"Przeterminowane", czyli dziewice po trzydziestce - Netkobiety.pl

Jak nie ruchacz, tak niedojda prawiczek.
Tak wahadełko się porusza, a ostatecznie nikomu to nie pomaga, bo tylko piętnuje.

Lucyfer666- owszem, nikt nie karze czekać, ale jednak nie chciałabym robić tego z pierwszym lepszym napaleńcem, bo to obleśne. Ja tego nie odczuwam jako presja społeczna, bo tak jak mówię- nie przyznaję się, więc presji nie ma, z resztą mam dużo znajomych, którzy nigdy nikogo nie mieli. Po prostu za długo czekam będąc gotowa fizycznie i psychicznie i takie są niestety skutki

umajona- nie wolno Ci myśleć, że to Twoja wina. Szczerze mówiąc nawet nie dziewica nie pójdzie od razu z facetem do łóżka. Najpierw trzeba się poznać i to nie tylko moja opinia, bo często widzę podobne na forach. To nowe doświadczenie i nie ma nic na szybko. Jakby takiemu facetowi kazali skoczyć na bungee, gdy nigdy tego nie robił to też by nie skoczył tak od razu, tylko potrzebował instrukcji, wytłumaczenia, pokazania, chwile się zastanowi i wtedy skoczy

Snake- Mam 2 bliższe koleżanki: jedna szara cicha myszka w swetrach siedząca w książkach, miała kilku chłopaków, druga wyglądająca jak modelka, wysportowana, często rzuca seksualne podteksty i nie miała nigdy chłopaka, ja o tym wiem, ale z zewnątrz ciężko się domyślić, tak więc na czole wypisane to nie jest, jeśli już to by ktoś powiedział to na odwrót, a Ty piszesz o przypadku, gdy dziewica mówi wprost, że nią jest "głodne kawałki o zachowaniu dziewictwa do ślubu...", to co innego. Ja nie przyznaję się ludziom, że jestem dziewicą (lepiej się wtedy czuję, sama dla siebie) i nikt nie podejrzewa nawet, że to może być kłamstwo. Opowiadam ludziom o moim chłopaku z liceum, co nie jest kłamstwem, bo trochę się spotykaliśmy, ale nie spaliśmy ze sobą, z resztą sami wiecie jak to w tych związkach nieletnich bywa- niby związek, ale nie związek

Nie rozumiem Twojego podejścia. Nikt nikomu nie musi tłumaczyć się ze swojego życia seksualnego. Przyznanie się do późnego dziewictwa może stanowić wstydliwy problem wobec partnera, lecz kobieta ma ten komfort, że w zupełności może tę kwestię przemilczeć a mężczyzna i tak nie zorientuje się, co najwyżej stwierdzi, że kobieta ma małe doświadczenie w seksie lub miała dłuższą przerwę, bo od strony "technicznej" zorientowanie się na 100% że jest dziewicą jest praktycznie niemożliwe. To mężczyzna ma większy problem, bo to on jest w przeważającej części stroną czynną seksu. Kobieta może spokojnie pozostać bierna lub mało aktywna i nie będzie to podejrzane za pierwszym razem.

Ja nowym partnerem zawsze byłam onieśmielona, i nie będąc już dziewicą, za pierwszym razem z nowym partnerem zachowywałam się jak dziewica Nie jestem w te klocki zbyt przebojowa, dopóki nie poznam dobrze partnera.

Naprawdę myślisz, że po prostu źle trafiłam? Odkąd go poznałam i musiałam skonfrontować się z podejściem odmiennym od mojego, uważniej obserwuję to, co się dzieje dookoła, zwracam na to uwagę i zauważyłam, że ze swoim podejściem jestem daleko do tyłu, jakby nie z tego świata. Właśnie mam podobne odczucia i obserwacje do tych, jakie opisałaś.

Zastanawia mnie jeszcze, czy skoro jest taki łatwy dostęp do różnych partnerów seksualnych, to czy możliwa jest wieloletnia wierność w związku? Jak to w ogóle jest, że mężczyzna na pewnym etapie swojego życia spotyka kobietę, z którą chce się związać na stałe i inne już go nie interesują?

