przeprowadzka z miasta na wieś - stres i zmiany - Netkobiety.pl

tak, mam koleżankę, czasem wyjdziemy na kawę... ale mam też dużą rodzinę mam 5 rodzeństwa, starszego i wszyscy mają ułożone życie, mężów, żony, dzieci tyko ja sama, już nawet nie potrafię się cieszyć ich szczęściem (zresztą oni nie potrafią zapytać dlaczego jestem smutna, w domu nigdy nie mówiło się o uczuciach) zamknęłam się w sobie i po prostu mam przed oczami obrazek że już nigdy nie będę szczęśliwa, że będę sama. Mieszkam z mamą (zresztą nie młodą już) i babcią (tata nie żyje). Kiedy spotykałam się z ex byłam bardzo niedojrzała, udawałam wielką księżniczkę, teraz dojrzałam, ale teraz to już za późno...

Calineczka dlaczego mówisz,ze jest za późno?Czy chodzi Ci o wcześniejszy związek tylko?Mam nadzieję ,że tak,bo na nowy,to chyba nie ma nigdy za późno.

Nokia trudne pytania zadajesz.:D
"...gdzie leży prawda, czy to my się zmieniamy czy tylko w złych okolicznościach wychodzi nasze prawdziwe "ja""
Calineczki słowa:
"a mi się wydaje że po prostu należy przyjąć, założyć że życie jest ciężkie i tego się trzymać a tak naprawdę w "życiu piękne są tylko chwile" i dla tych chwil warto żyć...taką piękną chwilą jest ślub, są narodziny dziecka, przeprowadzka do nowego domu, mieszkania... można żyć złudzeniami i marzeniami ale nie warto...ja jestem ciągle sama i też cierpię...ah..."
Przeraziłam się opinia Calineczki.Na dodatek Pluszowa zabawka to potwierdza.No dziewczyny kochane.Proszę głowa do góry,pierś do przodu...Tak nie można.Życie to nie jest sielanka,ale czy Ono będzie szczęśliwe,czy też nie to tylko od Was zależy.Powiem Wam coś:
Do niedawna miałam okropne problemy i to nie związane z tym co Wam tu pisałam.Były dodatkowe,które doprowadziły do tego,ze zdrowie zaczęło mi się psuć,zaczęłam siwieć i przestałam dbać o siebie.Doszło do tego,ze przytyłam do 106kg.Myślałam,że to koniec.Myślałam tylko:co ja zrobię jak się stanie to co się miało stać.Pomyślcie do czego takie myślenie prowadzi?
Dopiero po dwóch latach takiej męczarni zrozumiałam,że to nie ma sensu,że to my sami tworzymy sobie to szczęście.Nikt inny.Jeżeli będziesz myśleć tylko negatywnie,to te negatywy na Ciebie będą spływać i nic pozytywnego Cię nie spotka.Zniszczysz sobie tylko życie,a życie masz tylko jedno i od Ciebie zależy jak je przejdziesz.
Zaczęłam myśleć pozytywnie.Zaczęłam myśleć,że gorzej już nie będzie i już teraz spotka mnie tylko dobro,że spadłam już na dno i drugiego dna już nie będzie.Teraz trzeba z tego dna wyjść.Sprawa o której wspomniałam wyżej jeszcze się nie skończyła.Prawdopodobnie wszystko rozwiąże się na koniec września wreszcie.Wiem jednak,ze teraz będzie dobrze,że już dość złego mnie spotkało.
Calineczko ile masz lat,90?Pluszowa zabawko problemy są zawsze,ale ważne jest jak do nich podejdziemy.Czasem warto pocierpieć z myślą,ze ma się cel.Czasem warto ustąpić z myślą,że to jest lepsze i dla dobra ogółu.Czasem trzeba powalczyć.Nigdy nie można opuszczać głowy,bo nie warto.Nie na darmo mamy Dzień Kobiet i pomnik Matki Polki.:D

Nie wiem,czy orientujesz się w Jego sytuacji sercowej? Czy ma kogoś,a może warto odnowić znajomość?

calineczka widze ze cie to boli naprawde, bo od 2miesiecy na forum o tym piszesz.
jAK DLUGO BYL Z TĄ ŻONĄ ZANIM WZIĘLI SLUB?

czesto przypomina mi sie, jak to bylo gdy bylam sama i niezalezna.
drobne czynności, które sprawialy mi radosc, zajecie sie sama sobą. i to wieczne poczucie braku przynależności, zastanawiam sie dlaczego tak dlugo, bo cale zycie prawie cierpialam w samotnosci.
czy to z braku rodziny, czy przyjaciół.

