Jak odnależć radosć życia będąc samotną - Netkobiety.pl

Tylko że ten typ może w głębi serca czegoś oczekiwać, a ty nie dajesz mu jasno do zrozumienia że nic z tego nie będzie. I tylko dajesz złudne nadzieje temu panu. Nie ma takiego czegoś jak przyjaźń pomiędzy kobietą a mężczyzną no może koleżeństwo ale nie przyjaźń. Jeżeli on często dzwoni pyta itp to jestem przekonany że coś chce. To jest ten typ co nie powie tego wprost bo boi się że na tym znajomość się skończy i będzie okrągłą drogą szedł do celu co jest destrukcyjne dla takiej osoby bo i tak zazwyczaj nic z tego nie ma.

Nienawidzę chałupy ogarniać!!!
Mój znajomy raczej nie z tych nieśmiałych, Revenn. A poza tym ja nie jestem od spełniania cudzych życzeń.
Pietruszka, ktoś kiedyś powiedział, że chore dziecko to nie kara, tylko sprawdzian z człowieczeństwa. Jeśli ktoś nie zaakceptuje mojego syna - to ja jego tym bardziej (oczywiście nie syna mam na myśli).
Ja mam akurat dziecko zdrowe, ale sama jestem osobą niepełnosprawną.

A przepraszam, kto mówił, że szuka księcia na białym koniu? Przede wszystkim nie szukam, ale mam nadzieję spotkać kiedyś przyzwoitego, dobrego człowieka, który zechce ze mną być trochę dłużej i trochę poważniej niż żonaci poszukiwacze wrażeń na jedną noc. Musi mieć podobne do moich wartości i nie być nieprzystępnym mrukiem. Inne niedoskonałości "zniesę"
A poza tym będę trochę złośliwa i nie na temat: "wziąć", nie "wziąść".

Niestety, bardzo mało jest takich.. albo może wcale nie ma...

To, czy jestem po przejściach, czy nie, czy mam dziecko, czy dziesięcioro dzieci, czy psa, czy świnkę morską nie oznacza, że mam się rzucać na pierwszego lepszego, który ma ochotę podjąć się opieki nad moim dzieckiem. Bo ja nie szukam opiekuna do dziecka, tylko czegoś jakby innego, wiesz o ile to w ogóle można szukaniem nazwać, jak wspomniałam, parcia nie mam, nic na siłę. Więc zaiskrzyć musi. I niestety, jak nie zaiskrzy z obu stron, to w żadnym wypadku nic z tego nie będzie, nawet jak facet chciałby mnie na rękach nosić i sprzątać po mnie łazienkę, to chyba zrozumiałe? Nie nazwałabym tego wybrzydzaniem... i również nie oznacza to, że czekam na jakiegoś wymarzonego księcia z bajki, tu przesadziłeś w drugą stronę... po prostu żeby zaistniał jakiś związek, to dwoje ludzi musi do siebie pasować. To już nie te czasy, że "niechby pił i bił, byle był", bo portki w domu koniecznie potrzebne...

PS. Ja akurat nie mam nic przeciwko rozwodnikom czy wdowcom, nawet dzieciatym, pomyliłeś mnie z Autorką wątku. Jedynie zajęci panowie są dla mnie niewidzialni

W związku musi zaiskrzyć z obu stron w przeciwnym razie nie stworzy się nic trwałego. Osoba musi się nam podobać zarówno z charakteru jak i pod względem fizyczności. Nie da się tego przeskoczyć. Z drugiej strony perspektywa dalszej samotnosci przeraza mnie:-(

Znacznie gorsze od samotności jest trwanie w związku, w którym nie iskrzy, tylko po to, żeby nie trwać w samotności

No, ja też z doświadczenia własnego mówię czasem w takim właśnie związku człowiek jest jeszcze bardziej samotny niż jakby był sam. Akurat ja tak miałam, jak w byłym mężu włączył się kompleks Otella i uruchomiły mu się jazdy, że zdradzam go nawet z semaforem na skrzyżowaniu, jak było czerwone światło i wróciłam do domu 3 minuty później niż miałam ale to się zdarza i w innych związkach, bez takich jazd. Np. kiedy okazuje się, że zupełnie nie ma o czym z partnerem rozmawiać...

