już nic nie wiem - Netkobiety.pl

KLasyczny romans.Jeszcze do tego bezczelnie klamie.Mam nadzieje,ze nie wierzysz w te jego bzdury.Oszukuje Cie...Mozesz z nim dalej byc,jesli chcesz.Ale przyjmij do wiadomosci<ze Cie oszukuje.

josz ma rację. Widzę jak to wygląda. Chciałam jednak, żeby ktoś spojrzał na sprawę nie moimi oczami. Bo w pewnym momencie miałam takie wrażenie, że popadam w paranoję..

Może jest tak jak piszesz, kitkaoskara. Może też chcę odpowiedzi na pytanie, dlaczego człowiek, którego wybiera się spośród milionów, okazuje się chybionym wyborem.

Szkoda, że nie obudziłaś jej męża wtedy, gdy się całowali z pytaniem, czy widzi to samo co ty To co wyprawia twój mąż, to też klasyka, będzie ci wmawiał takie oczywiste bzdury, że w końcu zaczniesz wierzyć, że on mówi prawdę, a ty jesteś psychicznie chora.
A co na to wszystko jej mąż? Nie widzi, nie słyszy, nie rozumie, czy jest mu to na rękę?

Znasz jej męża dobrze (czy oni mają dzieci?), przecież przyjaźniliście się od dawna. Nie widzę powodu, żebyś nie poprosiła go o spotkanie (i dyskrecję) i wyjawiła swoje obawy, oraz opowiedziała o incydencie, którego byłaś świadkiem.
Przecież on musi zastanawiać się, dlaczego nagle Wasze stosunki oziębły, czy wręcz urwały się, myślę, że Twój mąż i tamta mogli sprzedać mu jakąś historyjkę zabezpieczając się jednocześnie, na wypadek, gdybyś chciała jednak podzielić się wspomnieniami tamtego wieczoru/poranka.
Być może nawet Ciebie przedstawili  w nienajlepszym świetle.
Jednak to nie jest dla Ciebie zupełnie obcy facet, który może potraktować Cię jak wariatkę.
Dobrze byłoby, gdybyś oprócz podejrzeń miała jakieś konkretne dowody, nie tylko na potrzeby ewentualnej rozmowy ze znajomym, ale też dla siebie.
Niech tamten też przyjrzy się dyskretnie zachowaniu żony, a nawet jak się wygada, to nie masz nic do stracenia.
Porozmawiaj z nim.

Uważam (jestem kobietą ), że nie masz nic do stracenia, zwłaszcza, że, jak piszesz, już wcześniej zdarzały jej się takie chwile zapomnienia, więc Twoja relacja być może da mu do myślenia. Jeśli on nie jest raptusem, to nie pobiegnie od razu do żonki z awanturą, tylko zacznie się  przyglądać jej i różnym sytuacjom (zresztą możesz poprosić go o dyskrecję, możesz przyznać, że Wasze małżeństwo przeżywa kryzys z powodu bliskiej relacji Twojego męża i jego żony).
Pisałam wcześniej, że Wasze stosunki oziębły, ale to raczej Ty zniknęłaś z ich towarzystwa, bo być może oni nadal spotykają się we trójkę, lub w większym gronie, bez Ciebie, więc dla niego to też musi być dziwne, niech pozna Twoją wersję.
Sytuacje, które Cię niepokoją, przez obrońców tzw. przyjaźni damsko-męskiej mogą być potraktowane jako naturalne, mam na myśli wspólne bieganie, radosna korespondencja itd.
Jednak z uwagi na "tamto wydarzenie" zachowanie Twojego męża to jawny brak szacunku dla Ciebie i Twoich uczuć, a już blokowanie telefonu, laptopa i innych komunikatorów zupełnie go pogrąża, dobitnie świadczy o tym, że nie jest z Tobą szczery i ma coś do ukrycia.
Wspólnych spotkań na joggingu też sama się domyśliłaś, nie opowiadał o tym?
W obliczu tych wszystkich wydarzeń, takie tajemnice nie cementują Waszego małżeństwa, a wręcz pogłębiają kryzys.
Twój mąż nie jest lojalny i Ty o tym wiesz, dlatego jeśli masz jeszcze jakiś cień nadziei na ratowanie Waszej rodziny, musisz postawić go pod ścianą, licząc się jednak z tym, że niewiele osiągniesz.
Osobiście postarałabym się jednak o jakieś dodatkowe informacje.
Stan, w jakim teraz się znajdujesz, wykończy Cię psychicznie, a sytuacja pozostawiona własnemu losowi jeszcze bardziej Was oddali od siebie.
Krótko mówiąc wóz, albo przewóz, takie moje zdanie.
To jednak Twoje życie i Twoje decyzje. Z tego, co piszesz i jak piszesz widać mądrą, opanowaną kobietę.
Z pewnością podejmiesz mądrą decyzję.

