pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

I zbyt oczywistą, przynajmniej na początku znajomości, kiedy to wręcz niezręcznie jest wykładać bez ogródek kawę na ławę

Wiem, że chodzi o sposób komunikacji. Prosta mowa kojarzy mi się z hasłem "Hej mała, podobasz mi się". Zdecydowanie wolę coś bardziej wyszukanego, mniej oczywistego i bezpośredniego.

Nie chodzi mi o sens życia w posiadaniu dzieci, bo one sensu nie daja,
Nie chodzi mi też o wolontariat,  prace z innymi dziećmi,  bo to Twoje dzieci nigdy nie będą.  Praca w przedszkolu to tylko praca, to są dzieci tych kobiet, które mają mezow (albo i nie), oni wszyscy są dla siebie rodziną.
Chodzi mi o taką samotność,  gdy człowiek oczywiście ma znajomych w pracy,  sasiadow, koleżanki,  ale tak w prywatnym życiu np jest sam. Czy da si e wogole to zmienić? Tzn ten lęk,  że tak już będzie zawsze? A jak zdrowie pozwoli, to dożywocie późnej starości,  gdy wyląduje się w domu opieki?  Chociaż z drugiej strony tak zaawansowana starość jest jeszcze tak odległa,  że nie powinnam o niej myśleć,

Boże jak się to czyta to można popaść w depresję. Nie, ja nie mam takich obaw. Oczywiście nie planuję zostać sam do końca życia. Możliwości zawsze i w każdym wieku jest dużo. Potrzeba tylko trochę odwagi i pozytywnego myślenia.

Przypomina mi się wypowiedź osoby "słaba kobieta" w wątku "psychologia->zacznij kochac siebie", ale nie chcę go cytować bo mi nie wypada.

Faktycznie, ogromnie dołujące jest to w jaki sposób rossanka o tej samotności napisała. Nie mam takich obaw, ponieważ mam świadomość, że w życiu tak naprawdę można liczyć wyłącznie na samego siebie. Moje szczęście w życiu zależy ode mnie samej. Nie opieram tej szczęśliwości w całości na nikim innym. Dlatego nie liczę na rodziców, na rodzeństwo, na partnerów, na przyjaciół ani znajomych, bo każda z tych osób może odejść lub odwrócić się ode mnie.  Oczywiście nie zakładam z góry wersji fatalistycznych, nie unikam nawiązywania bliskich relacji z założeniem lub podejrzeniami o rychłą i nieuchronną zdradę. Jedynie nie buduję swojego szczęścia wyłącznie w relacji do innych osób. Relacje z innym ludźmi - była już o tym mowa - są jedną wielką zmienną. Nic nie jest dane raz na zawsze. Mam świadomość tej zmiennej.

Też mi się wydaje, że rossanka potrzebuje w życiu kogoś na kim mogłaby się oprzeć. Rodzi to jednak dla niej i dla tej osoby bardzo duże niebezpieczeństwo, biorąc pod uwagę jak rossanka tego pragnie. Dla niej niebezpieczeństwo jest takie, że uzależni się od kogoś, a dla kogoś, że stanie się w relacji do tej osoby toksyczna i zaborcza.

A ja, Me, wiem, że pierwszą swoją opiekunką, owszem, jestem ja sama, ale wiem też, przekonałam się nieraz i nie dwa, że świat jest pełen niespodziewanych zwrotów akcji, również tych pomyślnych, zaskakujących aktów dobroci innych ludzi itp.
Jeśli będę dla innych człowiekiem, to wróci. Zawsze wraca, nierzadko w bardzo zaskakujący sposób.
Chyba jeszcze nie zdarzyło mi się zostać z jakimś problemem sama jak palec. Nie prosiłam, a dostawałam wsparcie.

