Przyszłość z związku - Netkobiety.pl

Napisałam sama, mniejsza o rozmowę. Nie bronię go, widzę wszystkie te wady. Nadmiar schematyzmu w ocenie ludzi nie jest jednak wskazany, bo nie każdy jest identyczny. On akurat w takiej sytuacji by się ogarnął. Jednak to nie jest zbyt duże pocieszenie dla mnie, także co z tego.

Marzajac, jak najbardziej zachęcam do widzenia rzeczywistości, a nie własnych poboznych zyczen. Tak trzymać.

Wiesz co ma wspólnego Sw Mikolaj, Lara Croft i mezczyzna, który się zmienia po slubie? To sa wszystko byty z krainy fantazji.

Mam wrażenie, że czekasz na kogoś kto napisze, że to normalne i na pewno się ogarnie. Nie widać, nie slychac.

Wydajesz się zorganizowaną, zaradna dziewczyną...jesteś pewna, że na dluższą mete dasz radę go za sobą ciągnąc? Jak facet mowi - kupuje pierscionek to chyba jest w stanie wyobrazić sobie co dzieje się w umysle dziewczyny...a poźniej nic...wtedy tez jest sobie w stanie wyobrazić, prawda?

On nie ma planow na Was jak mi się zdaje. Ma plan co dziś zjesc, jaką koszulkę na popoludnie zalozyć, ale nic daleko idącego...

Słowo w słowo mogę się pod tym podpisać.

Ale czytając reakcje Autorki mam wrażenie, że ona prędzej nas pogoni z "dobrymi radami" niż spojrzy na swojego faceta krytycznie.

Chyba naprawdę piszę po chińsku, albo to Ty masz problem z wyciąganiem przekazu z tego co piszę.
Skoro JA sama mam swoje mieszkanie, to nie oczekuję od faceta by mi je "sprezentował". Chodzi o coś innego, co przerabiałam i za co serdecznie dziękuję:  dość mam starych koni, którzy nie p0otrafią (nie chcą) zorganizować miejsca do spotkań (w takim czy innym charakterze), bo mieszkają kątem u Mamy, a u mnie jest zabawa, spanie, "życie"..do czasu aż nie pojawi się problem i nie trzeba - dać coś od siebie, wtedy kawaler biegnie do Mamusi. Czaisz?

A ja oczekuję tylko tego samego. Jeśli mam ochotę na seks przykładowo, to dlaczego do cholery zawsze u mnie? Niby z jakiej paczki? Niezaradny jest to niech wynajmie hotel, whatever.. Dlaczego nie wstyd mu u mnie pomieszkiwać? Jeszcze za frajer nie daj boziu. Takich "chętnych" to nie brakuje. Miłość nie polega na zwaleniu się komuś na garba i jedyne co dajesz od siebie to "swoją obecność" - WOW, co za zaszczyt

JA nie szukam męża, ani nie myślę o dziecku, tak jak napisała Beyond, tym bardziej wyrośniętego dziecka nie szukam.

Ps. "Mami" to określenie jakiego używał jeden mój były w stosunku do Mamy właśnie.. pozwoliłam sobie go użyć w nieco innym kontekście

Dodam jeszcze, że wbrew pozorom, nigdy nie byłam i nie jestem materialistką. Przez lata przez moje mieszkanie przewinęło się wielu ludzi: mężczyzn i kobiet (i nie mam na myśli relacji romantycznych), którzy z jakichś powodów chcieli lub prosili by się u mnie 'zatrzymać'. Nauczyło mnie to zdrowego egoizmu i by nie dać się wykorzystywać, jako że z natury jestem 'pierwsza do pomocy'.
Życie nauczyło mnie,że ci, którzy tej pomocy najbardziej potrzebują, rzadko o nią otwarcie poproszą. A ci, którzy proszą otwarcie z reguły mogą sobie pomóc sami, ale dostrzegli "jelenia" i chętnie skorzystają.

WuWu, ja wiem, że często "Rodzice chlopaka nie mają nic przeciwko", ale częściej spotykałam się z sytuacją, że możliwość nocowania była wtedy gdy Rodziców nie było albo gdzieś wyjeżdżali i czułam się wtedy jakbym cofnęła się do czasów wczesnego l.o. i musiała chować się przed Rodzicami chłopaka.

I też średnio wyobrażam sobie uprawiać swobodnie seks, zwłaszcza jeśli lubi się jakieś ciekawsze formy, z duszą na ramieniu, że Mama albo Tata będą szli w nocy do łazienki albo nie wiem.. odgłosy się niosą przez ściany itp. Nie, dzięki. Ale co kto lubi, jak zawsze powtarzam.

