Dlaczego nie boicie się porodu? - Netkobiety.pl

Twój post z innego wątku (któregoś z kolei zresztą): "Chorowałam (depresja), przez co zawaliłam dwa lata studiów. Teraz się leczę i od października zaczynam studia od zera.
Jest mi wstyd z tego powodu. Nie mam żadnych znajomych-wszystkie szkolne znajomości się wykruszyły.
Chciałabym kiedyś wyjść za mąż, ale chyba nie jestem jeszcze stara, prawda? Przecież nic się nie stanie, jeżeli wyjdę za mąż
w wieku np. 32 lat. Małżeństwa po 50. roku życia też się zdarzają, prawda? Chciałabym znaleźć swoją drugą połowę-swoją
bratnią duszę. Chodzi mi bardziej o miłość platoniczną."

Ty chcesz wyjść za mąż? W małżeństwie uprawia się S E K S - tą ohydną wymianę płynów ustrojowych. Poza tym co będzie jak zamienisz się w tą głupią, pustą, gotującą, sprzątającą żonę? Żony nie czytają pism popularnonaukowych, nie mają pasji, nie robią nic kreatywnego i inteligentnego. Co Ty na to?
Nie widzisz jaka jesteś ambiwalentna? Ty potrzebujesz fachowej pomocy Raider, nie wiem jak leczysz się na depresję, ale wzięcie samych leków to nie leczenie, to tylko faszerowanie się lekami. Tobie potrzeba mocnej terapii.

Po 1. Nie rodzilam naga. Mialam koszule
Pozatym wszystko czlowiekowi jedno bo zalezy mu w tym momencie na malenstwie. Nie mysli sie o sobie.
Po2.
Bol jak bol.
Do wytrzymania. Zreszta na 2 dzien juz nie pamietalam jak bardzo to bolalo.
Po 3
Gdyby kobiety tak sie baly to nie byloby polowy ludnosci na tym swiecie.
Sa rozne sposoby na bol.
Zreszta. Co nas nie zabije to nas wzmocni:-D

Są teraz świetne środki na ból. A od biedy można zrobić cesarkę i po krzyku

Nie wiem jak inni rodzice Ale ja od momentu poczęcia bałam się o swoje dzieci. Przy chorobie, przed porodem itp. Z tym że rodzice nie nazywają tego raczej strachem przed śmiercią. Wolimy tego nie nazywać wprost.

Zdajemy sobie sprawę ze sa "rodzice" którzy nie kochają dzieci. Te dzieci (Ty?) Maja ogrom problemów w dorosłym życiu. Rozgrywają się dramaty. Tylko ty możesz sobie samej pomóc.

Czy boję się ze moje dzieci kiedyś umrą? Hmmm nie do końca. Każdy kiedyś umrze. Chcę by dzieci żyły dłużej niż ja. Po to mamy dzieci by je kochać, by dorosły i miały własne potomstwo. Krąg zycia i już.
W takim świecie żyjemy i takim trzeba go zaakceptować. Bardziej przeraża mnie cierpienie jakie ludzie zadają sobie nawzajem i innym gatunkom dla pieniędzy i władzy lub z powodów religijnych.

Co do bólu porodowego. Nie do końca się go "zapomina". Powiedziałabym raczej ze traci na znaczeniu i tak - od razu po urodzeniu. Cała machina hormonalna czuwa nad tym by kobiety przez to jakoś przeszły. Gdyby faktycznie było to takie makabryczne jak to opisujesz to żadna kobieta nie zdecydowalaby się na drugie i kolejne dziecko a sama mam dwoje. Flaki i krew? He he nie wiem.... Nie widzialam nic takiego. Mąż który mi towarzyszył również nie więc bez przesady. Nie miałam też lewatywy. To chyba relikt przeszłości. Pęknięcia nie czułam, szycia też nie. Zdaje sobie sprawę ze miałam lekki i szybki poród Ale mimo OGROMNEGO strachu miałam dobre nastawienie. Dzieje się tak trochę dlatego bo końcówka ciąży jest tak upierdliwa że bardziej chce mu urodzić niż trwać w tym stanie. mimo strachu.

Ty musisz zmierYc się ze swoimi demonami. Zaakceptować swiat, siebie i to co naturalne bo tak po prustu jest.

Czy myślałam o śmierci? Że zamkne oczy i ich nie otworzę? Tak!! czy to mnie przytłacza? nie,mam nadzieję jeszcze trochę pozyc. Babcia mówiła ze w pewnym wieku na śmierci się czeka ( coś jak na poród w końcówce ciąży) . Mam nadzieję że tak będzie faktycznie