Jak odnależć radosć życia będąc samotną - Netkobiety.pl

Sunflower30, po pierwsze to podziwiam Cię za to, że pomimo tego iż marzyłaś o czymś innym to dotarłaś do 40tki w miarę normalnie. Mam na myśli to, że dopiero teraz piszesz o tym, że zaczyna doskwierać Ci samotność. Ja jestem taką osobą, że bardzo, ale to bardzo mi było źle bez partnera i czasem odbijało się to na moim samopoczuciu i zdrowiu. Po prostu samotność mi szkodziła. Ale zakochać się w byle kim to też żadne rozwiązanie. Ja dopóki nie znalazłam mojego ukochanego starałam się jak najczęściej chodzić na randki. Ponieważ życie nie podsuwa nam codziennie mnóstwa kandydatów, założyłam konto na kilku portalach randkowych i kiedy czułam, że konwersacja szła w fajny sposób, umawiałam się na żywo. Tylko trzeba mieć mnóstw determinacji bo czasem spotyka się super człowieka, ale to po prostu nie to. A może warto dać więcej szans Na prawdę warto i nie ma się co śmiać z portali bo znam mnóstwo fajnych ludzi, którzy tak znaleźli swoją miłość. Nie dlatego, że nikt ich nie chciał, ale dlatego, że nie często nadarza się okazja wpaść komuś w oko. Co do dzieci to rozumiem Twoje rozterki. Jednak nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Nie zrozum mnie źle. Jest szansa na zaadoptowanie dziecka. Możesz też być super ciocią dla dzieci koleżanek. Spróbuj pomagać w jakiejś fundacji dziecięcej, w parafii jest sporo kółek gdzie szukają opiekunek, czy w szpitalach na oddziałach dziecięcych. Ja zdaję sobie sprawę, że to nie to samo, ale musisz teraz myśleć o tym co można zrobić w już danej sytuacji. A co do partnera to nie poddawaj się. Dbaj o siebie jako kobieta. Poczuj w sobie zalotność i zadziorność. Sfrustrowana, smutna i spragniona miłości jej nie przyciągniesz. Czasem jeden traf szczęśliwy w życiu pozwala odnaleźć tego jedynego. Nie poddawaj się i wyruszaj do boju

to nie tak,ze dopiero teraz mi to doskwiera. Tylko teraz po przekroczeniu 40  wiem,ze na pewne sprawy jest już za późno np. na dziecko i ta świadomość bardzo, bardzo boli :-(
Chodzę na na randki,ale nic z tego nie wynika. Niestety normalni faceci w moim wieku szukają młodszych,bo chcą mieć jeszcze szansę na dziecko. I trudno im się dziwić. Pozostają rozwodnicy,ale ja z racji,ze jestem osobą bez większej przeszłości jakoś nie widzę siebie w takim związku
Wolontariaty,bycie ciocia to nie to samo co doświadczyć macierzyństwa, to tylko tak na chwilę, a wracam do domu i pustka

jako samotna osoba mam małe szanse na adopcje ,tym bardziej,ze mam raczej kiepska sytuacje finansowa tzn mało platna praca.
Rozwodnik ma nie tylko większe doświadczenie,ale również inną sytuacje chociazby przez fakt,ze często ma z poprzedniego związku zobowiązania tzn dzieci. Nie wiem czy bym się odnalazła w takim układzie(nie mając własnych dzieci). Poza tym jestem osobą wierząca i kwestia możliwości zawarcia ślubu kościelnego tez nie jest dla mnie bez znaczenia.

wiesz gdyby mi zależało tylko i wyłącznie na posiadaniu dziecka, to pewnie bym je miała(kilka kobiet w moim otoczeniu tak zrobiło). ja jednak uważam,ze dziecko powinno mieć szanse na pełną rodzinę i zakładanie z góry,ze będę samotną matka jest nie fair. oczywiście w życiu rożnie bywa i czasami taka kobieta zostaje sama z dzieckiem. ale to co innego niż celowe ,świadome decydowanie się na samotne macierzyństwo(a i często odsuwanie ojca od tego dziecka-znam takie przypadki).

