pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Co dokładnie rozwiązać?
Nie rozumiem.

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Co dokładnie rozwiązać?
Nie rozumiem.

Normalnie, czemu za każdym razem się tak dzieje.

rossanka napisał/a:

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Co dokładnie rozwiązać?
Nie rozumiem.

Normalnie, czemu za każdym razem się tak dzieje.

Zapewne tak jest. Ja również miałam problem przez długi czas by zbudować trawałą relację. Nigdy na przelotnych mi nie zależało i zawsze, za każdym razem myślałam, że to ten a potem... guzik. Albo ja odchodziłam, albo mnie zostawiano, choć to pierwsze częsciej. Jednak nie o to chodzi. Za każdym razem musiałam to odchorowywać, raz mniej, raz bardziej ale traktowałam to trochę jako osobistą porażkę. Nawet w pewnym momencie uznałam, że do związku nie nadaję. I nie dlatego, że nowego, adrenaliny itd. potrzebowałam, tylko takich facetów przyciągałam.
U Ciebie jest chyba jednak inny problem - z początkiem relacji i jej rozwojem (u mnie to działo na dalszym etapie), że skoro piszesz były zainteresowania ale mimo iż myślałaś, że to idzie do przodu, facet znajdował inną. Dystans, chłód? Tak zgaduję. "Znam" Cię tylko z forum, nie wiem jaka jesteś w kontaktach z ludźmi. Może brakuje Ci luzu? Może za bardzo chowasz za jakimś pancerzem. Fac

rossanka napisał/a:

Roxann napisał/a:

Zapewne tak jest. Ja również miałam problem przez długi czas by zbudować trawałą relację. Nigdy na przelotnych mi nie zależało i zawsze, za każdym razem myślałam, że to ten a potem... guzik. Albo ja odchodziłam, albo mnie zostawiano, choć to pierwsze częsciej. Jednak nie o to chodzi. Za każdym razem musiałam to odchorowywać, raz mniej, raz bardziej ale traktowałam to trochę jako osobistą porażkę. Nawet w pewnym momencie uznałam, że do związku nie nadaję. I nie dlatego, że nowego, adrenaliny itd. potrzebowałam, tylko takich facetów przyciągałam.
U Ciebie jest chyba jednak inny problem - z początkiem relacji i jej rozwojem (u mnie to działo na dalszym etapie), że skoro piszesz były zainteresowania ale mimo iż myślałaś, że to idzie do przodu, facet znajdował inną. Dystans, chłód? Tak zgaduję. "Znam" Cię tylko z forum, nie wiem jaka jesteś w kontaktach z ludźmi. Może brakuje Ci luzu? Może za bardzo chowasz za jakimś pancerzem. Fac

Tak było kiedyś. A już najbardziej byłam chłodna, niedostępna gdy widziałam zaloty mężczyzny, na którym mi nie zależało jak na mężczyźnie, tylko jak na koledze, albo ogólnie nie chciałam się z tamtą osobą bliżej spoufalac. Odmawiałam spotkań, byłam chłodna i zdystansiwana. Skutek odwrotny, wcale ich to nie odstraszalo, wręcz przeciwnie.
Wniosek, jak mężczyźnie zależy na znajomości, mało co go odstrasza i zniechęca. Widać tamci z mojej przeszlosci nie byli zainteresowani.

Ross, a masz jakieś dane od tych kolesi, co znajdowali sobie inną, dlaczego taki był scenariusz?
.

Rossanka, wydaje mi się, że sami swoją osobą, sposobem bycia 'przyciągamy' takie, a nie inne osoby. Dlatego dziwi, że u Ciebie przez tyle lat żaden albo jakieś pojedyncze przypadki, których nawet dobrze nie zdążyłaś poznać. Może w złym towarzystwie obracasz? Trochę brutalnie mówiąc, jak szukam inteligentnego zadbanego faceta, to nie szukam pod budką z piwem.
Ja obecnie od kilku lat jestem w stałym związku ale jak się rozejrzeć, to kilku potencjalnych ewentualnych by się znalazło w moim otoczeniu. Tyle, że ja mam swój typ, nie tyle z wyglądu co ze sposobu bycia/życia dlatego nie miałam problemu by poznać kogoś kto mi się podoba. Ja akurat nie należę do tych osób o których pisze Bagienni_k czyli uznających, że coś przyjdzie z czasem, ja wiem "tu i teraz" czy to ma sens czy nie. Po prostu wiem jakich cech u mężczyzn szukam. Nie zdaję się "tylko" na tzw. chemię, bo wiem co na mnie działa
Może Ty sama nie wiesz czego chcesz bo takie ogólniki czy niezidentyfikowane "to coś" to wiadomo. Zawsze warto wiedzieć czego się szuka, niż to robić po omacku.

rossanka napisał/a:

Wiem czego chce.

