Odszedł nagle, przestał kochać nagle. Zauroczył się kimś innym.... - Netkobiety.pl

Nie mając wspólnych zobowiązań powinnaś zakończyć ten cyrk po występach gościnnych na Islandii. On już wtedy szukał, a więc byłaś kołem zapasowym, z czego dopiero teraz zdałaś sobie sprawę. Ludzie bardziej zaawansowani wiekowo muszą od nowa układać sobie życie, więc nie jesteś pierwsza i nie ostatnia z takimi problemami. Tylko w przyszłości, kiedy zapali się wspomniana lampka, to posłuchaj instynktu i nie brnij dalej, żeby później znowu się nie męczyć.

Dziękuję za odzew i pocieszenie. Najgorsze jest to, że mu ufałam i wierzyłam, jak i wszyscy wokół nas, że on nie widzi poza mną świata. Wierzyłam, że kiedyś wyjadę, zaczerpnę "lepszego życia"... Z nim.
Chyba zbyt długo żyliśmy w nieformalnym związku. Ślub odkładaliśmy twierdząc, że wcale nie jest nam potrzebny.
Nie wiem, czy odezwie się skruszony. Sądzę, że tamta kobieta jest mocno zdesperowana i za wszelką cenę będzie go trzymać.
Uświadamiam sobie, z jak głupim i niedojrzałym emocjonalnie i etycznie dupkiem byłam. Nie będę tutaj cytować, o czym z nią na tym fb rozprawiał. To było obrzydliwe. Wyuzdane. Widocznie to było jemu potrzebne. Mam okropne uczucie życzenia mu, żeby los wystawił mu surowy rachunek. Żeby zapłakał któregoś dnia, żeby gorzko pożałował swoich poczynań.
Wiem, że na świecie ludzie mają o wiele trudniejsze sytuacje. Wiem o tym. I przepraszam, że zajmuję tutaj miejsce swoim "problemikiem".
Najgorsze jest to, że zupełnie straciłam poczucie własnej  wartości. Zawsze miałam z tym problem. Ponad to jestem bardzo samotna. Nie mam za bardzo rodziny, koleżanki wszystkie mają swoje rodziny, rzadko się spotykamy... Smutne są samotne dni, kiedy nikt nie ma dla mnie czasu, pochłonięty swoim życiem. Nie chce mi się ostatnio nic czytać, nie potrafię skoncentrować się na niczym, zupełna apatia...
Nie ukrywam też, że przez kredyty mam problemy finansowe. Dziękuję tylko Bogu, że mimo wszystko pozostałam niezależna: mam swoje mieszkanie, mam pracę.
To on wprowadził się do mnie, przyjeżdżając z ubogiego domku na wsi. Czasem się zastanawiam, czy on grał przez cały czas? Przeciez był taki kochany, podawał mi kawę do łóżka, zajmował się majsterkowaniem, był moim męskim oparciem. Ciągle powtarzał, jak bardzo mnie kocha.
To ja pchałam go do lepszych prac, to ja pchałam go do podnoszenia kwalifikacji, to ja byłam jego "trampoliną" do powiedzmy kariery.
Pamiętam, jak jeszcze niedawno  mówiłam mu, że chyba popadam w depresję, że czuję się bardzo samotna, że nie chcę, żeby wyjeżdżał. A tu za parę dni taki strzał...
Chcę przestać myśleć, chcę pozbyć się obsesyjnych snów, chcę budzić się uśmiechnięta.
Wspominałam, ze mam 34 lata. Boję się, że mogę już nie spotkać kogoś godnego zaufania, miłości. Boję się, że już zawsze będę samotna. Chciałam mieć dziecko, a tu wszystkie plany diabli wzięli....
Ehhh, marudzę sobie, użalam się nad sobą....

