pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Hmmm... obserwuję dwa związki, a raczej koniec dwóch związków, które wydawały się takie udane, szczęśliwe. Cieszyłam się, że koleżanki wreszcie trafiły w dziesiątkę. Tymczasem jednej sypnął się związek po sześciu latach, drugiej po dwóch. W obu przypadkach panowie wystraszyli się poważniejszych deklaracji, a dziewczynom na tym zależało.
Można by pozazdrościć, że mimo wszystko coś przeżyły, ale teraz niewątpliwie cierpią.

Nie, nie chcę ani sobie, ani nikomu obrzydzać związków, ale odrobina stoicyzmu i filozoficznego dystansu czasem się przydaje. Pewna starsza znajoma mawiała mi: "Nie ciesz się, gdy ci dobrze, i nie płacz, gdy Ci źle" - jasne, że nie dosłownie.
Może jakaś bozia wie, czemu i po co jesteśmy same. Wierzę w sens, który nie zawsze znamy.

Peter, wybór należy do nas
To nie tak, ze przestaniesz myśleć i cierpieć, ale to nie będzie tak dojmujące. Przyjdzie, przejdzie...
A co mi szkodzi akceptować samotność, ale jednak poszukać trochę - bez tej spiny i dołowania się, gdy nie wyjdzie.

Mnie się akurat "na dzień dzisiejszy" nie chce szukać, ale nie jest powiedziane, że to się nigdy nie zmieni.

P.S. Dziś sprawdziłam swoje gg, bo dawno nie zaglądałam. Miałam wiadomość od faceta pracującego w moim mieście. Nie był zbyt ciekawym rozmówcą, ale postanowiłam nie być wredna jak pokrzywa (a bywam, bywam!) i poczekać, co z tego wyniknie. Zadałam jednak wreszcie pytanie, czy w miejscu zamieszkania nie czeka jakaś miła żonka, że pan sobie szuka "bratniej duszy" w obcym mieście.
Odpowiedź: "Może, no i co z tego?"
Eeeeech...
Śmiechu warte, co też niniejszym czynię

Ej, niekoniecznie.
Popatrz na Nicka Vujicića chociażby. Przekuł swoje nieszczęście w sukces. To jest ten sens.
Nasze sensy może nie są tak spektakularne, ale są.
Już dawno wyrosłam w wiary, że mogę wszystko. Guzik prawda, przyszła choroba i muszę się zgodzić z pewnymi ograniczeniami. Ale w ramach ograniczeń mogę sporo.
A ilu znam ludzi, którzy mogą, a nie korzystają z możliwości, choć nawet chcieliby.

Był taki, może trochę naiwny serial dla dzieci: "Domek na prerii". W którymś odcinku dziewczyna traci wzrok, wali jej się świat, a załamanemu ojcu pastor z parafii mówi, że Bóg pewnie ma dla córki specjalne zadanie. Dziewczyna zostaje nauczycielką w szkole dla niewidomych. Choć to tylko kino familijne, warto się nad tym zastanowić.

Moja choroba też mnie czegoś uczy i może to jej cel?
Nie interpretujmy tego tak zupełnie dosłownie i naiwnie, że gdzieś tam coś kombinuje jakiś starzec z brodą (choć jeśli ktoś chce, to może )
Wiara to taka wielka darmowa psychoterapia, wymyślona wieki temu, zanim jeszcze nastał Freud, Eichelberger czy Katarzyna Miller (moja ulubiona).

Ludzie zawsze próbowali się pocieszać gdy nie było nadziei i wszystko się waliło. Jednak może też chodzić o to że "Bozia" ustrzegła Cię przed jakimś psychopatą czy innym ciemnym typem nie stawiając go na Twojej drodze życia

No wiesz, życie się jeszcze nie kończy. Może te dobre rzeczy jeszcze Cię spotkają szybciej niż myślisz. A może nie Tego nikt nie wie.

Ja nic nie zakładam.
W moim życiu były wartościowe relacje, związki. A takie przyjacielskie nadal są.
Ja tylko się buntuję przeciw pewnemu schematowi wyjaśniania tego, że teraz czegoś nie ma (czy - że być może nie ma być, bo coś tam...).

