Narzeczony i jego szał na punkcie dziecka a mój sprzeciw... - Netkobiety.pl

i ostatnie zdanie swiadczy o tym ze jesteś jeszcze dzieckiem i nie jesteś gotowa na dziecko
nie ten czas

Jednym słowem podsumowując. Absolutnie nie zgadzać się na dziecko i realizować postanowienia. Skończyć studia. Jak Ciebie kocha i szanuje to poczeka. Jeśli nie to będziesz miała czarno na białym, że mu wcale nie chodziło o Ciebie.

Nie twierdzę, że dobrze postępują. Nie wiem też jak to konkretnie wygląda z ich strony, bo teraz dochodzę do wniosku, że mogli mieć więcej argumentów niż tylko bycie rozwodnikiem. Zrozum, że oświadczyny i chęć zrobienia sobie dziecka absolutnie nie oznaczają, że mężczyzna traktuje Cię poważnie. Twoi rodzice dobrze o tym wiedzą. Oświadczyny i chęć zrobienia Ci dziecka po 5 miesiącach świadczą wręcz o czymś przeciwnym, czyli że on nie traktuje Cię poważnie. Nie chce Cię najpierw poznawać, pomieszkać z Tobą przed założeniem rodziny, sprawdzić się w codziennych sprawach. Jemu na tym nie zależy. Mężczyzna w jego wieku dobrze wie, że po jakimś czasie związku może się okazać, że do siebie nie pasujecie. Chce Cię usidlić zanim taki moment nastanie, bo inaczej straci szansę na szybkie dziecko i naiwną żonę.

Jeśli chodzi o rady, no to ja bym z nim w ogóle nie rozmawiała, tylko zerwała. Powody wymieniłam już wcześniej. Facet Cię nie szanuje i nie liczy się z Tobą, a Ty tego nie rozumiesz. Ale jeśli koniecznie chcesz z nim rozmawiać, to przede wszystkim postawiłabym sprawę jasno. Dziecko najwcześniej za 3 lata po licencjacie i nie będzie tu negocjacji. Powiedziałabym, że go rozumiem, ale jestem jeszcze młoda i wszystko ma swoją kolejność. Podkreśliłabym, że jeśli będzie wracał do tego tematu przed upływem tych 3 lat i jeśli będzie namawiał, to po prostu odchodzę, już bez rozmów i ostrzegania. Tutaj wystarczyłaby tego typu szczera rozmowa, ale kluczem jest stanowczość i konsekwencja, czego Ty nie masz. Nie masz jaj, żeby tak postawić sprawę, jesteś za słaba i za bardzo zmanipulowana. I mam nadzieję, że udowodnisz nam wszystkim, że się w tym względzie mylimy i że jednak rozsądna z Ciebie dziewczyna.

Już Ci tłumaczyłam, ale Tobie coś tłumaczyć, to jak grochem o ścianę. Nic więcej Ci tłumaczyć nie zamierzam. Skoro wiesz, lepiej, skoro jesteś pewna Twego Twojego "partnera", to po co cały czas tutaj piszesz? Po co starasz się przekonać innych do swojego zdania? Ja Ci odpowiem na to pytanie. Jeszcze jakieś resztki rozumu Ci pozostały i to one wysyłają Ci S.O.S. . Ty go usprawiedliwiasz ciągle, bo chcesz zagłuszyć swój wewnętrzny niepokój.

To jest Twoje życie i Ty je rozpieprzasz. Już powoli tracisz grunt pod nogami, bo powoli do Ciebie dociera, że on ma gdzieś Twoje zdanie. Kwestia czasu, kiedy zacznie się płacz, bo zostaniesz na lodzie. Albo wrócisz do rodziców albo się podporządkujesz "Panu". Innej opcji nie widzę, bo z Ciebie zbyt wielkie cielę, żeby się samej utrzymać. Szczerze? W ogóle mi Ciebie nie będzie wtedy żal, bo skoro nic do Ciebie nie dociera, to najwyraźniej musisz się na swoich błędach nauczyć. Te, które póki co popełniłaś są najwyraźniej jeszcze zbyt małe. Mnie by tylko było żal tego dziecka.