Nie, w żadnym wypadku Twoje oczekiwania nie są dziecinne. Stoisz przed bardzo trudną decyzją od której będzie zależało dalsze życie Twoje i Twojego dziecka.
Gdy poczytasz tutaj podobne wątki, przekonasz się jakie rozterki targają kobietami, których małżeństwa stanęły na rozdrożu, ile czasu często straciły, łudząc się i próbując sklejać to co się rozpadło.
Absolutnie nie twierdzę, że Twoje małżeństwo już się rozpadło, NIE, ale nie jest dobrze.
Jeśli już naprawiać, to we dwoje i z zachowaniem absolutnej szczerości, czy Twój mąż jest na to gotowy, czy zechce? - ja tego nie wiem.
memo331 uważam, że rozmowa (być może ostateczna, bo wcześniejsze, jak widać niewiele zmieniły) jest niezbędna i bardzo ważna, dlatego powinnaś przygotować się do niej.
Pomyśl może wcześniej o skorzystaniu z pomocy psychologa, żebyś nie popełniła błędu i nie musiała żałować.
Trochę z innej beczki; czy wybieracie się wspólnie na sylwestra, czy możesz spodziewać się tam dawnych "przyjaciół"?

Nie pisałam tutaj wieki, a czas uzupełnić historię do końca...(?).
Utknęło to gdzieś około grudnia zeszłego roku, a dzisiaj zatacza właśnie pełne koło. W skrócie powiem, że mój wyimaginowany romans męża okazał się jak najbardziej prawdziwy. Około lutego odkryłam bilingi ich rozmów. Setki wysyłanych sms, życzenia świąteczne, noworoczne, WALENTYNKOWE. (!)  Mąż na kolanach obiecywał zakończenie znajomości, urwanie kontaktu. Przez następne pół roku zaczynało być naprawdę fajnie. Czasem dyskretnie sprawdzałam jeszcze jego prawdomówność, większych niepokojących oznak nie zauważyłam. Z czasem jednak przydarzały się nam coraz częstsze kłótnie. Nie miałam dowodów, ale ciągle coś nie dawało mi spokoju. Oczywiście hasła na skrzynkach mailowych nie zniknęły. Tłumaczenia, że chce mieć swoją prywatność były w tej sytuacji dosyć dziwne, ale uszanowałam. Wydawało mi się, że krok po kroku odbudowujemy nasze zniszczone życie, zaczęliśmy razem spędzać więcej czasu, zajmować się wspólnymi pasjami. Ona z mężem wyjechała na długi urlop, później my mieliśmy swoje wakacyjne podróże. Czas powrotu do pracy, oczywiście mój niepokój, ale nie było żadnych niepokojących oznak. Tydzień temu mój mąż mówi mi takie słowa: po tym wszystkim teraz już wiem, że jesteś dla mnie najważniejszą kobietą w życiu. Kocham tylko Ciebie i mam nadzieję, że uda nam się to wszystko naprawić. No i alarm w mojej głowie: będzie bolało. W spokojnych słowach, krok po kroku wyciągnęłam z niego następującą informację: kontakt z Nią nigdy się nie urwał. Przeniósł się tylko w objęte hasłami rejony komputera i trwał nieprzerwanie do wakacyjnych wojaży jej i jej męża. Nieszczęśliwie w czasie tych właśnie wojaży, zdradzany mąż odkrył stęsknione maile mojego męża. Niestety nie poznał ich treści, gdyż oboje: Ona i mój mąż umówili się na ich bieżące kasowanie. Ale wiedział już, kto zajmuje głowę jego żony. Zakazał jej tego kontaktu i właśnie wtedy kontakt się urwał. Powiem szczerze, że przestałam oddychać. Zapytałam, czy to już wszystko co chce mi powiedzieć. Zastanowił się sekundę i powiedział, że nic więcej już nie było. Byłam w takim szoku, że nie wiedziałam czy mam płakać, czy pakować mu walizki. Zaczęły się tłumaczenia, że to nic nie znaczące maile, że rozmawiali w ten sposób z sobą , bo lubią z sobą rozmawiać , czyli typowe ble, ble, ble.
