Banalny, oklepany, szablonowy romans z żonatym - piszę, bo się boję. - Netkobiety.pl

Czego wlasciwie chcesz? Bo tak zagmatwałas, że nie mam pojęcia.
Chcesz być z nim czy z mężem?

Niestety chyba sie trzeba na któregoś zdecydować. Podwójne życie to żadno życie.
Co do krzywdy, to już krzywdzicie swoich partnerów. Nie trzeba nawet rozwodu.

Ja rozumiem to tak, ze teraz żałujesz ze pchałaś się w romans. Ale podwójne życie nie jest dobrym rozwiązaniem. Musisz wybrać albo męża którego kiedyś musiałaś pokochać lub to drugie. Zeczywiscie wiele osób moze przez to cierpieć i na pewno Ty tez.

Lubisz bawić się ludźmi? Właśnie to robisz, kij z Tobą, bo najwyżej zapłacisz za to może nawet wysoką cenę, ale bawisz się swoją rodziną, nim, jego rodziną. Bawisz się uczuciami drugiego człowieka, bo Tobie tak "najwygodniej".
Masz jakąś empatię w sobie? Masz odrobinę sumienia?
Zadaj sobie pytanie kim jesteś. I spójrz w lustro.

Podjęłaś decyzję. Twoje szczęście jest ważniejsze niż szczęście Twoich bliskich. Już teraz, bo już teraz weszłaś w relację obarczoną bardzo poważnym ryzykiem ich wielkiej traumy.
Jedyną opcją jest zerwanie kontaktu. Ale nie narazisz się na ból w imieniu dobra bliskich, prawda?

Część wątku przepadła.
Tęskniłam za Wami... bałam się, że forum nie wstanie...

Ale mój post został w buforze, więc powtórzę

Wiesz toorank! kłamstwa mówione innym są niczym w porównaniu z tymi, jakie mówimy sobie. A ty najbardziej okłamujesz samą siebie.
Oto kilka fragmentów z twoich postów:

Twoje słowa mówią:
- czuję pustkę w swoim życiu, potrzebuję więcej bodźców i emocji, dzięki którym moje życie będzie czymś (w domyśle czymkolwiek) wypełnione
- mam niskie poczucie własnej wartości, nie zależy mi na kochanku, chcę być wielbiona a kochanek nie wielbi swojej żony a kiedyś pewnie tak, to oznacza, że i mnie z biegiem czasu przestanie wielbić, gdy będzie mnie miał na codzień
- innych ludzi traktuję instrumentalnie - nawet tych najbliższych. I to jest najgorsze, bo oznacza, że masz zerową empatię a cała twoja uwaga koncentruje się na tobie, tobie ma być dobrze, nawet jeśli ewentualna cena będzie wysoka. Przykra informacja: zdrady z reguły wydają się.

Raczej drżę.

Wiem, lepiej byłoby gdybym umarła.

Byloby lepiej gdybys byla wporzadku wobec meza bo tak to brak slow na to co mu robisz i co robisz ze swoim zyciem. Jedyne co mozna ci doradzic to bys sie ogarnela