Co do dużych domów - ok, tu zgoda , ale pod warunkiem, że to jest naprawdę "dacza" - albo przynajmniej osobne wejścia, a nie pokoiczek w domu rodziców.

Spoko, tylko wtedy niech naprawdę odkłada, a nie rozpieprza kasę na siebie i swoje potrzeby, a kiedy przychodzi do wspólnego wyjścia to mało się nie rozpłacze przy kasie jak ma zapłacić i za mnie Bo albo nie ma kasy faktycznie i ja to rozumiem albo ma, ale TYLKO na swoje przyjemności, a ja jestem przyjemnością od i do momentu wyjścia z łózka, a potem przysłowiowej "Szklanki wody" nie postawi. Uwierz, są i takie sknery. To wszystko zawsze zaczyna się od szczegółów w podejściu i zachowaniu, na które nauczyłam się zwracać uwagę.

Pokaż koniecznie.
To ten 36 -letni kolega co mieszka z Mamą?
Pozdrów go, też bym się na jego miejscu brechtała, bo co by mi pozostało

To tak jak ktoś opowie żart z podtekstem, który dotyczy konkretnej osoby, a ona się śmieje do rozpuku, udając, że nie wie o co chodzi

Takich Andrzejków poznałam kilku i również wszyscy są sami do dzisiaj. Oczywiście: "te wredne kobiety.." albo standardowy pusty slogan: "próbowałem, ale nie wyszło"

Marzenko, nie czytałam zbyt dokładnie komentarzy innych (za to twoje posty przeczytałam bardzo dokładnie), więc nie wiem czy nie będę się powtarzała- przeczytałam posty Elle i Beyondblackie i absolutnie zgadzam się z dziewczynami, szczególnie Beyondblackie ściśle trzyma się twojego wątku i jest bardzo konkretna. Od siebie też coś dorzucę i mam nadzieję, że nasze wypowiedzi pozwolą ci podjąć dobrą decyzję.
Zacznę od tego, że dla mnie ten facet jest skreślony z kilku powodów. Oto one:
- on nie wstydzi się przed tobą tego, że prowdzi minimalistyczny styl ycia i jest zwykłym pasozytem, który zamiast wspierać swoją strszą schorowana matką, on eksploatuje ją czyniąc zeń swoją służącą- nie wiem więc jak on postrzega ciebie, za kogo cię ma, skoro nawet do laba mu nie przydzie, że możesz wyrobić sobie o nim nie najciekawsze zdanie i np. skreslić go jako faceta dla siebie. Skoro on tak nie rozumuje, to zanczy, że tobie powinna zapalić się czerwona pochodnia przed oczami- inny facet przynajmniej wstydziłby się swojego nieudacznictwa przed swoją kobietą. Zgadzasz się z e mną?
- facet zwodzi cię i okrada z życia oraz z marzeń- to podłe. On doskonale wie o tym, że ty chciałabyś ułozyć sobie z nim zycie, że chciałabyś mieć rodzinę, dziecko i wszystkie te rzeczy- tak się przecież umawialiście od samego początku, że chodzi wam o normalnie rozwijąjący się związek, że macie mieć takie same priorytety- tym czasem wasz związek zamiast rozwijąc się w oczekiwanym przez was kierunku, to naprawdę coraz bardziej się cofa. On robi oczy jak pięć złotych, bo ty starasz dowiedzieć się na czym właściwie stoisz- to gówniarz a nie mężczyzna do zycia.
- ty odkładasz pieniądze, myślisz racjonalnie i konsekwentnie dążysz do zrealizowania swoich zyciowych celów i spełnienia marzeń- on widząc przykład, jaki mu dajesz i tak nie wyciąga z niczego wniosków i robi to, co mu pasuje, czyli uprawia dziadostwo. Ten człowiek zyje chwilą i ani mu głowie planowanie na dłuższą metę- bedzie co Bóg da.
Później napiszę więcej- teraz muszę przerwać - sorry.

Po 30-ce, a raczej w ciągu 30 kilku lat życia da radę poznać "kilku" facetów, zwłaszcza jak się człowiek obracał w różnych branżach swego czasu.

Autorko Jeśli jest jak napisałaś to się cieszę, mądra z Ciebie kobieta i trzymam kciuki żebyś postawiła na siebie, pomimo strachu, którego źródło rozumiem.