Ale czy Twoje wymagania są realne. Zauważyłam, że wiele osób bez powodzenia czy też doświadczenia zbyt idealizuje swoją wizję potencjalnego partnera/partnerki.
W innym wątku pisałaś:

rossanka napisał/a:

wszyscy Ci, którzy wchodzą w z góry skazane na porażkę relacje ( np widzę, że facet to Babiarz, ale nie można mieć wszystkiego, więc wchodzę to, bo dobrze zarabia i lubi dzieci. Albo: seks jest beznadziejny, ale jest inteligentny, pracowity i chce założyć rodzinę, to jakoś to będzie. Albo: nie dogadujemy się na wielu płaszczyznach ale nie ma ludzi idealnie do nas pasujących, to nie będę wybrzydzać i lata kecą na dodatek

Nie sądzę by istniała jakaś para, która jest z obu stron idealnie dobrana. Każdy ma swoje wady i zalety. Jak szukasz ideału, to od startu jesteś skazana na porażkę. Nad pewnymi rzeczami można pracować i jeśli ludziom na sobie zależy to to robią. Oczywiście nie zawsze się da coś naprawić czy poprawić ale ... chyba można w miarę łatwo 'ocenić' czy jest potencjał czy nie.
Ja np. jak poznałam mojego partnera, ten miał brzuszek i to nawet dość spory (choć przy prawie 190 to aż tak źle nie wyglądało) i przykładowo mogłabym go odrzucić bo nie znoszę "brzuszków" u facetów ale... to jest akurat coś co łatwo można zmienić i teraz po kilku latach ze mną figurę ma jak marzenie.
Podobnie może być np. z seksem, to że może na początku nie wychodzi, nie znaczy że zawsze będzie kiepsko. Choć to oczywiście zależy.

rossanka napisał/a:

Jakoś nie przekonuje mnie coś takiego, że coś mi w danej osobie nie pasuje i będę jej to zmieniać po ślubie. Nikogo nie mam zamiary zmieniać. Ani zmuszać do niczego.

Ale ja go chciałam i z tym brzuszkiem i nie był to dla mnie jakiś wymóg. W sumie samo wyszło Jak się żyje razem to siłą rzeczy ludzie jakoś dopasowują do siebie. A u niego nawet katowanie na siłowni nie było potrzebne, wystarczyły regularne zdrowsze posiłki i trochę więcej ruchu. Ludzie zmieniają. Ja również zmieniłam trochę nawyków odkąd z nim jestem ale to też wyszło naturalnie.
To nie jest tak, że jak poznajesz faceta tu i teraz, to on taki sam będzie cały czas. Nie tylko z czasem lepiej go poznasz ale ludzie nie są constans.
Inna sprawa, że trudno być z kimś kogo nie lubimy lub nas nie pociąga fizycznie. Tyle że o ile z tym pierwszym to raczej bariera nie do przeskoczenia, choć nigdy nie mów nigdy, tak w drugim przypadku to może warto zastanowić dlaczego. Ja np. nie znoszę brodaczy (przykładowo) ale jak faceta lubię i ogólnie podoba, to może nie jest dla niego jakimś dużym wyrzeczeniem tą brodę zgolić? Tak jak faceta szczerbatego bym nie pocałowała ale jeśli np. wiem, że stracił je w jakimś np. wypadku i zaraz je zrobi to by to nie był dla mnie problem by "poczekać".

rossanka napisał/a:

Piszę, że odrzucałam zawsze w przypadku gdy: kogoś nie lubiłam, albo drażnił mnie jego charakter, ogólnie osoba,albo gdy dobrze się dogadywałam ale traktowałam kogoś jak brata, nie do pomyślenia było iść z kimś takim do łóżka.
Innych przypadków, że świetnie mi było z kimś charakterologicznie, mielibyśmy zbliżona wizję przyszłości plus wzajemna fascynacja fizyczna, ale facet nie ma zęba/ ma 20kg nadwagi/ pracuje w Tesco/ jest łysy/rody/ma jedną nogę krotsza/ nie lubi poezji/ nie potrafi gotować- w życiu mi się nie zdarzyło odrzucić kogoś z powodu takich cech.
Jedynie gdy: kogoś nie lubiłam
Albo gdy nie pociągał mnie fizycznie
Albo gdy miał żonę, partnerkę, konkubinę.
Tylko tych odrzucalam.

Jeżeli pomiędzy tymi wytycznymi na "nie" nie ma "i", to jeśli np. kogoś lubisz, nie jest zajęty itd., w dodatku nie przeszkadzają Ci takie defekty jak brak zęba czy nadwaga, to co jest powodem, że nie pociąga Cię fizycznie? Jesteś w stanie to określić?
d.

Kiedyś, jak byłam dużo młodsza, właśnie tak do 30, właściwie to do terapii, czyli parę lat po 30, uważałam, że muszę zasłużyć aby ktoś był ze mną(wiecie, tak jak w domu ciągle słyszysz, a czy zasłużyłaś na to? Chyba nie zasłużyłaś?- normalnie jak zasłużysz, masz  miłość rodziców, jak nie zasłużysz- nie masz jej, tylko nie piszcie mi, że tak nie mieliście, lata 80te kto się wtedy przejmował psychologią).

Ross moja Kochana! Ale tu ładnie się otworzyłaś i parę spraw powychodziło. No cieszę się :*
Myślę, że jest kilka spraw do poprawki dla Ciebie samej i Twojego samopoczucia. Kwestia dotyku i kwestia rodziny.

To co czułam, że wychowanie Cię dopada, to potwierdziłaś. Wiem o czym mówisz i widzę, że Deep zna te sygnały też, że nasi rodzice nie są nam tak do końca przychylni. Ja akurat wyszłam z tego założenia bardzo wcześnie w dzieciństwie i ograniczyłam do niezbędnego minimum wiedzę na mój temat szacownej rodzicielce. Gdyby wiedziała co ja wyprawiałam, to siedziałabym prawdopodobnie pod kluczem w domu z zakazem wyjścia. Poza tym nigdy przenigdy nie byłam wystarczająco dobra dla niej, zawsze było coś nie tak. Jak dostałam 5- to dlaczego to "mniej"?! "Oj dziecko, ty się napewno nie dostaniesz do liceum, ty się od razu na wieczorowe zapisz" mówiąc do dziecka 14 lat z czerwonym paskiem i garniturem piątek na świadectwie, wzorowym zachowaniu, przewodniczącej klasy, organizatorce najlepszych imprez szkolnych i wycieczek. Na studia też według niej nie miałam szans, a dostałam się i skończyłam z piątkami dzienne, i jedne i drugie, ale jęki nadal słyszałam za sobą. LECZ jest tu niezły psikus, gdyż okazuje się, że we wszystkich okolicznych sklepach, u znajomych, rodziny pod moją nieobecność jestem chwalona pod niebiosa, jaka to ze mnie bohaterka i półbogini przynajmniej (nie do końca sama JA, tylko "córka tej rodzicielki" ). Do mnie komunikat jest inny. I teraz jak ja sobie z tym radzę? No tak, że NIE MÓWIĘ JEJ NIC O MOIM ŻYCIU, chyba, że są to cenne informacje, które z jakiś powodów muszę udzielić. To czego zrobić już nie możesz, to zmienić przeszłości. Ja w dzieciństwie dość szybko zorientowałam się, że od matki wsparcia emocjonalnego i motywacji nie uzyskam, więc zaczełam szukać akceptacji wśród równieśników. Testowałam to całą podstawówkę, a w liceum i na studiach zbierałam kosze owoców. Można powiedzieć, że wychowała mnie ulica (nie patologia, ale społeczne wymogi, które na żywo musiałam poznać, aby w tym środowisku dobrze funkcjonować i spełniać swoje potrzeby, które nie były spełniane w domu). Zatem odcięcie pępowiny w postaci ograniczenia uzależnienia od rodziców i zrucenie ich z piedestału autorytetu u mnie zdało egzamin.
I teraz śmieszna akcja apropos nacisków rodzinnych. W związku z tym, że tak jak mówiłam zakończyłam jakiś czas temu ultra długi związek narzeczeńsko-małżeński, to mój wiekowy ojciec będąc ze mną w restauracji i oczekując na posiłek, pyta się mnie po raz kolejny czy "posiadam w końcu jakiegoś absztyfikanta, bo chyba nie zamierzam do końca życia być sama?". Powiedziałam mu krótko i z uśmiechem: " Ojciec... przecież przez ostatnie ćwierć wieku byłam w związku, myślisz, że taka jestem chętna na ładowanie się spowrotem w taki sam bajzel?!" Ojcu coś zaświeciło w głowie wyraźnie. Nie zdawał sobie sprawy najwyraźniej. Dodałam jeszcze: " Nie martw się, ja się wystarczająco teraz dobrze bawię" . Chwilę tak siedział z pochyloną głową, ale widziałam, że chyba jakaś tęsknota, niespełnione marzenie przemknęło mu przez myśl. Podniósł głowę, spojrzał na mnie, rozpromienił się i powiedział: "Tak, rzeczywiście, masz rację, widzę, ze teraz jesteś szczęśliwa córciu". I tyle i na takie chwile warto czekać