Wiem, że może się to wydawać trochę dziwne w zestawieniu z faktem, że wierzę w Boga, ale nie mogę mieć takiej wizji Boga, w ramach której zamyka mi możliwości, bo tak, bo byłaby dla mnie destrukcyjna.

Ja akurat nic nie wyjaśniam, ja tylko wiem, że życie jest nieprzewidywalne i że we wszystkim można dopatrzeć się sensu. Że nie ma tego złego...
Że pomiędzy naszym udziałem (świadomym i nieświadomym) a rolą przypadku jest ocean możliwości, scenariuszy. Jedno i drugie tak się czasem dziwnie splata... i tyle.
Trudno nie pytać, dlaczego ja, ale... bądź tu mądry.

Ja nie jestem religijna, wiele razy to podkreślałam, ale w pewnym sensie mocno wierząca. Właśnie w sens i cel. I w nasz udział w nadawaniu sensu. Albo uwierzymy w sens, każdy po swojemu, albo zwariujemy. Albo przejdziemy życie ze skwaszoną miną, na co ja osobiście zgody nie wyrażam. Na mecie chcę powiedzieć, że było fajnie i było warto.

Ja akurat nic nie wyjaśniam, ja tylko wiem, że życie jest nieprzewidywalne i że we wszystkim można dopatrzeć się sensu. Że nie ma tego złego...
Że pomiędzy naszym udziałem (świadomym i nieświadomym) a rolą przypadku jest ocean możliwości, scenariuszy. Jedno i drugie tak się czasem dziwnie splata... i tyle.
Trudno nie pytać, dlaczego ja, ale... bądź tu mądry.

Ja nie jestem religijna, wiele razy to podkreślałam, ale w pewnym sensie mocno wierząca. Właśnie w sens i cel. I w nasz udział w nadawaniu sensu. Albo uwierzymy w sens, każdy po swojemu, albo zwariujemy. Albo przejdziemy życie ze skwaszoną miną, na co ja osobiście zgody nie wyrażam. Na mecie chcę powiedzieć, że było fajnie i było warto.

Choroba to jeszcze inna sprawa, coś, czego nie podejmuję się interpretować.

Chodziło mi (a chyba Peterowi też) o sprawy, o których teoretycznie decydujemy sami, w praktyce jednak nie ma żadnych decyzji do podjęcia...

Też na pewnym etapie mojego życia miałem dość poważne problemy zdrowotne. Nie wierzę i nigdy nie uwierzę, że to akurat było Bożym planem wobec mnie, aby tak mnie gnębić.

EDIT : wcześniej się trochę drażniłem z tym przykładem o psychopatach. To nie było na poważnie

BTW szkoda że wybrałem taki paskudny angielski nick, ale trudno.

Rozumiem Cię. Czasami myślę że może to było po to abym się czegoś nauczył, abym myślał inaczej niż kiedyś. Jednak gdybym miał wybór to wolałbym tych doświadczeń nie przechodzić. Zakładam po prostu że to był pech

Przypomina mi się pewien cytat znany wśród lekarzy

"Proszę się nie martwić. Jeszcze nie jest tak źle żeby nie mogło być gorzej."

Nigdy nie miałaś tak, że o kolejach Twojego losu decydowali inni ludzie, na których nie masz wpływu? Ja właśnie tego doświadczam i nie jest to miła myśl, sto razy wolałbym się dołować brakiem związku.

Trochę źle mnie rozumiesz.

Dołująco działają na mnie myśli, że jakaś wyższa siła steruje moim każdym krokiem i niezależnie od tego, co zrobię, nie wyjdę poza te tory, że miałoby istnieć coś w rodzaju przeznaczenia.

To może równie dobrze dotyczyć życia osobistego jak każdej innej sprawy.

Nie napisałam, że dołuję się brakiem związku. To jest wątek o samotności. To, że tu marudzimy albo analizujemy, nie znaczy, że na tym mija nam życie...

