Banalny, oklepany, szablonowy romans z żonatym - piszę, bo się boję. - Netkobiety.pl

Elle nie wiem co zrobię... na razie robię tylko to co muszę... intuicyjnie po omacku...
Horses, Złata mam wiedzę teoretyczna, jak postępować w takich przypadkach, szukałam też pomocy u osoby, która ma doświadczenie praktyczne - kazała mi trzymać się z daleka, nie posłuchałam... nie wiem dlaczego. Zapytałam jego, poprosił, żebym była, chodzi tylko o zachowanie kontaktu i tak robię. Nie wiem co będzie dalej.

Zorija nie bądź taka. Nawet nie wiesz jak często zdarza się, ze kobieta jest agresorem. Na nieszczęście w naszym kraju są praktycznie bezkarne.
A on? Trudno mi rozpatrywać jego postać w kategoriach jakości, ale jeśli musiałabym, to pewnie powiedziałabym, że okazał się lepszy niż myślałam. Z pewnością za dobry dla mnie.

Wszystko się skomplikowało. Teść jest bardzo chory. Musi się przenieść do innego miasta gdzie będzie leczony, mąż prawdopodobnie będzie musiał z nim jechać. 1,5 miesiąca ich nie bedzie. Może dłużej.
Myślę  że ta złość wynika z obawy przed utratą kontroli nad moim zachowaniem. Może się mylę.
Co robimy? Kłócimy się o wszystko. O drobiazgi.
Jest fatalnie.

Odnoszę wrażenie, Toorank, że do tej pory graliście przed sobą własne role w przeświadczeniu, że drugiego to nie obejdzie.
Sądzę, że wyjazd teścia na leczenie, to w obecnym okresie zbieg okoliczności, zaś prawdziwe powody owej fatalnej teraz (a raczej dotąd) sytuacji siedzą w Was  obojgu. I jest to ściśle związane z Twoim romansem , ale i zlekceważeniem przez ślubnego  emocjonalnego chłodu małżonki (a przecież, nigdy między wami nie było gorąco).
Teraz, gdy możliwość rozstania (porzucenia) nie jest już jedynie abstrakcyjnym  pojęciem, zrobiło się bardzo nerwowo. Bo ja w cuda nie wierzę.
Nie znam i chyba nigdy nie dane mi będzie poznać mężczyzny, który dając sobie przyprawić rogi, nie będzie szukał powodów gdzie indziej, ale u siebie dopatrywał się współwiny złego stanu związku.

Chyba musicie szczerze porozmawiać, teraz już bez niedomówień i owijania w bawełnę o tym, co było i czy widzicie przed sobą wspólną przyszłość.

O ile któremukolwiek z Was jeszcze na tym zależy.

Ja może faktycznie odpowiadam za te smutna rzeczywistość, ale on chyba nie.
Normalny facet, który się starał przetrwać w piekle. Kiedy ja się nawinęłam, upatrywał chyba szansy w mojej osobie, ale jest tak bierny i tak zależny, że chyba już nie jest w stanie. Paraliżuje go strach, że po rozwodzie nie będzie miał żadnej kontroli nad tym czy dzieciom nie dzieje się krzywda. On nie może ich zostawić z tą kobietą. On nie odpowiada za te sytuację.
Nie wiem czy mogę być z nim szczera... czuje się jakbym trzymała w rekach niewybuch. Nie chce zrobić nic co jeszcze bardziej podkopie jego wiarę w siebie. Właściwie tylko przytakuję.

To pewne jak w banku, że obawy męża związane są z moją słabością do mężczyzn i apetytem na seks - romansem.
Jemu wcale nie przeszkadza ta "przyjaźń" między mną, a kochankiem. Boi się, że jak będę bez nadzoru to popłynę (ale się myli, wręcz przeciwnie, będę bardziej lojalna)
Rozmowa z mężem to nierealne, to typ nie muszę mówić, udowadniać, moje czyny mówią same za siebie. Że niby o tym jak bardzo mnie kocha

Dialog... marzenia ściętej głowy
Z żadnym z nich nigdy nie dało się rozmawiać.

Odpowiada. On odpowiada za sytuację, do której dopuścił i która eskalowała na skutek jego bierności.
Przestań go usprawiedliwiać i racjonalizować jego zachowanie a zobaczysz to wszystko, co widzę ja, czyli biernego (zamiast biednego) faceta (zamiast mężczyżny), który szuka w nowym związku (zamiast w odpowiednich miejscach, instytucjach) pomocy i ratunku.