ALE, ALE mam historyjkę o bracie , specjalnie dla Ciebie ŚWIEŻUTKA Nie moja to historyjka, bo u mnie wszystkie przyjaźnie damsko-męskie kończyły się na...khmmm... zacieśnieniu relacji , najpóźniej rok po rozpoczęciu tej przyjaźni. Osobiście nie wierzę w taką czystą przyjaźń, bo zawsze jakaś strona jest zaangażowana lub się zaangażuje, lub chociaż ma jakiś sentyment. No i miałam w otoczeniu jeden przykładzik takiej" CZYSTEJ" przyjaźni na którą patrzyłam podejrzliwym okiem, jak koleżanka opowiadała, że "to taki kumpel i zawsze można na niego liczyć, i znamy się od podstawówki, i nigdy między nami nic nie było, nawet się nie całowaliśmy" itp. itd.
Zatem koleżanka, która całekiem niedawno wyszła z bardzo długiego związku małżeńskiego i jest osobą, która wcześniej była dość aktywna imprezowo weszła na ten rynek z ochotą na swobodę i luz, i zabawę, no ale braki w zaspokojanaiu potrzeb seksualnych były również. Jakoś sobie dziewczyna radziła sama, ale wiadomo trudno tak długo pociągnąć, więc po jakimś czasie zaczęło ją już trochę nosić. A że przypadkowi koledzy z klubu, to może nie koniecznie ją rajcują, to dopadło ją aby spotkać się i nagle napaść na jedyną osobę rodzaju męskiego, której ufała czyli tego swojego przyjaciela Nie knuła tego, wyszło jakoś spontanicznie, a wynikało tylko i wyłącznie z potrzeby fizycznej. Przyjacielowi gałki z oczu wyskoczyły, ale oporu nie stawiał. Miała kobieta wyrzuty sumienia, bo czuła, że gościa wykorzystała, "a to przyjaciel i nie chciałaby stracić tej przyjacielskiej relacji" i olaboga. Ale z drugiej strony, było fajno, no i co teraz? No to po 2 czy 3 takim spotkaniu w konkretnym celu, się odbyła rozmowa między tymi kochankami i się okazało i wyszło, że miałam rację gdyż ten oto Pan Przyjaciel od tej podstawówki podkochiwał się w naszej koleżance i stąd ta piękna przyjaźń się utrzymywała, bo sentyment był i żył swoim maleńkim żywotem i czekał na akcję. Akcja wyszła od koleżanki i wynikała może z innych przesłanek niż wielka miłość, ALE UWAGA, UWAGA. Sytuacja w głowie koleżanki zmieniła się diametralnie - podchodzi do przyjaciela już całkiem inaczej. Uważa, że "gdzie ona miała oczy", przecież "on jest fantastyczny i tak o nią dba i o jej potrzeby" i teraz kombinują jakby tu być ze sobą na stałe i właściwie na codzień, i budzić się rano przy sobie i latach w majtach i robić sobie jajęcznicę. Taka historia Ross, więc nie zamykaj ocząt na takich braci, bo może oni tylko na to czekają, abyś dała jakiś znak.

