Narzeczony i jego szał na punkcie dziecka a mój sprzeciw... - Netkobiety.pl

ja nie pytam i i nie oczekuje porad po czym tłumaczy mi się a ja dalej swoje jak koń z klapkami na oczach. Tutaj wyłania mi się podobny obraz jak u reszty naiwnej osóbki

czego u licha do mnie się doczepiłaś ja nie mam infantylnych pytań na temat własnego zycia  więc nie możesz nic o mnie powiedzieć zresztą tutaj UWAGA ja nawet nie pisałam, ze jest pusta więc wyluzuj a po drugie tu nie jest temat mój tylko czyj inny i ludziom wolno skomentować postepowanie.

Zacznij czytac posty i nie przypisywac mi czegos czego nie napisalam. A to co support odpisuje na temat swojego ksiecia to rece (i nie tylko) opadaja, wszystko tlumaczy na swoj dziecinny sposob, jest tak wyjeta z realnego zycia ze az niemozliwa, tak nieporadnej osoby w zyciu nie spotkalam wiec jak ona ma sie dzieckiem zajac? Jak ma byc autorytetem skoro ma sama ze soba problemy? Ma powolac na swiat kolejne nieporadne osobki? Niech zostanie mama ale wtedy kiedy bedzie gotowa i kiedy pozna smak zycia. Ewelino, Sponiewierana jest bardzo madra kobieta, posluchaj jej

Wiec jakie wzorce ma przyjac to dziecko? Manipulatora czy zmanipulowanej mamy na garnuszku meza?  Alpengold wierze jednak ze autorka w koncu przejrzy na oczy ale zeby nie bylo za pozno

Ależ proszę, mogę pokazać na co odpisywałam.

Kasiu, czytam posty. Do Twojego komentarza odniosłam się luźniej, nigdzie nie sugerowałam, że Ty także oceniasz autorkę w takich kategoriach. Jeżeli nie wyraziłam się jasno, to przepraszam. A odpisywałam na to:

I wisienka na torcie:

alpen, czytam ten wątek uważnie, bo przykro patrzeć jak młoda dziewczyna chce sobie życie zrujnować. Gdybyś uważnie czytała moje posty (a jest ich w tym temacie kilka), to wiedziałabyś, jakie jest moje zdanie na temat poczynań autorki. Jednak po co te osobiste wycieczki? Nie wiem, może to poprawia samopoczucie, gdy się komuś napisze, że jest głupi? Zresztą nieważne.

gdzie napisałam, ze ona jest pusta? hmmm jakoś nie widzę. Widzę natomiast wypowiedzi innych co ja skomentowałam,że po tym ją tak określano ale sama jej tak nie określiłam więc łaskawie nie siej propagandy.

daenerys7 więc skoro nie napisałam czegoś to czegoś nie wmawiaj nie za pustą ją akurat nie uważam ale za naiwną już tak. Teraz takie samo zachowanie jakie zaprezentowałaś do mnie gdy ja tego nie napisałam skieruj do innych osób jeśli już bronisz tylko tym razem z dobrym cytatem. Sama ją uważasz za naiwną to co tobie wolno napisać, ze jest naiwna a mnie nie?

daenerys7 ale napisałaś do mnie co ja tego nie napisałam wypadałoby to sprostować.Sama nie  pochwalasz jej zachowanai więc oczekujesz, ze nie padnie tu słowo, że głupio postępuje? A uważasz za mądre rodzenie dzieci w danym czasie kosztem jej edukacji i planów bo jakiś facet tego od niej wymaga. ten temat nie ma konca bo autorka sie boi i nie ma odwagi by się postawić. Tyle. dziecko to jest żywy człowiek i osoba któa sama mentalnie jest dzieckiem dzieci mieć nie powinna ale to jest moje zdanie.

