przeprowadzka z miasta na wieś - stres i zmiany - Netkobiety.pl

Konkretna, masz absolutna racje, ze w zyciu nalezy sie zabezpieczyc. Nie przecze. Sama znam przyklad z rodziny mojego meza, gdzie kobieta obudzila sie z reka w nocniku, bo okazalo sie, ze maz ma drugie dziecko na boku. W tym samym czasie zrobil dziecko owej kuzynce, co kochance... A niby taki pracowity byl i zapatrzony w zone... Tylko ze kuzynka jakos niedlugo bedzie toczyc sprawe o majatek, bo dom, w ktorym mieszkali byl wlasnoscia matki tego faceta. A ona sporo kasy wlozyla w wyremontowanie go. Jest pielegniarka, a wiec nie zadna mloda siksa ze wsi. Dla wyjasnienia: mieszkali na obrzezach miasta, i wcale nie z tesciowa. Wiec i takie ''kwiatki'' sie zdarzaja. Nikt nigdy nie wie, co go spotka w zyciu. Nie tylko mlode gowniary, ktore poszly na wies do tesciowej, a potem becza (taki stereotyp wlasnie panuje). Na rodzince mozna sie niezle przewiezc. Tu masz absolutna racje, ze o swoje interesy nalzey zadbac, ALE trzeba miec takze szacunek do ludzi. Chcialabys, by ktos Cie nazwal na publicznym forum per brudaska? Jakby nie patrzec, korzystasz z finansow, jakie niesie ze soba gospodarka tesciowej. Polowa tej gospodarki nalezy teraz do Ciebie (tak pislas, ze maz wszystko przepisal takze na Ciebie)... Mozna pisac o porade, mozna sie na forum wyzalic, ale wszystko z klasa. A Ty to troche na zasadzie: ja przyszlam do meza, ale nie dam sie wycackac brudasce. Zalozyli gospodarke to niech teraz w niej sami zasuwaja. Ja nie musze, bo nie zakladalam... No ale do licha, to takze jest Twoje teraz. Znam niejedna dziewczyne, co mowila, ze na gospodarce robic nie bedzie, bo smierdzi, bo kurz, bo ciezko, ale gdy zobaczyla kase, jaka moze owa gospodarka przyniesc, to jakos smierdziec przestalo...

EWIKA99 ja pracuje w starostwie powiatowym i dodatkowo w poradni psychologiczno - pedagogicznej prowadzę zajęcia socjoterapeutyczne dla dzieci, z pieniędzy z gospodarstwa nie korzystam w ogóle bo to są pieniądze teściów a nie moje. Oczywiste było, że gospodarstwo musiało zostać teściowie przecież żadnej innej pracy zawodowej by nie podjęli, a ubezpieczenie mieć trzeba i o emeryturze też trzeba pomyśleć. Mąż też ma urwanie głowy w pracy, dostali nowe systemy komputerowe do wdrożenia i często siedzi po godzinach, obje z mężem stwierdziliśmy że trzeba kogoś nająć teściom do pomocy stąd parobek, mąż go opłaca z własnej pensji żeby rodzice mieli lepiej. Teraz oboje siedzimy w stresie bo ważą się jego losy w firmie, możliwe ze oddelegują go do pracy za granice i też mamy tysiąc myśli na minute co z tym wszystkim zrobić. Z mężem robimy wszystkie opłaty czyli płacimy za prąd wykorzystywany w całym gospodarstwie, wodę, ubezpieczenia budynków, maszyn a resztę typu internet telefony to teściowie płacą sami i my sami. Wiadomo że teściowie to ludzie w sile wieku i kasę też potrzebują na własne wydatki życiowe.

Jeżeli chodzi o teściową brudaskę to wyszło nieporozumienie - ktoś we wcześniejszych postach nazwał tak teściową Jeżyka, albo nawet ona sama, już nie pamiętam, użyłam cudzej wypowiedzi wyrwanej z kontekstu, to był cytat a nie moje słowa.

Doskonale znam brzydkie realia wsi, też przyszłam na kupę złomu i ze dwa lata to trwało takie sprzątanie wstępne tego wszystkiego, gdyby moi rodzice na start nie urządzili mi domu to też bym się męczyła z teściami i ich pomysłami, bo jednak mentalność ludzi ze wsi jest specyficzna. Jestem przykładem dziewczyny takiej jak Jeżyk która przyszła z miasta na wieś, zobaczyła że to inny świat i się przeraziła, jak czytałam jej wątek naszło mnie dużo wspomnień, dużo podobnych emocji przeżywałyśmy, tylko że Jeżyk próbowała się dogadywać w bardzo inteligenty sposób, dużo myślała, starała się być dla wszystkich dobra, ja z kolei byłam młodsza bardziej narowista i walczyłam o swoje jak lew, nie dałam się zagnać do obory tylko starałam się żyć jak mi serce podpowiadało, pod skórą wiedziałam że praca na gospodarce to nie jest sens mojego życia, musiałam walczyć o siebie, różnica jest taka że mąż mnie wspierał.

Widzę, że moje posty was denerwują i budzą skrajne emocje dlatego wiem kiedy ze sceny zejść. Jestem na  zwolnieniu ale od poniedziałku wracam do pracy to siłą rzeczy i tak nie będę pisać.

