Banalny, oklepany, szablonowy romans z żonatym - piszę, bo się boję. - Netkobiety.pl

nie chciałam tego pisac, bo tak naprawdę to nie moja/wasza sprawa... w tym domu od dawna mówi się o rozwodzie,  przy dzieciach dlatego, ze sa zakładnikami i sa wykorzystywane do rozgrywek miedzy rodzicami, uważam, że ojciec jest słaby, a matka tych dzieci niezrównowazona psychicznie, nagminnie stosuje szantaż emocjonalny, przemoc psychiczną nie tylko wobec dzieci i męża, ale i dalszej rodziny, potrzeba kontrolowania wszystkiego i wszystkich dochodzi do granic absurdu, często odnosiłam wrażenie, że on się boi, ze ona jest nieobliczalna - nie to nie on mi o tym mówił, on nie powiedział o niej złego słowa, podejrzewam, że jest tak źle, że nie jest w stanie o tym mówić może częściowo również ze wstydu, bo z pewnością obwinia się o tę sytuację, świetnie maskuje uczucia,
nie wiem czy był słaby zawsze czy jest sterroryzowany
tym razem istniało prawdopodobieństwo, ze te rozmowy odbywają się z mojego powodu i ta myśl byla nie do zniesienia, to że stałam się taka jak oni
tak ja odbieram tę sytuację, nie ma mowy, żeby ona powiedziała mojemu mężowi coś czego on nie wie, nie ma mowy, zeby jej mąz jej o mnie powiedział
bardzo chciałabym sie mylić
był moment, ze byłam gotowa zaoferować mu wszystko
nie powiem mu dopóki nie nabiorę pewności, że drzemie w nim choć odrobina odwagi nie tylko o mnie, ale i o siebie samego

a dlaczego ludzie nie mówią prawdy ?
ze starchu
czego ja się boję, czasem myślę, ze niczego, a czasem, ze wszytskiego

Kurcze Toorank, szkoda mi dzieciaków tego gościa, a w jakim są wieku.
Teraz już rozumiem, dlaczego tak często powtarzasz że on jest słaby. Gdyby drzemała w nim choć odrobina odwagi to powalczyłby o to żeby dzieciom nie działa się krzywda, bo rozgrywanie dziećmi przez skłóconych dorosłych to jakaś masakra dla ich psychiki. Choć jedno z nich mogłoby się okazać mądrzejsze.

Tak sobie myślę, że jeśli Twój mąż wie o tej sytuacji to nic dziwnego, że nie odbiera tamtego jako godnego przeciwnika i lekceważy temat. Ma pewność, ze tamten nic realnie nie jest w stanie zrobić.

Do tej pory tylko czytałam to forum, ale nie zabierałam głosu. No ale jakoś czara się przebrała.
Nie uważam posiadanie kochanka za koniec świata, albo za jakiś wielki grzech śmiertelny, bo decyzja o tym ma czasem złożony problem.
Czasem mieć kochanka znaczy spojrzeć wstecz i dostrzec swój błąd w życiu.
Bo albo błędem jest mąż, albo kochanek.
Choć gdyby nie kochanek, nie dostrzeżono by błędu.
Kobieta uważa generalnie że facet "MUSI" odczytywać telepatycznie jej myśli.
Facet wyznaje zasadę wykładania kawy na ławę.
Kobita uznaje zdradę faceta za największy grzech na świecie. Własną zdradę zaś uważa jako mały błąd w ogólnej sytuacji.
Zdrada męża jest nie do wybaczenia i zasługuje na najwyższy wymiar kary.
Zdrada żony jako błąd jest przez nią uważana jako kwintesencja jego błędów i musi być dla niego karą za to ze nie dbał o nią jak należy.

Zdrada zawsze powstaje w ukryciu. Zdrada jak sama nazwa mówi jest czymś podstępnym i złym. Zawiera w sobie coś co zabija partnera.
Zdrada...........
Śmieszna jest forma......"Kocham męża jak brata............... seks z nim to coś co napawa mnie obrzydzeniem"
Ale odejść od męża nie chce. Ciekawe dlaczego. !!!!!
Traktuje zarówno męża jak i kochanka jak przedmioty. Nie widzi ani w jednym ani w drugim potencjalnego partnera.