Calineczka,nie na jednym facecie świat jest zbudowany.Zbyt późno się otrząsnęłaś i teraz to już nic Ci nie pomoże rozpacz po Byłym.Teraz rozejrzyj się wokół siebie,albo wróć na ten portal randkowy i zacznij flirtować.Będzie dobrze!

to jest właśnie najgorsze że serce ciągle walczy z rozumem, że nie ma łatwych rozwiązań, czasem sobie już myślę że lepiej by było gdybym go nie poznała i bym nie cierpiała ale z drugiej strony wiem że dzięki temu związkowi dojrzałam, inaczej patrzę na świat, na życie, właściwie to całe życie stanęło mi przed oczami...oby to była tylko kwestia czasu, abym jeszcze mogła doświadczyć tych fajnych chwili bycia z kimś, abym mogła spełnić marzenia o posiadaniu rodziny...samotność mnie zabija...

Ha,ha,ha...dobra jesteś Nokia.To pojechałaś...

a ja uważam że rodzina to inwestycja, nie można traktować dziecka jako ciężar i zło, zabranie wolności matce...pieniądze w życiu to nie wszystko... nie można generalizować mężczyzn, że każdy to sknera i tyran, bardzo dużo ostatnio czytam na temat relacji damsko - męskich i naprawdę kobiety mają bardzo duży wpływ na zachowanie mężczyzn...faceci potrzebują czuć się potrzebni, lubią kiedy kobiety ich dowartościowują, chwalą, tymczasem kobiety są teraz zaradne, samodzielne faceci czują się niepotrzebni, nie są wylewni ale potrzebują uczuć i najważniejsze nie można ze sobą rywalizować ale na wzajem się potrzebować....
moja jedna bratowa nigdy nie pracowała i nie pracuje, druga nie pracowała kiedy zajmowała się dzieckiem a teraz już pracuje - nigdy niczego im nie brakowało, nigdy bracia nie wydzielali im pieniędzy... więc uważam że jak ktoś ma dobrze w głowie poukładane to nie będzie żonie wydzielał pieniędzy, chyba że ich w domu nie ma a kobieta wydaje je nierozsądnie....
może warto było wybrać opcję że wychowuję dzieci a jak podrosną szukam pracy...teraz może się zdarzyć że nie będę miała rodziny i mogę całe życie żałować że mogło być inaczej...

nokiaaa sam człowiek też nigdzie nie pójdzie - praca - wszyscy mówią o dzieciach, rodzinach człowiek czuje się obco..., po pracy wracam do domu i to jest moje życie, nie mam z kim pójść na spacer w niedzielę, nie mam z kim pójść do kina, na grzyby, na wesele, na uroczystości rodzinne, nie mam do kogo buzi otworzyć, mój świąt to komputer i tv, nie wiem co to znaczy być żoną, matką...nie wiem czy będę mieć wnuki, komu przepiszę majątek którego się dorobię ? ze sobą nie zabiorę...więc lepiej nie mieć majątku ale mieć rodzinę...a przynajmniej zawalczyć o nią, nie uda się trudno - nie pierwsza i nie ostatnia...

Zmiłuj się Calineczko, a koleżanki, przyjaciółki, sąsiadki? Nikogo nie masz, z kim spędziłabyś czas, rozerwała się? Myślisz, że taka żona, która tylko z mężem i tylko z dziecmi, to będzie fajna opcja? Jak facet ma kompleksy i jest niedowartościowany, to lata głaskania po główce nie pomogą. Mojego starego wciąż w domu nie ma, jestem taką mega zaradną babą, która może jedynie spawac nie umie. Gdy mąż się pojawiał, spędzał czas z dziecmi, tego mu brakowało. Obecnie żyję jak singielka, mężuś poza domem, dzieci na studiach, też poza domem ( w tej chwili wakacje, ale dorabiają i ciągle wyjeżdżają), źle mi z tym nie jest.

