Kocham kochanka, boję się rozwieść... - Netkobiety.pl

ja to pewnie pisze 5 lat po watku....

ale dziwi mnie ta sytuacja

niewiem czy dzieci to byly trojaczki ale chyba po pierwszym dziecku czy nawet przed pojawily sie zgrzyty takze dlaczego miec wiecej dzieci?...

jesli chodzi o meza to niestety wielu facetow  ktorzy placa cale rachunki maja mniemanie o sobie ze sa panami i wladcami 

w ogole  to wydaje  mi  sie ze oboje jestescie malo dojrzali i Ty i maz .....

swiadczy o tym to ze pomimo zgrzytow   w malzenstwie zdecydowaliscie  sie miec wiecej dzieci  i  tym nalozylliscie  sobie petle na szyje

jezeli ma sie swoje pieniadze i pomocna rodzine  to mozna sie z  takiej syt wydostac

jezeli nie jestes uziemniona na wiele lat

sytuacja bardzo nieciekawa ......

mam wrazenie ze kochanek po paru miesiacach mieszkania z  3 ka nieswoich dzieci moze miec obiekcje i moze chciec zakonczyc zwiazek tym bardziej ze po latach ponizania przez meza mozesz miec syndrom ofiary i byc malo asertywna /ja np jestem malo asertywna / i wszyscy zaraz zaczynaja mi wlazic na glowa i mna rzadzic ....nawet moje koty ...lol

takze to duze ryzyko liczyc na kochanka a znowu zostawic dzieci z  mezem i odwiedzac je  to tez b kiepskie wyjscie

Twoja syt materialna jest zla i nie masz dokad isc i to blokuje sznase na szczesliwsze zycie ....

jak rowniez  b nie podoba mi sie fakt ze maz cie uderzyl  to moze sie powtarzac i moze zrobic  Ci kiedys kzywde

na Twoim miejscu postaralabym sie zastanowic nad soba i jak zmienic ta sytuacje i stac sie niezalezniejsza .....

moze jakies kursy moze wyjazd za granice do pracy /opiekunki w niemczech/ .....

z kochankiem mozesz takze podtrzymywac dyskretna wiez ale od czasu do czasu

ale b ostoznie ...nie uzywajac komputera domowego /b latwo wykryc  gdzie wchodzilas itp it,moze miec ukryta gdzies

osobna komorke/...jest ryzyko ze jak maz zauwazy to Cie znowu uderzy albo gorzej

takze staralabym sie znalezc jakis sosob zeby odejsc od meza powoli moze w ciagu ilus lat .....

i zmienic siebie starac sie byc silniejsza i niezalezniejsza poczekac z nowymi dziecmi

a milosc na pewno przyjdzie do takiej osoby

mozliwe ze moglabys starac sie o separacje /to nie rozwod/ ale daje jakies poczucie odsuniecia sie od meza i tym on

zaczyna tracic wladze absolutna nad Toba....

powodzenia

Minęły ponad 2 lata od mojego ostatniego postu. Postanowiłam odświeżyć wątek, aby uporządkować choć trochę swoje roztrzęsione myśli.

KOCHANEK...

Dwa lata temu podjęłam bardzo trudną emocjonalnie dla mnie decyzję o zerwaniu kontaktu "w realu" z kochankiem. Nie spotkaliśmy się więcej. Mieliśmy tylko kontakt na czacie, czasami krótka rozmowa telefoniczna. BARDZO wiele mnie to kosztowało, jego też, ale uszanował moją decyzję. Może wizja trójki obcych dzieci na "jego głowie" z czasem go otrzeźwiła?

Poza tym, za bardzo go kochałam i nie chciałam niszczyć jego przyszłości. Był bezdzietnym singlem i mógł poznać z czasem jakąś fajną dziewczynę i mieć WŁASNE dzieci. Bardzo chciałam, żeby miał kiedyś własne dzieci. Takie piękne i mądre jak ON. Nie chciałam go tego pozbawiać. Ja już nie mogę mieć więcej dzieci. Jego rodzice nigdy by mi nie wybaczyli, gdyby był bezdzietny z mojego powodu. Jestem tego pewna.