Marzenko, cieszę się, że udało mi się coś konkretnego podpowiedzieć- wiem, że czujesz się skołowana i mocno zmartwiona tym, co bedzie dalej z twoim zyciem. Nic dziwnego, że tak się czujesz- masz ku temu poważne powody.
Dalej więc kontynuuję swoją wyliczankę.
- facet jest dość posunięty w latach, ale gdy jego koledzy dojrzewali gdzies po drodze intelektualnie, psychicznie i emocjonalnie i dzisiaj sa odpowiedzialnymi ojcami dla swoich dzieci i dojrzałymi trzeźwo patrzącymi na zycie dorosłymi facetami, ten twój rozwinał się intelektualnie, ale jego rozwój psychiczny, emocjonalny zatrzymał się gdzieś na poziomie liceum czy tam technikum (nie wiem do jakiej szkoły on chodził) i tak oto masz dzisiaj dojrzale wyglądającego faceta, który potrafi wysłowic się składnie i ładnie oraz błysnać intelektem, ale gdy przychodzi do spraw przyziemnych, do prozy zycia, on zachowuje sie i mysli jak gofniarz. To mu nie przejdzie- po prostu tak czasem jest, że niektórzy do poźnej starości pozostają dzieciakami. Nic z tym nie zrobisz- jego zycie nauczy kiedyś dorosłości albo i nie nauczy- za duże ryzyko dla ciebie.
- facet myśli o rozrywkach i dobrze mu sie dzieje (oczywiście w jego pojęciu, bo dla dojrzale myślącego faceta sposób w jaki zyje ten twój byłby nie do przyjęcia) i skandaliczne jest to, że w ogóle nie mysli o twoim dobru. Albo więc dalej będziesz tak zyła i czekała na nie wiadomo na co, albo podziekujesz panu za ciąg dalszy.
- nie mogłabyś liczyć na tego faceta, bo skoro on nie wstydzi się wykorzystywać matkę do tego, by ona go oporządzała, to jakim cudem on miałby zająć się dzieckiem albo walczyć z przeciwnościami losu? Byłabyś siłaczką a nie kobietą, którą mogłaby rozwijać się przy takim człowieku.
- masz 28 lat- to dobry czas na to, by załozyć rodzinę, urodzić dziecko i wieść normalne życie- nie ma żadnego powodu, żebyś ty miała rezygnowac ze swoich marzeń i zyć wedle widzi mi się tego faceta. On jako facet ma jeszcze czas na to, by zakładać rodzinę, może czekac tak sobie nawet i dekadę- ty nie możesz pozwolic sobie na coś takiego. Różnią was więc cele życiowe, priorytety i spotkaliście się albo za wczesnie, albo za póxno- zalezy jak na to spojrzeć.
- facet jest nieuczciwy i bierze cię na przeczekanie, a ty wbijasz się przy nim w lata- nic dobrego z czegoś takiego dla ciebie nie wyniknie. Nie watro poświęcać się dla faceta- niech jego matka poświęca się dla niego, skoro ma na to ochote- ty tego nie rób, bo potem, w razie czego, on powie ci, że nie oczekiwał od ciebie poświęceń, gdyż świetnie radzi sobie sam, a skoro się poświęciłaś, chociaz nie musiałas, to twój problem. Taka jest właśnie wdzięczność ludzka- nie licz na nią, bo się przejedziesz na swojej naiwności i dobrym sercu.

Moim zdaniem ta znajomość źle rokuje na przyszłość i raczej nie powinnas ciągnąć tego związku, bo daleko ty z tym człowiekiem nie zajdziesz. On nie nadaje się do życia, do związku- są tacy faceci. Ty powinnaś znaleźć sobie fajnego faceta, który twardo chodzi po ziemi, ma posprzątane w głowie i który marzy o tym, by miec własna rodzinę.

Nie będę polemizować, nie ma z czym, wszystko to prawda.

Jedna tylko jeszcze myśl mi przychodzi, gdzie jest ta granica, kiedy dzieciak staje się dorosłą osobą? On ma 31 lat, poważnie większość normalnych facetów w jego wieku to odpowiedzialni mężczyźni, ojcowie? Aż trudno mi w to uwierzyć, być może tkwię w takim aż dziadostwie, że wydaje mi się to jakąś nierealną wizją.

Może ja też w życiu przegapiłam ten moment? W końcu także mieszkam u rodziców. Pewne wygody mam zapewnione. Tyle że to naprawdę nie z wygody, ale o tym wiem tylko ja sama. Stąd moja ocena jego osoby ciągle nie była aż tak drastyczna, mimo iż wiem, że moje podejście i jego różnią się.