Podpisuje sie rekoma i nogami. Nikt nie musi uciekac z forum. Nikt nikogo nie atakuje. Zwykla wymiana zdan i pogladow. Wiecie co? Po przeczytaniu tego watku (nie calego) naszla mnie  mysl, ze jednak kobiety z miasta nie pasuja do wsi. Dla nich jest to wlasnie taki specyficzny swiat, myslenie. Chociaz tu bym polemizowala, bo na mieszkanie z tesciami na wsi nikt nie decyduje sie z wygody, a raczej z musu. Tu, gdzie mieszkam kazdy mowi, ze mlodzi powinni byc na swoim. Tylko ze realia sa takie a nie inne i koniec. Te, ktore mieszkaja na wsi wiedza, ze domow do wynajecia jak na lekarstwo (albo wcale). Chcesz byc na swoim- buduj sie.  A przeciez w miastach ludzie w wiekszosci decyduja sie na wynajem niz na kupno mieszkania. A co dopiero, gdy na wsi nie ma gdzie wynajac? Pozostaje ''mieszkanie na kupie''. Nie kazdy moze pozwolic sobie na wyjazd za granice albo do miasta. Przeciez gospodarstwo samo sie nie obrobi, a rolnikowi trudno bedzie znalezc zatrudnienie w miejscu innym niz rola. Zreszta, rolnicy to faktycznie troche specyficzna grupa- wiem, bo moj maz jest sadownikiem. Na szczescie troche bardziej nowoczesnym niz Ci starej daty (tak ze i na wakacje wyjedziemy i do restauracji pojdziemy ). Moj maz mowi, ze nie potrafilby pracowac u kogos, ze na gospodarstwie sam sobie jest szefem, nikt nie patrzy mu na rece, itd. Poza tym lubi to, co robi.... Nie pisz tego, by w jakikolwiek sposob tlumaczyc meza Jezyka. Chodzi o to, ze wies trzeba lubic. Trzeba kochac gospodarstwo, prace na nim, cala ta specyfike, te przestrzenie. Nie wystarczy milosc do meza-rolnika, bo miasto i wies to dwa rozne swiaty. Zaden nie jest gorszy, sa tylko rozne. Zgadzacie sie?

to może jeszcze ja kilka słów od siebie...
otóż udzielałam się już na tym forum, po tym jak rozstałam się z chłopakiem ze wsi, z gospodarką. Tak w skrócie: odległość która nas dzieliła to 70 km. On inż elektronik, gospodarka, praca zawodowa, przepisany dom, starsi rodzice. Ja też mieszkam na wsi, nie mamy gospodarstwa, mnie w sumie trzymała tylko praca a że wówczas praca była dla mnie wszystkim nie dałam się przekonać i nie poszłam za nim. Rozstaliśmy się. Minęły już 3 lata, on od 2 jest mężem innej kobiety - dziewczyny z miasta, nauczycielki, mieszkają u niego na wsi, 30 km od niej.
Nie ma dnia abym o nim nie myślała, o tym czy są szczęśliwi czy nie odebrałam sobie szansy na szczęśliwą rodzinę.

Kiedy się spotykaliśmy, miałam 30 lat ale nie miałam pojęcia o życiu, małżeństwie, rodzinie i z czym się to wiąże. Teraz dojrzałam, dorosłam ale co mi po tym...

Obecnie zmieniałam stanowisko - praca stała się dla mnie koniecznością, nie jest już radością, mam 34 lata, mam syndrom "tykającego zegara", kladę się spać i wstaję ze strachem w oczach że zostanę w życiu sama....Od 3 lat nie mogę sobie znaleźć miejsca, nic mnie nie cieszy, jest mi źle...
Co do mieszkania na wsi czy w mieście - urodziłam się i wychowałam na wsi, na gospodarstwie, potem studia, zachłysnęłam się  miastem i nie chciałam słyszeć o wsi. Teraz kiedy przez te 3 lata, dojrzałam, dorosłam do życia to widzę wszystko inaczej. Wracam do korzeni. Pracuję w mieście ale mieszkam na wsi i muszę przyznać że jestem wewnętrznie rozdarta bo nie wiem gdzie tak na prawdę chcę mieszkać i co robić.
Wiem jedno, teraz rozumiem mojego byłego, wiem że to nie wszystko takie proste..., nie myślałam jak to będzie, on chciał rozmawiać a dla mnie najważniejsze było aby się spotkać w niedzielę i miło spędzić czas, marzyłam abyśmy byli razem ale nie rozmawiałam z nim o tym jak widzę nas, nasze wspólne życie, czego on chce czego ja chcę.

hmmmm, nie wiem kto wygrał a kto przegrał ja czy jeżyk. Ja mam poczucie zmarnowanego życie - bo co ja mam w życiu, praca to wszystko co mam, nie mam rodziny, dzieci, mam poczucie straconej szansy i boję się że będzie się to za mną teraz ciągnąć całe życie bo w tym chłopaku widziałam męża, ojca. Jeżyk ma 2 dzieci i nawet jeśli w życiu jej się nie udało z tym mężczyzną to nie będzie myśleć a co by było gdyby....Na pewno pojawi się w jej życiu jeszcze ktoś z kim będzie szczęśliwa...

Każdy związek, każde małżeństwo rodzina są inne, to nie ma znaczenia czy na wsi czy w mieście ważne aby odnaleźć swoje miejsce na ziemi, drugiego człowieka z którym ma się dużo wspólnego i w tym samym kierunku ciągnie się ten wóz...

Najważniejsza jednak jest rozmowa, szczera, uczciwa i dojrzała. Tylko w taki sposób można coś budować w życiu. Gdybym mogła cofnąć czas...Nie wiem czy bym się zdecydowała ale najbardziej żałuję tego że wówczas nie byłam tak mądra i dojrzała jak jestem teraz...

Ps samotność jest straszna...

Dołączam się znów do tematu.
Od wczoraj siedziałam i przeczytałam wszystkie posty jeżyka. Jeżyk, Twoja teściowa to tragicznie ciemna masa, współczuję Ci tego co przeżyłaś i jednocześnie jestem przerażona, że mogę przeżyć coś podobnego. Calineczka, Ty i Jeżyk, cóż za kontrast. To właśnie wiele tak obrazuje. A teraz napiszę o sobie.

