Tragedia - Netkobiety.pl

To co piszesz to tak jakbym miał znowu szukać problemu w sobie.
Pracując, pomagając, myśleć o przyszłości rodziny jednocześnie.
Wiesz o co są te pretensje? O to, że kilka lat temu popisywałem z 2 pewnymi osobami.
Nie umawiałem się na nic, nie spotkałem się z nimi. Po prostu te dziewczyny coś do mnie miały
i utrzymywały kontakt. Później kontakt się urwał. O to są pretensje, po ślubie, ,mając rodzine i ciągle doszukując się czegokolwiek.
Mam zamiar żyć, a nie być ofiarą i szukać dalej problemu co ze mną nie tak.

Krzycze, wszystko mnie denerwuje. Nie wiem co jeszcze.
Jest mnóstwo rzeczy, które ja toleruje, rozumiem że ciężko, rozumie że to i tamto.
Nie narzekam wtedy, tylko próbuje znaleźć jakieś rozwiązanie, ofiaruje jakąś pomoc.
Z drugiej strony jest postawa roszczeniowa.
Myśle, że niektóre osoby myślą sobie że jakiś facet tu wchodzi się pożalić, żeby miał wymówke do tego czy do tego.
Albo w ogóle usprawiedliwienie że zdradza i pije co 2 dzień, a co 3 nie ma go w domu.
Tylko, że takim facetom to nie chciałoby się tu siedzieć i pisać tak mi się wydaje.
Już nieraz w takich momentach, że normalnie nie wiedziałem co zrobić, mówiłem kilku osobom że mi po prostu nikt nie wierzy.
Jest chyba jednak ciągle jakiś stereotyp, że facet rozbija rodzine, facet bije, facet to i tamto.
Tylko, że mi teraz nie potrzebne jest to, żeby ktoś mi wierzył albo nie wierzył.
Bo znajomi będą mieli swoje życia i swoje problemy, i nagle się okaże że jestem sam, a do tego dalej z tak problematycznym partnerem.
Odezwe się za jakiś czas. Pozdrawiam Was

Jak to co?
Za dobrze babie, to docenić nie potrafi i szuka dziury w całym, a jeszcze ją mamusia buntuje.
Ileż to naprawdę fajnych związków rozpadło się przez wszystkowiedzące najlepiej mamusie...
Do tego z informacji jakie podał Darek wynika że ona już wcześniej miała jakieś problemy z samą sobą.
Doszły obowiązki przy dzieciach i problemy się nasiliły.
Takim ludziom ciężko pomóc, bo oni nie chcą pomocy, uważają że wszystko z nimi ok, a to partner winny jest wszystkiemu co złe.
Najlepiej od takich wiać i to szybko - bo potrafią wykończyć psychikę.

lilka madrze ci pisze
warto przemyslec

Oiwia brak slow

Oliwia ale ty nie jestes najważniejszaw tym watku, to czy masz racje i czy jestes autorytetem. Przyszłas pomoc, wypowiedzieć sie czy błyszczeć autorytetem i swoją racją.?
Mnie uderzylo w tej historii to jak Darek chce koniecznie zrobic żony chora osobe a z siebie ofiare. Gdzie tutaj miłość szacunek wzajemny? Nie znamy sytuqcji, a tylko jedna wersje i nie mozna wypowiadać sie kategorycznie. Oni sa tylko 2 lata po slubie, maja malutkie dzieci.
Darek raczej ma za uszami sporo, a robi z siebie ofiare.
Jesli jednak pisze prawde ze żona tak zle go traktuje to oczywisxie jest bardzo trudna sytuacja. Jedno napewno on nie docenia zony, dla niego to nic ze zona urodzila mu dzieci jwst z nimi w domu. Ona napewno wolalaby zeby maz byl w domu, obydwoje do pracy.
Według mnie to jedyne wyjście aby byli razem, albo w Polsce albo za granica.
Wymyśliliscie kobiecie nie znając jej,nie bedac psychologiem pelno problemów, zaburzeń psychicznych. Zapewne jej zavhowanie wynika z przemęczenia.Jest szansa dla tego małżeństwa a nie od razu rozwod, zycie na odległość. Darek powienien przerwac takie traktowanie przez zone i wziasc odpowiedzialnosc za rodzine. Nawet nie musza byc razem ale dla dobra dzieci i zony powinein zaopiekowac sie nimi a nie po kilku latach razem uciekać, wymyślac zonie problemy psychiczne. A moze to on ma problemy ze soba ze pozwala sobie na takie traktowanie zamiast tupnac nogą i przerwać to?
Życie nie jest czarno białe.