Jak to wygląda po 2 latach?
Mamy sporadyczny kontakt - tylko na czacie, tak z raz na miesiąc. Wymieniamy kilka neutralnych zdań i tak to zostawiamy, wiedząc, że za miesiąc znowu porozmawiamy "o pogodzie". Nie rozmawiamy o przeszłości. On popadł w pracoholizm, nie założył rodziny i nie szuka sobie dziewczyny, chociaż go proszę, żeby ułożył sobie jakoś życie i BYŁ SZCZĘŚLIWY. Ale on nie chce szukać nowej miłości. Żyje z dnia na dzień, a ma już 36 lat. Ale czuję, że podjęłam właściwą decyzję.

MĄŻ...

A co z moim mężem?
Przez te 2 lata żyliśmy dalej w separacji. On się starał, o wiele mniej awantur urządzał, lepiej mnie traktował (ale i tak czułam się przedmiotem), dzieci przestały się go bać w końcu. Dla niego tak naprawdę liczyło się tylko szczęście dzieci ("najważniejsze, żeby jego dzieci miały matkę w domu") i to, że "brakuje mu seksu". Ja czułam się dalej tylko tłem dla "jego córeczek".

Ale przed Bożym Narodzeniem postanowiłam się przełamać i dać naszemu małżeństwu "ostatnią szansę". To był błąd. On jest szczęśliwy, ale ja NIE. Nienawidzę seksu z nim. Nie sprawia mi żadnej przyjemności. Czuję się strasznie z tym i pojęcie "obowiązek małżeński" nabrał dla mnie złowieszczego i smutnego znaczenia.

Ratowanie małżeństwa "tylko" dla dzieci chyba (?) nie ma sensu. One są teraz szczęśliwe. Ja NIE. Choć mam mniej niż 40 lat, to w środku czuję się skopaną przez życie i zniedołężniałą staruszką. Jestem WYPALONA...

NIERÓWNA WALKA O NIEZALEŻNOŚĆ FINANSOWĄ I O UMYSŁY DZIECI

Od roku pracuję, mam ciężką, ale chociaż za to stabilną pracę. Lubię ją, ale nie dałabym rady utrzymać się sama z trójką dzieci za pieniądze które zarabiam.

Jestem przemęczona. Pracuję 200-300 godzin miesięcznie, żeby poopłacać różne rzeczy, bo on ma inną wizję wydawania "swoich" pieniędzy. Np. za nianię i zajęcia dodatkowe dzieci płacę ja, bo wg niego to moja "fanaberia". Jedzenie do domu też kupuję głównie ja. Generalnie czuję, że pracuję na darmo. Ogarnia mnie poczucie bezsilności. Nie jestem w stanie nic zaoszczędzić, bo jemu ciągle brakuje pieniędzy i ja "muszę" pomagać, np. on NIE MA pieniędzy na leki dla chorych dzieci, bo MU SIĘ SKOŃCZYŁY i ja muszę kupować, i tysiąc innych sytuacji, kiedy sięga się po moje pieniądze. On jest jak "czarna dziura". I czasami mam wrażenie, że chodzi mu tylko o to, ŻEBYM JA NIGDY NIE MIAŁA ŻADNYCH SWOICH PIENIĘDZY. Bo wtedy może odejdę od niego...

Mieszkanie jest JEGO, zarabia trzy razy więcej ode mnie, pracuje dwa razy mniej ode mnie... Nie ma porównania dla jego i mojej sytuacji finansowej i czasowej. Ma o wiele więcej pieniędzy i wolnego czasu, które z przyjemnością poświęca dzieciom, bo STAĆ GO NA TO! Córki go uwielbiają. JEST SUPER HERO TATĄ!

