pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Umiesz, umiesz, Ross. Urodzić, znaczy się.

Same sprzeczności..

A piszą one tu na forum? Bo poza forum z moich znajomych też się nikt nie domyśla, chociaż powiedziałam paru koleżankom, ale nie skarże sięim, to było na zasadzie, wiesz, zawsze chciałam miec 2 dzieci, ale nie wyszło, ona pokiwała głową i tyle.
Znajomi nie wiedzą co ja tu na forum wypisuję. Wiem, ze jestem uważana za bardzo pokukładaną osobę, której w życiu wiele rzeczy "wyszło", mądrą rozsądną, ładną, dającą sobie radę w życiu (to wszystko słyszałam).
Może Twoje znajome odbierasz tak samo, bo nie piszą na forum?
Raz się przyznałam znajomej to była w szoku, bo mysłała, że jak tak specjalnie żyję bo nigdy nie chciałam miec dzieci. Aż mnie przeprosiła.

Nie mam za bardzo koncepcij co z tym zrobić, bo wydaje mi się, ze jak nerwicy nie będzie, to się rozpadnę (jakkoleiwk głupio to brzmi), nie cierpię tych objawów i są męczące, ale czuje jakby one trzymały mnie w całości, nie wiem czy ktoś to rozumie.
To tak jakbym pozbyła się  nerwicy, swoich objawów, to co by mi zostało i kim bym była? Gdzie kończę się ja a gdzie zaczyna ona? Jakbym ją straciła to nie byłabym do końca sobą - bo mam to od dziecka, nie wiem jak to jest tego nie mieć. To kim ja będę bez tego?  Czuje to tak, jakby komuś zabrać całe poczucie humoru, albo innemu wrażliwość na krzywdę ludzką, a jeszcze innemu możliwość odczuwania miłości, albo jeszcze komus poczucie strachu - nie będzie się nagle bał tygrysa, rozpędzonego pociągu, gdy stoi na torach albo chorób, śmierci - i każdy z nich niby będzie sobą, ale nie będzie sobą. To tak jakby komuś odciąć stopę, albo dłoń - to jest ta sama osoba ale nie do końca.  Jakoś tak to widzę.

To co opisalas to jest doslownie, jak to mowia 'hit nail on the head'. Bo tak wlasnie to dziala nerwica.
Wrecz duzo naszych cech pozytywnych osobowosci wynika z nerwicy i to jest prawda. To co opisujesz nie jest tylko jakimis wyobrazeniem.
Oczywiscie w pewnym sensie jest.
To co piszesz jest podobne do tego co mowil Jung na temat nerwicy, a mowil: Ze osoba czasami jest funkcjonalna tylko dlatego, ze ma nerwice.
Ze nerwica to jest metoda przetrwania, a nie tylko choroba. Mowil tez, ze nerwica trzyma osobe w miejscu.
To cos takiego jak wbity w serce noz. Wyjmiesz to sie wykrwawisz, ale jak bedziesz z nim to bedziesz przyszpilona.
Dla mnie nerwica to jak skala na oceanie. Cos na czym stalam, znany i staly grunt. Zeby pozbyc sie nerwicy trzeba umrzec.

Pomoglo mi w sumie cos bardzo smiesznego. Jestem osoba, ktora od dziecinstwa byla bardzo skupiona na wiedzy i duza mialam zawsze slabosc do basni i metafor. Jak pozniej zaczelam robic research w kierunku interpretacji basni to w basniach zwykle jest moment gdzie glowny bohater umiera metaforycznie i wtedy zaraz nabiera wiecej sily.
Tak jest np w Harrym Potterze gdzie Potter jest symbolicznie zabity przez Voldemorta.
Jak spojrzalam poprzez ta symbolike na swoje problemy to te problemy wydawaly mi sie... Ladniejsze? Lzejsze? Mniej przytlaczajace.
Ogolnie Harry Potter to byla dobra podpora dla mnie dlatego, ze ona tam uzywa wielu metafor, ktore pasowaly do mojej sytuacji.