Często myślę, że otrzymuję niepomiernie więcej, niż daję i może pora wreszcie zacząć spłacać dług. Trochę próbuję...
Niedawna samobójcza śmierć koleżanki uprzytomniła mi, że za mało, stanowczo za mało wychodzę do innych. Zdarza mi się myśleć o telefonie do dawno niewidzianej znajomej, ale hamuje mnie trema, jakaś bariera, pośpiech i oczekiwanie na bardziej sprzyjającą rozmowie chwilę. I myślę sobie: "Aaaa...! Jutro!" i z tego jutra robi się rok. Tak było z tą moją koleżanką. A mogłam coś zrobić, mogłam porozmawiać, mogłam niewiele i wiele, pamiętam, że mnie słuchała i doceniała, miewałam na nią wpływ.
A my tu biadolimy nad swoim marnym losem, myślimy tylko o sobie. Cholera!!!
Furda facet, jak ma być, to będzie, a jak nie, to - patrz wyżej ; tylu ludzi do zauważenia, do kochania...
Sorry za emocjonalny ton.

Jak to zrobić? Bywa, że mam lepsze momenty, ale Te myśli zawsze w którymś momencie wracają. Staram się wtedy czymś zając, uciekam w aktywności - to działa tylko na pewien czas.

No oczywiście, że nie masz takich obaw, jesteś mężczyzną, możesz mieć jeszcze w przyszłości własną rodzinę. Ja raczj nie. Mam moze 1procent szansy, to tyle co nic.

I tak powinno być, ja staram się w pierwszej kolejności myśleć o sobie. Jak sama o sobie nie pomyślę, to kto pomyśli? Użytkownik z forum? Sąsiad? Kuzynka? Koleżanka? - Ależ oni wszyscy mają swoje życie. Takie myślenie, że inni mają gorzej - no mają, zawsze ktoś będzie miał gorzej. Kiedyś miałam właśnie takie podejście do życia: co tam moje problemy, Kowalska  ma gorzej, bo mąż jej ciężko zachorował, Iksiński ma gorzej, bo jego syn wpadł w podejrzane towarzystwo i tak dalej. Doszło do tego, ze zepchnęłam swoje potrzeby na dalszy plan, bo zawsze ktoś był wazniejsz i miał gorzej. Swoje problemy też bagateliziwałam w myśl: ciesz się z tego co masz, inni mają gorzej.  No więc było tak, że problemy rossanki byłyu nieważne, niewarte uwagi, starałam się o nich nie myśleć, no bo inni mają gorzej i tak się to skumulowało, że w pewnym momencie nie dałam już rady. A całkiem młoda babka jeszcze byłam.

Tak, tu daje upust "demonom"
Na ogół przedstawiam się jako miło, poukładana, zadowolona i zaradna kobieta. Wybredna i wiedząca czego chce.

Też tak uważam, szczęscia nie da inna osoba.

Stop!
Nie , rossanka nie chce się na nikim uwiesić i obciazyć swoimi problemami. Tak myślałam , ale to było 20 lat temu
NIe, nie szukam faceta by rozwiązywał moje problemy, aby wypełniał mi świat, aby był dla mnie całkowitym oparciem i odczarował wszystko.
Dziwne nie?
Jestem inteligentna i mądra i nie zrobiłabym tego drugiej osobie, przecież jestem świadoma, na czym to polega.
Po prostu chciałabym z kimś dzielić życie, a nie sama.
Byłam w życiu już sama, potem w związku i potem znów sama. Związek nie skończył się szczęsliwie, ale wiem już, że to był mój stan naturalny, w którym czułam się jak właściwy człowiek na właściwym miejscu, a nie w długiej samotności.
Z resztą zabawne, czy ja kogoś samotnego, kto chce być sam namawiam, żeby koniecznie sobie kogoś znalazl? No nie namawiam.
Albo wezmy hipotetyczną sytuację, za miesiąc piszę na forum: spotkałam świetnego mężczyznę, dobrze mi z nim, swobodnie się z nim czuję, mamy taki sam pogląd na życie, jest uczucie z wzajemnościa, poza tym bardzo podoba mi się fizycznie i na odwrót, ogólnie dobrze mi z nim -  jaki byłby odzew: czy gratulacje, oby Wam się wiodło, czy rossanka, rzuć go, drugi człowiek nie jest, aby się na nim uwieszać i stworzyć toksyczny związek, on ci szczęścia nie da, bo to masz dać sobie sama.

Już tu gdzieś pisałam, ale nie wiem, skąd przekonanie, że szukam faceta aby mnie uszczęśliwił i rozwiązywał moje problemy. Już jestem duża i to robię od dawna sama, a mimo tp chciałabym jeszcze kogoś poznać.