Możesz wszystko, tylko czy CHCESZ ?

To wytłumacz mężowi, że twoja ochota na romans i seks, to do facto pragnienie bliskości z drugim człowiekiem, deficyty adoracji, niskie poczucie własnej wartości.
I na litość boską, zacznij wreszcie działać zamiast użalać się nad sobą.

Naprawdę nie widzisz, że robisz dokładnie to samo, co twój kochanek, tj. szukasz rozwiązań zastępczych byle nie konfrontować się z prawdą o sobie i swojej relacji?

Z żadnym z nich nigdy nie zdecydowałaś się na prawdziwy dialog. Ciągle oszukujesz siebie i wszystkich dookoła, popadając w coraz większe problemy, zagubienie i brak satysfakcji. Będzie coraz gorzej...albo....zaczniesz pracować nad sobą.

Mój związek chyba nie jest taki zły jak mogłoby się wydawać. W wielu aspektach świetnie się rozumiemy, zgadzamy, śmiejemy się, dobrze bawimy, spędzamy ze sobą całą masę czasu, w porównaniu do innych par małżeńskich właściwie to sielanka.
Oboje szukamy wrażeń, on ma swoje paralotniarstwo, a ja, no cóż zawsze miałam słabość do mężczyzn.
i tu nie chodzi o puszczanie się, może jestem trochę chłopczycą? kontakty ze mną wyglądają mniej typowo niż z normalna kobietą, dlatego mąż nigdy się tym nie przejmował, nie dlatego, że oni nie chcieli mnie przelecieć tylko dlatego, że ta moja męska natura trochę mnie chroniła, ale to się zmieniło, przyboczny mnie zmiękczył, mąż musiał to zauważyć chyba stąd ta jego złość i niepokój, boi się zdrady fizycznej, zawsze uważał mnie za cwaniarę, miał pewność, że nie dam się podpuścić.

Excop, ja też nie wierzyłam przybocznemu, ale teraz jestem prawie pewna. Facet ma przesrane na tyle, że chyba nawet nie jest w stanie zauważyć moich problemów. Cała jego życiowa energia zaprzęgnięta jest do walki o przetrwanie.
Trudno to wytłumaczyć, nie wiem czy miałeś kiedykolwiek do czynienia z ofiarami przemocy. Z pozoru wszystko wygląda normalnie, silny, wykształcony, mądry, świetnie radzący sobie zawodowo facet, wydaje się niemożliwe, że ktoś taki może przezywać  piekło. Może się mylę Excop, ale z dwojga złego lepiej jeśli dam się nabrać w ta stronę niż przez asekuranctwo miałabym przeoczyć to, że ktoś potrzebuje pomocy. I tak długo tego nie dostrzegałam, zaślepiała mnie chęć obrony.

Mówiłam mu wielokrotnie. Nie jest w stanie zrozumieć, albo ma to gdzieś. Próbowałam po dobroci, a ostatnio na ostro. Skończyło sie starszna awnaturą.

Rozumiem. To się już dzieje. Już jestem ofiarą.
Nie wiem czy jestem w stanie pomóc, jestem nieobiektywna tzn. emocjonalnie zaplatana w układ, jestem stroną... komuś innemu poradziłabym odejść natychmiast, ale przecież nie jemu, bo jaka mam gwarancję, że nie robię tego dla siebie? Ja nie moge sobie ufac w tej sytuacji. Jestem bardzo ostrożna.

Musiałby robić to na nim wrażenie. nigdy nie robiło. Może to jednak rodzaj rekompensaty dla mnie. Zapychanie dziury.

Podobno na początku walczył. Potem chyba stracił nadzieję. Nie wiem czy zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji, chyba nie bardzo. W ostatnich latach sytuacja się pogorszyła... potem pojawiłam się ja i trochę się szarpnął, ale oprawca jest sprytny. Tak łatwo go nie wypuści. Przypadek podręcznikowy. Skutecznie nim manipuluje i zastrasza. A on na tym etapie chyba już nie jest w stanie.

Owszem, bo nie pomaga.