Calineczko masz trochę staromodne poglądy. Natomiast z pracą jest piekielnie trudno. Jesteś nauczycielką, sądzisz, że teraz otrzymałabyś pracę, oczywiście zakładając Twój wariant: kształcisz się, następnie rodzina, na końcu praca? Tak zrobiła bratanica męża, nawet na zastępstwo szans nie ma, jest na utrzymaniu męża i zaczyna źle się w małżeństwie dziac. Jak myślisz, o co są najczęstsze kłótnie? O pieniądze! Koniec sielanki, jedzenia sobie z dzióbków, jedna pensja, a troje musi z niej wyżyc. Mało tego, mieszkają u rodziców i są problemy z dokładaniem do rachunków. Ileż można sponsorowac dorosłe już dzieci?

Czemu się tak nad sobą użalasz Calineczko? Moja najlepsza psiapsiółka jest singielką, co prawda z wyboru, ale nie zamyka się przed ludźmi. Nigdy nie zrozumiem kobiet, które żyją jedynie życiem swojego męża i dzieci. Najczęściej stają się koszmarnymi teściowymi. Ponieważ obracam się wśród ludzi, to i z poznaniem kogoś nie byłoby problemu. Wypad ze znajomymi zawsze zwiększa szanse. Jak długo będziesz kisic się w samotnosci i wciąż na nowo przeżywac swoje wybory? Hę?

masz czas do swojej żałoby, szkoda tylko że kolejne 2lata na to poświęcisz, lepiej w tym czasie zmieniać swoje życie niż płakać nad uwiędniętą różą.
jak zmieniać? moje się zmieniło, rower, konie, bieganie, pasja, aerobik, internet i znajomi z netu.
w realu nei mam nawet jednej kolezanki-byly szanse, ale sie przejechalam i juz nie chce.

a ta 40latka samotna nie moglaby zostac twoją koleżanka na spotkania raz-dwa w tygodniu? czy raczej tez się izoluje?
ja sie poczulam żoną i matką i co?
płacze za poprzednim zyciem.

nawet jak mialam 18 lat i chcialam wyjsc na zabawę, dyskotekę to nie było z kim. albo jakieś przymulone koleżanki-domatorki, albo kompletny brak osób.
rozumiem po części calineczkę i jej rozżalenie.

bulinko w dużym miescie moze i tak, jak ja poszlam raz sama w małym, to wszyscy się głupio gapili. akurat czekalam na kogos, kto sie spoznial.

Mądrala ze mnie, bo trafiłam na swojego w miarę wcześnie. Tylko, że ja szukałam, nie zasypywałam gruszek w popiele i nie był to pierwszy, a któryś z kolei facet. Gdybym nie trafiła na odpowiedniego kandydata, mimo wszystko nie rozpaczałabym nad tym, że reszta już ma męża i dzieci . Calineczko, Ty jesteś bardzo rodzinna, ja nie.

Co za sytuacja. Tylu ludzi poszukuje swojej drugiej połówki i znaleźć nie może. Koledzy męża też narzekali, bo kobiety chcą męża pracującego na miejscu, będącego codziennie w domu, takiego na zawołanie. Trzeba jednak szukać, tylko w reklamie anioł spada z niebios i cuda się zdarzają.

Yumia ma rację, tyle lat mieszkam na przedmieściach, a nadal miasto różni się od wsi. Im dalej od aglomeracji, tym różnica bardziej widoczna. Rolnik nie zmienił swojej mentalności od pokoleń, choć przesiadł się na maszyny o marce np. Ferrari (piękne ciągniki, klimatyzowane, bajka normalnie). Młode pokolenie dziedziców owych gospodarek jest wykształcone. Co z tego, nadal budują domy wielorodzinne. Rozumiem, że gospodarstwo jest jak firma, a w tym wypadku trzeba jednak blisko mieszkać, lecz czy koniecznie w jednym domu i koniecznie wszystko musi orbitować wokół mamusi/rodziców? Natomiast kobiety/synowe chcą być sprytniejsze od statystycznej wiejskiej kobiety, która nie jedno widziała, o niejednym dyskutowała, ma swój rozum i wykiwać się nie da. Niezależna synowa wcale nie jest mile widziana, jej ewentualne dochody z tytułu pracy owszem, ale najlepsza będzie kandydatka mogąca w przyszłości zająć się starymi rodzicami. Będę to powtarzać do znudzenia: choćby ten rolnik był nie wiem jak bogaty, nigdy nie odda rodzica do domu opieki, to jest wg niego niehonorowe, nie godzi się.

