Tragedia - Netkobiety.pl

Oliwia, Ty sobie gęby Matką Teresą nie wycieraj, bo Ona swoje życie poświęciła Tym najmniejszym, najuboższym, niechciany i nieuleczalnie chorym, Tym na których Ty byś nawet nie spojrzała.

Apologises

Zatrzymajmy się jeszcze chwilę na tych dzieciach.

Ty mówisz Darek musi odejść od żony. OK . Zgoda, choćby z tego powodu że Jej nie kocha.

Czy jego żona jest borderką, to może stwierdzić tylko psychiatra. I pamiętaj, że znamy tylko jedną wersję.
Skąd wiesz, że to nie frustracja spowodowana problemami, o których pisałam, albo nawet depresja, która też może przejawiać się agresją a nie wycofaniem.
Skąd masz tą pewność, aby wydać wyrok.

Ale pominąwszy nawet to. Dobra przyjmijmy, że nawet jest tą borderką.

Tylko widzisz, Darek odchodzi od żony, ale dla mnie również od dzieci. Moim zdaniem już odszedł od Nich.
I to uważam za niedobre.
Bo widzisz, jakim sposobem on może brać czynny udział w życiu dzieci skoro mieszka tak daleko od Nich.

Co innego gdyby z żoną podzielili się opieką nad Nimi, powiedzmy, w tygodniu mama a w weekendy tata.
Wtedy dzieci miałyby kontakt z tym zdrowym rodzicem, a nawet Darek wyznaczałby granice swojej żonie których przekraczać nie wolno, może to dałoby jej do myślenia i zapoczątkowało drogę zdrowienia dla dzieci.

A tak, Darek jest daleko, a wtedy więź między ludźmi zanika, staną się sobie obcy, a dzieci skazane będą na jeszcze bardziej zdołowaną matkę.

Co Ty o tym myślisz Ap?

Lubię dyskusje na argumenty, to poszerza horyzonty.

Lilka, a skąd wiesz czy matka Teresa nie była zaburzona? Czy chodziłaś za nia krok w krok, że taka jesteś pewna jej wspaniałości i szlachetności? A dlaczego nie stawia się na piedestale armii ludzi, którzy pomagali tej kobiecie, ale to ona zebrała laury?A może byli jeszcze bardzie ofiarni od niej?Tu w Polsce też mamy kilka przykladów, jak to jakiś gwiazdor wywindował się na plecach prawdziwych bohaterów, żył i zyje nadal niczym wielkie panisko podczas, gdy prawdziwi bohaterowie ledwo wiążą koniec z końcem. W końcu zawsze chodzi o produkowanie symboli a uzytek ciemnych mas.
Powyższe to taki dość ponury żart.
koni, idąc twoim tokiem rozumowania to właściwie nie wiadomo byłoby jakich rad komuś udzielać, bo tak naprawdę w każdym przypadku należałoby zachęcać kogoś do rozmowy i do terapii. Ktoś tu pisze i przedstaiw swój problem i z tego, co napisał jasno wynika, że tkwi w toksyku i to toksyku pelna gębą. Ja czytam post takiego autora i mysle sobie "a wała, ja ci nie wierzę człowieku, to na pewno ty masz zaburzenia, na pewno ty wszystko rozwalasz, a tutaj piszesz same kłamstwa, aha nie dam sie nabrac id." i co robię? no oczywiście siadam i zaczynam snuć różne hipotezy, które autora, być może, obchodza tyle, ile zeszłoroczny snieg, bo nijak się maja do jego sytuacji i oczywiście zalecam mu terapię dla par i ROZMOWY, LICZNE ROZMOWY Z PARTNEREM, ROZMOWY AŻ DO SMIERCI AUTORA- no nie wyobrażam sobie, bym ja udzielała się na takim forum. Albo rozwaliłabym panującą tak manierę, modę, styl, obojętne jak to zwał, albo machnełabym ręką i dałabym sobie spokój z takim forum "aha, chodzi ci o to forum?a daj sobie spokój. Wiesz, że ja mam męża pijaka, ktory mnie leje,  a oni podejrzewają, że to ja chleję i leję męża i właśnie poradzili mi, bym poszła wraz z mężem na terapię i starała się jak najwięcej z nim rozmawiać i wiesz inni, którzy tam piszą tez dostają takie rady, beznadziejne forum, tam udzielają się ludzie który żyją na zupełnie innej planecie niż ja albo ty, nie warto szukać tam porady, bo tak ci tam poradzą, że wyjdziesz jeszcze bardziej ogłupiała" Powiem tak- ja działalność na tym forum pojmuję tak, że jakby z góry zakładam, że jakis autor opisał prawdziwa wersję zdarzeń i do tego, co on napisał ja się odnoszę. Nie jestem twardogłowym matołkiem, który nie potrafiłby czytać między wierszami, lecz osobą na tyle bystrą, że pewne rzeczy sa dla mnie czytelne na pierwszy rzut oka. Nie zmienię swoich poglądów ani sposobu ich wyrażania, ponieważ mam ku temu swoje powody. Nie będę snuła tutaj filozoficznych teorii oderwanych od realnego życia, bo to bez sensu. Ja wolę praktyczne rady, zyciowe, a nie wzięte z chmury dyrdymały, które dany autor o kant doopy może sobie rozbić. 
Będę pisała to, co uznam za stosowne i właściwe dla autora danego wątku. Przed nikim nie będę się tłumaczyć ani, tym bardziej, pisać pod publiczke, by nie narazić się innym userom. Mnie obchodza tylko autorzy wątków i ich problemy. Jeszcze tego by mi brakowało, żebym od czasu do czasu miała kłócic się z kimś tutaj. Nie podoba ci się człowieku to, co ja pisze, to omijaj moje posty szerokim łukiem, nie czytaj ich i tyle. Ja z tego powodu na pewno nie wpadnę w czarną otchłań rozpaczy. Zakończyłam dyskusję.