Powiecie, że jestem niedojrzała i że oboje jesteśmy dziećmi. Nie lubię się nad sobą użalać, ale może trochę prawdy w tym będzie.

Jutro mamy rocznicę, napisałam do niego list, w którym wszystko to tłumaczę (po raz kolejny i ostatni) bo mój zawód związany jest z pisaniem, także lepiej mi to idzie niż słowa. Nie wierzę w efekt, ale szansę mu dam, choćby dla samej zasady, tak jak mówisz - i nie z własnej naiwności czy złudzeń, tylko uważam, że to uczciwe.

Prawdopodobnie włączyła Ci się jakaś projekcja..   nie będę z tym polemizować.
Jak zwykle piszesz oczywiste oczywistości z przekonaniem jakbyś Amerykę odkrywał.

Już nie wspominając o tym, że wątek dotyczy właśnie braku zaradności u faceta po 30-ce, a Ty  jak zwykle wyskakujesz  z postem jakby cię ktoś w środku nocy penisem po twarzy okładał i zbudził - kompletnie nie na temat.. 

Marzenko, faktem jest, że 31-letni facet, to jeszcze nie tragedia, bo może coś tam jeszcze w nim pyknie, chociaz ja szczerze wątpię w cos takiego- inne rzeczy i tak go przekreślają.
Dobrze, że postanowiłaś dać mu do przeczytania list i że traktujesz ten list, jako ostatni krok w jego stronę- więcej nic już nie rób w tej sprawie, bo potem bedziesz czuła wielki niesmak, że żebrałas o poważne traktowanie. Ten list, moim zdaniem, i tak nic nie da, a jesli nawet, to na krótko. Usłyszysz kolejne wyznania miłosne i zapewnienia, że wszystko na pewno się ułozy itd. Nic się nie ułozy, bo z niewolnka nie ma pracownika. Jesli dochodzi juz tak do tak poniżającej kobiete sytuacji, że musi ona upominać się o ślub, prosić o poważne traktowanie, to gofno warty jest taki związek. Co ci z tego, że wymusisz na nim oświadczyny? Czy będziesz miała satysfakcję? A msz w ogóle pewnosć, że on na wasz ślub przyjdzie? Przecież on żyje chwilą, jest mu dobrze tak jak jest, to po co on ma pchac się w jakies zobowiązania. Teraz może spać sobie do 11-tej w południe, matka podstawi mu pod nos kawkę, zrobi śniadanko, on podejdzie sobie do szafy i wyciągnie czyste łachy, a potem posiedzi zmęczony po wielogodzinnym śnie nocnym, pogra sobie troszkę na konsoli, podłubie w nosie, zje obiadek i ruszy w tany. Ty w tym czasie bedziesz szykowała się do domu po skończonej pracy, on bedzie dopiero budził się do życia. Jesli on ożeni sie z tobą, to czy naprawdę wierzysz w to, że facet ten zmieni swój tryb życia? Przeciez bedzie miał cię za babę megierę, która czepia się go non stop i goni do roboty. Ty bedziesz pracowała na włokonia, dźwigała siaty z zakupami, gotowała i sprzątała, on bedzie siedział na kanapie i głośno pierdział. A co jak bedzie dziecko? Uciągniesz to wszystko sama albo żrąc się z nim na każdym kroku? Dasz mu ten list do przeczytania, ale potraktuj to jako ostani krok w jego stronę i cóż? No potem módl sie, żeby on wycofał się od razu, bo skoro on zacznie abarot ciebie mamić, to ty ulegniesz i dziadostwo nie bedzie miało końca. To nic, że kochasz tego faceta, skoro on nie nadaje się do życia. To że ty mieszkasz z rodzicami, to żadna ujma dla ciebie, bo ty oszczędzasz przez ten czas kasę z myślą o mieszkaniu, chodzisz do pracy i masz posprzątane w głowie. Ten facet to chłoptaś w krótkich spodenkach. Oczywiście nie wiadomo kogo poznasz następnym razem, możesz trafić jeszcze gorzej- wiadomo jak jest, ale takie myślenie nie powinno motywować cię do pozostania w tym związku. Masz 28 lat i całe życie przed soba- jesli będziesz mądrą kobietą, to następnym razem na pewno bedziesz wiedziała na co zwracać uwagę przy wyborze faceta, z którym zaczniesz cokolwiek. Z tym obecnym porozmawiaj, ale raczej nie nastawiaj się na niego, bo nie ma tego złego, co na dobre by nie wyszlo. On nie szanuje matki i ciebie też nie uszanuje, a zresztą on już ciebie nie szanuje, skoro szasta twoim czasem.

marzajac555 a co Twój facet robi całymi dniami? Czy masz może wiedzę czy on gra w jakieś gry?