Ale juz odchodze od tematu. Dlatego wyleczenie sie jest tak trudne, bo czesciowo nie chcesz sie wyleczyc, a tutaj doslownie trzeba pozwolic na zniszczenie wszystkiego.
Zniszczenie calego swojego 'ja'. Nerwica oszukuje jak szatan, bo mowi 'to ja jestem toba' i to jest tak realne, tak zywe.
Przez moment nastapilo u mnie calkowite poddanie sie, wszystko bylo mi obojetne. Pozniej byl straszny czas gdzie chodzilam jak zepsute jakies rozregulowane radio i wydawalo sie jakgdybym miala zaraz stac sie opetana jak w horrorze. Gdzie nawet moj glos sie zmienial i twarz sie zmieniala. Mialam jakies dziwne jazdy i odruchy, ze chcialam sie zegnac lub odmawiac 'Zdrowas Mario'. Albo wydawalo mi sie, ze zadusze zaraz kota mojego, bo przeciez bez nerwicy nie mam konktroli nad soba i jestem zdolna do wszystkiego. Wiec lepiej trzymac sie nerwicy nie? Bo zaraz bez niej oszaleje. Krecilo mi sie w glowie, widzialam kolory jak w negatywie w jednym oku, albo raz calkiem stracilam wzrok na kilka minut. Wydawalo mi sie, ze zaraz rozedre cialo swoje na strzepy i zmienie sie w bestie.
Caly czas czulam sie zle, doslownie caly czas. Tylko od zle do gorzej i znowu. Wcale nie mialam zadnych normalnych ludzkich mysli typu, ze o czyms marze czy czegos chce. Nie bylam w stanie nawet udawac, ze wszystko jest ok ze mna. Oczywiscie nie bylo widac tego tak chamsko, ze robilam jakies dziwne ruchy przy obcych, ale np moj maz juz to widzial doskonale.
To jest najgorszy moment i ten moment jest wlasnie przez to o czym mowisz. Bo jak sie juz zacznie wychodzic z tego to nie da sie przestac, ale nadal chce sie w tym zostac.
To bylo tak trudne i tak okropne, tak meczace, tak wkurzajace, takie jak ciemny nie konczacy sie tunel. Jednak latwiej mi sie bylo z tym pogodzic i przejsc przez to wszystko majac ta swiadomosc, ze nie da sie ominac tej drogi. Jak chce sie wyjsc to trzeba przez to przejsc.

Te wszystkie objawy, ktore opisuje to cos podobnego jak z ludzmi z zaburzeniami. Nie wiem czy masz do czynienia z osobami z zaburzeniami, ktore wymagaja zeby drugi czlowiek bral w nich udzial. Ja mialam, oczywiscie, wiele takiego kontaktu. Jezeli np osoba, mowi, ze pojdzie spac na burzy na dworzu bo nikt tej osoby nie kocha i robi wielka afere z placzem i krzykiem. Jezeli Ty nie zareagujesz na to i nie bedziesz np prosic osoby by zostala to wtedy ta osoba zacznie sie zachowywac jak zepsuta gra komputerowa. Zacznie doslownie sie rozpadac i zachowanie zacznie sie jeszcze pogarszac poniewaz nie wie co zrobic.
To samo stalo sie ze mna bo powiedzialam 'Nie bede juz dzialac wedle zasad mojej nerwicy' i wtedy doslownie zaczelam sie rozpadac. Tak jak gdybym chciala sama sobie pokazac, ze lepiej sie nie leczyc bo przeciez mi sie pogarsza.

Jak mowilam wczesniej, latwo w pewnym sensie bylo mi sie leczyc bo mam bardzo prymitywna symbolike jako czlowiek. Wszystko biore na metafore, tlumacze innym poprzez metafory i posluguje sie bardzo prosta symbolika: katolicka.
Nigdy nie bylam wierzaca, ale Katolicyzm jest bardzo wazny w Polsce i ma bardzo klarowne  i ladne symbole.
To tez pasuje do tego na czym stal moj problem. Moj problem stal zawsze na tym, ze uwazalam siebie za zla osobe.
Nie watpilam w swoje umiejetnosci, w swoja wiedze, w swoj talent. Wrecz przeciwnie, wydawalo mi sie, ze jestem tym bardziej niebezpieczna im bardziej jestem inteligentna. Wydawalo mi sie, ze musze sie trzymac na ciaglej smyczy. Wiec tutaj te 'szatanskie' porownania i symbole maja sens bo sama siebie widzialam doslownie jako jakies zlo.
Trzymanie na uwiezi swoich emocji wywoluje zaraz przeciez nerwice i tak w kolo. Dokladalam sobie do pieca.
Problem wiec byl prosty, ale za to bolesny do rozwiazania. To tez czynilo mnie gorsza jezeli idzie o psychologie, poniewaz widzialam innych tak samo czarno bialo jak i siebie. Teraz nawet do mordercy nie podchodze na takiej zasadzie.