Lilka,  poruszyłaś parę niezależnych tematów, więc po kolei.
Dlaczego cześć osób ma tak wyraźnie sprecyzowane zdanie o borderline, czy toksykach w ogóle? Ponieważ jeśli nie wszyscy, to prawie wszyscy przeszli przez to bagno. Ja sam musiałbym tu opisać swoją historię, ale nie mam takiej potrzeby dla siebie samego, moja historia i historia mojej żony jest już w necie, ja sam w dużej mierze uporałem się ze swoim współuzależnieniem i choć moja historia nie ma jeszcze końca jestem już daleko po najgorszym. Może przyjdzie czas, gdy napiszę książkę. Znam Olivię i jej doświadczenia, ma bardzo staranne oparcie swojej wiedzy i przekonań, kojarzę również Aftera z innego forum, choć pod innym nickiem. Nasze przekonania to nie oszołomstwo.
Temat zaburzeń jest ciężko odbierany w społeczeństwie, istnieje wiele niewiedzy i fałszywych informacji. Dlatego bardzo często porównuję zaburzenia do bardziej znanego alkoholizmu, choć i tutaj z wiedzą społeczną szału nie ma. Pojawiają się jakieś artykuły w prasie, ale głównym źródłem informacji o zaburzeniach dla ludzi z zewnątrz pozostaje net. I to jest bardzo smutne. Ludzie tacy jak Olivia, After, ja i dzięki Bogu nawet parę osób, które same zaburzone, a wychodząc ze swojego bagna mówimy dokładnie to samo. Wszystko jest zgodne z wiedzą medyczną. Kto chce sprawdzić może podjąć trud. Najlepsze źródło to publikacje ze stanów i parę angielskich.
Sama wiedza to jedno. Borderline jest tak nietypowym i odbiegającym od wszelkich norm społecznych, że przeciętnemu człowiekowi naprawdę ciężko uwierzyć w patologię tego zaburzenia. Dlatego w ogóle nie dziwię się odbiorowi Twojemu, czy paru innych osób. Moja rodzina i znajomi doskonale wiedzą o zaburzeniu mojej żony, ale reagują jakby mieli do czynienia ze zdrową osobą. Wiecznie są zdziwieni ciągłymi akcjami. To trzeba przeżyć, by uwierzyć.
Większość z nas, ja , After, tu cię zadziwię - nawet Olivia! , doskonale wiemy o tragedii osób dotkniętych borderline. Znamy przyczyny ich nieszczęścia i naprawdę nikomu byśmy nie życzyli tego co większość tych osób przeszło. Dość sporo możesz poczytać na "emocje pro".Są tam alkoholizm, bicie, znęcanie psychiczne, wykorzystywanie seksualne, wszystko co najgorsze. Współczujemy tym ludziom i jednocześnie nie godzimy się, że oni powtarzają dokładnie te same okropieństwa.
Najdosadniej -matki topiące swoje dzieci, ojcowie gwałcący swoje dzieci, matka małej Madzi z Sosnowca to najgorsze przykłady i bardzo skrajne, ale to właśnie te klimaty. Wewnątrz wszystkich zaburzeńców przebiegają te same procesy. Nikt dobrocią nie zmieni matki Madzi.
Darek już przedstawił swój plan na życie. Będzie walczył o dzieci, bo tego chce. Musi dojrzeć jeszcze do wielu decyzji, poznać siebie, schematy borderline, uporać się z własnym współuzależnieniem (i to jest naprawdę poważna sprawa). Będzie mu ciężko odebrać matce dzieci i na razie nie o to chodzi. Jeśli nie będzie próbował odebrać miłości dzieci do matki i matki do dzieci, będzie już zwycięzcą.
Straty dla dzieci i szkody już są. Tylko na moim przykładzie - obydwoje moich dzieci ma problemy. Córa już pełnoletnia ma zaburzenia po matce, syn dopiero początki. Z całej rodziny tylko zwierzęta nie mają swoich psychologów.
Jestem na etapie, gdzie dla własnego dobra (taki specjalny egoizm) rozmawiam i pomagam ludziom ,ofiarom zaburzeńców i rozmawiam z wieloma toksykami. Nie ma różnicy w sensie komu pomóc. Jest przepaść w szansie na odbiór tej pomocy, docenieniu i skuteczności starań.
Jest mi żal Darka, jego żony i dzieci. Jestem jednak przekonany, że dzięki właśnie takiej decyzji jaką podjął, stwarza szansę na normalność dla całej swojej rodziny. Nawet dla jego żony.