P.S. Jak spotkasz swoją miłość, to Was oboje wyściskam, życząc wszystkiego najlepszego

Ross, jak Cię zaraz palnę w ucho...

Spotkasz albo nie spotkasz. Nie zawracaj sobie tym głowy za mocno (bo tak w ogóle to się pewnie nie da). Żyj. Bierz, co Ci życie daje i nie myśl za dużo, czego nie daje.

Nie wiem jak to zrobić.  Dawno nie byłam w takim dole  (jeśli chodzi o relacje damsko mekie). Nie mam kompletnie nadziei, nie widze zadnego jaśniejszego punktu w tym temacie
Samej sobie mi się to nie podoba.
Muszę coś wymyślić,  bo się zamęczę
Tylko,  ze nic nie działa. Działa chwilowo.

W sumie jestem ciekawa, czy wśród osób, które są same, ale chciałyby być w związku, są takie autentycznie i szczerze szczęśliwe. Ja tak o sobie nie mogę powiedzieć. Mimo iż mam w życiu mnóstwo szczęśliwych chwil, staram się to życie doceniać, cieszyć nim na różne możliwe sposoby, to gdzieś tam w środku tli się czasem mniejsza, a czasem większa myśl, że szkoda, że nie mogę tych chwil i tych radości dzielić z ukochanym... I tak, zaraz się przywołuję do porządku, żeby nie popaść w jakieś większe przygnębienie, bo przecież nie mam żadnego wpływu na to, że jest jak jest, ale to takie trochę rozumowe oszukiwanie samej siebie.

Można czytać i pisać całe eseje o tym, że da się być szczęśliwym samemu, udowadniać to rozumowo na wszelkie możliwe sposoby. Ale siebie samego się nie oszuka. A cudze nieszczęścia nigdy nie były dla mnie pocieszeniem. Zresztą wydaje mi się, że bagatelizowanie czyichś smutków stwierdzeniem, że inni mają gorzej, nie jest dobre. To takie jakby ignorowanie emocji danej osoby. Czy komuś, kto jest nieuleczalnie chory powie się, żeby nie przesadzał, bo inni tracą rodziny w katastrofach? Albo na odwrót? Nie... Niby takie mówienie ma na celu pocieszenie danej osoby, ale moim zdaniem to nie jest dobra metoda.

Nie wiem, Rossanko, jak sprawić, by emocjonalnie czuć się szerze szczęśliwą. Może taki stan w pewnym momencie sam przychodzi?
Myślę, że na pewno warto bardziej skupiać uwagę na tym, co dobre w naszym życiu i daje uśmiech, niż na tych chwilach przygnębienia. A tym smutnym chwilom załamki, które się pojawiają, pozwalać swobodnie odpłynąć - czyli ani nie walczyć z nimi na siłę, ani nie trzymać się ich kurczowo.

To mnie martwi, ta nieprzewidywalność. Teraz narzekam, że jestem sama, a mogę przecież ciężko zachorować, mogę nawet umrzeć. Niczego się nie przewidzi. Przeraza mnie to, a zwłaszcza fakt, ze nie mam na to wpływu.

Też się zastanawiam, czy to możliwe. Wiem, że mozna być szczęśliwym samemu jakiś czas, ale tak ciągle? Nie znam takich osób. Chyba, że są to osoby zranione, po nieszczęśliwych zwiąkach, gdzie była przemoc, może zdrady, może poniżanie - wtedy taka osoba chce być sama, ale nie dlatego, ze jej dobrze samej tylko jej lepiej samej w porównaniu do czasu, gdzie była w beznadziejnym związku, a wtedy samotność to wybawienie. Inna kategoria to wdowcy - po śmierci ukochanego partnera ktoś może chcieć być sam, bo nie wyobraża sobie kogo innego u swego boku. Innych opcji nie ma, jest malutki ułamek tzw samotników z krwi i kości, co to nie potrzebują partnera, partnerki. A i wtedy bywa, że nagle pojawia się KTOŚ i okazuje się, ze ten samotnik chętnie porzuca swój samotny stan.