Ja się czuję przegrana i wypalona. Czasowo i finansowo. Mąż poświęca dzieciom 99% swojego wolnego czasu, mi 1%.

Może, gdybym wywalczyła alimenty, to wtedy jakoś od biedy poradziłabym sobie. Ale bez pomocy rodziny (rodzina stoi murem za mężem, bo "on dobrze zarabia, dba o dom i jest wspaniałym ojcem") będzie mi bardzo ciężko.

Walczę o siebie, ale meta tego wyścigu daleko daleko... Obawiam się, że gdzieś upadnę i skonam po drodze, bo się forsuję.

wiesz....tak sobie czytam.....jak dla mnie to żadne małżeństwo, żadna poprawa....jak on może nie łożyć pieniedzy? cóż to za dziwny podział? kurcze on nie robi żadnej łaski skoro zdecydował się na dalsze bycie z tobą......czy to ty jesteś facetem? czy twoim obowiązkiem jest wszystko opłacać i utrzymywać? nie gniewaj się ale dla mnie to niezrozumiałe.......

moonway twoja historia niech będzie ostrzeżeniem dla tych kobiet, które mówią '' wybaczę mu zdradę, bicie, poniewieranie dla dobra dzieci''.
Mdli mnie ten argument. Wkurza, że kobiety w jakiś poroniony sposób rozumieją pojęcie ''normalna rodzina''.
Twoje dzieci są jeszcze małe, ale za parę lat będą się zastanawiały dlaczego ty nie jesteś szczęśliwa, dlaczego patrzysz na męża z odrazą. A one się będą uczyły, że właśnie tak wyglądają relacje w rodzinie. Tak ma wyglądać żona, a tak ma się zachowywać mąż.
Śmiem twierdzić, że miałabyś się o wiele lepiej, twoje dzieci miały by się lepiej gdybyś wtedy od niego odeszła.

moonway ale ty sama postanowiłaś te dwa lata temu dać swojemu małżeństwu szansę. To konsekwencje tego postanowienia.
Powiem ci tak: wiem co czujesz. Naprawdę wiem. To tak jakby się myślało: czy to już wszystko co mogę dostać od życia? Myśli się: dobra w tym życiu się pomęczę, ale w tym drugim już będę wiedzieć czego nie robić. Ale nie będzie tej drugiej szansy.
Nie wiem co ci doradzić. Jest mi smutno, że jesteś nieszczęśliwa. Marne to pocieszenie, że nie jesteś sama.
A masz jakąś koleżankę, z którą mogłabyś pogadać? Nie musi być obecna, ale na przykład taka ze szkolnej ławki, z którą dałoby się pogadać od serca?
Ile lat ma twój mąż? Jak reaguje na to, że zachowujesz się mało angażująco w łóżku? Czy chciał rozmawiać o twojej zdradzie?

Aniaa34, to moonway zdradziła, nie mąż.
Mąż przez 15 lat nigdy jej nie zdradził, pisała przecież...

moonway, Ty nigdy nie zerwałaś z kochankiem.
On ciągle jest w Twojej głowie, idealizujesz jego obraz, teraz jeszcze bardziej bo wirtualnie.
Po zdradzie to zdradzacz ma walczyć o naprawę związku a zdradzony jedynie usiłować nie przeszkadzać.
U Was chyba zabrakło, tego arcy ważnego etapu przepracowania zdrady, z korzyścią dla obu stron.
Za szybko przeszliście do "normalności".

Konieczna jest terapia. Psycholog, dobry, nie pierwszy lepszy ale taki z którym będziecie czuli "chemię". Terapia rodzinna (!!)
Pisałaś że obydwoje jesteście religijni.
Są całkiem dobre kościelne ośrodki poradnictwa rodzinnego, szczególnie w dużych miastach. Zdarzają się tam prawdziwi fachowcy, z dużymi osiągnięciami w ratowaniu małżeństw, np warsztaty typu "Marriage Encounter" lub inne. Jest tam zazwyczaj duża koleka chętnych (takie czasy...) ale czasami uda się wcisnąć w nad komplet w przypadkach "na cito".
Nauka dialogu, zrozumienia wzajemnych potrzeb, itd.
Poszukaj pomocy dla siebie i dla Waszej rodziny.