Ale tego, co wydarzyło się trzy dni po tej rozmowie, nie przebije nic.
Nie muszę tłumaczyć, co te wcześniejsze  wyznania spowodowały w moim życiu. W czasie nieobecności męża zajrzałam więc do historii na jego laptopie. Początkowo żadnych niepokojących rzeczy. Nagle moją uwagę zwróciła krótka wiadomość wysyłana o pierwszej nad ranem: Słodkich snów moja dziewczyno. Tłumaczona na język angielski.
I teraz faktyczny finał historii. Otóż tego samego maila wysłanego do niej nad ranem przechwycił jej mąż. Nie muszę tłumaczyć, że zakończyło się to mailową awanturą panów i groźbami w przypadku ciągnięcia romansu dalej. Po tej awanturze, zainteresowani postanowili "wspólnie zakończyć historię, bo rani zbyt wielu ludzi". Tylko po głębszej rozmowie, okazało się, że to przestraszona pani postanowiła zakończyć historię, a mój mąż" nie chce być powodem jej ewentualnych problemów". Mąż początkowo twierdził, że ten wysłany mail o niczym nie świadczy, wysyłał jej tak jak przyjaciółce. Po głębszym "zastanowieniu" znów stwierdził, że jednak takiego właśnie maila chciał wysłać i chyba nie ma co tłumaczyć dlaczego. Ale właściwie co to zmienia w tej sytuacji?
Finał finału: mąż mnie kocha, jestem dla niego najważniejsza, kochał mnie przez cały ten rok, nigdy nie przestał bo już wcześniej dokonał wyboru: mnie. Ją bardzo lubi, mnie kocha. Nigdy nie odejdzie, nigdy nie pozwoli mi odejść, zawali się cały jego świat. To, że dawał mi znak swojego istnienia dopiero po powrocie z pracy, a w tym samym czasie utrzymywał z nią gorącą, mailową linię wytłumaczył tak: mnie widział więc mógł mi wszystko powiedzieć, jej często nie widział, więc jak mógł jej cokolwiek powiedzieć?
Dlaczego to zrobił, nie wie. Dlaczego brnął w kłamstwa, nie wie. Dlaczego na często zadawane przeze mnie pytanie "czy ta historia jest zakończona" zawsze odpowiadał twierdząco, nie wie. Dlaczego wmawiał mi urojenia i wręcz chorobę psychiczną, nie wie. Wie natomiast jedno: bardzo, bardzo mnie kocha. Tyle.
Proszę was o jedno: ratunku.

Podziwiam ci i cie wspolczuje bo dla mnie przy kolejnym jego potknieciu oznaczalo by to koniec malzenstwa.

Musisz podjac w koncu jakas decyzje i postawic mu Ultimatum, bo slabo to widze miedzy wami,
On widzi ze do tej pory nie wyciagnelas zadych konsekwencji z tego co zrobil wiec pozwala sobie ciagle na to samo, brak szacunku i perfidnosc jej i jego.

A i jescze jedno jego slowa jak to on cie bardzo nie kocha to tylko slowa czynami tego raczej nie pokazuje ,wyrachowany gnoj

Memo nikt Cię nie uratuje jeśli nie zrobisz tego sama..

Najbardziej smutny jest Twój znak zapytania w pierwszym zdaniu :-(

Nie powiem Ci co będzie, ale z własnego doświadczenia powiem Ci jak wyjść z tej sytuacji najmniej poraniona ..
Powinnaś odseparować się od swojego męża. Zarządzić separację na pewien czas. Ten czas jest potrzebny Wam obojgu.
Tobie - abyś spojrzała na wszystko z dystansu, abyś zobaczyła jak funkcjonujesz sama, i abyś poczuła się kobietą godną, która potrafi podejmować bardzo trudne decyzje
Jemu - aby zobaczył jak wygląda życie bez kobiety którą podobno "kocha", aby mógł zatęsknić  i aby przemyślał to co robi.