Miałem podobnie, też wyjazd za granice tyle że to ona wyjechała.
Była osobą której najbardziej ufałem, była ostatnią osobą w którą bym zwątpił.
No ale ja od tego czasu uważam tak... wyjazd zmienia ludzi i koniec kropka.
Zapraszam - http://www.netkobiety.pl/t69079.html

Ła! Właśnie biegłam do lodówki po piwko, uśmierzające ból i uderzyłam o drzwiczki szafki, którą przed chwilą otworzył bezczelnie mój kot. Do teraz piszczy mi w uchu od tego huku uderzenia. Gdyby tak to miał być przełomowy moment, amnezja na TAMTO...
Kochani, miło mi, że piszecie ze mną. To dla mnie sporo, wręcz bardzo dużo. Próbuję dystansować się do swojej porażki. Na pewno każdy z Was miewa w podobnej sytuacji różne, nawet skrajne dni. Raz jest rewelacyjnie, cieszę się, że odzyskałam siebie i szansę na coś nowego, by za chwilę obudzić się z płaczem, bo śnił się, mówił, że już nie kocha. Ale niestety to nie tylko sen.
Życzę każdemu z nas tutaj, aby los zadośćuczynił nam cierpienie, którego doznaliśmy. Przecież w życiu  powinna być jakaś równowaga?
I niestety nie chcę pozbywać się życzenia dla swojego ex: niech los wystawi mu rachunek, jak najprędzej, bo podejrzewam, że w tym właśnie momencie jego porażka nakarmiła by mnie najbardziej. Słabe, słabe, ale było by dla mnie syte...\

MAŁA Ml
Sny z ex a potem pobudka i zderzenie się z rzeczywistością że to był tylko sen to normalka, to że raz jest zajebiście a potem bardzo źle też jest normalne. Mam tak samo wahania nastroju itp etc.
Nie wiem czy coś Cię z nim łączy typu rzeczy, zdjęcia, portale społecznościowe. Moja rada jest taka - odcięcie się kompletnie od wszystkiego co związane z EX. Gdy to zrobiłem to moja była już mi się nie śni, więc rano wstaje z normalnym humorem a nie płaczem że to był tylko sen (a tak było przez 3 miesiące).

redapples
Wiesz, ona też tak mówiła też już mi znalazła mieszkanie, mówiła że już będzie chodzić i szukać mi pracy żebym jak najszybciej przyleciał do niej.
I tak jak już pisałem w jakimś temacie - poprzednie 2 dziewczyny które pracowały na jej stanowisku też przyleciały z drugiego końca świata, też zostawiły swoich facetów których podobno kochały. Moja była mówiła "co za idiotki, jak można tak zrobić?" a zrobiła dokładnie to samo.
Swojego zdania nie zmienię - wyjazd, WSZYSTKO inne, wszystko nowe, odcięcie się od znajomych, rodziny, odzwyczajenie się od rzeczy do których było się przyzwyczajonym... to zmienia ludzi.
A jakie wnioski Ty wyciągnęłaś? Bo ja takie że nigdy już nie zaufam żadnej kobiecie, boje się związku, boje się być znowu oszukany i zraniony.
Czyli... nic pozytywnego.

"Nie rób priorytetu z kogoś, dla kogo jesteś tylko opcją." ;-)

No i czuję ścisk w żołądku... Weszłam na jego facebooka, zobaczyłam, jacy są szczęśliwi: on cudowny tata nie swoich dzieci wraz z nią, szpetną wyuzdaną finką.
Śmieszne jest to, że Adam nigdy nie korzystał ze swojego konta facebook. To ja założyłam mu ten profil. A teraz tak bieżąco się udziela. Jego kuzyn dopisuje komentarze, chyba bardzo mu kibicuje. Widzę, że chyba średnio byłam akceptowana przez jego rodzinę. . .
Ok, blokuję go. Blokuję.

