Mój wymarzony rozwód - Netkobiety.pl

Hmmm...widzę, że tu zamiast płaczu i narzekań, wszystkie dziewczyny zaczynają się dobrze bawić:)
No, na reszcie jest tak jak powinno być od dawna!!:)

Macie moze pomysl jak to zrobic by szybko dostac rozwod z obcokrajowcem?? Jak napisac dobry pozew a raczej uzasadnienie..???

Dziekuje Ci moja droga zajrze zaraz do mnie...:)

U mnie też była chęć jeszczemęża do wspólnego obwieszczenia moim rodzicom. Idiota - akurat bym się zgodziła. Swojej mamusi opowiedział oczywiście swoją wersję wydarzeń.

rodzice...trudne rozmowy to prawda, ale dla mnie najtrudniejsze były i pewnie jeszcze nie raz będą rozmowy z moimi córkami (11 i 9 lat) zmienia im się kolejny raz całe życie...nic nie było dla mnie w życiu tak trudne do przejścia jak te właśnie rozmowy i ich łzy dziecięce...kroi mi się serce

Ja mam 16-latkę Bardzo mnie wspiera, ale przecież wiem, jak bardzo jest związana z tatą i babcie. Wkurzające jest to, że znów tylko ja (oczywiście własnym kosztem) myślę o dobru dziecka.
Ale nic to - damy radę!

Moja córka też się kiepsko dogaduje z tatą, ale to co innego niż przywiązanie. Wkurza mnie, że on nie zastanawia się nad słowami i czynami, które ranią ją. Zawsze było tak, że mu tłumaczyłam, prosiłam, byłam mediatorem. Ale teraz pomyślałam, że dość - w ten sposób krzywdzę sama siebie. Jak tatuś przegina, to rozmawiam z córką na osobności, nie tłumacząc JEGO.

Tez to zauważyłam Jak moja wyjechała z tymi koszulami, to prawie się sturlałam z łózka Jego mina - bezcenne.

...piszę to dla osób, które szukają tak jak ja informacji...nie napisałam w pozwie o zabezpieczenie powództwa, po prostu nie doczytałam...byłam u prawnika i skrobnął mi takie pismo....tak jak pozew...tj...nagłówek ..do Sądu takiego i takiego...powódka...powód, adresy....pismo zatytuowane...UZUPEŁNIENIE POZWU....i opis...że złożyłam dnia takiego i takiego...taki, a taki pozew i uzupełniam go o: wnoszę o rentę alimentacyjną kwocie .....na każde z dzieci płatne....itd
Pewnie można tak uzupełnić i inne sprawy, ale nie wiem na pewno...dzielę się tym co wiem...może komuś ta wiedza pomoże...
dobrego dnia kochane

a to przepraszam za wprowadzenie w błąd....tak przepisałam po prawniku " ...wnoszę także o zabezpieczenie roszczenia o rentę alimentacyjną na małoletnie dzieci 1,2,3..poprzez zarządzenie tymczasowe zobowiązujące pozwanego do łożenia przez czas trwania procesu tytułem alimentów na rzecz w/w naszych dzieci po ....miesięcznie.." itd
tak to brzmiało
sory jeśli wprowadziłam w błąd

basiek hej
rozwód to ostateczność jak już nie ma szansy na ratowanie czegokolwiek...a może u Ciebie warto by było spróbować wyprowadzić się od teściów?...może wówczas mąż musiałby stanąć po jednej ze stron i w końcu podjąć męską decyzję ? nie wiem...bardzo trudno tak radzić... jest taka możliwość?

Spróbuj Basiek. Bądź silna, konsekwentna i stanowcza. Albo "przeciwnik" skuma o co kaman, albo... Zawsze zdążysz się rozwieść, może się uda uniknąć ostateczności. Może on nie wie, że można inaczej? Może jeszcze będzie chciał się dowiedzieć?
Nie wszyscy są niereformowalni. Ale nie możesz sobie pozwolić na słabość, cokolwiek postanowisz. Masz być silną, zdecydowaną, pewną siebie damą, nie pozwól odebrać sobie tej roli. Jakkolwiek miałoby się to nie skończyć.

