już nic nie wiem - Netkobiety.pl

Myślę, że o spontaniczne lajki "zatroszczył" się również zdradzany mąż wyraźny deficyt "lajków"

eni, mój_jeszcze mąż JUŻ się wpisał w tę statystykę. Kurlewna JESZCZE ma wątpliwości, czy odejść od własnego męża... A romans trwał dość długo. O czym to świadczy?... Poza tym mój jm SAM mi powiedział, jaki ma stosunek do tamtej - "zauroczenie","czasoumilacz", "przyjaciółka", której tak naprawdę do końca nie chciał brać sobie na kark, choćby ze względu na jej dzieci. Romanse to żadne BIG LOVE, Dziewczyny. To urozmaicenie małżeńskiej rutyny.

Ja zaliczyłam już ten mini-teatrzyk, który odstawia zdradzający, jak się grunt pod nogami zaczyna palić i dochodzi do głowy zdrowy rozsądek (czyt. pi***dolec się kończy) - w tym widmo niemałych KONSEKWENCJI FINANSOWYCH.

Jak każda z Was tutaj, Dziewczyny, ja też chciałam w pierwszym odruchu ratować swoje małżeństwo. A mój mąż był wspaniały w tym czasie. Czarujący wręcz.

Jednak aby małżeństwo uratować, kochanek / kochanka musi w 100% zostać wyeliminowany/a z życia tegoż małżeństwa / pary.

Ja w tym okresie PONOWNEGO MIESIĄCA MIODOWEGO dostałam cynk od znajomych, że ... znów wrócił na fejsbuk i jak gówniarz lajkuje tamtą.
Dokładnie dzień później go spakowałam, wystawiłam jego rzeczy przed drzwi, jakiś czas potem skierowałam sprawę do sądu o podział majątku i pozew (jestem w trakcie rozpraw).

Może powinnam była POCZEKAĆ, aż tamten "płomień miłości" się po prostu naturalnie wypali, ale podjęłam decyzję, że nie chcę być z człowiekiem, który jest zdolny do takiej obłudy i zadawania cierpienia. A że przy sprawach majątkowych pokazał dodatkowo jeszcze oblicze, którego nie znałam (jak się domyślacie - ciemne), tym bardziej biorę nogi za pas.

Tak było u mnie.

memo, współczuję Ci, jeśli widujesz tamtą.

Dziewczyny, powodzenia!

memo, ja widzę, że Ty dasz sobie radę, bo masz właściwą perspektywę i dystans, które w ludziach bardzo cenię.

A z tym, to się nie pomyliłaś:

One bywają wyzywające, "tamte". Czasem posyłają jeszcze ZNACZĄCY UŚMIECH "posiadacza".

memo, tak jest, że najpierw dostaje się strzał, pada się ... a potem podnosi. Jeszcze silniejszym, wierz mi.

Będzie dobrze!

EDIT
eni, w statystykę najprawdopodobniej wpisze się małżeństwo kurlewny. Jej mąż ją przyjmie z powrotem, pomimo dwukrotnej zdrady. U nich o tym zadecyduje WIELE różnych czynników. Ja zdecydowałam się nie ciągnąć mojego związku - nie ze złości, czy gniewu, czy urażonej dumy. Ja się przy tym doświadczeniu po prostu WYPALIŁAM.

Moja "zajebistość" została bezwzględnie obnażona
To również boli, chociaż nie powinno.

