przeprowadzka z miasta na wieś - stres i zmiany - Netkobiety.pl

to co piszesz jes straszne i wcale nie jest normalne! majac meza powinnas byc szczesliwa a nie myslec o samobujstwie na twoim miejscu takiego chama bym zostawila masz przeciez szanse ulozyc sobie normalne zycie masz stala prace nie zarabiasz malo i mozesz poznac kogos kto bedzie traktowac cie jak kobiete a nie przyblede! a jak nie to powinnas postawic na swoim ty masz tez jakies prawa zarabiasz pieniadze i masz prawo nimi dysponowac powiedz mezowi co czujesz czego od niego oczekujesz i niech sie zmieni bo nie zasluyzylas na takie traktowanie!!! a jesli jest mamin synkiem to niech spada!!!

Smutka ta Twoja historia. Może dlatego, że osobiście przez wiele lat przyglądałam się podobnej historii. Sama pochodzę ze wsi. Jednak nigdy nie mieliśmy gospodarstwa, kur, zwierząt (poza psami) itp. Więc dla mnie życie na wsi to była sielanka. Świeże powietrze, duży schludny dom, rodzice pracowali w pobliskim miesce. Nigdy nie doświadczyłam dojenia krów i całej tej pracy w gospodarstwie. Właściwie to zawsze współczułam tym ludziom a przede wszystkim dzieciom pracującym od najmłodszych lat w gospodarstwie. Obok nas mieszkali "prawdziwi gospodarze"- starsza pani, mąż, żona i dwójka małych dzieci (trochę młodszych ode mnie). Mężczyzna typowy rolnik, fakt nawet przystojny gdy ubierał się w "odświętne" ciuchy. Natomiast kobieta.... śliczna, wykształcona, fenomenalnie ubrana, zawsze umalowana. Nie jakaś tam lalunia ale kobieta z klasą. Owa kobieta nigdy nie zrezygnowała z pracy, choć wiem, że naciskał na nią zarówno mąż jak i teściowa i dobrze się stało bo teraz po 20 latach to wyłącznie ona ich utrzymuje. Facet nastawiany przez swoją mamę totalnie przestał szanować żonę. Nie raz słyszałam jak ją wyzywał. Początkowo nawet myślałam, że on tak krzyczy na psa, krowę bądź też na inne jakieś zwierze. Starała się wprowadzić jakiś ład w domu ale widać nie wyszło. Będąc ostatnio w odwiedzinach u rodziców, patrzyłam na to totalnie podupadłe gospodarstwo sąsiadów, syf okropny, facet chyba przyrósł do gumiaków i gnoju. Mam wrażenie, że nawet w nich śpi a ona.... ona zmęczona i styrana życiem, zero uśmiechu na twarzy..... Nie mówię, że Twoje życie będzie wyglądać tak samo. Pamiętaj, że nie tylko Ty masz chodzić na kompromisy w Waszym małżeństwie. I nie rezygnuj z pracy. Jeśli to zrobisz to będzie tylko gorzej. Poza tym Twój mąż niech sobie najmie parobka. Napewno wyjdzie go taniej niż gdybyś Ty rzuciła pracę. Życzę powodzenia i mam nadzieję, że Twoja sytuacja jakoś się "wyprostuje"

Ps. Zawsze się zastanawiałam co moja sąsiadka widzi w swoim mężu. Byli totalnym przeciwieństwem. Na początku musiała go bardzo kochać bo przeprowadziła się do niego z  namorskiego kurortu do wsi na lubelszyźnie zabitej dechami

Dziękuję, że ktoś wogóle przeczytał moją historii. Ogólnie dwa ostatnie dni były lepsze. Nie rezygnuję z rozmów z mężem. Na razie nic z tego nie wynika. Jest to bardziej mój monolog niż rozmowa, ale na pewno nie zrezygnuję bez walki. Jak to wogóle brzmi? Walki o własny dom? O męża? Jak właściwie można o to walczyć? Nie chciałam opisać mego męża jako "chama" bo tak nie uważam. Wręcz przeciwnie. Jest bardzo inteligentny, oczytany. Sama nie wiem jakie są przyczyny tej jego upartości, że domu nie będzie. Może właśnie to, że ja jestem ciągle smutna, że płaczę, że siedzę sama w pokoju, żeby tylko nie iść na dół do kuchni, gdzie siedzi jego mama. Może on ma tego zwyczajnie dosyć, bo ile można wytrzymać, jak ktoś tylko płacze i płacze. Praca przy krowach w pojedynkę też go wykańcza. Pewnie myślał, że będę robiła to z nim, że jakoś mnie przekona po ślubie. Nie udało się i trzeba myśleć o przekwalifikowaniu. W tym będę go wspierać, ale wiadomo jak człowiek coś w życiu zmienia to pewnie trzeba będzie z domem poczekać, bo nie będzie z czego rat spłacać zanim się nie rozkręci. Mamy już pewne pomysły na nowe życie, ale niestety nadal w ich domu, z jego mamą. Oj trudna ta cała sytuacja. Może jestem zbyt zatwardziała, że nie chcę na przykład swego mieszkania sprzedać i domu za to budować - co on mi ciągle proponuje. Niby boi się kredytu, potem mówi, to nie jest mnie pewien, czy ja wytrzymam. Jedno jest pewne. Jak wychodzę do pracy - to oby jak najszybciej i na jak długo się da, a jak wracam, to żyć mi się nie chce. Nienawidzę tam wracać. To jest straszne.

