Niekomfortowa sytuacja, mój facet oficjalnie jest żonaty - Netkobiety.pl

Adiaphora

A dla mnie ten facet i praktycznie i teoretycznie jest żonaty.

Bo i w papierach nie jest wolny i po drugie do tej wolności aby być jako prawnie wolny w związku z autorką nie dąży. Trzyma się żony, jest w ciągłych kontaktach z żoną. I może te kontakty są bardziej zacieśnione niż to się autorce wydaje.

Gdyby się rozwiódł to nawet jeśliby nie chciał ślubu z autorką to nie nazywałaby się ona kochanką tylko partnerką, konkubiną.
Ale teraz to jest kochanką czy to się komuś podoba czy nie.
Są jeszcze inne bardziej wyraziste nazwy kobiety, która jest w związku z żonatym facetem ale nikt tu tych słów nie używał.
Więc to nie jest żaden epitet tylko tak zwyczajowo w Polsce taką osobę nazywamy. Kochanka i już.

Ciekawe jak  u nich z sexem, może ma to znaczenie,
Mnie zastanawia że nie chce dzieci a na partnera wybrała sobie gościa w wieku kiedy siłą rzeczy jest mniej aktywny niż jej rówieśnicy?
Może chodzi o to że nie chce nie lubi zbliżeń i tu ma ten komfort ze względu na rzadsze zbliżenia, dla tego tak bardzo wczepiła się w gościa. Trudność może sprawić znalezienie podobnego który będzie tak samo elegancki jak ten obecny a do tego bez żony. I jeszcze skusić takiego do małżeństwa? ten już jest rzucił obietnica, więc nie odpuszcza czeka
Taka hipoteza

Troche jestes w kropce. Fajnie, ze znalazlas faceta twojego zycia. Tylko....czy ty jestes kobieta JEGO zycia? Bo jesli on juz tak dlugo w separacji, to jaki skandal? Boi sie, zeby dziadki ze stolkow nie pospadaly? a niech spadaja. Przeciez rozwody to dzis normalka. Smutne, ale takie sa realia. Cos mi to troche smierdzi poczekalnia. Ze ty jestes taka rezerwowa.Przeciez kazdy szery, normalny czlowiek dazy do uregulowania ukladow, do stabilizacji. A on ci stabilizacji nie da. Troche u zony, troche u ciebie, z zonka na imprezki, z toba tez bywa w towarzystwie...Wychwalasz go pod niebiosa, a on dla mnie troche jakis niepowazny jest.Chcesz porady. Jak ci radza, ze masz zrobic przerwe, to nie podoba ci sie. Ja powiem, ze dalabym mu czas. Np. do konca roku ma byc rozwod. A jak nie, to zegnaj Gienia.
Ale przeciez ty go nie opuscisz. Wiec jaka ma byc rada? magiczna? hokus-pokus? czy jak?

Dzieciaka tez jej się zachce w końcu, z tego co zaobserwowałem małe dzieci są znacznie bardziej upierdliwe i męczące niż jakiekolwiek zwierzątko domowe.
Lepiej Pomyśleć o tym w odpowiednim wieku.
Wyobraź sobie jak jej się zechce kolo 40,
45 lat dziecko ma 5 i lata jak fecie po całej chacie, pytania zabawy, trzeba poświęcać czas żeby wychować i zbudować odpowiednią więź. W tym wieku bardziej męczące niż pocieszające.
Będzie stara i smutna, i będzie opiekować się dziadkiem, którego nie będzie mogła zostawić, bo on w końcu dla niej zostawił rodzinę, starsznie to nie ludzkie by było.
Jak by nie było bedzie chu****
Tyle z optymizmu
Pozdrawiam

Co do bycia matka: nie napinajcie sie. Jest coraz wiecej kobiet rezygnujacych z macierzynstwa. wasze rady pod tym wzgledem, ze powinno sie miec dzieci,  sa nie na miejscu.To jest jej wybor. Tu nie powinno sie dawac rad. To bardzo indywidualny i prawie intymny wybor. Nie wmawiajcie w Zyda chorobe, ze ona dzieci chce, tylko jeszcze o tym nie wie, itp.
Ja znam wiele takich kobiet, ktore swiadomie zrezygnowaly z macierzynstwa i bynajmniej, nieszczesliwe nie sa. Nie radzic na wyrost. W tym temacie nie chodzilo o dzieci. Jej pytanie i dylemat byly calkiem inne.