Wiem, że moje dywagacje nie poprawią Twojego nastroju, ale czytając to o czym piszesz, wyłania się obraz Twojego męża, jako osoby całkowicie pozbawionej szczerości.
Zdajesz sobie sprawę z tego, jak wygląda teraz Wasza rzeczywistość, ale to, co zwróciło moją uwagę, to fakt, że praktycznie nie dostałaś szansy na jakiekolwiek działania, żeby udaremnić ten romans (klasyka). Twój mąż w listopadzie zasygnalizował Ci co boli go w Waszym związku. Tyle, że w tamtym momencie on od dawna był daleko od Ciebie. W związku z tym, Twój "plan naprawczy" w tamtym czasie nie miał już szansy na powodzenie.
Zastanawiam się też na ile był szczery wytykając Ci ten "brak", biorąc pod uwagę jego aktualne wtedy zaangażowanie emocjonalne w związek z kobietą, która podobno "nie podobała mu się wizualnie i której nie kochał" (że też nos mu nie rośnie wciskając ci te historie).
W takich okolicznościach, żonie można przypisać każdy defekt, faktyczny, czy też wydumany.
Myślę, że smutna prawda jest taka, że on znudzony codziennością, sprytnie wabiony przez "przyjaciółkę", szybko i bez skrupułów przekroczył granice i poszedł w tango, nie oglądając się na Ciebie. Zaangażował się nie myśląc za wiele o rodzinie, a miłość do Ciebie była odległym wspomnieniem, którym raczej nie zawracał sobie głowy.
I bawiłby się tak nadal, gdyby nie zazdrosny mąż który próbuje budować mur między kochankami, na ile skuteczny? Tego nie wie nikt.
Jak wiele zdradzonych osób, szukasz także winy w sobie, ale nikt nie jest idealny i nie będzie.
Paskudne w zachowaniu Twojego męża jest to, że mimo pozornej szczerości, żalu i sypania głowy popiołem,  w rozmowach z Tobą próbuje między wierszami wytykać Ci błędy, samemu jednocześnie tkwiąc w kłamstwie.

Na początku powiem, że zarejestrowałem się, żeby tu w tym temacie odpisać - choc w innych tematach też mnie kusiło. Forum czytam od paru lat. W sytuacji gdy człowiek dowiaduje się o zdradzie partnera, chciałby wiedzieć o tym wszystko, każdy szczegół. Myślę, że trochę dlatego, bo jednak ma się nadzieję,że to nie było takie straszne jak w głowie się nam wyobraża. Niestety, w 99% przypadkach prawda jest gorsza niż nasze domysły/nadzieje. Ale człowiek i tak dąży do niej, niszcząc siebie przy okazji. Wiem to ze swojego doświadczenia. Po czasie myślę, że w sytuacji gdy wychodzi na jaw zdrada i partner wykazuje chęć poprawy, to ma się kilka możliwości:

1. Pogodzenie się z sytuacją i nie dociekanie całej prawdy - bardzo trudne, nie wiem czy nawet możliwe, choć są pewnie tacy desperaci - i próbowanie naprawy wszystkiego od nowa
2. Rozejście się, bo nigdy juz może nie być dobrze - na to nie ma gwarancji
3. Próba naprawy,ale z poznaniem całej prawdy - zazwyczaj prowadzi do ptk. 2

Ciężko coś doradzić. Po przeczytaniu twoich wypowiedzi mam wrażenie, że niby wszystko wiesz, zdajesz sobie sprawę, że mąż kręci, ale nie dopuszczasz jakby ostatecznie tego do siebie i wierzysz mu poniekąd w jego wersje wydarzeń. Niby chcesz poznać prawdę, ale przyjmujesz tą, którą on Ci podaje. Jeśli chcesz z nim być/wierzysz, że on będzie w porządku/masz przekonanie, że Cię nie zawiedzie/nie możesz, nie chcesz rozpadu małżeństwa (nie potrzebne skreśl) to musisz odpuścić prawdę i "uwierzyć", albo udawać,że wierzysz w jego zapewnienia. Prawda jest przekleństwem w takich sytuacjach - w sensie próby budowania dalej czegokolwiek. Z tego co czytam z Twoich wpisów to mam wrażenie, że to co wiesz o romansie swojego męża i stopniu jego zaangażowania to jakiś skrawek, ale mam tez wrażenie, że w to wierzysz poniekąd (może się mylę i rzeczywiście to cała prawda co mówi). Ale tez wydaje mi się, że to jest właśnie moment, żeby odpuśić, jęsli myślisz o dalszej wspólnej przyszłości. W każdym razie powodzenia!

Memo jest jeszcze taki szczegół ze nawet jesli teraz nie dowiesz sie calej prawdy to kiedys mozesz sie jej dowiedziec w najmniej spodziewanym momencie np. z jej ust i na to tez musisz byc przygotowana. Pewnie glupie z nas baby ze sie siluja z tym wybaczaniem,dla spokoju ducha latwiej by bylo to po prostu zakonczyc ale jak sie ma 40 na karku i zycie z kims poukladane to nie takie to proste. Ja mysle ze gdybym byla kilka lat po slubie to pewnie bym sie nie bawila w ta mękę zwana wybaczaniem. Summerka specjalistko od spraw niemozliwych czy ty masz moze jakis psychologiczna metode na nie myslenie lub myslenie w inny sposób o tym co by bylo gdyby? Bede wdzieczna za odpowiedz.