Od jakiegoś czasu śledzę ten wątek i nie mogę się powstrzymać by spróbować Ci doradzić. Pomyśl o rodzinie swojej i tego faceta. Czy oni zasługują na ból i samotność tylko dlatego, że bezrozumnie podjęliście się tej zabawy? Życie jest skomplikowane i trudne, ludzie chorują, nie mają kasy, umierają...po co dokładać więcej cierpień? Przecież wychodzimy za mąż świadomie, przysięgamy kochać aż do śmierci w biedzie i chorobie, pokonywać razem różne trudności. Jeśli mąż wybaczył to znaczy, że traktuje poważnie Wasz związek a to rzecz deficytowa w tych czasach. Toorank czas się otrząsnąć z tej bajki, było minęło! Pomyśl czy wolałabyś wersję, w której mąż przepędza Cię z domu a Ty zaczynasz życie z tym facetem. Raz, że to już nie zabawa tylko codzienność. Zakupy, pranie, gotowanie, wspólne troski na wygnaniu. On odszedł od żony więc pewnie stracił grono przyjaciół i rodziny, Ty też nie zostaniesz za to pochwalona. Oboje macie dzieci. Zaczynają się ich odwiedziny... Byli małżonkowie wydzwaniają bo macie mimo wszystko dużo wspólnych spraw. Trzeba naprawdę wielkiej miłości żeby ten pierwszy okres przetrwać, póki nie spowszednieje. Tylko jak spowszednieje to przestanie być ekscytujące. To już nie będzie zwariowany romans a szare życie. Poza tym jeśli ten facet zdradzał żonę prze rok to znaczy, że potrafi się nieźle maskować i kombinować. Skąd pewność, że przy Tobie nie zacznie szukać nowych wrażeń? Wydaje mi się, że człowiek już rodzi się z określonym charakterem. Kobiety mają często poczucie misji by zmienić faceta ale to najczęściej kończy się klapą. Toorank zrobisz jak uważasz ale wydaje mi się, że to czego szukałaś na zewnątrz-masz w domu. Cudze chwalicie,swego nie znacie. Tasiemka 72 ma 100% racji. Zabrakło komunikacji z mężem, musicie spróbować posklejać Waszą relację. Zapomnij o legendzie cudownego kochanka, on był cudowny bo sytuacja temu sprzyjała ...za jakiś czas odkryłabyś, że ma też wady i zakochanie zaczęło by gasnąć. Wiem co mówię...z autopsji...

Skoro tak uważasz. Mnie to ani ziębi, ani grzeje.
Jeśli ktokolwiek ma kontrolę nad Twoim życiem, to Ty sama.
Użalanie się nad sobą nic nie da.

Tak, to byłaby wielka niepsrawiedliwość, szczególnie dla dzieci. Dzieci nie powinny borykać się z problemami generowanymi przez dorosłych. Jesteśmy po to żeby dawać im szczęście i poczucie bezpieczeństwa.

Nikt nie zasługuje. Chciałabym móc myśleć, że wina leży również po ich stronie, że oni również nie są fair, ale nawet jeśli doszukam się w nich tego wiem, że nikt nie zasługuje na to, żeby być oszukiwanym i zdradzanym.
Wiem, że poczucie straty i ich cierpienie byłoby ogromne, nie z powodu utraty jego czy mnie, ale z powodu rozczarowania, że było się oszukiwanym. Konsekwencje mogą być tragiczne dla nas wszystkich. Wiem. Ale to nie było bezrefleksyjne. Długo się broniliśmy. Nie poszliśmy na całość nie dlatego, że nie chcieliśmy, tylko dla zachowania tej odrobiny godności swojej i swoich partnerów. Uratowaliśmy chociaż tyle.
Mam świadomość tego, że wszystko co nowe staje się kiedyś stare i powszednieje, ale mam wrażenie,  że nie o efekt nowości tu chodzi (przynajmniej nie z mojej strony, tonie jest facet, którym się zachwyciłam, zachłysnęłam. To słaby człowiek z bagażem, dla mnie związek z nim to wyrzeczenia, rezygnacja z dotychczasowej wygody, ciężka praca. Dlatego pewnie nie odejdę i dlatego czuję się fatalnie, bo kim w takim razie jestem?

Nie chcę się użalać. Nie wiem czego chcę, może potrzebuje publicznego upokorzenia, które byłoby przestrogą dla innych.  I będę to musiała napisać. Tutaj publicznie przyznać się, że jestem nikim nie tylko dla niego, ale także w ogólnym rozrachunku z życiem, kiedy okaże się, że to wszystko było kłamstwem, próbą manipulacji z jego strony. Dla mnie jest za późno, ale może gdzieś kiedyś następna przeczyta zanim da się porwać.

Staram się być szczera. Lubię prawdę.

