Jak odnależć radosć życia będąc samotną - Netkobiety.pl

http://kobieta.onet.pl/zdrowie/psycholo … cja/14ttv3

a zobacz komentarze

Sunflower, straszna z Ciebie maruda - ot, i tyle. Niektórzy po porostu lubią być nieszczęśliwi i nie należy im w tym przeszkadzać.
Nadałaś swojemu wątkowi tytuł "Jak odnaleźć radość życia...", a robisz wszystko, żeby tę radość odrzucić, pielęgnujesz z lubością to swoje "nieszczęście" i z błogością taplasz się w swoim bagienku.
Miłego taplania. Parę osób na to nabierzesz, ale tylko do czasu.

Sunflower, tak sobie czytam Twoje posty i tak sobie myślę... Nie zastanowiłaś się nad tym, że koleżanki, znajomi nie zapraszają Cię, nie mają ochoty na kawę, bo marudzisz i narzekasz?  Tyle Ci tu dziewczyny proponowały, a Ty wszystko odrzucasz, zawsze znajdujesz argument na "nie". A komu się chce pić kawę z osobą, którą siedzi z nosem na kwintę i cały czas narzeka? albo może nawet tego nie robi, ale przecież widać, w jakim człowiek jest nastroju, może te Twoje koleżanki odnoszą wrażenie, że Ci przeszkadzają i boją się może nawet wyskoczyć z tekstem, że coś fajnego im się zdarzyło, żeby Cię przypadkiem nie zdołować? Proszę, pomyśl o tym

A jeszcze dodatkowo w punktach to, co mi się skojarzyło:
1. mam trochę więcej lat od Ciebie, żeby nie było, że nie wiem, o czym mówię i też jestem teraz sama, a w moich związkach wcale nie czułam się jakoś szczególnie lepiej
2. owszem, mam dzieci, ale może wrednie powiem - czasem fajnie by było ich nie mieć mam nadzieję, że osoby inteligentne zakumają to wcale nie jest tak, że jak się jest samemu z dziećmi, to ma się super wesoło i atrakcyjnie, bo owszem, nie można narzekać, ale czasem tak dają popalić, że człowiek najchętniej by wziął i pojechał na koniec świata
3. popatrz na Piegowatą, ja tak sobie zaglądam w różne wątki i podczytuję, i co wpadnę na Jej posty, to się naprawdę uśmiecham, jaka fajna z niej babka, optymistyczna i pozytywna pozdrawiam, Piegowata i powodzenia życzę
4. dwie moje koleżanki urodziły dzieci w wieku 46 lat, a w szpitalu kiedyś leżałam z 47letnią babką, którą z początku leczyli na zaburzenia jelitowe, zanim doszli do tego, że zostanie mamusią, w 7 miesiącu doszli, ale to na oko, bo to było w czasach, kiedy usg było dla najbogatszych i nawet w szpitalu go nie było wszystko przed Tobą
5. więcej uśmiechu Ci życzę, naprawdę a zobaczysz, jak Ci się świat odmieni

A to oczywiste, łatwo nie jest, zwłaszcza jak się świat wali na głowę... ale trzeba przynajmniej chcieć, prawda? Ja też różne rzeczy w życiu przeszłam i wcale nie twierdzę, że to jest łatwe.

Doskonale Cię rozumiem, miałam dokładnie tak samo

I to właśnie chciałabym przekazać Słonecznikowi trzeba spróbować, a nie tylko narzekać, a wszystkie propozycje odrzucać z góry - bo nie. Czasem ciężko się przełamać i ma się wrażenie, że robi się coś wbrew sobie i wcale to nic nie da - a okazuje się, że było warto, prawda?

Ech, widzę, że Ty wolisz się jednak zamknąć w tym swoim użalaniu nad sobą... no nic, nie mam wyjścia, jak to zaakceptować po prostu pozdrawiam i powodzenia Ci życzę

Znam wiele osób samotnych i bezdzietnych, i wcale nie z wyboru. Ale żadna z nich tyle nie marudzi, naprawdę A dla Ciebie naprawdę jeszcze nic straconego, 40 lat to nie pogrzeb od razu, no halo

Nie wierzę w to, co piszesz, wiesz? Tobie jest po prostu łatwiej narzekać. A moi znajomi - wybacz, ale ja znam ich lepiej - po prostu z pewnymi rzeczami się pogodzili, znaleźli sobie miejsce w życiu gdzie indziej mimo niespełnionych nadziei... a Ty się zafiksowałaś, jak to Ci źle i że już nic dobrego Cię w życiu nie spotka... mimo tego, że wcale nie jest tak, że Ci się nie spełni marzenie o rodzinie...