Toorank, żeby zaistniała przemoc musi być chyba jakaś zależność. W jaki sposób twój kochanek jest zależny od żony?
Facet jest niezależny finansowo, dzieci nie muszą zostać z matką. Nie pamiętam czy pisałaś w jakim są wieku.
Tekst, że nie może zostawić dzieci jest oklepany.

Toorank jesli żona twojego kochanka stosuje przemoc wobec własnych dzieci to sa podstawy aby odebrać/ ograniczyć  jej prawa rodzicielskie. Dowody i zeznania w sadzie to podstawa . Rozwod z nią nie dla Ciebie ale chociażby dla dobra i spokojnego życia jego dzieci.
Dziwi mnie fakt ze on do tej pory nic nie zrobił jako ojciec .

Witaj Toorank,
Dawno już nie pisałam, ale teraz jak przeczytałam "on nie ma szans" no to muszę.
Uważam, oczywiście to moja osobista opinia, ale wynikająca z doświadczeń życiowych, że to nieprawda, że on nie ma szans, jeśli tak miałoby by być to tylko dlatego, że widać w tym o czym piszesz taką postawę rezygnacji, poddania się temu co z nim a właściwie z nimi (z nim i dziećmi) robi żona. I to jest podstawowy i najważniejszy błąd, ta postawa i podejście. Bo on jako ojciec to ma zas...ny (sorry za słownictwo, ale mnie wpienia taka poddańcza postawa faceta) obowiązek wobec swoich dzieci dzieci, żeby je chronić przed przemocą, nie wiem czy zarówno psychiczną czy również fizyczną. To jest jego obowiązek. Ja już kilka stron temu pisałam, że szkoda mi tych dzieci, jeśli przy nich odbywają się tam jakieś słowne przepychanki czy rozgrywki na temat rozwodu, bo to jest stosowanie psychicznej przemocy wobec nich, i z tego co pisałaś to zarówno jego żona jak i on dzieci jakoś tą wizją rozwodu torturują.
Wtedy też pisałam, że przynajmniej jedno z tych rodziców (mając tu na myśli tego faceta) powinno się okazać mądrzejsze, miałam tu na myśli ochronę dzieci. I ten facet nie powinien się mazgaić i miałczeć, że "żona go bije" (piszę w przenośni, choć być  może tak tam właśnie jest) czy cokolwiek innego mu tam robi, tylko się powinien zająć swoimi dziećmi i zapewnieniem im spokojnych warunków do nauki, zabawy, rozwoju. W takiej sytuacji, o której piszesz to już nie chodzi o to że jemu jest tam źle czy jest niedopieszczony. Tu chodzi o dobro dzieci i za to ma obowiązek się zabrać!
Centra pomocy rodzinie, psychologowie, terapeuci, niebieska karta dla żony skoro jest aż tak źle, co to mało jest do k.... sposobów. Pewnie, że się nie rozwiąże takiego formatu problemów przez tydzień, to będzie trwało i będzie bolesne, ale dzieci trzeba chronić. A ten facecik co robi.... szuka sobie kogoś na boku, żeby się pocieszyć.... Zamiast jak mężczyzna wziąć odpowiedzialność za życie swoje i swoich dzieci (przede wszystkim). Fak.....Fak... Fak....

Toorank, a bierzesz pod uwagę to, że on może Tobie tak tylko opowiada?

Sama zastanawiałam się, co na mój temat musiał swojej kochance opowiadać mój jm...
ooo... że byłam agresywna na pewno... że nie mógł ze mną wytrzymać... a biedne dzieci na to wszystko musiały patrzeć...

Zresztą, w pozwie to dokładnie podkreślił - że dla dobra dzieci obserwujących złe relacje między nami powinniśmy się rozwieść...
Nie zauważył tylko biedaczek,  że złe relacje między nami pojawiły się wraz z jego kochanką...
I że to on je tworzył... teraz oceniam to tak, że prowokował... może udałoby się uniknąć pełni odpowiedzialności... zresztą i tak cały czas on tak uważa i tak się zachowuje... jak pokrzywdzone biedaczysko, co to "musiało" szukać czegoś innego... (nie ta kolejność, ale kto to już teraz pamięta??)

Dobro dzieci... ehh... najczęściej używane hasło... jakże łatwo się nim posłużyć, i robi to każda strona, bez względu na to, czy "jest za czy przeciw"...