Rozmawiałam z nim, próbuję ratować cały czas. Dla niego czułość i wszystko co wiąże się z relacja intymną nigdy nie było priorytetem. On ciągle za czymś goni. Ciągle nowe wyzwania, pokonywanie własnych barier, relacje z kobietą nigdy nie były dla niego szczególnie istotne. Ja nie mam do niego żalu (po prostu mi smutno jak nie czuje jego akceptacji, jak kpi ze mnie w łóżku) taki jest, nie chciałabym, żeby pod wpływem moich kaprysów się zmieniał i zmuszał do czegoś co jest dla niego nienaturalne. Może gdybym powiedziała, że myślę o odejściu zmusiłby się i do tego ze względu na długoletni związek, ale czy to byłby trwałe zmiany postawy? Chyba nie. Czy chciałabym żeby udawał?  Pewnie nie. Nie myślałam o tym przez lata, bo nie wiedziałam, że może być inaczej, że jest ktoś kto jest w stanie akceptować to, że nie jestem ideałem, że mogę się komuś podobać niedoskonała, ktoś kto odczuwa z podobną intensywnością.
Terapia... my chyba nie mamy problemu z dialogiem.

Lubie prawdę. Również znać.
Tak doszło do tego, że z nim nie mogę być szczera jeśli chcę poznać prawdę.
Jego obietnice (nigdy nie prosiłam o rozstanie z żoną) sprawiły, że w tej chwili wiszę i czekam.
Niczego nigdy mu nie obiecywałam.

wybacz ale to sprzeczność.
Nie obiecywałaś ale regułkę obietnicy wypowiedziałaś.

Umówiliście się jednoznacznie, przed wypowiedzeniem tej regułki, że będzie tylko pod publiczkę,
A każde z Was traktuje jakby tego przyrzeczenia nie było, zwalniacie się z niej nawzajem.
Miedzy sobą powiedzieliście, że będziecie razem dopóki jedno z Was się nie znudzi, zakocha w kim innym.
Czy jest to kwestia "oczywistych" ( niewypowiedzianych ) założeń, "ewidentnych sygnałów wysyłanych jeden drugiemu" ?

?
to po co ślub ??
skoro nie mieliście w planach dłuższego związku, warto było organizować całe te przedstawienie ?
dla papierka ?
pokazówka przed rodziną ,znajomymi ?

znowu sprzeczność ...

Trochę to enigmatyczne.
Ale, skoro tak twierdzisz, zapewne obiecaliście sobie za to szczerość w przypadku czyjegoś wejścia w szkodę Waszemu małżeństwu?

Szkoda mi ciebie, dziewczyno.
Bieda z nędzą
Niekochana kobieta, która zapewne wyrosła z niekochanego dziecka, wegetująca w relacji bez miłości i bliskości, uwikłana w zakazaną relację, w której dostaje namiastkę miłości i bliskości, wierząc, że być może jednak jest dla kogoś ważna.
Szkoda, że zamiast użalać się nad sobą i krzywdzić innych, nie poszukasz sobie dobrego terapeuty.

Pytań więcej nie mam. Chociaż...
Takie życie, to może i jest fascynujące. Mąż wie o romansie i zwisa mu to? Czy wie tylko tyle, ile mu powiedziałaś?
Jeśli to pierwsze, nie rozumiem.
Jeśli to drugie, także dziwię się, że do tej pory nie interweniuje.
Jednak, po przeczytaniu ostatnich Twoich postów nie mam wątpliwości, że choć może jesteście sobie bliscy, to oboje - bez obrazy,  macie problemy ze swoją emocjonalnością.

Tak sobie pomyślałem, że warto byłoby jeszcze coś dopisać o odwróceniu sytuacji, ale doszedłem do wniosku, że to zbędne.
W tej sytuacji, w której jesteś, ewentualny romans męża przyjęłabyś, jak wybawienie od poczucia winy, przynajmniej wobec niego.

edit skas.