Znasz tajemnicę, O ja się z tobą zgadzam, ja też chyba znam tajemnice, wydaje mi się że podobnie rozumujemy,
Wydaje mi się  podobnie jak pani co pisze wyżej.
Autorka jest tak nowoczesna, że przed operacją była mężczyzną, dla tego nie chce dzieci, facet może tez nie specjalnie ma ochotę na zainicjowanie poczęcia... i na rozwód.
Ot i cała tajemnica
Musiałem :\
przepraszam :]

Co wy z tymi dziecmi? to jest jakies dziwne myslenie. Dajcie jej spokoj. Nie chce dzieci, to jej sprawa. Ja bardziej ubolewam nad tym, ze widze w Polsce dziewuszki 18-letnie z wozeczkami. Obloza sie dzieciakami i mysla, ze to szczyt czlowieczenstwa, urodzic dzieciaka. Ja mam wprawdzie dzieci, ale akceptuje, jesli ich ktos nie chce. Pod tym wzgledem sie dobrali.
Problem jest calkiem gdzie indziej. Jemu tak wygodnie. Rozwod to stres, klopoty, czas,pieniadze.Przeciez on jej milosc dostrzega.Wie, ze go nie zostawi.I z tej sytuacji nie ma wyjscia. Bedziesz musiala chyba zaakceptowac, zyc w konkubinacie.Jak on kiedys umrze po 30 latach zwiazku z toba, to nie dostaniesz nic, a zonka wszystko.
Ale przeciez tu o to nie chodzi, prawda? chodzi bowiem o wielka milosc. No to tak trzymaj. Kochaj i nie pytaj o rady. Bo my hokus-pokus nie umiemy.

Kleoma a nieślubne dziecko zwyczajowo nazywa się bękartem...
W tym przypadku, wytykanie kochance, że jest kochanką jest jak mówienie Murzynowi, że jest Murzynem. Bardziej wytlumaczyć nie umiem.
Jaki w tym cel?
Czy autorka kogoś oszukuje, szkodzi komuś? Nie. To niech sobie będzie kochanką! Nawet najlepszą. Na zdrowie

Nie wiem czy autorka to jeszcze przeczyta.  W każdym bądź razie,  byłam w identycznej sytuacji.  Z tą różnicą, że jego rodzina,  żona i dziecko wiedzieli o nas. Ja od początku wiedziałam że jest żonaty, ze żona  od niego odeszła i ze z nią nie mieszka. Wspólnie spedzalismy świeta. Wszyscy to akceptowali. Przy jednym stole siedzieliśmy my, jego rodzina,  żona i dziecko.
Na ich rozwód czekałam półtora roku.  Musieli dogadać sprawy finansowe.  Chcieli to załatwić szybko i bezboleśnie.
I nie.  Nie czułam się jak kochanka.  Nie czułam się jak piąte koło u wozu.  Nie byłam chwilowa odskocznią.  To normalne że, rozwody do łatwych nie należą. 

W przypadku autorki czułabym się zaniepokojona faktem, że nic wcześniej o żonie nie wiedziała.  Skoro to ukrywał to pewnie się czegoś obawiał.  Skoro nadal jego rodzina nie wie.  To też wydaje się dziwne. 
No i zwlekanie z rozwodem latami,  też nie nastraja optymistycznie.

Ano właśnie.
Oszust, który po pijaku wygadał się, że ma żonę.
Gdyby nie ten alkohol, ten kieliszek za dużo to autorka do dziś pewnie by żyła w nieświadomości.

Judyta123
W złe miejsce trafiłaś szukając porad w takiej sprawie. Pomyśl, czy kobiety mające udane życie osobiste mają czas na smarowanie tutaj masowych ilości postów? No chyba nie bardzo. Wiele osób tu piszących ma wielką satysfakcję, że nie tylko im, że komuś jeszcze nie wyszło, dlatego zawsze będą doradzać niszczenie, destrukcję itd.

A Ty po prostu dowiedz się (jeśli nie wiesz) jaki powód ma Twój facet, żeby nie brać rozwodu, poproś, żeby choć w przybliżeniu określił kiedy to nastąpi i poczekaj. Świat się nie zawali od tego.