A co gdy żona kochanka dowie się o jego zdradzie i wystąpi o rozwód. Jak się wtedy kochanek zachowa ?
No i o to chodzi. W całym tym paszkwilu autorka wyraźnie pisze że kierowana ciekawością czeka na rozwój wypadków.
Ją nie interesuje cała ta sytuacja na tyle by podjąć tu jakieś kroki.
Ona ciekawa jest rozwoju całej sytuacji.
To jak czytanie książki, czy oglądanie filmu.
Zachowuje się jakby cała ta sprawa jej nie dotyczyła, jakby to wszystko było poza nią.

Ktoś tu napisał o niedojrzałości autorki. Święta prawda.
To istota o wyglądzie dorosłej kobiety, ale umyśle dziecka w wieku kilku lat.
Taki okaz niedorosłości emocjonalnej, albo zbyt wybujałej fantazji bez posiadania świadomości realnego zagrożenia.
Ona zagraża nie tylko sobie i własnemu małżeństwu.
Ona świadomie i z premedytacją niszczy inną rodzinę bez jakichkolwiek uzasadnionych przyczyn dla zwykłej tylko ciekawości.
To tak jakby chciała zobaczyć czyjąś śmierć i celowo zepchnęła go ze skały w przepaść.
Patrzeć jak leci w dół, jak krzyczy ogarnięty strachem ze świadomością końca.
Ale dla niej to tylko zaspokojenie ciekawości......................

Biedna niedorozwinięta istota.

Wiesz, ja o wyprowadzce myślę już od dawna, chyba zanim odbiło mi na punkcie kochanka.
Intuicja mnie nie myliła, może gdybym wtedy podjęła jakieś kroki nie wpakowałbym się w takie bagno.
Ja nie bardzo mam wyrzuty sumienia wobec męża, i żony kochanka. Tak naprawdę jedyne co mnie rusza to krzywda tych dzieciaków, może to z powodu mojej niedojrzałość łatwiej mi jest identyfikować się z dziećmi, wczuć się w ich rolę, rzadko lituję się nad dorosłymi. (socjopatia?)
Jesli chodzi o psychologa to może byc problem. Ja nie bardzo wierze w terapię w moim przypadku. Wiem, że są ludzie, którym psycholog jest w stanie pomóc, ale nie należę do grupy tych szczęśliwców. Albo przepracuje to sama, albo zdechnę tak jak jest.

Syn 11 lat córka 13. Wiesz Tasiemka ja nadal myślę, że dla tych dzieci lepiej byłoby gdyby miały pełna rodzinę. Jaka by nie była to zawsze lepsze niż rozwód. W tym przepadku chyba rozwód byłby najgorszym rozwiązaniem. Podwójne życie idealnym.

Ja już chyba mogę być tylko sama. ja to chyba wiedziałam od dawna.
...chyba nie mam zbyt wielkich oczekiwań związanych z kochankiem, on zawsze powtarzał, ze jestem tak mało wymagająca , naprawdę mi  niewiele potrzeba, nie oczekuję od kochanką, że będzie bajkowym rycerzem, to tylko człowiek, słaby, ułomny dokładnie taki jak ja i chyba bardzo podobny, dlatego tak mnie do niego ciągnie, może przy nim nie musiałabym byc zawsze najlepsza, zawsze najpiekniejsza, a ja od niego nie wymagałabym, żeby był ideałem, nie jestem typem kobiety, która buduje w głowie idealny obraz kogoś , ma konkretny plan, nie jestem typem kobiety, która zmienia mężczyznę na swoja modłę, zaczyna ubierać pod siebie i tresować, to nie ja, mnie ludzie fascynują takimi jakimi są i wydaje mi się, ze ja mam dośc bliski rzeczywistości obraz kochanka, i taki mi pasuje.
Wiadomo związek to interakcja i pewnie bedąc razem bylibyśmy trochę inni, nawet nie wiem czy lepsi, może obiektywnie gorsi, ale chyba szczęśliwsi...

Na chwilę obecną jest mi dokładnie wszystko jedno. Ja już nawet chyba niczego nie pragnę...