Mam rozumieć tamtą historyjkę tak, że temu mężczyźnie, który mnie olał, za jakiś czas będzie jednak zależało, że przejrzy na oczy? Mam mieć nadzieję?

Bo jeśli mnie nasz na myśli, to w drugą stronę to tak nie działa. Jak nie mam do kolegi pociągu fizycznego, nic z tego nie będzie mimo upływu lat. Tu się nic nie zmienia, że nagle mnie olśni. Chyba, że byłby to kolega znany od 20 lat ale kontakt był raz na dwa lata, albo przez fb, taki nardziej znajomy niż kolega i nagle potych 20 latach kontakt stałby się intensywny, wtedy mogłoby się coś zmienić.

To myślisz, że mam mieć nadzieję co do tego mężczyzny, który jednak okazało się, że nie był zainteresowany?

rossanka napisał/a:

Mam rozumieć tamtą historyjkę tak, że temu mężczyźnie, który mnie olał, za jakiś czas będzie jednak zależało, że przejrzy na oczy? Mam mieć nadzieję?

Bo jeśli mnie nasz na myśli, to w drugą stronę to tak nie działa. Jak nie mam do kolegi pociągu fizycznego, nic z tego nie będzie mimo upływu lat. Tu się nic nie zmienia, że nagle mnie olśni. Chyba, że byłby to kolega znany od 20 lat ale kontakt był raz na dwa lata, albo przez fb, taki nardziej znajomy niż kolega i nagle potych 20 latach kontakt stałby się intensywny, wtedy mogłoby się coś zmienić.

To myślisz, że mam mieć nadzieję co do tego mężczyzny, który jednak okazało się, że nie był zainteresowany?

Nie Ross, masz rozumieć, że nawet po 30 latach znajomości/kumpelstwa ludzie mogą się odnaleźć w innej roli. Wszystko zależy od chęci, okoliczności, odwagi, szaleństwa, pragnienia i tysiąca czynników. Zwyczajnie nie szufladkować ludzi z którymi dobrze się czujemy, bo może wyjść totalnie inaczej i może to będzie TO właśnie, nawet jeśli nie będzie na kolejne 20 lat, tylko nawet na pół roku, też super.

Żadnej mi tu nadziei na kogoś, kto Cię olał. Olewający został spalony na stosie i nie istnieje. PUFF i znika. Kropa, the End.

Nikt Cię nie zmusza do seksu Ross, absolutnie nie. To przemoc jest przecież. Chodzi o odblokowanie pewnych części mózgu, perspektywy, innej percepcji, abyś zobaczyła innych nieco inaczej. Tylko tyle.

rossanka napisał/a:

Evergreen napisał/a:

Nie Ross, masz rozumieć, że nawet po 30 latach znajomości/kumpelstwa ludzie mogą się odnaleźć w innej roli. Wszystko zależy od chęci, okoliczności, odwagi, szaleństwa, pragnienia i tysiąca czynników. Zwyczajnie nie szufladkować ludzi z którymi dobrze się czujemy, bo może wyjść totalnie inaczej i może to będzie TO właśnie, nawet jeśli nie będzie na kolejne 20 lat, tylko nawet na pół roku, też super.

Żadnej mi tu nadziei na kogoś, kto Cię olał. Olewający został spalony na stosie i nie istnieje. PUFF i znika. Kropa, the End.

Nikt Cię nie zmusza do seksu Ross, absolutnie nie. To przemoc jest przecież. Chodzi o odblokowanie pewnych części mózgu, perspektywy, innej percepcji, abyś zobaczyła innych nieco inaczej. Tylko tyle.

Zaraz zaraz. Twoja koleżanka przez lata też olewała tego kolegę jako faceta, a odmieniło jej się po latach. Zgodnie z Twoim przykładem, on powinien ją spalić na stosie i powinna dla niego nie istnieć.