Ech toorank,
Nie tłumacz się, nie usprawiedliwiaj, ale zacznij panować nad swoim życiem.
Rozpraw się z traumami z przeszłości a przestaniesz "patrzeć" na wszystko przez to, co już było i działać schematycznie.

Zaczynasz tu przynudzać i nic konstruktywnego nie wyciągasz z tego, co piszą tobie inni.

Tak jak napisałaś to, co tutaj opisujesz jest banalne, oklepane, szablonowe.
Historia jakich wiele.
Kobieta niekochana dowartościowuje się w ramionach kochanka, zresztą też z deficytami, bo inaczej gość nie wskoczyłby do łóżka pierwszej, która postanowiła go uwieść.
On tak samo jak ty chce się czuć kochany i pożądany. I ty mu teraz to dajesz - tak samo jak on tobie.
Pewnie on tak samo jak ty chce ten stan ekscytacji podtrzymać jak najdłużej i sam nawet nie wierzy w to, że mógłby się z tobą związać na dłużej.
No...BANAŁ I TYLE

No dobrze, Toorank.
Ale to "nigdy" może trwać latami, prawda?
Będziesz przedłużać swój "eksperyment" bez końca, czy zakończysz go na obecnym etapie? Bo przecież nie chcesz, by odchodził od żony, a jednocześnie nie zażądasz tego, by to jednak dla Ciebie zrobił, bo on sam, z siebie ma podjąć taką decyzję?
Dasz sobie jakiś termin, czy to tylko taka gadka na nasz użytek?

Toorank mialam troche podobna historie do twojej. Ja kochalam swojego kochanka do szalenstwa , czulam ze on tez mnie kocha. Ale musialam to przerwac bo strasznie sie czulam z takim podwojnym zyciem. Nie chcialam juz krzywdzic mojego meza, jego zony, naszych dzieci.  Nigdy nie pozwolilabym zebysmy budowali cos na gruzach naszych poprzednich zwiazkow choc on wyrazal taka chec. Trwalo to dlugo ale uwolnilam sie od tej milosci i teraz zyje znacznie spokojniej.
On sie chyba jeszcze zbiera po tym wszystkim. Chcialabym zeby z tego wyszedl i znowu byl szczesliwy. Nie chcialabym zeby w imie poprawy mojego samopoczucia zmarnowal sobie zycie.

toorank,

chciałam zapytać czy macie dzieci, nie pamiętam czy o tym pisałaś przed tą awarią, gdy część wątku zniknęła

Zastanawiam się na tym zdaniem, w którym piszesz, że wreszcie chciałabyś zrobić coś dla siebie. Dostajesz od kochanka odrobinę więcej uczuć i zainteresowania niż od męża, piszę odrobinę, bo sama mówiłaś, że on też ma problem z okazywaniem uczuć i jest raczej zamknięty. Opisujesz swoją sytuację jako bagno, w którym znalazłaś się na własne życzenie, jako przestrogę dla innych. Czujesz się źle sama ze sobą, masz się za potwora a myśli o tym co robisz, w co się wplątałaś wywołują u Ciebie mdłości. Czy robisz w takim razie coś dla siebie. Co to takiego, w czym Ci pomaga to co robisz.

Myślę, że masz dość samotności, bo czujesz się samotna w małżeństwie. Starasz się pisać o nim z takim spokojnym dystansem, wszystko jest logiczne, chłodne. Racjonalizujesz brak uczuć ale wszystko w Tobie gdzieś głęboko krzyczy dość, chcę kochać i być kochana, w taki sposób jaki odpowiada Tobie a nie Twojemu mężowi. I masz przekonanie, że od męża nie dostaniesz tego czego potrzebujesz. Myślałaś o tym żeby przerwać wygodę i spróbować zrobić coś dla siebie, naprawdę, realnie a nie tak jak teraz. Rozumiem, że jeśli macie dzieci to opcja rozstania z mężem nie wchodzi w grę. Ale jeśli ich nie macie...