@Ewa, straszna ta Twoja historia. Utwierdza mnie w przekonaniu, że w takich sytuacjach dzieci są najwazniejsze i o tym nalezy myśleć. Ta straszna rzecz potwierdza jak bardzo źle może skończyć się granie dziećmi. Twój mąż chciał zagrać na emocjach córki, chciał jej strach wykorzystać przeciwko Tobie. Szczerze? To co zrobił jest dużo gorsze niż Twoja zdrada, nie wiem jak możesz żyć w pobliżu tego człowieka
a może po prostu emocje go poniosły? nie potrafił przekazać jej tej informacji w odpowiedni sposób w odpowiednim momencie?
jedno i drugie jest strasze, pierwsze świadczy o bezwględności, drugie o tym, że posiadanie dzieci i ich wychowanie to ogromna odpowiedzialność, że nie wszyscy sie do tego nadajemy

No i tu się mylisz. Mój mąż wcale nie rozgrywał sytuacji dzieckiem. To było dosłownie w chwilę po otrzymaniu radosnej nowiny ode mnie.
Nawet nie miał czasu na zebranie myśli, a co mówić o rozgrywaniu takimi czy innymi kartami. Dostał cios między oczy od osoby którą darzył uczuciem i zaufaniem.
Kochał naszą córkę naprawdę mocno i nigdy , ale to nigdy nie dostarczał jej tego typu radości. Po prostu zachował się jak zraniony zwierz.
Całkiem nieświadomy tego co za chwilę nastąpi. Zawsze miał dla córki ciepła atmosferę. Unikał scysji i zadrażnień. Stwarzał dla niej klimat ciepła i dobroci.
A przynajmniej w domu utrzymywał miłą i ciepłą atmosferę.
Pomyślałaś sloganem wyrafinowanej osoby która w życiu myśli egoistycznie dbając tylko o własne potrzeby.
Bo jak zwykła egoistka liczysz się tylko ze swoją potrzebą. Nawet teraz pisząc o ew. samotności nie postrzegasz swojego męża jako istoty z krwi i kości, która też cierpi i odczuwa radości.
Traktujesz go jak przedmiot. Rzecz nabytą. On jest i może go nie być za chwilę a tobie wcale nie będzie przykro co z nim się stanie.
Interesuje cię tylko twoja osoba. Co z tobą będzie, jak TY sobie ułożysz życie, jakie spotkają cię radości.
Nawet nie myślisz o konsekwencjach jakie będziesz musiała ponieść. Nie dopuszczasz do siebie takiej myśli że ty coś musisz poświęcić.
Dla ciebie odejście od męża nie jest stratą, a wkalkulowaną ewentualnością.
Nie żal ci lat, rodziny, domu, spokoju i stabilizacji. Dla ciebie ważne jest tylko zaspokojenie twoich pragnień.

W sumie jesteś istotą zbyt prostą pomimo języka jakim operujesz. Ta elokwencja pokazuje twoją inteligencję, ale też prostackie a wręcz prymitywne realizowanie własnych zaspokojeń. 
Jako Homo sapiens człowiek powinien postrzegać wyższości tego co stanowi dla niego utrzymanie go w zdrowej formie od tego co stanowi zagrożenie dla jego istnienia.

Przepraszam tu za porównanie. Ale zachowanie się jak kotka w rui wcale nie jest pochlebną opinią dla kobiety.
Nie chodzi tu o wyrzeczenie się ze swoich marzeń i pragnień.
Chodzi o realizowanie tego czego się chce ale z osobą którą się wybrało.
Jeżeli kiedyś było uczucie i więź, to kto, gdzie i kiedy to zgubił ?

Biorąc kochanka, rozbijając dwie rodziny bez sensownych powodów, dla kaprysu....................

Toorank,
Całkowicie się z tą opinią o podwójnym życiu nie zgadzam. Nie ma nic dobrego w podwójnym życiu, nie mówiąc już o tym, że miałoby być idealne. Krzywda i brak szacunku, do siebie, do innych. Ogromne koszty psychiczne dla wszystkich w to podwójne życie uwikłanych, nawet dla tych którzy o tym nie wiedzą, czyli dla nieświadomych zdrady małżonków. Mało tego myślę, że Ty sobie zdajesz z tego sprawę, ale z sobie znanych powodów próbujesz się oszukiwać wizją "szczęśliwego" romansu.