Jesuuu, facet prawiczek po 30tce? Uciekłabym od razu. Serio. Faceci pewnie myślą zazwyczaj podobnie...
Ale każdy ma inne losy życiowe, więc nigdy nie patrzyłam na wiek i kwestię dziewictwa. To zazwyczaj kompletnie nieistotne dla jakichkolwiek nie-oszołomów.
Przeszkadzało mi raczej, że mój pierwszy facet twierdził, że kochał się z dziewczyną, z którą był krótko i niewiele ich łączyło (kłamał, bo potem przyznał, że ja byłam pierwsza, tylko mu było głupio). Nie chodziło o to czy miał doświadczenia, tylko że niby akurat z nią, a dla mnie to był pewien zgryz.
Zabawna anegdotka: po mnie miał inny związek i... poznałam w pracy jego niedoszłego teścia. Wiedział kim jestem, bo okazało się, że jego córka bardzo przeżywa to, że jestem jakimś "niedoścignionym wzorcem z Sevres". Uśmiałam się...

Myślę, że ocena tego, czy ktoś w takim wieku miał czy nie miał doświadczenia seksualne, powinna być raczej skierowana na to, dlaczego nie udało mu się być w żadnym związku - bo przecież coś ten seks zazwyczaj poprzedza, nie ląduje się od razu w łóżku. I jeżeli osoba po 30 nigdy z nikim nie była, a nie był  to jej wybór, to można z dużym prawdopodobieństwem wnosić o jakimś problemie z wchodzeniem w relacje, albo innym, który powoduje, że nawet nie ma okazji ich tworzenia. Dla potencjalnego partnera może to być ciężki orzech do zgryzienia, nawet nie z powodu seksu.

Coś w tym jest. Choć ja nie byłam w związku dlatego, bo nie umiem być z kimś, do kogo nic nie czuję. Pytanie, dlaczego nie mogę się zakochać z wzajemnością Miałam pisać, że jakiegoś tłumu mężczyzn zainteresowanych mną nigdy nie było, więc pewnie coś w moim charakterze lub sposobie bycia jest takiego, co zniechęca do bliższego poznania mnie. Ale po chwili sobie uświadomiłam, że przecież nie chodzi o to, żeby mieć wielu adoratorów. A poza tym chcę, żeby ktoś pokochał mnie taką, jaka jestem. Więc może po prostu jeszcze nie spotkałam JEGO...?

Trzymam Cię za słowo Mam takie marzenie. Chciałabym czuć, że jestem dla tego wybranego ważna, że kocha...

Wiesz, coś w tym może być, bo bardzo nie chcę wyjść na desperatkę, więc pewnie podświadomie tworzę jakiś dystans.

Może...
A może po prostu nie trafiłam jeszcze na tego właściwego? Myślę, że choć mi teraz trochę smutno, to jeśli kiedyś spotkam kogoś, w kim się zakocham z wzajemnością i uda nam się stworzyć związek, to nie będzie dla mnie wtedy miało znaczenia to, że wcześniej nie byłam w żadnym innym związku

Snake- problem w tym, że my uważamy, że przelecenie pierwszego lepszego to a) desperacja b) obrzydliwe fuuu przecież nie wiadomo na co ta osoba choruje, a gumka zawsze może pęknąć

niepodobna- może to być prawda, że ktoś ma problemy w nawiązywaniu relacji, ale nie musi. Wystarczy, że dziewczyna w liceum chodzi do klasy pełnej dziewczyn, na studia pójdzie też tam, gdzie dużo dziewczyn (albo same laski) i ma też damskie zainteresowania typu fitness to ciężko jej poznać jakiegoś faceta. Tak samo z facetami- mam kolegę, 28 lat, przystojny, wysportowany inżynier, sympatyczny z zainteresowaniami, dziewczyny raczej nie miał, a jest to na prawdę świetny kandydat na męża i nie uważam, żeby było z nim coś nie tak
Jak dla mnie większy problem z relacjami ma 16stka, która sypia na imprezie z pierwszym lepszym "dla szpanu", bo to jest mega słabe i już chyba lepiej być dziewicą do 30stki (chociaż nie wiem, nie znam się, ale dla mnie nastolatki to powinny się uczyć i nawiązywać przyjaźnie, a nie sypiać ze sobą na imprezach)