Skąd ja to znam. Ludzie próbują pocieszyć,  zwykle, jeśli już rozmowa zejdzie na tematy związkowe,  slysze: A może dobrze, że jesteś sama, pomyśl, mogłabyś mieć męża pijaka, albo takiego co by cie bił,  albo zdradzał,  albo był chamski.... a tak to jesteś sama. Chyba wolisz być sama, niż z takim kimś?
A ja wtedy odpowiadam (tzn od pewnego czasu, bo wczesniej przytakiwalam), że dlaczego miałabym mieć męża pijaka? A moze miałabym bardzo fajnego, mądrego i dobrego męża,  bo ten wariant też jest możliwy. Pytam ludzi,  czy uważają więc,   jestem tak bezwartosciowa i benadziejna, że mi "należy "się tylko alkoholik,cham, albo taki co zdradza? Ze tylko taki mam szansę że się mną zainteresuje? Wtedy zapada niezreczna cisza. Albo osoba tłumaczy się,  że nie to migła na myśli.  Pytam wtedy,  dlaczego nie powiedziała,  że trafi mi się normalny, poukładany, wartościowy facet tylko zakładają,  że miałabym mieć partnera przysłowiowego pijaka i menela spod sklepu.

Albo coś w tym jest
Pamiętam  jak byłam nieletnia, zawsze się w domu śmiano, jak oglądaliśmy telewizję i tam był facet tzw 4 litery,  albo jakiś nieudacznik,  albo dziwak,  albo ogólnie coś było nie tak z jakimś bohaterem filmowym, że  Rossanka  będzie miała takiego męża. a może rodzina widziała coś,  czego nie widzialam ja?

Czyżby po x latach i 49 stronach tematu udało się znaleźć przyczynę?
Realizujesz poznając jakiś "nie teges facetów", albo starasz się uciec w singielstwo, skrypt z dzieciństwa. Brzmi całkiem wiarygodnie. 
To naprawdę może być takie proste.

Zniknął mój post. :  /

Zapada niezręczna cisza, bo wtedy dostrzegają jak BARDZO Ci na tym zależy, do tego stopnia, że nie widzisz że bycie w związku to także ryzyko porażki, niespełnienia i pasma rozczarowań, a Ty postrzegasz związek jako gwarantowaną pełnię szczęśliwości, już nawet za sam fakt jego zaistnienia. Oni Ci w ten sposób mówią, że związek to też loteria. Loteria życia.

Ależ to nie jest pocieszanie. To jest mowa o wszystkich odcieniach szarości związku.
Związki są mniej lub bardziej udane, związek to ciężka praca z drugim człowiekiem, ustępstwa, kompromisy. Związek to druga osoba, która ma swoje wady i zalety, która też się zmienia pod wpływem czasu, doświadczeń życiowych. Związek to nie constans, a zmienna w czasie i przestrzeni, i fajnie jest jeśli wypracowany na solidnych podstawach.

Nie sztuką jest wejść w związek, sztuką jest wypracować związek i go utrzymać.

Zgadzam się, ale zrozumiałam, że rossanka słyszy takie słowa pocieszania właśnie.

Symbi, to trochę pokrętne i paradoksalne, ale mam wrażenie, że zrozumiesz, o co mi chodzi.
Bez zaufania sobie nie wyobrażam...
Nigdy nie zastanawiałam się nad wiernością mojego byłego męża, nie snułam przypuszczeń, podejrzeń, nie sprawdzałam i nigdy w związku nie chcę tego robić. Czytam czasami, że życie trzeba "puścić" i wydaje mi się, że to słuszne postępowanie. Bo co ma być, to będzie.
Jednak to zaufanie nie znaczy, że nie mam świadomości, iż bywa różnie, więc i na to mam margines. Nie myślę o tym, nie drżę, ale nie mam już poczucia, że zawsze... że nigdy... tego to ja nie wiem... Mogę tylko brać odpowiedzialność za siebie.. Póki mogę, póki mnie jakiś alzheimer nie rąbnie na przykład.
Nie musi być zaraz zdrady, może być śmierć na przykład, co już zupełnie na ogół nie zależy od nas.

Pod Twoimi ostatnimi zdaniami podpisuję się oburącz.
Więc skoro mam konkretne oczekiwania i marzy mi się nieczęste dobro, to uznaję swoją pojedynczość za pewną konsekwencję i wybór. Może z Rossanką jest podobnie: nie chce czegokolwiek, byle było i to cała filozofia?

Piękne i tak to właśnie powinno wyglądać. Tylko że nie każdy miał tyle szczęścia aby się zakochać ze wzajemnością u progu życia. Czasami świadomie wybrać nie można chociażby się bardzo chciało.