Nie szukam rozgrzeszenia. Prędzej potępienia.
Tak chciałabym mieć ich obu. Z jednym wygodne gniazdko, a  z drugim namiętność. Dzieci do dorosłości miałyby pełną rodzinę, chyba warto? Nawet kłamstwem, obłudą, nie tylko dla swojej wygody, ale też dla dobra dzieci.

@tasiemka72
pisałam, zniknęło
nie mam dzieci, on ma syna i córkę są mali
to czego chciałabym dla siebie to on, na zawsze, na stałe, ale to takie irracjonalne marzenie, bo gdzieś w głębi wiem, że to się nie uda
namiastką tego byłoby romans (dlatego czuję się jak potwór, że mimo wszystko, mimo tej świadomości, ze to złe, właśnie tego bym chciała, nie jestem pewna, ale czasami docierało do mnie, że on mnie nie chce w ten sposób, że to dla niego nie było dobre rozwiązanie to powoduje, ze czuje się jeszcze gorsza, bo on przynajmniej chciał zawalczyć o uczciwy układ... ale ja zawsze zachłanna, zawsze niecierpliwa, zawsze wszystko chciałam już, teraz, nie czekać... nie wiem może bałam się, ze to nic trwałego, że minie, chciałam zdążyć, w nim jest jakiś spokój, pewność że to przetrwa wszystko, tylko, że trzeba spokojnie i może miał racje trwa mimo upływu tylu miesięcy.
Fajnie byłoby być zaradną, pewną siebie babką. Powiedzieć dość odwrócić się na pięcie i iść szukać swojej drogi choćby samemu (mówią, że na taką wyglądam co to nie ma dla niej rzeczy niemożliwych, że z niosę wszytsko, ale tonie prawda to poza - zginęłabym w ciągu tygodnia, życie by mnie pochłonęło, przeżuło i wypluło)

@kroteczka
najgorsze jest to, że ja w tym podwójnym życiu czuję się dobrze, moim zdaniem gorsze byłby dwa rozwody
to nie tak, ze to wymarzona sytuacja, wiadomo fajnie byłoby gdybyśmy spotkali się 20 lat temu i było jak w bajce, ale jest jak jest
ja bardzo chciałam tego romansu, tego ryzyka, niestety jednocześnie potrzebuje pewności, że to coś więcej, że nie jestem zabawką
czasami wydaje mi się, ze mam męską osobowość i podejście do wielu spraw, ale czasami wychodzi ze mnie typowa kobieta

Owszem jesteśmy siebie warci.
Może dlatego tak bardzo do siebie pasujemy. Jesteśmy uszkodzeni. Dlatego łatwiej jest nam się zrozumieć? Łatwiej akceptować nam swoje ułomności?

Albo, albo.
Albo traktujemy życie jak niesamowitą bajkę, wierzymy w miłość jako wartość nadrzędną, albo jesteśmy realistami i zdajemy sobie sprawę, że większość małżeństw jest zawierana z rozsądku, i taki własnie jest świat, rozsądny, wyrachowany. Jeżeli bajka to miłość ponad wszystko. Zdemolujmy dwa domy w imię miłości. Niech ona rwie włosy z głowy, on niech popadnie w nałogi, dzieci cóż wyślemy na terapię, przecież miłość ponad wszystko. Poprzednie związki były błędami więc trzeba je jak najszybciej zakończyć. I niech stanie się bajka. tak byłoby lepiej? Czy prawdziwa miłośc nalezy się tylko w wieku dwudziestu paru lat? Potem się już nie zdarza? Co z pomyłkami? Z brakiem doświadczenia? Może wtedy myślałam,  że to miłość? Skąd miałam wiedzieć, że nie? Skąd miałam wiedzieć jak bardzo silne moga byc uczucia, jak bezwarunkowe? Dowiedziałam się tego w wieku 40, w wieku 22 nie miałam bladego pojęcia, a może tylko się zmieniłam. Może to co kiedyś było ważne w wieku 40 lat nim nie jest? Moze gdyby nie on umarłabym jako 99latka nie wiedząc? Ilu jest takich, którym nigdy nie było dane zaznać?
To jak bajka czy życie?