Sądzę, że tu poważna rozmowa jest jedynym wyjściem, bez strachu że się kogoś urazi. Wydaje mi się, że tak jest właśnie w tym przypadku. Ty boisz się powiedzieć za wiele, lub wprost, bo księciunio obrazi się i stwierdzi że go naciskasz.

Czekanie i dawanie kolejnych szans na niewiele się tutaj zda. Wręcz mu telefon i poproś aby przeczytał ten temat od A do Z. Tu jest napisane wszystko z czego powinien sobie zdać sprawę jeśli to do niego nie dociera. Jeśli dociera, ale mu jest wygodnie, to wtedy zda sobie sprawę że taka sytuacja nie może trwać wiecznie i straci Ciebie.

W każdym bądź razie, dowiesz się na czym stoisz i czy Twój wybranek zechce być facetem czy dalej chłopcem.

Za jakiś czas do kosztów poniesionych podczas związku z nim dołożysz dumę, o którą nie dbasz teraz. I jego obarczysz odpowiedzialnością za to 'mniejsza o moją dumę".

Prawda, wiem że muszę tak zrobić, im później, tym gorzej dla mnie.

ciekawi mnie swoją drogą, gdyby on zarejestrował się na forum i przedstawił swój problem własnymi oczami, nasz związek i moje oczekiwania z jego perspektywy. Czy wtedy osoby wypowiadające się, doradzające mu, nie byłyby po jego stronie. Przecież ja przedstawiłam go z własnej perspektywy, a to nigdy nie jest obiektywne.

On by się na żadnym forum nie rejestrował, bo jemu jest dobrze i wygodnie. On nie ma problemu.

Nie zarejestrowałby się i na tym problem polega.

Gdyby jednak, to napisałby, że szuka pracy dobrej i stałej, żeby móc nam zapewnić dobrą przyszłość i żeby mieć dla mnie czas. Że jest na rynku pracy ciężko, ale przecież stara się, a ja jestem zbyt niecierpliwa i nie mam wiary, mam bardzo negatywne podejście. Że w domu pomaga, jeśli zajdzie potrzeba, a kiedy jej nie ma, to wtedy spędza czas, rozwijając się, czytając o trendach w jego branży, o tym, co go interesuje.

Po prostu tak mocno w tym utkwiłam, że chwilami już nie wiem, gdzie leży prawda. Dlatego Wam się tutaj spowiadam.

Jeśli to depresja, to powinien się leczyć. Mój eks też spał w dzień, ale żadne błagania o pójście razem (w sensie wspierania) lub osobno (gdyby moja obecność pod drzwiami go krępowała) do psychologa nie działały. Jak również żadne prośby, rozmowy etc. na inne tematy życiowe. Depresja, która znika, jak można zagrać w ulubioną grę, napić się piwka z kolegami.
Jeśli ktoś jest emocjonalnie na poziomie 16-latka, to nic tu się nie da zrobić za niego.

Spanie w dzień, spędzanie nocy przed komputerem to są normalne zachowania u osób bezrobotnych, które nie mają żadnych obowiązków w życiu. Każdy to przechodzi. Stopniowo godziny się przesuwają, aż do całkowitej zamiany nocy z dniem. Wyjątkiem są osoby, którym własna sytuacja przeszkadza i coś próbują z tym zrobić. Owszem od nieróbstwa można się nabawić depresji. Tak samo jak od bezrobocia.

Autorka staje na rzęsach i ma już nie drugie, a dziesiąte myśli o tym, czy aby na pewno dopełniła wszelkich powinności. Znam to, polecam jak najszybszą ewakuację i wspieranie oczywiście w leczeniu po rozstaniu, jeśli on wyrazi chęć.

Ale jak na moje to człowiek zadowolony ze swojego obecnego życia. Pewnie by chciał mieć więcej kasy, ale najlepiej jakby się ktoś inny o to zatroszczył.