Jak jesteś taka optymistyczna w stosunku do znajomych, to myślisz, że oni nie widzą, że to sztuczne? Chyba ich nie doceniasz, szkoda... a sprawiasz wrażenie naprawdę fajnej kobietki, tylko tak się jakoś zakręciłaś...

sunflower,  a skąd Ty jesteś? Bo powiem ci szczerze, że chętnie zaprosiłabym Cię na kawę, żeby Ci wbić do łba, że nie jest tak, jak myślisz - i wydostać Cię z tego dołka

A potem zostawię Ci dzieci na tydzień i wybędę na jakiś tydzień, ok?

Czyli zgadzasz się na to, że zostawię Ci moje dzieci na tydzień? Podbeskidzie

Hehe, to może chociaż napisz maila, co? miło zobaczyć ikonkę, że się uśmiechasz, tak a propos

Masz dwie opcje- albo zamartwianie się i popadanie w coraz większe zgorzknienie albo też zmiana podejścia, zmiana przekonań. Sprawiasz wrażenie mocno zamkniętej na ludzi.
Nie ma chyba lepszego sposobu na odwrócenie uwagi od swoich problemów niż praca wolontariacka. Jest mnóstwo potrzebujących pomocy ludzi, zwierząt.

jestem tego samego zdania. głowa do góry a wszystko będzie dobrze. na pewno z czasem uda ci się znaleźć kogoś wartościowego. jeszcze na tym świecie są tacy faceci.

Ze znajomymi moimi rówieśnikami kontakt praktycznie urwał się(albo ograniczył do "cześć" gdy się spotkamy na ulicy lub smsa z życzeniami na święta) jakieś 12 lat temu kiedy to większość pozakładała rodziny. Wtedy miałam  zupełnie  inne myślenie, wierzyłam ,ze wszystko przede mną, więc nawet temat dzieci nie był miedzy nami poruszany. Z kolei młodsze znajome zerwały bądź bardzo ograniczyły kontakty ,gdy tylko kogoś poznały(cześć z nich do tej pory nie ma dzieci więc to ,ze nie chcą utrzymywać kontaktu nie jest kwestią braku czasu) .
Zainteresowania ,które mam nie wypełniają pustki w moim sercu. I tego nie mogę przeskoczyć.
Kilka lat po studiach zapisałam się do szkoły policealnej, żeby nauczyć się czego nowego a zarazem być wśród ludzi, ale co z tego jak po zajęciach każdy w swoja stronę ,bo dzieci czekają, bo narzeczony itp.itd. Podobnie było na studiach podyplomowych, kursie językowym....
wolontariat-moja poprzednia praca to prawie była jak wolontariat,bo wśród ludzi,dużo czasu pochłaniała,mało płatna. Ale co z tego jak przyszedł weekend ,święta i jedyna opcja spędzenia wolnego czasu poza domem byl samotny spacer....
Jestem na portalach randkowych i nic z tego nie wynika. rówieśnicy szukają młodszych ,bo chcą jeszcze mieć szanse na dziecko, z kolei starsi -cóż czasami odezwie się jakiś 50latek ,ale nie ukrywam,ze mimo mego stanu psychicznego nie czuje się aż tak staro i wyglądam młodziej(to opnie postronnych ludzi,które kiedy dowiedzą się ile mam lat nie wierzą)więc kapcie i telewizor to nie dla mnie....

Kolejne ograniczenie... 50latek nie, bez ślubu nie, z dziećmi nie...
Powiem tak, rzeczywiście może być problem z pożegnaniem samotności. Jeśli się nie otworzysz, nie pozbędziesz tych ograniczeń, dla mnie absurdalnych, szanse są niewielkie.

Hm, a dlaczego właściwie jesteś teraz sama? Jaka  jest historia twoich związków? Może z tego warto wyciągnąć wnioski?

Jeśli widzę, że jakieś moje zachowanie, podejście do życia, sposób myślenia, przez dłuższy czas nie przynosi efektów, to staram się jeszcze raz przeanalizować fakty i coś zmienić, by osiągnąć cel. U Ciebie tego nie ma. Ty chcesz, by wszystko pozostało jak jest, tylko miłość spadła z nieba i koniecznie na Twoich warunkach, ze ślubem kościelnym i najlepiej bez żadnej przeszłości oblubieńca. Widzisz, że nic z tego nie wychodzi i zamiast coś skorygować, narzekasz.

