Moja żona się zmieniła. Co dalej, proszę o pomoc - Netkobiety.pl

Witajcie

dałem żonie ostatnią szansę - staram się jak głupi ( prezenty, srenty) chwilowo nie wychodzi ale... widzę, że jest mocno nieszczęśliwa. Praca, obiad i spać. Nie mówię o seksie ale nawet filmu nie ma siły oglądać. Tak więć powolna agonia związku trwa i żeby skały s...y to się nic nie zmieni a moje żałosne zachowania tylko przedlużają to co nieuniknione.

Popieram SM78. Wszyscy przeżyliśmy to samo...
ODETNIJ SIĘ.

nagromadzenie ostatnich wydarzeń, w tym olewanych przez żonę moich starań, jak też przeczytane na forum historie lekko mnie otrzeźwiły. Czuję się jak alkoholik wychodzący z dołka. Widzę, że zwiazek z tą kobietą na dotychczasowych warunkach jest nierealny. Ona ma mnie w d... a we mnie narast frustracja. Ktoś mądrze napisał, że albo sięod niej odetnę albo zwariuję. Dzisiaj spojrzałem na aspekt finansowy - okazało się że w samym 2014 na prezenty dla niej wydałem blisko 15 000 zł. K... mać a ona sobie sms do fagasa pisała. Za tą kasę synom nowe rowery bym kupił i jeszcze do ciepłych krajów na wakacje byśmy polecieli. Tak więc powoli zaczynam odcinać pępowinę trudne to jak cholera ale innej rady nie widzę. Na marginesie pierwsze smutki topiłem w rzece ( jeśli nie morzu alko). Tak więc jestem wrakiem psychiczono-fizycznym i przykład SM78 dał mi wiele do pomyślenia ale i nadzieję, że jednak da się bez niej żyć.
ps. a jak pomyślę, że to miała być miłość do grobowej deski to mnie mdli

Do grobowej deski niedlugo sam dociagniesz. Moj znajomy mial taka zone, kazal jej sie wyniesc z domu i rozwiodl. Wywalil baletujacego wrzoda do mamusi i tatusia. Tylko ze oni nie mieli dzieci. Podziwiam go za determinacje w swojej decyzji. Teraz jest szczesliwy z inna kobieta i ma swiety spokoj.

Facet weź Ty jeszcze raz to przeczytaj... Nie wiem, jakim cudem Twoja dziunia czuje się wobec Ciebie tak pewnie? Nie dość, że ma Cię gdzieś, to Ty chciałeś sobie kupić jej uwagę, a może trzeba było zapłacić za wiedzę o jej "życiu" i mógłbyś zacząć działać, czy to w lewo czy to w prawo.

Nie działam pod wpływem emocji. Slusznie prawi twój przedmówca, że chyba kupowałem jej uwagę i czas.

Walczyłem do końca- zoorganizowałem świetny wyjazd do miast, które chciała zobaczyć. Natrudziłem się żeby znaleźć takie połączenia. Nawet się ucieszyła a po 2 dniach mnie poinformowała, że zaproponowała wyjazd także koleżance.

Nie potrafię się od niej uwolnić i to jest moje przkleństwo. Także uważam, że jest to toksyczna miłość. Zazdroszczę facetom ( także forumowiczom) którzy mieli jaja i się wyzwloli od swoich Pań.

kemot
dokładnie, kiedyś się uwolnisz, jak stanie się cos takiego ze zrozumiesz, ze to jest właśnie Twoje dno, ale tylko TY znasz jego głębokość.

Zgodnie z radami forumowiczów ( zacząłem żyć własnym zyciem)- żona wniebowzięta, stwierdziła, że szkoda, że wcześniej się sobą nie zająłem. Teraz każde z nas ma swoje życie i na tym jej zależało. Tak więc małżeństwo chyli się ku upadkowi.

Powinieneś załatwić finansową separację, da się to zrobić u notariusza, do tego wszystkie rachunki/inne wydatki rodzinne na pół, dla niej od Ciebie nic.

Wracam po długiej przerwie

Po licznych staraniach na 10 rocznicę ślubu zabrałem żonę na wyjazd taki jaki jej się marzył. Było bardzo fajnie, była bliskość. Po przyjeździe żona zaczeła się nagle oddalać. Na moje zapytania co się dzieje odpowiadała że zachowuje się jak zawsze. Męczyłem ją trzy dni aż powiedziała że mnie już nie kocha.