Teściowie są mieszkańcami wsi, nie rolnikami, ale mentalność ta sama. Calineczka byłaby taką sobie kandydatką na żonę, z pewnością na niższej pozycji w rankingu upragnionych zawodów wykonywanych przez synowe. Możecie się śmiać, ale nie jeden raz od ludzi starszych słyszałam, że dobrze jest mieć w rodzinie lekarza, pielęgniarkę lub kogoś nie muszącego przebywać za długo w pracy. Nauczycielka łapie się na pierwszą dziesiątkę.

Mam nadzieję, że Jeżyk kiedyś się odezwie i że będą to miłe dla niej oraz dla nas wszystkich wiadomości. Oby tylko nie podzieliła losu tych wszystkich rozczarowanych mężami kobiet, przelewającymi całą miłość na dzieci, będących potencjalnymi, zgorzkniałymi i wtrącającymi się we wszystko teściowymi.
Zresztą Jeżyk wg mnie już popełnia błędy, typowe dla wsi. Cofnijcie się i sprawdźcie o jakim metrażu ma dom, jest spory, co za tym idzie kosztowny. Po jakiego grzyba coś takiego budować? Podejrzewam, że już dawno mogli być na swoim, gdyby wznieśli tańszy obiekt. W mojej miejscowości podobnie, chałupy jak kolosy. Dorosłe dzieci zamieszkujące piętro, nie zawsze dogadują się z rodzicami. Trudno jest przełknąć to, że właściciel budynku ma decydujący głos.
Kurde,  pokolenie obecne powiela błędy poprzedników, choć samo je krytykowało. Jak to wytłumaczyć?

tak Chaber, ja jestem bardzo rodzinna...

masz racje nokiaaa, idąc do kogoś mieszkać trzeba się dostosować, warto mieć tego świadomość...ale takie jest życie - nie wszystkich nowożeńców stać na własny kąt i ktoś do kogoś musi się przeprowadzić i zawsze jedna strona jest pokrzywdzona ale nie zawsze jest możliwy kompromis...każdy czuje się pewnie i bezpiecznie jak jest u siebie...

obserwując ostatnio ludzi w pracy, osoby które mają pieniądze i stanowiska  dochodzę do wniosku że taki chłopak ze wsi często ma więcej kultury i klasy, szacunku dla drugiego człowieka niż ludzie wykształceni...nikogo oczywiści nie obrażając i nie generalizując...

biorąc pod uwagę mojego ex, mimo że pracował zawodowo i w gospodarstwie, zawsze był zadbany, czysty, kiedyś zapytał czy nie obrażę się jak przyjedzie brudnym samochodem...natomiast mój kolega z pracy tydzień chodzi w jednej koszulce, zawsze zostawia po sobie ślad w pokoju w postaci zapachu potu..., poza tym jest młody a nie ma zębów...

mojemu ex nigdy nie zdarzyło mu się przy mnie przekląć, nigdy nie był niegrzeczny, chamski, wulgarny ale imponowała mi w nim kultura, klasa...

różni są mężczyźni, on był staroświecki, sam mi o tym powiedział ale czy to coś złego...Jako facet był w stanie zapewnić dach na głową rodzinie i zarobić na jej utrzymanie a to że czuł się zobowiązany wobec rodziców hmmm jak sam mi powiedział co ma zrobić sprzedać dom z rodzicami...jak rodzice przepisywali dom i gospodarstwo to byli dobrzy a jak się trzeba nimi zająć na starość to są już beeee

wcześniej żyłam w innym świecie w innej rzeczywistości teraz się zastanawiam co tak naprawdę w życiu jest ważne ...

i jeszcze jedno, bardzo dobrze wspominam swoje dzieciństwo na wsi, pomimo że trzeba było pracować, że było ciężko, ale to kiedyś, teraz wieś jest inna niestety, sąsiedzi się nie odwiedzają, dzieci się razem nie bawią jest cicho i spokojnie, kiedyś wieś tętniła życiem.

i wiecie co mam 5 rodzeństwa, wychowaliśmy się na wsi, można powiedzieć że w niedostatku ale mogę wam powiedzieć że jestem dumna z naszej mamy bo uważam że wychowała nas na dobrych ludzi...

pozdrawiam i dziękuję wszystkim którzy się włączają do rozmowy i przedstawiają swój punkt widzenia...

a co będzie z nami kiedy my się zestarzejemy...jak chciałybyśmy być potraktowane...

