Panna Jesienna-moje wiersze - Netkobiety.pl

jesienne nutki

to jesień,
zakradła się
na palcach
cicho,cichutko,
nagle
zamknęła się
wokół mnie...
to jesień,
oplotła mnie kokonem
nostalgii,
smutku,
żalu,
przywołała cienie
sprzed lat,
zapłakała
razem ze mną,
to jesień...

jesienny blues

zapada zmrok...
za oknem
wiatr
śpiewa w gałęziach,
liście opadają,
szeleszczą,
szemrzą,
szepczą...
posłuchaj,
deszcz puka w szyby,
krople na parapecie
wirują,
tańczą,
dzwonią,
to jesień
nuci swą melodię,
to jesień
wygrywa smętnego
bluesa...

zapach wspomnień

zamykam zapach wspomnień
w buteleczce od perfum,
zapach tak ulotny,
jak poranna mgiełka,
tak czysty,
jak kropla rosy na listku...
utrwalam zapach wspomnień
w zasuszonym bukiecie ziół,
zapach tak odurzający,
jak mocne wino o zmroku,
tak barwny,
jak pawie oczka na skrzydłach motyla...

anioły też płaczą...

anioł w bieli
przycupnął na poręczy,
życiodajną kroplówką
ogrzewa
zmarznięte serce,
ciepłą dlonią
odgarnia
kosmyk z czoła...
anioł na poręczy
czuwa,
gdy nadchodzi noc,
też płacze...

babie lato

jesień
otworzyła drzwi,
zawirowało,
zakręciło,
zatańczyło z wiatrem
babie lato,
kolorami
zasypało świat...
jarzębina sczerwieniała,
złotem błysnął liść,
brązowe oczko
kasztan puścił,
ziewnęło słonko-
-czas spać?
sroka na płocie
odkrzyknęła-
-już czas!już czas!

pies

na skwerku
między ulicami
siedział samotnie...
nie był głodny,
nie chciał pić,
czujne oczy sprawdzały,
czujne uszy szukały
znajomego głosu,
nie rozumiał,
dlaczego nie przychodzi,
czekał...

do ciebie...

przyniosłeś świat
w tęczowych kroplach
deszczu,
tańczą radośnie
na brzegu
twojego kapelusza,
spadają,
spływają
po twojej twarzy
-może to łzy-
osusz je,
lato po prostu
wzięło sobie
długi urlop...

Ino...dziękuję za odwiedziny i pomocPozdrawiam:)

czy wiesz,że...

minęło tyle lat
i znów
zaglądam do ciebie...
obchodzę stół dokoła
-zostawiam na nim stokrotkę-
sprawdzam,czy lat ci
przybyło,
oglądam srebro
na skroniach...
nie widzisz,
wzrok utkwiłeś
w książce,
nie słyszysz,
chodzę cichutko na palcach...
w progu się jeszcze odwrócę,
zanim odejdę,popatrzę
i zamknę drzwi...

do ciebie

przyglądam się
słowom,
które mi dajesz,
błyszczą
jak koraliki rozsypane
na stole...
zbieram je w dłoń,
przesypuję
między palcami,
dotykam,
oglądam...
czerwony,żółty,zielony,
uśmiecham się
do kolorowych słów...

bajka o...

pantofelek czerwony
z Kopciuszka nóżki
tajemniczy,uroczy...
kokietuje,
wabi,
zachęca,
czerwienią całuje,
szpileczką przykręca,
kobiecym atrybutem
do siebie przynęca...
nie podchodź zbyt blisko,
szpileczka nie tępa
i nie łudź się,
on nie jest do wzięcia...

moje wiersze

moich wierszy
szukam między ludźmi,
bo ich sprawy
i bolą i cieszą...

po moje wiersze
idę do lasu,
tam leśne echo
utrwala me słowa...

moje wiersze
odnajduję w polu
wśród zboż i chabrów,
zabieram je do domu...

dziewczyna i maki

obraz
pełen słońca...
maki w zbożu,
czerwień i złoto,
delikatne,
aksamitne,
czerwone żagielki
kołyszą się,
płyną złotym polem,
dziewczyna między nimi
jak mak...
muska palcami płatki,
zbiera czerwień
do koszyka...

pożegnanie

słyszałam
ich wołanie,
widziałam
klucz na niebie,
rozpostarty
szerokim wachlarzem
szybował
do miejsc im znanych...
jak co roku krążyły,
zwoływały się,
żegnały,
odlatywały,
patrzyłam
ze smutkiem w górę,
już jesień...

ech,życie...

jak szklanka
do połowy pusta,
do połowy pełna...
ile jest smutku,zwątpienia,bólu,
tyle jest pogody,radości,nadziei...
życie,
zamknięte w szklance,
potrafisz dokopać
i umiesz pogłaskać,
miewasz fantazje
i za to cię kocham...
daj rękę,
zatrzymaj czas,
poczekaj,
jesteś potrzebne...