Co do seksu to mi się nie odmienia. Nie muszę czuć pożądania przy pierwszym czy drugim spotkaniu. Tylko gdy mija miesiąc, dwa, pół roku, rok i nic, to nagle pożądanie mi się nie wlączy( przy założeniu częstych spotkań a nie raz na miesiac).

Kurcze, dlaczego mi się ciągle zdarzają takie porady?  Wystarczy, że ktoś w innym wątku napiszę, że spotkał się z kimś, ale chemii na poziomie fizycznym nie ma, to forumowicze jakoś nie namawiają tej osoby, aby się jeszcze spotykala pół roku, w nadziei, że jedna się przekona do seksu.

Nie olewała go tylko się z nim przyjaźniła/kumplowała dokładnie tak jak on. Mieli swoje związki i małżeństwa i o wszystkim tym sobie opowiadali. Byli w kumpelskiej relacji, nie codziennej wszak, ale raz/kilka razy do roku się widzieli. Nie było powodu do palenia kogokolwiek.

Ross, ja Ci nie radzę, tylko pokazuję, że są różne sytuacje i nie należy kasować jednych, bo "tak", a wzdychać tylko za innymi, którzy, jak na złość "nie". I wisieć na jakiejś nadziei jak na nie najlepszym stryczku. Właściwie nie polecam trzymać się żadnej nadziei (może to brzmi okrutnie), tylko iść tam gdzie nogi poniosą i chwytać co życie przyniesie. I patrzeć szeroko otwartymi oczami. Może to nie jest konkret, Ross, ale konkrety do Ciebie nie przemawiają, bo je za każdym razem olewasz lub bojkotujesz. To może coś w ten deseń zatem

rossanka napisał/a:

Evergreen napisał/a:

Nie olewała go tylko się z nim przyjaźniła/kumplowała dokładnie tak jak on. Mieli swoje związki i małżeństwa i o wszystkim tym sobie opowiadali. Byli w kumpelskiej relacji, nie codziennej wszak, ale raz/kilka razy do roku się widzieli. Nie było powodu do palenia kogokolwiek.

Ross, ja Ci nie radzę, tylko pokazuję, że są różne sytuacje i nie należy kasować jednych, bo "tak", a wzdychać tylko za innymi, którzy, jak na złość "nie". I wisieć na jakiejś nadziei jak na nie najlepszym stryczku. Właściwie nie polecam trzymać się żadnej nadziei (może to brzmi okrutnie), tylko iść tam gdzie nogi poniosą i chwytać co życie przyniesie. I patrzeć szeroko otwartymi oczami. Może to nie jest konkret, Ross, ale konkrety do Ciebie nie przemawiają, bo je za każdym razem olewasz lub bojkotujesz. To może coś w ten deseń zatem

Ale ja nie chce być z kimś na siłę, czemu mnie do tego namawiasz?
Całe życie od koleżanek słyszę coś w ten deseń i skutkowało to tym, że nie chciałam kogoś poznawać, spotykać się, ale koleżanki namawiały, to się spotykałam, z każdym spotkaniem zastanawiając się, co ja tu robię. Ale koleżanki nadal namawiały i znowu to robiłam
Co dziwne, mnie nigdy jakiś nie słuchały, mówiłam np Wiola pospotykaj się z Krzyśkiem, daj mu szanse- a Wiola tylko prychała i mówiła, że nie ma opcji, bo jej nie pociąga fizycznie, albo ma dziecko, albo jest za niski, albo za mało oczytany, czy, że ją nudzi. (Wiola to zmyślone imię, przykład moich różnych kolezanek). Efektem tego było, że jak nie chciały kontynuować znajomości, to je urywały.

Ross, ja wręcz przeciwnie, nie namawiam Cię do bycia z kimkolwiek i kiedykolwiek. Namawiam Cię do bycia sobą i spełniania swoich pragnień. Tylko zanim to, musisz wiedzieć czego pragniesz. CZEGO PRAGNIESZ ROSS?

rossanka napisał/a:

Evergreen napisał/a:

Ross, ja wręcz przeciwnie, nie namawiam Cię do bycia z kimkolwiek i kiedykolwiek. Namawiam Cię do bycia sobą i spełniania swoich pragnień. Tylko zanim to, musisz wiedzieć czego pragniesz. CZEGO PRAGNIESZ ROSS?