Support, zgadzam się z powyższymi postami, bo niestety - oparte na wieloletnim doświadczeniu - są pełne prawdziwości. I nie odbieraj ich jako ataku na swoją osobę, tylko chęć POMOCY i uchronienia Cię przed masakrycznymi konsekwencjami niemądrych wyborów wynikających z Twojej naiwności.
Ja wiem, że jesteś zakochana, ale uwierz nam wszystkim - pięć miesięcy to tyle, co NIC.
Ja jestem w związku już prawie 8 lat (tak, wcześnie zaczęłam), ale tak NAPRAWDĘ poznałam swojego faceta dopiero po dwóch latach wspólnego mieszkania, czyli po 5 latach związku (gdzie widywaliśmy sie praktycznie codziennie przez ten cały czas). Wcześniej nie mieliśmy okazji przetestować się z tej  bardzo praktycznej, codziennej strony i - wierz lub nie - wiele naszych zachowań nas wzajemnie bardzo zaskoczyło. Powtarzam - po 7 latach związku, w tym dwóch latach mieszkania ze sobą non stop. Dopiero wtedy mogłam oszacować, z kim tak naprawdę mam do czynienia. Piszę to, byś miała świadomość, jak bardzo go nie znasz. Byś wiedziała, że ten mężczyzna wciśnie Ci KAŻDY kit, jaki tylko chcesz usłyszeć, by osiągnąć swój cel.

A moim zdaniem celem Twojego mężczyzny jest usidlenie Cię, namówienie na dziecko, by zamknąć w złotej klatce, następnie stopniowe i coraz większe przejmowanie kontroli nad Twoim życiem. Nie będziesz miała nic do powiedzenia w kwestii SWOJEGO życia, bo podporządkowujesz je pod dyktando mężczyzny, którego znasz od kilku miesięcy. I napiszę to po raz kolejny - to tyle, co NIC.

Musisz zrozumieć, że ten facet nie myśli o Tobie i Twojej przyszłości, Twoich planach i zamiarach. Myśli tylko i wyłącznie o swoim widzimisię, swoich pragnieniach i celach, które chce zrealizować TWOIM KOSZTEM. Niestety jesteś na tyle naiwna, że stwierdzisz pewnie, iż on to robi z wielkiej miłości do Ciebie. UWAGA - po pięciu miesiącach nie mówimy o miłości, tylko zakochaniu. Mózgu zalanym chemią, buzujących hormonach i nieuleczalnych chwilowo motylkach. Miłość przychodzi później, jest znacznie dojrzalsza i jej wyznacznikiem z całą pewnością nie musi być pierścionek zaręczynowy. Ja też myślałam po paru misiącach, że kocham prawdziwą miłością (abstrahując już od tego, że byłam dzieciakiem), ale po takim czasie mam porównanie i widzę, że miłość przyszła później. Już na pewno wówczas, gdy zdechły motylki, a zdechły po jakichś czterech latach Porównaj to sobie do swoich pięciu miesięcy i wyciągnij, proszę, wniosek, bo niestety mam wrażenie, że związek, w którym miałam te 15-16 lat był mimo wszystko dojrzalszy od tego, w którym tkwisz Ty - 19-latka.

Uwierz, szkoda tak pięknego startu w przyszłość. Jawisz się jako atrakcyjna i inteligentna dziewczyna, która mogłaby osiągnąć wszystko, gdyby nie jej życiowa nieporadność i naiwność. Nie traktuj tego jako atak bądź obrazę, po prostu odnoszę wrażenie, że nie poradziłabyś sobie sama - bez wsparcia rodziców bądź - teraz już - mężczyzny. A to bardzo niedobrze, ponieważ życie lubi płatać figle i bywają sytuacje, w których nasze życie może się z dnia na dzień diametralnie zmienić (utrata bliskiej osoby, choroba, kalectwo). Musisz zacząć myśleć bardziej o sobie i dywagować - " co by się ze mną stało, gdyby mój mężczyzna poniósł śmierć w wypadku?", "co by ze mną było, gdyby moja mama/mój tato bardzo poważnie zachorowali i potrzebowali mojej pomocy?", "co by było w sytuacji, gdybym została ofiarą pożaru i miała liczne oparzenia uniemożliwiające mi pracę w modelingu?" 
Broń Boże nie chodzi o tworzenie czarnych scenariuszy, ale zastanowienie się nad tym, czy w obliczu w/w tragedii DAŁABYŚ SOBIE RADĘ i na jakich zasadach miałoby sie to odbyć. Musisz wiedzieć, że jesteś jedyną osobą, z którą Z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ spędzisz całe życie, w związku  z czym powinnaś o nią jak najlepiej zadbać i zabezpieczyć. Spełniać marzenia, zdobyć wykształcenie. Faceci i dzieci nie są w życiu najważniejsi. Najważniejsza jesteś Ty.

Z mojej strony poleciłabym Ci psychologa, który pomógłby Ci uporać się z tą życiową nieporadnością, nieumiejętnością podejmowania samodzielnych decyzji i emocjonalnym uzależnieniem do drugiego człowieka. W innym wypadku będziesz dymana przez każdego, kto tylko zechce wykorzystać Cię do swoich celów...