Może to taki przypadek Toorank?
Bo jeśli nie, to co to za facet?

jestem pewna, że to nie ten typ. Bez wdawania się w jego osobiste szczegóły. Jest bardzo źle i to nie są jego wyolbrzymienia czy próby usprawiedliwienia siebie. On to bardziej ukrywał niz skarżył sie na nia. Musicie założyć, że wiem co mówię. Nie szukał kochanki. Kobiety w ogóle go nie interesowały.
Chciałam napisac więcej, ale cokolwiek napisze zdradzam szczegóły cudzego zycia bardzo osobiste, nie wiem jak to napisać nie naruszając jego tajemnic
Czuje się tak przytłoczona, że jest mi niedobrze może odetchne chwile i spróbuje to jakoś ubrac w słowa.

Toorank tak naprawdę to jego "story" nikogo nie interesuje i nie ma znaczenia. Życie jest proste. Są pewne fakty i na to się patrz. Nie daj się ogłupić.
Jesteś chyba bardzo przejęta jego opowieścią. Czy nie o to chodziło? Jak długo się znacie? Co się wydarzyło, że powiedział ci to teraz?
Staraj się spojrzeć na to wszytko z boku jeśli potrafisz. Nie podoba mi się kiedy ludzie próbują manipulować innymi a tak mi to co on teraz robi trochę wygląda.
I jeszcze jedno. Mam dzieci. Uważam, że jestem fajną mamą i że dzieci są dla mnie na 1 miejscu. A szczerze, myślę, że sama siebie oszukuję. Każdy człowiek jakoś tak podświadomie wybiera pod siebie. Nawet najbardziej oddana mama.
Więc kiedy facet zasłania się dziećmi to jest w tym jakiś ukryty cel.

Nie zgodzę się z tym, że w Polsce on nie ma szansy na zabranie dzieci od wyrodnej matki, chyba że ona  nie jest wyrodną matką, albo  on jednak nie jest takim wspaniałym tata ( co to za ojciec co każe żyć dzieciom na "polu minowym") i nie spełnia się jako ojciec to wtedy uwierzę, że nie ma szansy.
To co piszesz o pracownikach sadu, prokuratury i opieki społecznej tez nie jest prawdziwe, skąd takie dane masz, że z taką pewnością to piszesz. Ja sama mam przykład z przed 15 lat, w którym ojciec otrzymał prawa rodzicielskie. Miałam sąsiadów, ona awanturnica i dość ostro pijąca, męża trzymała krótko, skakała do bicia, dziecko robiło co chciało, wulgarny język w stosunku do dziecka sprawił, że 10 latek również odpowiadał jej wulgaryzmami. W bloku ściany cienkie więc wszystko słyszałam. Zwróciłam jej uwagę, ze matka do dziecka tak nie powinna mówić i że nie będę tego tolerować. Nie pomogło pojechałam do opieki społecznej zgłosiłam ten fakt, poprosiłam inna sąsiadkę o potwierdzenie jak będą robić wywiad środowiskowy. Przyjechały dwie panie bardzo szybko, zebrały opinie i wezwały rodzinę do stawienia się do urzędu miasta. Są od tego odpowiednie wydziały w każdym urzędzie miasta. Po  zrobieniu wywiadu i przebadaniu dziecka przez psychologa skierowały sprawę do sadu rodzinnego o ograniczenie praw matce, co tez sąd zrobił. Całą opiekę otrzymał ojciec,  otrzymał również propozycje uczestniczenia w terapii dla współuzależnionych. Rozwód otrzymał również  szybko. Podkreślam, że wtedy nie było pomocy typu "niebieska karta", nie było również tak rozwiniętych stowarzyszeń działających na rzecz rodziny, a przede wszystkim   na rzecz dzieci. Nie było interwencji prasy, radia czy telewizji. Przypominam, że teraz są i są bardzo wyczuleni na pomoc ojcom i dzieciom pokrzywdzonym przez los.