Wtedy jest jeszcze gorzej, bo nawet nie ma szans na pogadanie z kimś innym, zajęcie się czymś. Tylko się siedzi i myśli. To znacznie gorsze niż samotność samemu.

Witajcie,zgadzam się z santapietruszka lepsze jest życie w samotności niż z mężem który ma zespół otella i posądza ciągle o zdrady,ja juz na szczęście wyrwałam sie z tego związku i nigdy tam nie wrócę,do autorki posta przestań się zadręczać samotnością posłuchaj mądrych osób z forum zajmnij się sobą,znajdz pasję a miłośc sama zapuka do twych drzwi w najmniej oczekiwanym momencie-ja w to wierzę,nic na silę,życie jest za piękne i za krótkie aby tak marudzić

Depresja nie zawsze od nas zależy, ale w dużej mierze mamy wpływ na swoje emocje. Naprawdę nie chcę się wynosić nad innych i prawić z wyższością kazania, ale posłużę się przykładem z ostatnich dni.
Umierałam ze zmęczenia i przygnębienia. Jestem piekielnie zależna od pogody, bo przewlekła, wrodzona choroba uszkodziła mi układ nerwowy. I wiesz, odkryłam z biegiem lat, że i z tym potrafię sobie poradzić.
Dawniej smuciłam się, skarżyłam, nie rozumiałam i nie chciałam zrozumieć przyczyn takich stanów. Dziś wiem: to tylko pogoda, przejdzie. W takie dni więcej odpoczywam, wczesniej chodzę spać i staram się nie dołować niczym dodatkowym. Jestem świadoma, że prędzej czy później poczuję się lepiej i - tak właśnie jest.
Niedobrze mi się już robi od przekonywania Cię, żę rozpamiętywanie samotnośći jedynie pogłębia Twój "dołek". Nie masz jakichś ulubionych zajęć? Rozrywek, po których Ci się gęba śmieje od ucha do ucha? Nie żałuj ich sobie.

Polecam Ci książkę Dr Davida Burnsa "Radość życia". Nie jest to żaden poradnik "hurraoptymizmu", a książka napisana przez psychiatrę, który pomaga ludziom walczyć z apatią, zniechęceniem, stanami depresyjnymi. Sporo tam konkretnych zadań do wykonania dla osób takich jak Ty.
Nie pomoże Ci znaleźć partnera, ale może postawi do pionu...??

samotne weekendy,samotne spacery, samotne przejażdżki rowerowe, brak towarzystwa na wakacyjny wyjazd, w moim bloku ani jednej samotnej osoby, same mężatki z dziećmi(zresztą nawet sporo młodsze ode  mnie),które tworzą towarzystwo wzajemnej adoracji,non stop gadają o dzieciach, razem spacerują.chodzą na place zabaw z dziećmi, w pracy tez ciągle słyszę o dzieciach,ślubach,weselach,ciążach itp itd .ostatnio byłam na spotkaniu rodzinnym i tez kuzynki wszystkie dzieciate wiec zaczął się temat a gdzie córka idzie do szkoły po gimnazjum, a jakie świadectwo przyniósł syn,a gdzie córka pojechała na kolonie, a ze syn jedzie na obóz sportowy,a co muszą im kupić a gdzie jada na wakacje. a ja czułam się jak piąte kolo u wozu... i jak tu być szczęśliwym jak na każdym kroku człowiek uświadamia sobie swoja samotność...żaden specjalista tu nie pomoże.

Gagatka- a skąd wniosek,ze nie mam za sobą żadnego porządnego związku????? poza tym zdefiniuj co dla ciebie oznacza porządny związek. właśnie takie jest nasze społeczeństwo lepiej być rozwódką po przejściach niż kobieta stanu wolnego . byłam w kilku związkach i albo stwierdziłam,ze facet nieodpowiedni i lepiej uciekać czym prędzej niż potem się rozwodzić, albo nie zaiskrzyło z mojej strony i wolałam tej osoby nie krzywdzić i nie brnąc w związek na sile.
nie jestem duszą towarzystwa ,ale  takich osób jest wiele i są w związkach,maja rodziny,dzieci więc nie w tym problem. Nie pisałam ,ze nie lubię towarzystwa w ogole ,tylko,ze nie lubię jakiś wielkich zlotów, zjazdów i wole towarzystwo kilku osób,ale znam wiele osób,które tak maja i żyją,maja rodziny.
Miałam spore grono znajomych,ale z biegiem czasu pozakładali rodziny i się wykruszyli. niektóre znajome to tak się zachowują jakby się bały ,ze im męża odbiję. Po nowym roku spotkałam jedna znajoma i opowiada mi o sylwestrze,który urządziła w domu dla naszych wspólnych znajomych i dodała 'wiesz, nie zaprosilam ciebie, bo były same pary i byłabyś jako jedyna sama".
Spotkania rodzinne- ciężko się dobrze czuć skoro nie przystaje się do towarzystwa, tematy które poruszają są mi obce, a czasami to nawet strach się odezwać, wyrazić swoją opinie,bo nie raz słyszałam"a co ty możesz wiedzieć przecież nie masz dzieci".