OK, masz racje, ze to nic nie daje, ale ludzi zaczyna ponosic jak maja wrazenie, ze gadaja do sciany.

Przy uczelniach często są teraz żłobki, więc jak ktoś na gwałt chce mieć dziecko, to jakoś może to rozwiązać. Chociaż nie znam ani jednego przypadku, by kobieta skończyła studia licencjackie mając dziecko. Nie twierdzę, że to niemożliwe, ale w praktyce nie jest to łatwe, bo komu chce się uczyć będąc permanentnie zmęczoną? A chyba też nie chodzi o to, by skończyć te studia byle jak i tylko dzięki uporowi.

Bo takich przypadków jest bardzo wiele ale niestety wydaje mi się , że ludzie tutaj skreslili go nie z powodu szybkich zaręczyn i dziecka ale dlatego, że jest rozwodnikiem. Tak samo jak moi rodzice zreszta...
Zobacz sama co pisza na temat jego małzenstwa. Ja piszę jak było to i tak oni wiedza swoje. A mnie wmawiają, że jestem naiwna bo we wszystko wierzę. Tylko, że ja nie tylko wierze na słowo ale i widzę jakie sa fakty.
A możesz napisac więcej o sobie i partnerze ?

Marcin, Mój facet jest starszy więc to troche inaczej niz dwoje ludzie w tym samym wieku na dodatek studiujących. Bo z tego co pamiętm to Twoja zona ma 30 lat? Co innego gdybys Ty pracował a Twoja zona by sie jeszcze uczyła, Mysle, że wtedy dziecko nie byłoby tragedią-nawet to z wpadki.

Support, nie wiem skad Ty bierzesz, ze nie podoba sie nam Twoj facet bo jest rozwodnikiem Akurat ten fakt jest kompletnie nieistotny. Wiele osob sie rozwodzi i nie oznacza to, ze sa zlymi czy nieuczciwymi ludzmi.

Na co kazdy zwraca Ci uwage, to wszystkie inne zachowania tego mana, ktore krzycza "patologia!":
- oswiadczanie sie kobiecie, ktorej prawie nie zna
- przedstawianie swojego bylego malzenstwa tylko w pozytywnym dla siebie swietle
- oczekiwanie dziecka po niespelna pol roku znajomosci
- wpedzanie w poczucie winy, fochy, cisze jako kary za przeciwstawianie sie mu
- lamanie obietnic

Tylko kilka zachowan z tej listy kwalifikuja typa do grupy toksycznych mezczyzn, ktorych powinno sie unikac jak ognia.

Zgadzam się z tym postem w 1000%, i już próbowałam Ci na to zwrócić uwagę Support. Musisz rozważyć KAŻDĄ EWENTUALNOŚĆ, bo nie wiadomo ile dane jest Wam być razem. Dlatego każde z osobna musi zadbać zarówno o siebie samego, jak o drugą połówkę a tym bardziej o dziecko i jego przyszłość.

Support tak wiec na ciąże chcesz sie zdecydować w pierwszym roku studiów .

Pierwsze egzaminy , pierwsze sesje - mega stresy dla Ciebie i dziecka.

Nie wiesz jak będziesz przechodzić ciąże ,mdłości , zagrożona Ciąża, zmęczenie , apatia - tego Ci nie życzę - ale świadomie decydujesz sie na to wszystko przy pierwszym roku studiów . Co w efekcie może skończyć sie ,przerwaniem studiów. 

Poczytaj sobie wątek: http://www.netkobiety.pl/t77744.html

Dziewczyny piszą o komplikacjach , pięknych chwilach , wsparciu rodziny ( u ciebie tego nie ma od strony rodziców ).

Do ciebie żadne argumenty nie docierają odnośnie Twojej sytuacji. Utworzyłaś sobie wizje idealnego życia a "miłość" przezwycięży wszystko .

Zauważamy to. Jesteś niebezpieczna dla samej siebie.

Czy gdyby te 90% wpisów było na temat i zawierało prostą odpowiedź: "Tak, zgódź się na dziecko", to byłabyś już w ciąży?
To, co tutaj Ci piszemy jest dla Ciebie jedynie tematem do przemyślenia. Wskazujemy Ci zagrożenia, możliwe komplikacje, konsekwencje. Decyzja należy do Ciebie. A Ty oczekujesz, że ktoś Ci powie co masz zrobić?