Tylko, że to bardziej skomplikowane niz moglo by sie wydawać. Ja z nim rozmawiałam nie raz i on wszystko niby rozumie ale tak pragnie, tak kocha , ze chce bo po co czekać skoro on jest pewny we mnie itp. Przezylismy cudowne miesiace i czułam sie jego 100% partnerką ale teraz jest atmosfera bardzo napieta. W tamtym tygodniu to codziennie wracał do tego tematu a gdy mówilam nie bo za wczesnie to wtedy zaczynał pytac, prosić, przekonywać a pozniej dochodzi złość i każde idzie w swoja strone. W weekend spał na kanapie a potem milczał przez 4 dni. A jak dzwoniłam to rozmawiał ze mną ale bardzo powierzchownie. Normalnie to pisze, dzwoni a teraz była cisza z jego strony. Wczoraj wrócil i było romantycznie i niby ok ale czuc to spięcie miedzy nami Myslalam, ze mi powie, że przemyslał, ze poczeka ale nie poruszyl tematu. I nie wiem jak wróci zaraz do domu to mam zacząć sama i powiedziec co mnie męczy czy czekac az sam zacznie? Ktos tu pisał, że on chce ze mna teraz tego dziecka za złośc swojej ex zonie hmm tylko po co skoro on ja nie obchodzi ani ona jego bo to zamkniety rozdział w jego zyciu jakby nie istniala dla niego

Milczy i śpi na kanapie, bo Cię karze. Jest po prostu obrażony. Liczy na to , że się złamiesz ale w takiej kwestii nie wolno się łamać. Tu nie chodzi o kupno kanapy do salonu tylko stworzenie nowego człowieczka za którego jesteśmy w pełni odpowiedzialni i przez kolejnych lat 20 będziemy go wychowywać. Więc jeśli tego nie chcesz TO SIĘ NIE ŁAM!! dużo łatwiej jest jeśli dziecko poczyna się na świat z pełną tego świadomością, dojrzałością i odpowiedzialnością. Gdy poczujesz, że już jesteś gotowa i psychicznie i fizycznie i materialnie to będzie to sama radość. A teraz sam lęk. Chcesz mieć dziecko w atmosferze kłótni, fochów i lęku?? Nie sądzę. I myślę, że on tak naprawdę też nie, a chwilowo chyba jego instynkt tacierzyński przysłonił mu racjonalne myślenie, bo zachowuje się jak dziecko któremu mama nie chce dać cukierka. Reasumując, tak masz wejść do domu i zacząć tą rozmowę!! nawet jeśli to rozpęta kłótnie, ciche dni i nie wiem co. Twój facet nie przejmuje się tym i jakoś wywołuje te ciche dni. Twoim obowiązkiem nawet jest poinformowanie go o swojej decyzji. To także Twoje życie i masz prawo układać je tak jak chcesz. Więc nie pierdziel tu teraz ,że to skomplikowane tylko miej jaja i mu to powiedz. do dzieła!! dasz radę!!

Support, na początku napiszę Ci tak prywatnie, wiesz, że widziałam Twoje zdjęcia, jesteś piękną dziewczyną, piękną klasycznie, masz idealnie wyważone rysy twarzy, przyciągasz wzrok i to bardzo. Na pewno podobasz się facetom, a do tego sylwetkę masz dokładnie jak modelki, wyglądasz jak z okładki. Nie zmienia to faktu, że warto, byś popracowała nad asertywnością, wiesz, możesz mieć wielu facetów, na pewno, ale przy zbyt naiwnym podejściu, braku asertywności mimo wielkiej moim zdaniem urody możesz przyciągać takich, którzy będą chcieli ze względu na charakter Cię wykorzystać. Jesteś młoda, facet myśli może, że jak zajdziesz w ciążę, to Cię bardziej od siebie uniezależni. A rozmawialiście o tym, że postaracie się o dziecko po Twoich studiach, przed Twoim 25 rokiem życia jak piszesz, ale nie jak masz 19 lat. Twój facet niby to szanował, a teraz naciska. Bądź stanowcza, bo to nie jest w porządku. Masz dopiero 19 lat i to normalne, że chcesz jeszcze parę lat postudiować czy popracować, odłożyć jakieś pieniądze np. On wiedział ile masz lat, powinien to szanować. Dlatego tutaj tylko stanowczość, a zwłaszcza dlatego, że 5 miesięcy związku, to jest naprawdę mało i jakby Wam nie wyszło, to z opieką nad dzieckiem i tak zostaniesz najbardziej Ty.