Jednocześnie zasugerowała że nic się nie zmienia. Mogę mieszkać z nią i dziecmi spać w jednym łóżku.

nadmieniam, że winnego nie szukam. Na pewno do tego stanu się przyczyniłem. Owszem obdarowywałem żonę prezentami ale jestem straszną męczybułą- koszmarnie potrafię zakatowac temat. Nawet teraz po jej wyznaniu dwa dni ryczę i na zmianę ją katuję,. Myślę że zaraz jej się odmieni.

Na marginesie żona jest milością mojego życia bez nie  chcę żyć i nie potrafie

Moje racjonalne myślenie zostało wyłączone od dwóch dni. Czy mam się wyprowadzić? Jest jeden problem a nawet dwa - dzieci, z którymi też jestem bardzo związany, chyba nawet bardziej niż żona.

Nie wydaje mi się- kocham ją- wiem wyświechtany slogan ale tak jest nic nie poradzę

To jest naprawdę dobry człowiek ale faktycznie "dusiła się ze mną" tak jak piszesz- inne drogi życia.

Ostatnio znacznie ograniczyła wyjscia ale - konsekwencją pewnych działań z mojej strony i braku działań z jej strony jest to ze stwierdziła ze mnie nie kocha ale:

stwierdzila że jestem jej przyjacielem i bardzo bliską osobą i że może być jak dotyczas

a ja mam mętlik w głowie- czy walczyć czyli wyluzować dać jej przestrzeń, nie narzucać się. Czy dać spokój. Toż mówi mi że mnie nie kocha to jak moze być jak dotychczas

Widzę że też to mocno przeżywa

Więc odpocznijcie od siebie, przemyślcie czego chcecie od życia względem siebie i względem tego, co możecie dać drugiej osobie dla niej samej, a nie z korzyścią dla siebie.
Na razie macie ścieżki życiowe, które się nie pokrywają, więc układu scalonego z tego nie będzie.
Czasem też trzeba stracić, żeby docenić, że jednak jest to naszą wartością.

Co ja bym zrobiła?
Odeszła od niej ; "nie jestem w stanie żyć tak jak ty, boli mnie to, więc będę żyć inaczej, niestety dla nas to koniec, niech każdy idzie swoją drogą w poszukiwaniu tego, czego pragnie, aż je odnajdzie a czy jeszcze się spotkamy na wspólnym szlaku to się okaże, póki co innego wyjścia nie ma, bo mamy inne potrzeby, a nie możemy na sobie nawzajem pasożytować i brać tylko tego, co jest nam wygodnie..."
Separacja. Podział obowiązków. No i każdy zaczyna życie od nowa.

człowiek to "popaprana" istota, kobieta również człowiek

nie chwytaj się na ochłapy tego, co daje Ci ona, bo nie będziesz szczęśliwy
walcz o siebie i szczęście, ale zacznij od siebie
najtrudniej zacząć i wpędzić maszynę w ruch
trzymaj się

sam nie wiem- może jest jak piszesz. Ale obawa, że ją stracę jak tak silna, że wszystko przestało mi przeszkadzać.

nie jestem z ciamciaramć które opłakują swój los. Twardo stąpam po ziemi. Udało mi się w życiu niemal wszystko:

- obiektywnie miałem piękną kochającą żonę

- skończyłem super trudno studia i odnalazłem się zawodowo- zarabiam znacznie ponad przeciętną

- mam super dzieci

Z boku wszyscy mówili, że jesteśmy najwspanialszą parą jaką widzieli.

Spędzamy ze sobą naprawdę dużo czasu. Przez te 14 lat nigdy nie było przerwy miedzy nami dłuższej niż 3-4 dni ( żona jeździła na szkolenia). Ja nigdy nie wyjeżdzałem na dłużej niż dzień ( zawodowe sprawy).

Wszystkie wakacje spędzamy razem. Mieliśmy mnóstwo wyjść i wyjazdów.

Ostatnie dwa miesiące sugerowały, że znowu jest wszystko ok. Zaczęła zaprszać swoich znajomych do domu, poznałem ich ( część z nich). Zaczeła sama mnie zabierać w miejsca zarezerwowane dla znajmomych ( teatr). I jeszcze ten wyjzad.