Zmieniłam nick na jeżyk123 i tym będę się posługiwać.
Droga betil83.... masz rację. Przecież byłam taką energiczną wesołą kobietą. Wszystko było do osiągnięcia. A teraz? Jestem jak szczur..... Nie można podziwiać kogoś kto na własne życzenie zniszczył sobie życie. Z głupoty uwierzyłam, że mogę żyć jego życiem. Moja głupota mnie tak boli.... że sama sobie to wybrałam. Uwierzyłam w milość i że ludzie z dwóch innych światów mogą być szczęśliwi.
Dom miał być około 100 m od starego, więc właściwie na tym samym podworku, więc nie widzę problemu. Kiedy tylko będzie chciał będzie siedział z mamą. Będę jej pomagać we wszystkim, tylko chcę mieć możliwość gotować wieczorem.... wogóle gotować. Chcę przyjmować gości i ....ogólnie żyć normalnie.
Chyba postawię ultimatum, ale tak się boję, że odmówi, bo wiem, że jak powiem A to będę musiała powiedzieć Z. Nie ma rzucania słów na wiatr w takich sprawach. Boję się tego bo chcę z nim żyć, ale w naszym domu tylko my i dzieci.

betil83 rozmowa i przekonanie meżczyzny mieszkajacego na wsi i silnie z ta wsią i rodziną związanego, nie są łatwe.Zazwyczaj każdy facet chce jak najlepiej dla dziecka ale.... i tu jest jedno i najwazniejsze ale: jesli ja się tak wychowałem, jestem zdrowy, doszedłem do czegoś to znaczy,że nie jest tak źle. Poza tym zazwyczaj teściowe tak kochaja i dbaja o synków,że żadna obca(w ich mniemaniu) kobieta racji nie ma i to właśnie wpajaja swoim synom.Na kobiety"miastowe" na wsi patrzy sie zazwyczaj z pogardą i niełatwo sobie zapracować na szacunek i poważanie...
jeżyku nie rezygnuj ale tez nie pozbywaj sie mieszkania,które posiadasz, rozmawiaj:spokojnie tłumacz... przeciez jeśli ożenił sie z Tobą to pewnie cos do Ciebie czuje i możliwe,ze perswazją wiele zdziałasz

trzymaj się cieplutko

Byłam 3 dni u rodziców. Ustaliłam z mężem, że to czas który mamy poświęcić na przemyślenia. Właśnie wróciłam od rodziców do... nich. U rodziców było tak schludnie, czysto, a tu najpierw mnie przewitało chlapnięcie wody na bluzkę po odkręceniu zapowietrzonego kranu. I płacz od samego wejścia.
Podjęłam decyzję. Nigdy nie chciałam sprzedać mieszkania, ale skoro chodzi tylko o pieniądze, skoro mąż boi się kredytów, to będzie gotówka. Może to głupie, może będę żałować, ale zrobię wszystko, żeby wyprowadzić się od teściowej. Mieszkanie będzie stało, a ja latami będę tu tkwić nieszczęśliwa? Wolę być biedna a szczęśliwa. Skoro już zdecydowałam się być z nim do końca... Mam nadzieję, że życie mnie nie zmusi do wyprowadzki, bo wtedy nie będę miała za bardzo gdzie. Nie myślę tymi kategoriami, bo wtedy nigdy bym nie wyszła za mąż. Wyszłam za męża po to, żeby spędzić z nim życie, a nie się wyprowadzać.
Wieczorem czeka mnie rozmowa z mężem. Powinien się ucieszyć, ale jeśli nadal nie będzie chciał budować domu, to znaczy, że chodzi mu tylko o mamusię. Albo jest moim mężem, albo mężem mamusi. Wszystko się dziś wyjaśni.

ja bym ta sprawe ze sprzedaza przemyslała... sprzedaz  mieszkanie i bedziesz budowac dom, to nie jest takie łatwe, będziesz na pewno potrzebowało wiecej pieniedz niz ze sprzedazy miszkania, zeby si epotem nie okazało ze staniesz w połowie budowy i dalej bedziesz mieszkac z tesciowa bo nie bedziesz miala kasy n wykonczenie budowy. to co napisał nikaa1982 to tez prawda i bardzo wazna rzecz... zasatnow sie jescze

nic na sile... aha... czy ty naprawde chcesz mieszkac na tej wsi??

Strasznie dziękuję za odpowiedzi.
Jestem po rozmowie z mężem. Zapytałam go jakie decyzje podjął przez te kilka dni samotności. Nie będzie budowy, bo skoro, on rezygnuje z krów, to nie będzie mógl spłacać kredytu. Powiedziałam mu o swoich decyzjach, o sprzedaży mieszkania. Zamurowało go, nic nie mówił. Dopiero po jakimś czasie oświadczył, że nigdy mi nie wybaczy tego, że obraziłam jego mamę, że mu powiedziałam jak się czuję - czyli jakby to oni byli małżeństwem, a nie my, że jestem dzika, zamknięta w sobie, materialistka. Nie wiedział jak się bronić, szukał argumentów, że nie wybaczy mi tego, że nie chcę mieszkać z jego mamą, bo gdybym okazała cieprliwość i szacunek to dom by był, a teraz to on myśli o rozstaniu ze mną a nie o życiu.
Kompletna pustka, bezradność... to czuję. Właściwie co mogę? Nie odzywaliśmy się resztę wieczoru, bo ja już jestem bezsilna.
Jeśli chodzi o działkę, to jest wyznaczona data na wydzielenie na 26.11, czyli za 3 dni. Zapytałam co teraz, jak przyjedzie geodeta. Mąż powiedział, że niech już wydzieli, skoro przyjedzie. Potem miał być notariusz i wspólnota na mnie i na męża. Inaczej na pewno nie zamierzałam zacząć budowy.
Natomiast wiem że pieniędzy na budowę by nie starczyło z mieszkania, ale na stan surowy zamknięty na pewno. Potem 100.000 kredytu wzięłabym sama. Bez problemu mam taką zdolność. Nie boję się takiego kredytu. Poza tym dlaczego on może kupować ciągnik za 200 tys i spełniać swoje marzenia, a ja oddając caly majątek po rodzicach nie mam prawa do dysponowania pieniędzmi?
Zresztą teraz to i tak bez znaczenia. Na razie jest tylko cisza. Nie wiem co on postanowi. Pozwolę mu to przemyśleć. Sama też to zrobię,
żeby nie żałować, bo decyzję o rozstaniu podejmuje się tylko raz i na zawsze, więc lepiej poczekać aż emocje opadną i wtedy zdecydować. Żeby tak się czuć po 5 miesiącach małżeństwa, nie umieć rozmawiać i być nieszczęśliwym to nie jest dobre. Czasem lepiej być samemu niż z byle kim.
Ktoś zapytał, czy jestem zdecydowana mieszkać na wsi. Tak jestem, pracuję normalnie i gdbybym mieszkała tylko z meżem i kiedyś z dziećmi to bardziej bym chciała w domu na wsi niż w mieście. Tymbardziej, że przecież z krów mąż będzie rezygnował. Myśli o fermie danieli lub o zwykłym pójściu do pracy.