Sama nie czujesz się gotowa na dziecko, więc to ono, by ucierpiało, skoro pojawiłoby się wtedy, gdy sama jeszcze dziecka nie chcesz. Po prostu powiedz to narzeczonemu, asertywnie. No bo to wygląda jak szantaż emocjonalny, jak nieszanowanie tego co wcześniej ustalaliście. A sama powiedz, że jak poczeka 3-4 lata, to nie jest tak dużo, bo on też jest młody - 29 lat to nie jest tak dużo, zwłaszcza, że facet może zostać często ojcem też później niż kobieta i nie chodzi, by czekał do 40-stki, ale te parę lat, musicie i tak poznać się w codziennym życiu, bo teraz jeszcze nie znacie. A Ty będziesz za parę lat nadal młoda, ale nie tak bardzo młoda jak teraz, więc łatwiej będzie podjąć taką decyzję. Nawet jeżeli jego żona nie chciała dziecka czy zraniła go, to musisz twardo powiedzieć, że nie może tego przelewać na Ciebie. Stanowczość Ci pomoże, bo on zrozumie, że tutaj nic nie zdziała, bo po prostu musicie lepiej się poznać jeszcze, być razem dłużej. Jak jest dojrzały, to to zrozumie, bo to normalne, że 5 miesięcy to naprawdę krótko. Jak nie zrozumie, to będziesz miała jasność, że Ty sama tak bardzo się dla niego nie liczysz. Twój facet jest i tak od niedawna po rozwodzie, powinniście też dlatego poczekać. Do tego jesteś w konflikcie z rodzicami, cóż nie popieram tego, że Cię odrzucili, moim zdaniem za bardzo przelali swoje poglądy na Twoje, a fakt, masz prawo przeżyć życie jak chcesz, bez ciągłej kontroli, bo pisałaś chyba, że żyłaś pod kloszem - niefajnie, niemniej za dużo, byś ryzykowała decydując się teraz na dziecko, mogłabyś nie mieć wtedy gdzie iść.

To zajdz w ciążę po co ten temat? już to nudne sie staje. Frustracje i pretensje miej do swojego księcia a nie do ludzi bo mają rację.  Sama wiesz,ze to może być prawda i dlatego tak uparcie go bronisz. Dorosły 30latek każe cie milczeniem bo dziecka mu nie chcesz dac. Brzmi absurdalnie. To jest twoje zycie i twoje wyboru. chcialas poglad od ludzi to masz.

Zgadzam sie z alpengold, temat stal sie nudny i do niczego nie prowadzi, po co ci ten temat? Urodzisz mu 5 dzieci bo on tego chce a ty bedziesz szczesliwa ze on nie bedzie cie karal i juz. Twoje malpy i twoj cyrk. Chcesz byc traktowana jak maszyna do rozrodu to masz do tego prawo a jak facet cie oleje to pozniej nie placz

Dlatego, że on Cię nie traktuje jak partnerki. Z partnerką się rozmawia, szanuje jej zdanie, jej pragnienia, z partnerką wypracowuje się kompromis. Wiesz, ach strach pomyśleć, jak zachowałby się ten Twój narzeczony gdyby okazało się, że np. masz trudności z zajściem w ciąże albo z utrzymaniem ciąży, gdybyś poroniła. Gdyby się okazało, że Ty z jakiś obiektywnych przyczyn nie możesz mu go dać?
Czy dziecko to jakieś ultimatum?

tekst do ciebie "wiesz dlaczego "haha. dziewczyno wes ty badz asertywna i wystarczylp tak wiem bo naciskasz na ciążę i zachowujesz jak gowniarz:) tylko ty nie masz jaj by mu sie postawić typu bedzie naciskał nadal to sie rozstajecie.

Masz trzy wyjścia z tej sytuacji:
1. trwać przy swoich planach, priorytetach (o których Twój narzeczony wiedział przed zaręczynami) mimo zachowania narzeczonego i zabezpieczać się, by nie zajść w ciążę,
2. zmienić swe plany i priorytety dostosowując się do zmienionych po zaręczynach słów narzeczonego,
3. zerwać zaręczyny i odejść od człowieka, który wbrew swym wcześniejszym zapewnieniom usiłuje wymusić na Tobie zmianę planów życiowych.