Żona jest niezależna fiansowo- tak więc moja kasa jest przydatna ale da radę

Coś mi się wydaje, że jednak trochę za bardzo ją chciałem ograniczyć. Wiecie dobrze, że nic nie  jest czasno-białe- może i prezenty były ale i wypominane- ja ci kupiłem to i to, zrobiełem dla ciebie to i to a co ty dla mnie. I znowu zostaję z dziećmi a ty nawet miłego slowa nie powiesz.

Moja ocena sytuacji jest taka:

żona zachłysnęła się wolnością i nowym życiem ale z czasem zaczęła to trzymać w ryzach.

ja straciłem do niej zaufanie po kilku akcjach średnio niewinnych i zaczałem ją katowac- czyli można to podciągnąć pod rodzaj znęcania psychicznego. Fajnie nam się funkcjonuje ale myślę, że dużo się przyczyniłem do zabicia miłości.

Do niej mam jednak żal o to, że nie walczyła aby cokolwiek zmienić, W tak długim związku kazdy ma wątpliwości, ja też miałem. Ale wtedy walczylem ze zdwojoną mocą i po 3 latach twierdziłem, że tak to jest moja miłość życia.

Trudne jest to dla mnie - rozklejam się jak "miękka faja" i nie dochodzi do mnie, że to może być koniec. Po prostu w to nie wierzę

Po wyzaniu żony- oboje jestemy psychicznie "znurani". W pracy zarówno ona jak i ja chodzimy jak cienie i tak wygladamy.

Mimo to - wczoraj lezalem rozlożony chorobą, dbała o mnie, obiad mi podała do łóżka. Pomaga w przeprowadce firmy, ba sama wszystko zorganizowała. Załatwiła mi blacharza  - wszystko w ciągu tych dwóch dni.

Mam wrażenie że skończę w końcu u czubków

Miałeś nie kupować zainteresowania żony, trochę się odwlekło i powieliłeś ten błąd.
Kolejna sprawa, małżonka nie traktuje Cię jak przyjaciela (nieważne co mówi), a jak element wystroju wnętrza, bez którego scenografia nie będzie się już tak dobrze prezentować, trzeba by się tłumaczyć dlaczego itd. na nowo organizować pewne rzeczy, jej tak jest wygodnie, a że Ciebie to wykańcza to cóż... efekt uboczny...

Nie wierzę, że zacznie się spotykać. Ona twierdzi, że nie kocha mnie już jako partnera ale kocha jako członka rodziny. Uważa, że przez wzgląd na dzieci powinniśmy dalej żyć razem. Nie wyklucza nawet seksu ( chociaż myślę, że to tylko słowa- zresztą ja nie wyobrażam sobie tego).

Na razie spimy w jednym łóżku, rozmawiamy, dalej mogę jąprzytulać ( nie wzdryga się). NIe pytam ją więcej - dwa dni przepłakała i mi jej szkoda.

Co do mnie - wrak cżłowieka, masa myśli nawet samobójczych. Cóż nigdy bym się nie spodziewał. Nie funkcjonuję chociaż udaję, że jest ok. Nie wiem ile tak wytrzymam.

Myślę, że mocno się do tego przyczyniłem. Z drugiej strony chyba tego procesu bym nie zatrzymał. Ostatnio naprawdę się mocno starałem ale to mocno. Nic to nie dało.

My byliśmy dobrani pod każdym względem- mamy dzieci, na nich się skupiamy.

Nie sądzę abyśmy zaczynali nowe związki. Z mojej strony jest to nierealne.

Pocieszam się, że może w ten sposób daje szansę. Moze chce spróbować i zobaczy czy to wyjdzie. My mamy wobec siebie masę pozytywnych uczuć ( ja ją do tego kocham). To powoduje, że jesteśmy obok siebie w stanie funkcjonować, pewnie nawet jeździć na wakacje. Myślę, że pociągnelibyśmy parę lat przy nowych ustaleniach- oczywiście brak seksu, brak większej bliskości.

Widzę, że żonka ma chaos- powiedziała co powiedziała i poczuła ulgę ale boi się konsewkencji. Nie chodzi tutaj o kasę - generalnie boi się że dojdzie do rozpadu rodziny jako całości, a dzieci oboje kochamy tak bardzo, że jesteśmy w stanie zrezygnować ze swojego życia.