Pojechałes troche po bandzie... Uważasz, ze sugestie jakie Autorka tu otrzymała mają swe źródło tylko w ...jadzie jaki w nas wszystkich zebrał sie przez nieudane osobiste życie?
Śmieszne...
Moze za dużo niektórzy z nas już w życiu widzieli by pisać - widząc położenie Autorki - o "tęczowych jednorożcach"? Jesli racjonalna ocenę określasz jako wyraz frustracji i potrzebę niszczenia innym ...sielankowego życia (jak u Autorki: sielanka, cud, miód i orzeszki) to nie mam juz nic wiecej do dodania...

Oj...ktos tu naprawde jedzie po bandzie, twierdzac, ze jest to Forum frustratow, ze nikt tu dobrze nie radzi.

Prosze nie generalizowac. Ja mam poukladane i malzenstwo i reszte zycia tez. Czemu tu pisze? "lubie"  ludzkie problemy (to tez moja praca), mieszkam dlugo za granica i to tez dla mnie jakis kontakt z Polska. Poza tym wiekszosc Forumowiczow  tu na stale  piszacych to ciekawi, wartosciowi ludzie, ktorzy naprawde dobrze potrafia ujac temat i poradzic. Tak ze prosze nie uogolniac, bo jest to zwyczajnie....durnowate. A tak poza tym- a nawet, jesli ktos tu pisze, komus sie cos nie udalo? to zle? Ma doswiadczenie, wie, co przeszedl i przecierpial. Niech tacy sie dziela z nami. Warto posluchac. Oni wiedza, co mowia.

Judyta - czytasz, nie czytasz, pozwole sobie sie wypowiedziec z tego powodu iz jestem w 'podobnej', tylko odwrotnej sytuacji. To ja jestem 'ta druga strona'. Wciaz, OFICJALNIE, JESTEM JESZCZE 'mezatka', a w nowym zwiazku od 2.5 lat.

Dlatego sama wiem, ze nie wszystko jest tylko czarne lub biale w zyciu. Nie nalezy generalizowac, ani nikogo od razu skreslac. NATOMIAST napisze jaka jest, moim zdaniem, roznica miedzy byciem zonatym/ mezatka tylko teoretycznie a jednak i praktycznie.

Ja, roztalam sie z moim ex 3 lata temu. Wyprowadzil sie 2 miesiace po rozstaniu, w tym samym czasie podzielilismy pieniadze, zrobilismy rozdzielnosc majatkowa u prawnika, przepisalismy kredyt, uregulowalismy formalnie WSZYSTKO poza samym rozwodem i od ponad 3 lat nie laczy nas fizycznie nic.

Przez 1 rok bardzo cierpialam i wcale rozwodu nie chcialam, liczylam ze cos moze sie zmieni. Jednak, poniewaz nie bylo zadnego kontaktu z jego strony, a ja po roku poznalam kogos,  od razu (JEZCZE PRZED SPOTKANIEM 1) napisalam mu, ze jestem jeszcze mezatka, nie ukrywalam tego, wyjanislam swoja sytuacje, ze czekam az 'maz' zlozy pozew gdyz odgrazal sie od razu ze bedzie skladal, a ja autentycznie wierzylam ze lada chwila on to zrobi i bedziemy po rozwodzie bo przeciez od roku nie bylismy juz razem.  Przez 1 rok nowego zwiazku dazylam do tego, aby maz w koncu zlozyl pozew (zwodzil mnie ze juz zaraz, zaraz to zrobi). To byl nasz jedyny kontakt - w sprawie rozowdu. Po prawie roku (drugim roku od rozstania) jego 'zabaw' kiedy zrozumialam, ze z jakis powodow on tego w najblziszym czasie nie zrobi - zlozylam pozew SAMA, poniewaz zalezalo mi samej na jak najszybszym uregulowaniu formalnym naszej sytuacji. I tak minal ostatni rok (czyli 2 rok mojego nowego zwiazku) - kiedy to. poniewaz ex utrudnial mi wszystko, nie zgodzil sie z moim pozwem itd,  dlatego dopiero teraz, na przelomie lipiec/sierpien zapadnie ostateczny wyrok i bede oficjalnie wolna.

Dlatego wszystko jest mozliwe, ja rozumiem, ze czasem sprawy trwaja dluzej 'niz ustawa przewiduje'. NAtomiast ja od 3 lat nei widzialam rodziny swojego 'meza' - PONIEWAZ SIE ROZSTALISMY.  OD 3 lat nigdzie z nim nie bylam PONIEWAZ SIE ROZSTALISMY..... moja rodzina zna od poczatku mojego nowego partnera PONIEWAZ PRZECIEZ Z NIM JESTEM. ja jako 'zona' tylko na papierze mojego bylego, jezdze na wszystkie imprezy/ spotkania rodzinne tylko ze swoim obecnym i jedynym partnerem a nie ze swoim 'jeszcze mezem'.