Przeczytaj:

Dokładnie, niestety taki to już typ człowieka. Z jednej strony bardzo kocha, okazuje na każdym kroku a z drugiej to toksyk.
U mnie taka przemoc dotyczyła m.in pożyczki. To jak potrafił mnie zmanipulować za pierwszym razem to aż niewiarygodne. Naprawdę czułam się, że muszę mu pomóc, bo inaczej to się odbije na naszej relacji, bo on się denerwuje i nie ma już tej cudownej atmosfery, jaka była przedtem. A jak go pytałam dlaczego taki jest oschły to też mi odpowiadał "wiesz dlaczego". Zrobiłam to, pożyczyłam mu kasę bo nie mogłam patrzeć jak kochana osoba się stresuje i ode mnie oddala. Jednak jak za drugim razem chciał pożyczyć, powiedziałam już nie. No i wtedy wielka obraza, zerwał ze mną bez mrugnięcia niemal okiem, tłumacząc że mu nie ufam. Ale dalej on niby wielce zakochany tylko wina oczywiście moja.
Jeśli przez tą ciążę się pokłócicie i rozstaniecie, Ty będziesz siebie pewnie obwiniać, bo przecież on tak Cie kochał, a Ty mu nie dałaś czego pragnął. Zastanawiać, jak by było gdybyś się zgodziła? Niestety obawiam się, że jesteś w toksycznej relacji, tylko tego jeszcze nie zauważasz.

Nie porównuję pożyczki do dziecka tylko mówię o przemocy psychicznej, wpędzanie drugiej osoby w poczucie winy, manipulacje itd.
Pod żadnym względem nie decyduj się teraz na dziecko. Może za jakiś czas, jak się lepiej poznacie, ale nie teraz bo on tak chce. To nie jest sposób na ochłodzone relacje między Wami, tylko poważna próba waszego związku.
A, jeszcze jedna kwestia mi przyszła do głowy. A może nie chodzi tyle o dziecko tylko o brak ograniczenia w łóżku? A jak dziecko się pojawi to przecież nic się nie stanie, w końcu się kochacie. Tak pomyślałam, bo wspominałaś, że nie bierzesz tabletek, ale mogę się mylić.

przemoc ekonomiczna jeszcze jest.Do tej pory robilas co chciał to bylo ok teraz niechcesz to manipuluje bys ty sie czula winna.

Kolejny przykład, że uroda nie idzie w parze z inteligencja. Ciesze sie, ze jestem brzydka;)

Smutno sie robi jak sie ten watek czyta.

Moze i Support nie jest glupia, w sensie wioskowego Jasia co dwoch zdan do kupy zlozyc nie potrafi, ale jest tak naiwna i latwa do manipulacji, ze glowa mala. Rownie dobrze moglaby sobie przyczepic wizytowke "Obiad" i wskoczyc do basenu z rekinem.

Tak sie biedulka martwi o uczucia tego faceta, czy ich nie zrani, czy sie nie obrazi... Podczas gdy koles, z przeproszeniem, w d***e ma jej uczucia, plany i checi- co widac czarno na bialym. On zada, on chce, a mloda ma sie podporzadkowac, bo inaczej on ja za morde wezmie.

Przepowiedzialam strony do tylu jak sie ta "rozmowa" skonczy. Zreszta kazda inna kobieta w tym watku to samo pisala.

Ale gdyby autorka choc troche probowala zrozumiec, nie widzi co sie dzieje z jej zyciem co ona sobie robi, nie widzi ze jest cos w tym skoro wszyscy jak jeden maz pisza ze jest tu cos bardzo nie tak, ze facet wyrazie ma problemy sam ze soba

Nie widzi bo nie ma wyobraźni, ani doświadczenia. Nie jest głupia, ale zaślepiona uczuciem do tego faceta. A on to wykorzystuje, być może nawet nieświadomie. Może też nie ma aż takiej wyobraźni czy empatii by przynajmniej starać się ją zrozumieć bo wcześniejsza partnerka była w jego wieku. Nie mówię, że się w autorce nie zakochał - dziewczyna ładna, inteligentna (choć fakt troszkę naiwna). No ale on znalazł według niego odpowiednia osobę, więc dalej stara się realizować swoje plany, nie patrząc na nią niestety. A to dobrze nie wróży, bo już widać że on w tym związku jest egoistą i przedkłada swoje priorytety nad jej plany/potrzeby.