Z tym programowaniem mózgu i podświadomości, szczególnie we wczesnym okresie życia, to bardzo niebezpieczna sprawa. Jak komuś się wmawia dzień w dzień przez miesiące, lata że jest taki i taki, że jego życie właśnie tak się potoczy, że nie osiągnie tego i tego, to w końcu ten komu się to wmawia sam w to uwierzy i będzie sam siebie sabotował żeby nie osiągnąć sukcesu i szczęścia w życiu.

Jak z tego wyjść? Pokonać zaprogramowane przeznaczenie? Wydaje mi się że pierwsze co, to zdać sobie sprawę z tego że jesteśmy negatywnie zaprogramowani i dniami, tygodniami, a nawet miesiącami próbować zaprogramować się pozytywnie.

co to znaczy flirtować wg Ciebie?

Umajona, wiele osób można poznać i umówić się z nimi przez internet. W życiu realnym nieczęsto mamy odwagę nawiązać bliższy kontakt, do tego - wydaje mi się - trzeba już pewnej zażyłości. Aczkolwiek zdarzało mi się, że gdy wykrzesałam z siebie nieco energii i inicjatywy (wcale to nie takie znowu podniebne akrobacje), spotykało mnie jakieś zainteresowanie, chociaż razie jeszcze nie trafiłam w dziesiątkę, bo albo pan się rozmyślał, albo jakoś samo się rozmywało. Myślę, że trzeba się po prostu odważyć wejść w relację - i tyle.
Pan Pomocnik był moim znajomym z reala, w życiu bym nie pomyślała, że może być w jakikolwiek sposób mną zainteresowany, że ja mogłabym kiedykolwiek spojrzeć na niego inaczej niż na zwykłego kolegę męża. Innym razem znajomy antykwariusz zaczepił mnie na ulicy i powiedział, że chciałby mnie poznać lepiej (jednak się rozmyślił i obietnic nie spełnił, kontakt się urwał).
Zauważyłam, że warto nie mijać znajomych jak wyniosła księżniczka, że wielu facetów bardzo pozytywnie reaguje na nawiązanie kontaktu, choćby zwykłe, rzucone w osiedlowej Biedronce: "Dzień dobry, znowu pana tu spotykam"(tak było z antykwariuszem, kilka razy też zagadaliśmy do siebie na ulicy). Nie odnotowałam spektakularnych sukcesów w podrywaniu, ale widzę, że to dobry trop. Ludzie lubią, gdy się jest dla nich po prostu życzliwym, faceci też.

Co do flirtu, to nie jestem pewna, czy dobrze flirt rozumiem. Dla mnie to są takie sympatyczne, niezobowiązujące, pogodne przekomarzanki, droczenie się. Nie muszą mieć wyraźnego seksualnego podtekstu, on może być bardziej... domyślny, nieznaczny, choć wie się, że "coś wisi w powietrzu".
Zgorszyłam kiedyś dziewczyny z nieistniejącej już netkafejki, gdy napisałam, że coś w rodzaju flirtu uprawiałam nawet z własnym ojcem - a było to zupełnie niewinne. Dla przykładu przytoczę kilka rozmów:
- Tato, herbatę robię, napijesz się?
- Od ciebie? Od ciebie nawet arszeniku się napiję!
Albo:
- Tato, pomożesz mi odcedzić ziemniaki? Bo garnek taki duży, a ja taka malutka!
Albo gramolę się na brzeg z wodnego kąpieliska:
- Tato, czy ty jako prawdziwy mężczyzna użyczysz mi swej silnej dłoni?

Itede, itepe. Uwielbiałam te żarciki z moim "starszym".
Moim zdaniem to też rodzaj flirtu, choć całkowicie bezinteresownego

Ciekawa jestem, co na to inni. Czy też uważacie to za flirtowanie, czy też inaczej rozumiecie flirt? Może to ja się mylę?
Tylko mocno na mnie nie krzyczcie, okej?
Czym dla Was jest flirt. Jakie macie przykłady?

Ja według takiego pojęcia flirtu, flirtuję często.

O, na przykład konserwator w pracy mówi mi:
- Pani Piegowata, ja się z panią na randkę za to umówię (za pewna drobną przysługę)
- Oj, panie Jasiu (imię zmieniam), pan to mi już 20 lat tylko obiecuje i obiecuje tę randkę. Już w ogóle panu nie wierzę!

