Tragedia - Netkobiety.pl

W takim razie Darek skoro nie kochasz i nie chcesz z Nią być to trzeba się rozstać.

Tylko zrób wszystko żeby jak najpełniej uczestniczyć w wychowaniu swoich dzieci.

Troche gwóźdź do trumny został dobity podczas ostatniego pobytu w Polsce.
Kolejny raz wyprowadzka z domu, w święta wziąłem dzieci i poszedłem do rodziców na kilka godzin bo już nie mogłem
wytrzymać obelg na swój temat. Po powrocie usłyszałem, że popsułem święta.
Także moi rodzice zostali we wszystko wciągnięci, zostali przez Nią nawyzywani, ja się dowiedziałem że jestem jakąś patologią.
Czuje że dałem sobie za mocno wejść na głowe i każde moje przeciwstawienie jest zaraz blokowane przez jakieś debilne zarzuty.
Troche tego wszystkiego za dużo i widać, że jest coraz gorzej. Tak samo jak nie chciała opiekunki, tak samo nie chce mnie w domu, ale narzekać chce.
Mi to ręce opadają i tak chamsko mówiąc zastanawiam się w co ja się wpier#oliłem. No, ale chyba dobrze że człowiek jeszcze ma czas i chęć żeby z tego wyjść.
Żyje się raz, a widze że tutaj życia nie będzie, bo jakakolwiek pomoc czy rozwiązanie problemu jest brane jak ja bym krzywde chciał zrobić.

Komunikat dałem jak byłem w Polsce. Od tego momentu mam awantury i okazuje się że oszukałem żone i Ona ma zamiar zrobić ze mną porządek.
Nie ma normalnej rozmowy, jak jest to są pytania o przeszłość i ataki na mnie. Jak rozmawiamy o tym co jest i o przyszłości to żona ma do mnie pretensje że ja ją teraz w złej sytuacji postawiłem. Swojej winy oczywiści żadnej nie widzi, ja jej mówie że ja też kilka rzeczy źle zrobiłem czy powiedziałem. No ale ona do swoich rzeczy przyznać się nie umie, taki charakter widocznie.

Co da terapia jak Ona nie chce się zmienić, nie widzi swoich błędów? Robi coraz większe i bardziej drastyczne sceny?

Moim zdaniem terapia to będzie dla Niej próba udowodnienia mi tego co ja robie ciągle źle.
Temat terapii się przewijał w naszym życiu, raz ona chciała, raz ja. W międzyczasie Ona ciągle robiła jakieś konflikty i ja już nie widziałem sensu tej terapii.
Ona za wszelką cene chce kogoś obarczyć winą za swoje czyny i wiem, że terapia będzie dla tego dobrym miejscem.
A wiem to dlatego, że wiele rzeczy sobie przewidywałem, i sporo się z nich sprawdziło.
Jak na przykład obwiniła rodzine za to, że się tak zachowywała, ja Jej to wybaczyłem i już miało być ok.
Wracam za granice i znowu mnie wyzywa i obrzuca gównem (za przeproszeniem), no i kto teraz jest winny?
Ja nie chce terapii, bo wiem czym to się skończy. Trzeba mieć choć grosze dobrej woli, żeby na nią iść, a w Jej przypadku tego nie ma.

Flirtowałem przed małżeństwem i jak żona nie była jeszcze w ciąży.
A czemu? Byłem młody, głupi, szukałem może jakiejś odskoczni.
Zmieniłem się, ale to się nie liczy. Bo przecież ja to robiłem kiedyś.
Powiem Jej o tej terapii dla Niej, ja po prostu zacząłem stawiać na swoim i przestałem ulegać.
Nie czuje potrzeby terapii dla siebie, byłem miękki i uległy, na wszystko się godziłem.
To mnie zgubiło.

No nie dziewczyny.
Chyba mocno przesadziłyście.
Bo może być tak, iż ona chce aby Darek popracował za granicą bo niby kasa ale po to aby mieć wolną rękę.
Darek za granicą ciężko tyra na rodzinę, tesciowa Darka opiekuje się dziećmi a żonka hulaj dusza, piekła nie ma.
Za to jest SPA,  spotkania z kumpela,i etc.
Oczywiście ja nie twierdzę, że tak jest ale też tego nie wykluczam.
Trzeba tylko o tym pamiętać, że kij ma dwa końce.