SupportforOscar,postaw sprawę jasno - najpierw Twoje studia, praca, zadbanie o własne życie, potem Wasze dziecko, w międzyczasie jesteście razem.  Jesteście ze sobą, nie mówić 'nie' dla dziecka, ale decyzja o dziecku zostaje odłożona w czasie. Koniec kropka. I nie płacz. To naprawdę wróży bardzo, bardzo źle, jeśli Ty na tym etpie znajomości płaczesz przez niego o takie sprawy.
W poprzednim Twoim wątku, pisłam Ci, żebyś wzięła pod uwagę to jego 'parcie' na dziecko, że z tego mogą być nieporozumienia między Wami,bo on tego dziecka bardzo pragnie a Ty nie jesteś jeszcze na to gotowa. Ale Ty nikogo nie słuchasz. Chcesz jedynie gotowych rad, jak i co zrobić żeby była tak i tak. A tak się nie da.
Jeśli on stawia sprawę na ostrzu noża, na zasadzie albo wóz albo przewóz czyli albo dziecko TERAZ a nie że w ogóle, kiedyś, kiedy będzie na to czas albo ... no właśnie co? Zapytałaś go o to? Co się stanie z Wami jeśli nie zgodzisz się teraz na dziecko?

Sony, Anastacjaa- Wasze rady sa bardzo dobre. Bardzo dobre dla kobiety, ktora jest w normalnym, partnerskim zwiazku z normalnym facetem. Problem niestety jest taki, ze zwiazek w temacie jest jedna wielka patologia od poczatku do konca, w ktorym mamy slepa, niedojrzala kobiete pociagana za sznurki przez narcystycznego dupka. Radzenie jej, ze powinna mu powiedziec jak sie czuje jest tak adekwatne jak oczekiwanie, ze kot bedzie ganial za patykiem. Tego faceta ZUPELNIE nie interesuje co ona mysli, czuje i czy jakie ma plany- dla niego to jest denerwujacy jazgot.

Jedyna rozsadna rada jest wznowienie kontaktu z rodzicami i BARDZO szybka ewakuacja. Lepiej przyznac sie do bledu, pokajac sie przed rodzina niz totalnie spaprac sobie zycie.

Nie mam pewnosci co z nim jest nie tak (w koncu nigdy czlowieka na oczy nie widzialam)- byc moze jest wyrachowanym kontrolerem, byc moze jest rozchwianym emocjonalnie egoista- ale z tego co zostalo opisane, nie mam zadnych watpliwosci, ze jest on toksycznym mezczyzna, ktory do zwiazku sie zupelnie nie nadaje.

Masz 19 lat, skończyłaś szkołę średnią, marzyłaś o podjęciu studiów oraz pracy modelki, założeniu rodziny za kilka lat i urodzeniu wówczas dziecka. Pod wpływem presji zastanawiasz się nad zweryfikowaniem swych planów i macierzyństwem przed ukończeniem 20 lat.

Mimo swych zalet, mimo swych umiejętności, jesteś teraz gotowa do bycia matką? To, o czym napisałaś, to nie są żadne ewentualne "komplikacje". To świadomość, że po zajściu w ciążę zmieni się Twoje życie, że nie będziesz już (przy całej radości z macierzyństwa) tak wolną i nieograniczoną jak teraz. Staniesz się odpowiedzialną za życie i wychowanie dziecka. Nie raz już napisałam, nie dwa, że bycie szczęśliwą młodą matką możliwe jest tylko wówczas, gdy ma ona w swym otoczeniu sporo życzliwych osób gotowych co jakiś czas zaopiekować się jej dzieckiem, gdy ona będzie chciała zadbać o siebie i swoje przyjemności: pójść do kina, polatać po sklepach w poszukiwaniu ciekawych ubrań dla siebie, iść potańczyć, it.p.. Masz takie zaprzyjaźnione osoby? Możesz na nie liczyć? Umówiona jesteś z nimi na to, że wesprą Cię przy opiece nad dzieckiem, że posiedzą z dzieckiem, gdy będziesz miała ochotę na chwilę swobody?