Witam
Jakoś tak wyszło że trochę mnie nie było .

Basiek żyłam z taką chorągiewką ,choć jego matka ma w tym mistrza po latach wiem jedno nie było mu łatwo zaspokoić ambicje dwóch skrajnie różnych kobiet.

Niestety wybrał najgorsze z rozwiązań bo nie chciał opuścić mamusi która i tak miała go w dupie chyba że miał przypływ gotówki wtedy bez mydła właziła mu w tyłek .

Uważam tak jak dziewczyny ratuj swój związek jeżeli jeszcze chcesz a rozwód to ostateczność.

czasami trzeba być wredną suką i pokazać teściowej gdzie jej miejsce .
Mnie się to udało i jestem dumną wredną  suką i mam święty spokój .

.

Witaj Agau, u mnie (myślę, że u nas) świetnie. Właśnie robimy zlot czarownic w W-wie i bardzo się z tego cieszymy. Poczytaj w "moim wymarzonym związku".
Mam problemy z "odpępieniem" byłego, ale radzę sobie. Właśnie dowiedziałam się mnóstwa interesujących rzeczy, m.in. tego, że zrujnowałam mu życie, bo się z nim rozwiodłam i przeze mnie musi męczyć się z jakąś obcą kobietą, bo nie wie co ze sobą zrobić.
Normalna, męska dziwka. Jest z babą, bo go nie stać, żeby od niej odejść. Żal...
Nienawidzi mnie i nie potrafi się pogodzić z tym, że już nie może mną manipulować, to go boli.
Był, jest i prawdopodobnie będzie zerem. Szkoda, myślałam, że wykorzysta swoją szansę na bycie Kimś.
Udało mi się uzyskać obietnicę pełnomocnictwa na sprzedaż domu, co ułatwi tę skomplikowaną czynność i uniezależni od jego zmiennych humorów. Chociaż obietnica, to nie kwit w ręce, ale może tym razem dotrzyma, bo zależy mu na kasie i to w trybie pilnym.

Agau - niedawno o Tobie myślałam
U mnie w sprawach jeszczemałżeńskich bez zmian. Czekam cierpliwie na termin rozprawy, jutro zadzwonię do adwokatki - może już wie, czy jeszczemąż odpisał na pozew, czy olał sprawę.
W pozostałych, jakże licznych aspektach mojego życia - jest dobrze. Oswoiłam tą rzeczywistość w stanie oczekiwania, nie napinam się, staram się nie nakręcać.
Buziaki

Dzięki za dobre wieści agau
Miło się czyta, że dobrze sobie radzisz. To daje powiew nadziei

Kochana, to my chyba będziemy podobnie czasowo "finiszować". Mam nadzieję, że w naszym przypadku też wszystko pójdzie bez niespodzianek i gwałtownych zwrotów akcji.
Czy ja przesyłałam Tobie naszą literaturę nt takich pokopanych związków jak nasze Jeśli nie przesyłałam, a masz ochotę poczytać, to napisz na mojego maila. Mogę też przesłać ten poradnik od Betinki nt rozwodu. Bardzo fajnie wszystko opisane, po kolei.

Oki, kochana. Poradnik był jeden, więc już go wysłałam.