niepodobna- to też jest dobre pytanie, "do czego zaliczyć Twój problem", bo faktycznie ja popieram nie wchodzenie w związki tylko zeby w związku być, ale chcemy się zakochać, to wtedy jesteśmy sami z wyboru czy nie? Dobre pytanie powiem szczerze

A już myślałem, że to że mną coś nie tak. No tak sobie zaprzeczyć to faktycznie trzeba mieć talent.

Jak naprawdę będzie Cię kochał i będzie czuł że to uczucie jest odwzajemnione to nie będą go interesować zdrady. Tak, tu chodzi o miłość.

Myślę, że wiem, o co chodziło Snake'owi w tym "coś z nią nie tak", ale przyznaję: zabrzmiało okrutnie.
Jak już wielokrotnie powtarzałam, co człowiek to inna historia i każdy przypadek trzeba rozpatrzyć indywidualnie. Czasami komuś w udziale przypada mało standardowy los i tyle.
Ja akurat "zdążyłam" przed mityczną trzydziestką, ale sama byłam bardzo długo, pierwsze doświadczenia seksualne miałam traumatyczne i serio dzisiaj mówię, że warto choćby bardzo długo, ale  poczekać na coś pozytywnego (nie musi być zaraz wielka miłość, choć osobiście z "obcym chłopem" bym nie chciała) niż kierować się jakimiś odgórnymi "dyrektywami".
A dziewictwfo to coś, o co moim zdaniem robi się zbędny szum - albo traktuje się je nabożnie, albo sprowadza do prymitywnego fizycznego poziomu. Zresztą jedno i drugie wbrew pozorom idzie w parze (zawsze mnie "zachwyca", jak bardzo w katolickiej religii zaprzecza się całkiem sporemu znaczeniu ciała i rzeczy materialnych).

Zwyczajny, a chociażby kult relikwii, cudownych medalików, obrazów...  kult dziewictwa tež mi się poniekąd kojarzy.
Nie neguję, ale widzę tę pewną niekonsekwencję.

Dziewictwo to nie żaden skarb wycenialny na milion za który można sobie kupić lepszego faceta niż koleżanki niedziewice- to tak nie działa.
Dziewczyny są dziewicami z różnych powodów- chyba obawy związane z seksualną stroną mężczyzny mają znaczenie, jak i  może wyobrażeenia o księeciu z bajki?
Przeterminowane? w żadnym wypadku!
Ale w przypadku mężczyzn jest podobnie- a bardziej to w ich głowie, bo tego poznać się nie da.
Czy o wartości kobiety świadczy? Jak ktoś nie chce by miała wcześniejszych paertnerów w głowie, to pewnie tak.
Ale dziewica może być zołzą i złą babą też.

dubel

Rozumiem Twoje podejście, ale odmienna płeć stawia nas po przeciwnych stronach barykady. Dla mnie twoja mądrość życiowa nie ma żadnej wartości.

Napisałem o męskich pragnieniach One nie muszą iść w parze z pragnieniami kobiet, dlatego wspomniałem o przeciwnej stronie barykady, a Ty się już pieklić zaczynasz

Istnieje tutaj konflikt interesów.
I pewnie kobieta, która jest sama i nie ma kochanków będzie niezadowolona.
Ale facet poznając taką kobietę będzie bardziej zadowolony niż zwykle i jeśli się okaże tym właściwym to na pewno jej to zrekompensuje

właśnie wtedy najlepiej<3

Chyba tylko u facetów, którzy chcieliby żenić się z dziewicami

Bo jak w Piśmie napisano: "Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię"

Masz racje, nie patrz się na takie osoby jak Snake czy Gary boi to starzy ru.... Ja bym się cieszył jakbym na taką kobiete trafił byle by nie miała przesadnych wymagań. Dlatego bardzo mnie cieszy że jeszcze takie osoby są.