Te dwa zdania to sedno wszystkiego, ten post powużej - też to wszystko rozumiem. No może oprócz tego, że czułam, ze mam złą strone, czy mogę coś zrobić czy jakoś superdziwacznie sie zachować - bo tak nie jest, czy kogoś skrzywdzić - takich myśli nie miałam.
Ale to coś właśnie jak puszczenie się gałęzi, myślę, ze wpadnę do oceanu. Możliwe, ze spadłabym, na piasek na plaży, albo na miękką łakę, ale tego tak nie widzę. Musi być jak mówisz ocean, puszczę się i zginę. Racjonalnie wiem, że to jest bezsensu takie myślenie. Ale gdzieś w środku mam obawe.
Jednye co mi przychodzi do głowy to puścić te wszystkie obawy, a jak sie będą pojawiać - pozwolić im wyjść to często działą, ale nie umiem jeszcze zrobić tak całkowicie. Na przykład Miałam kiedyś jechać pksem 50 km od domu. Oczywiście stresowałam się, że będzie mi niedobrze, na pewno zwymiotuję, albo zasłabnę, ludzie mnie wyśmieją, albo wezwią karetkę i narobię ambarasu , a może dostane też derealizacji i mrowienia twarzy do tego? No nic, jechać musiałam i w pewnym momencie powiedziałam sobie, trudno, no to zemdleję, obrzygam pół autobusu i odlecę w derealizację. I wiesz co, oczywiście w czasie drogi nie było mi kompletnie nic . Zero.  Kiedyś pojechałam do galerii na zakupy. No i w pewnym momencie czuję, ze łapie mnie znajoma kula w gardle i nie mogę oddychać. Jeszcze pare lat temu byłoby tak, ze szybko wróciłabym do domu, albo pojechała na pogotowie, krzycząc, ze umieram. Ale tym razem myślę: nieee, mam tu zamiar zrobić zakupy, są wyprzedaże, przez jakąś głupią kule a gardle nie zrezygnuję przecież z zakupów, za dużo fajnych rzeczy już widzę na wieszakach.  Nawet nie wiem kiedy mi to przeszło, obkupiłam się, namierzyłam, ubrań i wróciłam do domu. Dla mnie były to takie drobne puszczenia się z gałezi jak mówisz, ale właśnie do żadnego oceanu nie wpadałam.
Takie drobne rzeczy umiem już zrobić, co było kiedyś nie możliwe, ale nie wszystko i mam jeszcze parę takich, nad którymi nie mogę zapanować. Za słaba jestem aby się puscić - albo mi się tylko tak wydaje. Ja czasem nie wiem, gdzie kończe się ja a gdzie zaczyna nerwica.

Nerwicy, o ile wiem, nie mam, ale to, co napisała Winter, można odnieść i do zdrowych (albo zdrowszych ).
W tym całym pisaniu o samotności widzę wielki lęk przed "puszczeniem się", przed poddaniem się, nie tym rozumianym negatywnie, ale jako zaprzestanie walki i szarpaniny, jako danie sobie przyzwolenia na to, że jest jak jest.
Też mam wrażenie, że im jestem starsza, tym mi bliżej do siebie, tym mi ze sobą samą bardziej po drodze. Myślę, że to jest dojrzewanie. Do pełni człowieczeństwa.
Często spotykam się z pytaniem: "Jak chiałbyś umrzeć?" Dojrzała! Własnie dojrzała i pełna. Jasna i gotowa.

Bardzo mi sie podoba ta odpowiedz na to pytanie o smierc! Jasna i gotowa   Przypomnial mi sie tez taki cytat 'Chcialbym przybyc na swoja smierc spozniony, zakochany i troche pijany'. Sama to zawsze czytalam w sensie 'zakochany w zyciu'.
Nerwica to jest nie jest sam w sobie problem, to jest odpowiedz osoby na problem. W odpowiedzi na problem tworzy nerwice i pozniej sie tego trzyma. Jednak nerwica to jednoczesnie klucz do rozwiazania problemu bo nerwica wywoluje jakies lęki, a te z kolei mowia w czym jest problem.
Stad tez, ze to jakis mechanizm obronny to wiele osob ma na duzo mniejsza skale podobne odczucia i moze to dobrze zrozumiec.
Trzymanie sie czegos to akurat ludzie mistrzowsko robia, nie? Tutaj na forum czesto sa przyklady tego, szczegolnie w zwiazkach.