hmmm, ja też jestem osobą wierzącą i te kwestie są dla mnie ważne. jednak w swojej sytuacji powinnaś iść na jakiś kompromis. jestem 10 lat młodsza od Ciebie, a i tak wiem jak trudno o fajnego faceta. ale jeżeli trafisz na porządnego człowieka, ale rozwodnika, to odrzucisz go, bo nie będziecie mogli mieć kościelnego ślubu? a co jeśli to byłby człowiek mogący zapełnić tą właśnie pustkę, którą czujesz w domu? ja wiem, że wolontariat to nie to samo, ale tak jak pisze Zireael, może znajdziesz jakieś maleństwo, które stanie Ci się bliskie? w dzisiejszych czasach można urodzić dziecko po 40tce, chociaż to duży wysiłek dla organizmu. musisz znaleźć sobie jakiś cel w życiu bo bez celu to bez sensu. jak się w coś wkręcisz to sama zobaczysz ile energii Ci to doda. spróbuj!

Ja też jestem sama. Doskonale Ciebie rozumiem. Wiem co to jest samotność, odrzucenie i zranienie, które jeszcze boli. Ale nie poddaje się. Umawiam się na randki. Jest trudno, ale może wśród tych 20 poznanych mężczyzn znajdzie się ktoś wartościowy? A może nie. I dlatego staram się rozwijać dużo czytam, uczę się języków obcych, jazda na rowerze, w moim mieście jest dużo spotkań  z ciekawymi osobami  organizowanych przez Powiatową Bibliotekę Publiczną. Nie skupiaj się wyłącznie na poznaniu faceta, znajdź pasję.

Rozumiem posiadanie wymagań i oczekiwań, bez tego można wdepnąć w bardzo słaby związek i się jeszcze bardziej unieszczęśliwić. Ale trzeba to wszystko przefiltrować przez realia. W naszym wieku trudno o mężczyznę bez zobowiązań. Mało tego, ja osobiście boję się trochę facetów w okolicach 40-tki z czystą kartą...
No i czy ważniejsze jest to, że nie będzie się miało ślubu kościelnego, czy raczej to, że z powodu takiego focusu na to odbiera się sobie szansę na poznanie fajnej osoby?

Ja od prawie 2 lat jestem sama. Poczucie samotności dopadło mnie jakoś na początku roku i trzyma mocno, popychając czasem do głupich działań. Mam dziecko, ale to nie pomaga stłumić tęsknoty za relacją damsko-męską, choć jakoś tam organizuje i wypełnia mi czas. Inne znajomości też się porozsypywały, a o nowe nie zabiegam. Rady typu pokochaj siebie, uczyń swoje życie samej wartościowym, są na razie dla mnie jakimś niewyobrażalnym wysiłkiem.

wiem,ze to w dzisiejszych czasach rzadko spotykane,ale nie potrafiłabym żyć z kimś w związku niesakramentalnym.
W dużych miastach pewnie łatwiej jest samotnym, organizowane są spotkania itp,łatwiej znaleźć bratnią dusze chociażby na spędzenie urlopu. Mieszkam w małym miasteczku i ciężko znaleźć kogoś chociażby na spacer czy przejażdżkę rowerową....

Z własnego doświadczenia: może warto zagadnąć do kogoś, kogo często widujesz? Zacząć od jakiegoś banału, a potem skierować rozmowę na inne tory. Napomknąć o braku towarzystwa i chęci wypicia z kimś kawy? Czasem warto tak się otworzyć. Zdobyłam kiedyś w ten sposób paczkę koleżanek, a rok temu fajną sąsiadkę. Sąsiadka nie jest z tych, co siedzą tylko w domu, więc wyskakujemy razem do miasta, na imprezy i festyny, na lody lub piwo. Przez nią poznałam jeszcze kilka osób. Najtrudniejszy pierwszy krok!Jest wiele osób, nawet matek  dziećmi, które marzą o wyrwaniu się z codziennej rutyny.