Dlaczego tej samej zasady nie stosujesz do innych?

Ty wspomniałaś o Matce Teresie, nie ja. Gdybyś podała którąś z jej sióstr moja odpowiedź była by taka sama.
Gdzie napisałam, że nie cenię pracy każdej z nich. I kto zapoczątkował ich działalność?

Poczytaj dokładnie moje wypowiedzi w różnych wątkach, bo przypisujesz mi stanowiska których nigdy nie zajmowałam.

Ech ta katolicka propaganda...
Goebbels przy tym to pikuś.
Pewnie ten klecha z Wadowic co to chronił pedofilów i wyświęcał zbrodniarzy to też wzór cnót wszelakich?

A wracając do tematu : dla dzieci - z dwojga złego - lepiej słuchać tylko wrzasków matki,  niż tych samych wrzasków połączonych z awanturami i gnojeniem ich ojca.

Inna sprawa że na rozwodzie dzieci nie stracą,  a wręcz zyskają.
Przecież już od pewnego czasu ojciec nie mieszka z nimi,  więc częstotliwość jego spotkań z dziećmi niewiele się zmieni.
Za to czas który teraz traci na użeranie się z żoną będzie mógł poświęcić wyłącznie dzieciom.
A zdrowszy psychicznie będzie lepszym ojcem.

Ap obrażanie innych i przypisywanie im nie wypowiedzianych słów to chwyty poniżej pasa i na pewno do nikogo nie trafiają.

Pozdrawiam

Lilka, jesteś świetna w takich wątkach, gdy rzecz  odnosi się do zwykłej zdrady (mogę pomylic troszkę tytuł, ale gdy wypowiadzasz się w wątku "porzucił mnie po 13 latach" dziewczyny z Wrocławia, której mąż zalicza którąś tam z kolei wywłokę i  dziewczyna wreszcie poszła po rozum do głowy, żeby pozbyć się kur...rza ze swojego zycia- tam twoje rady sa bardzo mądre, jednak gdy wątek dotyczy sprawy związanej z jakimś zaburzeniem osobowości, ty kompletnie nie wyczuwasz takich klimatów. Takie klimaty wyczuwam tylko ja, josz, After, apologises, cyngli, wielokropek, Ekskop, cb, mika_a, ryba, Elle88, Majka szpilka, jaMajka, vinnga, Feniks i Klio, i parę innych osób. Zdecydowana większość userów nadal nie wie czym sa zaburzenia osobowości i dlaczego nie wolno pod żadnym pozorem nie wolno zachęcać kogoś do trwania w takich chorych relacjach.
Ale ok. niech każdy robi swoje i raz mnie uda się trafić w dziesiątkę, innym razem uda się to tobie albo komus innemu. Pozdrawiam cię.

Wracając do tematu zony, wypomina Wasza wspólna przeszłość, czy życie które było przed Wami. Najwyraźniej nie zamknęła tematu stad te wypominki.