Tak też tak sądzę, że robię to małymi krokami, które sama widzę. Ale też wiem, że muszę umrzeć jak Potter, aby się tego całkim pozbyć, ja to rozumiem wszystko co piszesz. Zawsze to nazywałam: muszę glebnąć o ziemię, bez zabezpieczeń, linek, poduszek bez amortyzacji, wiem, ze wtedy jakby "zginę" ale nie zginę przecież, tak mi się tylko wydaje. Ale jeszcze się boję, moze to w koncu kiedyś przyjdzie jak mówisz. Pokręcone to wszystko, że też ja to musiałam "wylosować".

Wiesz co, wydaje mi się, że nerwica w żadnym typie nie jest dobra. Sama kiedyś miałam coś a la nerwicę natręctw. Miałam spory trądzik na twarzy i jak tylko byłam zdenerwowana to wręcz nałogowo męczyłam pryszcze na twarzy, co wyglądało potem tragicznie i bardzo długo musiałam leczyć. Czasem drapałam się po twarzy bezwiednie- myśląc o jakiejś stresującej sytuacji. Dopiero mi np. mama zwracała uwagę, że mam przestać
Tak więc wydaje mi się, ża każdy typ nerwicy jest zły

Ja mam delikatne oznaki dwubiegunówki: raz jestem szczęśliwa, wesoła, pozytywna, czuję że mogę wszystko, że mogę uratować świat, mam plany i ambicje, a za chwilę mam stany depresyjne, nie mam siły wstać z łóżka, myśleć o przyszłości, nie mam nawet siły na podstawowe czynności jak umycie zębów
Często też mam huśtawki emocji i potrafię wręcz wybuchnąć ze złości (głównie przy rodzinie, która mnie po prostu denerwuje)
Zamierzam to przepracować u psychologa, ale trochę wątpię, że to przyniesie jakieś efekty. Może co najwyżej zminimalizuje

Ja mimo wszystko współczuję każdemu, kto miał jakąkolwiek nerwicę, bo to już jest jakiś sygnał, że z naszą psychiką dzieje się coś niedobrego
Podziwiam ludzi, którym udało się z tego wyjść, wygrali tą ciężką walkę <3

Nerwica sama w sobie jest rozwiazaniem dlatego, ze wywoluje rozne objawy i te objawy na cos wskazuja.
Nerwica wywolywala rozne strachy we mnie, ze balam sie np wymiotowania lub pol przymknietych drzwi... Tak dalej. Wiec przygladajac sie temu, dlaczego akurat tego sie boje, a nie tamtego, zwyczajnie odkrylam powody mojej nerwicy. Nerwica zaczela sie w dziecinstwie, ale jej powody sa teraz tez bo nadal sie utrzymuje i temu trzeba sie przygladac.
Z ta nerwica to jest troche tak jak ze smokiem 'Smok dlugo nas chronil, ale teraz juz musimy sie przed nim bronic'
Jako dziecko, zeby przetrwac robisz cos co wywoluje nerwice i to jeden z glownych powodow dlaczego tak trudno sie wyleczyc. Jak mozna odkleic siebie od swego obroncy? Jak mozna zaprzestac metod prowadzenia zycia, kiedy to metody kontroluja nas, a nie my metody?
Ta nerwica jest tak stara, jest z Toba od tak dawna, ze Ty nawet nie wiesz jakie sa inne sposoby myslenia bo tak sie juz przyzwyczailas.
Jak ten dzieciak co to, po ukrywaniu sie w kanale, wyszedl na slonce i chcial wrocic spowrotem. Bo takie znal zycie, w ciemnosci, w ciszy i to mialo dla niego sens.
Nerwica czasami wywoluje bardzo kolorowe i realistyczne sny. U mnie wszystko bylo jasne przez sny, u Ciebie, nie wiem jak to jest?