Betinko może spróbuj pogadać o tym z psychologiem. W Centrach Kryzysowych są specjaliści w takich tematach. Ja też będę najprawdopodobniej się umawiać na taka wizytę. Najpierw spróbuję sama, potem może uda mi się namówić córkę. Ale nie wiem, czy będzie chciała - jest raczej skryta i  niechętnie otwiera się przed obcymi

Betinka
oni wszyscy pomagają...ale..
no właśnie...to ale...
jak przyjdziesz do psychiatry, psychologa...czy jakiegokolwiek innego fachowca...i jesteś roztrzęsiona, rozedrgana, masz wątpliwości, że ranisz dzieci, ze nie wiesz, czy dasz radę...on po pierwsze nie może Ci powiedzieć "tak...słuszna decyzja, trwaj kobieto, wytrzymasz, będzie za rok gites "...nie może chociaż może i by chciał, bo ludzie są różni i tak naprawdę nikt nie chce wziąć odpowiedzialności za czyjeś decyzje....
(a Ty jakąś decyzje podjąć musisz i przetrzymać jej konsekwencje i robić co się da, by łagodzić powstające problemy, rozbicie dzieci)
i wiadomo, że fachowcy będą mówić o problemach, które mogą pojawić się na Twojej drodze, chcą, by Twoja decyzja była świadoma...tylko wtedy wytrwasz...mając przekonanie, że tak trzeba, że trzeba walczyć...a jeśli uznasz, że nie trzeba...to też Twoja decyzja i też pociągnie za sobą jakieś skutki...ja pomimo tego, że serce mi krwawi jak widzę płaczące dzieci wiem, że tak trzeba...ja jestem dorosła...ja widzę całokształt...dzieci przytulam, rozmawiam, odpowiadam na ich pytania najlepiej jak potrafię i modlę się za wszystkich
Betinka...jasne, że zauważona , ba...sercem bliska, bo nikt nie wie tak naprawdę jak to trudno, kto sam nie przeszedł podobnej drogi
u mnie w domu też momentami tak bardzo ciężko...czasem wydaje mi się, że już nie dam rady, nie wytrzymam, czuję się taka bezradna, bezsilna...ale przychodzi kolejny dzień, robie dzieciom kanapki i wiem, że tak trzeba
tak jest uczciwie
tak powinno być
ściskam ciepło...co byś nie postanowiła...przetrzymania trudności, siły..trzymaj się bratnia duszo

czasem taka niemoc...ale ja tłumaczę ją sobie tak...byłam uległa, przeważnie podporządkowana decyzjom...a teraz nagle decyduję...a nie tylko wykonuję...
to ogromna zmiana...a psychika zna tylko podporządkowanie...musi przestawić się na podejmowanie decyzji...
nie ma opcji...musi kurka siwa ...a że w bólach...
wszystko co wartościowe i ważne przychodzi trudno...dlatego tak jest cenne...

Kolejna lekcja od życia - sztuka cierpliwości i spokoju, Betinka. Chwilami wydaje się, że to nie do przejścia, ale pozwala stokrotnie upewnić się co do decyzji. Kiedy przychodzi to cudowna chwila i wchodzisz do sali sądowej, nie masz żadnych wątpliwości. Ten czas, który tak się dłużył pozbawił Cię ich bezwzględnie. I to jedyny plus tak długiego czekania na sformalizowanie decyzji. Chyba ważny jednak...

Dla nas - mądrych kobiet czas działa na korzyść. Psychofagi gubią się coraz bardziej, a my nabieramy dystansu i pewności. Nic nie daje takiej siły jak niezachwiana pewność.
Właśnie udało mi się "przewalczyć" uzyskanie pełnomocnictwa na sprzedaż domu. Co prawda miało być sfinalizowane wczoraj, na 100%, ale udzielającemu (podobno) zepsuł się samochód, przekładałam notariusza, znowu wyszłam na niesłowną klientkę przez jego "trudności obiektywne". Ale dzisiaj podpisane, mam w łapie i nie zawaham się go użyć. Nawet klienci dość napaleni się znaleźli. Będę przeprowadzać rozmowy.
Jeśli uda się względnie dobrze sprzedać ten dom i zamieszkać nareszcie na swoim, to poczuję się tak, jak bym chciała.
Niezależnie... Czekam, znowu ćwiczę cierpliwość. Myślałam, że już przećwiczyłam, ale jak widać trening trwa.
Samo życie.
Psychofag w fatalnej formie, nie umie żyć nadal, kiepsko mu idzie.
Nie widzę szans, żeby się pozbierał. Nie potrafi... Szkoda, gdyby umiał być szczęśliwy, nam też byłoby łatwiej. Odpuściłby te wieczne pretensje i zaczepki. Zająłby się pielęgnowaniem swojego cudownego życia. A tak, tylko rozpamiętuje wszystkie porażki i ciągle szuka winnych. Tylko, że w niewłaściwym miejscu, niepotrzebnie pomija swoją kandydaturę.