Od małego byłam wychowana w mieście, w blokach, zawsze byłam przekonana, że będę żyć jak Calineczka i będzie mi z tym cudownie. Żadnego męża, zero dzieci, tylko praca, wycieczki, luźny związek i znajomi. I owszem, żyłam tak latami, do czasu aż poznałam mojego obecnego narzeczonego. Właściwie moje życie wcześniej wyglądało tak: nauka, poza tym żadnych innych obowiązków, bo wracasz do mieszkania w bloku, obiadek mama podała i możesz leżeć, bo nic innego do roboty nie miałam, a w weekendy impreza. Wolne wakacje, imprezy, facet, znajomi, picie, picie i jeszcze raz picie bo wolne. Po co komu dzieci, po co mąż, to głupota totalna się tak poświęcać, ani na imprezę nie mieć czasu, ani na kacu świętego spokoju, jak można tak życie marnować, myślałam. Okropny egoizm pod każdym względem. I dopiero teraz jak jestem w ciąży widzę, jak bardzo zaczęło mi się to moje podejście wymykać spod kontroli. I wiem, że gdybym nie poznała mojego obecnego faceta, nie zakochała się tak mocno i nie zaszła w ciążę nic by się nie zmieniło a ja wpadłabym w alkoholizm. Tak, przyznaję choć sama w to nie wierzę. I teraz kiedy jestem trzeźwa od 8 miesięcy to widzę że już niewiele brakowało, bo ja pić nie umiałam (chyba mam to po ojcu, a nawet trochę przez niego). Zaczynam i nie mam umiaru. Łaziłam z kolegami, sąsiadami bo oni zawsze chętni się napić. Uwielbiana w towarzystwie, bo ile to ja wypić nie potrafię jak na dziewczynę. Koleżanek już nie było, bo one stawiały swoich facetów na 1 miejscu a nie piwo i imprezę jak ja. Tylko to miasto, bloki, garaże i picie, wiecznie wkurzony facet, że piję sobie do rana z jego kolegami, to ja w związku zachowywałam się jak typowy facet i go raniłam, bo go nie kochałam ale było mi z nim wygodnie, bo miałam pretekst siedzieć z jego/naszymi kolegami i pić. Wstyd i nie chcę myśleć, co sąsiedzi dookoła o mnie gadali. Ale to miasto więc się nie dowiem co, a w mieście gadają tak samo jak na wsi. Moja mama jakby tego nie zauważała, jeszcze koło mnie skakała zamiast mnie zrypać z góry do dołu, że dziewczyna w tym wieku to już powinna żyć trochę inaczej. Ale ja nie miałam w mieście nic innego do roboty poza nauką i... piciem. Nie uważam, że ciąża wyleczyła mnie z picia bo nie będę ukrywać (możecie mnie teraz zgnoić, że co ze mnie będzie za matka) że czasem myślę, że jak urodzę to w końcu będę mogła się piwka napić. To jest mój problem, duży problem w który wplątałam się sama i w wplątało mnie życie w mieście i to pieprzone, nowoczesne podejście do życia nowoczesnych, niezależnych kobiet. Bo zawsze taka chciałam być i byłam, w głębi duszy bardzo nieszczęśliwa.

Teraz jest tak: mam narzeczonego ze wsi, mam się do niego przeprowadzić. Pisałam o tym wcześniej (jeśli się komuś chce może poczytać). Ale teraz w skrócie. Mają gospodarstwo, mają krowy i inne zwierzęta, jego rodzice razem to oporządzają, on im pomaga, nie jest rolnikiem, pracuje w innym zawodzie. On zrobił nam osobną górę z kuchnią i łazienką u siebie w domu. Chce budować dom na działce kawałek dalej. Ja mówiłam mu o moich obawach, pytałam go jak to będzie. On twierdzi, że mnie nikt tam do roboty nie będzie gonił i że moim jedynym obowiązkiem będzie wychowywanie dziecka a później, żebym poszła do pracy i razem zarobimy na dom, choćbyśmy mieli go budować 15 lat, nie będziemy brali kredytu i w tym jesteśmy zgodni. Mimo to jestem przerażona po przeczytaniu postów Jeżyka, bo to co facet teraz mówi może mieć się nijak do rzeczywistości. Jeżyk a Twój mąż, jest jak mój ojciec. Tyran psychiczny, który mnie bardzo mocno zniszczył, doskonale wiem co czujesz. Tylko ja tak byłam niszczona od dziecka. Moja mama całe życie mimo to trwa przy nim, podobnie jak Ty do teraz przy swoim mężu. Teraz pomyśl, że Twoja córka ma jak ja. Mój ojciec też jako ojciec dla dzieci był super, wśród rodziny, znajomych - ideał, z kasą, pomocny, i w ogóle jaka to super wesoła dusza towarzystwa, a w domu do matki jak wypił - tyran psychiczny, psychol, nawet nikt by nie uwierzył. I on też wszystko robił tak świadomie i podstępnie, żebyśmy nie miały na niego haka jakby co. Wystarczy, że dziecko jest tego świadkiem, że słyszy jak mama ciągle płacze po kątach. Ja jeszcze byłam świadkiem gorszych rzeczy (też pisałam wcześniej). Mam w sobie okropny żal, złość że mnie to spotkało, śnią mi się koszmary, jestem nieufna, podejrzliwa i pomimo, że mam teraz cudownego faceta nie potrafię się tym cieszyć, bo ciągle go obserwuję, bo się boję, że okaże się być taki sam i skończę jak Ty albo moja matka. Przez mojego ojca jestem całkowicie pozbawiona poczucia własnej wartości, czuję się jak dno nie mam za grosz wiary w siebie. Na każdym kroku w życiu mi to przeszkadza, dosłownie na każdym, od życia zawodowego po rodzinne. Już dawno powinnam była pójść na jakąś terapię, ale nigdy nie byłam. Jeżyku nie pozwól żeby Twoja córka kiedykolwiek czuła to co ja. A jeśli teraz okaże się, że będę przechodzić taką gehennę jak Ty z teściową i mężem, to ja tego nie zniosę bo będę dalej nieszczęśliwa. Okropnie się boję. Chciałabym być dobrą żoną i najlepszą mamą, chciałabym być silna i mieć szczęśliwe życie, chciałam żeby wszyscy byli ze mnie zadowoleni (teście). Wymyśliłam sobie w głowie takie życie, ale Twoje posty sprowadziły mnie na ziemię. I dziękuję Ci za to. Postaram się nie być uległa i nie starać się być za wszelką cenę najlepsza we wszystkim, wszystkiego słuchać i we wszystkim pomagać. Taką naukę wyniosłam z Twojego przykładu i dziękuję Ci za to.

