Zdrada, dziecko, powrót - czy dać jeszcze jedną szansę? - Netkobiety.pl

Witajcie po dłuższej przerwie. Nie wchodziłam tu ostatnio, bo wydawało mi się, że po tych wszystkich przebojach z moim mężem, w końcu zaczyna mi/nam układać się życie. Jak wiecie, mój mąż "machnął" dziecko innej kobiecie. Początkowo w gigantycznym szoku nie byłam w stanie sobie poradzić z tą wiedzą, zaakceptować sytuacji. To chyba zrozumiałe? Tak mi się przynajmniej wydaje, że moje reakcje w takim przypadku nie odbiegały od normy. Mąż się starał, nawet bardzo, ale każda rozmowa dotycząca tego dziecka lub nawet półsłówka rzucane czasem przez niego doprowadzały mnie do furii. Wykrzyczałam mu kiedyś, że "nienawidzę tego dzieciaka i nigdy nie zaakceptuję jego istnienia". Jak się okazało moje słowa - choć nieprawdziwe i wypowiedziane w mega nerwach - strasznie w nim utkwiły.
Mąż od pewnego czasu był jakby nieobecny, nie okazywał mi takiego zainteresowania i czułości, jak jeszcze we wrześniu czy październiku. Sądziłam, że to za sprawą poważnych kłopotów, które miał w pracy (mężczyźni w takich sytuacjach zamykają się w sobie).
Ale tydzień temu powiedział mi, że od dłuższego czasu nie radzi sobie z potwornym poczuciem winy i wyrzutami sumienia w stosunku do mnie. Że ma świadomość, ile się przez niego nacierpiałam i dlatego lepiej będzie, jeśli zacznę układać sobie życie na nowo. Twierdzi, że on musi teraz zapłacić za to, co zrobił, ponieść karę za te wszystkie krzywdy i już nie zasługuje na szczęście.
Mówi, że poczucie winy i wyrzuty stopniowo gasiły w nim iskrę. Że nie potrafi jej już wskrzesić i że nie czuje do mnie tego co kiedyś, że się zablokował. Mówi, że skoro był do d... mężem przez którego wylałam morze łez, to chociaż zrobi wszystko, żeby nie skrzywdzić swojego syna, bo tylko on już mu został. Przyznał też, że na jego decyzji zaważyły również moje słowa nt. tego dziecka.
Ta rozmowa mną wstrząsnęła!
W dodatku odbyła się teraz, kiedy ja już oswoiłam się z tym, że mój mąż ma to dziecko, kiedy zaakceptowałam je i postanowiłam być dla niego ciocią. Na tyle dobrą, na ile mogę być w tej sytuacji.
Tłumaczę mu to wszystko, ale on twierdzi, że nie ma już prawa do szczęścia, nie będzie mi zabierał kolejnych lat życia, że wszystko się wypaliło. I jeśli byłby ze mną, to na siłę, a ja jego zdaniem zasługuję na lepsze życie.
Wkrótce mój mąż idzie do psychoterapeuty (sam tak zdecydował), ale nie mam nadziei, że to pomoże w naszej sprawie. Znam go i wiem jak to jest, kiedy coś postanowi.

POMÓŻCIE!!!

Ja go nie mogę stracić. Przetrwaliśmy tyle trudnych chwil. Uświadomiłam sobie, że on jest właśnie "tym" mężczyzną. I co teraz, koniec?

Doradźcie, jak z nim rozmawiać, co robić, żeby przestało go zjadać to poczucie winy, żeby uwierzył, że możemy być jeszcze szczęśliwi.

Prześledziłam cały wątek i stwierdzam, że Twój mąż wreszcie podjął dobrą decyzję.

Mój już eks mąż, też ma dziecko ze swoją kochanicą i też chciał wrócić, więc mam doświadczenie w temacie.

Co Ci się udało poukładać i zaakceptować? Nawet jeszcze dziecka nie widziałaś na oczy! Wiesz jak zareagujesz?
Twój mąż zauważył, że tak naprawde nie dasz rady i będziesz mu wypominać to co zrobił i to że ma syna, przy byle kłótni.

Decyzją dobrą podjął, tak naprawdę dla Ciebie. Czytając Twój wątek, od deski do deski, czasem mam wrażenie, że jesteś nieco niezrównoważona. Przykro mi, ale tak jest.

Inaczej byłoby, gdybyś po kontakcie(na żywo) z synem męża, stwierdziła, że rzeczywiście dasz radę, ale Ty nawet jeszcze nie masz próbki sytuacji. Czyli patrzenia na kontakt z synem + Twój kontakt z chłopcem + KONTAKT Z KOCHANICĄ MĘŻA (tak! bo jest matka chlopca i będzie musiał (mąż) z nią się widywać) Więc co zaakceptowałaś, skoro tego nie doświadczyłaś? Na razie to jest tylko gadanie i gdybanie...

