Niewytrzymuje z synem poradzcie co robic - Netkobiety.pl

Nie wkładać nic do lodówki, odciąć internet.

Łatwo powiedzieć, wiem.

A ma jakichś znajomych, dziewczynę?

Wtedy to było za wcześnie, był nieletni.

Rozumiem z tego, że jesteście w obcym kraju, on nie zna języka.

A jak wygląda? Wiem, że dla matki dziecko jest najpiękniejsze. Ale popatrz obiektywnym okiem.
Czy jest coś w jego wyglądzie czego może się wstydzić, mieć kompleksy np. niski wzrost względem rówieśników, problemy z cerą, trądzik, mocno odstające uszy itp. ?

Tak jesteśmy w Niemczech .Corka znalazła prace ,mieszkanie jest zadowolona ze tu do mnie przyjechala drugi syn tez za tydzień dolaczy do nas i już nagrywa prace ,ma plany...e.t.a A ten srodkowy mój synek zachowuje się jakby miał 14 lat.Ja go w zime nie bylam w stanie zmusic do zalozenia cieplej kurtki.Awantura jestem dorosły.....i ta doroslosc polegala na chodzeniu na golasa prawie w mroz.Dzwonili z kursu ze syn do szkoły przyjechal w bluzie a mroz był straszny.Ja takie zachowanie mam od 5 lat

Poszukać dobrego psychoterapeuty i podjąć własną terapię.

Jak dla mnie to będzie duży problem.
Chłopak nie nadaje się do fizycznej pracy ze względu na zdrowie.
Do umysłowej też nie bo języka nie zna, nie ma zawodu, wykształcenia.

On to chyba sam rozumie i nie widzi dla siebie przyszłości, poddał się.

O terapii nie ma mowy bo bariera jezykowa a polskich terapeutów nie ma.Przez rok chodzil w Polsce do szkoły socjoterapeutycznej był otoczony opieka psychologow.I NIC SIE NIE ZADZIALO  lawirowal pomiędzy użalaniem się nad sobą a agresja.Jego opiekun powiedział ,ze jedyna opcja jaka widzi to szok.Wyzucili go z tej placówki bo nie chciał dokonać zadnego wysiłku, nie wspolpracowal olewal absolutnie wszystko

A JESLI CHODZI O PRACE to jeśli się wkurzy to ze zlosci skosi trawnik ,przekopie ogrodek i zuci szpadlem na kosmiczna odleglosc.Ale z checia nie wykona zadnej pracy.Teraz od tygodnia myśli jaki zawod wybrać.....a to chce być komentatorem prasowym,a to fizjoterapeuta niedługo wymyśli ze chce być kosmonauta.Zaden realny zawod go nie interesuje i co gorsza żadna czynność nie sprawia mu frajdy.

Skoro chcesz, poszukaj psychoterapeuty i rozpocznij terapię.

Mówisz, i masz.   To tylko kilka propozycji:
* E. Faber, A. Mazlish , Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły
* J. Dobson, Miłość potrzebuje stanowczości
* G. Monduzzi, Jak bronić się przed mamusią
* Janet Woititz, Lęk przed bliskością
* Anna Dodziuk, Pokochać siebie
* Pia Melody, Toksyczna miłość

wierzycie ,że cudowna psychoterapia zdziała cuda u człowieka który nie chce sobie pomoc????

a jak z używkami? pali?, pije?ta trzecia używka?

Nie pomozesz synowi myslac za niego, poza tym bardziej TY potrzebujesz pomocy, a nie syn.
Nie widze, zeby syn sie na cos uskarzal, jemu w zyciu powodzi sie bardzo dobrze, w przeciwiestwie do Ciebie.

Wielokropek napisala Ci, ze to TY powinnas poszukac terapii dla CIEBIE, nie dla syna i uwazam ze ma 100% racji.

Przypuszczam ze dopiero po pomyslnie zakonczonej TWOJEJ terapii bedziesz w stanie pomoc synowi... wyrzucajac go z domu oczywiscie, bo to jedyne co moze spowodowac ze sie zmieni.
Ale do tego musisz TY najpierw dojrzec, takze zacznij najlepiej od siebie...

Kleoma, chłopak ma 20 lat i już nie jest dzieckiem.

Jest pełnoletni i nikt go do pójścia do psychiatry nie zmusi.

Autorka nie może spędzić życia szarpiąc się z nim, utrzymując go.
Nie musi też go wyrzucić na ulicę, ALE niech przestanie mu prać, gotować, dawać pieniądze.
Niech przestanie po nim sprzątać.

Żeby to wiedzieć, trzeba go najpierw poddać diagnozie.
Wątpię, żeby chciał po dobroci, a jaki jest argument za tym, by go zmusić? Bo bez kurtki zimą chodził?
Trochę to śmieszne i nikt tego nie kupi.