Ja wybrałem swoją drogę. Moja miłość do żony nie ma związku z moimi decyzjami. Nie pozwoliłem odepchnąć się od dzieci, nigdy nie wyprowadziłem się na dłużej niż parę dni (poza terapiami i pobytami w szpitalach). Nigdy nie dopuszczałem do przemocy fizycznej i psychicznej, gasiłem ją jak tylko mogłem. A ta przemoc mimo wszystko była. Posunąłem się do zgłoszenia znęcania na policję i do prokuratury. Przypłaciłem to głęboką depresją, próbami samobojczymi, przeżyłem zdrady, pomówienia i co tylko chcesz. Do przodu poszło, gdy zmieniłem swoje nastawienie, gdy poznałem schematy zaburzenia i współuzależnienia. Moje szczęście polega na moim alkoholizmie, spotkałem na swojej drodze dobrych i mądrych ludzi.
Na miejscu Darka wróciłbym do kraju, podjął swoją terapię, dbał o dzieciaki, zaczął mówić o toksyczności  relacji z żoną, uregulował prawa do opieki nad dziećmi, załatwił rozdzielność majątkową. Rozwód to opcja, nie konieczność. Darek jeszcze bardzo długo będzie miał kontakt z żoną, nie urwie tego całkowicie, bo musiałby opuścić własne dzieci. Dobra przychodnia na NFZ dla niego jest przy szpitalu psychiatrycznym w Kraków. To najlepszy szpital w kraju jeśli chodzi o zaburzenia osobowości.

Do mnie to przemawia. A do Ciebie Darku?

Oliwia

Jak można pomóc Straconej Nadziei z wątku "Minęło tyle czasu"?
Ona tak bardzo cierpi.

Co do powrotu to jeszcze nie wiem.
Musze myśleć o dzieciach i ich przyszłości i o swojej też, a to wszystko wiąże się rówież poniekąd z finansami i tą pracą tutaj.
Już ograniczyłem kontakt nawet będąc tutaj, bo nie mam już sił wysłuchiwać tego wszystkiego.
Przestałem się po prostu odzywać do Niej i za niedługo będe w Polsce.
Na pewno podejme stanowcze decyzje, złoże dokumenty o rozwód.
Nic nie strace, i tak narazie moje starania idą na nic.
Troche to paradoksalne, ale to że złoże pozew może jeszcze pomóc.

Darek - i tak trzymaj.
Pozew rozwodowy zawsze można wycofać - jeśli ona zrozumie swoje błędy i zacznie coś z nimi robić.
A jeśli nie zrozumie - im szybciej się od niej uwolnisz tym lepiej.
Lepiej dla Ciebie, bo uratujesz swoją psychikę, i lepiej dla dzieci,  bo przynajmniej nie będą musiały oglądać kłótni rodziców.

Dzięki Oliwia.

Myślałam właśnie nad tym czy pisać na forum, bo nie chciałabym nikomu zaszkodzić.

Oliwia, doradzalam rozmowe bo Darek prosil o opinie. Nie oznacza to, ze namawiam go na trwanie w tym zwiazku bez wzgledu na wszystko. Chcialam tez dac do zrozumienia, ze zona nie musi byc borderka. Zdecydowanie ma problem, z ktorym nie potrafi sobie sama poradzic i wyzywa sie na Darku. Zakladam, ze wczesniej ukladalo sie miedzy nimi dobrze, do pewnego momentu.
Jak moim zdaniem powinna wygladac ta rozmowa? Przede wszystkim bez nerwow i wyzwisk. Jesli zona nie potrafi, to moze chociaz Darek postara sie zachowac spokoj. Sam pisze, ze kazda rozmowa konczyla sie klotnia i on wychodzil trzaskajac drzwiami. To oznacza, ze prawdziwa rozmowa sie nigdy nie odbyla.
Prosta sprawa:
1: o co Ci chodzi, dlaczego sie tak zachowujesz
2: czy masz jakis konkretny powod dla ktorego mnie tak traktujesz
3: nie mam zamiaru znosic tego dluzej i nie pozwole zebys mnie tak traktowala
4: uwazam ze dzieje sie z Toba/nami cos zlego
5: moim zdaniem powinnas/powinnismy isc na terapie przynajmniej dla dobra naszych dzieci
6: skoro nie masz mi nic wiecej do powiedzenia, to nie mam wyjscia i odchodze, bo mam juz dosc