Niestety Twoje dotychczasowe zachowanie upewniło go w przeświadczeniu, że zdrada uchodzi mu na sucho i że może karmić Cię kłamstwami, ponieważ jesteś tak od niego uzależniona, że wręcz niezdolna do podejmowania  żadnych decyzji..

Musisz to zmienić, bo to jedyna szansa na uratowanie Twojego związku.

Jeśli tego nie zrobisz, to za chwilę zaczniesz wszystko od początku, z tą albo inną qrwą..

Rozwaliłaś mnie tym tekstem .Masz rację, że to proste nie jest, chociaż wydaje się w zasadzie bardzo proste. Czasu nie cofnę, niezależnie od tego jakie było moje postępowanie w tej sprawy przez miniony rok. Wzięłam sobie za męża niedowartościowane dziecko, obecnie w wieku 40 lat. Mało tego: manipulanta, kłamcę i świetnego aktora. Sama nie mogę w to uwierzyć. Na dzień dzisiejszy jestem po prostu w szoku.

Memo gdybys chciala skorzystac z mojego doswiadczenia jak wyciagnac prawde to moge Ci napisac jak bylo w moim przypadku nie wiem czy w Twoim sie sprawdzi. Ja po kilku tygodniach kiedy sie zorientowalam ze klamie jak z nut(nie kleily mi sie ze soba niektore fakty ktore mi wciskal) powiedzialam mu " klamiesz i albo powiesz mi cala prawde jak bylo albo dowiem sie od kogos innego a jak sie dowiem ze bylo inaczej to porozmawiamy inaczej i to sie dla Ciebie zle skonczy." Bardzo szybko podzialalo i wyspiewal mi wszystko (mam nadzieje ze wszystko) chyba ze strachu. Nie wiem czy w Twoim przypadku podziala w moim podzialalo.Druga sprawa czy jestes na to gotowa zeby to wiedziec jezeli rzeczywiscie ma cos co jeszcze ukrywa to bedzie bolalo.

No coz ta moja szczerosc. Wlasciwie to nie wiem juz czy to moja zaleta czy przeklenstwo. Wlasciwie to ja akurat nigdy nie zwracalam na to specjalnie uwagi ze tak mam ale cos w w tym jest. Ostatnio instruktor prawa jazdy powiedzial mi "lubie Cie za Twoja szczerosc. Przynajmniej zawsze walisz prosto z mostu to co myslisz". Ale moj maz powiedzial mi kiedys ze ciezko mu sie bylo do tego przyzwyczaic. Dzisiaj juz sie tak przyzwyczail ze nie zwraca na to uwagi ale kiedys moze po czesci o to mu chodzilo ze tak poplynal? Kurcze Memo zatwardzialy ten Twoj facet. A moze Ty go upij i sprobuj cos wyciagnac? Trzeba bylo go moze kiedys sledzic (troche glupie ale przynajmniej z korzyscia dla Ciebie)miala bys wszystko czarno na bialym a tak to teraz wlasciwie nic nie wiesz. W sumie to glupio tak nie wiedziec do konca co tam bylo. Najgorzej jak wysypie sie to dopiero po latach. A jak sie w domu zachowuje? No i jak Ty sie zachowujesz po tym co Ci powiedzial? Masz jakies plany czy na razie stoi wszystko w martwym punkcie?