Dobry tatuś (wykształcony i z sukcesami w pracy) wiedział by co należy zrobić, a jeżeli nie to wystarczy zgłosić się  do opieki społecznej i poprosić o pomoc.
Stać go  finansowo i ma czas  na kochanki  to powinno go być stać również na prawnika, który wskazał by mu odpowiedni kierunek działania.
Ma chyba telefon i umie z niego korzystać, żona urządza awantury, dzwoni po policję i zakłada jej  niebieska kartę, chyba wykształcony inteligentny człowiek potrafi sobie z tym poradzić i wie jak wybrać nr 112, no chyba, że nie ma po co dzwonić, bo te wszystkie rzekome akcje w domu urządzane przez żonę to historyjki  tworzone na rzecz kochanek (przytulcie mnie bo ja biedny i nieszczęśliwy.
Tak się zastanawiam  kto opiekuje się dziećmi gdy  tatuś idzie do pracy lub na spotkanie z kochanką, kto pilnuje wtedy dzieci żeby chora z nienawiści psychopatka nie wyżywała się po dzieciach, chyba że  dobry tatuś zabiera dzieci  z sobą, ale w to jakoś nie chce mi się wierzyć.

Obowiązkiem ojca jest zadbać o bezpieczeństwo dzieci poprzez  izolowanie ich od furiatki (o ile ona nią jest), jeżeli ojciec tego nie robi to również jest potencjalnym przestępcą, bo naraża swoje dzieci na niebezpieczeństwo. Ty też jak wiesz o sytuacji w  jakiej żyją te dzieci, znasz tych ludzi to zmuś tego nieporadnego tatusia do działania, albo sama zgłoś odpowiednim służbom. Zaznaczam, w każdym urzędzie miasta czy gminy są odpowiednie wydziały do walki z patologią. To jest twój obowiązek bo wmieszałaś się w tą rodzinę i niestety bierzesz czynny udział w tragedii tych dzieci (ojciec przebywa z tobą - nie chroni dzieci).
Jako DDA i DDD oraz ofiara molestowań w dzieciństwie jestem bardzo wyczulona na krzywdę dzieci i trafia mnie przysłowiowy szlag jak ktoś o tym tak sobie mówi czy pisze i nic z tym nie robi.
Piszesz, że dwa lata obserwujesz i możesz spokojnie zasypiać wiedząc, że w domu potencjalnego kochanka rozgrywa się dramat dzieci (określenie twoje -jak na polu minowym, świadczy chyba o dramacie  tych dzieci), możesz spokojnie rozważać jak  dalej być z tym człowiekiem, człowiekiem co dla swoich dzieci nic nie robi, tylko trzyma je w takim domu?

Azbestowa
Toorank nie szuka tutaj rad i nie pragnie zobaczyć spraw tak, jak wyglądają w rzeczywistości.
Weź przykład z innych nic nie wnoszących postów, poużalaj się trochę nad biednym losem niespełnionych kochanków, dostarcz toorank pożywki do rozważań i rozwijania zdychajacego wątku to i twoje posty zostaną dostrzeżone i właściwie zrozumiane.
Niestety, ten wątek to niewłaściwe miejsce na udzielanie rzeczowych porad, cennych wskazówek, dzielenie się prawdziwymi i głębokimi przemyśleniami, jak TY to zrobiłaś.

Chyba masz cos wspólnego z zawodowym prowadzeniem terapii, więc powinnaś to znać:

jeden z partnerów jest agresywny, pije po pracy, w pracy jeszcze daje radę,nawet ma stanowisko, ale po powrocie do domu.....,

Dwoje dzieci w wieku szkolnym.
Zycie drugiego partnera skupione w tej sytuacji na 2 sprawach , czyli dom i praca.
Po pracy szybko do domu, po drodze zdrowy partner odbiera dzieci, poźniej organizuje im czas z dala od agresora,
czyli zajęcia dodatkowe, spacery, odrabianie lekcji w pokoju dzieci.....
Agresor, często pijany idzie spać ......zdrowy partner ma trochę czasu dla siebie.
Zdrowy partner tak organizuje pracę, życie, aby dzieci miały jak najmniejszy kontakt z agresorem.
Nie jeździ na delegację, praca w okreslonych godzinach bez nadgodzin, czasami przenosi pracę do domu.
Gdzie tu czas na kochanka/ kochankę?

Nie wiem, jak jest w tym przypadku, ale zastanów się, czy sytuacja jest aż tak niebezpieczna, a jeśli jest to nakreśl drogę pomocy
i koniec.

I dlatego jest w tym, co piszesz - prawda, a nie - zracjonalizowany konformizm.