PS Tylko mam nadzieje że jak poznasz np mężczyzne który nie mieszka sam(czyt z rodziną), to go za to nie skreślisz, bo jednak sama też nie mieszkasz.

To chyba z katolicyzmem nie ma wiele wspólnego, raczej ludzie tak interpretują. Nie słyszałem by Kościół stawiał dziewictwo jako warunek małżeństwa. Owszem promuje czystość przedmałżeńską, ale jej brak jest tylko grzechem i to wcale nie ciężkim.
A w wielu innych kulturach tak! Tam brak dziewictwa jest hańbą, i to się fizycznie sprawdza!
Dochodzi do tego, że kobiety chirurgicznie odtwarzają błonę dziewiczą

Co relikwi, to Kościół nie czci ich jako materii, a raczej w sensie pamiątek po wielkim zmarłym.
Zresztą tak ludzie czynią z wieloma sławnymi postaciami - to czysto ludzkie. Zbieranie autografów, aukcje ciuchów gwiazd,  pukiel włosów aktorów, piosenkarzy. Ba, muzea są wypełnione takimi artefaktami. Że o kilometrowych kolejkach do mauzoleum mumii Lenina nie wspomnę

Gdzieś czytałam, że w Polsce, wbrew częstemu przekonaniu, tych prześcieradeł nie praktykowano. Ale nie będę się zarzekać. Tak czy owak robi się szum wokół dziewictwa, które w sensie fizycznym jest dla mnie taką cechą jak kolor włosów czy fakt, że ktoś np. do czterdziestego roku życia nie był w Zakopanem.
Natomiast w sensie duchowym, mentalnym, moralnym nie ma prawa oceniać nikt, kto nie zna całości zagadnienia. Można uprawiać najgrubszego kalibru "wygibasy", dbając jedynie o zachowanie fizycznych oznak dziewictwa, można też niefortunnym zbiegiem okoliczności stracić je wcześnie i mimo to być w gruncie rzeczy bardzo skromną i powściągliwą osobą. Może trafić się źle ulokowane uczucie, może być gwałt na przyklad, moze być choćby i głupota, za którą też nie należy skreślać człowieka.
Nie, dziewictwo samo w sobie nie jest dla mnie wyznacznikiem wartości partnerki/partnera.

Nie pojmę nigdy w życiu, co ma wspólnego mieszkanie z rodzicami z samodzielnością. Owszem, może mieć, ale wcale nie musi. Nie myślmy tak strasznie szablonowo.
Miałam znajomego, który pomimo iż miał własne mieszkanie, stołował się u rodziców i zawoził swoje brudne rzeczy do prania do mamusi. Gdzie tu samodzielność?
Mam też koleżankę, która z rodzicami mieszka w dużym domu, gdzie swobodnie wszyscy się pomieszczą i jeszcze wynajmują pokoje studentom. Koleżanki rodzice mają swoje lata, matka ciężko choruje. Dom jest praktycznie na głowie tej mojej znajomej. Niesamodzielna??? Niezaradna?
To, że mój potencjalny partner mieszka z rodzicami, nie oznacza, że nie może się od nich wyprowadzić.
Z moją mamą nie chciałabym mieszkać, bo mamy zbyt konfliktowe charaktery, ale gdyby nie to - dlaczego nie? Taniej, praktyczniej i często przyjemniej niż samotnie, choć ja akurat nie z tych, których samotność przeraża.

