Szukasz darmowej porady, wsparcia ? Nie zwlekaj zarejestruj się !!!
Forum Kobiet » Debiuty literackie - artykuły, opowiadania Netkobietek » Panna Jesienna-moje wiersze
Strony Poprzednia 1 2 3 4 … 18 Następna
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
cisza
cisza
wyłazi z kątów mieszkania,
wita mnie w progu
spragniona towarzystwa...
cisza
brzęczeniem muchy
pod sufitem
oznajmia swą obecność...
zagłuszam ciszę
krzykiem telewizora,
warkotem odkurzacza,
głosami dzieci
bawiących się na dworze...
cisza
wchodzi we mnie,
niedobra cisza,
nie daje ukojenia...
obojętność
obojętność
chodzi za mną jak cień,
przygląda mi się w lusterku,
kontroluje każdy mój krok,
obserwuje moje myśli...
teraz
siedzi naprzeciwko,
uśmiecha się drwiąco
bo wie,
że nie potrafię
zmusić jej do
odejścia...
*P*I*E*K*N*Y* ten twoj wiersz Reniko !!!!!!
nadmiar duszy
nadmiar duszy
wylewam z potokiem łez
dnia deszczowego,
przelewam na psa
skulonego u nóg...nadmiar duszy
przecedzam z wodą
w wyschnięte usta,
wynoszę z basenami
z sali szpitalnej...nadmiar duszy
skrywam w tęsknocie
chwil niezatartych,
zamykam w słowach
rzucanych na papier...
..... glebokie slowa....nadmiar duszy.....
*P*I*E*K*N*Y* ten twoj wiersz Reniko !!!!!!
Renika napisał/a:nadmiar duszy
nadmiar duszy
wylewam z potokiem łez
dnia deszczowego,
przelewam na psa
skulonego u nóg...nadmiar duszy
przecedzam z wodą
w wyschnięte usta,
wynoszę z basenami
z sali szpitalnej...nadmiar duszy
skrywam w tęsknocie
chwil niezatartych,
zamykam w słowach
rzucanych na papier..........nadmiar duszy........
Dziękuję Pinkpiwonio
Pozdrawiam serdecznie!
czekanie
czekam każdego dnia
na wołanie telefonu,
może usłyszę znajomy głos,
który powie mi
-cześć,to ja-
zaglądam każdego dnia
do skrzynki,
może ujrzę w niej
znajomą kopertę
przeznaczoną tylko
dla mnie...
wyglądam każdego dnia
znajomej postaci,
ktora w progu zapyta
jak dawniej
-co słychać?-
a ja
odpowiem jak dawniej
-zależy,gdzie ucho się przyłoży-
czekam takiego dnia...
w pijanym domu...
w pijanym domu
wszystko pijane...
krzesła upadły,
stół się przewrócił,
okno
straszy dziurą,
słowa
jak kamienie
ciskane po ścianach,
kąty jeszcze stoją,
w jednym
dziecko płacze...
twarze smutku
smutek
ma twarz wrony,
siedzi na śniegu,
głodnym okiem
wypatruje kęsa...
smutek
ma twarz deszczu,
wylewa potoki łez,
nie panuje nad sobą,
nie pragnie słońca...
smutek też
ma twoją twarz,
dotyka jej
ręką czasu,
wyziera
z pustych okien
oczu...
jesienne harce
drzewa zginają plecy
w ukłonie,
proszą liście
do tańca,
to jesień się cieszy...
wiatr ogonem
zamiata,
kapelusze goni
ulicą,
to jesień figluje...
smutek z nieba
spada,
srebrzy wąsy
sasiada,
to jesień płacze...
okno
okno
jest radością,
gdy
na znajomej ścieżce
dojrzy
znajomą postać...
okno
jest smutkiem,
gdy
przez dym z papierosa
widzi tylko
pustą ścieżkę...
jednak
-niemądre okno-
wciąż wypatruje
i czeka...
niepokój
osaczony w klatce
niepokój
od okna do okna
wydeptuje ścieżki,
rozstawia
myśli po kątach,
ciemności
odgania świeczką,
podłogi
pastuje o świcie...
na chwilę
zadrzemie w fotelu,
za chwilę
znów ściga się z czasem...
za darmo...
tam,
gdzie chadzają anioły,
jest dobrze...
anioły
rozdają uśmiechy
za darmo,
poprawią poduszkę
za darmo,
podadzą wodę
za darmo,
położą ciepłą dłoń
na powiekach
też za darmo...
nędzarka
u progu sklepu
na zimnym kamieniu
klęczy nędzarka
-za wysokie progi
na jej nogi-
w łachmany odziana,
nie prosi,
tylko kubeczek drży
w sękatych palcach...
spod ciemnej chusty,
z pobrużdżonej twarzy
mówią jej
oczy...
mówią
do moich pleców,
moje plecy
obojętne,
idą dalej-
-lepiej nie widzieć...
do ciebie...
pojawiłeś się
późnym sierpniem,
właśnie
kończyło się lato...