Memo moj tez podobno podbudowywal swoje ego. Ona go sluchala a on łykal czule slowka bo podobno ich potrzebowal. Problem w tym ze zastanawiam sie czy do dzisiaj by je slyszal. Jakby zaczely sie problemy i proza zycia to przypuszczam ze czule slowka szybko by sie skonczyly. 2 mocne charaktery juz podobno zaczynaly sie pierwsze sprzeczki.Glupie te chlopy i tyle . W tym tygodniu uslyszalam od niego ze to bylo podobno gówniarskie zauroczenie. Tego jeszcze nie slyszalam ,ciekawe co jeszcze uslysze z biegiem czasu.Summerka chodzilo mi o to ze wtedy zostawalam w niezbyt ciekawej sytuacji i czesto zastanawiam sie co by sie wtedy stalo z dzieckiem i ze mna. Chyba z tym mam najwiekszy problem i to gnebi mnie najbardziej. Myslalam o jakims psychoterapeucie chociaz nie za bardzo w nich wierze zeby mi pomogl najbardziej w tej wlasnie sprawie  niestety ja glupia wzielam sobie jeszcze druga prace na zastepstwo i teraz to juz nie mam na nic czasu(dobrze ze mi moja kochana mama obiadki gotuje na emeryturce). Dlatego pytam Ciebie moze cos pomozesz. Memo a tak z innej beczki zeby Cie troche rozweselic w tej naszej beznadziejnej sytuacji. W tym tygodniu mialam telefon . zadzwonil do mnie jakis gosc z ogloszenia bo podobno pomylil numery i chcial sie ze mna umowic. Czy myslisz ze powinnam?! Moze Ty tez powinnas?! Moze my tez podbudujemy swoje ego? Skoro im to tak latwo przyszlo?

To mi pomogło, serio
Summerko, ja zdaję sobie bardzo dobrze sprawę z tego, że szukał poza związkiem czegoś, czego nie otrzymał bezpośrednio ode mnie. Boli mnie jedynie fakt, że granicę, o której pisała Josz, przekroczył tak szybko i tak chętnie. Że przez wiele miesięcy stawiał mnie w roli "tej drugiej". Że nie potrafił potraktować mnie jak CZŁOWIEKA. Że nie potrafi nawet teraz zdobyć się na szczerość.

Czy kochał? Nie wiem. Przyjmuję, że tak, skoro zaryzykował dla niej tak wiele. Twierdzi, że relację zakończyli "oboje". Ja z kolei przypuszczam, że była to jej decyzja. Która zabolała, bo musiał zmierzyć się z cudzym wyborem na swoją niekorzyść (czytaj : zdradzony mąż). To by wyjaśniało, dlaczego tak gwałtownie "uświadomił" sobie swoją miłość do mnie. Ratujemy status quo
Powiedział mi wczoraj, że gdyby mnie nie kochał, nie miałby skrupułów odejść. Ja myślę, że gdyby nie brak wyraźnych deklaracji z jej strony, nie miałby powodów, żeby zostać.

Summerko dobre okreslenie z tym miętoleniem tej mysli w glowie. Trafilas perfekcyjnie, dokladnie tak jest. Miętole i miętole sama nie wiem po co i jaki jest tego sens a jednak ciagle mi to nie daje spokoju. To jest rzecz z ktora nie moge poradzic sobie najbardziej. Niby to glupie bo przeciez tego juz nie bedzie a jednak ciagle to mnie to dręczy. Moze ktos jednak zna jakies psychologiczne wytlumaczenie czegos takiego.

TSEL no niestety jest cos takiego jak idealny obraz milosci za malolata. Sa przypadki ze ten obraz jest niezaburzony przez cale zycie ale mysle ze to juz bardzo rzadko sie zdarza. A najgorsze jest to ze wczesniej chocby nie wiem jak ktos chcial tlumaczyc zeby byc ostroznym to cholera i tak nie dotrze. Trzeba dostac po dupie zeby zmądrzec. Czasem mam ochote wcisnac swojemu dziecku jakies mądrosci zyciowe i czasem to robie ale tak sie zastanawiam czy to cos da? Moze odrobine ale zeby cos zrozumiec to trzeba to przezyc.Te Twoje slowa" modne jest teraz rozstawanie sie i szukanie siebie i swojego szczescia. A co to wogole jest?" sa wyjete mi prosto z mojej glowy. Rozstaje sie szuka drugiego czlowieka ale przeciez ten czlowiek tez moze zawiesc i tez mozna przez niego cierpiec. A zycie tak calkowicie dla siebie kiedy osiaga sie wszystko krok po kroku czy daje tak pelnie szczescia? Chyba nie.

