Czy moralność jest urojeniem? - Netkobiety.pl

Tak mój post był grzeczny.

"Jeśli ktoś zarzuca mi brak logiki, a sam jest z logiką na bakier to nazywam taką osobę "upośledzoną"'
Nie tłumacz się już.

No ale ci wszyscy którzy popełnili te wiekopomne dzieła już dawno leżą w piachu.
Oczywiście pojawili się ich następcy, niewolnicy borykającymi się z ich pomysłami lub otulającymi się ich ideami (kwestia własnych możliwości).
Ale i tak kiedyś przyjdzie pora myśleć samemu, to nieuniknione

W tym temacie, nie tylko moralność jest urojeniem.
Autorka uważa że, ma monopol i posiadła wiedzę wszelaką z filozofii. Dyskusja z Nią, przypomina, kopnie się z koniem.

Szkoda tylko że, już w pierwszym poście wyszła ze złym złożeniem. Dlaczego złym, niech odpowie sobie sama.

"Moralność" to po prostu zasady współżycia społecznego wzmocnione autorytetem bóstwa i siłą tradycji.
Dzięki tym zasadom społeczność istnieje w sposób stabilny.
Bez względu na wyznanie i ustrój, w każdej społeczności te zasady są z grubsza takie same i nie mają nic wspólnego z żadnym bogiem, bóstwa są wtórne wobec nich, tak samo jak wobec potrzeb emocjonalnych, w wyniku których ludzie kreują i czczą bogów.

Te bakterie "żyjące miliony lat" to przypadki dobrze zakonserwowanych przetrwalników. W formie przetrwalnika większość procesów życiowych komórki jest zahamowana.

Nie poetyckie, bo zdefiniowałam: dusza to moje wyodrębnienie z materii, dusza to ja - moje ciało i umysł.
Czy Ty twierdzisz, że ja nie istnieję? JAKICH DOWODÓW NA MOJE ISTNIENIE POTRZEBUJESZ ?
Ja istnieję. Głoszę to wszem i wobec. A Ty masz w to uwierzyć, jeśli chcesz ze mną rozmawiać.

UDOWODNIJ ISTNIENIE JĘZYKA PRYWATNEGO....

U podstaw wszystkiego można położyć coś takiego "ludzie są omylni" ,w momencie kiedy coś robią a wcześniej kiedy interpretują fakty, omylni mogą tez być ludzie którzy ocenią te działania.
Znajdź  w tym wszystkim kompromis
Ty piszesz o izolacji ja pisze bardziej o synergii.

Są pewne rodzaje nauk  dosyć słabo dofinansowane , nie rozwijają się.
Jest z nich brane to co najlepsze albo inne kierunki przejmują profity z nich płynące.

Nie da się trzymać tylko jednej rzeczy trzeba spróbować chyba nałożyć na siebie tyle ile się da.
Ale najpierw dobrze faktycznie cofnąć się do początku i jakoś zrewidować pewne dość autokratyczne sądy.

Twoja próba nazywania rzeczy które widzisz jest rozpaczliwa a ten spór jest niepotrzebny.
Wmieszanie tez dylematów co było wcześniej jajko czy kura tez jest niepotrzebne.

Jeżeli chcesz zanurzyć się intelektualną głębie a potem z  coś z niej wyciągnąć.
Warto może zastanowić się najpierw co jest motywacją do tego działania.
I czy ta motywacja i działania nie ograniczają cie w jakiś sposób.
Albo dlaczego te działania w ogóle występują ?

No jest tak tak ze wyobrażenia mają metki i nazwy.
Jedni znają takie drudzy inne ale wyobrażenia są najczęściej podobne.
Metki powstają dlatego ponieważ tak jesteśmy zbudowania chyba , boimy się patrzeć na coś co nie ma nazwy.
Nie wiem czy jest sens spierać się o nazwę czy o wyobrażenie.
To indywidualna kwestia. I tak to tylko ułamek całej osobowości często bez wpływu na rzeczywistość.

Język jako interfejs do komunikacji czy zbiór elementów do wykorzystania w określonym interfejsie komunikacji.
Co oznacza słowo prywatny ?
Podaj stawkę to na pewno coś się znajdzie jak warto

Nie.
Jedność ciała i duszy (człowiek) nie obejmuje funkcji ciała ani jego organów, dlatego nie można przeprowadzić rozumowania: paznokieć człowieka jest człowiekiem. Człowiek nie jest paznokciem. Rosnący paznokieć to aktualizacja ciała.