Ale ja nie mam żadnej presji społecznej,aby być w związku. Ja mam taka wewnętrzną potrzebę.Owszem można z kimś porozmawiać w parku czy na przystanku autobusowym,ale człowiek wraca do domu do czterech ścian i nie ma z kim porozmawiać,przychodzą święta  i każdy jest zajęty swoja rodziną, podobnie w weekendy czy urlopy. wszystkie moje znajome,kuzynki maja swoje rodziny i żadna nie reflektuje na wyjazd ze mną w czasie wakacji,bo spędzają je ze swoimi dziećmi i mężami.Owszem jak potrzebują pomocy przy dziecku to wiedza do kogo zadzwonić.
czuję wewnętrzny zal,chociaż na zewnątrz uchodzę za osobę o wesołym usposobieniu...
a jeśli chodzi o 40letnich facetów to są moje osobiste doświadczenia,ze wola młodsze,bo chcą mieć dziecko. Na portalach randkowych otwarcie o tym piszą.

To może urodzisz po 40 stce? Przecież nie wiesz czy za tydzień kogoś nie spotkasz? Późno, ale jeszcze można.
Ja tez urodzę po 40, to jest jeślikogoś spotkam. Jak nie, to nie. Albo kogoś spotkam ale dzieci nie będziemy mieli,
kto to wie? Ja Ci powiem, takie rozkminianie, jakkolwiek bardzo wciągające niewiele daje. A raczej daje tyle,  że
się człowiek nakręca niepotrzebnie.

A wiesz tak myślę, że zastanawianie się nad sensem życia, nie ma sensu. Bo co , jeśli sensu takiego nie znajdziesz?
No co wtedy?
A te samotne kobiety mające dziecko, pewnie myślą, dlaczego inne kobiety maja pełne rodziny, mężów, a one są same itd.
Aha, też chciałam mieć rodzinę, męża , dzieci i też nie mam, więc Cię rozumiem.
Chyba prędzej sobie tą willę z basenem kupie
W totka nie wygram, bo nie mam coś szczęścia do hazardu.

Tak, w innej. Mają więcej obowiązków, problemów dnia codziennego. I ze wszystkim radzą , muszą radzić sobie same. Cieszą się że mają te dzieci przy sobie ale nie mają z kim dzielić tej radości. A gdy dzieci zajmują się sobą albo idą spać to są tak samo same.
Dzieci nie zastąpią partnera, osoby bliskiej z którą chciałoby się pogadać, posiedzieć, pooglądać telewizję , wypić kawę. przytulić.

Oczywiście ,że trochę samotności jest w życiu potrzebne dla równowagi psychicznej,  taki weekend przechodzony w piżamie i spędzony na nic nie robieniu,albo robieniu tylko tego czego się chce. ale jeśli tak wygląda każdy weekend czy święta  to nie jest to dobre dla psychiki.
Piegowata76 -Twoja mama owdowiała,ale ma Ciebie, wnuka czy wnuczkę więc nie jest tak zupełnie samotna. Wiem,ze to nie zastąpi jej męża,ale dajmy na to mogłaby zostać zupełnie sama .
Rossanka-mi willa z basenem też nie grozi przy moich zarobkach....

A czasami wręcz posiadanie dzieci zwiększa poczucie samotności - szczególnie, gdy jest to samotne rodzicielstwo...

Krótko byłam samotną matką, może nie zaznałam wszystkich "uroków" tego stanu. Wiem tylko, że byłam tak zajęta od świtu do nocy, że nie mialam zupełnie czasu na rozpamiętywanie samotności. Wieczory były chwilą dla siebie. Mogłam wtedy poczytać, pozaglądać w internet czy po prostu odpocząć i nie odczuwałam zupełnie braku partnera.