P.S. Pisałaś w jednym z postów, o sobie i o kochanku, ze oboje jesteście uszkodzeni. Mogłabyś napisać co miałaś na myśli pisząc w ten sposób o sobie. Pytam ponieważ to określenie mnie zaintrygowało, bo coś podobnego czuję czytając to co piszesz. Ja widzę Cię jako osobę nie do końca spójną (moje odczucia gdy czytam to co piszesz też są takie niespójne, czasem mnie wkurzasz, nawet złościsz a czasem czuję sympatię) , jakbyś nie miała kontaktu sama ze sobą, jakbyś była na siłę ukształtowana przez jakieś czynniki zewnętrzne

( w mojej głowie tym czynnikiem jest oczywiście Twój mąż , (chyba jestem do niego uprzedzona, zupełnie irracjonalne bo przecież go nie znam) dla którego żywisz a może kiedyś żywiłaś podziw, bo on na pewno nie jest słaby. Wiesz, ja go sobie wyobrażam jako jednego z tych pewnych siebie i aroganckich ludzi sukcesu, co to nikogo nie potrzebują, z nikim się nie liczą i żyją sami dla siebie i własnych przyjemności. Ale tak jak już pisałam, to tylko taki obraz który powstał w mojej głowie i mogę się mylić, więc jeśli jest błędny to mnie popraw)

a Twoje prawdziwe Ja było bardzo długo gdzieś głęboko upchnięte, zakopane, wstydliwe może (kurcze, wiem skąd mi się przyplątało słowo wstydliwe, kiedyś chyba napisałaś, że czasem mąż kpił z ciebie w łóżku, no to raczej na pewno wstydliwe).
Teraz odkrył je tamten facet, spodobało mu się Ono a Ty poczułaś, że ktoś wreszcie akceptuje Cię taką jaką jesteś.

Nie wiem dlaczego myślisz, że nie należysz do tych szczęśliwców, którym mógłby pomóc psycholog. Sama jesteś psycholożką? (pisałaś, że pracowałaś w poradni) Nawet jeśli, to co z tego. Nawet terapeuci miewają problemy i wtedy nie są w stanie sami sobie pomóc, tylko muszą zwrócić się o tą pomoc do kogoś z zewnątrz. A Ty zosiu-samosiu musisz sama to wszystko rozgryźć.
Piszę, że nie wiem dlaczego nie chcesz zwrócić się o pomoc do psychologa, ale sama dobrze pamiętam, że ja też byłam przekonana że z moimi problemami ( bo kto ich nie ma) muszę poradzić sobie sama i nie ma sensu opowiadać o nich psychologom. Ale na szczęście dla siebie samej i mojego otoczenia jednak skorzystałam z pomocy .

-

Wszyscy sensowni ludzie, którzy tu piszecie - proszę Was, nie karmcie już dłużej autorki wątku!!
Ona na Was zwyczajnie żeruje.
Dokarmiacie ją zwyczajnie swoimi spostrzeżeniami, opiniami, wyjaśnieniami - wg mnie to taki typ, który i tak nic nie zrozumie, a lubi mieć PUBLICZNOŚĆ - i Wy nią jesteście!! Ona z was sobie ją zrobiła!

A co z tego, co tu zostało napisane tak wpłynęło na Ciebie, że postanowiłaś to zakończyć.
No bo parę stron temu pisałaś, że powodem było jego zachowanie a w zasadzie to dobro jego dzieci.
No znowu ta niespójność

...

No Elle.
Zabrzmiało jak wyrok.

Cechą osoby z zaburzeniem zaleznym jest uleglosc.
Unikanie decyzji. Niemoznosc ich podejmowania.
To nie ja Elle.  Ja decyduje. Stawiam sie. Mam z tego powodu cala mase problemow od zawsze.

Elle to nie zalezna.
strzelaj dalej.
Zapytaj mnie jak reaguje  na porzucenie. To wazne dla roznicowania.
Zorija jest chyba blizej...