Czego chce na forum? Chce napisać, że może wszystko jest złudzeniem. I, że ciagle oszukujemy samych siebie, naciagamy rzeczywistość. Że może nie warto. może lepiej mniej szczęśliwie, ale prawdziwie, twardo po ziemi.
Może jak opisze jakiego kopa dostałam, któraś nastepna nie da sie ponieść.
Nic więcej.

Nie zażądam. To jego pomysł. To on mówił o tym od początku. To on wyznacza terminy.

moja głowa nie ogarnia takich zachowań, jak można okłamywać i ranić tyle osób? jak można spać spokojnie i nie mieć żadnych wyrzutów sumienia? Ludzie skąd Wy się bierzecie? Rozumiem, że można się zakochać w kimś, ale kłamać, oszukiwać? Wg mnie takie zachowanie to tchórzostwo, powinno się podjąć decyzję ten albo ten a nie ciągnąć na 2 fronty.

Pobożne życzenie. Sama mówiłaś, że czytałaś forum i nazywasz swój temat banalnym, oklepanym - jak się nie przewrócisz to się nie nauczysz. Niestety ludzie łatwo oceniają, osądzają będąc z boku, ale nie uczą się na cudzych błędach. Każdy myśli że w jego przypadku jest inaczej.
Z Twoich wypowiedzi wynika, że jesteś nieszczęśliwa. Ten romans trochę dodał kolorów Twojemu życiu, ale jednak i to wydaje się być tylko iluzją, namiastką miłości, uczucia, które sobie w głowie pielęgnujesz, które chciałaś doświadczyć, przeżyć.
Ja jestem zdecydowaną przeciwniczką małżeństw z rozsądku. Wtedy rzeczywiście regułka jest narzucona i wymuszona. Czasem miłość a raczej przyzwyczajenie przychodzi z czasem. Jednak zwykle w takich małżeństwach jest poczucie niespełnienia, czego konsekwencją są zdrady.
To ciekawe, bo z tego co obserwuję, odnoszę wrażenie że są ludzie którzy nie umieją kochać, to uczucie jest im obce. Nie wiem z czego to wynika, może z poziomu wrażliwości?
Namiętność może powstać bez uczucia. Stąd chyba się bierze takie bezduszne zdradzanie, granie na 2 fronty. Ludzie wrażliwi chyba nie są do tego zdolni. Choć może to kwestia wyniesionych z domu wartości. Nie wiem.
Każdy chciałby jednak poczuć się kochany, ważny dla drugiej osoby. Jednak nie kosztem innych. Dlatego przestań myśleć o sobie źle. Potraktuj to jako doświadczenie, z którego przede wszystkim TY wyciągniesz wnioski, a nie ktoś inny. Nie szukaj dowartościowania w oczach mężczyzny żonatego z dziećmi bo to ślepa uliczka i może przynieść odwrotny efekt.
No ale jeżeli, jak piszesz, Twój mąż nie ma nic przeciwko, tamtego żona tez ma to w głębokim poważaniu.. to skąd te dylematy? Nie bardzo rozumiem

Łatwo byłoby podjąc decyzję gdyby to dotyczyło tylko mnie, ale dotyczy wielu osób. Każda uczciwa zmiana to rewolucja. Nie można pójś/ć dalej, ale trudno tez zrezygnować, bo ciagle człowiekowi się wydaje, że to cos waznego. Stąd ta nieuczciwośc wobec innych. To taki kompromis. Nie opuszczamy rodzin i jestesmy razem. Wszyscy są szczęśliwi, zony mężowie, bo żyją w nieswiadomości, a my bo mamy siebie.
To oczywicie pozory, bo tak naparwdę wszyscy jestesmy przegrani.