Nie no wiadomo lepiej samemu z kredytem na 30 lat w klicie z betonowej płyty niż z rodzicami w domu z ogródkiem.
Bo to się nazywa samodzielność i dojrzałość
a deweloperzy i banksterzy tylko klepią po plecach i przytakują

Lady Loka, troska rodzicielska nie umiera nigdy Dzieckiem swoich rodziców stajesz się raz na zawsze.
To tak w temacie offtopu

Moją przeważnie pobudzało

Ja nie mógłbym mieszkać z teściami. Głównie ze względu na psychikę małżonki, która nie mogła znieść, że jej rodzice nieba by mi przychylili Ponadto 10 lat wcześniej złapałbym nadwagę, bo ciągle mnie przekarmiali. Nie mniej uważam, że nie powinno się mieszkać z rodzicami/teściami. Minimum to mieszkanie w jednym domu ale na całkowicie niezależnych kondygnacjach. U moich rodziców się sprawdzało, bo dziadkowie mieszkając na innym piętrze w ogóle się nie wtrącali. Owszem, babcia wpadała wieczorem na kawkę czy kielicha ale w dupie miała czy u nas jest posprzątane, co jest ugotowane albo czy wnuczkowie są ciepło ubrani. Nie znała się na tym kompletnie, bo jej dzieci wychowywała mamka, która też ogarniała dom dziadków, więc niby jak babcia miałaby się mądrzyć w tej materii? Natomiast dziadkowie pod ręką byli fajni, bo teoretycznie można było zostawić nas, dzieci pod ich okiem. To znaczy można było ale żeby zaraz babcia kontrolowała co my robimy, to spory eufemizm. No ale to były inne czasy.
Moją mamę kocham ale nigdy nie planowałem, że się do niej sprowadzę. Owszem zakładam, że za jakiś czas ściągnę ją do siebie i moja żona musi nauczyć się z tym żyć. Dla równowagi może trafić do nas teść. Starymi rodzicami trzeba się opiekować. Nie oddałbym matki do domu opieki. Myłem i przebierałem babcię kiedy miałem 15 lat więc czemu miałbym w przypadku własnej matki zrobić wyjątek? Pewne sprawy powinny zostawać tylko między matką i dzieckiem.

hahaha Snake fajny post:D ten fragment z nadwagą to się uśmiechnąłem

lepiej jest trzymać się rodziny, prace domowe jakie się wykonuje mają większą wartość gdy więcej osób może z tego skorzystać, niż gdy mieszka się samemu. Nie każdy układ mieszkania jest dobry dla dużej wielopokoleniowej rodziny (np. brak oddzielenia pomiędzy pomieszczeniami utrudnia prywatność), w niektórych rodzinach mogą być skomplikowane relacje, a dla osoby przychodzącej z zewnątrz zbyt długi czas spędzany razem może być niepożądany. Jednakże nie będąc w związku to jest odległa przyszłość i jak dla mnie nie byłoby sensu generować dodatkowych kosztów i utrudniać relacji tylko po to żeby nazywało się że mieszkam samemu.

Ależ ja się z tym zgadzam, sam uważam, że wieczne mieszkanie z rodzicami nie wpływa dobrze na psychikę człowieka jak i jego rodziców.
Mi chodziło o to, że bekę mam z ludzi, którzy cisną na wynajem albo biorą kredyty w klitach z betonowej płyty na 10-20 lat tylko po to aby pokazywać całemu światu jakimi to oni są osobami wolnymi i zaradnymi życiowo oraz samodzielnymi, a prawda jest taka, ze są udupieni w kredytach po pachy.

Mi kiedyś wmówiono, że liczy się podobno miłość w kontaktach z płcią przeciwną.
Widać, że jesteś bardzo postępowa i nowoczesna a co za tym się kryję to już zachowam dla siebie

Btw. z obserwacji otoczenia widzę, że większość kobiet, która mieszka ,,bez rodziców" tak naprawdę samemu tego nie osiągnęła i swoje ,,osiągnięcia" zawdzięczają tylko to, że np. ich chłopak ma swoje mieszkanie, samochód itp.