No i widzisz, po co było wchodzić? To nie ma sensu

A co Cię w tej chwili obchodzi jego fejsbuk i to co on na nim publikuje. Nie myśl o tym, nie interesuj się. Olej temat

redapples masz 100% racji. Jak jeszcze jakiś czas temu zakradłam się na jego koto fb (dopóki nie zmienił  hasła) to sobie poczytałam, jak to obrzucał mnie błotem, rozmawiając choćby ze swoją ciocią, czy siostrą. Oczywiście wszystkiemu winna jestem ja, a on jest wreszcie szczęśliwy, wyswobodził się .
W każdym razie nigdy nie pojmę, jak można rzucić wszystko, 11 lat wrzucić do kibla i spuścić wodę dla osoby po prostu brzydkiej, dla osoby, którą wtedy, podejmując kroki o rozstaniu się ze mną - znał kilka dni!!!!!!!!
Teraz znają się nieco dłużej, tzn chyba swoje ciała, bo jak wspominałam ona jest finką, porozumiewają się po angielsku, z czego angielski Adam znał na poziomie podstawowym! Czy jest możliwe,  że wystarczyło mu zamienić parę średnio zrozumiałych zwrotów i jak neandertalczyk po prostu się zakochał?
Masakra!

redapples Wiesz? Już prawie "straciłam zęby" na czytaniu różnych artykułów, specyfikacjach osobowości i być może jest to "Piotruś Pan".
Adam to człowiek prosty, nie wyrafinowany. W okazywaniu swej czułości bywał wręcz nadgorliwy. Teraz mi tego brakuje, twierdzę, że był kochany. Nie  chcę mówić o nim źle. Uważałam go za człowieka z sercem na dłoni...
Zawsze był bardzo naiwny i ufał ludziom, na czym nie raz się przejechał. To ja byłam jego " aniołem stróżem". To ja kierowałam, jak ma postąpić w trudnych sytuacjach, a on mi za to dziękował.  Kiedy coś nawywijał, a ja go wczesniej przestrzegałam, zanim nawywijał, to przepraszał i bił się w głowę mówiąc, że zawsze powinien był mnie posłuchać, że jestem "czarownicą".
Prawda jest taka, że to ja wprowadzałam go w dorosłość, jako starsza i chyba mądrzejsza partnerka. On: lekkoduch zawsze znajdował we mnie oparcie. Do momentu, aż sam brał sprawę w swoje ręce i... zazwyczaj żałował. Często postępował bardzo pochopnie, a potem żałował, sprowadzony najczęściej przeze mnie, lub splot wydarzeń: na Ziemię.

Powiem tak: chciała bym, żeby podwinęła mu się noga. Za to, jak  chamsko mnie potraktował. Już nie chodzi o to, że wybrał inną drogę. Za to, że po tych 11 latach nagle stałam się balastem, który należy wyrzucić, zdeptać, obrzucić błotem, wyzbywając się w ten sposób wyrzutów. Za to, że tych 11 lat nie potrafił z poszanowaniem zamknąć, z klasą z należytym szacunkiem. Że uczynił mnie tą złą, nieodpowiednią...
Przenigdy mu nie wybaczę, ale nie ukrywam, że chciała bym, żeby kiedyś przyczołgał się na kolanach, dotknięty sprawiedliwością losu, upodlony.
Wiem, że nie powinnam karmić się taką nadzieją... Cóż, jestem tylko wrażliwą kobietą, która na to nie zasłużyła. On wie, jakie życie było dla mnie brutalne. Nie będę wdawać się w szczegóły. Boję się, że opowiadając swoją historię przestanę być zupełnie anonimowa... ehhh ehhh ehhh
Dzisiaj po pracy pobiegłam na basen w nadziei, że wywietrzeje mi obrazek jego nowej bogini sprzed oczu.  Kur...! Jak mam przestać myśleć?