Ano, można, ale przekonałam się na własnej skórze, że warto czasem nawet odważyć się wyjść gdzieś samej. Poszukać towarzystwa niekoniecznie do miłości. Zwykłe kolezeństwo też może osłodzić życie. Nie zawsze jest to łatwe, w dużej mierze decyduje przypadek, ale przypadków się w domu nie wysiedzi.
Z racji tego, że mój syn mieszka ze swoim ojcem, mam więcej czasu dla siebie, więc korzystam. Latam do biblioteki na rózne kulturalne imprezy (ciekawe spotkania autorskie, wideoprezentacje koncertów - a to wszystko nieodpłatnie), kręcę się koło pewnego kółka poetyckiego w domu kultury (to z sympatii do poezji raczej niż z faktu bycia twórcą), jeżdżę rowerem i wciąż sobie obiecuję wkręcić się do pewnej nieoficjalnej rowerowej grupy (tylko mam obawy, czy podołam, bo oni jeżdżą bardzo ambitnie). Śledzę nowinki kulturalne w naszym mieście, bywam na festynach, piknikach itp. Tego jest naprawdę sporo. Nie gardzę towarzystwem nawet niezbyt bliskich znajomych. Rok temu spotkałam na imprezie znajomego ze stażu w mojej pracy. Facet w moim wieku, nieco upośledzony intelektualnie, ale przecież też ma swój świat, życie, przemyślenia. Tak mi był wdzięczny za chwilę uwagi, za to że go zawsze traktowałam po ludzku (różnie z tym bywało u nas w pracy), że załatwił mi darmowe bilety (ma takie możliwości) na cały doroczny cykl koncertów, które odbywają się u nas latem. Koncerty słyną na całą Polskę (dla zainteresowanych oczywiście), a karnet to wydatek niebagatelny.
Przez ludzi do ludzi - taka jest moja recepta na oswojenie samotności.
A jak już jestem w domu, to nadrabiam zaległości, które mam wiecznie: jakieś sprzątanie, gotowanie i czas skutecznie zajęty. No i oczywiście moje ukochane czytanie. I jeszcze moje niezrealizowane marzenia o nauce szycia i robienia na drutach (szaliki już umiem! )
Gdybym była śmielsza, odważniejsza, czuję, że i faceta byłabym w stanie poderwać Ale do obcych panów raczej nie zagaduję w obawie przed odrzuceniem lub posądzeniem o jakieś niecne zamiary

A tak swoją drogą... Ludzie, czy Wy nie macie telefonów? Nie utrzymujecie kontaktu z nikim i tylko w te swoje ściany się gapicie? Czy my czasem nie wyolbrzymiamy samotności?
Ile razy mi się zdarza złapać telefon i przegadać z najbliższą przyjaciółką półtorej godziny. Ma się te darmowe minuty
Naprawdę nie macie nikogo, ale to nikogo?
Ja wiem, zaraz się zacznie, że koleżanki to nie to samo, ale według mnie to relacje nie mniej wartościowe, po prostu inne, a strasznie niedoceniane.

To nie jest tak,ze ja nigdzie nie próbowałam wychodzić. mieszkam w malej miejscowości więc nie dzieje się tu zbyt wiele,ale jak coś już organizują to zawsze w nazwie 'rodzinny'-festyn rodzinny,piknik rodzinny,biegi rodzinne itp.itd. idąc na coś takiego spotykam znajome ze swoimi rodzinami,podejdą zapytają co słychać, pochwalą dziećmi  i lecą do swojej rodziny. Po takich imprezach mam zazwyczaj jeszcze większego dola. Przyjaciółek nie mam ,jedynie znajome,ale co mi po takich znajomych kiedy potrafią nie odpisać na mojego smsa z propozycja spaceru czy kawy,nie odebrać mojego telefonu Też mam swój honor i nie narzucam się za bardzo, bo ile można?

Po prostu jak koleżanki były w podobnej sytuacji do mojej to miały dla mnie czas. Odkąd maja swoje rodziny, partnerów zaczęły mnie olewać....