Chcesz takiego życia ?
Wiesz, karmienie się złudzeniami to nie oznaka siły tylko wręcz kompletnej głupoty..
Ona cały czas pokazuje, kim dla niej jesteś, pluje Ci w twarz, a Ty udajesz, że to pada deszcz..
Na co Ty chłopaku liczysz?
Weź wreszcie sprawy w swoje ręce i zacznij się szanować.

Pokaż temu rozkapryszonemu dziewczęciu, że jesteś szanujacym się Mężczyzną.. Bo jeśli sam się szanować nie będziesz, to również nikt nie będzie Ciebie szanować..
Przecież widać, że cokolwiek byś nie zrobił i tak to wg niej i wyroczni będzie Twoja wina..
Dałeś wręcz przyzwolenie na takie traktowanie, to nie dziw się, że masz to co masz.
Zadaj jej jedno proste pytanie  skoro wg niej jesteś takim  sqrwysynem , to po jaki uj zgodziła się zostać Twoją żoną..

Ja bym jednak się bliżej przyjrzał sytuacji.. Skąd wiesz, że ktoś się nie kręci w jej pobliżu? Niczego nie przesadzam ale...

Nie mam nikogo ani na boku, ani na oku że tak powiem.
Nagrywałem rozmowy, żona twierdziła że ja jestem chory i że ze mną coś trzeba zrobić.
Także sorry, ale z takim podejściem kogoś kto nic nie chce naprawić, ja też nie chce i żądam żeby mnie szanowano.
Bo ciągle słysze że to że pracuje i dbam o rodzine to mój zasrany obowiązek.
Pewnie, ze tak ale mam też prawo do godności i do ludzkiego traktowania.
Cały problem jest w tym, że ja przestałem dawać przyzwolenie na obrażanie mnie, pomówienia i obrażanie.
Przestałem dawać zielone światło na obwinianie mnie za całe zło świata i na ciągłe wyciąganie i pranie brudów z przeszłości.
Dodatkowo wszyscy inni są super, wszystkich innych stać na wszystko, Ci są tacy a Ci tacy, a ja jestem taki niedobry i zły i ze mną jeszcze porządek trzeba zrobić.
A w międzyczasie mam pracować, najlepiej jeszcze nie w domu, być z dala od dzieci, słuchać narzekań i wyżywania się na mojej osobie.
Szlak mnie trafia i widze, że moja żona myśli że robie sobie żarty, ale żarty się skończyły.
I to też nie jest tak, że ja się żale czy szukam usprawiedliwienia dla siebie.
Chce Wam pokazać jak to u mnie wygląda, może ktoś kto to przeczyta zobaczy, że są takie kobiety i takie związki i może w takim związku właśnie tkwi.
Nie musiałbym tego tak samo pisać, mógłbym zrobić swoje, ale też nie chce już obarczać bliskich czy przyjaciół moimi problemami i jest mi po prostu wstyd że mam takie życie, ale czas to zmienić.

Darek
Chcesz być jeszcze szczęśliwy, być szanowanym jako mężczyzna, do czego masz pełne prawo?
To wiesz co trzeba zrobić.
Szkoda twojego młodego życia.
Ono jest zbyt krótkie, aby go zmarnować będąc  z kimś, kto jest taki jak ona.
Bo chyba już wystarczy tego upokorzenia i traktowania jak szmate, co chłopaku?

Sama jestem po rozwodzie i też nie mogłam dojść z mężem do porozumienia nikt mnie nie rozumiał włącznie z Jego rodziną więc postąpiłam tak a nie inaczej i z perspektywy czasu mogę Ci doradzić,że lepiej jest żyć osobno - mój syn już nie ma tików nerwowych jak wcześniej bo często były kłótnie w domu i tak to niestety odreagowywał a z byłym mężem o wiele lepiej się rozumiemy.
Nie ma sensu szarpanie się zwłaszcza jeśli mają patrzeć na to dzieci. Mój syn ma obecnie 6 lat,wiem i widzę że podjęłam słuszną decyzję.