Jaka depresja? Depresja, która znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy pojawia sie rozrywka? To zwykły wałkon i tyle. Matka zrobiła z niego nieudacznika, bo zamiast przygotować syna do zycia, ona rozbstwiła go i nauczyła dziadostwa. Matka na pewno namawia go do tego, by ruszył doopę do pracy, że ona tego nie bedzie za niego robiła albo tamtego, ale jak przyjdzie co do czego, to zawija rękawy i lata koło synka. Przeciez to beznadzieja. Kobieta, która zwiąże się z tym facetem zarobi sie koło niego i non stop bedzie martwiła się o kasę i o to, by chłop ten zechciał utrzymać się w pracy. To dobry materiał na pasozyta- taki zakmuflowany zigolak bez ambicji- przeciez on nawet przed swoją dziewczyna nie wstydzi się pokazywac swojego prawdziwego oblicza. Normalnie powinien sie chociaz wstydzić, bo pomyslałby "matko święta, co ta Marzena pomysli sobie o mnie? a może ona zwątpi we mnie? jak to wygląda z jej perspektywy, gdy ona widzi jak ja zyję? itd" tu takiego myslenia nie ma, bo przeciez chłoptas nauczył się robić niewinna minę i prawić, jaki to on zaradny i mądry, jak to on szuka dobrej pracy, by móc utrzymac rodzinę, ale jak Marzena pyta kiedy slub, to on robi wielkie oczy, bo przecież jaki ślub? Ten facet zyje sobie, według jego mniemania, jak pączek w masle i w nosie ma to, co bedzie z jego dziewczyną albo jak tyra koło niego matka. Byle jemu było dobrze i przyjemnie. O żadnej depresji nie ma tu nawet mowy.

Jestem podobnego zdania. Nie ma depresji i jest mu dobrze. Jak się z nim rozstaniesz, to może mieć co najwyżej za złe, ze mu rozwaliłaś wygodny system (dziewczyna równie wyrozumiała jak matka).

On się nie zastanawia, jak jest Tobie. Nie patrz na ludzi przez pryzmat swojego charakteru. 

Ty go naprawdę jeszcze kochasz? Jak długo trwa ta patowa sytuacja? Bo wiesz nawet najgłębsze uczucia i bezwarunkowa miłość mają swoje granice...

Matka lata koło byka, dziewczyna lata koło byka- no życ i nie umierac? A gdzie zycie jego matki? A gdzie twoje zycie Marzenko? Siedzisz juz tym facetem kilka lat, przyzwycziłas się do takich realiów swojego związku i boisz się wysunać nosek ze swojej norki, bo wydaje ci sie, że na zewnątrz czyha zły wilk, ktory ciebie pożre. Siedzisz więc i czekasz na zmilowanie boskie, na trzęsienie ziemi albo nie wiadomo na co jeszcze. Przecież widzisz chyba jak ten facet żyje, kim on jest, jakie ma przywary i zwyczaje i jak traktuje ludzi, to czego ty sie po takim spodziewasz? Myslisz, że on arobi jakies miliony i tobie oraz dziecku tylko ptasiego mleka bedzie brakowalo? Czy wykarmisz rodzinę swoja wielka miłością? Przeciez wiadomo, że nie wykarmisz. Patrz przytomnie, bo naprawdę hodując pasozyta na własnym ciele sama siebie skażesz na wieczne eksploatowanie ciebie. A przeciez w imię czego miałabys chcieć to robić? Czy jestes jego matką, że w pewnym sensie musiałabyś troszczyc się o własne dziecko? Jesteś wolna i samodzielną dziewczyną, na nikim nie żerujesz, pracujesz, rozwijasz się i odkładasz grosz do grosza z mysla o przyszłości- warto więc jest ciebie się trzymać, ale i to jak widać nie wystracza, bo facet robi ci wielką łaskę. Najwyraźniej z mamą jest mu wygodniej.

No pięknie "mama sama chce". Słuchaj w jego głowie dzieje się najprawdopodobniej coś takiego: marzajac sama chce.

Tak to przeważnie wygląda, że osoba, która w jakiś sposób wykorzystuje partnera (tutaj chodzi głównie o lata Twojego życia), usprawiedliwia się w ten sposób: sama mi to dała, sama tego chce, jakby nie chciała, zawsze mogłaby odejść, przestać to robić etc.

A Twoja samoocena powoli i systematycznie spada... Z czasem Twojej cierpliwości będzie coraz mniej, coraz częściej będziesz się upokarzać prosząc go o rzeczy oczywiste i to pewnie jeszcze długo w Tobie zostanie. Będziesz sobie sama musiała wybaczyć, że tak nisko upadłaś w imię miłości.

Zresztą fakt pisania na forum moim zdaniem już o czymś świadczy. To pewne jest moment w Twoim życiu, gdy jesteś o krok od przekroczenia swojej granicy wytrzymałości.

Jakie masz problemy w domu? W sensie, jeśli chcesz o tym napisać.