Żadne z nas nie ma doświadczenia z ofiarami przemocy. Przemoc psychiczna to ciężki temat nawet dla specjalistów. Nie jestem w stanie odpierać Waszych ataków, tłumaczyć. Nie mogę napisać wszystkiego bez jego zgody i tak czuję się jak zdrajca. Cały czas obwiniam się, że to nie moja sprawa i, że nic mi do tego.
Wszystkie Wasze zarzuty są jak najbardziej prawdopodobne. Opis zycia ofiary w poście Horses jest bradzo trafny choć oczywiscie niepełny, tak wygląda jego życie, z jednej strony lepiej (bo agresor nie pije) z drugiej troche gorzej (totalna kontrola zycia, w ciagu dnia, w nocy, w pracy, żadnych znajomych, totalna izolacja)

Excop, to że to tchórz nie eliminuje mozliwości, ze jest ofiarą.
Problemy w moim zwiazku są ścisle związane z moim zaburzeniem. teraz juz to wiem. Nie sa winne moje z mężem relacje, bo ja nie jestem zdolna do dojrzałej głębokiej relacji. Nie wiem co to jest miłość.

Przeczytałem większość i mam wniosek. Czy ktoś oprócz mnie też uważa że mamy tu do czynienia z męskim i żeńskim typem ladacznicy które swoje żałosne i niemoralne wybryki usprawiedliwiają wydumanymi powodami daleko odbiegającymi od normalnego poziomu intelektualnego człowieka. Tylko skończony debil mógłby w to wszystko uwierzyć. Mi tu tylko brakuje takich słów.

"Dzięki Bogu się puściliśmy, gdyby nie my wielkie zło spadło by na nasze rodziny i na cały świat!"

Eh... Mam dwadzieścia parę lat i przeraża mnie ludzka głupota... Żyję nadzieją że ludzie kiedyś zmądrzeją. Chociaż mało to prawdopodobne. Kiedyś pewien flisak na spływie Dunajcem powiedział mi że Śpiący Rycerz Giewont i królowie z Trzech Koron obudzą się wtedy gdy nie będzie wojen, wszyscy ludzie będą sobie pomagać i dziewice będą wychodzić za mąż... Eh... Legendy...

Nie bądźmy śmieszni. Uzasadnianie zdrad chorobą psychiczną to jak badanie wpływu zorzy polarnej na życie Buszmenów w Afryce. A z drugiej strony się puściło bo żona taaaaka straszna i zła. Debil - to np. ktoś kto idzie w tango z inną dając kolejny powód do orzeczenia o rozwodzie z jego winy i przyznania dzieci matce. Nie muszę Ci uwierzyć - wręcz nie mogę. To stek bzdur i zostanę przy swojej opinii na ten temat.

P.S. Dziękuję za troskę o moją przyszłość.  Mam zasady więc jeśli coś się zmieni to wszystko z zachowaniem chronologii. Trzeba kawałem nie powiem kogo aby jak Pani albo kochaś (tchórz i debil) zdradzać drugą połówkę zamiast zachować się z honorem i zakończyć najpierw aktualne związki. Pani jest tchórzliwą, roszczeniową egoistką, która mimo zdradzania chce dalej czerpać korzyści ze starego związku - to gorzej debilizm, prostytucja i pasożytnictwo razem wzięte.

Edziak, nie denerwuj się
Dopiero tu zawitałaś, więc emocje Cię rozrywają

Powiem tak - ja jestem od Ciebie 20 lat starsza, a moje poglądy, zasady i sposób patrzenia na życie absolutnie się nie zmieniły

I też zawsze miałam te "warunki ladacznicy" (super - określenie chyba wejdzie do kanonu, hehehehe)... i mam je nadal, pomimo 40+
I co to niby miałoby znaczyć? Że będę się puszczać na prawo i lewo? Bo mogę? Bo mam tzw. kandydatów? No mam, nawet teraz, po odejściu męża... było już kilku...
To chciałaś Toorank powiedzieć?
Że, jako że masz "warunki" to jesteś jakkolwiek usprawiedliwiona? To ma usprawiedliwiać zdradę lub puszczanie się?
A wiesz, jest coś takiego jak MORALNOŚĆ.
Np. Kant pisał o kilku stopniach moralności (czyli odróżniania dobra od zła - dla przypomnienia, bo może nie wszyscy znają tą podstawową definicję).
Najwyższym stopniem moralności - osiąganym przez jednostki - jest to znane wszystkim "niebo gwiaździste nade mną a prawo moralne we mnie"... szkoda, że tak niektórym daleko....