Umajona - pojęcia nie mam. Bywały momenty, że było mi już bardzodobrze samej (jeśłi chodzi o wymiar związkowy), ale po paru miesiącach się to zmieniało.
Pod innymi względami jestem szczęśliwa, ale nie pod względem związkowym. Nie uważam też tego za coś złego.
Jeśli mam być szczera, to nie przekonują mnie słowa:polub samotność, zaakceptuj ją bo samotnym też można być szczęśliwym (tylko co innego roczna samotność a coinnego wieloletnia) i to od osób, które od lat same są w związkach (ciekawe dlaczego więc w te związki weszły), albo od osób samotnyh obecnie, ale po rozwodach, ciężkich małżeństwach z przemocą w tle - dla których rozwód był wybawieniem z beznadziejnego związku.

Tak robię.

Takiego kogoś szukam, bo nie chcę kłamać, ale dziecka (prawdopodobnie) już mu nie "Dam", żeby później nie było pretensji.
Ale jakbym spotkała faceta, który też nie może mieć dzieci (może z powodu choroby), to przecież nie zostawiłabym go tylko z tego powodu, jeśli czułabym, że to TEn.

Zupelnie powaznie biore pod uwage zamieszkanie na starosc z przyjacielem jesli nadal bede samotny. Teraz jeszcze na pewno nie bo kręcą sie po domu dzieci , wypatruje sie jeszcze partnerki i co ludzie powiedza ale tak za 15 -20 lat...  . Znam takie przypadki choc tylko kobiet poki co.

W którym momencie napisałam,  że widzę Same nieszczęścia i tragedie i skąd wiesz, że nie mam radości z życia.  Przecież mnie nie znasz.? A może piszę na tym wątku gdy mam totalnego doła? Bo ten wątek to dla mnie taki wentyl bezpieczeństwa,  gdzie mogę dać upust  emocjom.

Nie należy się poddawać,
Samotność jest okresem przejściowym jednak pozostająca dłużej kształtuje rzeczywistość Dlatego Szukaj znajomości bo każda miesi z sobą inne doznania które nas wzmacniają

W tym:

Czemu właśnie jako przykłady nieprzewidywalności dałaś akurat same tragiczne wydarzenia w życiu, mało tego, jedno z nich akurat jest przewidywalne? Czyli jesteś sama, a jako przejaw nieprzewidywalności, że może być jeszcze gorzej. Będąc w związku również możesz ciężko zachorować a także umrzeć (eh...).

Dziękuję.
Jeśli masz na myśli życie związkowe,  to nuda  i nie ma o czym pisać,  bo nic się nie dzieje. A jak się dzieje to bez happy endu.
Na innych obszarach dzieje się duzo, ale nie o tym wątek.  Piszę w obecnym  tylko o jedanym,  więc mogę się wydawać monotematyczna.

W takim razie jesteś szczęściarą.  Ja mam te myśli od dziecka. Jakoś nie wiem, jak to jest ich nie mieć.

Byłam u profesjonalisty.
Nic takiego nie mówiłam,  dyskusja zeszła na tematy śmierci po prostu.

No i z tą nieprzewidywalnością wyszedl temat nieprzyjemnych zdarzeń,  których nie przewidzisz. Nie było to związane ze związkiem.
Co do zwiazku, to się zgadzam, tu się nie przewidzi. Równie dobrze już za 8 tygodni można by  już  związku,  albo nadal samemu. Uważam jednak,  że jest to możliwe,  ale dla innych. Nie dla mnie. Zastanawiałam się,  dlaczego właśnie nie dla mnie? Tu wydaje mi się,  że ma wpływ przeszłość,  z wyjątkiem jednego związku,  nigdy nie udała mi się relacja z wzajemnością,  a i w związku się nameczyłam,  aby on trwał,  bo skończyłoby się o wiele wcześniej.
Znam tylko, z doświadczenia,  dwa modele: pierwszy, gdy ja kogoś darze uczuciem,  a ktoś mnie olewa, a drugi, gdy ktoś mnie darzy uczuciem, ja go nie.