Nawet z tych fragmentow, te sny maja dla mnie sens.
Czasami bywa tak, ze dzieci maja koszmary, ale w przypadku moim czy Twoim to jest jeszcze bardziej 'typowe'
Tez mialam koszmary, ale z kolei dwa takie co pamietam  i jeden co przez niego  co noc budzilam sie z krzykiem jako 5 latka.
W kolo to samo bylo. Jako dorosla tez mialas koszmary?

To tez jest bardzo symboliczny sen.
Nie mowie tutaj za duzo wiecej, dlatego, ze nie chce wskoczyc na interpretowanie snow Twoich bez podstaw.
Dla mnie to co mowisz ma sens, ale tak naprawde to trzeba znac jakiej symboliki ktos uzywa i tez zycie osoby, zeby cos wiecej powiedziec i nie byc w bledzie.
Nawet ludzie, ktorzy zajmowali sie tworzeniem tych teorii potrafili zle interpretowac sny. Szczegolnie Freud, ktory interpretowal kazdy sen Junga jako atak na siebie, ze niby Jung chce sie go pozbyc czy zabic. Projektowal wlasne poczucie zagrozenia od mlodszego kolegi na sny tamtego.
Ja z kolei nie jestem z Toba w takiej relacji bym miala projektowac cos z relacji na ten Twoj sen, ale z kolei moge projektowac wlasne sny.
Uwiezienie w jakims miejscu jest raczej uniwersalnym symbolem, gdzie czesc nas gdzies jest zatrzymana i uwieziona, ucisniona i to sie pokazuje w snach. Nerwica bierze sie z takiego zachowania, wiec to mialoby sens z Twoim zaburzeniem.
Wszystkie moje sny to cos co nazwalabym 'przyjemnym koszmarem' i wszystkie sa bardzo symboliczne.
Pamietam taki jeden sen, ktory byl dawno temu, ale jeden z tych snow zaczal moja droge ku leczeniu. To byl sen, ze uciekalam po pustych salach przed czyms strasznym i probowalam sie schowac za wieszakami z ubraniami bo nie wiedzialam gdzie mam juz isc i sama nie wiedzialam co sie stanie, ale wiedzialam, ze cos okropnego nadchodzi.
W tym momencie jak chowalam sie za tymi ubraniami drzwi sie otworzyly i do srodka weszlam ja z kijem. To przed tym tak uciekalam i przerazenie bylo wielkie jak zobaczylam sama siebie.
Po tym jak zaczelam grzebac w snach to zaczely sie tez dziac dziwne rzeczy z moimi snami i tez moj paraliz senny bardzo sie nasilil.
Paraliz senny wlasciwie byl jednym z najbardziej przydantych rzeczy, jezeli chodzi o moje wyleczenie.

Ja tez nie pamietam! Tak, znam to.
Pamietam jak wzielam lsd, wlasnie w celach popchniecia terapii do przodu i wtedy po raz pierwszy w zyciu czulam sie totalnie, totalnie 'carefree' i bylam totalnie obecna w momencie.
To bylo jak bomba atomowa w mojej glowie, zmienilo sie wszystko dla mnie bo mialam doswiadczenie czegos calkiem innego, moglam wyjsc i stanac obok siebie.
To mi duzo dalo, musze przyznac.

https://www.youtube.com/watch?v=nzwV9cW1aaI

Rossanko, znasz tą piosenkę?
Bardzo mi się kojarzy z tym, o czym opowiadasz.

Musze wam powiedziec, ze niektorzy sa wybitnie samotni. Kolega z tematu o niskim wzroscie mi wiadomosci z dwoch innych kont wyslal na priv, zebym sie tlumaczyla z tego co powiedzialam. Szkoda, ze nie na jakis inny temat, ciekawszy.

Coś nie działa.
Edit:
O działa!
Winter-Wiesz co brałam już dużo lekow, różne , one pomagają, ale objawy potem wracały, myślę, że to trzeba zwalczyć siłą umysłu, albo przywyknąć do nich. Różne ludzie mają choroby, mojej na pierwszy rzut oka nie widać. Musiałby ktoś że mną mieszkać 24/24, a że mieszkam sama, więc jest to niemal nie do ujawnienia dla innych osób. Gdzieś czytałam, że skłonności do tego mogą być genetyczne, jedna osoba z mojej rodziny też to miała przez większość życia . Szczęśliwie nikomu tego dalej nie przekaże, tzn tego genu, on umrze razem ze mną. Nie posiadanie dzieci ma więc tutaj swe plusy, nikogo nie skrzywdze.
Julkax-tak, lepiej być samą niż z kims na siłę albo z kims nieszczęśliwa. Portale są dosyć anonimowe dlatego oprócz garści fajnych osób przyciągają resztę odpadów społecznych. Dużo z resztą jest tam jedynie dla funu, to są portale dostępne dla wszystkich, dlatego jest jak jestm