Elle, chcemy psotawic diagnozę.
Zaburzeń osobowosci jest masa, współwystepują.
Nie chodzi o "radzenie" sobie w sytuacji ostracenia, tylko o konkretna reakcję. osobowośc zalezna reaguje w konkretny soposób - o tę właśnie automatyczna reakcję mi chodzi o której wspomniałaś wyżej.
Chcesz diagnozować rób to porządnie, bo niewłaściwa terapia mnie pogrąży.

ps. dla ułatwienia dodam, że to dwa zaburzenia i najczęstrze ich wpółwystepowanie, podręczniowy przypadek

Jakiż ten wątek krotkopodobny!
Znowu szykuje się 80 stron tłumaczenia "jak chłop krowie na rowie", bez skutku.

Wiesz Toorank? Moja kobiecość płacze, gdy czytam Twe słowa... 
Jesteś zaprzeczeniem teorii Einsteina o wielowymiarowości przestrzeni. Twoje myślenie, czucie i rozumienie to 1D...

Oj tam nie wstydze się. Nie uparłam się ja po prostu wiem co mam zdiagnozowana jestem

O już pewnie. Bo nie jest tak jak bys chciała to juz mi tu krotkopodobnymi. Jakby krotka to było największe forumowe zło

Tak Elle. Już kiedyś porzuciłam partnera, bo poznałam mojego męża.

Wiem Elle. To wegetacja. Tyle, że my z kochankiem nie będziemy się spotykać. Nie wiem może on będzie szczęśliwy, prawdopodobnie. Ja będę wegetować.

Co chcesz przez wegetację osiągnąć? rozumiem, że to forma samoukarania?

Ja nigdy nie jestem za tkwieniu w związku, który już dawno jest trupem podłączonym do respiratora.
Trzeba szukać rozwiązań, one są. Nie tkwij w marazmie. Dzieci jedyne co wyniosą z takiego domu to wzorzec miłości polegający na tym, że mężczyzna i kobieta żyją obok siebie w obojętności, bez żadnej czułości , życzliwości, jak dwoje sublokatorów. Wychowywałam się w takim domu, nie pozostało to bez wpływu na moje poczucie wartości i zaufanie do świata.

Odpowiadasz też za to jak Twoje dzieci będą postrzegały świat i jakich relacji będa instynktownie szukać. Pomyśl o tym.

Podcięłaś komuś gardło.
Chcesz to zszywać, czy udydolić łeb do reszty?

Zgadza się. Kolejna niespójność. Historia się powtarza.. nie daje Ci to autorko nic do myślenia?
Ten związek, zreszta nie pierwszy - ukatrupiłaś. Ile jeszcze zniszczysz z tego samego powodu, zanim zaczniesz szukać przyczyny w sobie?

Elle, dziewczyna już znalazła przyczyny w sobie, bo przecież pisze że już jest zdiagnozowana , mimo że wcześniej demonstrowała brak zaufania do psychologów. Ale najwyraźniej nic z tą diagnozą robić nie zamierza, bo jej pasuje tak jak jest.

Ja tego nie nazywam czujnością, ale uważnością. Jak do kogoś piszę, to staram się przeczytać dokładnie to co ta osoba ma do powiedzenia, spróbować zrozumieć, nie oceniać. Tak zwyczajnie z szacunku do innych, do każdego człowieka. No ale czasem to nie ocenianie mi nie wychodzi, bo mnie nerwy ponoszą

No to wiemy już skąd moje przekonanie o nieudolności psychologów i nieskuteczności terapii.

Nie demonizujmy. To problemy z osobowością nie choroba psychiczna.

Trochę więcej rozumiem z tego co czułam czytając Twoje posty.

Nieśmiało chcę napisać o pewnym mechanizmie. Mechanizmie zdrady.
To jest zespół czynników zależny od trzech osób,
Biernego zdradzacza, czynnego zdradzacza i ślepego zdradzonego. Przepraszam za słownictwo.

Ślepy zdradzony, to współpartner nieświadomy faktu że jest zdradzany.
Czynny zdradzacz to osoba wykorzystująca chwilowe osłabienie uczuciowe u biernego zdradzacza.
Bierny zdradzacz to osoba która w chwili zwątpienia poddawana jest manipulacji tak zwanego łowcy czyli czynnego zdradzacza.