W moim modelu Twój "problem" nie istnieje. Twierdzę, że jestem człowiekiem. Paznokieć jest bytem - konkretnym; zauważ, że właśnie dowiodłaś istnienia bytów niesamodzielnych. Byt to coś, co istnieje. Dusza nie składa się  z bytów - jest konkretnym bytem. Człowiek jest substancjalnym zjednoczeniem duszy, czyli formy oraz ciała - materii. Gdyby dusza nie istniała - nie gadalibyśmy o niej.
I co my teraz  z tym faktem poczniemy?

Ja jestem dowodem. Mało Ci?
Natomiast Ty jesteś tylko epifenomenem.

Wybacz: człowiek = ciało i dusza. Umysł/rozumność to władza duszy.
Jak to... po co mi ciało? Zakładam, że składam się z materii, a dusza to forma ciała. Dusza nie "mieszka" w ciele - jest jego formą. Organy człowieka nie są człowiekiem.
Krasnoludki to byty - byt to coś co istnieje, nieważne czy w rzeczywistości czy tylko w umyśle. Twierdzenie Parmenidesa jest prawdziwe.

Odkrywcą "duszy" był Sokrates:
SOKRATES: Czym jest człowiek?
ALKIBIADES: Nie wiem, co powiedzieć.
SOKRATES: W każdym razie wiesz, że jest tym, co się posługuje ciałem.
ALKIBIADES: Tak.
SOKRATES: Czy zaś co innego posługuje się nim, niż dusza?
ALKIBIADES: Nic innego.

Naturalizm rozumiem jako pogląd, że jedyne obiektywne prawa funkcjonujące w przyrodzie, to prawa fizyki.

Naturalizm jest bardzo użyteczny, bo nadaje niezbędny rygoryzm metodologiczny naukom przyrodniczym(naturalizm metodologiczny).

Od mniej więcej Hume'a i Kanta jest jednak jasne, że podstawy filozoficzne przyrodoznawstwa zawierają składniki nienaturalistyczne, a mianowicie zasadę przyczynowości. Zasady przyczynowości nie sposób potwierdzić naturalistycznie, bo nie jest ona prawem fizyki tylko warunkiem koniecznym istnienia jakichkolwiek praw przyrody. Jeżeli komuś to nie wystarczy, to proszę wziąć pod uwagę założenie, które na ogół jest przyjmowane bez dyskusji, że przyroda jest zrozumiała i podlega opisowi w postaci zestawu ogólnych praw. To uporządkowanie przyrody, które często jest nazywane "zrozumiałością świata", jest również składnikiem nienaturalistycznym. Krótko mówiąc, w (często nieuświadomionym) światopoglądzie jakie niesie ze sobą współczesne przyrodoznawstwo, istnieją elementy nienaturalistyczne.
W tym sensie, poza grupą fanatycznych myślicieli, nie ma zbyt wielu osób, które świadomie przyjmują światopogląd naturalistyczny(naturalizm metafizyczny). W szczególności najbardziej prominentni przedstawiciele przyrodoznawstwa (np. Einstein, Newton) nie byli naturalistami, mimo, że znaczna część z nich deklarowała się jako ateiści(Newton akurat był wierzący, ale Einstein raczej nie wierzył w osobowego Boga).
W świetle tego, co wyżej napisałem, naturalizm metafizyczny jest dosyć egzotycznym i ekstremalnym poglądem. W dodatku trąci dogmatyzmem. Jeżeli jednak rzeczywiście go przyjąć, wówczas wciąż da się wyprowadzić kodeksy praw moralnych(celowo w liczbie mnogiej). Taki kodeks jest wówczas zbiorem pewnych reguł, które gwarantują stabilność systemu społecznego, w którym obowiązują. Istnieją różne takie kodeksy, zapewniające tę spójność i nie ma powodu by sądzić, że istnieje jakiś jeden najbardziej optymalny.
Z pewnością jednak naturalizm metafizyczny jest sprzeczny z moralnym realizmem. Moralny realizm to pogląd, że stwierdzenia moralne posiadają wartość logiczną.
Można, a moim zdaniem nawet jest to jedyne sensowne rozwiązanie, odrzucić naturalizm metafizyczny. Zaprzeczenie naturalizmu metafizycznego nie stoi w sprzeczności z ateizmem. Chyba, że ktoś zechce przedstawić dowód, co moim zdaniem jest niewykonalne.
Ostatecznie zupełnie nie rozumiem jaki był cel zakładania tego tematu poza sprowokowaniem i rozjuszeniem części użytkowników. Wszystkie odpowiedzi, jakie wymyślili ludzie mądrzy(mądrzejsi od użytkowników tego forum) na przestrzeni wieków, dostępne są w literaturze. Być może autorce sprawia przyjemność użeranie się z innymi użytkownikami.