Trudno mi coś powiedzieć, Sunflower. Mam koleżanki mężatki. Są często zajęte, to fakt, ale myślę, że warto próbować, zachęcać, namawiać na jakiś wspólny spacerek. A nuż się uda. Można też zadzwonić, pogadać przez internet.
Byłam po drugiej stronie barykady - matką i żoną. Rzeczywiście jest się wtedy mocno zaabsorbowaną życiem rodzinnym. Jeszcze w dodatku, gdy się ma męża, który nas ogranicza, co niestety, do rzadkości nie należy...
Dziś widzę swój błąd, jakim było zaniedbywanie przyjaźni. Cóż mi szkodziło raz w tygodniu brać sobie "wychodne" i twardo je egzekwować? Mąż pewnie trochę by pomarudził, ale nie był aż takim potworem, by mi na to nie pozwolić. Dopiero z czasem uczymy się, że na mężu i dzieciach świat się nie kończy.

Każdy jest inny, dla jednego najważniejsza będzie niezależność, dla kogoś rodzina.
Jeśli do kogoś dzwonie raz, drugi a ktoś nie odbiera, ani potem nie oddzwania,albo nie odpisuje na moje smsy to ile mogę się narzucać ? czuje się wtedy jak intruz.
W weekendy wszystkie moje sąsiadki zabierają cale rodziny i wyjeżdżają a to na działkę,jezioro, na basen do parku rozrywki itp. itd Poza tym ostaniami czasy przebywanie z dziećmi źle na mnie działa,bo wracam do domu i mam mega dola,ze nigdy nie doświadczę macierzyństwa,ze nie będę babcia w przyszłości itp,itd.

Jak nie możesz zmienić sytuacji, to możesz zrobić coś innego. Zmienić myślenie o niej.
Sama zauważyłaś, że jak z cudzymi dziećmi się pobawisz, to potem czujesz się gorzej/masz doła, bo myślisz, że swoich nie bedziesz miała. Więc to nie sama zabawa z dziećmi Ciebie zdołowała, tylko własne negatywne myśli i skupianie się nie na możliwościach, a na ograniczeniach.
A jak byś zamiast tego, pomyślała sobie inaczej, na przykład tak: pomogłam komuś, dzieci się cieszyły, że miały co robić, a i mama była zadowolona, bo mogla chwilę odpocząć. Zrobiłam coś dobrego dla innych, jestem wartościowym członkiem społeczeństwa (takie pompowanie własnej samooceny - ale jakże potrzebne nam, kobietom, wiecznie zakompleksionym z każdego możliwego powodu:-) Nic w tym złego, jeśli człowiek przy okazji pomocy innym, sam sobie poprawia samopoczucie.
Widzisz, przy takim podejściu to każdy zyskuje, nie ma żadnych strat. Nie poświęcasz się takim pomaganiem, ale sama zyskujesz - zadowolenie, podbudowanie samooceny, wdzięczność zabieganej matki.
Ja tam Ci zazdroszczę, że w ogóle masz taką możliwość. Gdybym ja miała koleżanki z małymi dziećmi, to chętnie bym pomogła i cieszyła się, że mogłam być komuś potrzebna.

Zawsze będę traktowana przez osoby w związkach jako piąte kolo u wozu, albo nawet jako zagrożenie. Kilkakrotnie słyszałam od znajomych,ze mając faceta lepiej nie spotykać się zbyt często z wolną koleżanką bo zawsze jest ryzyko,ze odbije im partnera. Pewnie niektórym ciężko będzie w to uwierzyć,ze w dzisiejszych czasach są kobiety o takich poglądach,ale nie wymyśliłam sobie tego.
Poza tym koleżanka chętnie podrzuci dziecko do popilnowania, ale wie,ze w Sylwestra siedzę sama w czterech ścianach i mnie do siebie nie zaprosi na imprezę organizowana w domu,
W pracy wśród znajomych same śluby,zaręczyny, ktoś kupuje mieszkanie, któraś dziewczyna zachodzi w ciąże, inna właśnie urodziła. i tak się toczy normalne życie,a ja stoję na uboczu i w wielu rozmowach po prostu nie biorę udziału,bo nie mam nic do powiedzenia. Jestem na marginesie życia... i jak słyszę ten stereotyp o singielkach z wyboru, robiących karierę i nie mających czasu na rodzenie dzieci i zakładanie rodziny, te reklamy w stylu zdążyłam zrobić karierę...ale nie  zdążyłam urodzić dziecka to chce mi się płakać i czuję ucisk w sercu....