Dziewczyny, ale naiwnością jest oczekiwać, że przejdzie się przez życie bez bólu i smutku.
Przeżywam różne emocje, ale gdybym miała ocenić całokształt swojego życia, podsumować - nie jest źle.
Pomysły z zeszytami wdzięczności wydają się banalne i naiwne, ale gdyby tak spisać wszystkie powody do uśmiechu każdego dnia - zdziwł(a) by się niejeden(-na), ile tego jest.
Wierzę, że sztuką szczęśliwego życia jest właśnie umieć to zauważyć.
Partnera, związek i wszystko inne ma się albo nie ma i tyle.
Joanna Sałyga, która zmarła na raka, zawsze odwracała pytanie "dlaczego ja?" i przekornie pisała na swoim blogu: "A dlaczego nie ja?".

Już pisałam, że po swojemu wierzę w siłę wyższą i uważam nasze pragnienie kontroli nad wszystkim za brak pokory.
Będzie, co ma być. Pewnie, że się czasem boję, ale nie mam nic do gadania, więc nie ma sensu za dużo myśleć. Właśnie w tym tygodniu zmarła dzieczyna młodsza ode mnie, chora na to samo, co ja - tyle że ona chorobę przechodziła bardzo ciężko. Miałam okazję osobiście ją kiedyś poznać.
Rozmawiałam o tym z przyjaciółką, z którą widuję się teraz bardzo rzadko. Sama jest po poważnych kłopotach ze zdrowiem. Napisała mi: "Piegowata, trzeba być zawsze gotowym".

A z tym "komunalnym" mieszkaniem, przypomina mi się któryś tom "Ani z Zielonego Wzgórza". Tam też pani Linde po śmierci męża (i pozostaniu bez środków do życia bodajże) przeprowadza się do Maryli Cuthbert. Dla wyeliminowania ewentualnych konfliktów panie postanawiają tylko oddzielnie gotować
Da się? Da! Jest wiele niestandardowych rozwiązań.

Piotrze, a ja znam jeden męski przypadek. Były alkoholik, który przez nałóg po prostu zniszczył swoje rodzinne życie, jednak zawalczył o siebie. Pracuje, pasjonuje się wędkarstwem, a żeby łatwiej podołać kosztom życia, wynajmuje mieszkanie z jakimś innym facetem. Chyba całkiem dobrze to funkcjonuje.

Jeżeli celem jest związek jako związek, to nie uda się. Jeżeli celem będzie człowiek, z którym w konsekwencji może być związek, to uda się. Trzeba szukać człowieka, a nie związku.

Czemu szaleństwo?
Jaki procent ludzi jest autentycznie wart zachwytu? Jaka jest szansa, że oni również uznają ciebie za wartego zachwytu? Jaka jest szansa, że gdy się już nawet wzajemnie sobą zachwycicie, nic nie stanie na waszej drodze?
Kiedy próbuję sobie to wszystko oszacować, wychodzi mi, że znalezieniu szczęścia w miłości przeczy matematyka. Kiedy konfrontuję moje szacowania ze swoim życiem, wychodzi mi że matematyka wciąż ma rację, co pokazują nie lata, a właśnie dziesięciolecia mojej samotności. Ale kiedy widzę pary, to są dla mnie jakieś anomalie - coś co w zasadzie nie miało prawa zajść, a zachodzi masowo. Mam wrażenie, że niemal cały świat podstawia fałszywe wartości do tego równania.

Diogenes z Synopy - taki grecki filozof - miał przechadzać się w dzień po rynku zapaloną latarnią. Zapytany, dlaczego to robi, odpowiedział, że: szukam człowieka.
I właśnie nie mógł znaleźć

Tycho, ale to, że dostrzegasz pary wcale nie przeczy Twoim szacunkom. Bo teraz gdybyśmy się zagłębili w jakość tych relacji, to nagle mogłoby się okazać, że wcale tam zachwytu nie było, tylko związali się ze sobą z braku laku, z samotności albo ze względu na ciśnienie kobiety na dziecko. A ile jest takich par, które trwają ze sobą, bo kredyt, bo dzieci, bo kobieta obawia się, że sobie finansowo nie poradzi lub zwyczajnie boi się odejść od męża tyrana albo "gdzie ja tera innego chłopa znajdę"? Ileż ja znam par, które na zewnątrz wyglądają niemal idealnie, a w środku je robak toczy!