A jak miałam widzieć, skoro nie doprowadził do takiej sytuacji? Wiem, że dlatego, żeby mnie nie ranić.
Kiedyś powiedziałam mu, że nie życzę sobie nawet słowa na temat tego dziecka. Dusił więc w sobie wszystkie emocje i informacje. Popełniłam błąd nie mówiąc mu jakiś czas temu, że powoli czuję się gotowa na takie rozmowy. Mąż odsuwał się ode mnie, bo był pewny, że ten moment nigdy nie nastąpi, że zawsze to dziecko będzie tylko powodem kłótni. I tak mijały tygodnie, aż przestał mnie potrzebować, zobojętniałam mu.

Dziękuję Ci, że przeczytałaś mój wątek i odpisałaś, ale teraz przede wszystkim potrzebuję rady, jak go odblokować. Bo ja wiem, że jeszcze możemy być szczęśliwi. Nie chcę rezygnować z mężczyzny mojego życia (a tego akurat jestem pewna).

Ty masz odejsc? Teraz to chyba on chce odejsc, a nie Ty. Oboje powinniscie isc na terapie malzenska. Powiedz mu wszytko co czujesz. Zainteresuj sie dzieckiem. Ale powiem Ci jedno. Jezeli on twierdzi, ze milosc sie wypalila to nie zmusisz go do niej za nic. Chcesz aby byl na sile z Toba?

Czy najdroższy człowiek z premedytacją zdradza i robi dziecko innej kobiecie? Nie chciałabym mieć przy sobie takiego najdroższego

Ile masz lat? 80? Skoro wiesz, że to jest/była to Twoja miłość życia? Ludzie, którzy kochają, nie zdradzają i koniec kropka.

A jak zatrzymać przy sobie gada? Możesz przed nim się płaszczyć, nakłaniać by został, OBIECYWAĆ POPRAWĘ  (tak, Ty! czyż to nie paradoks?). Możesz zachować resztki godności i pozwolić mu odejść...

Kobieto, zacznij się szanować!!! Błagam...

Aragorn-estel, mój mąż narobił w życiu wiele błędów. Zawsze obiecywał, że to się więcej nie powtórzy. Zapewniał, że w końcu wszystko zrozumiał. I za każdym razem to były tylko nic niewarte słowa. Jednak teraz, po swoim najgłupszym i najtragiczniejszym w konsekwencjach błędzie, już nie słyszałam zapewnień, widziałam konkretne czyny. Odkąd pamiętam mój mąż kierował się emocjami, działał pod wpływem chwili. Teraz analizuje każdą sprawę, zastanawia się, co będzie, jeśli...
I dlatego nie chcę go stracić, kiedy pierwszy raz w życiu widzę w nim taką fajną przemianę.
Tu nie chodzi o to, że ja mam obiecywać poprawę, bo on bez przerwy powtarza, że brak tej iskry nie jest nawet w najmniejszym stopniu moją winą. Ma świadomość, że to on przez lata wszystko systematycznie zawalał. A namiętność i potrzebę bliskości zabiły w nim wyrzuty sumienia i poczucie winy.
I tu w nawiązaniu do tego, co napisała busiu: dlatego, że teraz zamiast działać raptownie, zaczął używać mózgu, a więc w końcu doszło do niego, co wyprawiał przez lata naszego małżeństwa, stał się jednym wielkim chodzącym poczuciem winy. Aż przykro patrzeć. Właśnie dlatego - jak twierdzi - postanowił zwrócić mi wolność, żebym znalazła innego mężczyznę, który nigdy nie zrobi mi nic złego. Powtarza jak mantrę, że on już nie zasługuje na szczęście, musi ponieść karę i dlatego zostanie zupełnie sam.
A poza tym powiedział, że ma świadomość, jak cholernie muszą boleć mnie jego kontakty z tym dzieckiem, dlatego nie chce mnie więcej na to narażać.

Zaczynam zastanawiać się, czy mąż nie wpadł w jakąś ciężką depresję, bo słowo daję, takiego go nie znam.

Zrozumcie, nie mogę zrezygnować z tego małżeństwa, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam w nim autentyczną przemianę.

Co prawda wczoraj porozmawialiśmy spokojnie i miło. Nawet stwierdził, że żeby znów była ta chemia między nami, może ponownie zacznie mnie podrywać i zapraszać na randki Cieszę się, że może stopniowo i bardzo powoli przełamuje w sobie tę barierę. Ale... droga do normalności jest tak daleka... Nie chcę stać z boku i patrzeć biernie. Też muszę się zaangażować. Dlatego proszę Was o pomoc i radę.

taaak ,olśniło Cię i postanowiłaś zaakceptować dziecko twego "wspaniałego" męża
wiesz skąd to rzekome "oswojenie" ?? Ano wydaję mnie się ,że to tylko i wyłącznie ze strachu ...bo Twoje "cudo" w którym odkryłaś autentyczną przemianę chce od Ciebie odejść.
Edyto,jesteś tak uzależniona od swego męża,że obojętnie co jeszcze zrobi ile krzywd wyrządzi Tobie i innym uwikłanym w tą nieszczęsną historię i tak mu wybaczysz.
Nie potrzebne te Twoje wszystkie wcześniejsze pisanie/zapewnienia o rzekomych warunkach na jakich miało by trwać Wasz obecny związek...jak widać zmieniasz je zawsze wtedy gdy jest to ci wygodne.
Znam takie kobiety jak Ty..i powiem szczerze, NIGDY NIE POJMĘ !
Zastanów się o co Ty walczysz ? I sprawdź lepiej prawdziwą przyczynę nagłej decyzji twego męża...być może postanowił zakosztować ojcostwa
Oraz, przestań sobie wmawiać te wszystkie bzdury które wypisujesz na jego temat

... do czasu....znając życie - bardzo krótkiego. Chciałabym się mylić, ale uważam to samo co poprzedniczki. To jest jego gra.