Myśl teraz tylko o sobie i dziecku( jeśli lekarz potwierdzi wynik testu). Mieszkanie na wsi wcale nie jest takie złe. wiem co mówię bo sama mieszkałam. Życzę powodzenia i pamiętaj nie rezygnuj z marzeń.

Mąż bardzo szczęśliwy. Nie rozmawiamy na razie o niczym innym.
Ale teściowa zrobiła znowu swój skandaliczny wyczyn przemeblowań, chyba najgorszy z najgorszych. Przeniosła dywanik spod drzwi w sieni do łazienki. Tam wszyscy wchodzili po nim z podwórka w butach, psy zaglądały, gumowce z obory na nim stały, a teraz teściowa wytrzepała (mam nadzieję że i umyła) i położyła w łazience, żeby bosą nóżką wychodzić z wanny. Czasem myślę czy nie przesadzam, czy sobie nie wymyślam, chcę ją zrozumieć ale naprawdę się nie da, bo to wariatka. I najgorsze jest to że ja zwarjuję przy niej. To głupie, ale jakiś dywanik będzie argumentem w moich przemyśleniach co dalej. Chyba na prawdę jestem materialistką. Chociaż zawsze myślałam że tylko estetką.

Jeżyku123  Twoja teściowa to jakiś przypadek bardzo ciężki, ale teraz kiedy byc moze jestes w ciazy nie możesz pozwolić, żeby jej zachowanie wyprowadzało Cię z równowagi.
Kochana nie przesadzasz- masz prawo do szczęścia i prawdziwego życia małżeńskiego i to Twój maż musi zrozumieć. Materializmu tutaj tez nie widzę, szkoda że Twojemu żęzowi wystarczają takie warunki zycia, że nie pragnie czegos lepszego dla swojej zony i przyszłych dzieci... może to dziećiatko zmieni jego myslenie.
Trzymam za Ciebie kciuki i wierzę że będzie dobrze ... z reszta teraz to już tylko radość powinna Ci towazyszyć

Twoja teściowa żyła kiedyś tak jak teraz i zapewne dalej tak będzie żyć, a ty za żadne skarby świata jej nie przekonasz. Ona wie wszystko lepiej. I taki stan życia jej odpowiada. Według niej tak jest dobrze i nic nie należy zmieniać. Starszym osobom się nie przegada, oni mają swoje racje i twoje starania to jak grochem o ścianę.

Jedynie co możesz zrobić, to przekonać męża, do innego życia. Może właśnie teraz się wszystko ułoży? Jesteś w ciąży. W tym momencie liczycie się tylko ty i to maleństwo! Pamiętaj o tym! Dbaj o siebie, uwagi teściowej traktuj jak powietrze, bo teraz stresy mogą tylko zaszkodzić. Piszesz że zaczęliście z mężem rozmawiać, to dobra oznaka. Znaczy to że nic jeszcze nie jest przesądzone. Widzisz światełko w tunelu:) Powodzenia życzę kochana! Pisz jak będzie ci smutno, ale mam nadzieję że od dziś dostarczysz nam samych dobrych wieści:)
Pozdrawiam i trzymaj się cieplutko!

Pamiętaj dziecko wszystko zmienia, to prawda znana nie od dziś!

To się cieszę ogromnie że zaczyna ci się układać:)
Najważniejsze, że zaczęłaś się dogadywać z mężem. I waszym priorytetem jest w tym momencie wspólny dom. Dobrze również, że w sprawie profilu gospodarki też doszliście do porozumienia, może teraz twój mąż będzie miał więcej czasu dla ciebie, skoro chów danieli jest mniej pracochłonny.

Oby tak dalej! Pozdrawiam:)

Wylądowałam w szpitalu z zapaleniem pęcherza. Zagraża ciąży. Wczoraj lekarz zrobił mi usg i potwierdził istnienie naszej kochanej kropeczki Mam tylko nadzieję, że to zapalenie pęcherza nie zabije, ani nie jej uszkodzi.
Dom będzie.

Musi być dobrze, powodzenia!

Drugi tydzień w domu. Jestem zmęczona na zwolnieniu... Pewnie dziwne, ale wstaję rano i przez cały dzień się nie kładę, bo.... teściowa. Co pomyśli, co powie, że jestem leń. Jestem załamana. Jestem w ciąży i zamiast być szczęśliwą, jestem kompletnie załamana. Chcę umrzeć. O niczym innym nie marzę.
Przysłali projekt domu. Kupiliśmy pustaki, zbrojenie. Wczoraj przywieźli dwa tiry. Powinnam być szczęśliwa, a myślę tylko o śmierci. O jeszcze dwóch latach u teściowej. Szczerze nienawidzę siebie za to co zrobiłam. Za ślub, za to dziecko, za to że zabrałam sobie wszestko co miałam. Wolność.

Przeczytałam wszystko od deski do deski... Kurde.. wiem że trudno jest odejść od kogoś z kim się pokłada nadzieje, ale ja jak bym miała swoje mieszkanie, byłabym kobieta niezależną taka jak TY, to pewnie bym nie wytrzymała psychicznie i wróciła na stare śmieci. Ale już po ptakach, Co u Ciebie, jak się dalej wam układa?Pozdrawiam ciepło:)

Skarbek2312

Wprawdzie tu nie pisałam, bo nie czuję się dość mądra i odpowiedzialna, żeby Tobie dawać jakieś rady, ale wszystko czytam na bieżąco, subskrybuje wątek i życzę Ci jak najlepiej. Będziesz pisała jak się rozwija sytuacja czy zamierzasz zamknąć wątek? Chętnie bym czytała co tam dalej u Ciebie. Nie dlatego, że jestem ciekawska czy traktuję to jako rozrywkę, tylko trochę się z Tobą zżyłam przez tą historię. Mam nadzieję, że wszystko się będzie układać po Twojej myśli.
Ściskam Cię mocno i serdecznie pozdrawiam.