Darek tupie nogą po swojemu i nie pomaga, nie ma między nimi dialogu. Kobieta, która łapie na dziecko faceta nie jest racjonalnie myśląca, Jedyny błąd Darka to mimo wcześniejszych sygnałów, że coś jest nie tak, wejście w związek z nadzieją że coś się zmieni. Jak życie pokazuje jest tylko gorzej. Wypominanie latami rozmów z jakimiś kobietami też jest masakra, co by się działo jakby facet miał koleżanki z którymi czasem pogada. On nie może mieć nic swojego, swojej przestrzeni. Widać z jego postów, że jest dla rodziny, jak pisałam szuka rozwiązań, nic nie ukrywa przed żoną. Wręcz boi się napisać co sądzi o swoim związku, by ktoś nie poznał, że o o nim mowa.
Wiem z doświadczenia, że są kobiety, które potrafią zrobić z siebie ofiarę a mimo tego potrafią wyniszczyć drugą osobę od środka. Prędzej czy później to kobieta będzie obracać dzieci przeciwko Darkowi, staną się kartą przetargową, zanim zrozumieją, że to nie ojciec jest im wrogiem, minie całe ich dzieciństwo, tak mają histeryczne osoby.

i być razem a nie na odleglosc
bo mając takie problemy tylko wszystko sie nawarstwi i nie bedzie co ratować
ucierpi na tym cala rodzina
jak ktos juz mowil pieniadze to nie wszystko

Oliwio, twój styl pisania jest po prostu CHAMSKI, a nie wyrazisty i tym się charakteryzuje. Stwierdzam tak, w oparciu o twoje wypowiedzi w tym wątku, ale zacytowałam tylko jeden twój post, bo wszystkie są na takim samym poziomie. W innych wątkach nie czytałam i nie widzę takiej potrzeby, tym bardziej, że jak sama się PROMUJESZ, są w podobnym tonie i stylu.
Mówią, że: śmiech to zdrowie,... ale powinien być adekwatny do sytuacji, bo inaczej, to wiesz, że można wyciągnąć inne wnioski.
Grunt, to mieć o sobie dobre zdanie, pochwalam to, z jednym zastrzeżeniem, że jest to z umiarem.

Jak dotąd, to ty cały czas obrażasz żonę Darka i to na podstawie bardzo, ale to bardzo ogólnikowych jego wypowiedzi, dotyczących wzajemnych relacji z żoną.
Nawet, nie zareagował na twoje wyzwiska skierowane w stronę jego żony. Nie zabolało go to, że anonimowa rozmówczyni, obrzuca ją inwektywami.
To jest mężczyzna/mąż???
Nie, to są  k a l e s o n y!!!
Chyba, że w domu też, też lecą podobne epitety i dlatego twoja wypowiedź go nie razi.
Bo co innego krytyka, a co innego jawne obrażanie.

Jak "krowie z pod ogona' wyciągnęło się od niego kilka informacji, ukazujących go w innym, mniej korzystnym świetle, niż się na wstępie zaprezentował.
Tych, w ogóle nie bierzesz pod uwagę.
A twoja MOJSZA RACJA, jest tylko i wyłącznie TWOJA.
I ja, nie zamierzam z nią dyskutować, ja dyskutuję o przedstawionym tutaj problemie, na podstawie FAKTÓW,  a nie dopisywanych zdarzeń., nie tylko zresztą przez ciebie.