Pisałam,ze nie byłam w wieloletnim związku, nie byłam w narzeczeństwie-to miałam na myśli pisząc wcześniejszego posta.. Ale np.rok czasu to chyba zdążyłam wejść  w bliższe relacje i stwierdzić czy ten ktoś nadaje się do wspólnego życia czy nie.
mieszkam w małym miasteczku i niestety taka jest mentalność tutejszych kobiet-samotna kobieta to zagrożenie. nic na to nie poradzę.
Oczywiście,ze rozmawia się  o codziennym życiu,ale ich życie a moje to dwa rożne światy. one gadają o dzieciach, gdy ja zaczynam mówić o swoim życiu to widać,ze ich to nie interesuje. wielokrotnie usłyszałam o tym,ze co ja mogę tam wiedzieć skoro nie mam swojej rodziny. zdarzały się tez docinki na temat mojej samotności.

Ciekawe czemu wiedziałam, że tak odpowiesz...

Słoneczniku - nie znam Cię, możesz się nawet obrazić za to, co napiszę. Ale poszukaj pomocy specjalisty, naprawdę, dobrze gagatka radzi... Jeśli mieszkasz w małym mieście i wszyscy się tam znają, i dlatego tam nie chcesz, to poszukaj w większym, chociaż pewnie zaraz mi napiszesz, że nie możesz, bo problem z dojazdem...
Wiesz, ja nie wierzę w to, że nikt tak z Tobą kontaktów nie chce utrzymywać, myśl, co chcesz, ale wydaje mi się, że albo Ty kompletnie źle odbierasz reakcje innych ludzi, albo jest jakiś problem z Tobą, że nikt Twojego towarzystwa nie szuka. W obu przypadkach pomoc specjalisty będzie niezbędna.
Wybacz, ale ja naprawdę nie wierzę w to, co piszesz, że np. koleżanki boją się, że im odbijesz męża. Jakbyś była taką seksbombą, żeby mężów koleżankom odbijać, to dawno byś była w szczęśliwym związku. Ja też nie mam faceta, a moje koleżanki nie mają z tym jakoś problemu i nieraz mężów mi podsyłają do pomocy w czymś i jakoś żadna się nie boi, że on u mnie zostanie na wieki... a uważana jestem za osobę atrakcyjną. To samo z kuzynką - a może ona po prostu naprawdę jeszcze nie wie, gdzie pojadą? Ja też z reguły decydowałam się w ostatniej chwili, nic w tym dziwnego, to nie te czasy, że ze skierowaniem się jechało w konkretne miejsce, kwater z reguły dostatek... a już jak się jedzie z dziećmi, to osoba do towarzystwa (czyt. do pomocy) zawsze się przyda, nie ukrywajmy... I nie wierzę też w to, że ktokolwiek jeszcze mówi "nie masz dzieci, to się nie wypowiadaj". Małe miasteczko małym miasteczkiem, ale no sorry, w dobie internetu?

Słoneczniku - poszukaj pomocy, zanim będzie dla Ciebie naprawdę za późno. Bo teraz jeszcze nie jest. Po Twojej wypowiedzi, że nie lubisz dużych zlotów czy skupisk ludzi, szukałabym osoby, specjalizującej się w pomocy dorosłym z Zespołem Aspergera.

Naprawdę dużo powodzenia w życiu Ci życzę, Słoneczniku Ale musisz się wydostać z tego, w czym tkwisz...

Gagatka telepatia czy co?