Od 30 lat to samo,  być w związku.
Może głupie, ale z latami ta potrzeba wcale mi nie zmalała.
Dodakabym jeszcze dzieci, ale to już nierealne więc nie ma co dodawać.

No, ale co to dla Ciebie znaczy konkretnie? Co to znaczy być w związku według Ciebie? Spróbuj to wypisać po kolei? Konkretnie.

A z ręką na sercu, Rossanko, wyleczyłaś się z tego poprzedniego partnera?

DeepAndBlue napisał/a:

A z ręką na sercu, Rossanko, wyleczyłaś się z tego poprzedniego partnera?

No nieźle Deep właśnie miałam to napisać...
Ross, to co było "to se ne vrati". Nie zrobisz kopiuj + wklej, bo cokolwiek to będzie teraz, będzie inne. Powinno być inne dla Twojego dobra.

Widzę, że to czego chcesz, to jest takie "małżeństwo", ale nawet jeśli zanim to niby małżeństwo, to jeszcze wiele wiele jest przed. Człowiek musi Cię pokochać, a Ty musisz go chcieć w sobie rozkochać.

rossanka, jakie miałabyś podejście do chłopaka, który nosi aparat słuchowy? Dałabyś mu kosza?

A miałaś kiedyś do czynienia z takim chłopakiem?

rossanka pisałaś kiedyś, że sama potrafisz sobie organizować rozrywki, że sama chodzisz do kina, na wakacje itp.
Dalej to praktykujesz? Jak się przyzwyczaiłaś do spędzania czasu w pojedynkę?
Pytam, ponieważ ja nie wyobrażam sobie samemu jechać w góry czy nad morze z takiej racji, że nie miałbym się do kogo odezwać.
Co jest fajnego w tym, że człowiek leży sobie na plaży i nie ma nawet z kim porozmawiać?

Ile ja bym dała za taką samotną wycieczkę Plecak, hostel i życie jak w Madrycie.

Pragnienia są różne, zależnie od niedosytu. Czasem wystarczyło by się tylko zamienić miejscem Ale się nie da

Tak, ale jak przyjdzie czas, że dzieci dorosną to ona już będzie stara a i wnuki dojdą... Z jej perspektywy Ty możesz swoje młode lata spędzić robiąc co chcesz.
Każdy ma jakieś niedosyty i ten chociaż dzień wolnego... Boże... coś pięknego... Totalnie ją rozumiem i fajnie, że rodzina może jej zaoferować taki dzień. A Ty Rossanko możesz jeszcze kogoś poznać i będziesz wolna i bez zobowiązań, żadnych dram, zdrad, rozwodów na karku. Każda sytuacja ma swoje plusy i minusy.

Myślałem też, by jechać na jakieś zorganizowane wycieczki zagraniczne ale samemu to byłoby trochę smutne dla mnie

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Myślałem też, by jechać na jakieś zorganizowane wycieczki zagraniczne ale samemu to byłoby trochę smutne dla mnie

Są specjalne wyjazdy "dla singli". Wiele biur podróży takie organizuje w odpowiedzi na potrzeby rynku Jadą tam same samotne osoby a wycieczki są ciekawe, np. zwiedzanie Egiptu po Nilu lub Skandynawii promem.

Jak się nie  przewrócisz, to nie będziesz umiał Czy jakoś tak to było..
Spróbuj. Może akurat dla ciebie nie zabraknie pary a wprost przeciwnie, poznasz kogoś jak ty samotnego? Może to nie będzie od razu jakaś dziewczyna na ślub i wesele, ale fajna koleżanka lub kolega do pogadania i wypicia piwa wieczorem w kafejce?

Wyjazdy w pojedynkę to super sprawa. Całe dnie w górach, można łazić jak się chce, gdzie się chce. Nikt dupy nie truje, nikt nie marudzi. A wieczorami jak starcza sił można w spokoju poczytać.

Jedyny minus to koszty bo pokój zwykle płacisz jak za 2 osoby.