Spoko pisz tutaj, ja czytam Twoją historię i czasem odpisuję, bo mi przypominasz mnie samą sprzed kilku lat. Tylko z tą różnicą, że z domu wyjechałam mając 19 lat, bo nie dało się inczej. Trzeba było siebie ratować.

Jeśli sprawidliwie miałabym oceniać mój związek, w którym generalnie wiele brakowało, a ja byłam dla faceta żoną, mężem i matką jednocześnie, to muszę przyznać, że nie zabrakło mi wsparcia słownego. Mogłam mu się wygadać. On nie miał takich problemów jak ja, więc nie rozumiał, ale słuchał... W moich poprzednich postach ulało mi się trochę jadu, ale generalnie potrafię to docenić. Sama siebie też rozumiem, dlaczego tak trudno było mi wyjść z tego związku. Po prostu my siebie potrzebowaliśmy na tym etapie życia. To nie była zdrowa realcja partnerska dwojga dorosłych ludzi, bo oboje byliśmy dziećmi.. Uzupełnialiśmy swoje braki. Poza tym podobnie jak u Ciebie, jego rodzina była dla mnie ważna. Zobaczyłam jak to jest mieć normalny dom. Nie tak powinno być w związku, ale tak było.

Brakowało mi w nim realnego opracia, ale rzecz w tym, że umiem sobie radzić z rzeczywistością, więc tego nie potrzebowałam. Generalnie był to związek ze współuzależnieniem. Nie umiałam sobie za to radzić z emocjami, a jemu moje emocje nie przeszkadzały Słuchał, pogłaskał po główce, coś tam doradził (z czasem był coraz bardziej oderwany od rzeczywistości, więc mało praktyczne porady), ale dawał mi wsparcie emocjonalne, którego ja potrzebowałam.

Chyba tak zazwyczaj jest, że ludzie coś sobie dają. A za miłością, kryje się zaspokajanie potrzeb. Dopiero gdy się dorośnie, można wchodzić w zrównoważone relacje, nie dlatego, że kogoś potrzebujesz, tylko dlatego, że chcesz się nim dzielić swoim życiem.

No nie wygrałam niestety losu na loterii niestety... Ciągle gdzieś w podświadomości myślę, że on się zmieni, chociaż rozsądek mówi, że tak nie będzie (typowa osoba właśnie uzależniona od partnera). O tych problemach rodzinnych to wolałabym nie opowiadać, po prostu cenna jest obecność bliskiej osoby, której mogę się wygadać.

tak Mar, 'gorzkie ale prawdziwe, bo tak może wyglądać twoja przyszłosc
on się nie zmieni, bo po co??
jego sytuacja jest mega komfortowa, nadskakuje mu matka, nadskakujesz mu ty, on wciska kit, ze nie moze znaleźć pracy odpowiedniej dla niego a po nieco gorszą się nie weźmie
zmienisz się w jego matkę, weźmiecie ślub, będziesz mała 2 dzieci; małe i 30 paroletnie, nie bedziesz miała prawa marudzić, bo widziały gały co brały

ale spokojnie, ja w ciebie wierzę, wierze, ze się ograniesz i odpuścisz go sobie
uszki do góry

Mialam kiedys podobna sytuacje. Facet wtedy 29 ja 22 i zupelnie nie radzil sobie w zyciu. Mieszkal Z mama praca dorywcza. Ja studiowalam i pracowalam. Czasem potrafil do 17 spac bo niechcialo mu sie wstac. Odeszlam po 3 latach zwiazku. Jesli kobieta nie czuje sie bespiecznie z czasem odejdzie pewnego dnia bez powidu wstalam i wyszlam i juz nigdy nie wrocilam. On chcial sie zmienic nawet przylazl z piersionkiem. Bylo zapozno. Poznasz kogosc i z czasem poczujesz ze dibze zrobilas. Moj byly jest dalej sam a ja mam meza i dziecko. Kazdy ma zycie jakie chce miec

Jesteś jej mężem czy to tylko była ironia. Nie wmawiaj kobiecie bzdet by obniżyć jej samoocenę widać jeśli to nie ironia to jesteś co niezłym toksykiem.