Przeczytałam wszystko Pozdrawiam Was dziewczyny nigdy nie pojmę postępowania Waszego Jeżyka Dziewczyna nie ma szacunku dla samej siebie,że godzi się na to jak traktuje ją mąż i ona jest wykształcona??? Niespójność jej wypowiedzi zwłaszcza dotycząca miłości do dzieci.... które potem zostawia z tą jędzą teściową? COŚ MI TU ŚMIERDZI Tak poważnie to pochodzę ze wsi mam jakieś wykształcenie i jestem TYM BOGATYM FRYZJEREM Mój mąż z rodziny BAORÓW lecz alkoholików Jesteśmy 15 lat po ślubie, mając 20 lat przeprowadziłam się do NICH prosto po ślubie Mieszkaliśmy z teściami 5 miesięcy Myśleli że będą mieli darmową służącą Bardzo się zdziwili gdy na pytanie teścia czy idę krowy wydoić odpowiedziałam że jemu to mogę BYKA wydoić Moja stanowczość doprowadziła do wyprowadzki choć nie bez różnych komplikacji Mąż wiecznie buntowany przez teściową i rodzeństwo był między młotem a kowadłem Jednak nasza miłość zwyciężyła. Teraz mogę powiedzieć na dzień dzisiejszy że mam wspaniałego męża i kochaną 2 dzieci a naprawdę było ciężko Pozdrawiam wszystkie niezdecydowane MIASTOWE Jeżeli jest miłość prawdziwa to wszystko zwyciężycie

Dzięki za zrozumienie, ja ciągle mam nadzieję że historia Jeżyka zakończy się szczęśliwie Zwłaszcza dla Niej i Jej dzieciaczków Myślę że bez psychoterapii się nie obejdzie ona z miasta najlepiej powinna wiedzieć że w tych czasach to żaden wstyd a już na bank depresja to żaden argument męża w sądzie w walce z kochającą matką. Po jej wypowiedziach zresztą widać że do depresji jeszcze jej daleko poradzi sobie jak tylko będzie chciała.

wiecie o co mam największy żal do siebie o to że mając wówczas 30 lat byłam taka naiwna, głupia, niedojrzała aby to wszystko zrozumieć, on powiedział że tego nie zostawi a ja szukałam kompromisu i chciałam aby on to zostawił wszystko i poszedł za mną do miasta... to był ten moment abym powiedziała słuchaj ja pracy też nie zostawię, miło było, albo drugi scenariusz zależy mi - przeprowadzę się a ja to ciągnęłam. Ja żyłam takimi uniesieniami, marzeniami jak 16-latka. Zmarnował chłopak tylko 9 m-cy i się najeździł i na pewno też to przeżył...

mam na swoje zachowanie usprawiedliwienie: jestem niedojrzała emocjonalnie, dopiero teraz do tego wszystkiego dochodzę wynika to stąd że mama nigdy nie mogła liczyć na ojca, w domu było ciężko i mama musiała radzić sobie sama, nie wiem co to polegać na facecie, ojciec lubił wypić, były awantury...jeszcze jestem najmłodsza i zawsze byłam traktowana jak dziecko i do tej pory jestem i myślę że tu jest pies pogrzebany może to nawet nie chodziło o miejsce zamieszkania tylko o strach przed małżeństwem, może to była moja tarcza obronna...ah i co ten chłopak mógł sobie o mnie pomyśleć, jak ja mogłam tego wszystkiego nie rozumieć...miałam niskie poczucie własnej wartości i ciągle myślałam że on nie nie kocha, że gdyby mnie kochał to bylibyśmy razem, że nie zostawił by mnie i do głowy mi nie przyszło że to chodzi o to że on nie zostawi ojcowizny dla żadnej dziewczyny...
on mi o tym wszystkie a ja tego nie chciałam słyszeć...

ja uważam że każdy związek opiera się na ryzyku - czasem wszystko wygląda idealnie a potem się sypie a u niektórych na początku wygląda źle a ludzie jakoś się docierają - nie ma zasady, reguły ale gdyby nie to ryzyko to świat by nie istniał...ale ja i tak uważam że lepiej zaryzykować i nie żałować że się nie zaryzykowało....