Ja to wiem już od dawna. Gdybym nie ośmieliła się walić prawdy prosto z mostu, byłby cacy. Udawałby, że nie wie, że ja wiem. O wszystkich kłamstewkach, krętactwach, braku stabilności.
Nic tak nie wyprowadzało go z równowagi jak obiektywna, beznamiętna prawda, fakty. Nie było, w jego mniemaniu, złem robienie świństw, ale niewybaczalne było artykułowanie ich i nazywanie po imieniu przeze mnie. Co mi szkodziło udawać, że nie wiem? Dlaczego musiałam tą swoją spostrzegawczością zepsuć tak cudownie zakłamany związek? Przecież było dobrze... No tak, dobrze było, tylko komu?
I zgadzam się z Tobą Anhedonia, że zaczyna być wyraźnie widoczne to, że im mnie jest lepiej, tym jemu gorzej. Nie, żebym pasła się na cudzym niefarcie, ale chyba jego przytłacza mój spokój i poczucie pewności.
Ja naprawdę WSZYSTKIM życzę jak najlepiej. Nie mam nic przeciwko temu, żeby wszyscy ludzie na świecie byli zadowoleni.

Dlatego dużo bardziej godny szacunku jest, moim zdaniem, pełen zrozumienia, trwały związek "niesakramentalny" niż usankcjonowana prawnie i kościelnie wieloletnia szarpanina odzierająca z godności i człowieczeństwa. Papier, sakrament, żadne formalne zobowiązanie nie daje gwarancji na wzajemny szacunek, przyjaźń i tolerancję

Marynarko, jak najszczersze gratulacje. Powodzenie w przeprowadzenie korzystnej transakcji sprzedaży.

Wczoraj przeprowadziłam rozmowę z rodzicami. Łatwo nie było, ale na to nie liczyłam. Nie wiem, czy zrozumieli, ale na pewno przyjęli do wiadomości. Był moment, że trochę mnie poniosło, gdy stwierdzili, że tego się nie spodziewali. Po prostu powiedziałam, że nie chcę żyć tak jak oni, patrząc na siebie wilkiem i drzeć cały czas ze sobą koty. Tato, powiedział, że bardzo sobie ceni, że tak powiedziałam. Ale masło maślane mi wyszło, ale nie umiem tego inaczej opisać. W sumie to wiem, że trochę ich dobiłam, bo jeden brat 3 miesiące po ślubie, gdy jego żona była w ciąży, znalazł sobie kogoś. Trwa to drugi rok. Drugi brat żyje w konkubinacie, ale to zaakceptowali jakiś czas temu, ale obecnie też im się nie układa. Teraz ja dorzuciłam rozwód. Mama pyta, do czego potrzebny mi papierek. Wytłumaczyłam najlepiej jak umiałam.
Jeszczemąż pokazuje swoje drugie ja, pewnie to prawdziwe, o którym sama wiem od dawno, a niektóry dziwi.

Czasami brakuje sił, ale przyjmuję to, zdając sobie sprawę, że tak musi być, aby potem zajaśniało słońce.
Tyle przede mną dało radę, tyle jest obecnie w takiej sytuacji i daje radę, więc też przez to przejdę.

Wybaczcie, jeśli niekiedy będę się żalić, ukazywać swoje dołki itp., ale to forum to jedyne miejsce, gdzie czuję całkowite zrozumienie. Fajne jest to, że uzyskuje się wparcie, rady, kiedy się o nie prosi, nikt nie podejmuje decyzji, tylko stara się wskazać drogę.