Żyworódko tu już nie ma czego ratować.
Darek nie kocha żony i nie chce z Nią być.
Tak więc po co Jej mąż, który Jej nie kocha.

Jedyne co można w tej sytuacji zrobić to zadbać o dzieci.

Darek tak sobie myślę i coś mi tu nie pasuje.
Dlaczego pod nosem żony romansowałeś z wieloma, a będąc samemu za granicą z żadną?

Czemu jak jestem sam zagranicą nie romansuje z nikim?
Bo mam żone i dzieci, bo zrozumiałem co jest ważne, bo sie zmieniłem...Jest dużo powodów.
Narcyz?
Nie kumam, jak facet chce sie uwolnić z chorego związku to jest narcyzem.
A jak kobieta ucieka od psychicznego męża jest ofiarą, tak? Troche tu pachnie stereotypami.
Ja jak ostatni raz wziąłem dzieci i poszedłem do rodziców, bo nie mogłem znieść wyzwisk to poczułem że cos jest nie tak. Przeważnie takie akcje robia kobiety, uciekaja z dziecmi jak najdalej żeby miec troche normalnosci.
Nie uważam sie za narcyza, po prostu odwrotne przypadki też sie zdarzaja, takie gdzie to żona jest oprawcą...

Darku

Od kiedy ?ona wie o Twoich "flirtach " ??
W jaki sposób sie dowiedzia?a ???

Ale co zamierzasz zrobi?, ?eby zmieni? obecny stan rzeczy?

Czyli tak:
Przed ?lubem mia?e? flirty z wieloma kobietami przez d?u?szy okres czasu .Jestescie  2 lata po ?lubie .  ?ona dowiedzia?a sie  o tym rok temu podczas gdy Ty pracowa?e? zagranic??? I od tego czasu wszystko sie miedzy wami psuje ??

Darek, ale kto Ci każe tak żyć. Wróć do Polski, zamieszkaj osobno, spędzaj z dziećmi czas wolny najlepiej zabierając je do siebie, podzielcie obowiązki jeśli chodzi o opiekę nad nimi, wnieś o rozwód i formalnie rozwiąż sprawę alimentów i podziału majątku. Dodatkowo zapisz się do psychologa abyś dał to radę przejść i abyś dowiedział się jak reagować na agresję żony. Może jak żona zobaczy, że Ciebie traci to się zastanowi nad sobą i zacznie leczyć. Bo ona jest chora Darek i dla dobra Waszych dzieci powinna zacząć się leczyć.
No i co Ty na to?

Darek ale dlaczego serce ma Ci pękać, przecież to właśnie do tej pory to Ty nie byłeś z dziećmi, a jak wrócisz do kraju to możesz mieć je codziennie po pracy i po ich szkole.
O tych huśtawkach nastroju to Ci może opowiedzieć Apologises i radzę Ci to dobrze zapamiętać, bo przerobił to dokładnie na swojej skórze.
Z tego co pamiętam musisz być bardzo konsekwentny w działaniu, a żona żeby cokolwiek zrozumieć  a potem dopiero zmieniać musi ponosić konsekwencje swego postępowania.

Bo dopiero docenia się to co się traci, prawda ?

Też tak kiedyś myślałam Darek. A teraz myślę, że trzeba umieć być dobrym. Dla kogoś i dla siebie.

Cześć Wszystkim

Chciałem Wam zdać krótką relacje z tego co się dzieje.
Za miesiąc będe już w domu, załatwiam ostatnie formalności tutaj i powoli szykuje się na powrót.
Po rozmowach z żoną i kłótniach ograniczyłem kontakty.
Już nie wydzwaniam, nie pisze, nie zależy mi na tym.
Żona pisze co u dzieci, a jak jest jakaś dłuższa rozmowa to przeradza się w kłótnie.
Na końcu są pretensje do mnie i ze mnie robiony jest klasycznie idiota, że ja sobie coś wymyśliłem w swojej głowie i mam ze sobą problem.
Były też takie dni że jeden dzień normalnie rozmawialiśmy a na drugi dzień znowu miałem takie właśnie pretensje z nikąd.
Wszystkie moje słowa nie są brane na serio i jest ogólnie śmiech ze strony żony. Także widać, że tutaj nic się nie zmienia co bym nie zrobił.
Te uczucia do żony z dnia na dzień umierają, myśle że już całkiem umarły. Stałem się bardziej twardy i nie przejmuje się już tym jak jest.
Nie męcze też już znajomych opowieściami o tym jakie mam beznadziejne życie, zamiast mówić to trzeba coś z tym zrobić.
Fajnie, że Was tutaj moge pomęczyć troche :-). Taka moja terapia.