Ha, ha, ha... naprawdę "koń by się uśmiał", ilu tutaj zgromadziło się się ekspertów z zakresu psychologii i psychiatrii.
A tak ich mało w przychodniach.

Ap

Ale powiedz, skąd masz tą pewność że ona jest borderką.

Czy myślisz, że nie może tak być że sytuacja ją po prostu przerosła, albo to inne zaburzenie.

A jeśli jest inaczej niż myślisz. Co wtedy. Stracą być może szansę na szczęśliwe życie. Przecież on nawet nie zaczął nic naprawiać. Kiedy niby, przecież ciągle go nie ma.

Czy zauważyłeś , że każdy pisze przez pryzmat własnych doświadczeń, a prawda może być całkiem inna.

Nie znamy jej osobiście.

Darek nie ma obowiązku tkwić z Nią w małżeństwie, ani nawet zatrzymywać się w domu na święta, ale ma obowiązek czynnie i bezpośrednio brać udział w wychowywaniu dzieci.

Od zdiagnowania są kryteria. Nawet na Wikipedii są wystarczająco opisane dla laika. Dla kogoś chcącego czegoś więcej, by wyrobić sobie zdanie dobre będzie "Borderline- jak żyć z osobą o skrajnych emocjach" Paula Masona i Randi Kreger. Jestem jedną z wielu z osób mających wątpliwą przyjemność życia z borderką. Zdarzało mi się wręcz udowadniać psychologom i psychiatrom właśnie to zaburzenie. Tutaj mam  pewność. Jak to udowodnić? To absolutnie nie moja rola. Nikt oprócz Darka nie zna jego żony lepiej, tylko on ma sobie przyporządkować zachowania żony do informacji jakie od nas uzyskał. Bardzo prosty przykład. To co określił w jednym poście jako problemy wychowawcze gdy jego żona była jeszcze nastolatką lub dzieckiem dla mnie jest istotną informacją. Na pewno nie chodzi o jednorazowy wyskok, przy ogólnym obrazie żony jako osoby co najmniej trudnej to konkret. Nawet gdy nie wiemy o co dokładnie chodziło. Świadczy o ciągłości "problemów" ,jest odpowiednikiem - zaburzonego ja. To jeden z podstawowych kryteriów. Takie lampki zaświeciły mi się parokrotnie. By stwierdzić borderline potrzeba spełnić pięć kryteriów. Dla mnie tutaj jest conajmniej tyle. Musiałbym uporządkować cały tekst, by wyłuskać je wszystkie. Wiele rzeczy nawet nie zostało zasygnalizowane, choćby zachowania seksualne. Są dość ważne, ale aż głupio pytać.
Wielkim nieporozumieniem jest stwierdzenie, że Darek to kalesony, a nie chłop. Może mieć, za przeproszeniem, jaja ze stali, a i tak sam nie wyrobi w tym związku jak do tej pory próbował. Wiem jak ciężko jest pojąć właśnie zaburzenie z pogranicza. Ludzie zbyt często nazywają to trudnym charakterem, trudną osobowością. Jak bardzo jest to łudzące i nieprawdziwe może poświadczyć temat "nie radzę sobie z chorobą" z działu psychologia. Wypowiedzi autorki są porażające dla większości, komentarze jakie otrzymywała są porażające dla mnie. Kompletna nieznajomość z czym się wypowiadający spotkali. O ile nie dziwi mnie brak znajomości tematu, sam długo sobie to układałem, a moja rodzina w całości nie łapie jak przebiega i czym się charakteryzuje borderline, o tyle znaczna część psychologów wprost ucieka od osób tak zaburzonych. Jest nawet powiedzenie - jeśli po wyjściu pacjenta psycholog wzgryza się w futrynę, to przed chwilą przyjmował bordera. To bardzo niełatwy temat.
Znaczną zasługę w rozwoju wiedzy i badań nad zaburzeniem z pogranicza mają bliscy takich osób. W podanej powyżej książce są liczne tego przykłady, jak również przypisy i nazwy najbardziej zaawansowanych w temacie i najskuteczniejszych w działaniu i leczeniu stowarzyszeń. Są prowadzone wyłącznie przez bliskich zaburzonych, a obecni tam psychologowie to zaledwie wsparcie. Także wymawianie części z osób wypowiadających się głównie w takich historiach to znaczne lekceważenie.
Na sam koniec. Zaburzenia osobowości to nie choroba psychiczna. Ma swój symbol w międzynarodowym systemie (F60.3) , ale chorobą nie jest.