Tak jak napisała wcześnie, takasobiemamuśka, nikt nie odważy się podjąć decyzji za kogoś, nawet żaden specjalista.

Muszą i są to nasze własne decyzje i wybory.

Niekochana, dziękuję,  rzeczywiście ulga niesamowita, że mam tę rozmowę za sobą. Rodzice właśnie, tak to przedstawili, że o swoje dzieci troszczymy się zawsze i doskonale to rozumiem.
Zdaję sobie sprawę, że jeszczemąż będzie przedstawiał swoją wersję i to też powiedziałam, ale dałam również do zrozumienia, że jak to przyjmą zależy tylko od Nich.

Daria1968 - jak było pytasz... Pytanie, tylko kiedy bo byliśmy z sobą od 95 roku i nie do końca mogę mówić o samym małżeństwie - dla mnie ono zaczęło się już wcześniej. Ostatnie dwa lata trwania naszego związku to czas nieczułości, pretensji, braku szacunku. Stajemy się samotni, żyjąc razem. Budujemy między nami mur, lecz ani jedno, ani drugie nic z tym nie robi. Każdy ma swoje argumenty, ona ucieka do nowych zajęć, ja przygnieciony pracą i budową domu nie mam w nikim oparcia. Drin, wymierzony policzek i od października nie mamy już siebie... Ja nie mam też przy sobie dziecka i z tym nie umiem sobie poradzić najbardziej. W chwilach słabości chodzę słuchać mądrych ludzi i księdza. Pytam i krzyczę - jak można nie unieść się ponad wszystko? Jak można było nie spróbować? Nigdy się chyba nie dowiem... Jak było? Ja pamiętam to co dobre i złe. Ona -  tylko to drugie. Ja tak nie umię.

Daria, to piękne, dziękuję...

Już sam brak nieszczęścia jest wystarczająco uszczęśliwiający.
Lubię siebie za to, że realizuję zadanie, mimo, że nie jest łatwo. Konsekwentnie, krok po kroku. Dojdę w końcu tam, gdzie planuję - do SIEBIE.
Każda z nas dojdzie, bo podjęła decyzję. Teraz ją wdraża w życie. Z trudem, bólem, rozterkami. Ale patrzy przed siebie, a z przeszłości wyciąga właściwe wnioski. Takie, które uchronią od błędów i niszczenia swojej przyszłości.

Daria - może i robi to. Złość i nienawiść chce tego. Ona im to daje. Dziś Majka wzięła telefon mamy, by powiedzieć mi, że ślimak którego znaleźliśmy na budowie zrobił kupę... Jest moja i mnie kocha. Ale satysfakcja z oddalenia od taty daje chyba radość mojej prawie ex... Nie rozumie mojego cierpienia, nie chce tego robić, bo pewnie tak jest łatwiej teraz żyć...

Zgadzam się z Tobą takasobiemamusieńko. Z rozstaniem, potem samotnością prędzej czy później sobie poradzę. Najbardziej obawiam się jak zniosę oddalenie od córy. Już nie daję rady, odchodzę od zmysłów - reglamentacja dziecka przez małżonkę, złośliwe chowanie dziecka przede mną, nowy "wujek"... - chyba rozwali mi klatę z bólu. Taki syf mam w życiu...

kiusiu78 nie wolno odpuszczać -jeśli chodzi o dziecko!!! Obydwoje jesteście rodzicami tej małej dziewczynki i żaden wujek tego nie zmieni.Osobiście gdybym była matką dziewczynki byłabym ostrożna w prowadzaniu z tak zawrotną prędkością nowych wujków w życie swojej córki.
  Fajną masz tą córę - obczaić kupę ślimaka to nie lada wyczyn.No i że zadzwoniła do Ciebie z taką sensacją...
  Mój mąż nie dba o relacje z naszym dorastającym synem -woli bliski kontakt z zimnem szklanej butelki .