Ja jak nie myślę o tym to jakoś zyję ale jak tu nie myśleć. Czuję się jakby umarła najbliższa mi osoba.

Nie mogę sie z tym pogodzić- żona miała duże problemy ze zdrowiem to zawsze byłem przy niej.

Nic nie wydarzyło się u nas takiego abyśmy się znienawidzili ale uczucie umarło

Wiesz, nie rozumiem Ciebie, robisz za jej podnóżek, za pieska, który jest na każde gwizdnięcie. Dobrze Ci z tym, przecież to jest brak szacunku. Chcesz źle skończyć? Kurczę, chłopie, opamiętaj się bo zaraz źle będzie z Tobą, albo deprecha, alkoholizm, albo jeszcze gorzej...przecież tak się nie da.

Słuchaj, on jest tak zmanipulowany że mu jest jej żal, ze mu takie piekło zgotowała. Prawie jak syndrom sztokholmski .

Ale ja nie mówię o zdradzie, myślisz ze tylko zdradą można zabić, brakiem szacunku i miłości też.

Po prostu, nie mogę z Tobą, jak czytam że sam zawiniłeś...

klemot
ja nie mówię o winie i nie znam zakończenia waszej historii, ale niestety to schemat, a ludzi działają schematycznie,.

Widać, ze jej nie jest za bardzo źle, nie daje Ci to do myślenia.

kemot
schematem jest to jak ludzie się zachowują, co mówią. A co będzie, nie wiem?

tak żyją żony rodzice- 20 lat osobno. U mnie to nie wyjdzie, rany świeże, ból ogromny. Ale widzę, że nie ma szans absolutnie nie ma

kemot79 Z tego co czytam, to tobie potrzebny natychmiast jest psycholog. Ciebie praktycznie nie ma, jest tylko miazga.

Widzisz, to nie z żoną miałeś się zestarzeć. Zestarzeć miałeś się ze swoim najlepszym przyjacielem, ale porzuciłeś go dla kobiety, która i tak tego nie doceniła, nie docenia i nie doceni. Nie wiesz o kim piszę?. Pójdź do najbliższego lustra i spójrz w nie z bliska. Może głęboko w Twoich oczach jeszcze go dostrzeżesz. Tak, ten przyjaciel, to TY. Im szybciej go odnajdziesz, polubisz, a może z czasem pokochasz, tym szybciej Twoje problemy zaczną się rozwiązywać.

Żona kocha Ciebie jak członka rodziny? Wiesz, mi w spadku po zmarłej żonie zostały trzy koty. Zawsze byłem psiarzem, ale jej koty mi nie przeszkadzały, z czasem zaczęliśmy się tolerować, a potem nawet lubić. Po śmierci żony musiałem się nimi zająć, bawić się z nimi, karmić, czyścić kuwety, chodzić z nimi do weta. Po jakimś czasie pokochałem je jak członków rodziny. Widocznie też Jesteś takim kotem, odziedziczonym po śmierci Waszego małżeństwa, bo to co opisujesz małżeństwem jest tylko na papierze... Odpowiada Ci taka rola? Oby nie...

Kochasz dzieci. Wspaniale! ale czemu o nich właśnie nie pomyślisz? Sądzisz, że wychowywanie je w taki domu, w którym o miłość trzeba błagać, dobrze wpłynie na ich psychikę? Da im to właściwe podstawy do tworzenia w przyszłości własnych związków? Że co, Wasze rozmowy odbywają się bez udziału dzieci? Daj spokój, przypomnij sobie siebie jako dziecko!. Przypomnij sobie fascynacje i zainteresowanie sprawami dorosłych... Te "gumowe" ucho i zawsze w gotowości nastawione "radary" nastawione na ich rozmowy, odkrywanie tajemnic i próby ich rozwikłania. To nieprawda, że dzieci nic nie widzą, nic nie słyszą i nic nie rozumieją. Dzieci doskonale wyczuwają wszystkie niuanse, które dorosłym wydają się nie do odgadnięcia. Przemyśl to, tym bardziej, że tkwisz w toksycznym małżeństwie, a dzieci z takich rodzin szybciej się "usamodzielniają"  A kiedy dzieci Wasze wyfruną z domu, co w nim pozostanie? Dwoje obcych sobie ludzi... Tak to widzisz?