Mr D

Darek nie musi walczyć o związek, ba nawet nie powinien jeśli nie kocha żony, ale powinien uczciwie podejść do sprawy.

Pamiętajmy, że tak naprawdę nie znamy ich oboje.

Liluś - zgadza się.
Tyle że ja wychodzę z założenia,  że skoro Darek pisze na forum z prośbą o pomoc to pisze prawdę,  opisuje sytuację taką jaka jest, i uczciwie podchodzi do sprawy.

Tym bardziej że opis zachowania jego żony idealnie pasuje do definicji kobiety - toksyka.
Wiem co mówię,  bo matka mojej żony zachowywała się dokładnie tak samo.
Zniszczyła psychicznie swojego męża bo nie uciekł na czas,   dzieciom dzieciństwo zamieniła w piekło, a gdy dorosły próbowała niszczyć im związki.
I zawsze winni byli wszyscy tylko nie ona.
Od takich ludzi się wieje i to jak najdalej.

A hipokryzją jest to że  niektóre forumowiczki z uporem próbują obarczać Darka winą.

Solidarność jajników też ma chyba jakieś granice.

gdyby Darek mial wszystko w "doopie" to zostawil by zone z dwojka dzieci i nawet sie nie zajaknal, nie mowiac o wypisywaniu postow na forum. nikogo nie mozna szantazowac ani slubem, ani dziecmi- to nie jest dozywotni wyrok, zwiazek ZAWSZE opiera sie na dobrowolnosci- niektore kobiety powinny to miec wbijane do glowek od urodzenia.

oczywiscie mozemy zalozyc, ze ludzie na forach zwyczajnie klamia, wybielaja sie oczerniajac innych- ale jaki ma wtedy sens radzenie cokolwiek? jesli Darek nie pisze prawdy to rowniez twoje porady sa bezsensowne. jesli chodzi ci o wyrzucenie swojego wlasnego zalu i potepienie tego z czym TY SAMA nie radzisz sobie w zyciu to krotkotrwala jest to otucha:(

to forum (rowniez) charakteryzuje proba wplywania na moralnosc poszczegolnych ludzi oraz stworzenia "systemu", ktorego przekroczenie oznacza banicje - tylko, ze to nie dziala i nie zadziala- tam na zewnatrz swiat i tak rzadzi sie swoimi prawami.

Uleciał mi dłuuugi post w kosmos....
Może go później odtworzę.... a teraz takie podstawowe pytanie dla Darka:
Jaką przyczynę podasz w piśmie rozwodowym do Sądu?

Zakładam, że choć się nie odzywasz, to czytasz swój wątek.

Nie trzeba być heterą by komuś uprzykrzyć życie. Chyba co niektórzy zbyt emocjonalnie podchodzą do tego wątku. Człowiek ma prawo do spokoju, Darek cały czas tłumaczył tej kobiecie, że coś jest nie tak. Więc ostatecznie wziął sprawy w swoje ręce. Jak czytam, że Darek posłużył się swoją żoną do spełnienia marzeń o rodzinie to mi słabo, wątpię by chciał stworzyć rodzinę w której są same żale. Tak samo czy rozmowa z innymi kobietami to zbrodnia, zakazanie kontaktu z ludźmi jest jak ograniczenie swobód. Zarzucanie że nie pisze w wątku też jest wariactwem, ma być tu i teraz, tak odbieram tą dyskusje.

Podzielili sie rola w małżeństwie on zarabia ona wychowuje dzieci, wiec osobiście nie rozumiem pretensji.