Dostajesz odpowiedzi w temacie, tylko Ty nie żyjesz sama za siebie. I to jest najbardziej przerażające, bo chodzi o decyzję o dziecku.

Jeżeli nie wiesz co zrobić,nie rób nic.

Support o jakim kompromisie myslisz. ?
1 Kochanie wiem jak Ci zalezy na dziecku,  jak tylko skoncze studia zaczniemy starania,  do tej pory bedziemy sie cieszyc soba. .
2. Kochanie wiem jak Ci zalezy na dziecku,  mi tez zalezy ale chciala bym najpierw isc na studia,  prosze poczekajmy az ukoncze 1 rok zobaczymy jak mi idzie i wtedy wrocimy do tej rozmowy jeszcze raz.
3. Kochanie widze po Twoim zachowaniu jak Ci zalezy na dziecku,   prosze Cie nie karz mnie juz za to ze mysle tez o sobie.  Oczywiscie ze zaczynamy starania.  Czy mozemy poczekac do mojego powrotu pod koniec wakacji. ?  Nie. ?

a jeszcze urodzi bliźniaki to juz w ogóle sobie nie poradzi.

I tu sie teraz wybielasz bo Wielokropek, chomik i kilka innych nicków pisało mi o tym, ze powinnam poczekać, ze on nie powinien naciskać i zmieniac naszych planów . Że tak nie postepuje partner. I nie pisały nic więcej na jego temat. Ty z kolei twierdziłas, że powinnam odejść bo to manipulator przypisując mu każde zło jakie tylko sie dało. Począwszy od obwiniania go za rozpad małżeństwa a skończywszy na nieczystych zamiarach względem mnie.

Rozmawiałam z nim wczoraj w nocy i powiedziałam , że jak juz to ewentualnie po wakacjach tak bym mogła spokojnie ukończyc I rok i urodzic latem. Teraz pragne dostac sie na wymarzone studia i to sie liczy. Jak sie dostane to będe juz w jakims sensie bardziej zabezpieczona i pewniejsza siebie. Nie atakujcie mnie i zrozumcie przynajmniej i postawcie w mojej sytuacji bo jestem zakochana w wzajemnością a narzeczony to dobry człowiek i niewinny rozpadu malżeństwa

ryba, czytam nieraz ten watek. Nie mam wsparcia rodziców ale mam ciocie i  mamy wsparcie jego najbliższych.

Pomine Twoj wczesniejszy post, bo jak Wielokropek slusznie zauwazyla, odwracasz kota ogonem by nie konfrontowac oczywistych problemow zachowania tego faceta.

Jezeli chodzi o zachodzenie w ciaze, pod naciskiem, na pierwszym roku studiow, to poza faktem, ze z PRZYMUSU EMOCJONALNEGO nikt nie powinien miec dzieci, to Ty chyba sobie nie zdajesz sprawy ani z reliow ciazy ani z realiow studiow. Zapytaj Cyniczna np jak to jest, kiedy sie chodzi z brzuchem, jakie sa wahania nastrojow, zmeczenie, mdlosci i bole. Teraz to prosze zestaw z intensywnym tokiem nauki, kolokwiami, sesja egzaminacyjna, stresem i odnajdowaniem sie w zupelnie nowym otoczeniu. Znam kobiety, ktore mialy dzieci na studiach, ale ZADNA z nich tej ciazy nie zaplanowala- byly to wpadki- i meczyly sie one nieziemsko, dwie poszly na dziekanke. Jednym slowem, te dwa stany bycia studentka i bycie ciezarna, nie sa kompatybilne.

No wlasnie. Chyba mozna z tego wyciagnac prosty wniosek DLACZEGO tak jest.

Ja bym tak się nawet na zaoczne nie nastawiał, bo uczelnie coraz częściej zamykają studia zaoczne bo nie opłaca im się ich prowadzić. Tylko na najpopularniejszych kierunkach są prowadzone w zasadzie nabory na zaoczne. Przy obecnym niżu i tak prawie wszyscy dostają się na dzienne;) Ja myślę, że studia da się pogodzić, ale trzeba wziąć pod uwagę, że są studia zawodowe gdzie już tak łatwo nie będzie bo jest masa praktyk i zajęć praktycznych. Wszystko zależy od kierunku. Są takie których moim zdaniem nie da się skończyć mając malutkie dziecko. Inna sprawa, że do niektórych zajęć praktycznych kobiety w ciąży po prostu dopuścić nawet nie można.