Memo, problem w tym, że on chciałby otrzymać od ciebie to, czego nie dostał od swoich rodziców, czyli błysku zachwytu dla niego takim, jakim jest. To głęboko skrywane poczucie niskiej wartości. On potrzebuje ciągłego utwierdzania go w tym, że jest atrakcyjny z ZEWNĄTRZ, bo nie czuje się taki WEWNĄTRZ. To jego problem, który masz rozwiązać ty, albo sąsiadka, a może jeszcze inna, kolejna.

Memo, to, czego w głębi serca się obawiasz może być prawdą. Może tak być, że ty nigdy nie byłaś jego wyborem, ale najlepszą opcją w pewnych okolicznościach

I jest to najtrudniejsza z prawd, z którą mierzę się już od pewnego czasu

To musi być bolesna myśl
Nie wiem, co ci poradzić. Możes zrobić podobnie jak Eni (i twój mąż) uznać, że pozostanie z mężem to pozostanie z najlepszą aktualnie dostępną opcją i zobaczyć, jak się sytuacja będzie rozwijać. Zawsze jest szansa, że twój mąż dojrzeje i dorośnie do roli partnera w związku. Chociaż jego niechęć do zagłębienia się w zdradę, jej przyczyny oraz jego motywy zdrady nie wróżą dobrze.
Memo, zdaje się, że związałaś się z "chłopcem", który ma z sobą trochę problemów i nad którymi powinien pracować, zamiast od nich uciekać i im zaprzeczać. Ale to też jest informacja dla ciebie. Warto zastanowić się, dlaczego przyciągnął cię ktoś, kto potrzebuje ciągłej adoracji i żeby otrzymywać potwierdzenie swojej atrakcyjności gotowy jest na ... wiele

Eni, projektujesz na wszystkie panny młode swoje własne wizje. Nie wiesz, niestety, co inni mają w głowie.
Inni czasami wierzą w miłość, ale nie opierają na niej całego swojego życia. Zdają sobie sprawę, że może być różnie. Nie uzależniają od partnera swojego życia, swojego samopoczucia.

Nie można obarczać drugiego człowieka odpowiedzialnością za własne poczucie bezpieczeństwa  i swoją wartość. To znaczy można, ale nie każdy jest w stanie dźwigać na swoich barkach taką odpowiedzialność.

EDIT: Eni, uwierz mi, że twoje oczekiwanie, że twój mąż będzie przede wszystkim twoim opiekunem (czytaj: tatusiem), który otoczy cię bezwarunkową miłością jest marzeniem dziecka a nie dorosłej kobiety. Dlatego mimo upływu pięciu lat od zdrady ty wciąż miętolisz to, że on mógłby cię pozbawić swojej opieki,  bo to cię przeraża. Jesteś jak małe dziecko, nie przygotowana, aby wziąć na siebie odpowiedzialność za swoje życie.

widzę, że ciągniesz dalej "co by było gdyby"
W życiu zdarzają się sytuacje, w których potrzebna jest pomoc innych ludzi. I zawsze można o pomoc prosić rodzinę, przyjaciół, znajomych, ojca dzieci. Czasami nawet obcy ludzie są bardziej pomocni niż własny małżonek.

Pytasz jak sobie pomóc, a ja od dłuższego czasu próbuję ci podpowiedzieć rozwiązanie. Powinnaś zrozumieć co i dlaczego tobą kieruje. Dlaczego potrzebujesz i wymagasz od partnera opieki, jakiej oczekuje się od rodzica. Wg mnie (to tylko moje wrażenia) emocjonalnie wciąż tkwisz w okresie dzieciństwa, masz niezaspokojone potrzeby z tamtego okresu, które przeniosłaś do dorosłego życia.

Do zastanowienia się:
Dlaczego nie wierzysz, że możesz sama zatroszczyć się o siebie?
Dlaczego uważasz, że w przypadku konieczności inni ludzie (niż partner) ci nie pomogą?
Po co ci opiekun, wybawca, dostarczyciel poczucia bezpieczeństwa i twojej wartości?