Rzuciłyście się na niego jak wściekłe harpie tak tylko chciałam zauważyć. W wątku mogę tak samo się udzielać jak inni użytkownicy. Dziękuję i pozdrawiam.

post wyzej napisalam ze jasne moze odejsc ale niech żonie nie wymysla chorób psychicznych, zeby potem napisac ze chce zamieszkac tylko sam z dziećmi
i slabe jest zarzucanie zonie wrobienia go w dwojke dzieci

to tyle co do bycia hipokrytka i rozróżniania winy tylko i wyłącznie ze wzgledu na płeć danej osoby

Apologises

Nadal uważam, że rozpatrujesz historię Darka przez pryzmat swojej, a ten przypadek może być całkiem inny.

Dlaczego nie zakładać obu wariantów?

Czy naprawdę nie potrafisz wczuć się w rolę młodej, samotnej matki?

Chyba nie, ale w końcu jesteś mężczyzną. Czujesz, myślisz i wyrażasz się jak facet.

Nie można oczekiwać, że kobieta będzie zachowywać się jak facet i odwrotnie.

Moim zdanie sytuacja nie jest bez wyjścia, tylko że widać że Darek już nie chce swojej żony.

Ma prawo odejść od żony, ale ma też obowiązek zachować się otwarcie i uczciwie w stosunku do Niej oraz sprawować bezpośrednią opiekę nad dziećmi, które na stałe powinny mieć jednak dom przy matce, bo dla nich to jest korzystniejsze. Weekendy dla ojca. Ta kobieta też w końcu ma prawo spotkać mężczyznę, który Ją będzie kochał. Każdy ma prawo kochać i być kochanym. Zresztą tylko to może pomóc Jej, a w rezultacie i odegrać pozytywną rolę w stosunku do dzieci. Bo po prostu będąc szczęśliwa będzie lepszą mamą.

Lilka ,w pełni rozumiem sytuację tej młodej kobiety. Nie godzę się jednak na skrajne zachowania. Darek nawet wszystkiego nie opowiedział o reakcjach i zachowaniach żony. Podał jedynie ,że są identyczne z tymi, które znalazł na "odtrutki na toksycznych". Tam są tłumaczenia psycholog ze stanów i wybacz za wyrażenie -nikt się nie pier... z toksycznością. Chłop który nigdzie nie nazwał żony wariatką, zgadza się z dość ostrym opisem borderline? Z powietrza się to nie wzięło. Znaczna część fachowców twierdzi, że toksyczność relacji dwojga ludzi ocenia się po ofierze. Co musiało się stać ze zdrowym, młodym chłopem, że stoi na krawędzi?
Odrzucasz udokumentowany fakt -między 1-2.7% populacji ma to borderline, zdiagnozowane. Ile chodzi nie zdiagnozowanych? Jak bardzo nieprawdopodobne jest zaburzenie u tej kobiety Twoim zdaniem?
Czy jest możliwe ,że Darek na początku znajomości nie podejrzewał żadnych niepojących symptomów? Przecież to klasyka tego zaburzenia! Opisana w prawie 100% historii takich ludzi.
Moje doświadczenie z moim małżeństwem to jedno, dzięki temu zainteresowałem się borderline i im dłużej poznaję to cholerstwo, tym więcej widzę. Tego jest pełno wokół nas.
Żona Darka ma pełne prawo do szczęścia, nie mi to prawo odbierać czy oczymkolwiek decydować. Tyle, że ona szczęśliwa nie będzie. Łaknie swoich jazd, huśtawek nastrojów jak my powietrza. Nie pójdzie też sama do żadnego psychiatry, psychologa. Niechęć do takich medyków, niedopuszczanie do myśli, że coś robi źle, że coś jest z psychiką to norma. Proszę przeczytaj w dziale psychologia "nie radzę sobie z chorobą" założone przez chora1989. Właśnie tak to działa. Masz tam myśli i opis z pierwszej ręki-od samej borderki.
Teraz pomyśl co ma zrobić Darek, wiedząc, że zachowanie żony normalne nie jest? Ma siedzieć na dupie bezradnie? Zostawić dzieci pod opieką kogoś komu już nie ufa, nie wie co kobiecie znów strzeli? Ma być spokojny o dzieci? Spojrzałabyś uczciwie w lustro na jego miejscu? Nie każdy ojciec zasługuje na miano ojca, nie każda kobieta rodząc dzieci, będzie dla nich najlepszą matką. Ale co tam niech się chłop wykończy dzieciaki poczują schizy matki w imię poprawności.
Uwierz, że Darek walcząc o swoje dzieci, ma wielkie szanse uzyskać opiekę nad nimi. A w Polsce za darmo praw matkom się nie odbiera.