Fajnie,ze w koncu kazdy sie otworzyl,kazdy jak widac ma dylematy,trudne sytuace.I nie mozna opowiadac ze ten ma lepiej a ten gorzej,bo kazda sytuacja dla danej osoby/rodziny jest bolesna badz trudna.Nie mozna porownywac swoich problemow.

Moim mazeniem byloby mieszkac w miescie nawet na obrzezach ale we wlasnym domku,malym przytulnym,takim rodzinnym.
Blisko mojego domu rodinnego byloby to mozliwe,bo tam domy nie sa az tak kosmicznie drogie ale nie ma pracy:(
Pozostaje stolica,bo blisko jej mieszkam ale na wsi.
Wiele nocy juz nie przespalm rozwazajac CO ZROBIC,JAKA PODJAC DECYZJE.Moj maz mi w tym nie ulatwia bo on wychowal sie na wsi i chce tam mieszkac ale zaznacza mi ,ze pojdzie TAM gdzie ja.Szkoda tylko ze czeka na gotowe,ze to a mam podjac sama decyzje.
Tak jak widzicie kazdy ma swoje zmartwienia.... dla jednych wydaja sie one blache tak jak napewno moje dla jezyka a dla mnie to martwienie sie.
Zazdroszecze konkretnej ,ze jej rodzice pomogli finansowo,moich na to nie stac.

Konkretna bądź zostań i pomagaj Jerzykowi jak wszystkie tu chcemy.  Masz takie samo prawo jak wszyscy.  Ja jeśli cię urazilam przepraszam.  Jestem budowlancem typem delikatnego puszku ubranego w gumiaki kask i rękawice.  Mam bardzo wielkie ideały nie pasujące do tego świata do świata stolicy korporacji wyścigów i przewidywania na około kto i jak przywali mi w dupe bo chce zyskać więcej dla samego siebie.
Cierpię jak widzę zachowania ludzi jak wilków gotowi rozszarpac słabszego.  Nie jestem naiwna tylko dobra ale jak mnie coś wścieka zwłaszcza gdyam podejrzenie ze ktoś stara  coś zyskać na tym ze drugi człowiek jest słaby  poprostu uważam ze moim obowiązkiem jest to tępić zzwalczać i stanąć w obronie słabszego.  Może czasem przesadzam ale taka się urodziłam moja SP Mama tak mi wpoila.  Powiem Ci szczerze nie miło się czytało Twój post o tym jaka ty wspaniałe zaradna zapobiegliwa i jak to umialas się zabezpieczyć naokoło w prawie podobnej sytuacji jak Jerzyk.  No weź?  Ja to odebrałam średnio ale uważam że Jerzyk bardziej może się tym postem poprostu zamrtwic.  Pp co ma sobie dokładać kobieta jeszcze jedno do swojej głowy typu : mogłam inaczej,  mogłam to mogłam tamto a może gdybym zrobiła to zrobiła tamto.... 
Z Jerzyka nie ma co zbierać,  domyślam się ile rzeczy od tego huja może nosić w głowie typu : że cała ta sytuacja w jej domu to wina Jej.  Całkowicie ma wrzucone w głowie żeby sama do siebie straciła szacunek wartość i wiarę w swoją osobę.  Oczywiście to kłamstwa,  ale ja uważam że Jerzyk aby  ruszyć zrobić pierwszy krok musi odnowa pokochać sobie.  Bezapelacyjnie zaakceptować siebie zauwafc uwierzyć we własną wartość i z takim wewnętrznym przyjacielem ruszy z kopyta z tego bagna z zdobędzie góry.  Jerzykowi mąż zabrał najważniejsze co może mieć człowiek - szacunek wiarę i miłość do samego siebie. Ja zdradziła sama siebie na dwa lata,  przestałam się akceptować nienawidzę się za to jak wygląda moje życie bo nie mam rodziny męża dzieci,  mała trywialna rzecz która wypuściłam do swojej główni zrobiła mi spustoszenie.  Nawet nie wiem kiedy stałam się sama dla siebie wrogiem,  nie wiem jak wybierze Jerzyk ale wiem na 100% ze dopóki Jerzyk nie odnajdzie w sobie tej siły która będzie mogła czerpać z własnych przyjaznych dla siebie myśli o samej sobie,  to jęrzk będzie miał ciężko jak jasna cholera.  Ja dopiero wracam do siebie i mimo że moja sytuacja praca facet dom,  nie jest inna niż rok niż miesiąc temu jakoś mi inaczej lżej  usiąść sobie sama ze sobą i nie jebac się w  myślach cudzym słowami jak to ja wszystko źle robie.  Powiem wam cudowna rzec!  Jak zaczyna mi się nerwowo i czuje ze slabne siadam sobie lub idę na pappapierosk,  patrzę w niebo i myśle nooo ok huj z tym wg innych wszystko źle robie ale wg siebie to wcale nie!  Jakoś umiałamvwczesniej  zarobić na mieszkanie zadbać o siebie w 100% samodzielnie zdobyć dobra prace mieć szacunek od innych to wlewam sobie do głowy ze tak jest i teraz z tym jedynym wyjątkiem ze ludzie próbowali mi to zniszczyć samym takim nieustannym gadaniem gnojeniem i zwykła ludzka ochudna postawa ze silny może czerpać siły gnijac słabszych. Wiedzieli że chowam babcie a siostra kona od raka.  Wiedzieli że jestem słaba i wyrwali mi coś co mam najcenniejsze siebie.  A stało się to dlatego że panicznie oglądałam się żeby ktoś okazał mi odrobinę dobroci.  Tak bardzo tego potrzebowałam ze brak od najbliższych i brak od obcych spowodował ze się zalamalam.  Tak bardzo pragnelam żeby drugi człowiek dał mi coś,  bo sama oddałam wszystko umierajacej siostrze. Od tego wszystko się zaczęło zamiast od siebie pragnąc otuchy zdradzialam siebie i wyciagalam ręce do obcych.  Teraz juz nie wyciągam a od samej siebie dostaje odrobinki małe stare skrawki dobrych myśli o sobie samej :-)

Wiec Konkretna jesteś super ale jak piszesz ze jesteś wspaniała w bezpośrednim przyłożeniu na decyzje i wyboryJerzyka to wsciekam się bo słabo trochę pomagasz o ile właśnie nie szkodsisz bo mleko się rozlalo i nie ma to nic wspólnego z dodaniem otuchy której każda z nas szuka i potrzebuje a Jerzyk nas zwołał w kółeczko :-).