Pięknie

jesiennie...

nie bój się jesieni,
ona
zabierze cię w świat baśni,
pozwoli cieszyć oczy
kolorami liści,
poprowadzi ścieżką
między wrzosami,
obdaruje koralami
jarzębiny,
rozświetli niebo
paletą barw,
tylko
spróbuj to zobaczyć...

do ciebie...

zapomnij,
że byłam,
nie myśl,
że jestem,
wykreśl z pamięci,
usuń z adresów,
podrzyj w kawałki,
wyrzuć do śmieci,
nie ma mnie,
zapomnij...

nie pytaj...

nie pytaj,
dlaczego płaczę,
nie umiem ci
odpowiedzieć...
może to radość
słonecznego poranka,
może rosa przyniesiona
z wczesnego spaceru,
może smutek
dnia jesiennego,
a może to tylko
deszcz...
nie pytaj więc o nic,
pomilcz ze mną
przez chwilę,
może zrozumiesz...

obojętność

obojętność
chodzi za mną jak cień,
przygląda mi się w lusterku,
kontroluje każdy mój krok,
obserwuje moje myśli...
teraz
siedzi naprzeciwko,
uśmiecha się drwiąco
bo wie,
że nie potrafię
zmusić jej do
odejścia...

Dziękuję PinkpiwonioPozdrawiam serdecznie!

w pijanym domu...

w pijanym domu
wszystko pijane...
krzesła upadły,
stół się przewrócił,
okno
straszy dziurą,
słowa
jak kamienie
ciskane po ścianach,
kąty jeszcze stoją,
w jednym
dziecko płacze...

jesienne harce

drzewa zginają plecy
w ukłonie,
proszą liście
do tańca,
to jesień się cieszy...
wiatr ogonem
zamiata,
kapelusze goni
ulicą,
to jesień figluje...
smutek z nieba
spada,
srebrzy wąsy
sasiada,
to jesień płacze...

niepokój

osaczony w klatce
niepokój
od okna do okna
wydeptuje ścieżki,
rozstawia
myśli po kątach,
ciemności
odgania świeczką,
podłogi
pastuje o świcie...
na chwilę
zadrzemie w fotelu,
za chwilę
znów ściga się z czasem...

nędzarka

u progu sklepu
na zimnym kamieniu
klęczy nędzarka
-za wysokie progi
na jej nogi-
w łachmany odziana,
nie prosi,
tylko kubeczek drży
w sękatych palcach...
spod ciemnej chusty,
z pobrużdżonej twarzy
mówią jej
oczy...
mówią
do moich pleców,
moje plecy
obojętne,
idą dalej-
-lepiej nie widzieć...

do mojego cienia...

chodź ze mną
na spacer
do parku,
poszeleścimy liśćmi,
odwiedzimy naszą ławeczkę,
siądziemy nad stawkiem,
pogadamy z kaczkami,
posłuchamy kłótni wróbli,
uśmiechniemy się do wszystkich,
pomilczymy o niczym...
tylko pójdź ze mną
mój cieniu...

za ścianą...

za ścianą tykanie serca,
czyjś smutek,
niedłączny towarzysz
wsłuchany w mijanie dni...
w oknie
czyjaś samotność
podparta ręką,
wpatrzona
w kałuże codzienności...
za drzwiami
czyjaś tęsknota
przyciągana
magnesem judasza,
zamknięta na klucz...

ballada o zmęczeniu

zmęczenie
z dalekiej wędrówki
przydreptało,
pod drzewem przysiadło,
o pień stare plecy
wsparło
i odpłynęło w sen...
przymknięte powieki
przesuwały obrazki
w kadrze życia
zapisane,
cofały do początku,
a na początku było
dziecko...
zmęczenie
uśmiech przywołało
i cichutko westchnęło-
-już jestem...

alkoholik

on
z poradlonym czołem,
zjeżoną szczeciną brody,
zamulonym okiem
smętnie
ogląda dno butelki...
on
na kacu gigancie,
oddechem ziejącym karbidem,
wypluwa skrzeki kłamstw,
potyka się o swe kroki,
zasypia w barłogu niebytu...
on
rozdział czyjegoś życia,
pan i władca czyjegoś istnienia,
choroba czyjejś duszy...

teraz wiem...

miły daleki,
gdzie byliśmy wtedy,
przez lata całe
obok...
utkani z nieśmiałości
nie znaliśmy drogi,
może jej nie
szukaliśmy...
teraz
patrzysz na mnie
z fotografii,
może czas przydał ci
odwagi...
a ja wiem,
miły daleki,
teraz już wiem...

góra

góra
patrzy groźnym
okiem
na ludzką mrówkę
wspinającą się mozolnie
po jej zboczu...
szczerzy zęby,
ostrzega warkotem lawiny
- nie wchodź-
zniecierpliwiona uporem
pociąga za sznurek
i
spycha w dół...

gra w zielone

wróżba
z lat dziewczęcych...
z drżeniem serca
zrywasz zielone listki
i szepczesz cichutko
-kocha,lubi,szanuje-
po latach
znów wracasz
do tej gry,
co dziś ci powie
zielony listek?
zrywasz go więc
i słyszysz-
-nie chce,nie dba,żartuje...