Drugą, ważniejszą jeszcze sprawą, jest dogadanie się w sprawie wychowywania dziecka z potencjalnym ojcem. Dogadaliście się (czyli ustaliliście i jesteś przekonana, że po urodzeniu nie zmieni on zdania), że będziecie oboje wychowywać dziecko, że będzie to obowiązek wasz obojga? Jesteś przekonana, że po przyjściu jego z pracy nie usłyszysz jaki to on zmęczony, a ty masz tak dobrze, że nie musisz pracować?  Jesteś pewna, że po przyjściu z pracy przyjmie opiekę nad dzieckiem, byś mogła odpocząć? Jesteś przekonana i pewna, że zostanie on z dzieckiem (nawet niemowlakiem), gdy Ty będziesz chciała poszaleć? Że nie będzie miał pretensji, nie będzie wbijał Cię w poczucie winy, że nie będzie manipulował Twymi uczuciami?

Zastanawiam bo wiem, ze mozna to wszystko w razie czego pogodzić ale nie wiem czy jestem gotowa bo nie wiem czym jest ta gotowość..pomijajac niezaleznosc sądzę, ze dziecko w mlodym wieku nie ogranicza jesli sie bardzo czegos chce to sie do tego dąży po prostu. Ja mam wsparcie narzeczonego wiec to nie to samo co samotne macierzyństwo w wieku 20 lat.
Mam zaprzyjaznione osoby ale nie jestem z nikim umówiona bo na razie z nikim o tym nie rozmawiam. Zresztą od nikogo chyba nie mam prawa wymagać pomocy przy dziecko. Jedynie narzeczony ma taki obowiązek i mówi, ze podporządkuje swoje zycie zawodowe pod dziecko i bedzie pomagał jak najwięcej bedzie w stanie. Bedzie więcej czsu przebywał w domu a w razie potrzeby to zatrudni nianie do pomocy bym nie była uwięziona w domu. To mi powiedział a ja mu wierzę bo widzę jak bardzo kocha dzieci i raczej nie pragnie swojego tylko po to by sobie było.

Tym wpisem widzę, że Support jednak się chyba zdecydujesz na to dziecko.. I na nic tu gadanie innych. Rób jak chcesz. Ale dzieci nie powinny mieć dzieci - jesteś jeszcze nie gotowa i sama o tym wiesz inaczej tego wątku by nie było. W takim razie poczekaj chociaż kilka miesięcy, weź ślub, nie wiem niech mieszkanie będzie na Was obojga żebyś miała do czegokolwiek prawa.. Smutne to że decyzję o macierzyńśtwie podejmiesz  z przymusu.. nie wiesz chyba ile to wysiłku kosztuje. A najbardziej współczuję Ci, że nie zaznasz smaku i dumy z niezależności. Bo najpierw byłaś zależna od rodziców, a teraz w ciąży i dopóki dziecko nie podrośnie - od swojego faceta.

Tylko, że ja nie potrafie liczyć na innych ludzi którzy nie musza a jedynie mogą z wlasnej  woli i z chęci pomóc. Nie prosiłabym sama o wsparcie nikogo z zewnątrz-nawet rodzicow gdyby się z nami pogodzili. Kto chce sam zaoferuje pomoc w opiece bez mojego proszenia.
Zresztą narzeczony tak by to wszystko zorganizował, ze gdybym musiała/chciala wyjść to sam zajmie sie wszystkim. I tu nie chodzi o wiarę w jego prawdomówność ale o to, ze po to chce zostac ojcem by móc wychowywać swoje dziecko w pełnym tego słowa znaczeniu.
Ja Ci ( i innym też )dziekuję za wszystkie rady i poświęcony dla mnie czas. Doceniam i wszystko przeanalizowała. Przeczytałam rowniez o przemocy o której mi pisałas i teraz decyzja nalezy do mnie to wiem bardzo dobrze.