I dobrze, że twój mąż przestał pełnić rolę twojego opiekuna. To twoja nauka, że nie można "wisieć" na drugim człowieku i oczekiwać, że będzie żył tak jak ty byś tego chciała. Tyle dobrego wyszło z jego zdrady dla niego, że zyskał swoją odrębność w oczach żony. To, co dla ciebie jest utratą bajkowej więzi, bezgranicznego poświęcenia, bezwarunkowej miłości dla niego mogło stać się uwolnieniem od taszczenia na swoich barkach twoich nierealistycznych oczekiwań, w których on był twoim przedłużeniem lub nawet częścią ciebie.
A dla ciebie Eni to lekcja dorastania, nauczenie się, że przede wszystkim musisz sama troszczyć się oraz dbać o siebie i nie możesz tego cedować na swojego męża. Zawsze możesz prosić o pomoc, liczyć na nią, oczekiwać jej, ale nie możesz uzależniać siebie i swojego życia od drugiego człowieka.

Opowieści o dwóch połówkach jabłka i romantyczne filmy o miłości nie mają nic wspólnego z prawdziwym życiem. Czas dorosnąć.
Czy już bardziej rozumiesz dlaczego wciąż miętoliłaś w myślach przerażającą myśl, że mogłabyś zostać sama i radzić sobie sama? Mam nadzieję, że trochę wyraźniej dostrzegasz powiązania przyczynowo-skutkowe.

Summerka masz racje ze zmadrzalam ale za to ze na nim wisialam to po czesci sam sobie moze podziekowac bo cale zycie od niego sluchalam ze sobie nie poradze z niczym i wogole do niewielu rzeczy sie nadaje wiec niezle mu szczeka opadla kiedy jednak dalam rade po tym jak dotarlo do mnie ze obca baba mogla nagle zaczac mi dyktowac jak mam zyc. Ja nie latwe mialam z nim zycie a ta odrebnosc to niespecjalnie mu sie dzisiaj podoba tylko ze mnie to juz niespecjalnie interesuje co ma mi do powiedzenia bo to sa MOJE SPRAWY. A proszac go o pomoc wtedy to dostalabym ale wielkiego kopa w dupe jak wiele porzuconych zon.Dzis bym sobie poradzila wtedy nie sądze ze moglabym przezyc z dzieckiem za tysiac zl o ile tyle by mi sie gdzies udalo zarobic a maz bujal by sie za granica i moglabym szukac wiatru w polu. Teoria teorią a zycie zyciem. Fajnie nie byc od nikogo zaleznym tylko ze jak pokazuje zycie nie zawsze to mozliwe.

Nikt nie siedzi w jego głowie, ale sytuacja, której byłaś świadkiem jest dość wymowna.
Czyżby zmęczyło go już oszukiwanie Ciebie, a przy okazji samego siebie?

Wydaje mi się, że nie ma sensu się katować obecnie myślą - czy było się pierwszym czy którymś tam wyborem, to nie ma obecnie znaczenia żadnego! Wiem, że w chwilach takich, kiedy spotyka nas taka tragedia jak zdrada, czy rozwód jest tendencja do analizowania wszytskiego i uderzania już w najbardziej dramatyczne i patetyczne strony. Prawda jest taka, że czy byłoby się pierwszym czy jakimś tam z  kolei wyborem partnera, tak czy tak zdrada by bolała. Takie myśli pomagają nam o tyle, że zrzucamy wszystko na partnera, bo juz od początku on nie był przekonany i nie grał fair, a tak mogło wcale nie być. Tylko w takich chwilach w życiu, gdy wszystko się wali, wdyaje nam się, że taki myślenie pomoże. A jednak choć nie jest to łatwe, trzeba się starać nie analizować, wziać życie w swoje ręce na ile to możliwe i niech się toczy dalej - cokolwiek za decyzję podejmiemy. Wiadomo, każdy się boi decyzji podjąć, mąż autorki pewnie też, choc myślę i co z doświadczenia zaobserwowałem, że taka sytuacja - bycie ciągle winnym i słuchanie o tym i walka o "poprawę" pewnie nie jednego przerosłaby, a co dopiero kogoś kto może nie jest przekonany dokładnie czy to co robi jest słuszne (ratowanie związku). W podejmowaniu decyzji najgoprsze jest to, że oznaczać będzie jakąś zmiane, a jak wiadomo, zmiana może być na lepsze albo gorze. Jeśli my podejmiemy decyzję, odpowiedzialność za to spadnie tylko na nas, jeśli ktoś inny - to zawsze będziemy go mogli obwinić.. ale to będzie świadczyć tez o tym, że nie do końca kontrolujemy co się dzieje w naszym życiu. Oczywiśćie, wiem dobrze, że w życiu często dobrze wybrać, albo wgl coś zdecydować jest ciężko, albo niemożliwe nawet - rodzina, praca, dzieci, zobowiązania - można by wymieniać bez liku. Decyzja o pozostaniu - ozancza, ze może być lepiej, ale też okazac się że za jakiś czas się sypnie i zmarnuje się kolejne x lat na to wszystko, odejście - może oznaczać, że przegapiło sie możliowść poskładania do kupy, ale też może oznaczać dobre życie dalej samemu lub z kimś innym. Wiem - nic odkrywczego, ale warto na to zwrócić uwagę. Ja osobiście bym nie chciał i raczej nie był w stanie czekac na decyzję kogoś odnośńie mojego życia, tzn. być skazany na jego łaskę czy niełaskę - jednak wiem też, że życie nie jest takie proste niestety.