jeżyk123 przeczytałam Twoją historię, wzruszyła mnie. Trafiłaś w całkiem inny świat, otoczenie, styl życia. Zdrowy, szczęśliwy związek to gdy ty i on zmieniacie tyle samo, a nie tylko ty się poświęcasz. Dodatkowo nie wierzę w pomyślność małżeństwa gdy mieszka się z teściową.
Teraz nosisz pod sobą maleństwo, które będzie szczęśliwe gdy Ty będziesz szczęśliwa.
Nie daj się teściowej. Jestem osobą postronną więc ją rozumiem-inne wychowanie, inny styl życia, zaściankowość. Nie umie żyć inaczej, ty i twoj styl życia jest dla niej obcy a co w związku z tym- dziwny, niewłaściwy.
Jeżeli ta przeprowadzka się urzeczywistni, będzie miała tylko sens wtedy gdy w Waszym domu nie będzie pokoju dla teściowej. W innym wypadku jest bez sensu.
Rozmawiaj z mężem ale jeżeli nic się nie zmieni to ja bym odeszła, jednak to Twoje życie...
Odezwij się co u Ciebie, pozdrawiam Cię ciepło :*.

Zgadzam się z orszulik, jeśli Twój mąż żartuje albo z jakiś czas się rozmyśli, zostaniesz bez wyjścia ewakuacyjnego.
Pomyśl nad tym i odezwij się:*

Tak jak pisałam staram się nie zwariować i staram się wierzyć w miłość. Ale.... jest źle. Nie ma co ukrywać. Płaczę ciągle. Nawet teraz a jest dopiero 8 rano. Dopiero, albo już 8, bo nie śpię od 5. Mój dużo starszy kolega z pracy (po 60tce) przed moim ślubem powiedział żebym się zastanowiła, bo skończy się na tym, że w chustce i gumiakach będę doiła krowy. Śmiałam się wtedy z tego, a on powtarzał, że szkoda mnie. I nagle dziś rano siedząc pod krową przypomniałam sobie jego słowa. Od razu się popłakałam. Zresztą płaczę bez przerwy. Dziecko zwariuje - jeśli jeszcze wogóle żyje przez moją depresję. Jestem na zwolnieniu, ale tym chyba tylko dodano mi pracy, bo codziennie wstaję na dzwięk budzika. Jeszcze ani razu podczas trwania ciąży, będąc na zwolnieniu się nie wyspałam porządnie. Teściowa źle patrzy, że rano nie pomagam. Leń jestem. No i mój dzień to prawdziwa harówa. Nigdy w mieście tak nie miałam, a będąc w ciąży.... nigdy by mi nie przeszło przez głowę, że akurat w tym okresie mego życia będę pracowała fizycznie ciężej niż kiedykolwiek. Nawet wiadra noszę. Specjalnie, teatralnie niosłam pełne wiadro wody przed mężem, żeby mi je zabrał, zabronił dzwigać, przecież mi nie wolno. A on nic. Tylko się uśmiechnął jaka to jestem dobra.
Czasem tak mi dobrze z nim. Jest mądrym chłopakiem, tylko nie rozumie innego świata..... Miałam szansę odejść, bo zrobiłam aferę w domu. Nie wytrzymałam. Akcja była taka: śniadanie ja, mąż i oczywiście znienawidzona przeze mnie teściowa. Siedzimy, jemy.
Tesciowa (do mnie): zrobisz ogórkową na obiad, a ja coś na drugie
Mąż: nie mamo, daj jej wszystko zrobić (bo jak mi potem wytłumaczył chcial stanąć w mojej obronie, że niby narzekam, że teściowa nie daje mi pola do popisu i jestem zazdrosna) a jeszcze możesz iść pokarmić krowy hi hi
T: a my pójdziemy spać hi hi
(Śmieją się)
Nie wytrzymałam i powiedziałam "Najlepiej razem"
Zerwała się burza. Nie będę opisywać, bo wiem że to moja wina, że przegięłam.
W tej całej aferze, mąż powiedział, że mogę wracać do domu, bo gdyby nie dziecko, to za takie słowa by mnie z domu wyrzucił i na pewno byśmy się rozstali. Wtedy był dobry moment na zebranie maneli i wyjazd, ale pomyślałam o dziecku, że nie mogę mu zbrać ojca, że dom przecież będzie, że dla mnie on zrezygnuje kiedyś z krów. Zostałam. Przeprosiłam, mimo, że myślę to co powiedziałam.
Jestem jak w więzieniu. Na zwolnieniu nigdzie nie wyjeżdżam, boję się obgadywania teściowej. Pracuję, bo czuję że tym zarabiam na lokal u nich. Jak słucham teraz swoich myśli, jak czytam to co piszę, sama w to nie wierzę. Powinnam uciekać jak najdalej, ale brnę dalej. Sprzedaję mieszkanie, buduję dom. doję krowy i  zaczynam ulegać namowom rezygnacji z pracy. Jestem nieszczęśliwa, ale na własne życzenie. Nie odejdę, bo moi rodzice się mnie wyprą, oni mowią że mąż mnie traktuje jak królową, a ja jestem niewdzięczna. Widząc go raz w miesiącu, takie wnioski można wysnuć, bo jest dla mnie wtedy bardzo miły.
Żyć mi się nie chce............. Do miasta 45 km................. Żeby było chociaż 10, czy 20.........
A i jeszcze lepsze. Na wiosnę chyba wraca z zagranicy brat męża i będzie z nami mieszkał. A miało być inaczej. Pięknie teraz będę gotować teściowej i dwóm chłopom.

jeżyk to co piszesz to jakaś masakra.... aż człowiek nie wie co doradzic bo brakuje słów na to wszystko. Ale jedno co musisz wiedziec, nie daj się jakiejś durnej babie! Żyj swoim życiem, oszczędzaj się jak tylko możesz, żebyś nie straciła tego dziecka! Żyj dla niego! Jeżeli znów poronisz to wcale nie będzie lepiej a gorzej. I nie noś tych wiader. A jak teściowa powie ci że jesteś leniem to powiedz jej że robisz to dla dziecka, że nie chcesz stracic kolejnego! Kurde no co za kobieta, współczuje ci takiej teściowej, naprawde! Wiesz, jak czytam twoje posty to oczami wyobraźni jestem tam i aż samo czytanie twoich wpisów jest męczące a co dopiero masz czuc ty.... to jest straszne. Minęło sporo czasu od twojego ostatniego wpisu, napisz coś, jak ci się żyje, czy jest lepiej??