Człowiek gdy zabierze mu się honor marzenia i wszystkie dobra świata,  będzie żył.  Człowiek któremu zabierzemy samego siebie i miłość i wiarę i szacunek do jego samego,  przestanie żyć będzie tylko oddychać i nic po za tym. 
Nie zdradzaj zdradzaj własnej siebie Jerzyku,  masz prawo być Językiem jakim tylko chcesz i żadnej kanalii nic do tego. To jego wina zostaw GO z poczuciem ze dobrze wiesz ze nawet gdybyś nauczyła sie stać na uszach i tak nic by z tego nie wyszło bo to On tak wybrał ze się nie ułożyło.  Wybierał każdego dnia gdy decydował ze będzie cię gnoil .

A jeśli już masz zamiar uczyć się tego stania:-D to pamiętaj jedna jedyna rzecz zrób to tylko i wyłącznie dla samej siebie a nie dla kogoś.

Masz racje i tu tkwi mój wielki problem. Pisałam: Przez mojego ojca jestem całkowicie pozbawiona poczucia własnej wartości, czuję się jak dno nie mam za grosz wiary w siebie. Na każdym kroku w życiu mi to przeszkadza, dosłownie na każdym, od życia zawodowego po rodzinne. Właśnie dlatego, że taka jestem myślę, że ja tu nie mam nic do gadania, bo to ja idę mieszkać do niego. Powinnam być mu wdzięczna, że tyle dla mnie i dziecka robi. Ja mam całe g., u mnie w 2 pokojowym mieszkaniu rodzinnym nie byłoby dla nas miejsca. Ledwo mamy się gdzie przespać w 2 jak tam jedziemy. I co z tego, że mój ojciec ma kasę jak nigdy nie myślał, żeby nam było dobrze. Nigdy nie zgodził się na zmianę mieszkania na większe czy budowę domu, choć go było stać. Na dodatek u mnie w mieście nie ma pracy, a od niego ze wsi jest bliżej do dużo większego miasta, gdzie z pracą w moim zawodzie nie ma problemu. Więc mieliśmy 2 opcje: wynajmować mieszkanie w mieście, albo pójść do niego (na prawie całą górę). Razem wybraliśmy 2, bo wtedy prędzej zaoszczędzimy na dom. A teraz tak się boję.
Dorula nie jestem jego żoną, jesteśmy przed ślubem (mamy brać końcem roku). Nie jestem współwłaścicielką, to dom jego rodziców.

nokiaaa też mam na ten temat dużo do powiedzenia. Ale przynajmniej teraz wiem, żeby spieprzać od takiego człowieka jak najdalej i nawet nie próbować ratować związku. Taki się nigdy nie zmieni.

yessa, kochanie, nie załamuj mnie.
Ja tez jestem wdzięczna mężowi, że wyrwał mnie z bloku i zgodził się na dom w mieście i na tym moja wdzięczność się kończy.
Ale ja jestem u siebie, mąż dopisał mnie do domu, właściwie nie wiem, dlaczego, tak się chyba po prostu robi.
Kobieta, żona, nie może czuć się jak lokator, a tak się będziesz czuła, poczytaj tragedie dziewczyn, które mieszkają z teściami, to jest z góry skazane na porażkę.
Osobne wejscie, oddzielne mieszkanie i inne pierdy tego nie zmienia.
Piszesz, że nie masz wiary w siebie, sorry, a co to ma z tym wspólnego?
Twoja wiara w siebie jeszcze bardziej spadnie, na boga, piszesz, że dom jest jego rodziców, skoro włożył kasę w remont pietra, czy jakos tak, niech mu to zapiszą w darowiżnie, a on notarialnie przepisze Ci połowę, będziesz u siebie, będziesz panią tego domu, to są proste sprawy, tylko trzeba o to zadbać zawczasu, żeby nie obudzić się w czarnej dupie.
Nie serwuj sobie takich jazd.
No, ale zrobisz, jak zechcesz, no i chcieć jeszcze musi ta druga strona, tu będzie sprawdzian jego dojrzałości
i dbania o samopoczucie przyszłej żony, życzę Ci, żeby ono było jak najlepsze.

yessa, nie chcę być złym prorokiem, ale ona będzie zaglądać, bo będzie u siebie, zrozum, to cały czas jest jej dom, jejj pokój jej łazienka, a wy tam będziecie tylko mieszkać kątem, to nawet nie jest wynajem ,który ma swoje prawa.
Piszesz, że pomoc czy darowiznę przyjmiesz, ok, więc niech mąż Ci pomoże poczuć się jak na swoim, a teściowie darują mu pół domu, tak wymyśliłam, hahaha.
Ja męża nie prosiłam, powiedziałam tylko, żeby nie zapomniał o mnie zadbać tak, jak to robią współmałżonkowie i sam wszystko załatwił, ja tylko poszłam do notariusza i złożyłam podpis.

Ostatnio znajomi się budowali, on dostał działkę od rodziców, i zanim wbili pierwszą łopatę w ziemię, zrobił współwłasność ż żoną, bo inaczej wszystko, co by stanęło na tej działce byłoby tylko i wyłącznie jego własnością, a przecież tak nie może być, tzn może, ale chyba nie powinno, w końcu są małżeństwem, dla niego to oczywista sprawa była, a dodam, że jest prawnikiem i wie, że w razie czego żona mogłaby mieć duże problemy.