Tirli--ja po prostu po takim kontakcie z dziećmi uświadamiam sobie co w życiu straciłam nie posiadając własnych dzieci. Jeszcze kilka lat temu nie miałam takich odczuć,ale teraz gdy już jest przesądzone to,ze nie zostanę matką , taka świadomość jest dla mnie bardzo ,bardzo bolesna. Ne mogę tego przeskoczyć

Niestety w swoim otoczeniu nie znam ani jednej bezdzietnej i zarazem szczęśliwej, spełnionej kobiety. Wszystkie, które znam  twierdzą,ze nawet jeśli tego nie widać na zewnątrz to w środku czują ogromny zal,niespełnienie.
Nie umiem udawać,ze jest dobrze ,jeśli czuje się źle:-(

https://www.youtube.com/watch?v=IvpyRJhaeWs
https://www.youtube.com/watch?v=azM_1GBd0KA
https://www.youtube.com/watch?v=DApQhjKO9hk

Posłuchaj cierpliwie.

Ja nie mam problemu, że jadę dziś na plażę sama z książką.

a ja wlasnie sama sie wybieram na warszawskie wianki

wszystko lezy w glowie.

ja jestem sama, ale nie czuje sie samotna, mimo tego, ze nie mam znajomych zbyt wiele. kiedys rzeczywiscie nie wyobrazalam pojscia gdzies samej.
teraz to nie problem.
oczywiscie, ze czasem fajnie jest pojsc z kims, zeby  wspolnie sie bawic i cieszyc. ale u mnie nie jest to warunek szczescia.

To nie jest tak, ze ja nigdzie nie wychodzę.Wychodzę sama ,ale mnie to nie cieszy,nie czerpię z tego radości.
Zaakceptowałam wiele ograniczeń w swoim życiu np braki talentów muzycznych-słoń mi na ucho nadepną wiec tancerka tez jestem kiepską, talentów plastycznych tez nie posiadam-mam 2 lewe ręce, niedowidzę na jedno oko i w związku z tym nie ma widzenia obuocznego,przestrzennego.Ale samotności nie mogę zaakceptować :-(
Piegowata76-Ty miałaś rodzinę, masz dziecko więc  jesteś w innej sytuacji niż osoba zupełnie samotna,bezdzietna.

na studiach chodziłam kilka razy na rożne kursy taneczne,ale za każdym razem bardzo odstawałam od grupy wiec dałam sobie spokój. na w-f tez nie wybierałam zajęć typu aerobik ,bo zwyczajnie odstawałam od grupy i zamiast się relaksować byłam zestresowana. Mam jakieś zaburzenia orientacji przestrzennej, mylą mi się kierunki.
Brak widzenia obuocznego akurat nie wpływa na to czy ktoś ma zdolności plastyczne czy nie. ja ich nie mam , zresztą jak cale rzesze innych ludzi. z tym się da żyć,bo nie każdy musi być artystą.

Życie jest pełne niespodzianek - niedawno w moim mieście /mieścinie, 14 tys. mieszkańców/ jedna 43-latka urodziła dziecko - pierwsze, zdrowe . A tu na forum czytałam o facecie, który swoją wielką miłość znalazł w wieku lat bodajże 73-ech .

To się Słoneczniku za bardzo nie łam . Nie wiesz co ciebie spotka za zakrętem...

ja w wieku 45 zaczęłam chodzić do zawodówki - znakomicie to mi zajmuje czas, uczę sie i nie myślę czarno, no może czasami... a wiesz ilu ludzi spotyka się na trasie komunikacji zbiorowej? No i jeszcze na spacerach z psem - zawsze ktoś zagada i można się zapoznać. Masz psa?