Marzenko, zacznij więc przestawiać się powoli mentalnie na NIE do tego faceta, by zapewnić sobie miękkie lądowanie (nie ma sensu, byś na dodatek miała potem nie wiadomo jeszcze jak cierpieć). Obserwuj go tak jakbyś była całkiem obcą osobą ( w sumie i tak nia jesteś, bo co to za związek- wiadomo jaki), a zobaczysz ile jeszcze uda ci się przez kilka tygodni zauważyć- tylko patrz na niego naprawdę bardzo trzeźwym okiem, zero poboznych zyczeń.
Oczywiście, że on się nie zmieni, bo niby dlaczego miałby to robić? To ty masz przecież problem, a nie on, a skoro tak, to do ciebie należy działanie, gdyż on niczego nie musi. Ty musiałabyś zaakceptować go takim, jakim on jest albo odejść. Wytłumaczę ci na czym polega bezsens myslenia pt."ja go zmienie, oh, żeby tylko on się zmienił albo on zmieni się na pewno"- otóż, to tak nie działa. Każdy człowiek ma bowiem okreslony charakter, osobowośc, temperament i priorytety życiowe- ty np. chciałabys miec własną rodzinę, mieć dziecko i zyć fajnie borykając się z życiem mając u boku mądrego faceta. I teraz zobacz- niech by teraz nagle ktos wyskoczył do ciebie z oczekiwaniem, byś się zmieniła i miałabys stać się osobą lekkomyslną, żyjącą chwila, minimalistką, leniem, brudasem (wyliczam cechy przeciwstawne do tych, które ty posiadasz), to czy byłoby mozliwe, żebyś się zmieniła? W zyciu nie byłoby to możliwe. Jesteś po prostu taka, jak jesteś i cos się tam u ciebie zmieni po drodze, ale w swoim glównym trzonie, na zawsze pozostaniesz sobą. Tak samo jest z tym facetem- jego glówne przywary, które uniemozliwiają życie z tym człowiekiem na co dzień na zawsze w nim pozostaną. Czekając na to, że ktoś się zmieni postępuje się idiotycznie- nigdy nie rób czegoś takiego w stosunku do żadnego człowieka.albo ktoś ci pasuje, jaki jest, albo czapka na głowę i nie wchodzisz w bliższe relacje z kim wybitnie ci nieleżącym.
Książe z którym przez jakis czas jeszcze bedziesz się spotykała powinien znaleźć sobie kobietę, która bedzie myślała podobnie, jak on. Ty do niego nie pasujesz. Wyobrażam sobie, jak musisz wstydzić się na niego, gdy koleżanki pytają cię czym zajmuje się twój facet- ja umarłabym ze wstydu, bo strasznie nie lubię dziadostwa. Wstydziłabym się przed jego matka, bo czułabym, że ta kobieta też może myśleć o mnie, że jestem taka sama jak jej syn, tak samo nieudaczna.
Życzę ci, żebyś potrafiła odejść od tego wałkonia w miarę bezboleśnie i jak najszybciej, bo szkoda twojego czasu, każdy dzień życia jest precież na wagę złota, więc obyś zmarnowała jak najmniej czasu na tę znajomość. Jesteś bardzo mądrą dziewczyną, więc daleko zajdziesz.

Poznam za jakiś czas kogoś i będą inne problemy - właśnie. Sedno jest w tym, że los dość okrutnie ze mnie zakpił, bo poprzedni związek musiałam zakończyć przez to, że mój facet był... pracoholikiem miał tyle pasji i tyle obowiązków, nadgodzin, dodatkowo dawał się wykorzystywać ludziom i nie był asertywny. W końcu ja przestałam się dla niego liczyć i znalazłam się na samym końcu kolejki. Odeszłam.

Poznałam obecnego i był jak miód na moją duszę. Pracował wtedy na pól etatu, cały czas miał dla mnie, codziennie, każdą godzinę. Tyle uwagi, tyle rozrywek, wymiękłam. Byłam szczęśliwa, ze znów mam kogoś, kto poświęca mi uwagę i czas.

Także boję się, na kogo trafię następnym razem. Czy spotkała mnie kara, wolę tak nie myśleć. Ale były naprawdę mnie kochał - choć wiem, że z czasem się takie rzeczy idealizuje.

Co jest dla mnie trudne odnośnie rodziny mojego obecnego "partnera", to fakt, że ja przyjęłam całą ich opiekuńczość, troskę jego mamy - i byłam szczęśliwa. Pozwoliłam na to, by jego matka się angażowała w nasz związek i żeby się do mnie zbliżyła. Jadłam te kolacyjki, które nam podsuwała. A teraz to wszystko krytykuję i mam za złe, a także zamierzam ich z tego powodu zostawić. A przecież tak naprawdę oni chcieli dla mnie dobrze i przychylili by mi nieba, za to, że tylko byłam, przyjęli mnie do rodziny.