Takimi negatywnymi słowami tylko się nakręcasz, fakt jest dupkiem i będzie żałował swojej decyzji i może faktycznie przyjdzie do Ciebie jak życie kopnie go w tyłek. Jednak wnioskuję z opisu, że byłaś jego mentorką i nie pozwalałaś popełniać błędów, nie brał odpowiedzialności za swoje czyny, bo zawsze mógł wrócić do Ciebie. Ludzie by dorosnąć muszą się wielokrotnie poparzyć. Adam teraz odciął się od przysłowiowego cyca i stał się samodzielny. Wiem że targają Tobą skrajne emocję, aż czuje Twój ból. Jesteś jeszcze w amoku po rozstaniu, wyładuj swoją negatywną energię. Nie docenił Twojego zaangażowania, ani poświęcenia, ale miłość to nie jest ołtarz ofiarny i nie można dawać z siebie więcej a otrzymywać mniej. Może powinnaś z nim wyjaśnić to cała sytuację i definitywnie zamknąć ten rozdział.

Tylko czas.
CZAS.
Ni poza tym.
I pewna doza samodyscypliny w odsuwaniu od siebie myśli związanych tylko z nim, z nią.
Napominanie siebie - pilnowanie, żeby ta gorycz nie stała się treścią życia ...

I znów to samo: świadomość ma już dosyć obsesyjnych myśli o nim i o niej, więc stara się wypierać chore myśli. Natomiast podświadomość robi mi na złość: wpiera mi okropne sny, obrazy obecnej sytuacji.
Nad ranem śniło mi się, że spotkałam się z nim i nie potrafiłam przestać go bić, drapać, okładać po twarzy, a on tego nie czuł.
Obudziłam się z płaczem i tak oto sobie nie śpię od 4 rano :-( , chociaż budzik zadzwonił o 6:00.

Kochani Rozmówcy. Chciała bym Wam bardzo podziękować za wszystkie porady, jakie mi dajecie. Nie powiem, żebym potrafiła nagle wyzbyć się uczuć do niego, ale jakoś tak łatwiej jest mi przechodzić przez ten trudny etap w życiu. Sami zostaliście skrzywdzeni i tym wielcy jesteście, że jeszcze chcecie pomagać innym. To jest coś! Zazwyczaj w życiu jest tak, że kiedy dzieje się dobrze, to dalecy jesteśmy od problemów innych. Mam nadzieję, że i ja kiedyś będę szczęśliwa i odwiedzać będę ten portal, by wspierać innych, dodawać otuchy, mówiąc, że nic nie dzieje się przypadkiem, że zawsze po czasie złym musi przyjść czas dobry...

Pozdrawiam serdecznie i życzę samych powodów do radości.

Zadając to pytanie pokazałaś, że ograniczasz się tylko do swojego wątku. Błąd

Na pęczki tu takich Mała Mi ...

Nie badz egoistką, pokaż cy... no poczytaj inne wątki, to sie dowiesz, a nie cała uwaga skupiona na sobie i całego forum na Tobie. Moze jakis egocentryzm?

Myślisz, że nie czytam innych wątków?? Owszem i jest mi przykro, że aż tyle osób cierpi z różnych powodów. Miałam na myśli fakt, że po prostu mój problem, moje odczucia sa dla mnie dominujące. I jak napisałam wcześniej, podziwiam wszystkich Was, którzy mają w sobie siłę do podtrzymywania innych na duchu...
Ehhh

Łatwo mowic komus "wyleczonemu" tudziez szczesliwemu. Tak po prostu to zabrzmiało, że tylko zaglądasz do swojego wątku, gdy zadałaś pytanie

Bo prawda jest taka, że wiele osób cierpi myśląc, że nic juz dobrego nie spotka ich na swiecie. Ze nigdy nie zakochają się. Ze nigdy nie zostaną pokochani. Poczucie wlasnej wartosci spada drastycznie i dlatego taka osoba myśli, że gdy wróci do partnera odzyska to wszystko co miała. Ten spokoj, szczescie i wartosc. To wciaz toksyczne zachowanie, uzależniające. Albo jestes wartosciowa sama ze sobą, albo wcale i nikt Ci zbiornika tego nie wypełni. Nie mozna uzalezniac wartosci zyciowej i szczescia od kogos. Bo nic nie trwa wiecznie, a człowieka moze w kazdej chwili zabraknac.