Bardzo zasmuciło mnie to co napisałaś... nie tego się spodziewałam. Zastanawiam się dlaczego Ty ciągle chcesz coś im udowadniać. Chcesz im udowodnić, że pomimo ciąży będziesz zapiepszać jak robot. To nie jest normalne. Ustawiasz sobie zbyt dużą poprzeczkę a oni będą wymagać od Ciebie więcej i więcej. Kobieto Ty urodzisz dziecko, noce nieprzespane i pewnie o 6 rano pójdziesz do krów. Póki co to widzę, że Ty rezygnujesz ze wszystkiego co dla Ciebie dobre w imię czego...miłości?? Miłość nie wymaga takich poświęceń. Na Boga nie rezygnuj z pracy. Będziesz od nich wtedy totalnie zależna. Ty mówisz, że Twój mąż Cię kocha i ciągle każe Ci z czegoś rezygnować? Wybacz ale to jest egoista. Ciąża to bardzo szczególny czas dla przyszłej matki i nie tak powinnaś ją spędzać. Wpędzasz się w depresję ale niestety mam wrażenie że na własne życzenie. Chcesz budować dom obok teściowej ale to nadal będzie 40 km do miasta. Mówisz, że mąż zrezygnuje kiedyś z krów... kiedyś albo nigdy. Dziewczyno Ty tam się zamęczysz. Nie każdy jest stworzony do mieszkania na wsi i dojenia krów. Rodzice na pewno się Ciebie nie wyprą bo to zawsze rodzice. Wybacz ale mam wrażenie, że jesteś dla teściowej i męża jak darmowa pomoc przy gospodarstwie.

Jeżyk123...Posłuchaj mojej historii.Opiszę ja tak w skrócie,żebyś coś zrozumiała.Urodziłam się i mieszkałam przez wiele lat w mieście.Fajne życie,kupe koleżanek,wspólne wyprawy po mieście, na basen i było ok.Sklepy i wszelkie potrzebne urzędy wszystko na miejscu.Po wyjścu za maż też zamieszkałam w mieście.Niestety po paru latach małżeństwo mi sie rozpadło i postanowiłam na nowo ułożyć sobie życie.Poznałam gościa ze wsi i jak to na początku wszystko pięknie ładnie-bajeczka.Mimo wielkiego gospodarstwa,zadbany,elegancki,wesoły i pracowity człowiek.Mieszkał ze swoimi rodzicami 6 ha pola,krowy ,świnie,kury,konie itp.W domu syf,kiła i mogiła,a na podwórku szkoda opisywać-śmiecie gałęzie, koryta od bydła.wiadra.Wszystko rozwalone,jak po huraganie.Mimo wszystko zamieszkałam z nim(nimi) pomyślałam-Jestem obrotna,pracowita jakoś to ogarnę.I tak też sprzątałam ten cały syf przez 2 lata.Możesz sobie wyobrazić,że w jednym sezonie nie było to możliwe-takie pobojowisko.Ogarnęłam również mieszkanie.Dom jest piętrowy to zaczelismy remontować dla siebie górę.Sprzątając myślałam,że rodzice jego to starsi ludzie z dużą gospodarką,to sobie nie radza ze wszystkim i stąd ten bałagan.Mniej więcej po paru tygodniach stwierdziłam,że jestem w błędzie jak zaczeli mi robic na złosć.Podam ci parę przykładów..W kuchni powiesiłam swieze ścierki do naczyń a tesciu przyszedł i sobie w to nos wysmarkał albo nogi wytarł.A jak się golił to żal mu było wody z kranu,to brał wodę po parówkach co wczesniej gotowałam.Wyobraż sobie ze myje sie dwa razy do roku na Wielkanoc iBoże Narodzenie.Śmierdzi aż nos chce urwać.W domu nie było również wc zaraz jak sie wprowadziłam to zrobilismy,bo nie zamierzałam ..robic na polu w wychodku,albo myc sie w tzn. baliji.Bez wojny też sie nie obeszło,bo stwierdzili cyt. jak można srać w domu.Jakaś paranoja,ale przeszło ,minęło.Gorzej,bo z czasem  nauczył się sam załatwiać w domu.I tu tez nie było mi łatwo,bo zamiast do muszli lał poza nia,a ja musiałam po ,,gnoju" sprzątać.Lubię czystośc,a wprowadziłam sie do jakiejś obory.Po jakims czasie ogarnełam wszystko,ale co mnie to kosztowało to chyba nigdy nie zapomnę.Jednak dalej dają mi popalić najbardziej teściu,jak umyję podłogę to zaraz wlezie jak ta świnia w gumniakach,pełnych gnoju i przejdzie po mieszkaniu,a ja znowu myję podłoge.Naczyń natomiast wogóle nie myją,tylko jak zjedzą przetrą myjakiem i chowaja do szafki.Herbate pocukruje,łyzke wyliże i wsadzi do szuflady,a ja znów wyciągam i myje,bo jak po takim używać łyżeczki. Wanne umyję to przyjdzie ze stajni myje ręce całą schlapie gnojem,albo smarem z ciągnika. Na podwórku posprzatałam perfekt,posadziłam drzewka ozdobne,kwiaty itd Długo sie nie nacieszyłam tym porzadkiem bo zaraz naniósł koryt,paczek,worków po nawozach itp. A zamiast przed oknami widziec moje ozdobne drzewka i kwiaty to widziałam-ciągnik,pługi,rotacyjną i inne sprzety rolnicze.W nocy trzeba było dobrze patrzeć,żeby sobie zębów nie wybić.Stoczyłam juz tyle wojen o to wszystko,kłuciłam sie z mezem,ale on twierdził,że to tak nauczeni i juz sie nie oduczą. Takich i podobnych historyjek mogłabym opowiedziec ci tysiące,ale nie ma sie czym chwalić.Bo gdybym tu nie trafiła to nie wiedziała bym nawet że ludzie moga być takimi brudasami.Szlak mnie nieraz trafiał,ale cóż trzeba było żyć.Zrozumiałam,że to co mówie wogóle do nich nie dociera,więc wpadłam na inny sposób.Skończylismy remontować góre,tam zrobiłam kuchnię,łazienke i pokoje.Sami sobie gotujemy,mamy oddzielne naczynia,środki czystości poprostu wszystko.Wziełam z dołu lodówke,żeby na dół po nic nie schodzić,ale dla tesciów to nie problem bo jedzenie trzymaja  teraz w studni w wiaderku opuszczonym na sznurku.Mówia,że tak dawniej robili.Tak wiec nie chce miec z nimi nic wspólnego.Jak zrobi sie ciepło,to zamierzam podzielić podwórko na połowe,żeby czasem jakiś z mioch gości nie wybił sobie zebów na wiaderku,albo nie przebił widłami.Tak więc widzisz jeżyku123 jeżeli masz jak podzielić mieszkanie to zrób to bo zwariujesz.Gotować też możesz osobno.To tak w skrócie opisałam,żebys zrozumiała,że nie jesteś sama z twoim problemem.Inni mają podobnie.Życzę powodzenia