Z Twoich wcześniejszych postów wynika, że romans Twojego męża trwał nieprzerwanie ponad rok, to niestety długo.
Zakończył się nie z powodu tego, że on cokolwiek zrozumiał, tylko po prostu został do tego zmuszony.
Jego zapewnienia o miłości do Ciebie, możesz między bajki włożyć.
Współczuję Ci, jednocześnie dziwiąc się, że jesteś w szoku. Blokowanie kont przez ten cały czas, w sytuacji gdy udowodniłaś mu nielojalność, było jasnym dowodem braku szczerości z jego strony.
On kłamie nadal, upierając się przy "tylko przyjaźni" z kochanką, twierdząc jednocześnie, że cały czas kochał tylko Ciebie.
Obawiam się, że tak się nie da, czy naprawdę czułaś się kochana i ważna dla niego w tym ostatnim czasie, ile stresu i wątpliwości przeżyłaś z powodu "miłości" męża do Ciebie?
Z drugiej strony, analizując jego zaangażowanie w relację z kochanką, trudno uwierzyć w "tylko przyjaźń" i w "po prostu bardzo ją lubię", trudno także uwierzyć, że jego uczucie do niej zniknęło nagle, po ostrej reakcji jej męża.
Przecież sprawa jest aktualna.
memo331, nie wiem, czy można odkochać się w żonie, zakochać w innej kobiecie, a następnie z powodu przymusu zerwania z kochanką, ponownie zakochać z żonie?
Jeżeli przejdziesz nad tymi wszystkimi wydarzeniami do porządku dziennego, to Twoje małżeństwo stanie się mdłym układem, być może w trosce o dziecko, będziecie odgrywać swoje role, mniej, lub bardziej udając.
Trudno Ci cokolwiek doradzić, myślę, że propozycja separacji jest dobrym pomysłem, czasem na przemyślenia.
Terapia małżeńska? Cóż, nie spowoduje nagłego przypływu uczuć męża do Ciebie, zresztą świetny z niego aktor i kłamca.
Smutne to wszystko...

Zadałam mu dokładnie te same pytania Josz. Dokładnie te same, które tutaj wyłuszczyłaś. Odpowiedział mi na nie tak: jego uczucie do mnie nie zniknęło nigdy, bo po prostu JEJ nie kochał kochał cały ten czas mnie Dlaczego więc dał do zrozumienia tej kobiecie, że jest dla niego czymś więcej? Nie potrafi odpowiedzieć. Dlaczego nie zachowa się przyzwoicie w stosunku do niej i tej nowej miłości? W końcu namieszał jej w głowie i sercu zapewne. Dla jakiej miłości? Przecież on jej nie kochał! Była jego "przyjaciółką" jak mówi. Dobrze im się gadało i tyle. O czym gadali? A o niczym szczególnym, o "pierdołach" jak stwierdził. Tylko nie zdaje sobie z tego sprawy, że te pierdoły zajmowały mu głowę bardziej niż problemy w domu, gdzie czekała żona, którą przecież tak kochał. Josz, ja to wszystko wiem. Ta ostatnia historia jedynie potwierdziła rodzaj ich relacji. Uczciwie mówię mu, że nie zainwestuję w związek, w który on chce wejść obarczony uczuciami do innej kobiety. Ale jakimi uczuciami? Przecież ON JEJ NIE KOCHA, kocha, uwaga, mnie!

Rozumiem, że jesteś załamana i zmęczona tą sytuacją. Pisałaś wcześniej, że nie masz zamiaru ciągle go kontrolować, bo jak ktoś chce oszukać, to zawsze znajdzie sposób, ale z ciekawości spytam, czy on w tej chwili odblokował hasła, telefon trzyma na wierzchu, czy nadal domaga się prawa do prywtności?

Skoro, jak twierdzi, nigdy nie przestał Cię kochać, to co tu naprawiać?
Wybacz memo331, wiem, że nie jest Ci do śmiechu, ale rozmowa z nim i jego kategoryczne zapewnienia o nieustającej miłości do Ciebie (w obliczu tego, co zrobił/robi?), brzmią, niczym stara zabawa w pomidora, gdzie na każde, pytanie pytającego, dziecko musiało odpowiedzieć "pomidor" i nie zaśmiać się. On ograłby wszystkich, tylko zamiast słowa "pomidor" powtarza "kocham cię", jak sądzę z kamiennym wyrazem twarzy.
Wiem, że Ty wiesz, tylko nie wiesz; co dalej?