Nie ma nic na pewno i nie ma nic na zawsze. Jeszcze to na dokładkę ; )

Cieszę się, że trafiłam na forum, gdzie można wymienić spostrzeżenia z ludźmi na poziomie :-)
Wiesz? Do podobnych konkluzji, jak te, że facet okazał się być bez zasad i jest trollem do potęgi doszłam zaraz po tym jak mnie potraktował. Dlatego znalazłam trochę siły w sobie, żeby zupełnie się od niego odciąć. On nie kontaktuje się ze mną, ja nie kontaktuję się z nim. (Poza jednym epizodem, kiedy niedawno był w Polsce, u swoich rodziców i napisał mi sms, że chce przyjechać po samochód, bo przecież jest na niego zarejestrowany. Na to moja cudowna Mama zadzwoniła do niego, oczywiście kulturalnie i bez pretensji poprosiła, że w związku z tym, że postanowił nagle zmienić swoje życie, niech nie rujnuje mojego. Samochód jest moim narzędziem pracy. Samochód jest mój, ale niestety prawnym właścicielem jest on. Chyba nie spodziewał się, że to moja Mama do niego zadzwoni. Ja nie byłam w stanie, nie  miałam ochoty go nawet słyszeć. Powiedział jej, że wcale nie chce zabierać mi samochodu, tylko że coś tam powinnam w nim naprawić, bo zależy mu na mnie, żeby nic mi się nie stało.... Bez komentarza. Poprosiła jeszcze, żeby mnie nie niepokoił, nie zastraszał, dał spokój). Od tamtej pory cicho sza, zero kontaktu.
W  związku z tym, że to ja zakładałam jego profile (fb itp) to znałam hasła i żeby się czegoś dowiedzieć więcej o powodach jego nagłej odmiany i powodu, dla którego tak z dnia na dzień przestał mnie kochać: zakradłam się, by poczytać. Nie jest mi jakoś źle z tym, że "wtargnęłam" w jego sferę intymności, jaką jest jego fb. Tylko stąd dowiedziałam się prawdy: dlaczego odszedł, do jakiego paszteta, co o mnie mówił... Teraz już nie potrzebuję z nim się konfrontować.
Chcę tylko wyzdrowieć psychicznie i z powrotem się usmiechać :-)

KERK, DOKŁADNIE TO TEZ MNIE NIECO NURTUJE.
Wniosek nasuwa się sam: jest niezrównoważony psychicznie, emocjonalnie, etycznie.
Proszę mi wierzyć, nie jestem zarozumiała, wręcz mam mnóstwo zastrzeżeń do samej siebie, ale ta finka to na prawdę porażka!!!
Nie ważne, nie zamierzam już się zastanawiać, bo zwariuję. Chcę zacząć oddychać czystym powietrzem. Chcę wrócić do siebie.
Dzisiaj mam lepszy dzień w tej amplitudzie nastrojów. Oby tylko było lepiej.

Elle88, on ją poznał tam na miejscu w Finlandii. Po 2 i pół tygodnia pobytu (jeśli nie wcześniej, np tydzień od przyjazdu). To dla mnie jasny dowód na to, że szukał, bo rzucił się na pierwszą lepszą i od razu koniec z nami, nowa miłość, wow!

Dziękuję Wam za wsparcie. Zaczynam dojrzewać psychicznie coraz bardziej :-)