Liluś,  ten koleś jest niereformowalny.
Czytałem temat,  i on dostał dobre  porady co ma zrobić.
Forum bardziej mu nie pomoże,  bo on czyta, ale  to do niego nie dociera.
Jemu może pomóc tylko psycholog,  a nikt z nas go tam siłą nie zaciągnie.

Napisałeś "skutecznej terapii". Myślałam, że twierdzisz, że to nie możliwe. Że nie ma skutecznej terapii i border zawsze zostaje borderem.

Ap zgoda, wiesz o borderach dużo.

Ale czy masz prawo określić żonę Darka borderką, nie znając Jej? Masz prawo przypiąć jej taką etykietkę?
Tylko lekarz może stwierdzić czy i co Jej jest.

Odpowiedz mi w końcu na to jedno pytanie: czy nie ma takiej możliwości, że ona jest normalna tylko za dużo na raz się jej na głowę zwaliło.
No powiedz, czy normalny człowiek nie może "drzeć mordy" czasami?

OK Apologises, mówię pas, ale pozostaję przy swoim stanowisku.
Pomyśl, co by się stało gdyby mój mąż zostawił mnie w tym ciężkim okresie?

Co Twoim zdaniem wyleczyło Rachel?

Apologises

Moje zdanie jest inne.

Dr P. wybrał Rachel, bo jak sam mówił była wyjątkowa, wybrał i nigdy z Niej nie zrezygnował.Mimo tego co robiła pokazał Jej, że nigdy nie zrezygnuje bo Mu na Niej zależy. Kiedy Rachel się przekonała, że może powiedzieć mu o wszystkich swoich uczuciach, zrobiła to i zrobiła to tylko dlatego, że mu zaufała. Zrozumiała że mimo tego co czuje i tego jak się zachowuje, on nigdy Jej nie odrzuci, że wszystko co robi Dr P. robi dla jej dobra. Dr P. dał jej to czego potrzebowała w dzieciństwie, bezwarunkową miłość, bezpieczeństwo i zaufanie. Tak, zrobił to poprzez swoje konsekwentne zachowanie.
Ja nie twierdziłam, że to miłość męża uratowała Rachel. Była to ojcowska miłość Dr P. do Rachel. Ona poczuła, że on ją naprawdę pokochał taką jaka jest.

O tym, że mąż Ją kocha Rachel zawsze wiedziała. Ta miłość też była Jej potrzebna, ale mąż nie mógł Jej wyleczyć, tak samo była Jej potrzebna miłość Jej dzieci, przyjaciół i zrozumienie księdza z parafii.

Dla mnie to smutne, że uważasz, że pasy i psychiatryk Ją wyleczyły.

Moim zdaniem kobieta i mężczyzna są jak dwie odległe galaktyki. Mogą się jednak nawzajem zaakceptować, to że czują i wyrażają siebie inaczej, mimo, że do końca nigdy się nawzajem nie zrozumieją.

Rozmawiałam wczoraj ze swoją przyjaciółką, powiedziała że czytała tą książkę i że u nas takich lekarzy nie ma.
W takich ośrodkach jak Kraków, kilku psychiatrów pracuje z jedna osobą, żeby postawić diagnozę, a mimo to w czasie leczenia diagnozy się zmieniają. Ona miała zmienioną diagnozę. Przyznała jednak że przypadek borderline nie jest trudny do zdiagnozowania.