Zapewniam Cię, że jak będziesz miał trójkę dzieci, to TEŻ będziesz myślał o pieniądzach. I to nie dla siebie, ale DLA DZIECI. Ciężko pracuję i samotnie dałabym radę się utrzymać, ale samotnie Z DZIEĆMI JUŻ NIE, bo musiałabym wynająć mieszkanie.

świetnie to rozumiem, ale myślenie o pieniądzach, a mówienie o pieniądzach to nie do końca to samo.

I powiem wam wszystkim ze oceny, opinie ludzi ktorzy mogą chłodno na sytuacje spojrzeć, są takie trafne ze az nie do przyjęcia przez podmiot znajdujących sie w tych sytuacjach.
Emocje są piękne ale emocje to pułapka

Jesteś w typowym toksycznym związku.
Teraz doszedł do tego gwałt, którego oboje, Ty i Twój mąż dopuszczacie się na Twoim ciele.
Facet wciąż stosuje wobec Ciebie przemoc ekonomiczną i psychiczną.
Dzieci patrzą jak tata traktuje mamę, w przyszłości będą te wzorce z powodzeniem odtwarzać - masz córkę? To ona też wybierze despotę i będzie miała takie zycie jak Ty. Chcesz tego dla niej? Nie? To pokaż jej, że w ten sposób się kobiety, ani żadnego innego człowieka NIE TRAKTUJE i że to, co robi Twój mąż jest CHORE, a nie normalne. Bo to, czego się uczymy w domu to jest absolutna podstawa, do której potem odwołujemy się w całym naszym życiu. W Twoim dzieciństwie też musiało pójść coś nie tak, skoro dajesz się w ten sposób traktować.
Alimenty od niego w razie rozwodu należą się Twoim dzieciom w sposób oczywisty. Nie poradzisz sobie z alimentami?

Przeczytaj książkę i bloga "moje dwie głowy". To o Tobie.

Ile z tych punktów:
http://mojedwieglowy.blogspot.com/p/zota-przemocowa-dwudziestka.html
dotyczy Ciebie?

Bardzo dziękuję za link do bloga. Chłonę go właśnie i jestem załamana, bo dotarło do mnie, że JESTEM PSEM z tego eksperymentu. I wy poczytajcie...

"..Na początku lat sześćdziesiątych przeprowadzono ważne badania dające wgląd w zjawisko utraty instynktu samozachowawczego u kobiet. Grupa naukowców (16) badała zwierzęta w celu poznania zagadnienia instynktu ucieczki u ludzi. W jednym z eksperymentów psa umieszczono w klatce, w której połowa podłogi była pod napięciem. Za każdym razem, kiedy pies postawił nogę po prawej stronie klatki, doznawał nieprzyjemnych wstrząsów. Wkrótce nauczył się trzymać lewej połowy.
Następnie w tym samym celu podłączono napięcie po lewej stronie, natomiast prawa była bezpieczna. Pies szybko się przeorientował i nauczył trzymać prawej strony klatki. Wreszcie podłączono prąd pod całą podłogą klatki i włączano w nieregularnych odstępach czasu, tak że niezależnie, gdzie pies stał czy leżał, prędzej czy później doznawał porażenia. Początkowo był zdezorientowany, potem wpadł w panikę. Na koniec poddał się i położył, obojętnie przyjmując wstrząsy, nie usiłował od nich uciec ani wykorzystać swego sprytu.
Na tym jednak eksperyment się nie zakończył. Drzwi klatki otwarto. Uczeni spodziewali się, że pies wybiegnie, ale nic podobnego się nie stało. Chociaż mógł w każdej chwili opuścić klatkę, leżał, narażając się na przypadkowe wstrząsy. Wyciągnięto z tego wniosek, że kiedy zwierzę jest długo narażone na przemoc, w końcu się do niej przyzwyczaja, tak że kiedy zagrożenie ustaje, kiedy zwierzęciu zwróci się wolność, zdrowy instynkt ucieczki zostaje w dużym stopniu okaleczony, a zwierzę pozostaje na miejscu(17).