Więc nie proś, narzeczony łaski nie robi, zrozum, będziesz jego żoną, masz swoje prawa, masz prawo a nawet obowiązek zatroszczyć się o siebie, mąż powinien zatroszczyć się o was jako o rodzinę, uświadom mu to, idż do prawnika po poradę,  nie wiem, co jeszcze napisać.

Pisałaś, że idziesz mieszkać do męża, otóż nie, idziesz mieszkać z mężem do obcych dla Ciebie, jakby nie było, ludzi, zastanów się jeszcze, czy jesteś na to gotowa. Zbieranie pieniędzy na budowę domu będzie się ciągnąć latami, utkwisz na piętrze cudzego domu na dobre, ja nie wiem, czy bym dała radę.

Oby moje czarne scenariusze się nie sprawdziły...

Dziewczyny, jestem teściową i jako teściowa mówię Wam, że pod żadnym pozorem nie zgodziłabym się na zapisywanie połowy domu, w którym mieszkam synowi i synowej. Syn dostanie dom po naszej śmierci i wtedy może podarować połowę swojej żonie, nie wcześniej.
Dlaczego tak? Dlatego, że co trzecie małżeństwo się rozwodzi, tak mówią statystyki. I co gdyby to się zdarzyło?  Wyobrażacie to sobie?
Co innego gdy na podarowanej przez nas działce młodzi się pobudują. To oczywiste, że w takiej sytuacji syn dopisze żonę do aktu własności i dom wraz z działką będzie ich małżeńską własnością. W razie katastrofy sprzedadzą i się podzielą. A jak mają się podzielić piętrem w moim domu? Sprzedać to piętro?

Wiem, wiem, ze mówienie o rozwodach gdy miłość kwitnie jest nieestetyczne, ale takie są fakty, że co trzecie itd.

Poza tym uważam, ze mieszkanie z teściową jest najgłupszym pomysłem z możliwych i to wcale nie dlatego, że każda teściowa z definicji jest potworem. Po prostu tesciowa i synowa są dla siebie nawzajem obcymi kobietami i wiele je dzieli. To różnica pokoleń, doświadczeń, systemu wartości itd. By się polubić potrzeba chemii, a bez polubienia się życie pod jednym dachem jest koszmarem i to nie tylko dla synowej. Uwierzcie, że dla teściowej także. Wyobraźcie sobie życie pod jednym dachem z kimś kto Was nie cierpi, dla kogo jesteście kulą u nogi, czarownicą, brudaską.... Myślicie, że teściowe nie czują tego?
Teściowe zwykle się godzą na taką "wspólnotę", bo tego się po nich oczekuje. Wszak "żyje się dla dzieci" i to "ich dobro jest najważniejsze". A potem horror.
Ja się nie zgodziłam. I choć dostalam łatkę egoistki to przynajmniej oszczędziłam sobie nerwów.

yessa, masz rację.
Ale wiedz, że wszystko ma swoją metkę z ceną.
Mieszkanie u teściów również.
Jeżeli ktoś przekłada dobra materialne nad dojrzałość i samodzielność, jego sprawa.

I wyprowadzają się w końcu, kiedy małżeństwo wisi na włosku i często okazuje się, że jest już pozamiatane.
"do puki"??? Litości...

I jeszcze jedno. co to znaczy, jeśli będzie działka? Skąd ona ma być, z nieba Wam spadnie?
I czym tak naprawdę różni się działka od piętra domu? i tu i tu jest jakiś wasz nakład finansowy,
bo z tego, co zrozumiałam, twój narzeczony opłacił remont, chyba że się mylę.

Mam kolegę, który za własne pieniądze i własnymi siłami wyremontował walący się dom teściowej,
mieszka z żoną i córką na piętrze, nie muszę mówić o konfliktach i o tym, jak wyraża się o niej  i z wzajemnością oczywiście,
a to naprawdę anioł, nie człowiek (tzn. kolega, tesciowej nie znam).
Teściowa niedawno zapisała cały dom na córkę, ona nie ma zamiaru dopisać męża jako współwłaściciela,
a on nie ma śmiałości walczyć o swoje.  Więc w razie ewentualnego rozwodu on bierze laptopa i wychodzi, bo nic nie należy do niego. Sprawiedliwe?

Wybacz za błąd ale jestem po nieprzespanej nocy, nie jestem analfabetką, każdemu się może zdarzyć.
Wybacz, ale masz trochę egoistyczne podejście.
Ja jestem nauczona, że rodzice pomagają dzieciom, tak mnie mama wychowała i ona jeśli byłaby taka potrzeba przyjęłaby każdego pod swój dach. Czy to mnie z mężem, czy brata z bratową i dla nas byłoby to naturalne.
Ty jesteś typem jak mój ojciec, on nie byłby już taki dobry i teraz widzę, że sam sobie to wspaniale wymyślił. Nigdy nie zgodził się na budowę domu czy kupienie większego mieszkania, chociaż byłoby go na to stać. A dlaczego? A pewnie dlatego, żeby uniknąć takiej sytuacji, że będziemy mieszkać "na kupie". Tak samo robi jego brat. Muszę przyznać, że tacy ludzie potrafią się ustawić dla własnej wygody.
Wiadomo, że lepiej mieszkać osobno, ale tak jak mówiłam, zależy od sytuacji, od człowieka i podejścia. Nie zawsze musi skończyć się jak u Jeżyka, ale ja właśnie obawiam się tego najczarniejszego scenariusza. Gdybym nie miała obaw, nie pisałabym w ogóle w tym wątku.

yessa, nie rozumiem, na jakiej podstawie nazywasz mnie egoistką i porównujesz mnie do swojego ojca, przecież mnie nie znasz.
Wybacz, ale to Twoja postawa jest roszczeniowa, masz pretensje do ojca, że nie możesz mu się zwalić na głowę z mężem, dzieckiem, za chwilę drugim, trzecim, a gdyby dom był większy, to zaraz by przyszedł brat z bratową, bo czemu nie? I tak byście sobie żyli na kupie jak w komunie, a ojciec w końcu by uciekł, gdzie pieprz rośnie, co pewnie byłoby Ci na rękę. A tak przez niego musisz iść mieszkać do teściów, no wybacz, ale to się kupy nie trzyma.