Prosił, żebym jeszcze trochę wytrzymała. Poczekam do końca wakacji. Może krócej. Latami? No co ty? Ja ledwo wytrzymuje te kila miesięcy. Wiesz... on mnie złości. Złości mnie tymi deklaracjami od samego początku. Dlatego zerwałam kontakty osobiste, nie spotykam się z nim. Odmawiam. jestem konsekwentna mimo, że cała az się rwę, zeby choć przytulic do niego policzek. Wiele bym dała za chocby jenda krótka chwilę z nim.
Dzisiaj pognalabym go, miałam chwile słabości, ale ze złych pobudek. Nie dla siebie tylko żeby zrobic mu na złośc. Wiem, że ze mną z ta świadomością, ze ja czekam, że jestem jego jest mu dobrze. Jest szczęślwiy i to daje mu siłę. Chciałam mu ten dobry nastrój odebarć, to takie głupie, bo właściwie dlaczego? Może jemu tez jest cieżko. Możę naparwde mnie kocha. Może to by go skrzywdziło.
I tak wiszę. To straszne.

Elle88 mnie nie chodzi tylko o seks o te najnizsze potrzeby. To, ze nie chce z nim byc nie znaczy, ze go nie kocham i nie potrzebuje jego milosci. On poprostu nie nalezy do mnie i nigdy nie będzie. Nawet jesli odejdzie od zony, nigdy nie będzie mój. Dlatego nie chce dla tej namiastki niszczyć dwóch rodzin. Wszytso, albo nic Elle rozumiesz? Jesli mam miec tylko te jego namaistke to bez rujnowania świata, tylko jednocześnie.
Tak teraz o tym myślę.

INKA ja zaczęłam czytac jak było juz za późno. Ja chce tu wyrażnie i na bierząco napisać jak to sie kończy, ale nie kiedy emocje juz opadna a ja mądra będe wiedziała, ze to nic nie warte, chce żeby to sie odbyło na żywo.
W tej chwili go kocham, bezgranicznie, bezwarunkowo, bo jeszcze mnie nie skrzywdził, jeszcze nie odtrącił. Ja teraz zyję jeszcze nadzieją, że coś znaczę. Dlatego chce to napisać. Bo one. my wszytskie jestesmy takie głupie. myslimu, ze nasza  historia jest wyjatkowa, że z nim będzie inaczej.
Na forum sa dwa watki Anastaccji, dla której romans z zonatym skończył się w miare dobrze dla nich oczywiscie, i Kroteczki, która to sama z kochanka rezygnowała.
Nie ma nikogo kto napisałaby, ze został potraktowany jak gówno. Ja chce to napisać. nie mam pewności, nie wiem co sie dzieje w jego glowie, czym sie kieruje, jeszcze się złudzę, ze może kocha. Troszkę.

Oj, dokładnie jakbym siebie czytała. Mnie mój też nie skrzywdził, nie odtrącił, ja też żyję ciągle nadzieją i tak dalej blablabla. Ale ale... jak nie skrzywdził, skoro płakałam tyle razy? Przecież nie ze szczęścia płakałam, prawda? Trzeba się odciąć od tego wszystkiego, jedną grubą krechą. To jedyne lekarstwo.

Ivy ja jednak mysle ze same siebie skrzywdzilysmy wdajac sie w romans. Odciecie na pewno daje jakies tam poczucie bycia gora. I to ze on robi wszystko zeby bylo jak dawniej jest znacznie latwiejsze do zmiesienia niz gdybym to ja skamlala o uwage i milosc.
On nie wie jak bardzo go kochalam, pewnie mysli ze byl dla mnie zabawka. Ale nigdy tak nie bylo.

Pytalam wczesniej ale uciekly chyba gdzies wpisy.

Jak długo romansujecie ze sobą ?

Po jakim czasie powiedział Tobie ze chce odejsc od zony ?

Nie, nie kocham go, ale nigdy nie chcialabym jego krzywdy. Chce zeby byl szczesliwy.