przyniosłeś plecak
ciężki wspomnieniami,
barwy tamtych lat
rozbłysły
w mojej niepamięci...
twoje oczy mówiły,
twoje dłonie pisały,
twoje usta
milczały...
właśnie
kończy się jesień,
a ja znów
zapomnę...
do mojego cienia...
chodź ze mną
na spacer
do parku,
poszeleścimy liśćmi,
odwiedzimy naszą ławeczkę,
siądziemy nad stawkiem,
pogadamy z kaczkami,
posłuchamy kłótni wróbli,
uśmiechniemy się do wszystkich,
pomilczymy o niczym...
tylko pójdź ze mną
mój cieniu...
do ciebie...
nie wracaj,
bo ucichło,
nie mów,
bo szkoda słów,
nie pytaj,
bo przecież wiesz,
nie tłumacz,
bo nie uwierzę,
nie rozdrapuj,
bo
już nie boli...
za ścianą...
za ścianą tykanie serca,
czyjś smutek,
niedłączny towarzysz
wsłuchany w mijanie dni...
w oknie
czyjaś samotność
podparta ręką,
wpatrzona
w kałuże codzienności...
za drzwiami
czyjaś tęsknota
przyciągana
magnesem judasza,
zamknięta na klucz...
przemijanie
pożółkła fotografia sprzed lat
sprzedaje swe tajemnice,
Ona i On...
Ona w koronkach i żorżetach,
On z chusteczką w kieszonce
i
uśmiech ślubnych obrączek...
Ona i On
byli kiedyś,
teraz
patrzą na mnie
już tylko
z fotografii...
ballada o zmęczeniu
zmęczenie
z dalekiej wędrówki
przydreptało,
pod drzewem przysiadło,
o pień stare plecy
wsparło
i odpłynęło w sen...
przymknięte powieki
przesuwały obrazki
w kadrze życia
zapisane,
cofały do początku,
a na początku było
dziecko...
zmęczenie
uśmiech przywołało
i cichutko westchnęło-
-już jestem...
uśmiech nocy
niebo ubrało
szatę z granatu,
zlote cekiny
na niej mrugają,
niebo dziś
odsłania swe tajemnice...
zadzieram głowę,
oglądam
rzeczy male i wielkie,
mówią do mnie
ciszą...
jestem tu,
sama pośród gwiazd,
mała,cicha,pokorna,
wpatrzona
w magię nocy...
alkoholik
on
z poradlonym czołem,
zjeżoną szczeciną brody,
zamulonym okiem
smętnie
ogląda dno butelki...
on
na kacu gigancie,
oddechem ziejącym karbidem,
wypluwa skrzeki kłamstw,
potyka się o swe kroki,
zasypia w barłogu niebytu...
on
rozdział czyjegoś życia,
pan i władca czyjegoś istnienia,
choroba czyjejś duszy...
zapach jesieni
zapach jesieni
snuje się za mną,
oplątuje mnie
siecią pajęczą,
smutkiem
razi w oczy,
wilgocią
kapie z włosów,
chlupotem
drażni uszy,
odejdź już...
teraz wiem...
miły daleki,
gdzie byliśmy wtedy,
przez lata całe
obok...
utkani z nieśmiałości
nie znaliśmy drogi,
może jej nie
szukaliśmy...
teraz
patrzysz na mnie
z fotografii,
może czas przydał ci
odwagi...
a ja wiem,
miły daleki,
teraz już wiem...
obraz z różami
róże herbaciane
przysiadły lekko
jak motyle
wyczarowane
delikatnymi muśnięciami
pędzla,
zachwycają...
dotykam kruchych płatków
nieśmiało,
by nie spłoszyć...
góra
góra
patrzy groźnym
okiem
na ludzką mrówkę
wspinającą się mozolnie
po jej zboczu...
szczerzy zęby,
ostrzega warkotem lawiny
- nie wchodź-
zniecierpliwiona uporem
pociąga za sznurek
i
spycha w dół...
bujam w obłokach...
opowiem ci o miejscu,
gdzie soczysta zieleń
leśnej ciszy
otwiera drzwi do życia,
zaprasza do wejścia,
odurza
zapachem trwania...
opowiem ci o miejscu
gdzie wiatr swym oddechem
odpędza chmury
od słońca,
kołysze złotem zbóż,
niesie
miodną woń łubinu...
opwiem ci też o miejscu,
które wita mnie
parkowymi alejkami,
cienistą zielenią drzew,
a ławki
drzemiące nad stawem
kuszą-
-odpocznij...
gra w zielone
wróżba
z lat dziewczęcych...
z drżeniem serca
zrywasz zielone listki
i szepczesz cichutko
-kocha,lubi,szanuje-
po latach
znów wracasz
do tej gry,
co dziś ci powie
zielony listek?
zrywasz go więc
i słyszysz-
-nie chce,nie dba,żartuje...
to my...