Widzisz roznice?

My autentycznie sie rozstalismy, obie rodziny o tym od 3 lat wiedza, moja zna mojego nowego parntera a faktycznie sprawa samego rozwodu po prostu tyle czasu nie byla (nie z mojej winy) rozwiazana. Ale od 2 lat czynnie dzialalam w tej sprawie aby ten rozwod byl, moj parner to widzi ile sama nerwow stracilam aby ten rozwod doszedl do skutku, wie ze nie mam kompletnie zadnego kontaktu z bylym mezem i nigdy nie byl ani grama o niego zazdrosny (gdzie ogolnie jest osoba dosc zazdrona o mnie) bo autentycznie nie ma powodow co do mojego jeszcze meza Ty biedna niestety nie masz tego komfortu....

CZy Twoj zonaty partner zabiera Cie normalnie do swojej rodziny jako swoja kobiete? Przeciez nie jest juz ze swoja zona. Nie? No wlasnie i tu jest pies pogrzebany. Ja sobie nie wyobrazam zebym byla ze swoim facetem rok i ukrywala go przed swoja rodzina. Wysmial by mnie, powiedzial ze nie traktuje go powaznie i po 1 miesiacu powiedzial by mi do widzenia - przeciez to oczywiste.

JUDYTA - to nie fakt, ze on jest jeszcze zonaty jest skandalem sam w sobie, ale fakt ze Twoj parnter, dojrzaly facet po 50, podaje argument skandalu w rodzinie jako powod dla ktorego nie ma rozwodu -  jest skandaliczny i jest po prostu klamstwem. I do tego nie wie kiedy bedzie mogl sie rozwiezc.....  Wszystko mozna zrozumiec, ale jesli on bardziej martwi sie o to co jego mama/ ciotka pomysla, niz to jak Ty sie czujesz jako jego kobieta, no to jak?

Pozdrawiam i zycze otwartosci umyslu i obys sama wiedziala czego chcesz i na co zaslugujesz.

Dobra wypowiedz forumowiczki, ktora ma podobna sytuacje. Wielkie dzieki ci za to.  Napisala, ze nic ich nie laczy, zadne tam idiotyczne spotaknia rodzinne, BO SIE ROZSTALI.
I tu jest najwazniejszy punkt. Nie wierze, no kurde nie uwierze, ze oni sie z zonka  spotykaja w gronie rodzinnym, zeby wszystkie babki/ciotki czy tam kto, myslaly, ze jest cacy.To sa oboje  dziwacy, bo tak sie nie robi. To nie ma sensu. Sam fakt, ze autorka tematu tu juz nie pisze jest wymowny. Nie znalazla tu wyjscia z sytuacji typu: zaklecie hokus-pokus, zeby facet sie rozwiodl. Znalazla krytyke, szczere slowa, i tyle. I poszla sobie. Bedzie dalej szukac zaklecia, ktore mu musi  o polnocy wypowiedziec, spluwajac trzy razy przez lewe ramie, po ktorym wybranek natychmiast sie rozwiedzie. Na pewno takie rady gdzies sa, ale nie na tym Forum.

EeeTam, z całym szacunkiem - co Ty tu więc robisz?

A Ty bądź łaskaw nie pisać z ...protekcjonalnym tonem i nie pouczać... To raz.
Dwa - znam tu osoby mające znacznie dłuższy staż i jednocześnie zaledwie kilka postów Byłyby więc ...jeszcze szczęśliwsze w realnym życiu?
Po raz kolejny spotykam się z teorią wziętą z d***, wedle której im ktoś więcej "natrzaskał" postów tym jest bardziej sfrustrowanym frustratem swe frustracje odreagowującym na niewinnych i naiwnie szukających na TYM FORUM pomocy...
Oj, lecisz po bandzie...

P.S.
Cyngli, Ty ...frustratko!

Oddaj mnie do sądu

Może.