No, chyba rzeczywiście nie spałaś tej nocy:)

Szczerze mówiąc nie widzę nic niestosownego  w tym, że Twój ojciec po osiągnięciu samodzielności swoich dzieci chce mieszkać bez nich. Rodzice dorosłym dzieciom mogą pomagać, ale nie mają takiego obowiązku. Ojciec też człowiek. Nie rozumiem jak emocjonalnie dojrzała osoba może zdecydować się na założenie rodziny licząc, że rodzice powinni jej pomóc w takiej lub innej formie. Jeżeli mamy aspiracje do bycia dorosłymi, to ponośmy odpowiedzialność za własne decyzje i nie zrzucajmy jej na rodziców swoich, czy partnera... Mogą i zechcą - fantastycznie. Roszczeniowa postawa w takim przypadku jest jednak nieporozumieniem.

Dorula to Ty mnie właśnie oceniłaś nie znając mnie i mojej sytuacji. Nie zrozumiałaś mnie kompletnie, a ja nie będę się wdawać w dyskusję. Nie nazwałam Cię egoistką tylko napisałam że masz trochę egoistyczne podejście, kolejny dowód na to, że nie rozumiesz co piszę.
Volver więc ja jestem inaczej wychowana przez mamę, właśnie tak, że rodzice dzieciom pomagają jeśli tej pomocy potrzebują i to jest normalne.
Ja nigdy bym się nie zwaliła żeby mieszkać na kupie, przecież cały czas piszę tutaj o pomocy na początku, żebyśmy mieli możliwość wybudowania własnego domu, a nie żeby pójść i siedzieć u rodziców.
Musiałabym opisać całe swoje życie żebyście zrozumiały o co mi chodzi, a nie mam na to zwyczajnie ani czasu ani ochoty.

Otóż to!

Prawdę mówiąc nie dziwię się, że ludzie nie chcą mieć dzieci, jeśli jest presja na to, żeby dzieciom dać dom i mercedesa na start.
Moje dzieci dostały dobre wykształcenie, dzieki ktoremu mogą same zapracować na swój dobrobyt. A kosztowało to niemało. Dodatkowe zajęcia, korepetycje by zwiększyć szanse na dobre studia. Wykorzystały to!

Część młodych ma bardzo roszczeniowe podejście do życia i do rodziców. A przecież moje pokolenie jest pierwszym, które dojrzały wiek spędziło w wolnym kraju ( nie w PRL) i mogło się czegoś dorobić. W świecie zachodnim minęło kilka pokoleń, które gromadziło majątek dla następców. Nas jeszcze nie stać, by młodych zaspokoić. To dopiero 25 lat!
A młodzi chcieliby żyć jak w Niemczech, czy Ameryce. To za wcześnie, trzeba poczekać. Może jak minie 50 lat obrośniemy w piórka?

W każdym bądź razie chcę mieć spokój na stare lata, a nie użeranie się z synową, która ma do mnie pretensje o wszystko, a głownie o to, że ciągle jestem na tym padole i nie pozwalam jej żyć ( w jej mniemaniu).

Yessa pisze, ze jest inaczej wychowana, hmm...
To rodzice maja pomagać dzieciom i koniec!
Bo sie należy.
A dom starców czeka niejednego takiego rodzica.

Dobranoc.

Kobiety. Masakra. Ratunku.
Byłam u prawnika. Jestem załamana. Z takim majątkiem dom, maszyny koszt adwokata to minimum 10000 zł. Bez adwokata nic nie ugram. Dom idzie 'na straty' jeśli żadne z nas go nie chce - a żadne nie zachce, ani ja, ani mąż. Także nikt nikogo nie spłaca, można wystawić na sprzedaż tylko tyle. Więc jak nikt go nie kupi, to pieniądze przepadły. Kredyt jednak przecież trzeba spłacać nadal - zostało go 30000euro. Na pół. Maszyny też w kredycie, więc kolejna spłata na pół, a jak sprzedamy maszyny to nie będzie czym paszy zrobić, krów nie wykarmi i na alimenty za bardzo nie ma co liczyć.
Rozwód jest pod znakiem zapytania bo nie ma podstaw w sferze ekonomicznej, skoro jestem na wychowawczym to korzystamy wspólnie z pieniędzy zarobionych przez męża więc więź ekonomiczna jest.
No i najgorsze skoro nie mam dokąd pójść z dziećmi i nie mam dochodów, to sąd może ustalić miejsce pobytu dzieci przy ojcu.
Winę o psychiczne znęcanie jest trudno udowodnić. Nie mam świadków, nie mam nagrań - tylko jedno mam - to za mało. Dlatego w grę wchodzi tylko rozwód bez orzekania o winie. Mąż na rozwód nigdy się nie zgodzi. Nie zaryzykuję stratą dzieci.
Chyba się załamię. Pójdę jeszcze do innego prawnika.....

No i rozmowa z ojcem. Mieszania nie kupi, jak sobie wybrałam tak mam, ręki do tego 'grzechu' nie przyłoży. Katolik z pierwszej ławki. Płakałam z mamą, dobrze że chociaż ona mnie wspiera - to dla mnie zaskoczenie, bo nigdy mnie w niczym nie wspierała, zawsze krytykowała, a teraz płacze ze mną.

o cholera.
myslalam ze jest zle ale widze ze jest gorzej.
30tysiecy euro? to moze nie az tak strasznie duzo...
no a maz skoro cie nie chce to po co ma cie trzymac na sile? nie lepiej samemu byc i nikomu nie dokuczac?