Memo a moze Ty jesli nie chcesz sie z nim rozchodzic to zrob to co ja i miej to gdzies czy Cie kocha czy nie? Zyj dla siebie a on niech bedzie obok Ciebie jako odrebna jednostka i tyle.Pytanie czy tak chcesz i potrafisz? To co mowi Twoj maz to troche przypomina mi to co mowil moj kiedys. Podobnie odpowiadal na moje pytania platal sie w odpowiedziach ze mnie wtedy nie kochal potem ze caly czas mnie kochal tylko sie pogubil potem ze przy niej nigdy nie czul tego co do mnie. Dzis tez mi caly czas gada ze mnie kocha. Pogubic sie mozna. Rozne juz wersje slyszalam serce mi pekalo ale wiesz co? Z biegiem czasu to coraz bardziej mam to gdzies co do mnie czuje choc dzisiaj to naprawde moglabym w to uwierzyc ze mnie kocha ale ja juz chyba nie do konca wierze w cos takiego jak milosc. Jak przyjdzie co do czego to kazdy mysli tylko o swojej dupie chociaz o dluzszego czasu mam wrazenie ze on juz nie mysli tak tylko ze spoznil sie z tym o ladnych pare lat bo ja mam to juz w dupie. Przygotowalam sie juz psychicznie na ewentualny koniec i juz na pewno tego az tak nie przezyje. To juz zalezy od Ciebie co Ty bys chciala. Ja sobie zbudowalam swoja odrebnosc i jestem na etapie godzenia sie z tym ze tamtego zycia juz nie bedzie tylko to inne chociaz ciezko mi to przychodzi bo wolalam tamto. Ale jaki mam inny wybor po tym wszystkim?. Jego owszem troche to boli ze jestem juz inna ze stracil mnie tamta (wolal ta naiwna dziewczynke)ale sam do tego doprowadzil. Duzo mu daje od siebie ale juz inaczej. Mysle bardzo duzo tez o sobie. Moze spelnie kiedys to moje mazenie o dziecku ale juz na innych zasadach nie bedzie to takie naiwne jak wtedy gdy mialam 20 lat. Memo zrobisz jak uwazasz. Pomysl sobie ze nie Tobie jednej spapralo sie zycie mnie tez i wielu innym. Widocznie tak juz musi byc ze im czlowiek starszy tym wiecej doswiadczen ma za soba. Albo dasz rade z nim jakos zyc tworzac inny zwiazek albo rozwod. No w zasadzie tyle Ci zostaje. Teraz wszystko w Twoich rekach.

W takich sytuacjach czlowiek nieraz zachowuje sie conajmniej dziwnie i nie dziwie Ci sie ze nie zachowalas sie moze tak jakbys dzisiaj chciala zeby sie wtedy zachowac. Sama nieraz zastanawiam sie dlaczego tak cos zrobilam a nie inaczej. Niektore zachowania z tamtego okresu wydaja mi sie conajmniej dziwne. Memo i tez mam wrazenie ze ten moj juz odszedl kiedys ze teraz zyje z innym czlowiekiem. To nieuniknione w tej sytuacji. Cholernie to boli i ciezko sie z tym pogodzic ze Twoje zycie nagle zmienia sie o 180 stopni i wszystko jest inaczej. Tylko co mozna na to poradzic? Chocby sie nie wiem jak chcialo to tamto zycie juz nie wroci. On teraz nie bedzie juz przed Toba niczego ukrywac i odblokuje wszystko bo zwyczajnie nie ma juz czego ukrywac ona jest zdemaskowana przez meza i pewnie pilnowana jak piesek. Zastanawiam sie tylko co by nastapilo gdyby maz sie z nia rozwiodl? Ale moze za daleko wybiegam myslami.

Zapytałam go o to. Co byłoby, gdyby zakochała się tak bardzo, że chciałaby poświęcić swoje małżeństwo dla niego? Nie wiem, rozwiodła się, dała mu szansę na to, żeby byli razem. Powiedział mi, i to nie żart, że zostałby ze mną. Zabawne i straszne to jakoś zarazem

Pytanie odnośnie ogólnej sytuacji, czy mojego ostatniego posta?

Odnosnie całej sytuacji, a raczej tego, w jaki sposób Ty sobie te fakty składasz, kojarzysz i jakie wnioski z nich wyciągasz.
To miałam na myśli.

Bo dla mnie, jako osoby postronnej - sytuacja jest boleśnie klarowna .... niestety.

To spróbuj klarownie przedstawić swój punkt widzenia, zapraszam

Zycze Ci duzo sily memo!!
Jestes w bardzo trudnej sytuacji, czeka Cie podejmowanie decyzji, ktore zawza na calej Waszej przyszlosci.
To nie jest latwe:(

Pamietaj tylko o tym ze to TY jestes wazna I to beda TWOJE decyzje.
Rob to, co podpowiada Ci serce. Nie rob niczego wbrew sobie.
Po zdradzie mojego meza, moj przyjaciel po mesku przedstawil mi rozwiazania sytuacji.
Powiedzial krotko: masz 3 wyjscia:
1. Odejsc
2. Zostac I cierpiec
3. Zostac I pamietac, ze to Ty jestes wygrana. To on ma sie plaszczyc I udowodnic Ci, ze jest Ciebie wart. I musi wiedziec ze drugiej szansy nie bedzie. To wojna na ktorej nie bierze sie jencow.