Calineczko, ale to był tylko jeden mężczyzna, jeden kandydat. Szuka się moja droga, nie snuje nie wiem jakich wyobrażeń, skoro facet ma taką sytuację. Jako 30-latka powinnaś wiedziec, że żaden rolnik nigdy nie zmieni miejsca zamieszkania.
Wyobraź sobie, że dziś byłam na pchlim targu i tak obserwowałam kogo ewentualnie można byłoby tam wyrwac. Znalazłam dwóch, tak na oko nadawali się. Zabieraj się do roboty, czyli szukania. Miłośc nie czeka, trzeba ją znaleźc.

Snake, wszystko cudnie i miodnie, ale takie doświadczenia jeszcze przed Tobą. Ja mam to już za sobą, opiekowałam się dziadkami, wiem czym to pachnie. Jako młoda kobieta miałam o wiele większą odpornosc psychiczną oraz siłę fizyczną. Gdybym musiała robic to teraz - mówię nie. Wypowiadasz się o czymś czego sam nie spróbowałeś, na razie jedynie deklarujesz. Co sobie myślisz widząc starszą panią pchającą wózek ze starowinką lub towarzyszącą niepełnosprawnej? Ja myślę: czy jest ktoś, kto im czasami pomoże, zluzuje; sami tak wybrali, a może wredni krewni rozpierzchli się jak spłoszone kurczaki; nie mieli z czego opłacic opiekunki, specjalistycznej opieki?

Dzisiaj jest inaczej. Po pierwsze praca, czyli raczej nie 8 godz., po drugie kwestia wyboru: kto zrezygnuje z pracy, po trzecie - wiek emerytalny przesunięto na 67 lat. Dużo zależy od naszej kondycji, jaką pracę wykonywaliśmy, czy jako emeryci nie będziemy wrakami.
Snake, jeśli wykonujesz pracę pozwalającą na taką opiekę, masz chęci, chwała Ci za to.

wszystko zależy ile rodzice dali, czy matka poświęciła całe swoje zycie, czy wywalczyła dla dzieci wykształcenie, czy ja kochają. jeżeli matka wychowała gromadkę dzieci sama, to jestem pewna że nikt jej nie zostawi.staruszka-alkoholika, który nic nie dał oprócz wódki na pewno łatwiej będzie oddać.

Raczej odwrotnie. Nie ma darmowych domów starców, chyba że chodzi o jakieś przytułki dla bezdomnych. Dom starców zabiera rentę/emeryturę staruszka, a często jest to jeszcze mało i trzeba dopłacić. Na wsi więc oprócz więzi rodzinnych o opiece nad rodzicem decyduje często zasilenie domowego budżetu jego emeryturą

Ma dokładnie takie samo zdanie, mimo że wobec swojego ojca ma bardzo wiele żalu, nie mówiąc o tym, że i wypić lubi. Co nie znaczy, że kiedy będzie niedołężny odda go do domu starców.
Szczególnie bawi mnie jak ktoś wprowadza się do domu rodziców/teściów dostając dach nad głową, a potem narzeka, że teść pije dzień w dzień. No to jak się nie podoba teść, to przecież można sobie wynająć samodzielne mieszkanie. Aaaa, płacić by za nie trzeba było...

No jeśli ktoś chce iść do domu starców, to przecież nikt mu nie broni. Inna sprawa jak nie chce, a wygodnym dzieciom zależy tylko na braku kłopotów.

moja mama przyszła za synową - 50 lat mieszka z teściową, babcia skończyła 100 lat i od 2-3 lat mama jest uwięziona w domu bo nie zostawiamy już babci samej, na szczęście babcia jest "na chodzie" i nie używa pampersów ale wykańcza mamę psychicznie jest strasznie uciążliwa, na porządku dziennym są wyzwiska, wyganianie bo to nie mamy itp, takie zajmowanie się kimś jest możliwe jeśli ktoś jest dyspozycyjny, natomiast jeśli ktoś pracuje to nie wyobrażam sobie zostawić pracy, ja bym zapłaciła opiekunce która pod moją nieobecność by się osobą starszą zajęła....

tak się teraz zastanawiam jak w tym wszystkim znaleźć miłość, bo strasznie mi tu pachnie wyrachowaniem, kurcze coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu że coś takiego jak miłość nie istniej.
Przysięga małżeńska do czegoś zobowiązuje "na dobre ale i na ZŁE" a może takie czasu że każdy boi się o swój tyłek...
co o tym myślicie?