Jeśli to nie problem, byłbym wdzięczny.

Darku, czytam Twój wątek od początku i nie odsądzam Cię od czci i wiary, jak niektóre osoby tutaj.
Jeśli przed ślubem okazałeś się nielojalny, Twoja wtedy narzeczona/dziewczyna miała wybór. Skoro straciła do Ciebie zaufanie, mogła nie zakładać z Tobą rodziny.
Zrobiła to jednak, z teraz karze Cię za dawne przewinienia mimo, że jesteś oddanym, lojalnym mężem i kochającym ojcem.
Zastanawiam się, czy gdyby tamte wydarzenia nie miały miejsca, czy Wasze małżeństwo byłoby idealne?
Wątpię, choleryczne usposobienie Twojej żony i tak prawdopodobnie powodowałoby ciągłe starcia, presję, pretensje. Ona lubi takie klimaty, lubi mieć poczucie władzy, lubi deptać i gnębić, cokolwiek byś zrobił.
Kryzys w Waszym małżeństwie trwa od początku i nie widać światełka w tunelu.
Uważam, że rozwód w tych okolicznościach jest jedynym rozwiązaniem, zwłaszcza, że cała sytuacja odbija się na Twoim zdrowiu.
Współczuję Ci, bo jesteś trochę naiwny ciesząc się z góry na częsty kontakt z dziećmi po powrocie do kraju.
To oczywiste, że ona zrobi wszystko, żeby Ci ten kontakt utrudnić, już daje sygnały, przecież ona nie może żyć bez dokopania Ci.
Popełniasz błąd odkrywając przed nią wszystkie karty (jeśli oczywiście zdradziłeś, że po powrocie wyprowadzasz się i wnosisz o rozwód - błąd).
"Po drugie podobno zostane spakowany przez żone i moge się wyprowadzać."
Wracasz do swojego domu, ona nie może Cię zmuszać do pozostania za granicą, jeśli Ty tego nie chcesz, nie może też wyrzucać Cię z Waszego domu.
Zanim zdecydujesz o wyprowadzce przygotuj się do tego logistycznie i w żadnym wypadku nie zdradzaj żonie swoich planów.
Sytuacja między Wami jest tak nabrzmiała, że ona nie powinna być zaskoczona gdy w końcu to zrobisz, a do tego momentu, w miarę możliwości nie daj się wciągnąć w awantury.
Jest oczywiste, że ich nie unikniesz, bo prawdopodobnie zaraz po powrocie zostaniesz zaatakowany, ale ignoruj i dyskretnie zbieraj dowody.
Zrób sobie plan, od czego zaczniesz, dyskretnie szukaj mieszkania, udaj się do prawnika, zastanów się jakiej wysokości alimenty możesz płacić na dzieci (bynajmniej nie na nią), uprzedź jej kroki. To Ty wnieś sprawę do sądu o ustalenie alimentów i terminów spotkań z dziećmi zanim jeszcze się rozwiedziesz.
A gdy już będziesz gotowy, Ty sam spakuj swoje rzeczy (nie żona Tobie) i wyprowadź się, najlepiej po angielsku (unikniesz gradobicia).
Zgłaszaj na policję wszystkie przypadki, gdy żona będzie utrudniała Ci kontakt z dziećmi w ustalonych przez sąd terminach.
Obawiam się, że na jej dobrą wolę nie masz co liczyć, to będzie walka, a zwycięzcy nie będzie.
Nie będzie zwycięzcy, ponieważ Wasze dzieci zawsze będą dla niej kartą przetargową, tym bardziej, gdy kiedyś zwiążesz się z inną kobietą.
Choć istnieje 1% szansy, że gdy się rozstaniecie, życie powróci do normy, obydwoje znajdziecie szczęście w nowych związkach i znowu zaświeci słońce.