Cześć.
I znów zostałam wybita z podnoszenia się.
Rozmawiałam dzisiaj z dobrą koleżanką, która zna moją sytuację na wskroś. Zapytałam jej, czy rozmawiała na ten temat ze swoim mężem (są na prawdę szczęśliwi: dwójka cudownych dzieciaków, wspaniałe małżeństwo). Chciałam tylko dowiedzieć się, co na ten temat sądzi jej mąż. I wiecie, co jej powiedział?? Ze każdy kij ma dwa końce. Dobiło mnie to trochę i znów wszczęłam szukanie winy w swojej osobie. Oczywiście mogłam być lepsza w tym związku, ale tak na prawdę miałam na głowie problemy i swoje i jego. Kiedy wracałam nie raz zmęczona po pracy, nawet nie chciało mi się już jemu opowiadać o swoich problemach w pracy, akcjach z klientami, bo dla niego jedynym rozwiązaniem była odpowiedź, że nie mógł by tak użerać się z ludźmi, że "nabił by gały"...
Głupio mi, że znów wracam myślami do niego. Kurczę, to było 11 lat mojego życia, mojej młodości...
Kiedy czytałam wątek o KKZB i wypunktowane sytuacje, to przyznaję, że z większością mogłam się utożsamić. Najbardziej utkwił mi w pamięci punkt, w którym zawarta jest sytuacja, kiedy ON w kłótni nie dyskutuje ze mną, a mnie atakuje... Tak było za każdym razem.
Poza tym, kiedy tak obrazuję sobie portret osobowościowy Adama, przypomina mi się, jak to on  bardzo lubił ubarwiać swoje  historie. W towarzystwie to była norma. Było mi czasem za niego wstyd, bo znałam np sytuację,  o której opowiadał, a pikantnych dodatków do tego było całe mnóstwo, oczywiście wyssanych z palca. Potem, na osobności, strofowałam go , zwracałam uwagę, że jego kity przecież są wyczuwane przez słuchaczy... Wiecznie kitował Duch Towarzystwa... Tłumaczył mi, że wówczas historia staje się ciekawsza. Ja akurat jestem zawsze sobą i naiwnie prawdomówna :-/
Czasem i w bliskim gronie np naszej rodziny, jak już przesadził, to demaskowałam go, nie tylko zresztą ja. Ludzie szybko się na nim poznawali i traktowali przez pryzmat jego wybujałej fantazji. I wiecie co? Jakoś nie był to powód, dla którego mogła bym go uznać za chorobliwego kłamcę. Był mitomanem, ale w naszych czterech ścianach wiedział, że nie ma pola do popisu.
A może odszedł do tej finki, by ledwo znając język mógł kreować swoje oblicze na nowo??
ehhh, takie tam wspominki

redapples kurczę, lubię Cię, dzięki za te słowa :-)

Ze mną też jest chyba coś nie tak, że go nie pogoniłam w porę :-P
Wyobraź sobie, że wczoraj po ponad miesięcznym milczeniu zadzwonił do mnie i... Powiedział, że ma do mnie ostatnią prośbę. Że "jakimś cudem" (winę zwalił na niekompetentną księgową) jego fińskie codwutygodniowe wynagrodzenie przyjdzie na to nasze wspólne konto. Nadmienię, że w ostatnim czasie w ogóle jego kasa nie przychodziła na to konto. Z pewnością założył sobie nowe, w Finlandii.
W każdym razie poprosił mnie, czy mogę po raz ostatni zrobić jego opłaty z tego konta... I żeby mu zostawić na nim 1000 euro, a resztę za przysługę mam sobie przelać!!!!!!!!!!!!!!
Cóż za kuźwa wspaniałomyślny dupekkkkk!
Zgodziłam się, żeby mu porobić te przelewy (chyba sam nie potrafi!!!!!, zawsze ja się tym zajmowałam). Ale jego "czapki drobnych" nie potrzebuję.
Podziękował. I koniec rozmowy.
Ehhh. Dziwne, że nagle księgowa miała by się pomylić (nadmienię, że kasa ma dopiero przyjść!).