Cała istota samej zdrady nie jest tak po prawdzie istotna. To właściwie kwintesencja osłabienia poczucia własnej wartości w zbiorowisku stadnym nazywanym rodziną.
W dzisiejszych czasach wyścigu szczurów, pogonią za pieniądzem i lekkim zyskiem ludzie zatracili swoją wartość Homo Sapiens.
I mam tu na myśli nie tylko Człowieka Rozumnego, ale raczej tymi walorami jakie za sobą niesie to określenie.
A więc bogactwo uczuć, skromność, przezorność, a po tej drugiej stronie jest też pazerność, zachłanność i żądza.
Wiele jest pod tym określeniem walorów na plus, ale też bardzo dużo ujemnych.

Zwątpienie w blisko drugiej osoby powstaje w chwili słabości. Zarówno u mężczyzn jak i u kobiet.
Podatność na to jest inna u M jak i u K.
Mężczyzna czasem z braku laku szuka produktu zastępczego który określa się zwrotem "To tylko seks"
Czasem brak mu tego seksu u źródła, więc szuka go gdzieś indziej. Określenie o własnym browarze i dokupieniu jeszcze jednej butelki piwa w sklepie tak na wszelki wypadek.
Czasem na skutek kłótni z żoną i cichych dni i nocy w celu rozładowania napięcia.

No jest tego sporo.
U kobiet spotyka się określenie o oddalaniu się od siebie. ( To właśnie zdarzyło się u mnie )
Kobieta nie dostrzega że to oddalanie się jest udziałem obojga małżonków.
Jak większość ludzi zwala to na partnera. Tak robi to autorka. Opisując raz walory męża raz natomiast przedstawiając go w tym gorszym świetle.
Jest to określenie krzywdzące. Każda sytuacja wytwarza mechanizm obronny u partnera.
I to zamykanie się w sobie. Stwarzanie pozorów "Twardości i niezłomności." Tak sama myślałam o mężu.
On sobie z tym poradzi. On sobie da z tym radę. On jest silny i wytrzyma.
Okazało się że ON - NIE DAŁ SOBIE Z TYM RADY.!!!!!

Mężczyzna okazuje się bardzo kruchą istotą. Słabym pod względem psychicznym. To delikatna konstrukcja którą bardzo łatwo zranić i uszkodzić.
Ale jak trudno przywrócić mu zaufanie gdy je straci do najbliższych.

Od śmierci naszej córki minęło już 4 lata. Ja chciałam kiedyś stworzyć coś na kształt kapliczki w jej pokoju.
Po około roku mój mąż przemówił do mnie po raz pierwszy. - " Daj spokój z tym. Zachowaj ją w sercu, ale skończ z tymi bzdurami. Jej życia nie wrócisz."
Zapytałam go co zrobić z jej pokojem. Powiedział że wszystko co chcę. Tylko przestać wskrzeszać widma przeszłości.
Że to co ja robię jest samobiczowaniem. Że to wszystko przypomina mu o tym co zrobiłam. O źle które wyrządziłam już nie tyle jemu, ale naszej córce, a potem sobie samej.

Mąż za to czci pamięć córki w każde jej urodziny, dniu imienin i w święta.
Może być mróz i zadymka, Może lać z nieba jak z cebra. On zawsze idzie położyć kwiatek, zapalić znicz i pogadać z nią.
Mówi jej o tym co się dzieje w świecie, u jej znajomych, kolegów.
Ale nigdy nie mówi co się dzieje z nim i ze mną.
Nie mas obojga w tych relacjach ojca z córką.

I to jest dla mnie największa kara. To właśnie straciłam bezpowrotnie.
Nie grzmię srogim głosem i nie odsądzam od czci i wiary tych którzy zdradzają.
To jest ich sprawa. Jeżeli sami decydują się krzywdzić najbliższych to jest ich decyzja.
Bo tak po prawdzie pierwszym krokiem do zdrady jest brak rozmów z partnerem.
To pokazuje o braku więzi, szczerości i uczciwości pomiędzy nimi.
Potem jest krok do samej zdrady.
I tu zmowa milczenia. Nie mówić mężowi albo żonie.
To jest ciąg dalszy braku tego przełożenia rozmów na sytuację.
Milczenie żeby go nie urazić ? Przecież świadomość zdrady ju jest urazą.
Nie mówić mu bo będzie cierpiał. Gdy dowie się od obcych ludzi to cierpienie będzie tysiąc razy  większe.