Po 1. Jeśli ktoś ma czas smarować średnio 10 i więcej postów dziennie przez lata, to nie wydaje mi się, żeby miał szczęśliwe życie w realu. Może być uzależniony od neta, ale chyba żadne uzależnienie szczęścia nie daje. A może po prostu nie ,ma co robić, ale to chyba też nie jest dowód na szczęśliwe życie.
Po 2. A czego twoim zdaniem dowodzą posty osób, które wiecznie tylko destrukcję doradzają? Frustracji? Fakt, jest jeszcze opcja, że takie osoby mają b. płytkie przemyślenia i niedostatki inteligencji emocjonalnej.

Po paru miesiącach, dokładnie okoliczności nie pamiętam. W każdym razie po prawie 1,5 roku od rozstania z żoną nie uważałem tego za coś istotnego. "Nowa" wiedziała, że byłem żonaty, ale sądziła, że jestem po rozwodzie.

Oczywiście. Pogrzeb babci pierwszej żony, imieniny/urodziny dziecka. Na takie imprezy druga nie była proszona.

Wiedziała. Tylko powody braku rozwodu sa różne, ja miałem A, partner autorki może mieć B. Skoro nie wiem jaki to powód, to jak mam oceniać?

A widzisz w niektórych postach rzeczową ocenę sytuacji? Mnie zawsze się wydawało, że do oceny sytuacji potrzebna jest jej znajomość. A tej nie mamy, bo nie wiemy jaki jest powód braku rozwodu.
Po 2. Bycie w szczęśliwym związku - bo poza rozwodem autorka twierdzi, że jest super - dla ciebie jest siedzeniem w guanie po zęby? To też się chyba zafiksowałeś na jedną, w gruncie rzeczy mało istotną, informację.

Bardzo ciekawa końcówka wypowiedzi - bluzgnął i zwiał

A teraz te głębokie, przemyślane i pochylające się nad cudzym szczęściem wypowiedzi (wcale nie szczujące do destrukcji:D )

Proste przerwa w związku dopóki nie będzie rozwodu!
jesteś tylko kochanką

skoro do tej pory nie wzial rozwodu, to juz go raczej nie wezmie.
skamdal to tylko wymowka.

zero kontaktu póki nie będzie rozwodu

Ja bym powiedziała, że albo rozwód, albo z nami koniec.
Nie ma, że boli.

nie rozwiedzie się na pewno

Miej więcej szacunku do siebie kobieto

Ty się go uczepiłaś, a on wcale nie miał i nie ma zamiaru się rozwodzić

prowadzi podwojne zycie, jakby nie patrzec

zarządź przerwę w związku aż to zrobi
Strasznie płytki ten twój facet

może liczysz na zrozumienie (wsparcie?), ale tutaj kochanki go raczej nie znajdują. Może w jakiejś netkafejce dla ludzi żyjących w trójkątach

I to można ciągnąć. Ileś stron wylewania pomyj na nią i jej faceta, a sensownych rad praktycznie zero.

też mi się wydaje, że lepiej równać w górę niż w dół.

Witam!
Jednak zdecydowałam się odpisać, dostałam kilka miłych e maili na które też odpiszę Skoro niektórzy chcieli poświęcić mi swój czas, więc przeczytałam posty i coś odpisze.
Dostałam tu rady od różnych osób takich mniej i bardziej doświadczonych przez życie.
U mnie to zawsze było tak, że ja się bałam o swoja przyszłość, za co ja się utrzymam, czy ja sobie bez pomocy rodziców poradzę, gdzie ja do pracy pójdę, za co ja mieszkanie utrzymam. Mam różnych znajomych też takich co dość wcześno pozakładali rodzinę i widzę jak im ciężko, jak niekiedy ledwo przędą. Czasem się czuje samotna, bo one już mają mężów dzieci, ale z drugiej strony ja nadal jestem wolna, niezależna, nadal wszystko przede mną. W życiu nie można mieć wszystkiego, coś za coś.
Co do faceta, przy nim czuje się bardzo bezpieczna, kochana, mimo wszystko doceniona. Wcześniej na żadnym facecie mi tak nie zależało, z nikim mi nie było tak dobrze. Uważam, że to jest miłość życia. Co do rozwodu, postanowiłam jeszcze raz z nim porozmawiać, bo tak jak piszą niektórzy tylko on wie dlaczego jeszcze się nie rozwiódł. To nie jest tylko, że będzie skandal i ludzie sobie pogadają oni tam mają pewne finansowe układy. I muszą to mądrze rozegrać, żeby był wilk syty i owca cała. On mi mówi coś takiego, że jeżeli mielibyśmy zostać małżeństwem to on by chciał żebym ja miała zabezpieczaną przyszłość w razie ,,czego'' ja się bardzo denerwuje jak tam mówi,  no ale on chce żebym nie miałam potem żadnych długów czy problemów itp. Mnie się wydaje, że on ma duże wątpliwości i obawy, często zadaje mi pytanie co jeżeli ja będę chciała mieć dzieci. Już nie wiem jak odpowiadać, żeby zrozumiał że nie będę chciała.