memo331, w pewnym momencie napisała do Ciebie użytkowniczka o nicku "talerz". Nie wiem, czy czytałaś jej historię. W jej przypadku podstawą do odbudowy małżeństwa i dania szansy mężowi był warunek jego całkowitej szczerości. Bronił się przed tym długo i dopiero terapia uświadomiła mu, że jest to absolutny warunek  do podjęcia dialogu z żoną.
Terapia także uświadomiła mu ogrom spustoszenia jakiego dokonał zdradzając.
Wydaje mi się, że Wy gonicie w piętkę, z powodu braku szczerości męża. Ty wiesz, że on Cię okłamuje, zarówno w kwestii "nie romansu" jak i rzekomej miłości do Ciebie i braku uczucia do tamtej,  do tego jego stwierdzenie, że "wybrał Ciebie"  sprawia wrażenie jakoby on tylko rozdawał karty, a Ty nie masz większego wpływu na rozwój wydarzeń i właściwie  powinnaś być mu wdzięczna za ten wybór.
Ktoś tutaj wcześniej napisał, że mogłabyś zamknąć tę sprawę, nie drążyć, pogodzić się z rzeczywistością i z nadzieją patrzeć, a raczej liczyć na wspólną mniej, lub bardziej szczęśliwą przyszłość.
Stan, w jakim od dłuższego czasu znajdujesz się, pokazuje, że niestety, nie da się zamieść problemu pod dywan i być może tylko prawda Cię wyzwoli. Wyzwoli w sensie razem, lub osobno. Dlatego nie ustawałabym w wysiłkach namówienia go na terapię indywidualną, a następnie wspólną.
Jeśli szczerze zależy ma na Was, na rodzinie, powinien się zgodzić.

Jaki cel chcesz osiągnąć tą rozmową?
Jeżeli chcesz zburzyć dobre samopoczucie jego żony, to możesz odnieść chwilowy sukces, bo najwyraźniej ona jedna z całej Waszej czwórki zaliczyła miękkie lądowanie.
Obawiam się jednak, że jej mąż nie chce znać prawdy, nie ma ochoty zmierzyć się z nią, woli się oszukiwać.
Miałaś już pierwszy sygnał, gdy po tym incydencie, gdzie zastałaś ich w intymnej sytuacji, a następnie zniknęłaś z Waszego towarzystwa, on zdystansował się do Ciebie. Sugerowałam wtedy, że kochankowie musieli sprzedać mu jakąś bajkę na Twój temat, a on uwierzył? Przecież byliście dobrymi znajomymi, on zaakceptował nową sytuację bez problemu?
Kolejna sytuacja, gdy próbowałaś się z nim skontaktować, po  wakacjach, gdy zażyłe kontakty kochanków ujrzały światło dzienne, on zignorował Twoje próby.
Wydaje mi się, że on z premedytacją broni się przed poznaniem prawdy, a skutek mógłby być taki, że staniesz się jego wrogiem, zwłaszcza, że oprócz swojej relacji nie masz żadnych namacalnych dowodów.
Być może wzięłabym pod uwagę taki krok, gdybym teraz, w czasie gdzie Wy oraz oni próbujecie odbudować Wasze małżeństwa, zdobyła kolejny dowód na to, że oni mimo wszystko nadal kontaktują się z sobą, pomijając kontakty służbowe.