeby uświadomić mu jego własną bezmyślność w podążaniu za tłumem - większość osób wtedy zauważy, że się "samozaorała" i się odczepi. To oni się powinni wstydzić za swoje poglądy, które polegają na tym, by robić tak jak wszyscy.
Człowiek powinien mieć prawo do wyboru światopoglądu, w tym religii, i do tego by - jeśli wybierze sobie jakąś religię - przeżywać sakramenty świadomie, przygotować się do nich duchowo. Chrzest dzieci, ktore nie rozumieją co się dzieje, jest odbieraniem im możliwości duchowego przeżycia, tylko dlatego, że kościół chce jak najwcześniej skosić "duszę" i zaliczyć do swego stada. Bo mają z tego wymierne korzyści. I jest to działanie na szkodę dziecka.
Nawet gdybym była katoliczką, nie ochrzciłabym dziecka. Rodzicielstwo łączy się z podejmowaniem decyzji za dziecko, ale tam gdzie to jest potrzebne, a w przypadku wyboru religii jest to zwykłe ubezwłasnowolnienie człowieka.
Jezus nie chrzcił dzieci, tylko dorosłych.

Rozumiem Cię i mam nadzieję, że może ktoś coś lepszego podpowie
Każdy chciałby dobrze żyć z rodziną, ja też chciałam mieć dobre relacje z rodziną mojego męża. Starałam się być uprzejma i źle na tym wyszłam. Ale to też byli tacy ludzie, co z butami wchodzą w cudze życie. I odkąd zerwaliśmy z nimi kontakty ja mam lepsze życie, już się nie przejmuję ich gadaniem czy tym, co o mnie myślą. Mój mąż też jest zadowolony, że uwolnił się od ojca, który go bezczelnie wykorzystywał (chociaż wcześniej latami walczył o utrzymanie kontaktu). O niektóre rzeczy i niektórych ludzi po prostu walczyć nie warto, bo maja toksyczny wpływ na nasze życie. Dziecku też czasami lepiej oszczędzić relacji z ludźmi, którzy maja po prostu na nie zły wpływ, nastawiają ludzi przeciw sobie itd.

Jak rozmawiać? Nie rozmawiać.
Przedstawiłaś im Waszą decyzję, poparłaś argumentami, oni nie przyjęli ani jednego, ani drugiego. Każda z Waszej strony rozmowa, to woda na ich młyn, niechcący dajesz im nadzieję, że kiedyś ulegniecie perswazji.
Powtarzanie w kółko jednego i tego samego zdania (tzw. metoda zdartej płyty) 'Nasze dziecko nie będzie ochrzczone' bez jakichkolwiek tłumaczeń, bez rozmów, bez poczucia winy, przyniesie w końcu efekt. Póki co mają nadzieję, że ulegniecie chcąc utrzymać z nimi dobrą/poprawną relację.

Edycja:
Zapomniałam o jeszcze jednym. Zaproponowane przeze mnie zdanie jest informacją, ważnym jest więc dopasowanie do niej tonu, sposobu mówienia i zachowania. Jeśli będziesz/będziecie mówić to tonem odpowiednim dla przeprosin czy błagania, jeśli będziesz/będziecie w trakcie mówienia klęczeć lub kucać (to przenośnia), to rodzice nie uwierzą, że oznajmiacie im po raz n-ty swą decyzję.

Wychodzę z założenia, że w kwestii wiary i światopoglądu niczego nie należy robić wbrew sobie. Wychowujemy dzieci zgodnie z własnym przekonaniem, a przecież chrzest to nie jest tylko moment sakramentu, ale także deklaracja, że pokażemy nowemu członkowi kościoła drogę, jaką powinien iść, by żyć w zgodzie z zasadami wybranej (choć tu raczej z góry narzuconej) wiary i religii. Pominę przy tym kwestię, że argument "bo wszyscy chrzczą", a tym bardziej "co ci szkodzi", moim zdaniem świadczy o zupełnym bagatelizowaniu powagi i znaczenia tego sakramentu, co u osób wierzących zdecydowanie nie powinno mieć miejsca.

Zaskakujące, że ktoś w ogóle może oczekiwać, że osoba deklarująca się jako niewierząca będzie chodzić do spowiedzi, przyjmować kolędę czy wieszać w domu symbole, które nic dla niej nie znaczą. Albo się jest niewierzącym, albo się nim nie jest, czyli dokładnie tak, jak napisałaś - nie da się ochrzcić dzieci tylko trochę. 
Sytuacja na pewno nie jest prosta, bo trudno dyskutować z czyimiś przekonaniami, można jedynie próbować przekonywać do własnych racji. Jest to jednak bardzo trudne, jeśli któraś ze stron nie szanuje odmiennych poglądów, a tym bardziej, jeśli w ogóle nie dopuszcza do siebie myśli, że można inaczej.