to my,
gdzieś z Polski,
ślemy do siebie
dobre słowa,
do siebie i do ciebie
mówimy
-witaj-
to my,
wschód,zachód,południe,
mówimy
sobie i tobie-
trzymaj się,
będzie dobrze!
drugi dom
za płotem drugi dom
ten sam,jednak nie ten sam,
bliski,a tak daleki...
w drugim domu
wszystko jak dawniej,
kąty w swoim miejscu,
krzesła na baczność,
biel firanek w oknach...
dlaczego więc
zegar milczy
i kukułka śpi,
a psi ogon
posmutnial?
studnia
na dnie studni
szklane oko wody
mruga do mnie
zachęcająco...
na cembrowinie
sroka z przekrzywioną głową
wsłuchuje się
w moje myśli,
sroko złodziejko,
zabierz je sobie...
noc
noc jest dobra,
wchodzi cicho
do mojego łóżka,
otula troskliwie
zmęczone ciało...
noc litościwie
chłodną dlonią
gładzi rozpalone czoło,
noc miłosiernie
przywołuje barwne
obrazy,
daje zapomnienie
minionego dnia...
noc przyjaźnie
pomaga mi przetrwać,
cierpliwie oczekuje ze mną
świtu,
żegna mnie lekkim muśnięciem
welonu
i szepcze-
-nie bój się,
znów przyjdę...
maska
na pozór
nic się nie stało,
jak zawsze
ubierasz trwarz
w maskę spokoju,
choc bunt
wykrzywia ci myśli,
przywołujesz uśmiech,
choć drąży cię smutek
tkwiący w tobie
jak drzazga pod paznokciem,
śpieszysz się gdzieś,
choc nie znasz celu,
milczysz,choć chcesz,
by usłyszał cię świat,
kimże więc jesteś
-tylko maską-
samotność
nie wierzysz w samotność,
gdy ktoś przyjaznym gestem
podtrzyma cię w chwilach zwątpienia,
nie wierzysz w samotność,
gdy czjeś ciepłe słowo
każe ci zapomniec o bólu,
uwierzysz w samotność,
gdy twój świat
rozpadnie się na kawałki
i już nie ma nikogo,
kto pomoże ci je skleić...
zrozumieć
zrozumienie nie wymaga słów
wystarczy czyjaś obecność,
kurtka na wieszaku,
uważne spojrzenie,
wierszyk schowany pod serwetą...
to także łza,
mala kropelka deszczu
chłodząca rozpalone myśli,
to też i uśmiech,
szczery podarunek serca
łagodzący czyjeś smutki...
sen
słyszę twoje kroki
zatrzymują się przy mnie
na moment
i podejmują dalszą wędrówkę...
wiem,że jesteś tuż obok,
patrzysz na mnie
uważnie,
wiem,że za chwilę
odejdziesz,
wołam cię więc
w moim śnie...
budzę się
i jest już tylko
cisza...
do ciebie
chciałam kiedyś
dotknąć gwiazd,
złoty pył
podać ci na dłoni,
chciałam kiedyś
złapać wiatr
jego ciepłem
zwichrzyć twoje włosy,
chciałam kiedyś
ukraść księżyc,
dodać blasku
twoim oczom,
chciałam kiedyś
boso biec,
z twoim cieniem
liczyć ziarnka piasku...
czy było tak?
kto wie,
czy było tak...
Reniko, piękne te Twoje wiersze, dzisiaj je dopiero zobaczyłam , ale w wolnej chwili wszystkie przeczytam w skupieniu. Serdecznie pozdrawiam.
Nie mogłam sie oderwac, przeczytałam wszystkie wiersze, dziękuję, są ucztą dla duszy, bedę czytała na bieżąco. Miłego i słonecznego dnia życzę.
Reniko, piękne te Twoje wiersze, dzisiaj je dopiero zobaczyłam , ale w wolnej chwili wszystkie przeczytam w skupieniu. Serdecznie pozdrawiam.
Nie mogłam sie oderwac, przeczytałam wszystkie wiersze, dziękuję, są ucztą dla duszy, bedę czytała na bieżąco. Miłego i słonecznego dnia życzę.
Dziękuję Klaudyno...
Pozdrawiam serdecznie:)
jesiennie...
codzienność
przecieka szarością
między palcami,
kapie kroplami
z niedokręconego kranu,
osnuwa pajęczyną
nieuporządkowane myśli,
zmywa deszczem
zakurzone szyby...
codzienności
zabrakło chęci życia,
gdzieś uciekło
złudzenie szczęścia,
czasem błyśnie
jaśniejszy promyk,
gdy dobre wspomnienia
przypłyną ze snem...
to tylko chwila
darowana przez los,
potem znów
szara codzienność...
Strony Poprzednia 1 2 3 4 … 18 Następna
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Forum Kobiet » Debiuty literackie - artykuły, opowiadania Netkobietek » Panna Jesienna-moje wiersze
Mapa strony - Archiwum | Regulamin | Polityka Prywatności
© www.netkobiety.pl 2007-2018