Ty memo tez masz 3 wyjscia. I uwierz mi, masz mnostwo czasu na podjecie decyzji. Daj sobie czas I nie dzialaj pod wplywem emocji.

Ale w mojej oceniesytuacja jest jakby kontynuacja poprzedniej. Traktuje to jako calosc.

Memo a miej to w dupie czy Cie kocha czy nie. Skoro On jest egoista i mysli tylko o sobie to Ty tez badz i cokolwiek nie postanowisz mysl tylko o sobie i wlasnych korzysciach no i oczywiscie o korzysciach dziecka.Tyle.

Dałaś szansę, uwierzyłaś, bo chciałaś wierzyć, ale dręczące Cię wątpliwości cały czas były. Mogę sobie tylko wyobrazić, w jakim napięciu żyłaś przez ostatnie miesiące, podczas, gdy on świetnie się bawił, wręcz beztrosko zdradzał mając Cię za naiwną idiotkę (wybacz) i niestety, nadal tak Cię traktuje.
Doskonale zdajesz sobie sprawę ze stanu jego uczuć i stosunku do Ciebie, problem w tym, że on nadal kłamie, wypiera, a robiąc to przekreśla jakiekolwiek szanse na wspólną przyszłość.
memo331, zastanawiam się, czy tamta sytuacja, gdy ich nakryłaś, była faktycznie początkiem tego, co działo się później, niekoniecznie, mogło zacząć się już wcześniej, gdy z pełną ufnością przyglądałaś się ich flirtowi. Następnie ukrywane spotkania, intensywna korespondencja, totalna konspiracja, pousuwane wszystkie maile, sms-y i to wszystko trwało rok albo dłużej, nie wierzę, że nie doszło do "konsumpcji". W tym samym momencie zapewniał Cię o uczuciu, a jednocześnie o "tylko przyjaźni" do niej. Przyjaźń tak nie wygląda, przyjaźni nie trzeba tak desperacko ukrywać, to jasne i Ty to wiesz.
W obliczu tych wszystkich wydarzeń, Twój mąż nadal nie przyznaje się do niczego, upiera się przy przyjaźni z kochanką, więc właściwie niczego złego nie zrobił, nie ma poczucia winy, w związku z tym nie będzie się kajał, niedługo znowu możesz usłyszeć, że masz paranoję.
On niczego nie chce naprawiać, on po prostu oczekuje, że znowu dasz się nabrać. Nawet, jeśli jakimś cudem, faktycznie przestanie się z nią kontaktować (wątpię, po tak długim romansie, gwałtownie przerwanym wbrew woli kochanków), to raczej nie zastanawia się nad tym, jak ma teraz wyglądać Wasze małżeństwo. A może już wie; tak jak do tej pory, puste słowa, gra aktorska, a Ty masz być szczęśliwa, że jesteście "razem"?
To tak, jakbyś rozmawiała, żyła z kimś, kto cały czas jest do Ciebie odwrócony plecami, a z tyłu głowy ma maskę ze sztucznym uśmiechem.
Pytasz po co zapewnia Cię o "miłości"?
Ponieważ boi się rozwodu i wszystkich związanych z nim komplikacji, być może chwilami, gdy jego myśli nie są zajęte nią, pomyśli o Waszym dziecku, jak ono to przeżyje, może też obawia się kompromitacji w rodzinie? Ty memo331, jesteś gdzieś na szarym końcu.
Moim zdaniem, masz dwie opcje, obydwie bolesne i nie dające satysfakcji.
Odejść, uporać się z uczuciem do niego, z traumą dziecka, samotnością, przejść przez rozwód z wszystkimi jego konsekwencjami. Plusy? Przyjdzie czas, że otrząśniesz się z tego wszystkiego i będziesz jeszcze szczęśliwa.
Zostać, udawać, że mu wierzysz, cieszyć się dobrymi chwilami, niepokoić i śledzić, bić się z myślami i wątpliwościami. Plusy? dziecko żyje w pseudo pełnej rodzinie, masz partnera (na pół gwizdka).
W tej chwili potrzebny Ci czas, żeby dojrzeć do decyzji.
Zastanawiam się też, czy poczułabyś się lepiej, gdyby on wyznał Ci całą i absolutną prawdę, ale to raczej niemożliwe.