Trudno mi sie z nim rozmawia. Teraz jest miedzy nami jakis niewidzialny mur. Nie ma zadnej spontanicznosci.

Czemu sobie wszystko komplikujesz ?
Ja np chciałabym być w Twojej sytuacji porównując swoją.
Skoro go kochasz - on prawdopodobnie tez - chce odejsc od zony z ktora nie jest szczesliwy to gdzie problem ?
Dlaczego uwazasz ze nigdy nie bedzie nalezal do Ciebie ?
Zeby cos zmienic trzeba zrobic krok w przod.
On chce Ciebie Ty jego i to wszystko.
Tak jak pisze Anastacjaa - daj mu czas ktory potrzebuje - niech sie wykaze.

Problem chyba w tym, ze mu chyba nie wierzę . To słabeusz. Nawet jak mu się wydaje, że odejdzie to tego nie zrobi. Dlaczego nawet gdyby to nie będzie mój? Ma syna i córkę, dzieci zwykle zostają przy matce i to ona zawsze ma przewagę to ona będzie decydowała pośrednio o jego życiu.
Nikt32 czasami wyobrażam sobie to wszystko i myśle jakby to było i wiesz co mi wychodzi?
Że romans to magiczny klimat, nieczęste spotkania, napięcie, tęsknota on zawsze uradowany ja podekscytowana, wyszykowana na randkę i takie tam
jeśli sytuacja się zmieni dostanę to co ma teraz zona: zmęczenie po pracy, brak czasu, drobne porażki, codzienne problemy finansowe, brudne gatki i skarpety do prania, stanie nad garami i z dużym prawdopodobieństwem marny seks jaki otrzymuje teraz żona (to jej opinia)
tak spojrzę na to chłodno to nijak mi się to nie kalkuluje wiem, że jestem okropna, wyrachowana, ale taka jest prawda
magia zniknie on będzie bywał u żony śliczny i pachnący na obiadkach a ja zostanę z tymi brudnymi gaciami
dlatego ciągle myślę o tym, że podwójne życie byłoby lepsze nie tylko dla dzieci, ale również dla mnie (EGOISTKA)
wstyd mi, ale staram sie być z Wami szczera
Pytalam wczesniej ale uciekly chyba gdzies wpisy.
Jak długo romansujecie ze sobą ?
Po jakim czasie powiedział Tobie ze chce odejsc od zony ?
trwa to ponad rok. O tym, że to małżeństwo jest dziwne wiedziałam wcześniej, o tym, że się zakończy powiedział mi od razu. Wiesz co... to jaoś tak dziwnie było, ale on moje zainteresowanie potraktował od razu poważnie tzn. chyba nie myślał o romansie tylko o (nie wiem śmiesznie to brzmi) o byciu razem (to oczywiście moje wrażenia, wtedy trochę myślałam, ze to może kit dla kochanki i kazałam mu przestać to mówić). Na samym początku powiedział, że jego małżeństwo niedługo się skończy i że nie ma to żadnego związku ze mną. Pasowało, bo faktycznie rzucało się w oczy, ze nie jest tam tak jak powinno. Czasami mówił, że ta sytuacja jest dla mnie krzywdząca, z powodu tego jak niewiele jest w stanie mi dać i że nie chce żebym była jego kochanką. To nie jest typ faceta, który zdradza rodzinę. Słabeusz bez grosza przy duszy - tacy zostają z żoną do końca.
Qrsywa
Tak egoistyczne podejście....rozwalić związek dla własnej satysfakcji To podchodzi pod chore rozumienie miłości i podnoszenie własnego ego. Masz niską samoocenę kierując się takimi wyznacznikami własnej osoby :
Nie rozwalić. O ile będę niala na to wpływ nigdy nie pozwolę mu odejść od żony. ja chcę tylko mieć pewność, że on jest gotowy dla mnie to zrobić, żebym ja mogła oddać się mu bez reszty w całości (czyt. spotykać się z nim, kochać się, dbać o niego, wspierać, poświęcić się dla niego i ryzykować)