Jeszcze tak sobie moje statystyki sprawdzałem:P Jestem w komisji stypendialnej to wiem. Najczęściej w ciążę zachodzą dziewczyny na ostatnim roku studiów, gdzie przy dogadaniu się z wykładowcami można się obronić przed terminem. Ciąże na I roku są niezmiernie rzadkie. W tym roku nie mieliśmy ani jednej. A tak najczęściej kończą się dziekanką. Mniej więcej połowa już na studia nie wraca.

Bzdura. Wina zawsze leży po obu stronach. Ty z niego robisz świętą krowę, dlatego nikt tutaj nie traktuje Ciebie poważnie.

Ja juz pasuje, iceni ma racje. Moze autorka lubi byc w centrum uwagi i w ten sposob to sobie zapewnia? Kazdy serial sie w koncu znudzi ta "dynastia"  tez.

Jeśli naprawdę tak żyjesz i tak rozumujesz to będziesz mieć ciężko w życiu. jesteś jak ubezwłasnowolniona.

Już pomijając nawet aspekt nauki i wykształcenia, to studia są naprawdę bardzo fajnym czasem pełnym możliwości. Nie tylko pod względem edukacyjnym, ale także towarzyskim. Poznaje się masę nowych ludzi, uczy się od nich, rozwija własne horyzonty itp. O ile skończyć studia można sobie zaocznie nawet koło 30stki, to takiej beztroski i okazji do poznawania ludzi już nie będzie. A dzięki temu wszystkiemu i takim doświadczeniom człowiek jakoś dojrzewa emocjonalnie, bo styka się z różnymi światopoglądami, podejściami do życia, widzi różne modele związków i jak związki wyglądają u innych osób. Na tej podstawie każdy sam wyrabia sobie opinie i kształtuje własny światopogląd. Natomiast siedzenie z dzieckiem w domu pod kloszem nie nauczy żadnej dojrzałości i potem taka 30letnia niedojrzała emocjonalnie matka wyjdzie do ludzi. Będzie znała jedynie światopogląd swojego misia i nie zastanowi się nawet, czy można żyć inaczej.

A czy Ty dziewczyno zastanowiłaś się że jeśli zajdziesz w ciążę za chwilę,to kiedyś w przyszłości będziesz obwiniała dziecko za to że przyszło na świat? Ze ono za Twoją głupotę będzie płaciło?
W życiu nie zawsze bywa tak jak sobie planujemy,załóżmy że mając już dziecko
a) nie dasz rady skończyć studiów
b) nie będziesz mogła spełniać się w tym swoim modelingu bo stracisz figurę,może zyskasz w ciąży masę rozstępów itd
c) facetowi się coś odwidzi i cię kopnie w cztery litery.
I co wtedy?

Po co zakładałaś wątek? Oczekiwałaś że Ci tutaj tylko przytakną?

No niestety, mnie postawa Support kojarzy się z dzieckiem, które musi mieć pieska tu i teraz, bo to świetna zabawka i dziecko tak bardzo jej pragnie, obiecuje wylewnie, że będzie się nim opiekować itp. A tak naprawdę takie dziecko nie ma pojęcia o konsekwencjach i potem ten słodki mały piesek staje się problemem.

Ja tu jeszcze tylko na chwilunie;) support ma syndrom jedynaczki (bez urazy dla innych jedynakow) musi, po prostu musi byc w centrum uwagi i lubi gdy sie ja chwali, rodzice sie odwrocili i juz nie glaszcza po glowie to zainteresowania szuka tutaj, jej nie interesuja nasze porady, nawet ich nie probuje przemyslec ale jest glosno, zawrzalo i jest in plus. I nie moze miec partnera ktory nie bedzie jej mowil co ona ma robic bo ona w tym swiecie zginie bez trzymania za reke

Support była tu taka Natka, poczytaj jak jej zle, nie ma zawodu, utknela po maturze w domu u tesciow, z malutkim dzieckiem,
do tego dziecko histeryzuje , bo mama pozwala na wszytsko i babcia tez.
Są też inne watki, gdzie kobiety są sfrustrowane wyłączną opieką nad dzieckiem. To nie jest sielanka macierzyństwo, szczególnie w takim młody wieku. I piszą ci tu kobiety, które miały dzieci wcześnie i jakos żadna nie namawia na pospiech, ale radza poczekać choć te 3 lata, do skonczenia licencjatu.

Ja mam pytanie, co ci da unieważnienie ślubu? Bo pisalas ze to dla ciebie jest..