Darek, takie sformułowania, jak "podobno", czy też "słyszałem", to dla mnie nie fakty wynikające z rozmów z żoną, tylko przekazywane ci przez osoby trzecie. Czy tak?

Witam,

przeczytałam z grubsza Twój wątek (duuużo tego).
Jestem chyba tą drugą stroną, wredną żoną...
No może nie robię aż takich jazd ale okropnie się zachowuję.
Kocham swojego męża ale czasami mam ochotę go trzasnąć!
Również jestem z dwójką dzieciaczków, czasami pomaga rodzina.
Ja czuję, że jestem sfrustrowana. Obwiniam chyba o to męża.
Wszystkie złości, niepowodzenia, niewyspanie, bałagan etc to wina męża...
Ja chyba tak to widzę.
Zwyczajnie mu zazdroszczę, że wychodzi do ludzi, że zajmuje się czym innym niż dzieci.
Ja rozumiem, ze taka kolej rzeczy ale na chwilę obecną nie moge tego pojąć racjonalnie.
Robię z siebie wielką cierpiętnicę.
Szkopuł w tym,  że mnie samej to przeszkadza, męczy mnie.
Tęsknię za czasami kiedy z mężem było "normalnie".
A parą byliśmy naprawdę świetną
Czuję żal i smutek na myśl, że gdzieś to przepadło.
Mój mąż jest cierpliwy, baaardzo ale współczuję mu takiej żony.
Od jakiegoś czasu głęboko o tym myślę, że czas naprawić to wszystko.
Mamy szansę i chcę ją wykorzystać.
On nie zasłużył na takie traktowanie.
Oczywiście irytują mnie czasami jego pewne zachowania no ale nikt nie jest idealny.

Darek ja tylko tak ogólnie - gdy są małe dzieci to zawsze jest ciężko (nie tylko fizycznie, ale też jest to obciążenie psychiczne) i wtedy pojawiają się kryzysy.
To pospolita przypadłość. Jak dzieci stają się większe to kobieta zazwyczaj dopiero wtedy łapie oddech i może w końcu pomyśleć o sobie i mężu.
To tylko moje spostrzeżenia.
Pozdro

Darek być może w Twoim przypadku rację ma właśnie Apologises, być może u Ciebie nie chodzi o zwykły kryzys małżeński związany z pojawieniem się dzieci i opieką nad nimi. Dlatego jeśli jeszcze nie skontaktowałeś się z Apologisesem to zrób to jak najszybciej, tym bardziej, że sam Ci to zaproponował. Wyślij mu maila przez forum, bo jeśli Twoja żona to ten przypadek o którym On mówi, to tylko On może Ci pomóc, a pośrednio również Twojej żonie i dzieciom.
Trzymaj się Darek i pisz od czasu do czasu jakie działania podejmujesz.

Rozwód będzie tylko wstępem.

Jak już się jakoś urządze będe je zabierał. Będe o Nie dbał i Je wychowywał jak najlepiej.

Tylko na dzieci coś dawaj, żeby Ci koło tyłka nie zrobiła Przelewem albo z potwierdzeniem własnoręcznym podpisem

Żebyś w jakieś bagno nie wpadł

No, tak, jak pytam o konkrety, to Darka, ani widu, ani słychu

Hej

Sorry, że sie nie odzywałem. Działo sie tyle przez ostatnie dni, że chyba nie jestem w stanie wszystkiego opisać. Pracuje, idzie mi w pracy coraz lepiej. To koniec dobrych informacji. Dalej mieszkam u rodziców. Za mieszkanie i rachunki gdzie mieszka żona płace ja. Robie przelew na życie i jeszcze coś sam kupuje. Nie stać mnie tak naprawde na to wszystko, ale póki mam jeszcze oszczędności z zagranicy, to tak robie. Teściowa mnie nienawidzi, żona w sumie też. Chodze do psychologa co tydzień od 3 tygodni. Zdążyłem już dzwonić raz na policje i zgłosić sytuacje u dzielnicowego, bo była taka awantura. W sumie nie wiem co więcej napisać, jest ciężko.