Ślub według mnie jest dowodem, tego, że ktoś traktuje kogoś serio, jest zakochany, pewny swoich uczuć i drugiej osoby, oraz tego, ze to ktoś z kim chce być na dobre i złe.
Ale z samym ślubem i tak byśmy się jeszcze wstrzymali. To nie jest tak, że już teraz, w tym roku. Na razie jest czas na to żeby się cały czas poznawać w różnych nowych sytuacjach, ślub dopiero wtedy jak przerobimy wszelkie wątpliwości, obawy. I obydwoje będziemy pewni swojej decyzji.
Ale chciałabym, żeby był nakreślony jakiś czas i jakieś działania zmierzające ku temu, a nie, ze kiedyś tam...

Ja też mam obawy. Pamiętam swój pierwszy poważny związek, też była różnica wieku i pokoleń ja na początku liceum on na końcu studiów. Na początku to była przyjaźń dwie bratnie dusze, mieliśmy wspólne zainteresowania, ja wspieram jego w początkach kariery, wzlotach upadkach. On trzymał za mnie kciuki np. na prawo jazdy jak zdawałam, potem na studiach.
Ale jak już było wyrównane, on ustawiony w pracy, ja na końcu studiów i on chciał zakładać rodzinę to ja się wycofałam. Bo mi się wydawało  a wcześnie, przerosło mnie to wtedy.
Do dziś nie wiem co było grane, że byliśmy świetnymi przyjaciółmi, rozumieliśmy się bez słów, ale w roli męża mimo wszystko do dziś go nie widzę.

Dwa słowa o jego żonie i małżeństwie. Wiem, że to nie było udane małżeństwo, i oni sobie w życiu zrobili tyle przykrości, że nawet nie ma szans na to, żeby byli przyjaciółmi. Ich stosunki są poprawne, znaczy obydwoje się starają żeby takie były, bo czasem słyszę że nawet przez telefon potrafią się nieźle pokłócić.
Co by nie mówić jego żona jest bardzo zadbaną, elegancką kobietą, i zrobiła karierę której nie jeden mógłby pozazdrościć. Studia zagraniczne, praca w prestiżowych miejscach, spore osiągnięcia.
Tak teoretycznie oni do siebie pasują pod względem sytuacji zawodowej, osiągniętych sukcesów.
Praktycznie, nie pasują do siebie pod względem charakterów, poglądów, nie umieli razem żyć.
Ale ktoś kto tego nie wie, mógłby nas obie porównywać i bardzo bym tego nie chciała.

Sytuacja finansowa może być skomplikowana.  Może być jak mówi.  Mnie nurtowalby fakt,  że zdaje się ta sytuacja być owiana tajemnicą.  Powinien wyłożyć Ci kawę na ławę jak jest.  W końcu związek opiera się na obustronnym zaufaniu,  wsparciu i oddaniu. 

Ja od początku byłam świadoma tego o co chodzi.  O ile ze szczątkowych informacji dowiedziałam się dlaczego się rozstali (mój niestety nie chce poruszać tematu).  To jestem to w stanie przeżyć bo ważne jak sytuacja wygląda między nami. 
O tyle nieświadomośc tego co się między nimi dzieje i czemu tak zwlekaja z rozwodem doprowadziłaby mnie do szału.  Takie tajemnice  świadczyłyby o tym, że nie ma między nami zaufania.  A on się nie zdecydował, w która stronę iść. 

No chyba,  że Twój mężczyzna, Judyto, jest szlacheckiego pochodzenia,  ukrytym królewiczem, który boi się Twojego skoku na kasę. I obawia się grania w odkryte karty aby ukryć mezalians.

Tak. Mam fajnego partnera, fajnych przyjaciół, pracy nie mam, ponieważ nie mogę jej podjąć na chwilę obecną, więc wypełniam sobie czas pisząc na forum.
Czy to oznacza, że jestem nieszczęśliwa? Nie. Po prostu lubię pisać.