Rozmowa nie oznacza dla mnie blagania o litosc i wiecznego tlumaczenia i proszenia. Jesli zona nie chce wyjasnic o co chodzi i nie chce tym samym pomocy od Darka, to na sile jej nie zmusi. Jedna konkretna rozmowa rozpoczeta i doprowadzona do samego konca. Twardo podjeta decyzja i konsekwentne dzialanie. A noz zona zachowa sie po ludzku i powie co jej lezy na watrobie. To wersja optymistyczna w sytuacji, gdy kobieta jest sfrustrowana i wykonczona psychicznie zaistniala sytuacja, i sama nie wie, jak sobie z tym poradzic. Czyli ludzka slabosc. Jesli jednak jest to powazne zaburzenie, to z tej rozmowy nie wyniknie nic nowego,a Darek przynajmniej postawi sprawe jasno. Dal jej szanse, ona nie skorzystala, to koniec. Wtedy walczy o swoj spokoj psychiczny, o poczucie wlasnej wartosci i o dobro dzieci. Takiej rozmowy Darek nie odbyl.
Brak reakcji z jej strony da odpowiedz Darkowi co dalej. A jesli zona zdecyduje sie na pomoc, to tez nie oznacza ze musza byc razem. Sa pary, ktorym  odejscie pomaga. Mimo wszystko to odejscie musi byc poprzedzone rozmowa ( tak uwazam), zeby osoba opuszczana miala swiadomosc/zostala poinformowana z jakiego powodu zostaje sama. Inaczej moze sie nic nie zmienic, a cala wina zostanie zrzucona na Darka. Nie mowiac juz o wykorzystaniu tego w walce o opieke nad dziecmi.
Moze rodzina tez powinna poznac prawde z Twoich ust, bo zapewne poznaja inna wersje.
Nie upieram sie przy moim podejsciu do sprawy, bo Darek wybierze to co mu blizsze. To tylko moja opinia.

Swoją drogą jeśli żona z mamusią zdecydują się ( co jest wysoce prawdopodobne ) na otwartą wojnę i wymianę ciosów z Darkiem w sądzie,  może to - paradoksalnie - zadziałać na jego korzyść. Prawdopodobnie w swoim zacietrzewieniu zarzucą mu znęcanie się nad żoną, awanturowanie się czy nawet przemoc,  wtedy  on będzie mógł zażądać opinii psychologa.
A w kontakcie z nim niestabilna emocjonalnie żona polegnie na całej linii.
Nie wiem jak to dokładnie wygląda w polskich sądach,  ale chyba za składanie fałszywych zeznań czy pomówienie  jest jakiś paragraf?
Byłby świetny bat na mamusię.

Dziękuję Oliwio, każdy czasem potrzebuje dobrego słowa. Ja też

Apologises

Umiałbyś w skrócie powiedzieć skąd się biorą borderzy i czy każdy może się taki stać w pewnych okolicznościach, czy może jednak są ludzie odporni na takie zaburzenia?

Pozwolę sobie wkleić fragment z psychiatria.mp.pl

Przyczyny występowania zaburzeń osobowości

Obecnie uważa się, że powstanie zaburzenia osobowości jest konsekwencją oddziaływania niekorzystnych czynników biologicznych, genetycznych i psychospołecznych. Do niedawna uwaga badaczy koncentrowała się w dużym stopniu na aspektach rodzinnych (np. niekorzystny przebieg różnych etapów rozwoju, brak zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa, wzmożony poziom napięć i konfliktów w rodzinie i inne), obecnie jednak coraz większe zainteresowanie budzą czynniki genetyczne. Pierwsze symptomy zaburzeń osobowości uwidaczniają się zwykle w późnym dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym, choć rozpoznawane są najczęściej w okresie dorosłości. Wynika to z nadziei na możliwość konstruktywnego poradzenia sobie z pojawiającymi się we wcześniejszych okresach życia zadaniami rozwojowymi, z przekonania, że w ramach kształtowania się psychiki młodego człowieka rozwinie się umiejętność pozytywnego radzenia sobie z napotkanymi trudnościami.