Czy dla was nie jest to HIPOKRYZJĄ ? Bo dla mnie tak.
Ktoś mi kiedyś powiedział że skoro się nie przespałam z tym facetem, to zdrady nie było.
Moja sistra stwierdziła ze zdradziłam go w jeszcze gorszy sposób.
Rozmawiałam o nim bez niego. Oczerniałam go przed obcym człowiekiem. Powiedziałam o nim nieprawdę.
Swoją winę zataiłam. Kłamałam, kłamałam, kłamałam.
Nie wiem jak jego przeprosić. Jak przeprosić córkę.
Jak mam wytłumaczyć że tylko mi odbiło ?
Nie mogę o tym myśleć w tych kategoriach. Bo to nie było odbicie. Pogubiłam się ?
Przecież w tym życiu nie potrzeba kompasu i mapy.

Drogowskaz mówi jasno. Dopóki śmierć nas nie rozłączy dotąd będę dbać o ciebie w zdrowiu i w chorobie.

Czy te słowa przysięgo  coś jeszcze znaczą ?

Mam dokładnie takie samo przekonanie.

Ewa,
wszystko co piszesz sprawia, że bardzo wam współczuję.
Ale aż mi się chce krzyczeć. Po jakiego czorta Wy jesteście razem? Za karę? Bo ona by tego chciała?

I jeszcze jedno to co napisałaś o mechanizmach zdrady. Tak jakby nie było niedobranych par, jakby czlowiek nie mógł się pomylić, jakby nie było łzych ludzi na świecie z którymi mozna się nieswiadomie związać.
Nie Ewa, nie aż nas smierć nie rozłączy. Jeden wóz ciagnąc w dwie rózne strony, sparwiać sobie ból i cierpieć? W imię czego?

no tak, bo my tu przecież piszemy, że co roku zakochujemy się w kolejnym facecie
wyluzujcie może...

Dlaczego jesteśmy razem............ To nie wspomnienie o dziecku trzyma nas ze sobą związanych. Po tym co się stało pewnie każdemu z osobna może byłoby i lżej.
Ale patrząc na drugą osobę, widząc jego bezradność, brak woli do życia....... to wszystko zmusza do bycia razem.
Nie wiem czy w tobie jest coś co nazywa się odrobiną współczucia dla innych, ale swoimi tekstami pokazujesz że jesteś zimna, wyrachowana i skupiona tylko na sobie.
Nie interesuje cię mąż, nie interesuje kochanek.
Patrzysz zimno i czekasz na dalszy rozwój wyda żeń ciekawi cię to co się stanie. Nawet nie zakładasz e jakimś rykoszetem możesz oberwać.
To właśnie świadczy o twojej BEZMYŚLNOŚCI. Brak skrupułów.

Piszesz o ciągnięciu wózka we dwoje. Tak. Tylko wchodząc w zdradę ciągnie się w przeciwnym kierunku.
Właśnie teraz. Wbrew wszystkiemu i wszystkim to teraz ciągniemy ten wózek razem. Wózek obarczonym ciężarem ponad miarę ludzkich możliwości.

Ten fakt. Mój przykład, świadczy o ponoszeniu kary za grzechy popełnione w życiu. I nie mam tu na myśli frazesów religijnych.
Nie wiem czy Bóg istnieje czy nie. Pewnie gdyby istniał nie odebrałby życia mojemu dziecku. Bo cóż ono zawiniło ? Nic.
Więc aby mnie ukarać ? Dobrze, Ale dlaczego mojego męża ? Już raz został przeze mnie skrzywdzony.

Zadajesz pytanie o cierpieniu w imię czego.
Przecież nie jest to masochizmem bycie razem właśnie teraz. Cierpimy za to co ja zrobiłam. A właściwie ponosimy KWINTESENCJĘ moich postępowań.