(16) Badania nad normalizacją przemocy i wyuczoną bezradnością prowadził między
innymi eksperymentujący psycholog Martin Seligman.
(17) W roku 1970 w swej przełomowej książce o maltretowanych kobietach (The Battered Woman, New York: Harper & Row, 1980) Lenore E. Walker zastosowała tę zasadę, by wyjaśnić zagadkę, dlaczego kobiety nie odchodzą od partnerów, którzy znęcają się nad nimi.." (fragment z książki Biegnąca z wilkami - C. Pinkola-Estes)

Moonway. Właśnie przeczytałam cały wątek. Sytuacja u mnie jest niemal identyczna. Tylko dziecko jedno. I nie mam takiej odwagi, żeby pisać o tym na forum. Bardzo dobrze rozumiem co piszesz. Jak to wygląda teraz?

Ja przed ślubem nie wiedziałam. Nic na to nie wskazywało. A może nie chciałam widzieć? Jak się ma dwadzieścia parę lat, myśli się jednak inaczej. Niebieska karta? W przypadku przemocy psychicznej chyba nie zdaje egzaminu. Nie ma się śladów na ciele, sąsiedzi nie słyszą awantur, na zewnątrz jest super. Za to wywiady środowiskowe, np. w szkole mogą tylko zaszkodzić. dziecku. Co do seksu. Jeśli ktoś traktuje Cię w poniżający sposób, staje się z czasem kimś zupełnie obcym. Ja nie uprawiam seksu z obcymi. Trzeba czuć emocjonalną więź, zaufanie. A jak ufać komuś, kto uważa Cię za coś gorszego?
Czy zawsze jest winna jedna osoba? Nie. Zawsze obie strony. Moją winą była moja słabość. Niskie poczucie wartości, brak stanowczości spowodowały, że zamiast stanąć na własnych nogach, po prostu się dostosowałam. Bo myślałam, że jak będę taka jak on chce, to wreszcie będzie mnie traktować jak równą sobie. Z taką postawą musiałam być naprawdę mało atrakcyjna.

Tyle że niskie poczucie wartości odbiera jej siłę na działanie. Ja znam dla odmiany gościa która też ma takie niskie o sobie mniemanie. To się bardzo trudno leczy, głównie psychoterapia. Leki tu nic nie dadzą samemu wyjść jest bardzo trudno ale się podobno da

Pierwszą rzecz jaką musiałaby zrobić autorka postu to znaleść pracę.

W jakim wieku są dzieci?

Druga sprawa to nie ma co jojczyć źe sprawa przemocy nie da się udowodnić - naleźy iść i  pytać.

Dziwie się,źe masz czas na kochanka mając troje dzieci .Odeślij go bo przepraszam moźe to zabrzmi okrutnie - ale dupa Tobą rządzi.No,chyba źe chcesz kolejne dzieci i wisieć nowemu facetowi  na karku.
I wtedy nie będziesz miała szans by odbudować swoje źycie.

Źyjemy w czasach kiedy dla  kobiety kolejne dziecko powoduje źe sama na własne źyczenie stawia sobie betonowe ściany z których moźe się wydostać kiedy dzieci dorosną.
Dziś męźczyzna który dba o rodzinę to rzadkość - dlatego lepiej jest liczyć na siebie.

edit: wątek jest już stary, autorka to mimo wszystko mądra kobieta, dobrze, że zostawiłaś kochanka, to i tak by nie wyszło..

test