Ja mam 36 lat, ale nawet mmając 26 nie byłam aż tak zasadnicza w szukaniu miłości .

Czyli jednego takiego trafiłaś, więc od razu założyłaś, że wszyscy tacy są?

Aga30 - masz rację.

Kurcze no, jeśli ja czegoś bardzo chcę, bardzo za tym tęsknię, to próbuję do skutku. Ponad 10 razy zmieniałam pracę zanim trafiłam na taką, którą kocham ! Mogłam usiąść i płakać, że nie ma dla mnie odpowiedniej pracy. O nieudanych randkach mogłabym książkę napisać, ale to żaden dowód na to, że fajni wolni faceci nie istnieją. Dostajemy to w co wierzymy.
Powtórzę- jeśli tak bardzo Ci źle z pustką i samotnością, poszukaj głębiej odpowiedzi.

Trzeba brać pod uwagę dwie ewentualności- albo będę mieć rodzinę, dziecko, albo też nie...I ułożyć sobie plan na każdą z tych opcji.

Rampampam- zawsze chciałam mieć rodzinę,dzieci. ale jak widać "chcieć" to nie zawsze" mieć".
I to nie jest tak,ze ja nie próbuję,nie chodzę na randki. o ile prace można zmieniać do samej emerytury aż się trafi na właściwą tak w przypadku założenia rodziny,posiadania dzieci są jakieś granice wiekowe, które mnie już dotyczą. I żadne inne plany na życie mnie nie cieszą i nie dają mi radości.

Rampampam- to prawda,ze w życiu nie mamy wszystkiego czego pragniemy. jestem w stanie zaakceptować np to ze nie robię kariery zawodowej,ze nie mam figury modelki,ze nie mam domu tylko mieszkam w bloku,ze nie mam talentu muzycznego,ze nie jestem bogata itp itd. Ale założenie rodziny to coś co większości się udaje, to coś naturalnego, oczywistego. To pewnego rodzaju powołanie. Jak żyć jeśli nie wypełnia się swojego powołania????

A poza tym nie wiesz, jakie jest Twoje powołanie. Może gdzieś na górze przewidziano dla Ciebie inne i musisz je odnaleźć?

A ja tam cieszę się tym, co mi daje życie )
Co nie znaczy, że siedzę z założonymi rękami i czekam aż mi coś skapnie

Nic nikomu się w życiu nie należy, a jeśli chcesz coś mieć, to po prostu działaj.

Ja jestem z natury introwertyczką i powiem wam, że bardzo mi odpowiada mieszkanie samej i życie swoim życiem.
Owszem, czasem brakuje mi dotyku czy przytulania, ale i na to można coś poradzić i niekoniecznie musi to być od razu związek

Niedługo wybieram się na tzw. "Cuddle party", czyli spotkanie międzyludzkie z dotykiem (nieerotycznym) - czyli wszelkie przytulania, głaskania, masaże itp. Oczywiście wszystko z poszanowaniem granic drugiej osoby - nikt nikogo do niczego nie zmusza, a i można się nauczyć jak w zdrowy sposób stawiać innym granice.

Sunflower, przepraszam, ale jesteś koszmarna maruda. Twoje jojczenie jest zupełnie bezproduktywne. Albo coś z tym zrób, do licha - zmień lub zaakceptuj - albo nie zawracaj ludziom głowy.

No, ale co, tak do końca życia będziesz siedzieć i jojczeć - bo nazwa akurat trafna - na forum zamiast iść poszukać faceta, z którym mogłabyś założyć rodzinę i mieć dzieci? Bo to że jeszcze możesz to mieć, to już zostało ustalone...