Naprawdę przykro mi,ze nie wierzycie w to co piszę. uwierzcie ,ze nawet w 21 wieku dane mi było nie raz usłyszeć,ze nie mam rodziny,dzieci to co ja tam mogę wiedzieć o prawdziwym życiu. . w moim środowisku nadal na samotna kobietę po 30 mówi się stara panna , jak 9 miesięcy po ślubie nie ma dziecka to tez takie maleństwo jest pod obstrzałem rodziny i znajomych, mężatki otaczają się tylko mężatkami itp itd.
jeśli chodzi o kuzynkę to wiem,ze miała ustalone gdzie pojedzie i mi właśnie podpasowalo to miejsce więc dlatego wyszłam z ta propozycja. kuzynki mają juz nastoletnie dzieci, wiec niańki już nie potrzebują.

Ale, kochana, ja nie mówię, że Ty masz Zespół Aspergera tylko że masz problemy w kontaktach z ludźmi i po prostu specjalista od tego by Ci się przydał a to, że kilka lat temu byłaś i nic nie stwierdzono, nie oznacza, że teraz nic Ci nie pomoże... a nawet jakbyś miała zaburzenia jakieś, to co z tego? Od tego właśnie są specjaliści, żeby to wyleczyć

Uwierz, Słoneczniku, że my chcemy dla Ciebie jak najlepiej, a Ty się bronisz przed tym rękami i nogami... Czyli:
1 - tak naprawdę pasuje Ci obecna sytuacja, tylko chciałabyś sobie ponarzekać, jaka jesteś biedna i w ogóle
2 - masz problem i chcesz go zlikwidować, ale problem się broni przed likwidacją, Twoja głowa w tym, żeby problem pokonać

Mam nadzieję, że pkt 2.

Revenn - może jakbyś inaczej podchodził do kobiet niż w stylu "ma się czołgać do Częstochowy za to, że ją chciałem z taką tuszą", to nie byłbyś taki samotny? Pomyśl nad tym.

santapietruszka -to,ze nie lubię wielkich zbiorowisk ludzi nie oznacza,ze mam problemy w kontaktach z ludźmi.Nie słyszałaś o rożnych typach osobowości? jedni są ekstrawertykami a inni introwertykami. i oba te typy osobowości można jeszcze stopniować. jestem introwertykiem,ale nie skrajnym,jestem domatorką,ale nie skrajną,lubię wyjść z domu, spotkać się z kimś,pogadać,pośmiać,pożartować,pewnie nie uwierzysz,ale mam poczucie humoru.lubię pojechać na wycieczkę,ale niekoniecznie z 40 osobami, których ne znałam wcześniej i potem np w autobusie usiądzie mi jakaś baba,która cala drogę kogoś obgaduje . wole małe grono .
Wypowiedz Revenn oddaje sedno i myślę,ze właśnie powinna zakończyć ten watek. Dobranoc.

Ok, nie będę się już wypowiadać w tym wątku. Typy osobowości typami osobowości, ale to Ty narzekasz, że nikt nie chce z Tobą rozmawiać... Nie twierdzę, że duże grono ludzi lepsze od małego, bo sama tych dużych nie lubię, wolę właśnie jak Ty - tylko że to nie ja płaczę, że mnie koleżanki nigdzie nie zapraszają... jak chcesz

Revenn - nie ma znaczenia, jak nazwiesz, średniowieczne czy konserwatywne. Żadna kobieta nie musi czołgać się na kolanach do Częstochowy i lizać faceta po stopach za to, że PAN ją chciał. Szacunek należy się obu stronom.

Tym samym więc dziękuję za miłą pogawędkę w tym wątku i się z niego wypisuję Dobranoc

Akurat z tym czołganiem to była przenośnia. Tak masz racje partnerzy powinni oboje się szanować i cieszyć się że mają siebie. A nie szukać dziury w całym.