Z mi (zauważyłam dość mocno) pomaga, jak się nie spinam. Jak sobie mówię:  o nie, nie możesz mieć ataku, bo stanie sie cos złego, albo ludzie się będą śmiać, albo nigdy nie znajdziesz faceta bo z takim czymś nigdy nikt cię nie zechce, albo dzieci, jakie dzieci, ty się nie nadajesz do dzieci z tą netrwicą (takie myśli miałam w przeszłości jako 20 latka i 30 latka) - więc jak sobie tak mówiłam, gdy czułam, ze mnie "bierze", oczywiście robiło się coraz gorzej i miałam ataki. Teraz jak czuję, ze mnie bierze, mówię sobie, że przecież tysiąc razy już to miałam i nic się nie stało, poza tym mówię sobie, okey, możesz mieć atak i te dolegliwości, to nic złego, a jak to jest poza domem to daje sobie pozwolenie, że ludzie się mogą ze mnie śmiać - cóż ja im poradzę.  Wtedy jakoś przechodzi, a przynajmniej nie rośnie w siłę.
Z resztą czy ją mam czy nie, tak naprawdę jakie ma to znaczenie? Może mam parę ograniczeń, ale kto jakiś nie ma np mam koleżankę, która panicznie boi  się robić prawo jazdy, boi się wsiąść za kółko. Żyje , ma się dobrze, mąż ja wozi, albo taksówka, albo rodzice, albo jedzie autobusem. Normalnie żyje, a to ograniczenie nie powoduje, ze jej jakośc życia jest kiepska.  Ja to mam i pewnie mieć będę. Krzywdy nikomu nie robię. Meża nie mam, dziei też nie, więc nikt nie  cierpi, jakby co. Z resztą jakie to ma znaczenie, spójrz co się dzieje na świecie obecnie, fakt, czy mam nerwicę,  ba nawet fakt czy istnieję  to nie ma tak naprawdę kompletnie żadnego znaczenia.

Winter, cudnie!
Cynie zawsze miała w ogrodzie moja mama. Oprócz tego obowiązkowo mieczyki i dalie, które u nas w domu nazywaliśmy georginiami.
Zawsze będą przypominać mi mamę, nawet gdy kiedyś jej zabraknie.
Bardzo lubię kwiaty w żywych kolorach, więc niezapominajki również.

Za naszym domem (mieszczącym trzy mieszkania) są ogródki działkowe dla mieszkańców, ale ponieważ mało kameralne, to poszłam w warzywa i z kwiatów tylko rządek pachnącej maciejki wysiałam. I do licha, nie czuję jej zapachu, bo w chorobie i powonienie mi "siadło"

A ja to chyba wszystko lubię Ale zdecydowanie ciągnie mnie w stronę tego, co kolorowe i pozytywne ; szarość to też kolor
Żyć lubię.

Wiesz, choroba jest skomplikowana, więc nie chcę zanudzać i przerażać. Nazywa się zespół Sjogrena i potrafi nieźle dać do wiwatu. Ze mną jeszcze nie jest najgorzej, ale ostatnio ból stawów i zmęczenie zatruwają mi życie. Czy węch wróci, nie mam pojęcia. Zupełnie go nie straciłam, ale w dużej mierze niestety. Dobrze, że przynajmniej pamiętam, wiem, jak pachnie siano czy maciejka i mogę sobie odtwarzać w wyobraźni.
Mam jeszcze inną chorobę, od urodzenia, ale o niej nie chcę pisać, bo jest bardzo rzadka i zbyt charakterystyczna, by zachować pewną anonimowość dzieląc się informacją na jej temat.

Tak się trafiło w pudełku czekoladek.

Sjogren zdecydowanie jest bardziej dokuczliwy.
Optymizm optymizmem, ale życie mnie nauczyło że trzeba być na wszystko przygotowanym, zarówno na pomyślne jak i niepomyślne zwroty akcji. Na zyski i straty.
Lubię czytać, a w Dezyderacie wyczytałam: "Rozwijaj siłę duchową by była ci wsparciem nagłym nieszczęściu". Mądre to i słuszne.