Przypominam, że jest  na pewno chory fizycznie.
Artretyzm to poważna choroba. Przyczyn jej jest dużo.
Ta choroba powoduje bóle bardzo silne. Są dni, że jest lepiej a są takie, że kzżdy ruch to cierpienie.
Musi mieć odpowiednią dietę, leki, rehabilitację.

Tak, ale skoro nawet w takim ośrodku specjaliści nie poradzili sobie z nim, to nie oczekujmy, że poradzi sobie Autorka. Jeżeli do tej pory nic nie pomogło, to zaburzenia zachowania niestety się nie poprawią, a będzie coraz gorzej. To jest już człowiek dorosły, nie dziecko, nad którym da się zapanować.

Chodziło mi o diagnozę choroby psychicznej, bo o takiej była mowa. Zaburzenia zachowania to nie choroba. Ale delikwent musi łaskawie zachcieć nad sobą pracować.

Napisałam wyżej o tym, w jaki sposób autorka może sobie pomóc. Nie oczekuję od niej niczego.
Moim zdaniem (a z nim nikt nie musi się zgadzać) autorka nie jest skazana na życie pod jednym dachem z pełnoletnim człowiekiem, który podobnie jak były mąż ma ją za nic.

A skąd wiemy, że nie chce?

Może chce tylko nie umie tego okazać.

Poza tym oprócz zaburzeń rozwojowych mogła być w jego życiu jakaś trauma, rozpad rodziny, matka za granicę, on w ośrodku.

No i proszę o przykłady do jakiej pracy on ma pójść nie znając języka, nie mając zawodu, mając problemy ze zdrowiem fizycznym.

Skoro nie radził sobie z nauką to nie jest być może w stanie nauczyć się języka. Dodatkowo niemiecki to trudny język.
Autorka pisze, że nic nie umie bo się nie uczył. Czy on w ogóle jest w stanie się czegokolwiek nauczyć, potrafi się uczyć, potrafi się skupić na nauce? Są takie zaburzenia w mózgu, że nie nauczy się pewnych rzeczy nigdy.

Skoro przebywał w ośrodku socjoterapeutycznym, to został na pewno przebadany pod tym kątem na wylot.

Ta socjoterapia zakończyła się wyrzuceniem z ośrodka bo nie dawali rady. Nie zakończył terapii.
Nie mówię, że ma go utrzymywać.
Ma mu pomóc aby sam mógł się utrzymać.
Na razie nic takiego nie przeczytałam aby ta pomoc była.
Terapia u specjalisty nie wchodzi w grę bo bariera językowa.
Pracy sobie raczej sam nie załatwi bo też język.
W szkole też język potrzebny. Nie dał rady po polsku to tym bardziej nie da po niemiecku.
Nawet jakby załatwił to może sobie nie dać rady ze zrozumieniem poleceń.
Błędy wychowawcze były popełniane w jego wczesnej młodości.
Karanie brakiem jedzenia rosnącego 16 letniego chłopaka zaowocowało.

Matka - zagłaskałaby kotka na śmierć, a raczej pracowałabym, pomyślała, dogodziła synkowi, no i syn - przegięcie w drugą stronę, skoro podsuwają pod nos, wszystko dają i jeszcze można powydzierać się na matkę, wywalić z siebie na nią cały syf, który kumuluje się w środku i wyżera od wewn.!
Sytuacja patowa - matka może by chciała jakiejś terapii, ale nie może, nie ma polskich terapeutów, (a pewnie na książki nie będzie miała czasu), ma mocne wytłumaczenie, syn - mimo socjoterapii - jest jaki jest, jest mu dobrze, to co się będzie zmieniać, w końcu to matce przeszkadza.... no i co tu takim radzić? jak dopomóc?

Myślę, że jest to typ matki-męczennicy, która do końca życia będzie nadskakiwać synkowi i biadolić jakie nieudane dziecko jej się trafiło.

Ale gdyby miał ten zespół czegoś tam, to miałby na to diagnozę i nie wypuszczono by go tak łatwo z ośrodka... Zespół czegoś tam - podejrzewam, że masz na myśli ADHD, jeśli chodzi o skupienie - leczy się w ostateczności lekami. I one działają, akurat wiem, testowałam w domu gdyby go miał, na pewno nie zostawiono by go bez pomocy.

Tak, ale wcześniej gdzieś była mowa o tym, że w wieku 16 lat miał jakieś kary. Chyba że ja się zbyt zasugerowałam słowami Kleomy

Aha, bo mi się jeszcze skojarzyło teraz: "chodził na kurs" nie jest równoznaczne z "próbował się nauczyć".