Nie mogłam się oprzeć

No i, Rossanko, może dlatego jesteś sama? Kto ma oczekiwania większe niż związek dla związku, ten byle czego nie weźmie. Tylko Tobie trudno się z tym pogodzić. Ja to sobie już - mam nadzieję - przepracowałam.
Tak, mam pewne oczekiwania, z pewnych historii bez żalu rezygnuję i sobie mówię, że albo spotkam "tego" człowieka albo będę sama i nie umrę z tego powodu. A moim wyborem jest mimo wszystko żyć szczęśliwie.
Mam też dużo oporów przed ewidentnym poszukiwaniem. Kojarzy mi się to z wybieraniem ziemniaków na bazarze, tak jakoś... przedmiotowo. Wolę poznawać, co na czacie na przykład spotykało się z totalnym niezrozumieniem. Panowie pytali na dzień dobry, kogo szukam, co mnie bardzo drażniło. Odpowiadałam, że nie szukam, a oni odczytywali to jako sygnał, że zupełnie nie jestem zainteresowana. Nie chciało mi się wyjaśniać.
Ze dwa razy spróbowałam przełamać swoje schematy i nie bawiąc się w ceregiele umówiłam się na spotkanie. Kiepski pomysł.

Oczywiście zgadzam się i chyba wszyscy się z tym zgadzamy. Jest tyle ogłoszeń w necie że taki związek z łapanki nie powinien stanowić problemu dla nikogo. Jednak istnieje bardzo duże ryzyko że będzie o wiele gorzej niż jakby było się samemu. Bez dobrego poznania drugiej osoby, spędzenia dłuższego czasu razem, nawet na jakiejś wycieczce, kółku zainteresowań, itp. nie ma szans na udany związek. Dlaczego większośc związków powstaje na studiach? Bo ci ludzie mają ze sobą kontakt przez dłuższy okres czasu, mogą się dobrze poznać, razem przeżywać stres (egzaminy), smutki i radości.

To jest bardzo dobre podejście. Sam mam takie.

No ale kto wejdzie w bliższą relację z osobą, z którą źle się czuje?

Kupa ludzi wchodzi ignorując sygnały ostrzegawcze.
Rossanko, moim zdaniem wszystko z Tobą w porządku, tylko po prostu nie możesz się pogodzić, że jest jak jest.

Moim zdaniem właśnie to pogodzenie się jest do przepracowania, ale ludzie boją się pogodzić, bo kojarzy im się to z poddaniem się i klęską.

P.S. A przecież jeśli spotkam kogoś, kto mnie zachwyci (i kto się mną zachwyci), nie powiem mu "spadaj!".

Hej kobitki, chciałm sie podzielić z wami moimi przemyśleniami. Mam juz 52 lata.. Wiecie, zmarszczki na czole, tu cos opada tam dobrze nie przylega ;D ha ha. Testowałam mnóstwo kremów i chodziłam na przeeeróżne zabiegi. Kremy wiadomo nie od dziś - tylko nawilżają bo mają za duże cząsteczki żeby przedostały się do naszej skóry, oczywiscie i tak na codzien je stosuje. Chodzenie co miesiąc do kosmetyczki etc. to duzo czasu mi zabierało i wiadomo pieniążków. Moja przyjaciółka też w moim wieku, ale ona buszuje ciągle po intenecie i jakieś nowinki sprawdza. 4 miesiące temu zamówiła sobie urządzenie do lifitngu twarzy, powiedziałam ze ja w takie urządząnka nie wierze, bo coś musi boleć zeby działało ;D. Ona jednak stosowała codzinnie około 10 min to urządzenie. Po miesiącu, ja byłam w szoku, nie wierzyłam, że takie efekty przyniosło jej tylko ten masaż ultradźwiękami... sama sobie zaraz kupiłam i teraz mija 5 tydzien z tym urządzeniem. Zmarszcz bardzo wyraźnie się "ukryły" he he. Worki pod oczami jakby wyparowały, skóra zliftingowała.. Ja wierze też w kanały energii... do tego też stosowałam to urządzenie i dało mi to co chciałam osiągnąć nie jest to lokowanie produktu hi hi, chciałm tylko się z tym z Wami kochane podzielić, że warto, mi bardzo pomogło, pięknego dnia buziaki. spamshop urządzenie spam