Napiszę ci jeszcze jedno. Gdyby twój mąż był bezpłodny, a ty chciałabyś koniecznie mieć dziecko, może wtedy mechanizm zdrady byłby do przyjęcia. Ale też po uzgodnieniu z mężem takiej opcji.

Człowiek ma w swojej naturze chęć poznawania życia i świata. Każdy mężczyzna wzbudza w kobiecie jakieś emocje. Pożądanie lub niechęć, każdy z mężczyzn może być tym upragnionym i niechcianym.
Tylko mąż by tym którego sobie wybrałaś, kochanek znalazł się pod ręką akurat w luce jaka się pojawiła.
Teraz stawiasz na piedestale kochanka, nie biorąc pod uwagę że jest to tylko żądza, namiętność wynikająca ze spełnienia fizycznej zachcianki.
Ale czytając twoje słowa widać wyraźnie że ten okres euforii kochankiem już minął.\O czym to świadczy ?
No cóż, rozkapryszona dziewczynka jeszcze sama nie wie czego chce.
W życiu bywa tak, że tata bierze rozwydrzoną smarkulę na kolano i daje jej solidnego klapsa.
Ale życie pokazuje że zamiast tay życie samo potrafi walnąć młotem między oczy w najmniej niespodziewanym momencie.
A tak przy okazji patrząc na moje zrujnowane życie dostają ci, którzy nic nie zawinili.

Więc pewnie ty będziesz dalej bawić się świetnie a wszyscy pozostali dostaną po d....pie.
Mąż gdy dowie się o posiadaniu pięknego poroża będzie skazany na prześmiewki kolegów i znajomych. TO ROGACZ !!!!!
Żona kochanka gdy dowie się o zdradzie męża pogoni go w diabły, więc dzieci będą miały tylko dochodzącego tatusia.
Kochanek już okazuje się tylko królikiem doświadczalnym, więc po ujawnieniu prawdy obudzi się z reką w nocniku i z niczym.

A ty ? No cóż. Pewnie sobie znowu zapolujesz i rozbijesz kolejny związek..................

A ja tak się zastanawiam drogie kochanki (bez złośliwości piszę) - czy póki kochanka nie było, to myśli, że to małżeństwo z rozsądku też były?

Majka wyciągam. Dostrzegam pewne rzeczy, które było oczywiste i które powinnam była zauważyć już dawano.
Może jeszcze nie bardzo wiem co z tym zrobić. Wiesz, ja postrzegałam siebie trochę jako ofiarę mimo wszystko. Może chciałam myśleć, ze on jest bezwzględny i mnie zwodził, bo wtedy ja nie byłabym takim strasznym człowiekiem.
Teraz tak naprawdę jestem pewna, że jednym złem w tym wszystkim byłam ja.
Tyle, że trochę za późno na te rozterki, bo co ja mogę z tym zrobić.

Xymena, ja tez tak to widzę. Może ten rozsądek właśnie przeszkadza, blokuje. Może mylimy rozsądek ze strachem. Może usprawiedliwiam swoje tchorzostwo? Jesli tak, to straszne to wszytsko.

Ewa, nie rozumiem. Może jestem za głupia, może samolubna.
Bycie razem z powodu braku woli życia? Czy Wy jeszcze jesteście w stanie odróżnić co jest przyczyną a co skutkiem? Czy ten brak chęci do życia nie wynika z tego, że jesteście razem?
Jezu, ja bym próbowała jednak żyć. nie wiem w jakim jesteście wieku, ale każde z Was może jeszcze mogłoby mieć rodzinę, dać komuś szczęście. Może sobie również. Że to jednak takie marnotrawstwo.

Toorank....
Dokładnie,czy Ty nie widzisz,że bycie obsadzonej w roli ofiary,jest dla Ciebie poniekąd wygodne?Takie zrzucanie odpowiedzialności za własne poczynania na kogoś innego?Nie...to nie ja jestem winna to ON...ON przez swoją postawę,pragmatyzm i inne pierdy popchnął mnie w ramiona innego.
Dobra...koniec
Nie jesteś zła,dlatego chociażby,że widzisz co zrobiłaś,robisz...to światełko w tunelu.A człowiek zasługuje na to,żeby pokazać innym...a sobie przede wszystkim to,że potrafi uczyć się na błędach.