I jeszcze to:
(sorry za chaos)

Osobowość chwiejna emocjonalnie jako jednostka nozologiczna została ujęta w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 pod kodem F60.3. Wyróżnia się dwa podtypy osobowości chwiejnej emocjonalnie – typ impulsywny (F60.30) i typ borderline (F60.31). Oba rodzaje dysfunkcji cechują się wyraźną skłonnością do zachowań impulsywnych bez względu na konsekwencje i labilnością uczuciową. Chorzy nie umieją planować swojej przyszłości, są nadpobudliwi, drażliwi, gwałtowni. Wybuchają niepohamowanym gniewem, szczególnie w sytuacji krytyki. Czym różni się osobowość chwiejna emocjonalnie o typie impulsywnym od osobowości z pogranicza?
Spis treści

    Osobowość chwiejna emocjonalnie typ impulsywny
    Osobowość pograniczna

1. Osobowość chwiejna emocjonalnie typ impulsywny

Osoby o typie impulsywnym cechują się przede wszystkim niestabilnością emocjonalną i brakiem kontroli działań impulsywnych. Dominują wzorce zachowań gwałtownych, szczególnie kiedy otoczenie pozwoli sobie na krytykę takich osób. Dobrym odzwierciedleniem reakcji ludzi o tym typie zaburzeń osobowości jest określenie „behawioralne eksplozje” albo „erupcje gniewu”. Ponadto chorzy odznaczają się wybuchowością, łatwo ich zdenerwować, rozdrażnić, sprowokować do agresji, gdyż nie są w stanie ocenić konsekwencji swojego postępowania.

W ich głowie kłębi się zwykle mnóstwo myśli, odczuwają napięcie psychiczne, są niespokojni, kapryśni, o niestabilnym, zmiennym nastroju. Niejednokrotnie chcą wyżyć się na sobie albo prezentują wrogą postawę wobec otoczenia. Mogą być pełni nienawiści i nieprzewidywalni w reakcjach. Wykazują skłonność do inicjowania konfliktów, są kłótliwi i mało cierpliwi – trudno im kontynuować pracę, kiedy nie widzą natychmiastowych efektów albo nie doznają bezpośrednich korzyści czy przyjemności.
2. Osobowość pograniczna

Osobowość chwiejna emocjonalnie typu borderline bywa określana inaczej jako osobowość z pogranicza albo pograniczne zaburzenie osobowości. Jakie są charakterystyczne symptomy dla osobowości pogranicznej? Na obraz kliniczny borderline składa się 13 cech:

    zaburzenia tożsamości – niejasny lub zaburzony obraz siebie samego, własnych celów i preferencji; niestabilna kariera zawodowa; trudności w zakresie identyfikacji seksualnej; zmienne techniki autoprezentacji; nieadekwatna samoocena itp.;
    stosowanie prymitywnych mechanizmów obronnych – lekceważenie sprzeczności w postrzeganiu siebie; skłonność do widzenia wszystkiego w kategoriach dychotomicznych – czarne albo białe; niezdolność do integracji sprzecznych informacji o sobie; tendencje rozszczepienne; nietolerancja dla uczuć ambiwalentnych, niejednoznacznych; lęk przed odrzuceniem;
    nietolerancja lęku – przytłoczenie przez stres i dezorientacja; stałe uczucie napięcia emocjonalnego; nieradzenie sobie w sytuacjach trudnych; tendencja do zachowań impulsywnych, autodestrukcyjnych, kompulsywnych i ataków paniki;
    rozregulowana sfera afektywna – problemy z silnymi emocjami; niezdolność do kontroli skrajnych uczuć; eskalowanie emocji; chwiejność emocjonalna; zmienność humorów; zbyt mocne angażowanie się w związki uczuciowe;
    permanentny niepokój – brak umiejętności samouspokojenia; panika; poczucie osamotnienia, niezrozumienia przez innych; złość; lęk przed odrzuceniem; impulsywność zachowań;
    zaburzone funkcje poznawcze – przekonania o charakterze psychotycznym; sądy urojeniowe i/lub paranoidalne; zniekształcanie rzeczywistości; depersonalizacja i derealizacja; zachowania podobne do prezentowanych w schizofrenii lub manii;
    brak kontroli impulsów – skłonność do korzystania z używek; ryzykowne zachowania seksualne; próby samobójcze; nierozsądne zarządzanie pieniędzmi; autodestrukcja, samookaleczanie; zaburzenia odżywiania; nadmierna kontrola własnych zachowań;
    negatywne uczucia – nastrój depresyjny; złość, niezadowolenie, złe samopoczucie; poczucie wewnętrznej pustki i braku sensu życia;
    lęk przed porzuceniem – usilne próby uniknięcia odrzucenia; zabieganie o miłość; przeżywanie kryzysów emocjonalnych; zaangażowanie w silne i niestabilne związki; grożenie samobójstwem lub samookaleczeniem w przypadku odejścia partnera;
    zaburzone poczucie własnej wartości – nieadekwatne, zbyt wygórowane lub skrajnie zaniżone poczucie własnej wartości, zależne od aprobaty otoczenia;
    niespójne „Ja” – obecność cech schizoidalnych lub paranoidalnych; dezintegracja i fragmentaryzacja osobowości; dążenie do zachowania „odpowiedniego” dystansu interpersonalnego;
    niestabilne związki międzyludzkie – utrzymywanie dystansu; potrzeba miłości i jednocześnie lęk przed bliskością; zaborczość; brak poczucia bezpieczeństwa; trwanie w toksycznych związkach;
    defekty superego – surowe standardy postępowania; wysokie wymagania moralne; poczucie niedorastania do ideału; trzymanie się sztywno ustalonych zasad z okresowym ich łamaniem, co prowadzi do poczucia winy.