Hej. Tak więc próby rozmów o tym czemu jest tak jak jest kończyły sie kłotniami. Po kilku dniach mojego pobytu i sprzeczce telefon do Mamusi i straszenie mnie z obydwu stron. Zauważyłem że Teściowa mówi żonie co ta ma robić w domu, z dziećmi. No ale żona daje na to też przyzwolenie. Oszczerstw, wyzwisk pod moim adresem nie zlicze. Próba wyjścia z dziećmi na spacer do dziadków kończy sie awanturą, straszeniem policją z Jej strony.
Chciałem wszystko przemilczeć i po prostu być jak najwięcej z dziećmi. Jednak po tym co non stop słysze mam ochote krzyczeć albo uderzyć, wole wyjść. Wyprowadziłem sie z domu, u adwokata feż byłem. Składam pozew. Wesołych Świąt...

Z góry uprzedzam, że nie czytałam wszystkich postów...

Według mnie, młode małżeństwo z dwójką małych dzieci, żyjących na odległość nie przetrwa.

Co z tego, że on zarabia na dom, jak jego w tym domu nie ma?!? Pieniądze to nie wszystko, ona zajmuje się dziećmi sama!!! Myślicie, że to jest łatwe? Mieć cały dom na swojej głowie?

Dlaczego Autor nie znajdzie pracy w kraju? ( przepraszam, może gdzieś to było napisane i nie znam odpowiedzi) Czy nie lepiej zarobić trochę mniej ale być blisko siebie?

Właśnie dlatego związki się rozpadają. Bo ON zarabia a ONA nic nie robi...absurd. Ona pracuje więcej od niego, bo robi kilkanaście rzeczy na raz...

Ludzie, co z Wami?? Pieniądze nie uszczęśliwiają i nie są warte nic, jeśli patrzymy jak umiera miłość...

Zgadza się Apologises..
Sądząc po tym, co napisał, czeka go niezła jazda ze strony tego duetu teściowa - jż..
One nie cofną się przed niczym..
I na to Darek musisz być nie tylko gotowy, ale również mieć za sobą solidne argumenty i dowody..
Bo tego, że nagle okażesz się alkoholikiem, że używasz przemocy i co tylko sobie winszujesz,  możesz być pewny..
Usłyszysz o sobie takie rzeczy, że oczy zrobią się jak u kota nocą w ciemności

Nie szkodzi, że nie czytałaś całości, ale moim zdaniem trafnie oceniłaś sytuację.
Najlepiej skoncentrować się na wpisach autora, bo wypowiedzi adwersarzy, to w większości diagnozy forumowych "doktorów" przypisujące żonie Darka odchylenia psychiczne. Zresztą sam autor na wstępie to zasugerował.

W czwartek jadąc autobusem byłam mimowolnym słuchaczem rozmowy dwóch pań - jedna moda, a druga ok. 60-tki.
Ta młoda zdenerwowanym głosem nadawała na męża, że wszystko jest na jej głowie (dwójka dzieci), bo mąż za granicą pracuje, rzadko przyjeżdża, ale
rozmawiają na skype. Dla dzieci, to za mało, bardzo tęsknią. A ją zaczynają te przyjazdy denerwować, bo pobyt męża powoduje w domu spięcia. Czasem woli, żeby jak najszybciej wyjechał.
Starsza pani, że ją rozumie, bo jej mąż pracował tak ok. dwóch lat, a jeszcze wtedy nie było internetu, więc tylko kontakt telefoniczny i też nie często, bo komórek nie było, a stacjonarne połączenia bardzo drogie. Gdy przyjeżdżał, a też rzadko, to nie mógł się "odnaleźć" w domu - wszystko go denerwowało, odwykł od rodziny, ich codziennych problemów... z ochotą wracał na obczyznę. Podczas jego pobytu były kłótnie i swary.
Wypisz, wymaluj, problem niczym u autora.

Do Darka:
Wcześniej pytałam i ponawiam pytanie: jaki powód rozwodu podasz w pozwie?