Moja droga. Po pierwsze przepraszam, jeśli trochę za mocno "pojechałam", a po drugie - Twoje emocje nie są mi obce. Ja też bałam się, że zostanę sama i niespełniona. I wiesz, do niczego dobrego te obawy nie doprowadziły, pchnęły w ramiona nieodpowiedniego faceta i skazały na 10 lat koszmaru. Małżeństwo zawarte z niewlaściwych pobudek rozsypało się, dziecko straciło pełną rodzinę. Teraz, po rozstaniu, ze wszystkich sił skupiam się na tym, aby nie budować wartości swojego życia na byciu lub niebyciu w związku. I to naprawdę działa. Więcej - widzę, że zaczynam przyciągać innych do siebie. Ogromnie mnie to satysfakcjonuje.
Tak, mam dziecko i nie żałowałam nigdy, że zostałam matką. Jest do dla mnie najważniejsza życiowa rola, ale po prostu czasami  się nie udaje i nie skazuj się na bycie z tego powodu nieszczęśliwą. Szkoda, naprawdę szkoda tego życia. Zauważ, że zostało Ci jeszcze mnóstwo innych smaków życia. Powtórzyłam to już ze sto razy. To, że będziesz się żalić, kompletnie niczego nie zmieni, tylko Cię "dobije". Dobrze Ci z tym?
Swoją drogą, tęsknię za jeszcze jednym dzieckiem, na co się już raczej nie zanosi (brak partnera i stan zdrowia) i nie potrafię przejść obojętnie obok żadnego maleństwa. Do każdego muszę zagadać i jak ta głupia zaglądam do dziecięcych wózków.
Ja wiem, żadne pociechy Ci nie pomogą, po prostu cierpisz, ale nie skazuj się na wieczne cierpienie.

Widzisz Piegowata76 masz jedno dziecko i pragniesz drugiego. Ja nie mam wcale....Ta tęsknota,ten ból mnie zabija... Nic na świecie nie zastąpi rodziny, wszelkie pasje,wolontariaty to tylko substytuty. przychodzą święta, wieczory i człowiek zostaje sam. wiem,ze są ludzie ,którzy tak lubią żyć. ja do nich nie naleze. Zbliża się mój urlop i mam dość samotnych wyjazdów wiec  w tym roku zostanę w domu....
Santapietruszka- wyżej przecież pisałam ,ze szukam,ale jak wiemy można szukać i nie znaleźć....

Nie masz wyjścia, musisz coś z tym zrobić. Albo zmień swoje życie, albo... siebie.
To wszystko już zostało tutaj powiedziane i kręcimy się wciąż w kółko. My swoje, Ty swoje.

próbuje zmienić swoje życie,ale jak widać efekty zerowe....

Pewna moja koleżanka napisała mi kiedyś: "Nauczyłam się być dla siebie dobra, bo to mi daje siłę". Bardzo mądre słowa.
Postępuję podobnie. Sprawiam sobie przyjemności, robię, co lubię. Choćby wieczór przy radiu z zapalonymi kadzidełkami. Takie drobiazgi się sumują i bardzo poprawiają humor.
Dziś kręciłam się na diabelskim młynie. O, kurczę, ale emocje!

Piegowata76---ale ja mam już dość tych wieczorów i weekendow spędzonych sama ze sobą na słuchaniu muzyki, domowym spa, relaksie, czytaniu książek,oglądaniu filmów itp itd. Kiedyś gdy miałam 20.30.35 lat  mnie to cieszyło, sprawiało mi przyjemność. na tym etapie mojego życia przestało mnie to już cieszyć.

co robię? np. umawiam się na randki.

Nie miałam ochoty wsiadać w to pieroństwo, ale czego się nie robi dla synka
W życiu tak się nie darłam i nie klęłam. Nogi jeszcze teraz mam jak z waty.
To był tzw. Sky Master - ciut inny niż tradycyjny "mły". Nazwałam go młynem dla wygody.
Po operacji głowy mam piekielny uraz do zwisania wyżej wymienioną częścią ciała w dół - więc emocje były spotęgowane.

Toteż dlatego zapraszam Cię w moje okolice. Nie miałabyś samotnego urlopu, bo zapewniłabym Ci zajęcie A nuż poznasz akurat jakieś fajnego pana, do którego poczujesz chemię Znam kilku takich, co spełniają Twoje warunki - no, ale tym samym nie spełniają moich, więc są wolni

Piegowata - ja z synkiem wsiadłam do rollercoastera, takie małego, objazdowego. Bo chciał niestety, wystraszył się okropnie - ma atypowy autyzm - i jedynym moim wspomnieniem jest, że panicznie się bałam, że wypadnie... bo wylazł mi centralnie na głowę... ja go trzymałam na siłę i - za przeproszeniem - sr.... po gaciach, tak się bałam, że go nie utrzymam więc wrażenia niezapomniane mam inna sprawa, że ja mam chyba coś z głową, żeby ulegać 3letniemu dziecku zamiast go wsadzić na normalną karuzelę na konika i po sprawie

Pietruszka, chyba się za bardzo z panną Słonecznik cackamy. Takie osoby uwielbiają być w centrum uwagi, wymuszać pocieszanie i opiekę. Znam kogoś podobnego osobiście. Bardzo długo współczułam, aż w końcu trafił mnie szlag i dałam sobie spokój.