Pierwsze stadium depresji i moje wiersze - Netkobiety.pl

... musiałas " swoje " przejść.. ;-((

Dlaczego to napisałam .............Byłam w związku 8 lat zareczylam sie po tygodniu od zareczyn moj narzeczony wyjechal do sanatorium ja wtedy starcilam prace okazalo sie ze mnie zdradzil do czego nie chcial sie przyznac, teraz wzial sobie kobiete z dzieckiem i po miesiacu znajomosci z nia wytatuowal sobie jej imie na reku. Ja zachorowalam na depresje wiedział ze jestem chora fundował mi telefony w nocy i raz wtargnął do mnie żeby mnie pobić. Mieliśmy 6 lat temu mieć dziecko jednak sie nie udało to też mi wypomniał. Minął prawie rok od tego momentu mam kogos i Próbuje go pokochac wspomnienia wracaja cały czas niestety nie da ich sie wymazac.

Dziękuje to bardzo wazne co mi napisałeś nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło teraz nich kto inny się z tym pustakiem męczy

tak na wstępie to moje pierwsze cytowanie, więc jak coś nie wyjdzie, to z góry przepraszam;)

Noo..a tak odnośnie tego co napisałeś K.82, bo widzę że jesteś bardziej doświadczony przez życie niż ja (czytałam Twoją historię) "Leczę" się z miłości już pół roku i ani widu ani słychu, że coś odchodzi albo odejdzie Ta sytuacja jest dla mnie bardzo męcząca. Pisałam o niej, w domyśle mojej sytuacji już w innym wątku, zatem nie będę powielać. Napiszę tak pokrótce - byłam w związku 7 lat. Rozstaliśmy się, że tak to ujmę za obupulną zgodą, z tymże ja chciałam Jego powrotu, robiłam dosłownie wszystko żeby wrócił. Wszystkie desperackie kroki - listy, smsy i tak dalej. Nie wrócił. I nie wróci. Kiedyś w odpowiedzi na mojego smsa, napisał że nie może wejść drugi raz do tej rzeki, bo coś tam, że jego zdaniem to się nie uda, bla bla bla. No właśnie, jak napisał tak też zrobił - i jak już pisać metaforycznie, wybrał inną, nową, świeżą rzekę. Choć ja uważam, że wejście drugi raz w związek "składający się z tych samych osób" wcale nie musi oznaczać klęski. Wręcz przeciwnie - jeśli obie osoby do tego dojrzeją, zobaczą swoje błędy i postanowią, że tak to ujmę poprawę, wtedy mają szansę stworzyć coś zupełnie innego, a nawet i lepszego, bo będą bogatsi w doświadczenia. Ja do tego dojrzałam, wiem co robiłam źle, widzę swoje błędy i wiem, że jeśli on by wykazał taką samą inicjatywę i chęć jak ja - to by się udało. Ale się nie uda, bo on nie chce. No..to takie streszczenie mojej love story.

I teraz takie pytanko mam do Ciebie K.82..i oczywiście do innych osób, które jakoś tam sobie poradziły z rozstaniem i posklejały swoje złamane serduszko - ile to będzie trwać? Serio..bo ja już najzwyczajniej w świecie nie wyrabiam. Mam objawy depresji, mam do niego żal że nie chciał dać nam kolejnej szansy, mam żal że wybrał inną, mam żal że przekreślił tym samym nasze 7 lat i wszystko co wspólnie budowaliśmy. Chryste nawet mam żal do siebie, że w ogóle zaczęłam rozmowę "o nas". Nie wyrabiam, bo to mnie zjada od środka, czuję że duszę się we własnych emocjach i we własnych uczuciach. Jak mam się pozbierać do kupy? - aha..i robię wszystko co w mojej mocy żeby to się udało, te moje pozbieranie się, ale "to wszystko" nie pomaga. Otoczyłam się murem, nie chcę nikogo innego, nie chce klina, chcę jego..ale on nie chce i to mnie dobija!Zatem..jak mam siebie wyprostować? Jak się w nim odkochać?Jak przestać wspominać, kiedy te wspomnienia zaczynają mnie bombardować?Jak otworzyć się na innych?

Magdziunka przykro czytać to co napisałaś na samym końcu... myślę, że nie warto targać się na własne życie z powodu chłopaka!!
Napisz nam proszę, czy chciałabyś żeby Twój były partner był z Tobą z żalu, z litości...?! Ktoś mądry kiedyś napisal, że o prawdziwą miłość walczyć nie trzeba, o fałszywą NIE WARTO...

Potraktuj to wszystko co było kiedyś między wami jako ogromny bagaż doświadczeń i idź dalej przez życie. Wiem, że strasznie cierpisz, ale  po burzy zawsze świeci słonko!!