A po co wszystkie tu namawiaja SupportforOscar do studiowania, samodzielności? Ona dopiero zdawała maturę, wyników jeszcze nie ma i zawsze jest ryzyko, że jej nie udało się.

Jest tyle zawodów dla młodych ładnych dziewczyn, po co jej tracić czas (i pieniądze) na studiowanie? Może zostać pedikiurzystką, hostessą, ekspedientką w salonie mody, pomoca w przedszkolu, nawet może pracować na kasie w supermarkecie. No i modelką oczywiście.

Jakoś nigdzie nie przeczytałam, że ma konkretne zainteresowania czy pasje (mogę się mylić), więc w jej przypadku studia to zbędna ekstrawagancja.

Czarny scenariusz to szybkie zajście w ciążę "przez przypadek", jak będzie miała ciut szczęścia to narzeczony pozwoli jej wychowywac dziecko, może nawet kolejne. Jak będzie miała pecha, to pan zabierze jej dziecko, bo jest niedojrzała i bez środków do zycia, a ją kopnie tak, że dłuuugo będzie leciała. Smutne, ale na jej własne życzenie.

Ona sama chciała studiować dziennie,potem ślub i na końcu dziecko. Najlepsze,ze jak w lutym spotykala sie z nim to pisała, ze nie wiąże z nim przyszłości(byl jeszcze żonaty) nie minęło pół roku a tu zareczyny i juz dziecka od niej żąda jak dla mnie on jest psychiczny.

ale przeciez on ja kocha dlatego ja szantażuje ciążą:D nawet jak jej w pysk strzeli to usprawiedliwi go. ona ma poddatny grunt do wystąpienia syndromu sztokholmskiego broni sprawców.Nawet gdyby był kryminalista z wyrokiem by z nim była. nawet gdyby wczesniej zabił wystarczy poczytać posty w innych tematach.

Support, ja też już chyba wymiękam... To smutne, że musisz spieprzyć sobie życie, by wreszcie coś do Ciebie dotarło. A może nawet to nie wystarczy i nadal naiwnie będziesz wierzyć we wszystko co usłyszysz. A szkoda, bo bardzo Cię lubię. Uważam, że jesteś bardzo sympatycznym człowiekiem, tylko ślepym niestety.

Nie czytałam całego wątku, przyznam, jednak również uważam że to głupota i za szybkie decyzje, poczekałabym jeszcze na ślub i pomieszkała z tym facetem.
Rzuciło mi się jedno, facet chce wziąć rozwód kościelny z tego co wiem, można go dostać min. w wypadku bezpłodność jednego z małżonków. Ciekawa jestem czy autorka poznała przyczynę rozpadu małżeństwa. Czy faktycznie była żona go zdradzała, dla mnie tak silne parcie na dziecko po 5 miesiącach znajomości jest co najmniej zastanawiające.

Hm... Jak już ktoś wyżej napisał, zapewne wydaje mu się, że jeśli będziecie mieć dziecko, to związek na pewno się nie rozpadnie, a Ty ze względu na bobasa już nigdy nie zainteresujesz się kimś innym. Zapomniał o Twoim potrzebach, a skupia się tylko na sobie i swojej przyjemności - na pewno do końca nie jest świadom tego, jak to jest być w ciąży czy wychowywać dziecko, ile jest z tym pracy i zmęczenia.
Co sądzę? Skoro możesz zawalić studia, to poczekaj jeszcze trochę. Świat się nie zawali, jeśli zajdziesz w ciążę kilka lat później, bo jesteś jeszcze bardzo młoda i zupełnie nie masz się do czego spieszyć. A wykształcenie jest chyba najważniejsze, jeśli ma się jakieś plany na życie. Dzidziuś może w końcu poczekać.
A z nim porozmawiaj - nie powinien Cię do niczego przymuszać, ale za to powinien zwrócić też uwagę na Twoje potrzeby i zrozumieć, że nie tylko on jest ważny - i Ty możesz realizować swoje marzenia i cele, a nie tylko on.

Opieka nad dzieckiem spada głównie na matkę.

Powtórzę raz jeszcze to, co napisałam poprzednio, z tego co piszesz o jego postawie, uważam, że dziecko jest środkiem do tego aby Ciebie przy nim zatrzymać. Dlaczego najpierw się nie pobierzecie???