Może i tak, ale nie przejmuj się. Ja tez jestem masochistką. Da sie z tym żyć
Bardziej martwi mnie to, że "łykasz wszystko jak młody pelikan". Tłumaczysz męża. Uważam, że zupełnie niepotrzebnie, ale cóż...chyba każda z nas musiała przez to przejść.

Mam nadzieję, że się mylę, ale nie podoba mi się zachowanie Twojego męża....wygląda mi to na przemyślana gierkę

Nikt Ci nie będzie mówił jak masz żyć. My tylko mówimy, jak to wygląda z boku. Niektóre z nas mają podobne doświadczenia np. ja.

Jestem ciekawa jak się zachowuje Twój mąż... nie co MÓWI, tylko co ROBI? Czemu TY chcesz walczyć? Czy ON WALCZY o Ciebie?

Zastanów się nad odpowiedziami...

Moja rada jest taka: obserwuj go. Jeśli nie chcesz stracić szansy, bo a nóż się  zmienił - to wystarczy poczekać i ani nie być tą "walczącą" ani złośliwą jędzą. Wydaje mi się, że póki co próbuje Cie wpędzić w poczucie winy, że to Ty jesteś tą złą, bo nie możesz zaakceptować jego potomka. Nie daj się w to wkręcić. Bądź cool
Czas pokaże czy się zmienił czy kombinuje.

Hmmm...po prostu bądź ostrożna, żebyś później nie cierpiała. Ja wiem jak to cholernie boli
Jeśli chcesz spróbować - próbuj, ale bierz poprawkę na to, że on może się ZNÓW okazać perfidnym kłamcą.

U mnie była sytuacja trochę inna. Bo zdradził, jak nasze dziecko było malusieńkie, odszedł, bo się nie dało żyć. Potem wpadka z kochanicą była i uznał, że jednak lepiej mu było ze mną. Próbował szczęścia, ale mu się nie udało. Jemu się nie ułożyło. Jest teraz sam jak palec. Bo ze mną by chciał być, ale ja już nie chce. A z tamtą nie chce być. Natomiast ja wiem, że on chciałby do mnie wrócić, bo nagle zdał sobie sprawę, że mnie kocha...o nie! w to nie uwierzę...po prostu byłoby mu ze mną wygodnie. Tak uważam. Ja mu nie ufam. Mamy dobry kontakt ze względu na dziecko. I nic ponad to.
Teraz, gdy ja układam sobie życie i on widzi, że jestem szczęśliwa, to aż go rozsadza, hehhe.
I tu chce Ci coś powiedzieć: kiedyś tak jak Ty uważałam, że mój mąż był miłością mojego życia. A teraz sądzę, że był najgorszym draniem jaki mi się trafił. W tej chwili mam super faceta i uważam, że to on zasługuje na miano "miłości życia"

Tak prawdziwie to 2 lata...czyli trochę zajęło, a od rozstania w ogóle minęło 3 lata
Prawda jest taka, że byłam w 2 krótkotrwałych związkach przez te 3 lata, ale mimo to, gdzieś tam myślałam o NIM. Dopiero rok temu zaczął być mi obojętny.

Na pewno jest w tym dużo racji. Dziecko mobilizuje. Ale mimo to moja mama niedawno mi się przyznała, że myślała, że zwariuje, albo że zacznę pić. Mam na myśli czas, gdy odszedł.
Odradzam jednak płodzenie dziecka, dla zagłuszenia bólu itp. A może ktoś inny jest Ci pisany i  to z nim będziesz mieć dziecko?

Kochana, mnie do dziś zdarza się porównać zachowanie eksa i obecnego partnera. Nawet dzis muszę przyznać, że życie z mężem- takie codzienne- nie było złe. Tylko jest jeden drobny SZCZEGÓLIK- on okazał się kłamcą i zdrajcą. Tzn. że mnie nie kochał. Ja wychodzę z takiego założenia. A to, że ja go kochałam, gdy odchodził? Nikogo do miłości nie da się zmusić. Nic na siłę.

Dziękuję, mam nadzieję, że i Tobie się ułoży Ja już naprawdę byłam zmęczona, bo jak ktoś się pojawiał w moim życiu to zawsze mi nie pasował w czymś. Aż wreszcie! Zobaczymy jak to dalej będzie

Decyzja nie była podjęta tak od razu. Jeszcze ze wzgledu na dziecko powleklismy się na terapię, ale niewiele dała. Nie umiałabym z nim żyć.

Moi znajomi też twierdzą, że jestem konkretna, heheh.

Dobrej nocy