Toorank,
to nie jest tak, że nikt tu się na agresji nie zna. Są tu ludzie z różnym doświadczeniem zawodowym i życiowym.
Rozumiem, że nie chcesz opisywac całej jego sytuacji i słusznie robisz, bo nie masz do tego prawa.
Osobiscie uwazam, że jesli ktoś ma problem i chce mojej pomocy to jesli potrafię i mogę udzielam mu jej.
I tu rodzą się pytania.
Czy on chce Twojej pomocy?
Jesli tak, to czy potrafisz mu jej udzielić?
Czy też on chce odskoczni i nie chce nic zmieniać?
Czy rola odskoczni będzie dla Ciebie dobra, wniesie coś do Twojego życia?

Są też pytania, które samemu sobie należy zadać.
Czy nie idę na " łatwiznę" i zamiast zająć się swoimi problemami zajmuję się problemami innych?
Czy nie potrafiąc ogarnąc i zapanować nad własnym zyciem jestem w stanie ogarnąć cudze?
i podstawowe
Czego pragnę, kogo pragnę, co muszę zmienić , aby poczuć się szczęśliwą i spełnioną.

swiat nie jest i nie bedzie idealny;), ludzie od zawsze sie roznili- co kraj to obyczaj etc. mozna pomazyc o tym, ze wszyscy uznajemy te same standarty moralne, nikt nie czyni "zla" itp., ale najpierw trzeba by zmienic ludzka nature;)

rozumiem to strasznie kobiet reputacja, zawsze to jakis sposob na "przeciwnika", skoro faceci sie nie moga sami "upilnowac" to trzeba zastraszyc konkurencje;)

gdyby kobiety zrozumialy, ze zdradza je tylko ich maz/partner umialyby dokonac odpowiedniego wyboru, a tak trwaja w tokasycznych zwiazkach bo przeciez to "kurewna" (i inne ohydztwa) jest winna.

sa wsrod nas ludzie, ktorzy nigdy nie podporzadkuja sie wymogom otoczenia, cos ich bedzie pchac ku przekraczaniu granic. najlepiej byloby sie odpowiednio dobierac wciaz z swiadomoscia, ze kazdy sie zmienia w miare uplywu lat, rowniez ze swiadomoscia, ze wszystko plynie, nic nie jest trwale (tak, tak) i wszystko w ostatecznosci jest DOSWIADCZANIEM;)

toorank- ja nie wiem o co tobie chodzi...milosc?, odskocznie?, szalenstwo?, bol?
cokolwiek to jest....jest i wlasnie taki sposob obralas na przetestowanie siebie samej:)

Nie wiesz, co to miłość, Toorank, ale jednocześnie kreujesz się na św. Teresę z Kalkuty oferując siebie nieporadnemu "potrzebującemu".

Mąż sobie poradzi, bo radzić musiał sobie dotąd z Twoim parciem na mężczyzn innych, niż on. Więc tyły miałaś zabezpieczone, jak dotąd sądziłaś. Tylko on, jakby się znarowił i zażądał lojalności. Tego jedynego elementu, który miał Was spajać albo umożliwić decyzję o daniu sobie spokój ze sobą nawzajem. Bo nie wierzę, że tylko zdrada fizyczna jest granicą cierpliwości ślubnego.

A co do tchórza -ofiary.
Jedną dupę wołową masz od dawna.  Po co Tobie druga?

Toorank, prosze wytłumacz mi, bo szczerze - nie rozumiem...

Jesteś typem "ladacznicy", masz takie cechy, ale nie jesteś puszczalska.
Tzn?
Czy to znaczy, że przyciągasz mężczyzn, ale nie przekraczasz granicy?
Nie rozumiem co chcesz przez to powiedzieć.

Po drugie - piszesz, że nie potrafisz kochać i masz jakies problemy niepozwalające Ci normalnie funkcjonować...
ale jednoczesnie pisałas w wielu miejscach, że pragniesz normalnej miłości, normalnego związku, żeby było tak jak trzeba...
plus
tak bardzo broniłaś stanu "zakochania"...
jako stanu "ponad"
czegoś wyjątkowego i nadzwyczajnego... stanu, w którym nie liczy się nic innego....
Więc jak to tak naprawdę z Tobą jest?
Nie potrafisz kochać? Czy po prostu jeszcze nigdy nie miałaś w swoim życiu szansy na prawdziwą, pełną miłość. Bez kłamstw i oszukiwania, gmatwania się, strachu...