Mała Mi, jestem w trochę podobnej do Ciebie sytuacji...też, po 10 latach staram się zapomnieć, żyć na nowo, wszystko sobie ponownie układać. Nie jest to łatwe. Fakt, wczoraj miałam "dobry" dzień. Pomyślałam - dam radę, będzie dobrze, skoro on jest szczęśliwy, to ja też będę. Dziś jest gorzej, tzn. tak, jak do tej pory. Znowu o nim myślę, znowu, bez sensu rozpamiętuję, to co było. Ciągle mam nadzieję, że wróci. Choć dobrze wiem, że tak nie będzie...
Także Mała Mi, głowa do góry. Kiedyś z tego wyjdziemy, oby szybko....

Co racja to racja, pierwszym krokiem od wyrwania się z kkzb i zrozumienia tego mechanizmu, jest zaprzestanie podawania pomocnej reki szczególnie osobie, która świadomie Ciebie rani, kolejne kroki będą już łatwiejsze.

stella 10 lat cierpisz po rozstaniu?!

I tak trzymac

Witajcie wszyscy znajomi "Forumowicze".
Nie wiem, dlaczego, ale coś się stało z moim kontem MAŁA MI i nie mogę się na nie dostać. Kiedy przychodzi nowe hasło na moją pocztę, zaznaczam je, wklejam i za każdym razem wyskakuje komunikat "błędny login lub hasło". Nie wiem, o co chodzi, ale ja to ja.

Wczoraj zadzwonił do mnie Dupek. Nie odebrałam. Po czym dostałam od niego wydaje mi się nieco beztroskiego smsa :" Cześć Magdaleno, bardzo proszę porób mi te przelewy, będę Ci bardzo wdzięczny. Pozdrawiam :-D".
Zrobiłam mu po raz ostatni tę przysługę i napisałam maila, że to była ostatnia przysługa z mojej strony i proszę, żeby więcej się ze mną nie kontaktował. Nie wiem, czy słusznie, ale napisałam jeszcze , że jestem wdzięczna tej fince, że zrobiła mi wielką przysługę. Żegnam.
Od tamtej pory się nie odezwał.
Ale wracając do jego smsa... Zabrzmiał, jakby prośbę swoją kierował do starej kumpeli... Jakby wcale nie poczuwał się do krzywdy, jaką mi wyrządził. Czy moje milczenie i brak upokorzeń i próśb o powrót uznał za akceptację jego zachowania? A może chciałby zostać moim przyjacielem? Kuźwa, ten baran chyba nie wie, co zrobił...
Ręce opadają.
I ta okropna pogoda...

Przede wszystkim , kogokolwiek to by mogło dotyczyć... Po czymś takim przyjaźni nie ma. Zawsze zostaje blizna.
Nie, nie ma opcji. Nie chcę gościa znać, nie chcę widzieć więcej.
Pozostało u mnie jeszcze kilka jego rzeczy. To są jakieś pierdółki, naszyjnik, który mi kupił w Urugwaju, kryształki górskie z Islandii, muszelki z Norwegii, jego ulubiony kufel, no i pierścionek zaręczynowy.
Czy odesłać do jego Rodziców te rzeczy?
On nawet nie zwróci uwagi na symbolikę tego gestu...  Postawić obok śmietnika, niech ktoś sobie weźmie te rzeczy?
Z 11 lat mamy miliony zdjęć. Usunąć?
Mam kopię na dysku zapasowym.. Stąd też usunąć?
Chętnie odprawiła bym jakieś oczyszczające czary ;-) By całkowicie zatrzasnąć za sobą tamte drzwi.....

Witaj
Chyba do niego nie dotarło, ale mój ex też już wiedział że nie chce ze mną być a i tak traktował mnie jak swoją przyjaciółkę bo inaczej tego nie da się nazwać, zrób przelew, wyślij maila itd. wiec no cóż, ja już zakończyłam matkowanie i jego pomocy też nie potrzebuję. Powiem Ci że odżyłam, pamiętam tylko o sobie i swoich sprawach, żyję sobie tak jak lubię i nawet mi to pasuje.
Co do zdjęć, ja mam zdjęcia z pierwszego, związku jak i z drugiego, jednak do nich nie wracam.

...a takie zdjęcie ustawiłam sobie na tapetę