Sugeruję, że pojęcia dobra i zła są puste, to twory umysłu. Naturalista może budować swoja etykę bez tych pojęć, zastępując je:  tym co sprawia przyjemność, radość, smutek, cierpienie itp. Naturalista nie potrzebuje pojęcia "Boga", "wiecznych idei".... to po co operuje na pojęciach "dobra" i "zła"? Moralnośc to naprawdę tylko jakieś "przepisy".
Spotkałam wielu ateistów...większość z nich deklaruje się jako naturaliści. Oczywiście w praniu wychodzi , że nimi nie są... nawet o tym nie wiedzą.

W zamieszczonym przeze mnie wpisie wyżej jest napisane wszystko to, co napisałaś w odpowiedzi na mój wpis. Są tam przedstawione takie tezy:
- moralny realizm i naturalizm metafizyczny się wykluczają
- naturalizm metafizyczny jest poglądem filozoficznym, który należy odrzucić
- zaprzeczenie naturalizmu metafizycznego nie stoi w sprzeczności z ateizmem

Poza tym jak rozumiem pozostali uczestnicy dyskusji też zgadzają się z Tobą, że na gruncie naturalizmu metafizycznego obiektywne wartości moralne(moralny realizm) są niemożliwe.

Tutaj zgodziła się z Tobą użytkowniczka femte. Co prawda dorzuciła trochę niekulturalnych inwektyw na temat "przedszkolnej" jakości Twojego rozumowania, ale jak rozumiem Twoją wypowiedź:

oraz powyższą wypowiedź femte, to nie ma między Wami różnic w kwestii tego, że naturalistyczny światopogląd wymusza nieobiektywność wartości moralnych.

Podobnie masz wypowiedź:

Czyli fizyczne zmiany w mózgu mogą drastycznie zmieniać postrzeganie rzeczywistości. Mimo, że Czarna Kotka tego nie napisała, to w moim(być może błędnym odczuciu) miała na myśli, także to, że fizyczne uszkodzenie mózgu może zmienić rozumienie stwierdzeń moralnych. Wydaje mi się, że tutaj znowu się zgadzacie.

Część nieporozumień wynika z tego, że inaczej rozumiecie pojęcie duszy. AgniesiaD rozumie duszę jako zestaw elementów mentalnych zawartych w człowieku. Natomiast Femte rozumie duszę jako ponad naturalny byt, tak jak w chrześcijaństwie czy innych religiach. Poza tymi detalem i emocjonalną warstwą, składającą się z najrozmaitszych inwektyw, nie ma już żadnego realnego sporu.

Moralny realizm to pogląd, że stwierdzenia moralne mają wartość logiczną. Na przykład zdanie:
Zabójstwo niewinnego człowieka, który nam nie zagraża, jest złem.
jest stwierdzeniem moralnym. Moralny realizm to pogląd, że to zdanie ma obiektywnie zadaną wartość logiczną tj. jest prawdziwe lub fałszywe.

Posłużę się angielską wikipedią:
Moral realism (also ethical realism or moral Platonism) is the position that ethical sentences express propositions that refer to objective features of the world.

Co w moim pewnie niedoskonałym tłumaczeniu znaczy tyle:
Moralny realizm(realizm etyczny, moralny Platonizm) to pogląd, że zdania etyczne wyrażają stwierdzenia, które odnoszą się w obiektywny sposób do właściwości świata.

W uproszczeniu moralny realizm uznaje dobro i zło jako obiektywne własności. Nie chcę odnosić się do tego jaki jest precyzyjny ontologiczny status tych własności, bo to groziło by zapewne powrotem do jakiejś formy sporu o uniwersalia.

AgniesiaD
AgniesiaD
"Właśnie postulujesz istnienie materii nadającej nam formę i posługującej się nami. Dlaczego personifikujesz (nadajesz jej świadomość? ) materię?"
Dawno sie tak nie usmialam. Gdzie ja nadaje swiadomosc materii? A jak myslisz, czym jestesmy? Rodzajem maszyn, ktore nasz kod genetyczny wybudowal, zeby sie dalej przekazywac. Oczywiscie kod jest doskonale nieswiadomy i bezmyslny. A my w sensie biologicznym jestesmy dodatkiem do niego.

kacerz
cala zasada przyczynowosci jest wymyslona dlatego, zeby nie przyznac ze cala ta filozofia jest zbyteczna. Za duzo ludzi z tego zyje, jak i z teologii.

"Piszesz, że MATERIA się POSŁUGUJE"
to nie ja to odkrylam, wybacz. Ale mam dosyc douczania malolatow.

Sugeruję wobec tego ZASYMULOWAĆ sobie walizkę pieniędzy.
Jaka wygoda!

Albo
na kolację
symulację

Przecież wystarczy ZASYMULOWAĆ douczenie się.
Tobie wyszło