Miłosc istnieje, ale trzeba spotkac tą prawdziwą. Calineczko cofnij się do początków opisu miłości Jeżyka, ile tam wyobrażeń, marzeń, nadziei, a po paru latach co? Zderzenie z rzeczywistością, brutalnymi prawami wsi, jej obyczajowością. Kochał ją ten mąż choc przez chwilę? Jak dla mnie nigdy. Ona żyła złudzeniami.

Ty też Calineczko jesteś romantyczką bujającą w chmurach. Już widzę tą miłośc, 9 miesiecy "chodzenia" i facet odpuszcza, szuka następnej i żeni się. Kto kocha jest wytrwały, potrafi wypracowac kompromis.

Czyli twardo stąpający po ziemi nie mają prawa kochac, bo są wyrachowani? Ależ skąd, są realistami, znają życie, nie dadzą się wykorzystac. Mogą coś poświęcic, pójśc na kompromis, ale nie całe życie, nie siebie.

Przysięga małżeńska obowiązuje obie strony. Kochasz - nie wykorzystuj, ale też nie żeruj, nie wymagaj od kogoś poświęcenia większego niż od siebie, no i dbaj o interesy rodziny, jak o swoje.

Oczywiście, że każdy boi się o swój tyłek. Rodzice chcą dożycia w swoim domu, na swoich warunkach i pod swoje dyktando. Snake to dobrze opisał, czego on nie chce, na co nie ma ochoty. Dzieci też mogą to samo.

Ach ci rolnicy szukający żony, bo dzwonek zadzwonił: uwaga masz już 35 lat i jesteś sam!

Mnie też to martwi, ale w rolnictwie jest taki młyn czasami, że dopiero zimą można złapac oddech. Zresztą z rolnikami też ostre dysputy szły właśnie zimą. Takie życie.
A mąż jeśli odkrył, niech czyta i Bogu dziękuje, że ma taką żonę. Mógł trafic gorzej, prawda?
Jednak wybrał tą, a nie inną, bo w sam raz nadawała się na ofiarę.
Jeżyk nie ma za bardzo oparcia w nikim, wielka szkoda. Nawet zbytnio na rodziców liczyc nie mogła. Przyjaciół, którzy podaliby jej pomocną dłoń, też chyba nie miała.
Poczekamy, zobaczymy, a nuż coś pozytywnego przeczytamy.

Wtam wszystkich,
ja tez martwie sie o Jezyka.
Piewsze o czym pomyslalam, to ze jej maz przeczytal watek i zostala zmuszona przez niego do skonczenia z pisaniem.
Chaber masz racje, Jezyk nie ma za bardzo wsparcia w ludziach, niestety.
Jest wspaniala dziewczyna, bardzo inteligentna, optymistyczna, zaradna, zdolna (jeden z jej talentow to interesujacy styl pisania).
To ironia losu, ze ktos taki zostal skazany na izolacje i nie ma obok siebie ludzi, ktorzy by go rozumieli i docenili jego wartosc.

Moze jednak wszystko sie poprawilo i Jezyk nie pisze, bo zupelnie pochlonieta jest dziecmi, jest po prostu spelniona matka?

Na NASZEJ SPOLECZNOSCI pojawil sie ostatnio nowy temat "Kobiety na gospodarstwie", jak tam zajrzalam zaraz pomyslalam o Jezyku i o tym, co pisala tutaj.

witam. Twoja opowiesc tylko z małymi dodatkami odzwierciedla moje zycie. W listopadzie wybieram sie do lekarza bo nie wiem czy to depresja czy nerwica

chaber ja czytalam opowiesci pamiętniki, historie różne, do magisterki głównie, w archiwum. mimo uplywu lat nic się nie zmieniło, feudalizm i złe traktowanie kobiet.

żadnego wpisu od ponad dwóch tyg.