Z moją przyjaciółką jest bardzo podobnie, też spora różnica wieku i tak samo temat jego rozwodu odkładany z roku na rok. Ich romans trwa już 8 lat i też niby za przyzwoleniem jego żony. 4 lata temu moja przyjaciółka rozwiodla się ze swoim mężem i jej kochanek miał zrobić to samo, tymczasem mija już 4 lata i nadal nic. W tej chwili nawet próba jej dopytania co dalej - kończy się kłótnia między nimi. Tak więc moja przyjaciółka już 8 lat jest tą trzecią, ale nadal nie najważniejsza

Być może naprawdę nic go nie łączy z żoną, co nie oznacza, że ma ochotę na następny ślub. Brak rozwodu to dobry pretekst. Mi się wydaje, że w twoim związku występuje duża asymetria. Ty jesteś o wiele bardziej zaangażowana niż on. To nie jest układ dobry dla ciebie.

ha ha rzeczywiście komicznie to brzmi w sytuacji gdy on jest żonaty

No ja też dopowiem przykład z własnego podwórka. Po rozstaniu z mężem, po jego wyprowadzce jeszcze przez kilka miesięcy się z nim kontaktowałam , głównie po to żeby ratowac związek. Ale gdy okazało się że on nie ma zamiaru wracać, zaprzestaliśmy właściwie kontaktu, jedynie przez smsy a później tylko przez emaile wymienialiśmy informacje o dzieciach, sprawy finansowe załatwialiśmy na gruncie neutralnym, w kawiarni. Po rozwodzie kontakt właściwie ustal, jedynie sporadycznie przesyłamy sobie informacje o dzieciach, bo niestety to jest jedyne co nas łączy i zawsze będzie. No ale dzieci już dorosłe są to i same się z ojcem komunikują jak chcą. Ja to tylko w razie emergency.
Jego rodziny nie widziałam odkąd się rozstaliśmy. On mojej też nie. I nawet sobie nie wyobrażam jak mogłabym iść z nim na jakiekolwiek spotkanie rodzinne po rozstaniu. Co prawda nie mogę powiedzieć jak zachowałabym się gdybym miała partnera przed rozwodem, bo nie miałam, ale nie wyobrażam sobie żyć tak jak żyje autorka.

Irytuja mnie ludzie, ktorzy tutaj szukaja porady, a nie sluchaja, co forumowicze maja im do powiedzenia. I walcza na zaboj o wlasne zdanie, orzekonujac nas, ze nasze porady sa do niczego.
Przeciez ty i tak juz wiesz, czego chcesz i co zrobisz. Nawet, gdy on sie nie rozwiedzie, zostaniesz przy nim. Trudno pojac, jakiej podpowiedzi i rady oczekujesz.Facet opowiada ci bajki o babciach rodzinnych, ktorym slabo zrobi sie na wiadomosc o rozwodzie. A teraz dochodza do tego jeszcze finanse, ktore sa trudne do uregulowania.
Wiesz- w czasach dzisiejszych rozwodza sie nawet kandydaci na krola i inni wazni ludzie, ktorzy maja finanse do pozalatwiania, o jakich ci sie nie snilo.
On zwyczajnie rozwodu nie potrzebuje, by z toba zyc.W bialej sukni to ty sobie mozesz pochodzic np. na plazy w Sopocie.

Co do opinii rodziny to jeszcze dorzucę fakt, że każdy obawiał się o reakcję jego starszej schorowanej mamy. Wszyscy bardzo przeżywali jak jej powiedzieć, że mój już nie jest z żoną a że mna.  W końcu oboje poszli ja o tym poinformować.  I reakcja była zaskakująca. 
Powiedziała, że to dobrze bo ona od zawsze uważa że jak dwoje ludzi ma być ze sobą i się męczyć to lepiej żeby się rozstali i układali życie na nowo.  W krotce po tym się poznałysmy. Jego żona (była już), nadal ma dobry kontakt z była teściowa.  Razem spędzamy święta i urodziny jego mamy. Cała rodzina.  Nikt nikogo nie ukrywa ani nie eliminuje.  W końcu oni mają dziecko i spędzili że sobą kawał życia. 
Ja osobiście podziwiam ich za takie dojrzałe podejście do sprawy.  Dziecko chce mieć kontakt z rodziną i babcia. A ważne miejsce w rodzinie zajmuje matka.  A że rodzicom nie wyszło.  No cóż tak bywa.