Toorank,
jeśli on szuka pomocy, prosi o nią to można się zachować przyzwoicie
i poświęcić trochę czasu na ukierunkowanie go w tym temacie.
Poradzenie terapeuty, prawnika, wskazanie organizacji, która zajmuje się takimi sprawami..... to juz  jest duzo.
Wszystko ponad to, czyli pomoc mu w walce, fizyczna obecność, codzienne wspieranie.... to juz sprawa głębsza,
bo samo bycie obok powoduje, ze rodzi się więź.
Jeśli jesteś na to gotowa, potrafisz , przede wszystkim chcesz to ok, ale to nie może wypływać jedynie z poczucia obowiązku,
bo cała ta pomoc będzie dla Ciebie męką.

Prawdziwość całej tej sytuacji, rzeczywiste intencje tego człowieka ...... to juz inna sprawa. Nie wypowiadam się, bo nie znam człowieka

To naturalne, co czujesz.
Człowiek z problemami wzbudza troskę, a nie pożądanie.
Choć to moze się zmienić ..... niejeden smutny pan potrafi zaskoczyc nagłym przerodzeniem sie w seksownego samca
i wtedy kolejny problem się pojawia...
Nie bierz nic ponad swoje siły, nie zapominaj o mężu, bo może warto o ten związek zawalczyć i powodzenia

Horses dziękuję Ci.

Okruszynka jest trochę tak jak napisałaś. On czeka na cud. Nie wie co zrobić więc czeka. Ustępuje na każdym kroku, robi wszystko żeby tylko była zadowolona i pewnie czasami się udaje bywają fazy miodowego miesiąca, i wiem, że on za każdym razem wierzy, że może tak już zostanie, że coś się zmieni. I czeka... oddając siebie po kawałku, nie wiem czy jeszcze coś z niego zostało.
Czasami myślę, że może cały ten romans to po co żeby się wydało. Że gdyby się wydało to coś by się zmieniło cokolwiek.
Myślę też, że on cały czas bada. Bada otoczenie jakby zareagowało, rodzinę, mnie, dzieci. Sprawdza, szuka, próbuje.
Tak jakby chciał się upewnić kto z nim zostanie, bo ponad wszystko boi się samotności.
To straszne co teraz napiszę, ale zdaje mi się, że on bardziej boi się tego co pomyślą kiedyś o nim o dzieci o tym, że na to pozwalał niż samej krzywdy, która im się dzieje i tego co im grozi. Nie lubię go za to
Dziękuję Okruszynka, za to, że mi wierzysz.

Nie mówi wprost, ale chyba jej nieobliczalności i tego, że dzieciom mogłoby się coś stać podczas jej ataku wściekłości (nie chodzi o to, że ona celowo z premedytacją fizycznie jest w stanie skrzywdzić dzieci, raczej o ryzyko, że nie są pod należyta opieką kiedy ona traci nad sobą kontrolę np. podczas próby wywiezienia dzieci  i prowadzenia auta w tak silnym stresie, może też tego, że jeśli nie dostosuje się do narzuconych wymagań zastanie puste mieszkanie, bo ona odejdzie zabierając dzieci bez podania mu miejsca ich pobytu, to są realne sytuacje nie hipotetyczne tzn. tego rodzaju szantaż jest przez nią prowadzony). Oczywiście zdaje sobie sprawę z tego, że psychicznie dzieci tez doznają uszczerbku, ja sama zauważyłam po starszym, że jest inny, inny niż rówieśnicy, cichy, zalękniony, wycofany, bardzo smutny. Chłopiec nie sprawia żadnych problemów wręcz przeciwnie jest bardzo mądry, grzeczny, bardzo zapatrzony w tatę i chyba bardzo z nim związany. To straszne, że często jest świadkiem poniżania ojca i stawiany jest przed wyborem jednego z rodziców. To oczywiście moje obserwacje i wnioski.

Nie wiem czy są jeszcze jakieś szanse. Nie piszę tu wiele o mężu, nie dlatego, ze o nim nie myślę tylko dlatego, że istnieje prawdopodobieństwo, że on podczytuje ten wątek od czasu do czasu.
Wie o kochanku i rozmowa o tym nie sprawia nam problemów, rozmowa o naszym związku owszem .