Ratuj najpierw siebie, idź do psychologa... Im szybciej, tym dla Was wszystkich lepiej...

No więc zewrzyj pośladki i jutro do psychologa - koniecznie. Koniec małżeństwa to jeszcze nic strasznego. Jeśli taka będzie Wasza wola, to będziecie razem. Ale przede wszystkim musi to być na zdrowych zasadach, a tych nie wypracujesz w tym stanie. Musisz koniecznie "odbudować" siebie.
Powodzenia

prawda jest brutalna- żona chce stworzyć świat iluzji- dalej funkcjonujemy jako małżeństwo dla dobra dzieci ( pewnie i przez obawę aby nie zawalić tego naszego świata, boi się go wywracać do góry nogami). Poczuła ulgę, że mi to powiedziała. Wczoraj analizowałem całą sytuację i mam wrażenie, że się wypaliła 3 lata temu. Miało to duży związek z jej wyjściami. Ja to czulem i o to były kłótnie. Widziałem że się oddala. Potem przyjąłem taktykę, że będę najlepszym mężem na świecie- kwiaty bez okazji, prezenty, zwiększona pomoc w domu. Zaczęliśmy robić wiele rzeczy wspólnie- kino, sport, bieganie. Potem znalazłem sms gdzie jej relacje z kolegą wykraczały poza standrard. Nie przejęła się mocno- już czulem że blisko końca. ALe nie dałem za wygraną- urodziny przygotowałem dla niej super, była szcześliwa. !0 rocznica super- nawet przez tydzień było jak 14 lat temu. Potem znowu zgasła. I wyjazd na który nie chciała ze mną jechać- wprost tego nie powiedziała ale proponowała znajmomym i  w końcu koleżanka pojechała. Wyglądało tak jak by była się, że jakaś część bliskości wróci. Na wyjeździe koleżanka skutecznie uniemożliwiała powrót do bliskości ale były jakieś przebłyski, co uznałem za sukces i że wszystko jest na dobrej drodze.

Po powrocie chciałem tą dobrą2 miesieczną passę podtrzymaći dalej się starałem ale spotkałem mur obojętności. nie chciała mi odpowiedzieć o co chodzi. Zażądałem, że ma mi w końcu odpowiedzieć czy mnie kocha bo nie wiem czy dalej się starać - te starania pochłonęły mnie totalnie, olałem dzieci, obowiązki zawodowe.

Stwierdziła patrząc mi prosto w oczy, że już mnie nie kocha. Dalszą część już znacie.

Problem sprowadza się do tego co dalej? jesteści już po podobnych doświadczeniach i wszyscy w zasadzie proponują odejście. Ale to ja mam odejść- nie spałem całą noc i starałem sobie wyobrazić życie samemu- problem jest taki, że nie wiem co z dziecmi. My w domu gramy dla nich role żony i męża. Oni nie widzą że coś jest nie tak -ale ile ja tak wytrzymam. Tu nie chodzi o seks bo tego bez miłości to ja sobie nie wyobrażam ( na marginesie jak ona mnie nie kocha od 3 lat to musiała się zmuszać więc też nieźle ją to ode mnie oddalało) tu chodzi o ten rodzaj chemii która już istnieje tylko z mojej strony. Nie widzę szans ale może ktoś ma inne doświadczenia. W mojej ocenie jakby ona widziała szanse to by mi tego nie mówiła tylko dałaby czas- a ja myślę, że ten czas minął.

35 lat- najlepsze już za mną. Teraz to się czuję jak pod respiratorem- żyję dla dzieci. Mogę się dla nich poświęcić i tak następne 20 lat grać. Do żony mam same pozytywne odczucia ale mam i żal że nie walczyła o nas i że broniła się przed moimi wysiłkami. W zasadzie mam wrażenie, że chciała aby to uczucie wygasło aby móc bez sentymentów pewne sprawy pozałatwiać.

Tego nie rozumiem i tego wybaczyć jej nie mogę

kemot - bardzo trafnie ująłeś twój stan - respirator - nic Ci nie poradzę, bo nie potrafię, bo też się tak czuję.

zrób dziś coś przyjemnego dla siebie ale tylko dla siebie. (ja dziś wychodzę na kawę)

Fajny pomysl tylko ze na razie nie mam checi na zycie to raczej nie mysle o niczym przyjemnym. Cos mi sie zdaje ze poczatek depresji