Jakakolwiek rozmowa z nim nie ma już  większego sensu. Nie spał z nią, nie całował się, poza tym jednym razem, nie kocha jej, kocha mnie, wie, że zrobił błąd, czasu nie cofnie, przeprasza za moje łzy. Acha, i bardzo mnie kocha. Bardzo.  Kiedy widzi, że nie wierzę, stwierdza, że nie siedzę w jego głowie. Kiedy proszę o prawdę, mówi, że chcę słyszeć prawdę, która będzie zgodna z moim wyobrażeniem o danej sytuacji
I tak, nie wierzę, że kontakt się urwał. Po tak długim czasie intensywnej adoracji jest to statystycznie niemożliwe.
Masz rację Josz. Ta ich sympatia zaczęła się z pół roku wcześniej, ale oboje z jej mężem śmialiśmy się z tej ewentualności To byłoby wręcz nielogiczne
Mija okrągły rok, który wyrył mi się w każdym możliwym miejscu wielokrotnie i głęboko.  Powiedziałam mu dzisiaj, że ten czas to za długo, nawet na żałobę, nawet po nim,  nawet dla mnie. Patrzył na mnie i pytał, czy jest jeszcze w moim życiu.  Powiedziałam mu, że rok temu wysiadł na pierwszym lepszym przystanku. Nie wiem co będzie, Josz. Jak zauważyłaś, żadna opcja nie daje satysfakcji.

Eni nawet nie wiesz, jak "robisz" mi dzień

facet po 9 latach mnie zdenerwowal bo pisal niby z kolezanka z pracy wiec sie wscieklam i powiedzialam ze koniec siedzial cicho i przzyznawal racje zabral w pospiechu skarpetki i majtki i wyszedl ,do mamy. kiedy opadly emocje stwierdzil ze to on podjol taka decyzje i ze odszedl bo uwazal ze myslal ze juz mnie nie kocha, natomiast nie zabral wszystkich rzeczy, mowi ze nie jest pewien czy dobrze zrobiol ze tez jest mu ciezko , a do tego zaoferowal ze mi zawsze pomoze i bedzie moim przyjacielem. na drugi dzien juz twierdzil ze potrzebuje koszule i po nia przyjechal , nie rozumiem dlaczego? co nim kieruje ? czy poprostu chce sie odegrac bo widzi ze mi zalerzy?. Po dwoch dniach sie spotkalismy kazalam mu zabrac rzeczy , powiedzialam ze chce telewizor zeby zostawil on powiedzial ze oczywiscie bo mi sie nalezy  mowil ze martwi sie o mnie  ze ma wielki sentyment do mnie i patrzyl mi gleboko w oczy, chce mi finansowo pomoc . ja tego nie rozumiem . co nim kieruje?

Mój mąż powiedział mi wczoraj, że to ON tak naprawdę stracił najwięcej: prawie mnie ( on nie wie nawet, co to znaczy) , na pewno przyjaciela, no, i przyjaciółkę Chyba przez grzeczność nie wymienił mnie na samym końcu Ja nie wiem, jakim trzeba być człowiekiem ,żeby w takiej sytuacji robić z siebie ofiarę ? I to z taką pewnością siebie? Co do przyjaciółki, oooo, to na bank jej nie stracił. Co jakiś czas przypomina mu się subtelnie zgrabnym komentarzem Tak się zastanawiam: czy ona mnie prowokuje, czy tylko podkreśla przynależność mojego męża do niej?
Zapisałam się na fitness , zumbę oraz wszystko co daje gwarancję wyjścia z domu. Rzygam już swoją postawą w tej sprawie. Zawsze uważałam się za silną kobitę, a tu masz. Jeden strzał i po wszystkim. Dobra, strzałów było więcej, więc skoro wcześniej nie umarłam, pewnie będę żyć. Może nawet znów mnie złapie pozytywny wqrw i stwierdzę, że się sukinkot w końcu doigrał.
Wiem, wiem to ten kolejny etap :bunt Ale w sumie, wolę ten etap