2 lata temu byłam świadkiem odchodzenia koleżanki z pracy. straszna choroba zabijała ją na raty, nieubłaganie i szybko. Dla mnie ta kobieta w swojej odwadze, z jaką patrzyła śmierci w oczy i z jaką przyjmowała chorobę, była wielka.

Pogoda super. A dziś męczy mnie nerwica. Bylo mi niedobrze, potem miałam kaszel( nie nie covid, to psychosomatyczny) na koniec miałam miękkie nogi. Standard. Za pół godziny idę na spacer, powinno mi przejść, ruch dobrze mi robi. Boże,  jęczę jak stara baba.  Znowu nakręciłam się tym, że nie będę miała rodziny, no i mam efekty. Chyba nie powinnam o tym pisać na forum, bo wtedy potem mi się pogarsza. Ech.

Tak tak, też miałam dretwienia rąk i twarzy. Pamiętam
Pierwszy atak, z dretwialo mi dokładnie pół twarzy, nos, język broda, jedna ręka. Myślałam,  że mam jakiś atak czy wylew, nie mogłam mowic,  rodzice zabrali mnie na pogotowie, ale tam jakoś od razu się poznali, ze to nerwica. Dostałam zastrzyk, polecenie aby iść do psychiatry i do domu. Oczywiście wszystko mi przeszło od razu. Aż do nastepnego razu. Chyba nawet byłam wtedy w Twoim wieku , miałam może 27-28 lat. Kurcze, Winter, ale Ci zazdroszczę,  w Twoim wieku, to ja nawet nie wiedziałam skad biorą się te objawy,  że to psychiką płata takie figle, byłam świecie przekonana,  że jestem na coś chora, a lęki  strasznie mnie blokowały. Oczywiście poszłam wtedy do psycholog,  jakas młoda koza to była,  ciągle siedziała z nosem w telefonie, albo robiła mi testy. Na jakąś konkretniejsza terapie trafiłam dopiero z 5 lat później,  a tak naprawdę ruszyło po tym jak rozeszła się z ex i trafiłam na kolejną terapie,  po drodze miałam jeszcze inne zawirowania życiowe.  Trochę mi to pomogło,  ale jak widać nie całkiem,  bo nadal to mam w jakimś natężeniu. Myślę,  że w przeszłości w jakimś stopniu nerwica rzutowala te na moje relacje, bałam się pokazać jaka jestem naprawdę,  udawałam, a o nerwicy nic nie mówiłam,  bo bałam się,  że facet mnie odrzuci. W efekcie tak się działo,  oni wybierali inne dziewczyny. Tzn ci wolni, bo jednak większość okazywala się być zawsze zajęta, o czym nie wiedziałam.  Fajnie masz Winter, przed 30, z pokonaną nerwica, oraz z mezem,  który to akceptowal.
Tylko dziwi mnie, mimo tej całej wiedzy jaka jest w internecie,  że ludzie czasem myślą,  że nerwicowiec  to rzuca talerzami, robi jazdy, szntarzuje i ogólnie siedzi w domu, trzeba go utrzymywać,  prowadzić za rękę i traktować jak jajko. Nigdy taka nie byłam,  dziwi mnie to podejście.  A może to jest jedynie kwestia odpowiedniego dobrania odpowiednich osób wokół siebie.

Rossanko, sprawdzałaś sobie kiedyś poziom wit. D?