Ja chyba cały czas się oszukuję, że może być dobrze. Było dobrze jak teściowej nie było kilka dni w domu. Nawet przeszło mi przez myśl.... (Boże wybacz).... żeby jeszcze ktoś umarł i znowu wyjechała na pogrzeb. Inaczej to nie możliwe. Dzieci zapraszają ją do siebie na kilka dni, ale ona nie chce do nich jechać i koniec, mimo, że mieszkają 45 km od nas.Mogłaby chociaż na chwilę dać nam święty spokój.
Mąż jest przy niej inny. Kiedy jej nie było, było jak kiedyś. Czuliśmy się cudownie, a od kiedy wróciła znowu nie zmywa po sobie, nie naklada sam sobie obiadu. Czeka aż ja to zrobię. Wczoraj powiedział przy matce, że jak będziemy krowy wyprzedawać to będzie dużo chętnych, co na to teściowa "ale kilka krów zowtanie" a mój mąż "oczywiście zawsze będą dwie krowy na mleko dla dzieci, parę byczków, świnie i kury". Zrobiła się z tego awantura, bo ja zapytałam, że niby kto będzie moim dzieciom te krowy doił. Teściowa w szoku, że to mój obowiązek krowy, świnie i kury dopilnować. Więc oświadczyłam, że ja to wracam do pracy po macierzyńskim lub wychowawczym, a te zwierzęta niech mój mąż swoim dzieciom chowa. Mąż mnie wyzwał od dam z miasta i nie powiem jeszcze jak mnie nazwał, bo wstyd publicznie się przyznać. To przykre, że nie zauważył, że ta wiekla dama z miasta, zostawila dla niego cały swój świat, sprzedała mieszkanie, żeby on nie był samotny, i chodzi z nim codziennie doić krowy. Strasznie to przykre, że on tego nie widzi, że nie docenia. Twierdzi ciągle że jestem leniem, darmozjadem, a może mi naprawdę jest ciężko fizycznie coś zrobić, może ja naprawdę czasem krowy się boję. Ja w zamian mu wygarnęłam, że taki z niego wielki gospodarz co ma 50 krów, a nawet normalnej łazienki nie ma. Wieśniak zasrany. Co z tego że charuje jak nic z tego nie ma. Skończyło się na tym że on się do mnie nie odzywa.
Nigdy nie będzie dobrze przez tą głupią teściową. Przez nią nasz związek się rozpadnie, bo on we wszystkim slucha tylko jej. Szlak mnie trafił jak zajechaliśmy któregoś dnia do sklepu "wszystko dla rolnictwa", czekałam w samochodzie. Przyniósł 2 pary filców (takie cieple gumiaki na zimę). Szczęśliwa podziękowałam mu, że i o mnie pamiętał, bo mi strasznie zimno w starych butach było i zawsze muszę je suszyć, o czym doskonale wiedział. A on na to "ty też chcesz? to idę ci kupić" Wtedy się domyśliłam że to dla mamusi.... Było mi strasznie przykro. Wytłumaczył, że matka ma już takie stare, zniszczone. Tak .... a moje buty? Czy nie widzial w jakim są stanie? I że wogóle nie są przystosowane do mrozu? Powiedziąłam nie, że kupię sobie na przyszłą zimę. Byłam przekonana, że jego matka go poprosiła o te filce, ale nie.... nic nie wiedziała. Dał jej niespodziankę. Myślałam, że mi serce pęknie. Oni są jak małżeństwo. Dobija mnie to.

Droga jeżyk 123 poruszyła mnie Twoja sytuacja. Nawet rozmawiałam o tym ze swoim mężem. Ja z miasta, on ze wsi. Mieszkamy już kilka lat na wsi, w jego domu rodzinnym. Mam oboje teściów w domu. Kuchnia, łazienka wspólna. Też miałabym listę o ich podejściu do sprzątania,  wchodzenia w gumiakach, ale o tym nie chce mi się teraz pisać.