A skąd wiesz, że jest leniem? Może gdyby mu kazano robić to co lubi, potrafi / myślę o pracy a nie o zabawie/ to robiłby to chętnie.
Autorka kazała mu kopać trawnik, kosić trawę. Dal niego te czynności mogą być bezsensowne a robiłby np. coś innego chętnie.

On wie, że bez języka sobie nie poradzi w pracy. Będzie robił nie to co trzeba, wywalą.

Kleoma, a skąd wiesz, że nie jest leniem?

Koszenie trawy to jest NORMALNY obowiązek. Żadna filozofia. Większość domowych/ogrodowych obowiązków jest bezsensownych, bo trzeba je powtarzać regularnie. Jednakże bez ich wypełniania zarasta się brudem lub trawą. Naprawdę muszę Ci to tłumaczyć?

Dla mnie to jest proste i logiczne, mieszkasz u kogoś, ta osoba Cię karmi i utrzymuje - automatycznie pomagasz w obowiązkach. Robisz COKOLWIEK.
A nie leżysz i TV oglądasz, a inni dookoła Ciebie biegają i Ci usługują.

Życie to nie utopia, że się robi tylko to, co się lubi i na co się ma ochotę... Dziwne, że dorosła kobieta tego nie pojmuje.

Gdyby nie był leniem, to by pomagał matce.
Choćby w tych najprostszych domowych czynnościach.

Nawet mój 3-letni syn z zespołem "czegośtam" mi pomaga kurze ścierać i naczynia chować. I zbiera po sobie klocki. I swoje skarpetki chowa do szafy.

Ja nie pisałam teraz o pracy, tylko o obowiązkach domowych.
Czyżby w domu też było dużo obcych ludzi?

Dziewczyny macie racje.ZWLASZCZA MLODA DZIEWUSZKA MA 26 LAT TROCHE MLODSZA NIz MOJA CORCIA ALE MADRA JUZ DOSWIADCZONA PRZEZ ZYCIE. gdyby to był facet to bym wywalila na zbity pysk w ciągu 5 minut.Tak ....już jestem taka madra jeśli chodzi o facetow,ale nie o dziecko ......dzieciatko lat 20 wzrostu 180 wagi 75 kg. Przystojniak.....dziecko malutkie tak mi zal ,zal ....to nie zal to strach przed konsekwencjami....bo jak wyzuce na zbity pysk .....a jak sobie nie poradzi w zyciu.....Martwie się o siebie nie o niego chyba taka prawda.Bo jak zle skończy to jak będę zyla z taka swiadomoscia...
Mój były maz miał epilepsje i na niej jechal cale swoje 45 letnie zycie .A człowiek zdrowy nie ma serca kopnac w cztery litery takiego biednego epileptyka......teraz smiac mi się z siebie chce  mój epileptyk był okazem zdrowia przy mnie .Nie będę się tu chorobami chwalić ale jak każdy człowiek żeby się zagryza i do roboty bo trzeba i się nie narzeka na ataki raz na 5 lat.

Tak właśnie podejrzewałam Tylko proszę Cię, droga Kleomo, nie wyjaśniaj nam tu teraz, że niepełnoletni człowiek jest do chwili osiągnięcia pełnoletności bezradny i powinien mieć podstawiane obiady pod nos
Moje dzieci z "zespołami czegoś tam" potrafiły sobie zrobić kanapki od 6 roku życia, a potem po kolei całą resztę. Teraz gotują niektóre rzeczy znacznie lepiej ode mnie. A żadne nie jest kucharzem, wprost przeciwnie, zawody znacznie bardziej techniczne
Co zresztą nie oznacza, że ja leżałam i pachniałam, i nigdy im nie zrobiłam kanapek. Ale pracując zawodowo, nie zawsze się jest w domu

A nie boisz się bardziej konsekwencji tego, jak go traktujesz?

Według mnie albo jesteś kolejnym forumowym trollem, albo - jeśli historia jest prawdziwą - nadajesz się do intensywnej, długotrwałej terapii.

Nie znam realiów w jakich żyje autorka,  i jej syn, to raz
Zastanawia mnie bardziej, co autorka robi za granica, gdy od 15 roku zycia czyli od 5 lat,jeśli dobrze zrozumiałem syn jej ma nazwijmy to "problemy"

Twarde wychowanie twardym wychowaniem, skłaniam sie do wypowiedzi w.kierunku, samej sobie powinna pomóc wpierw

Wszyscy sobie maja radzić, a jak sobie nie radzą, za drzwi, hmm, rzeczywiscie tez bym mial daleko, chec wspolpracy z kim kolwiek

Niech zgadne jest najmłodszy,

Nie przespana noc za mną ale coś znalazłam w internecie.Czy ktoś z was wie coś o PROKRASTYNACJI ??????