Facet, wyjątkowo się z Tobą zgadzam, po całości. Gwarancji na szczęście z zewnatrz nie będzie nigdy.
Dlatego podtrzymuję: bez ogarnięcia samej siebie nie ma szans. Osoba poukladana,  pewna siebie, własnej wartości, spokojna, życzliwa,  pogodzona ze sobą nie porównuje się z innymi, nie daje sobie wmówić cudzych,  często błędnych, teorii ; robi to, czego chce, nie przejmując się opiniami, i ją to po prostu cieszy. Nie uniknie błędów i porażek, ale zamiast się nimi dołować, wyciąga wnioski i się na nich uczy. I żyje pełnią życia, sama czy  z kimś.
Być może jednak niektórych uszczęśliwia bycie permanentnie nieszczęśliwą. Tak też można

Ustalmy jedno - tak, mamy dzieci i tak, z nimi jest inaczej. Ale one mnie z nieba nie spadły,  to był mój  świadomy wybór i ryzyko, bo przecież gwarancji na to, że zapewnię im pełną rodzinę,  nie było. Zawsze wiedziałam, że bezdzietność nie jest dla mnie i taki był mój cel. Gdyby nie udało się z konkretnym mężczyzną,  w tzw. ostatniej chwili byłby przypadkowy. Ja wychowałam się bez ojca, bo z ojczymem to jednak inaczej,  i nie było źle.
Jeśli ktoś musi mieć 100 % pewności, trzymać się ściśle określonego typu, własnych zasad, ma takie prawo. Ale niech świadomie i konsekwentnie  ma żal tylko do siebie, jeśli nie wyjdzie.  Nie do innych ludzi, którzy opuścili swoją strefę komfortu, zaryzykowali, nierzadko przeżywając także trudne chwile, wyrzeczenia i problemy,  i mają. Zazdrościć innym szczęścia samemu nawet nie próbując po nie sięgnąć,  jest niemądre. Nie trzeba być pięknym czy genialnym by mieć, czego się chce. Potrzeba tylko zdrowego, realnego podejścia do życia i działania. Samo się nie zrobi.

sunflower30
Depresja? Chyba chwilowa chandra. Nie załamuj się z powodu samotności. Jeśli nawet nie spotkałaś wyśnionego zajmij się swoim hobby... lub po prostu gdzieś wyjedź z kumpelą na przykład ; wypijcie wino, poplotkujcie, a potem... ? Może potem kogoś poznasz. Życzę Ci tego. Szczerze. 

Co jakiś czas mam w pracy różnego rodzaju szkolenia podczas których uczestnicy oceniają siebie,dają sobie nawzajem informacje zwrotne(anonimowo na karteczkach więc komunikaty są szczere)  i otrzymuję komunikaty w stylu:rozmowna, wesoła, z poczuciem humoru, fajna koleżanka itp. wiec zarzucanie mi ,ze jestem zakompleksiona, niekomunikatywna, ze odrzucam innych swoim sposobem bycia jest trochę nie na miejscu. 
Poza tym jakieś 10-15 lat temu nie miałam problemu ze zorganizowaniem wyjazdu wakacyjnego w gronie 2-4 znajomych,czy wyjściu na kawę ,bo zwyczajnie spora część moich znajomych była wolna. Dzisiaj dla nich na pierwszym miejscu jest rodzina wiec o każde spotkanie muszę żebrać. O wyjeździe wakacyjnym mogę zapomnieć.
Facet79--mężczyźni maja ciut łatwiej,ja nie lobię podróżować samotnie,poza tym w dzisiejszym świecie jest to trochę niebezpieczne. wiec co mi po mojej wolności jak są rzeczy których w pojedynkę robić nie lubię. I są rzeczy,które robię w pojedynkę,ale nie sprawia mi to już takiej przyjemności jak kiedyś.
Owszem posiadanie dzieci nie gwarantuje na starość tej przysłowiowej szklanki wody,ale zawsze jest jakaś nadzieja. Ja tej nadziei już nie mam....
Życzę Wam udanej niedzieli. Dla mnie będzie to samotna niedziela.

Sorki, że piszę post pod postem, ale po pierwsze "zjada" mi to co piszę, a po drugie jestem w pracy i muszę czasem coś zrobic na kompie

Teraz mąż- najpierw romantyczne spotkania, kolacyjki, seks do utraty tchu, miliony czułych słówek i tyle samo obietnic...potem coraz mniej czasu dla żony i dzieci, potem w jednej łapie browar w drugiej piwo. W bardziej ekstremalnych przypadkach jeszcze gdzieś po drodze jakaś zdrada, albo przemoc, albo jedno i drugie.

Dziewczyno, po co Ci to?