Jak widać, borderline charakteryzuje się totalnym chaosem osobowościowym. Ludziom z osobowością pograniczną trudno wytrzymać samym ze sobą. Cechuje ich przesada we wszystkim, co robią – za silnie reagują na krytykę, za dużo od siebie wymagają, zbyt mocno albo za mało kochają, zbyt surowo oceniają własne postępowanie itp. Pozostają w ciągłym kryzysie, który bezustannie przeżywają. Ciągle chcą się sprawdzać albo coś udowadniać sobie i innym. Nie potrafią uniezależnić się od otoczenia, definiują siebie poprzez związek z drugą osobą, ale jednocześnie boją się bliskości i zaangażowania. Borderline jest pełne paradoksów i sprzeczności, które trudno ze sobą pogodzić, stąd frustracja, negatywne emocje, dysonans i lęk. Osobowość z pogranicza współwystępuje też z innymi patologiami psychicznymi, jak nerwice, psychozy, uzależnienia, anoreksja, bulimia, depresja czy choroba afektywna dwubiegunowa. Ludzie uwikłani we własne kryzysy tracą w końcu orientację w zakresie swojego „Ja”, co wymaga długoletniej pomocy psychiatrycznej. Częściej na osobowość borderline cierpią kobiety niż mężczyźni.

Pozdrawiam,

Dziękuję Apologises
Myślałam nad tym co napisałeś,  nad przyczynami.
Znalazłam wspólny mianownik.
Tak myślę,  że przyczyną jest brak miłości. Ci ludzie nie mieli w dzieciństwie nikogo kto by ich pokochał. Czuli się niechciani,  niepotrzebni,  nic niewarci i niekochani, aż w końcu zamienili się w  potwory.

Nadal jednak nie rozumiem jak człowiek może zgwałcić dziecko, zabić je, torturować i głodzić ?
Ap znasz odpowiedź na to pytanie? 
Jakim sposobem człowiek staje się zdolny do tego?

Poczytałam też Grimma (jak ładnie to brzmi) i Afrera (goszczę u Endi na zakręcie).
After czy mógłbyś pisać moje przybrane imię z dużej litery,  nie zwracając uwagi na moje nieudolne zalogowanie się na forum :-)

Apologises
Ja chciałbym znać przyczyny, bo wtedy jako członkowie społeczeństwa moglibyśmy je eliminować.
Nie chcę być źle zrozumiana,  bo ja też uważam że dla takich zachowań nie ma usprawiedliwienia, a ludzi którzy się tego dopuszczają powinno się na stałe izolować od społeczeństwa.

Człowiek nie może.
A jeśli może,  nie zasługuje na nazywanie go człowiekiem.
Na sadystów i pedofili ludzkość wynalazła lek już dość dawno.

8 gram ołowiu.

Aplikowane prosto w łeb.

Niestety lek niestosowany,  bo kurację trzeba by zacząć od przywódców państwowych i religijnych.
A nie ma tak odważnych lekarzy.

Lilka - pomimo że nie zgadzamy się w pewnych  kwestiach,  to widzę w Tobie ogromną chęć pomocy innym.
Dlatego ten żarcik jest całkiem fajny ;-)

Hej

Za kilka dni będe w Polsce. Znowu strach jak pomysle co moze mnie czekac na miejscu, ale dzieki temu ze sie wygadalem jest mi jakos lżej. Mysle, że za kilka miesięcy wróce do Polski na stałe, żeby mieć jak najlepszy kontakt z dziecmi. W sumie wczoraj tak sobie postanowiłem. Jestem nieszczęśliwy, a siedzenie tutaj nie pcha mnie w jakąkolwiek strone. Czekam aż uściskam dzieciaki.