Do Mrd:
może tak grzeczniej, bez tego tykania!!!
Owszem, konflikt był wcześniej, ale się nasilił po wyjeździe Darka.
Podałam przykład z zasłyszanej rozmowy, jak rozłąka może drastycznie wpłynąć na stosunki w małżeństwie.
A co dopiero, gdy już wcześniej były niesnaski.
To ja proponuję ci, ze zrozumieniem przeczytać wypowiedzi autora i pomimo bardzo okrojonych informacji prawidłowo ocenić jego zarys charakterologiczny.

Mówią, że jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze, a ja ze swoich obserwacji dodam, że: jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o robotę.
I w tym przypadku tak właśnie jest!
Przed ślubem byli razem już kilka lat. Ile, to niewiadoma, bo informacje o tym są bardzo ogólne, jak zresztą wszystkie inne, ale ja zakładam, że ok. minimum trzech lat. Zatem nie tak krótko się znali, a oboje są w wieku ok. 30 lat, więc pora była zalegalizować związek, tym bardziej, że jest dwoje dzieci.
Darek wspomina, że już w czasie ciąży żona "pokazywała rogi". Na czym polegały ich wcześniejsze utarczki, też nie wiadomo. Niemniej nie były aż tak drastyczne, skoro zdecydowali się na ślub.
Po ślubie zabrakło mu wolnego czasu dla siebie, w wyniku natłoku prac w domu, które wykonywał po przyjściu z pracy. Poczuł się wykorzystywany przez żonę.
Dlaczego wykorzystywany?
Przecież jest dwoje małych dzieci, które wymagają zajmowania się nimi przez 24 godź./dobę.
Gdy był w pracy, to dziećmi zajmowała się żona i obrządkiem domu - zatem też pracowała.
A gdy byli razem, to co, leżała?
Darek ma o sobie dobre mniemanie, jaki to on jest doskonały, a tu żona nie jest zadowolona z jego prac i na dodatek za wzór wskazuje innych mężów.
Konflikt gotowy!
Ze swej strony, tutaj w swych wypowiedziach, też ani jednym słowem jej nie pochwalił, a w domu?
Po wyjeździe do pracy za granicę jest jeszcze gorzej, pretensje żony się nasilają, bo została sama z dziećmi, gdy mąż przyjeżdża, to sprawdza mu laptopa, mając na uwadze jego wcześniejsze internetowe kontakty z dwiema kobietami.
Mąż chce mieć spokój, taki jaki ma na wyjeździe, a w domu tylko jazgot i pretensje... o NIC (?).

Historia Darka, ma głębsze podłoże.
Kolejny raz podkreślam, że moim zdaniem, wiele sytuacji dających pełniejszy obraz na przedstawioną historię, jest tutaj nie opisanych, a te podane, są bardzo ogólne.
No cóż, ale skoro klamka zapadła...

.

Ja też mam prawo się wypowiadać.
A moim zdaniem jesteś hipokrytką.

Cześć Darek

Nie powiem, a nie mówiłam Pewnie, że Cię pamiętamy.

Darek takie są kobiety, nie potrafią przeskoczyć zdrady emocjonalnej, nie Ty pierwszy to przerabiasz.

Po zdradzie nie ma szczęścia w związku, to tylko iluzja, która nawet po kilku latach pryśnie jak bańka mydlana.

Bez przerobienia tego tematu i postawienia sprawy jasno i szczerze nie dacie sobie z tym rady.

Jeżeli nie opiszesz uczciwie tego co wtedy się wydarzyło, to nie wyciągniesz dobrych wniosków z tego co ci tu forumowicze napiszą.

Miom zdaniem warto zawalczyć jeszcze ten ostatni raz, bo gra o wysoką stawkę.

Tylko najpierw odpowiedz sobie na podstawowe pytanie, czy kochasz swoją żonę, czy chcesz z nią być.

Dobrze, że wracasz do Polski bo dzieci Cię potrzebują.

Darek ale powiedz czy kochasz żonę i czy chcesz z Nią być?

Wiem, że to trudne pytanie, ale zasadnicze.