Tu chodzi o Wasze Małżeństwo, o coś na czym Wam Zależy. Jak znaleźć sposób, by starać się sytuację poprawić? Myślę, może jakiś spokojny czas na rozmowę, wyznaczony, może w każdym dniu. Abyś mogła powiedzieć mężowi co czułaś w danej sytuacji i jak chciałabyś rozwiązać jakiś problem. Abyście mogli porozmawiać o swoich marzeniach na przyszłość... w atmosferze wzajemnego szacunku. Jest jeszcze trochę czasu do przyjścia na świat dziecka. Mężczyźni są malo domyślni i trzeba im mówic czego potrzebujemy jako kobiety, ich żony.
My już mamy dzieci i teraz tego czasu mamy mało. Raczej z mojej inicjatywy czasem usiądziemy przy herbacie pogadać.
Przy teściowej bym nie poruszała tematów zapalnych o nowym domu, planów na gospodarstwo. Ważne jest to co ustalisz z Mężem w spokojnej rozmowie w Waszym pokoju, nie pod wpływem emocji przy stole z mamą. Starsi ludzie nie są do zmiany już. Chcieliby aby młodzi żyli tak jak kiedyś lub dopełnili ich marzeń. A rolnictwo juz nie wygląda tak jak kiedyś i trzeba coś zmieniać by jakoś żyć. Mój mąż pracuje zawodowo, bo z naszego małego pola nie da się przeżyć, choć kiedyś żyli z powodzeniem, maszyn nie mamy, te pare krów co było sprzedane, choć wielki płacz był teściowej.

Przy okazji poszukałam coś na ten temat w internecie, np. taki artykuł - wpisać w google:
"Odcinamy pępowinę, czyli koniec problemów z teściową".
Pod nim jeden z ciekawych komentarzy dłuższy zakończony:
"najważniejsza jest jedność i solidarność małżonków. Jeśli małżeństwo jest jak skała, nikt nie będzie się na skałę porywał bo stępi zęby"

Pozdrawiam wieczornie.

Może nie zrozumiałam o tych rozmowach przy stole... Bolesne rzeczywiście. A posiłki muszą być z mamą? Eh...niewiem co napisać tak trudna ta sytuacja z ich relacją..., może jest możliwe, aby ktoś z zewnątrz pomógł coś, wsparł Ciebie...dobry psycholog, ksiądz, niewiem ktoś zaprzyjaźniony...
Dobry wózek ma swoją cenę. U mnie niektórzy w okolicy mówią, że za 1.000 to drogi wózek, bo są za 600 ( tylko jakie...).
A jak dzieciątko się rozwija, jak czujesz się?

Uff przeczytałam całość.
Żeby było śmieszniej mój pierwszy zawód i pierwsze skończone studia to zootechnika. Uśmiejesz się - ale też jestem z miasta. Praktyki studenckie uchroniły mnie przed losem w gnoju i znoju na nie swojej gospodarce z teściową na karku.
Jak już zasuwałam w gnoju - to zarobkowo.

Dziewczyno - wiem o czym mówisz. I brutalnie napiszę - WIEJ.
Albo WIEJCIE Z MĘŻEM jak wolisz. Im dalej będzie w las - zaręczam Ci teściowa dostanie pierdolca. Urodzisz dziecko, będziesz w połogu - szklanki wody Ci nikt nie poda.
Nie da się załatwić żebyś po szpitalu poszła na chwilę do rodziców? Niech Cię tam Mąż odwiedza - będziecie mieli okazję porozmawiać bez obecności jędzy.
Odnoszę wrażenie - albo nie - jestem przekonana, że Twoj mąż nie dorósł do roli męża - nawet do roli gospodarza.
Ty powinnaś być na pierwszym miejscu. Koniec kropka. Tu nie ma miejsca na demokrację - która pani starsza, a która bardziej doświadczona. On nie odciął pępowiny po prostu.
Wyobrażasz sobie dalsze życie w oczekiwaniu aż teściowa przeniesie się na łono Abrahama? Będzie starsza, będzie gorzej.

Mnie moja niedoszła "wiejska" teściowa nazywała "primabaleriną". Mimo iż zasuwałam jak dzika żeby jej dogodzić, próbowałam się zaprzyjaźnić, sprzątałam, gotowałam, woziłam ją gdzie chciała. Zawsze było źle. W końcu zwiałam.
Odkryłam że mój ówczesny partner większą zażyłością darzy matkę niż mnie - zażyłością w sensie emocjonalnym i "planowawczym". Mama nie może zostać sama - słyszałam - mamą trzeba się zaopiekować.
Świetnie, tylko ze mama miała sił za trzy kobiety, zajęta tylko knuciem i Radiem Maryja, zdrowa na ciele, liczna rodzina i dwóch synów. A na mnie padlo. Primabalerinę.
Zwiałam z jedną torbą.

Dopóki będą rządy teściowej nad Twoim mężem zawsze będziesz parobkiem. Nigdy jej nie dorównasz, bo nie jesteś w stanie porównać jej dokonań i Twoich.
Dbaj przede wszystkim o siebie i dziecko - najlepiej na ostani trymestr przenieś się do rodziców. Ja bym tak zrobiła.
Mąż dostanie na łeb kubeł zimnej wody, a Ty odpoczniesz z dala od obórki. A propos.
Na oborę uważaj - jeszcze Ci się coś przyplącze w ciąży. Wiadra dźwigasz?! A jak poronisz?!
Ja z drugim dzieckiem w ostatnim trymestrze nabawiłam się zapalenia pęcherza - przez to urodziłam 2 tyg przed terminem.
Mam nadzieję że nie byłam za ostra - po prostu zobaczyłam siebie kiedyś.
Pozdrawiam.