After dobrze pisze.
Darek - lepiej byłoby Ci nawet w hotelu pomieszkać, niż ze wściekłą babą pod jednym dachem.

Skoro tak, to już sobie wynajmij.. Chyba nie chcesz mieszkać w gnieździe szerszeni?
Wiesz chyba czym to grozi

No i oczywiście zabezpieczenie tego, na co ciężko pracujesz..
I to zanim zawitasz w tym gnieździe..
Na wspólnym koncie tylko tyle ile jest niezbędne do życia rodziny
Reszta poza jej zasięgiem...
Najlepiej poza kontem, np.u Twoich rodziców..

O dzieciach już chyba pisałem, 2 i 3 latka.
Mieszkaliśmy przed ślubem również i również bywało niewesoło.
Te problemy, zaszłości kilka razy były przegadywane. Później gdy znowu coś było źle słyszałem że no bo Ty kiedyś to i tamto zrobiłeś. Nie można wszystkiego całe życie tak usprawiedliwiać i ciągle wracać do czegoś, to jest pójście na łatwizne moim zdaniem.
A adwokat? Jak ktoś nie chce sie zmienić, nie chce nic robić w dobrym kierunku to co robić...

Oliwia wykonałaś kawał dobrej roboty u Nadziei
Myślę, że da radę.
Ruszyła i będzie dobrze jeżeli nie będzie się na tej drodze zatrzymywać.

Skoro nie widzi lub nie chce widzieć,...
To chyba najwyższa pora otworzyć jej oczy
Ona Tobą gardzi, co non stop znajduje potwierdzenie w jej postępowaniu Darek..

Do wszystkiego można ponoć się przyzwyczaić..
A wręcz się od takiego traktowania uzależnić..
Do tego stopnia, że ofiara daje sobie wmówić, że to ona jest katem..
Tutaj na forum jest mnóstwo takich przypadków..
Póki jednak masz jeszcze otwarte oczy i widzisz to co widzisz, to raczej nie masz wyjścia jak wiać..
Ile razy można rozmawiać, skoro efekt tego żaden?
Albo trzęsienie ziemi coś zmieni, albo to definitywny koniec..

Darek

Rozmowa nic nie daje i nic nie da, bo widocznie z Nią jest coś nie tak i nic oprócz fachowej pomocy Jej nie pomoże.

Jednak dla pewności ten ostatni raz spróbuj.

Kup Jej te książki i zamieszkaj osobno, może to będzie dla Niej impuls.

Ktoś musi Jej pomóc, a Ty jakby nie było jesteś dla Niej najbliższą osobą.

Zresztą powinieneś Jej pomóc choćby ze względu na dzieci.

Nie twierdzę, że masz z Nią być w małżeństwie.

ONA PO PROSTU MUSI ROZPOCZĄĆ LECZENIE.

Ona przede wszystkim musi zostać zdiagnozowana, bo my możemy sobie tu gdybać co Jej jest do u...ej śmierci.

Bez diagnozy leczenie jest nieskuteczne.

A Ty też musisz wiedzieć jak z Nią postępować, do tego potrzebna Ci wiedza.

Nie uciekniesz od tego problemu, choćby ze względu na dzieci.

Tak Józefino, zgoda dobrze byłoby poznać te przyczyny.

Ale mam takie wrażenie , że my na forum możemy nie mieć zielonego pojęcia o co chodzi żonie Darka, a prawdopodobnie Ona sama tego nie wie, nie widzi nawet, że coś z Nią nie tak. Jeśli jednak ma zaburzenia to przeniesie je na dzieci. No i wtedy niezbędna jest diagnoza i leczenie, a także wiedza Darka jak postępować.

Może być też i tak że to zwykłe powody: poczucie opuszczenia przez męża, tęsknota za bliskością, przemęczenie psychiczne ciągłym widokiem dzieci, depresja, poczucie że nikt nie docenia Jej starań w domu i po co się zmieniać, skoro i tak był już u adwokata, to znaczy że po prostu MNIE NIE CHCE.
A jak nie chce to nic się nie da zrobić.

Ja też kiedyś robiłam tak jak ona, to znaczy wracałam do czegoś i wypominałam, bo nie umiałam powiedzieć wprost o co mi chodzi.
Ale nie obrażałam, chyba że akurat wpadłam w furię, to wtedy poleciało parę epitetów. Zresztą nie wiem czy są związki, w których ludzie się nie kłócą.

Święta racja Mr D.
Już dawno to zauważyłam, że mąci w ich związku, a przede wszystkim w Jej głowie.