Dodam jeszcze, że w młodości byłam nieśmiała i chyba strasznie sztywna. Z wiekiem wyluzowałam. Po prostu lubię pożartować i cieszyć się kontaktem z ludźmi.

Srednia wieku zawieranie małżenstw w Polsce to 29 lat facet i 27 lat kobieta. Dlatego pare lat temu ( w poprzednich pracach) Ci sie to zdarzało a teraz nie. 30-35 latek w duzym % ma już żone alno narzeczoną, albo zaawansowany związek a jesli szuka to rozgląda sie za paniami 5 lat od siebie młodszymi. Nie żebym Cie dołował, czy presje wywoływał

Wg danych statystycznych, z portalu ciekaweliczby :

W Warszawie w grupie wiekowej 25-39 lata, na koniec 2016 r. było o ponad 12% więcej kobiet niż mężczyzn. Statystycznie prawie co ósma kobieta w tym wieku nie ma szans na znalezienie partnera. W 2004 r. sytuacja w tej grupie wiekowej  była korzystniejsza: 105 kobiet przypadało na 100 mężczyzn.

Na koniec 2016 r. we wszystkich grupach wiekowych wśród mieszkańców Warszawy na 100 mężczyzn przypadało prawie 118 kobiet.

Faceci to gatunek zagrożony wyginięciem

I tak połowa, tych facetów narzeka na samotność, a babka może jedna.

Bo babki zwyczajnie lepiej sobie radzą z samotnością niż faceci i potrafią w niej odnaleźć pozytywy, a facet zamiast coś z tym zrobić będzie siedział i narzekał jakie to te baby wredne są

Wiadomo przecież, ze wszystko ma swoją przyczynę, czy to z dzieciństwa, czy to gdzieś po drodze.

Nie, ja wiem jakiego partnera bym chciała. U mnie też pojawiały się takie znajomości, ale
1) mieli żony, dziewczyny, narzeczone
2) byli wolni, ale nie zainteresowani
Ale charakterologicznie to były moje typy.

Pokaż mi post, w którym pisałam, ze związek to pełnia szczęśliwości.
Przecież mnie nie znasz, nie wiesz co ja zakładam.

To to jest katorga a nie związek. Ale też kiedyś tak myślałam, że związek to ciężka praca,  ustępstwa i kompromisy - jakże bardzo się myliłam. Na szczęście po to są doświadczenia, aby nie popełniać tych samych błędów.

Musisz im dać jasny sygnał. Ale rozumiem Cię, też tak długo miałam, jak mi się facet bardzo podobał, nie dawałam poznać, ze mi się podoba. Myślę, że sądziłam wtedy, ze niemożliwe, aby tak mądry i fajny facet zainteresował się takim kimś jak ja, że to niemożliwe, ze dla mnie nadają się tylko wszelkiej maści nieudacznicy, niedojrzali emocjonalnie, niepoukładani i tacy w tym stylu.
Masz 31 lat, zmień podejście i to szybko, bo skończysz jak ja

Umajona słyszysz, bierz pierwszego z brzegu, bo zostaniesz sama, facet w Twoim wieku, chce 5 lat młodszej od Ciebie. 
Szczęśliwie Umajona nie ma napisane na czole , ze ma 31 lat. Może wygląda na 27 i co wtedy ??? Panowie, sprawdzajcie PESel, aby nie być rozczarowanym jak już się zakochacie

Po pierwsze, jeśli pań jest więcej niż panów, to dlaczego tyle panów jest samotnych?
A statystyka to nie życie.

No właśnie z tym jasnym sygnałem to ciężko. I też siedzi we mnie takie poczucie, że to niemożliwe, żeby dany chłopak się mną zainteresował, ale nie na takiej zasadzie, jak Ty miałaś, że niby nadaję się tylko dla nieudaczników itd., tylko na zasadzie zaskoczenia, że w końcu ktoś odwzajemnił moje zainteresowanie Bo do tej pory był brak wzajemności albo z mojej strony, albo ze strony faceta. I gdybym nagle się zakochała z wzajemnością, to chyba długo podchodziłabym do tego faktu jak do jeża No bo to niby tak naprawdę? To w ogóle możliwe?

Jestem pogodzona z EWENTUALNOŚCIĄ, że zostanę singielką. Dla miłej niespodzianki od życia mam jeszcze otwarte serducho