Jestem starsza od Ciebie o 13 lat i od 10ciu sama. Najpierw rwałam włosy z głowy, pogrążyłam się w depresji, miałam ochotę skoczyć z mostu do Wisły. Antydepresanty i uspokajacze trochę pomogły. Ale tak naprawdę pomogły mi trzy miesiące terapii i nawet nie sama terapia, jak ludzie których tam poznałam. Dziś jestem na śladowych porcjach leków, a ze znajomymi z terapii widuję się średnio dwa razy w tygodniu. Podobnie jak Ty jestem introwertyczką i podobnie jak Ty chciałabym spotkać faceta, z którym się zestarzeję, ale nie mam na to jakieś strasznego parcia. Co ma być to będzie. Lubię posiedziec w domu z moimi psami, ale nie mam oporów przed samotnym wyjściem z domu. Ostatnio siedziałam na Plantach i sączyłam cafe latte w kawiarence. Można?? Można!

Margolcia-- ja wychodzę z domu,ale mnie to nie cieszy. nie czuje żadnej przyjemności siedząc sama i pijąc kawę czy jedząc lody. widzę dookoła pary, rodziny z dziećmi i czuje ,ze prawdziwe życie mnie ominęło. Ta myśl jest straszna. Człowiek nie został stworzony do życia w pojedynkę :-( Rodzina jest najważniejszą ,podstawowa grupa społeczną i nic tego nie zmieni.
wiem tez,ze małżeństwo i macierzyństwo to nie sielanka,ze rożnie to bywa, ale Ty przynajmniej możesz liczyć na to ,ze na świąteczny obiad wpadną do Ciebie dzieci, a może i już masz wnuki.
mnie to wszystko ominęło, życie wbrew swemu powołaniu nie ma większego sensu, jest tylko beznadziejną egzystencją...

Dziewczyno, juto możesz spotkać swojego wyśnionego królewicza:D
Beznadziejna egzystencja, to jest wtedy, gdy leżysz w pampersie, uzależniona od innych, więc nie bluźnij, bo chociaż jestem ateistką, to mnie wkurza takie gadanie. Bez terapii wg mnie sobie nie poradzisz. I tyle w temacie.

wy jedno rozwiazanie, a autorka na to dziesiec problemow.

bo to chyba taki typ czlowieka, ktory na jedno rozwiazanie wynajdzie kilka problemow.

i chocbyscie sie uparly, to nic nie zdzialacie.

ja w koncu zerwalam kontakt z taka osoba.a byl to moj najlepszy przyjaciel. zauwazylam, ze z biegiem czasu mu sie pogarsza. najpierw probowalam pomoc, tlumaczylam, potem zaczelo mnie to irytowac, a potem calkowicie zerwalam kontakt, bo czulam, ze zatruwa moje zycie.

Sunflower, myślę, że z całą pewnością wiesz, skąd się biorą dzieci
Doskonale rozumiem również wiele emocji osoby samotnej, sama je przeżywałam i wciąż przeżywam na różne sposoby, w różnych aspektach.
Zastanawiam się natomiast z całą życzliwością wobec twojej osoby: w jakim ty świecie żyjesz?????
Parę postów wstecz Facet dość mądrze napisał - poczytaj, proszę, dokładnie ten post, bo w tym właśnie rzecz.
Żadna polemika ani dyskusja nie ma sensu, dopóki nie będziesz na nią naprawdę gotowa.
Powodzenia!

Jasne że tak. Dostajemy je jako prezent do wykorzystania i nacieszena się, ale także jako zadanie. Każdy z nas musi odnaleźć swoje miejsce i sens.
Już napisałam wyżej, że mam ciężko chorą przyjaciółkę. Jej choroba jest bolesna i odbiera chęci do życia. Powyższe zdanie ułożyło mi się w rozmowie z nią - że nie mam prawa jej pocieszać ani pouczać i czuję się bezradna wobec jej cierpienia -  ale tak właśnie czuję sens tego wszystkiego, co nas spotyka. Jesteśmy fragmentem jakiejś większej całości, ktoś ma jakieś szersze plany wobec nas i wie, co robi. A może Ten Ktoś zabierając nam jedne możliwości, obdarza nas innym zadaniem? Trzeba poszukać.
Nie jestem superkatoliczką, ale duchowość jest dla mnie bardzo ważna. Wiara - niekoniecznie według schematów, dogmatów i ścisłych wytycznych - pomaga mi żyć.