Polecam sprawdzić, tak z ciekawości
Miałam kiedyś podobne objawy, te drętwienia, miękkie kolana, niemal codziennie w nocy przyspieszony puls, wrażenie, że umieram (nawet najgorszemu wrogowi tego nie życzę...). Trwało to długo (dla mnie za długo, choć niby tylko kilka miesięcy), lekarze rozkładali ręce, nawet rezonans mi robili i nic nie wychodziło, a mi ciągle było źle, więc w końcu przy tych lekarzach zaczęłam się czuć jak hipochondryczka jakaś, która wymyśla nie wiadomo co
Najśmieszniejsze jest to, że sama sobie oprócz zleconych badań prywatnie oznaczyłam wit. D i ten bardzo zaniżony wynik pokazywałam lekarzom razem z innymi wynikami, a żaden nie zwrócił na to uwagi.
Czyli podsumowując - z badań wszystko wychodziło ok (oprócz wit. D, którą nikt się nie zainteresował), lekarze twierdzili, że nic mi nie jest (w domyśle - sama sobie coś wymyślam), tylko jeden kardiolog stwierdził, że mam nerwicę, ale tylko to stwierdził jako informację dla mnie (w domyśle - jesteś znerwicowana i sobie te objawy wymyślasz). W końcu już się zaczęłam wstydzić chodzić do tych lekarzy i mówić o swoich dolegliwościach, bo dla nich się liczyło to, że z badań nic nie wynika, a nie to, że ja już płaczę z tej bezradności z moimi dolegliwościami
Co mogłam zrobić? Wziąć sprawy w swoje ręce, zaczęłam zażywać tą wit. D i po jakimś czasie objawy ustały. Minęło już kilka lat i to nie wraca. Choć tej witaminy regularnie nie zażywam już, tylko co jakiś czas, ale też co jakiś czas kontroluję, czy nie jest tak tragicznie niska, jak kiedyś... No i za wysoka też nie może być, ale to już by trzeba było mocno przeholować.

Może to zbieg okoliczności i coś innego pomogło lub samo mi minęło, a może to wit. D mi pomogła. Tego nie wiem i pewnie już się nie dowiem. Ale sprawdzić można Coś mi się kojarzy, że jak wtedy szukałam informacji w necie na ten temat, to gdzieś tam w czeluściach również znalazłam info, że komuś wit. D pomogła, czyli też miał duży niedobór. Aż jestem ciekawa, jaki jest jej poziom u Ciebie

Edit:
Pamiętam taką sytuację, że pobiegłam do lekarza i powiedziałam mu spanikowana, że coś mi się dzieje. On kazał pielęgniarce dać mi hydroksyzynę.
Potem, jak nieraz w nocy się budziłam z takim odczuciem, że umieram i miałam ochotę dzwonić na pogotowie, to się powstrzymywałam, no bo co powiem? Że coś mi się dzieje? Tylko mnie wyśmieją.
Więc ze łzami w oczach zaciskałam zęby i mówiłam sobie, że to zaraz minie. Już tak było przecież i mijało, więc nic złego się nie dzieje, tylko to chwilowe "coś" i zaraz minie......

Wiesz co, tak ostatnio myślałam, doszłam do wniosku, że ja chyba nie chce być w związku. Samej mi lepiej. Nikt niczego ode mnie nie wymaga , nie muszę robić tego co on chce i mogę być całkiem sobą. Poza tym nie znioslabym myśli, że jestem ciężarem i ktoś się że mną męczy i kogoś hamuje w życiu. Myślę że byłoby to nie w porządku. Tzn za duża odpowiedzialność dla partnera.
Jak jest tak jak jest to jest dobrze, krzywdy nikomu nie robię, ani mężowi, ani dzieciom bo tej rodziny nigdy nie będzie. Żyje sobie sama i nikomu nie przeszkadzam. W sumie nie mam co narzekać.

W takim razie dlaczego ten temat ma ponad 70 stron? Sama się oszukujesz?

Każdy widzi takie odbicie w lustrze, jakie chce widzieć.

Winter, dziękuję za pamięć.
U mnie w porządku. Dolegliwości się uspokoiły. Zwróciłam większą uwagę na swoje potrzeby, trochę poodpoczywałam, poleżałam i o dziwo, pomogło. Nawet roweremz z synem trochę udało się pojeździć.

Ja w sprawie związków czuję fajny spokój. Będzie, to super, nie będzie - to też dobrze, bo mam wiele źródeł dobrego samopoczucia i radości. Zwłaszcza gdy zdrowie w miarę przyzwoite.

"Take a good look in your heart, tell me what do you see
It's black and it's dark, now is that how you want it to be?
It's up to you, what you do will decide your own fate
Make your choice now for tomorrow may be far too late"

Bys wiedziala jaka to jest robota pisac po Polsku!
Musze tlumaczyc to co mowie bardzo czesto jak z wami rozmawiam, a tlumaczenie nie jest takie proste wcale bo pewne rzeczy calkiem inne maja znaczenie i inaczej brzmia po Polsku nawet jezeli slowa sa te same.