Znowu jest niedziela i znowu siedzę sama w pokoju. Świeci piękne slońce, a ja siedzę jak zapłakany bóbr w norze. Nie chce mi się wychodzić, nie chce mi się żyć. Jezu nie mogę uwierzyć w to, że było we mnie tyle radości życia. Byłam taka szczęśliwa, zawsze uśmiechnięta. Wczoraj wyjęłam stare zdjęcia. Na każdym jestem z przyjaciółkmi, z którymi wszelki kontakt się urwał. Na każdym zdjęciu inna wycieczka, inne miejsce na świecie, sylwester, urodziny, weekedndowy wypad. Wszędzie uśmiechnięta od ucha do ucha. Zdjęcia ślubne są moimi ostatnimi.....od tej chwili nie było nic do fotografowania. Boże ja od czerwca nie widziałam się z prawie żadną koleżanką. Od początku zwolnienia jeżdżę do miasta tylko w celu kupienia jedzenia lub z mężem coś na szybkiego załatwić, bo zaraz trzeba wracać... doić krowy.
No i jeszcze to. Rano budzik, żeby teściowa nie pomyślała, że jestem leniem, wychodzę i pierwsze co widzę to jej twarz. Wracam z zakupów, czy skądkolwiek - ona. Mam tego dosyć. Nie z nią wzięłam ślub.
Mimo, że zawsze staram się ważyć słowa i nie rzucać ich na wiatr to dziś powiedziałam mężowi, że nie wytrzymam, że nie chcę z nim być. Nie odezwał się, tylko wyszedł. Teraz siedzę rozbita i nie wiem co robić. Pojadę do rodziców na jakiś czas. Może zadzwoni. Tylko jak? Mój samochód się zepsuł. Do autobusu 10 km. Chyba wezmę jego samochód. Nawet jak wyjadę na kilka dni, to co dalej? Nie chcę zabierać dziecku ojca. Nie mam prawa tego zrobić. Z drugiej strony, ono się wykończy w brzuchu przez mój stres. Jak ono to wszystko znosi? Najgorsze jest to, że nie potrafię nad tym zapanować. A mąż? Ma to chyba w dupie. Skąd ta dzisiejsza sytuacja? Wczoraj wieczorem doiliśmy krowy i jedniej z nich zaplątał się kabel od aparatu udojowego wokół nogi. Bałam się podejść do niej i zdjąć, bałam się zwyczajnie, że mnie kopnie, więc poprosiłam męża, żeby to zrobił. Wtedy on się na mnie wydarł, że tyle czasu robię to samo i nadal nie potrafię sobie radzić. Dziś rano postanowiłam z nim o tym porozmawiać. Próbowałam wytłumaczyć, żeby zrozumiał, że przecież trzydzieści lat nie miałam kontaktu z tym, że skoro sie boję, to powienien mi pomóc a nie wyzywać od cyt. "kurwa dama jedna". Przecież korona mu z głowy nie spadnie. Burknął, że sama robię problem, powoduję tym kłótnie i jeszcze wymagania mu stawiam. Właśnie wtedy nie wytrzymałam i powiedziałam, że nie chcę z nim być.

Jestem trzeci dzień u rodziców. Odpoczywam i czuję się cudownie. Mąż nie zadzwonił ani razu zapytać jak się czuję. Nawet wczoraj, mimo, że był dzień kobiet. Moja chora wyobraźnia nasuwa mi obraz jak to składa swojej mamie życzenia. A do mnie nawet nie zadzwonił. Napisał tylko sms o treści "życzenia z okazji dnia kobiet". Smutno mi, ale z drugiej strony tak lekko, że nie jestem tam u nich. Mogę się wyspać, spotakałam się z koleżankami, poszłam na spacer po starych kątach. Brakowało mi tylko mego psa. Płakałam trochę. Pomyślałam o obietnicach przed ślubem, że mój pies dożywotnio będzie spał w domu. Jasne..... Śpi na mrozie i nilkt go do domu nie wpuści, a ja mam gówno do powiedzenia. Żal mi strasznie mego przyjaciela. Ale co mogę zrobić? Podobno kocham bardziej psa niż męża - on ciągle to powtarza. Nie wiem na jakiej podstawie tak twierdzi. Na tej że bawię się z moim psem, głaszczę i karmię? Może mam go kopać? Bez sensu. Wypominam slusznie obietnicę, której nie spałnił mój mąż i na tej podstawie on twierdzi, że kocham psa bardziej niż ludzi.

Jezyk I siedz tam jaknajdluzej.Wogole to rodzice wiedza jaka masz sytuacje? Mysle ze pospieszylas sie ze sprzedaza mieszkania. Nie wiem czy ten Twoj chlop Cie kocha czy nie ale czuje ze niewiele sie zmieni dopuki tesciowa w kalendarz nie stuknie.Moze tez byc tak ze chlop Twoj jest tak wychowany ze wzial se zone aby bylo wiecej rak do pracy, potem dzieci kolejne rece do pracy. Kiedys tak chlopy na wsiach robili nikt tam o milosci nie gadal. Trafila sie chetna niebrzydka to se wzial za zone, ze wsi wszystkie dziewczyny pouciekaly za maz za miastowych to se Musial miastowa wziasc. Jezyk siedz u mamy I mysl mysl mysl widzisz on nawet nie zadzwonil, pewnie jeszcze bedzie mial zal ze ucieklas zamiast pomagac w gospodarstwie. Mysl kobieto jak to dalej widzisz Bo ja dopuki jedza zyje czarno to widze kochana. Dwa swiaty poprostu, ja bym tak nie dala rady jak Ty. Zycze Ci powodzenia z calego serca.

Jezyku czytam to wszystko i bardzo Ci wspolczuje. Do swoich 19 urodzin tez mieszkalam na wsi, ale nigdy nie mialam stycznosci z gospodarstwem, na cala wies moze z 9 takich rolnikow 'pelna geba' bylo. Teraz zostalo 3. Roznie bywalo, rozne historie slyszalam bo przeciez w takich miejscach, w malej spolecznosci wiadomosci rozchodza sie lotem blyskawicy.
Wg. mnie zle zrobilas sprzedajac mieszkanie, pozbylas sie jedynego azylu. Dobrze chociaz ze masz rodzicow do ktorych zawsze mozesz sie zwrocic i ktorzy przyjma Cie do siebie. Moze to brutalne i nie na miejscu co napisze, ale najlepiej by bylo gdyby cos Twoja tesciowa "zjadlo", takie osobniki zatruwaja zycie. Wiem ze kochasz meza, inaczej nie przetrwalabys tam tyle czasu. Wiem ze to trudne, ale badz silna i zostaw go. Moze na razie na probe, ale nie popuszczaj, walcz o siebie i o malenstwo. Nie zadreczaj sie tym ze pozbawiasz swoje dziecko ojca. pomysl przyszlosciowo. jezeli dziecko bedzie sie wychowywalo z tesciowa, licz sie z tym ze moze buntowac dziecko przeciwko Tobie, a to zabolali Cie bardziej niz wszystko do tej pory. Jesli Twoj maz jest pod silnym wplywem  tesciowej i bedzie ciagnal dziecko do niej, skutek moze byc oplakany. Pozdrwiam i zycze Ci duzo sily;* jesli pozwolisz bede tu zagladac:)