Zazwyczaj to wygląda w taki sposób:
Ja: mieszkasz sama czy z rodzicami?
Ona: nie no mieszkam bez rodziców, jestem na swoim, gdzie z rodzicami w moim wieku? haha
Ja: to fajnie, nie smutno Ci tak żyć z drugiej strony w pojedynkę?
Ona: ale jak to w pojedynkę? mieszkam z narzeczonym
Ja: o super, wprowadził się do twojego mieszkania, tak?
Ona: niee, To jest jego mieszkanie, własnościowe, ja z nim po prostu mieszkam

I tak jest w 99% przypadkach
Te panie, które tak się śmieją z mieszkania z rodzicami i uważają się za mega dorosłe bo są ,,na swoim" w rzeczywistości gdyby nie ich chłopak/mąż/narzeczony to by już tak kolorowo nie było

P.S Pokażcie mi kobietę, która sama postawiła dom albo kupiła mieszkanie za gotówkę, bez kredytów - ja nigdy nie mogłem takiej znaleźć a połowa moich kolegów właśnie tak się urządziła, ja też za kilka lat planuje kupić swoje lokum bez żadnych kredytów i wtedy sam będę się śmiał z tych ,,super samodzielnych" mieszkających ,,na swoim" (czyt: z chłopakiem) albo na wynajmach/kredytach całą wieczność.

No dokładnie - każdy do tego podchodzi indywidualnie, nie ma co gadać, że coś jest na 100% lepsze od drugiego. Są wady i zalety obu stron

Właśnie naszła mnie taka myśl, wiesz jak to wygląda?

1. Mieszkasz z rodzicami (odkładasz kasę na własne lokum) - osoby na wynajmach/kredytach śmieją się z Ciebie, że mieszkasz ,,u mamusi"

2. Przychodzi czas kiedy za odłożone pieniądze jesteś w stanie kupić swoje własne mieszkanie - robisz to.

3. Masz swoje własnościowe lokum, bez wynajmowania, bez kredytów, bez rat itp. - jesteś teraz w lepszej sytuacji finansowej (pod względem mieszkaniowych) niż wynajmujący/na kredytach

4. Oni się z Ciebie śmiali, że mieszkałeś z rodzicami ale Ty już teraz nie możesz się z ich śmiać, że są na wynajmach/kredytach bo to nie jest społecznie akceptowalne (takie wyśmiewanie się)

Takie mamy społeczeństwo

Całe swoje dorosłe życie, aż do niedawna wynajmowałam mieszkania. Miałam już serdecznie dość nie z powodów finansowych, bo skromne i oszczędne życie mnie nie przeraża, ale przez tę permanentną tymczasowość i prowizorkę. W Polsce ewenementem jest wynajem długoterminowy, a ciągłymi przeprowadzkami już, za przeproszeniem, rzygałam.
Zgadzam się z Rumuńskim, że mało kto może dziś się pochwalić samodzielnym kupnem mieszkania. Przeważnie zawdzięcza się je pomocy bliskich, najczęsciej rodziców. Ja sama bez pomocy Mamy do końca życia wędrowałabym z jednej stancji do drugiej, bo żaden bank nie chciał mi przyznać kredytu - a bez niego ani rusz.
Nie widzę absolutnie nic złego ani w mieszkaniu u rodziców, ani w innych rozwiązaniach sytuacji mieszkaniowej. To sprawa osobistych wyborów i preferencji. Osobiście wolę oddzielnie, bo znam charakter mój i mojej rodzicielki ; dwie mocne osobowości na wspólnej przestrzeni to naprawdę niełatwe. Choć przyznam, że teraz, gdy przyjechała z zagranicy, mogłabym siedzieć u niej i siedzieć Tęsknię za dawnym domowym ciepłem, tym z dziecięcych i młodzieńczych lat.

P.S. Loka, ja wynajmowałam dość tanio, ale liczyłam się z każdą złotówką. To już wolę kredyt spłacać, nawet gdyby koszty dorównywały wynajmowi, czy lekko go przewyższały. Byle tylko realnie dać radę. Po spłaceniu rat (przyznano mi pewną sumę pożyczki na mniej niz 10 lat, resztę dołożyła Mama ze swoich zagranicznych oszczędności) będę mieszkać znacznie taniej niż na stancji.
Mieszkanko mam malutkie, nieco poniżej 31 m. kwadratowych, jestem z synem (ma swój pokój), ale wcale mi to nie przeszkadza, a poczucie czegoś stałego w życiu - bezcenne!