Jezyku drogi. Gdy czytalam pierwsze Twoje posty, mialam wrazenie, ze historia zle sie potoczy. A wiesz dlaczego? Widzialam decyzje oparte na emocjach, nie na rozumie (sorry). Chcialam Ci napisac - nie sprzedawaj swojego mieszkania, nie wchodz tak szybko na teren tesciowej, ale bylo za pozno. Teraz mam wrazenie robisz ten sam blad. Podejmujesz decyzje oparte na emocjach. A w kryzysie te trzeba opanowac i myslec glowa.
Masz dwoje malych dzieci, kredyty, nie masz pracy  i nie masz pieniedzy. Co masz? Dom, gospodarstwo, ktore przynosi dochody, meza, ktory ma obowiazek na pol z toba zajmowac sie dziecmi, zdrowie i mlodosc. Moim zdaniem nie czas na rozwod. Piszesz, ze nie kochasz meza, no i co z tego? To nie kochaj. Zajmij sie prowadzeniem domu, wlacz sie do zarzadzania gospodarstwem. Stworz dzieciom i sobie stabilny dom. Masz ten dom. I w sensie budynku i rodziny.

Ty KONKRETNA nigdzie mi się stąd nie ruszaj, bardzo Cię proszę.

MAGITA nie zostanę tu. Taka jest moja decyzja, już 99%wa będzie 100%wa plan zamieni się w czyn. Muszę tylko wiedzieć że dzieci będą przy mnie. Masz rację część decyzji była podjęta pod wpływem emocji, ta o ślubie bo kochałam i o przeprowadzce do teściowej, bo byłam pewna, że nikt nie będzie miał na mnie wpływu, że będę żyła jak chcę. Myliłam się. Jednak decyzję o rozwodzie podejmuję ponad dwa lata i jest podejmowana tylko i wyłącznie pod względami logicznym - dzieci - byt. Gdybym kierowała się emocjami dawno by mnie tu nie było.

Zadziałała zasad, że starych drzew, albo stałych drzew się nie przesadza... Ja w życiu i za żadne skarby świata nie wylądowałabym na wsi! Dla niektórych jest to klaustrofobiczne przeżycie i nie ma nic wspólnego z radości z przebywania na łonie przyrody... Nie wiem, co poradzić, tylko współczuję!

cslady, oczywiście, masz rację, ale w mieście żona przynajmniej nie przegrywa z krową!!!

Bo brutalna prawda jest taka;Rolnik krów nie zostawi bo ciężko znaleźć taką pracę żeby wyciągnąć z niej tyle co z dużego gospodarstwa.
Takie są realia.
Ja też twierdzę że nie ma co demonizować.Jeżyk trafiła po prostu na złych ludzi i wieś tu nie ma nic do tego.A gdyby w mieście wpakowała pieniądze z mieszkania w budowę wspólnego domu to było by tak samo.I to samo by powiedział prawnik.

kurde ten temat to troche taki straszak na wieś i jej mieszkancow. prawda jest taka, ze owszem na wsi jest raczej do dupy ale tylko wtedy gdy dziewczyna z miasta sie przenosi. zalezy tez duzo od mieszkancow. tesciowa zla jest i w miescie, a ta na wsi moze byc lepsza.zalezy czy znamy pojecie tolerancji i szacunku do drugiej osoby.

oolka tak jest.Teraz na wsi więcej ludzi co pracują gdzieś tam niż tych co maja gospodarstwa.

Oby dotrzymał słowa. Trzymam mocno kciuki.
Obawiam się jednak, że to nie koniec tego tematu. Za chwilę zacznie mu " dobrze" doradzać rodzina...
Trzymaj się jeżyku. Obyś znalazła w sobie siłę aby móc odejść od męża bez względu na sprawy majątkowe.

Usiadłam w końcu do pisania pozwu o rozwód. Ale traumatyczne przeżycie.
W niedziele niespodziewanie przyjechał brat męża z rodziną. O rany, pytali co u nas słychać a my dobrze, dobrze, ale lipa, zaprosili nas za tydzień na grilla, pytali o plany, ale strasznie. Wieczorem wpadła dziewczyna szwagra i dalej musiałam kłamać. Teraz będzie okropny czas. Jak dowiedzą się to będę miała w domu pielgrzymki, a najgorzej że teściowa 200m dalej będzie wiecznie truć.
Co do Waszych rozmów o wsi i mieście, to akurat mi wieś pasuje. Piękny dom mam, nawet zaczęłam go kochać, krowy też bym mogła doić, bo kasa jest super, a praca lżejsza niż na przykład gdzieś w spożywczym czy w fabryce. To nie stanowi dla mnie problemu. Ja 11 lat zawodowo pracowałam przy krowach trochę jako zootechnik, potem już cały czas w inseminacji, także gówno mi nie śmierdzi , tu chodzi o coś gorszego o stosunki międzyludzkie. Tu dzieci mają zapewniony byt, a w mieście.....? jeśli stracę pracę po powrocie z wychowawczego, to ciężko będzie mi znaleźć coś nowego, sensownego. Czeka mnie cokolwiek, co dadzą, a to nie jest szczyt marzeń. Ale wolę to niż wieczne nerwy, ból głowy i nieustający gul w gardle.

))))

I na pewno w końcu się doczekamy, tak jak i Autorka:)

rozśmiesze was dziewczynki:)
przypomina mi się pewien temat w dziale: relacje w rodzinie i z przyjaciółmi.
otóż młode, naiwne 16 letnie dziewczątko pytało nas zgromadzonych co zrobić, aby jej 36 letnia mama, jeszcze młoda i piękna ale już po rozwodzie! aby wyszla z domu, znalazla sobie faceta i nie spędzała wieczorów sama z fajkiem na balkonie.
no i wtedy naszła mnie odpowiedziec, ze niektórzy chca miec swiety spokoj i juz sie ucieszyli malżenstwem.aczkolwiek dla mlodziezy najgorsze życie to przecież wtedy, gdy sie nie ma chlopaka i siedzi sie wieczorem w domu.
pozdrawiam jezyku i zycze ci samotnych wieczorów z fajkiem na balkonie, w twoim m3 w mieście.