Ona mnie nie kocha! Pomocy! Nie widzę świata poza nią ;( - Netkobiety.pl

Mija tydzień odkąd formalnie nie jesteśmy już ze sobą... Nie widziałem jej już trzy tygodnie...

Tęsknię... Oczekuję, że jeszcze kiedyś się odezwie... Ech, i jak tu dalej żyć? Gdzie nie spojrzę, tam widzę miejsca, w których dawniej było nas pełno (mieszkamy na tym samym osiedlu)...

Czy jeszcze kiedyś wróci? Czy tęskni? Ciężko mi.

Odpuściłem. Nie kontaktuję się z nią w ogóle. Wiem, że teraz nic nie wskóram. Z jednej strony chciałbym napisać, ale obawiam się reakcji w stylu: "Po co piszesz?" - albo "Ja nie chcę wracać".

Znaczenie jej słów - wypowiedzianych na początku tego miesiąca, jak bardzo mnie kocha itp., pozostawia wiele do życzenia. Miała nagły przypływ emocji tęsknoty i napisała? Bez sensu

Dziś chciałem do niej przyjść. Ale najwidoczniej o 11 rano to za wcześnie. Chciałem porozmawiać twarzą w twarz. By powiedziała mi o co tak naprawdę jej chodzi. Zdziwiona tym, że przyszedłem, nie wpuściła mnie. Powiedziała, że jest w piżamie... Hehe. Teraz już wiem, że jej nie zależy na mnie. Była moją partnerką, kochanką, a dziś potraktowała mnie jak osobę obcą, która narzuca się i przychodzi tuż przed południem... Jakoś wcześniej mogłem przyjść o tej porze.

To jest tchórz. Boi się, miota, raz kocha, raz nie - potem zamiata wszystko pod dywan. Dziwi się, że przychodzi do niej facet, z którym była 1/4 życia. Traktuje jako napastliwego nieznajomego. Już wiem, że jej "kocham" i "tęsknię", to zwykła ściema.

Kalinka miała rację. To jest wahadełko. Dodam, że niedojrzałe emocjonalnie. Ona nie chciała męża. Ona chciała faceta do wspólnych wycieczek i spędzania wolnego czasu, tylko w określone dni. Dla niej związek to jedna wielka przyjemność. Gdy w związku jest źle, nudno, najlepiej dać nogę.

Najbardziej denerwuje mnie to, że miesiąc temu, zresztą tak samo jak i rok temu, wypomniała mi to, że się jej jeszcze nie oświadczyłem przez te wszystkie lata... A jak wróciła parę dni później do rozmowy na ten temat, rzekła, że z zaręczynami tylko żartowała. Że bałaby się iść krok dalej... (To wszystko się działo pod koniec maja i na początku czerwca).

Swoją droga chciałem się zaręczyć już w tamtym roku. Ale wynikła między nami analogiczna sytuacja do tej w tym roku. Nie wspominam, że w tym roku tez chciałem się z nią zaręczyć. Czemu tak zwlekałem z zaręczynami od tamtego roku? Dlatego że zeszłoroczne pieniążki na pierścionek już dawno wydałem - w okresie gdy byłem sam. Dopiero w tym roku, dokładniej przez ostatnie parę miesięcy, odłożyłem potrzebną kwotę na dość ładny i kosztowny pierścionek. Dobrze, że go nie kupiłem, bo co zrobiłbym z nim teraz?

Ucieka w najlepszym momencie. W końcu oboje zarabiamy pieniążki. Mamy więcej możliwości. Najwidoczniej ona tego nie dostrzega... Albo nie chce.

Kalinko. Ona się miota w uczuciach. Bo jak można przechodzić od jednej skrajności w drugą? Jak można mówić o tak poważnych sprawach jak wspólne życie, a parę miesięcy później nie robić w związku kompletnie nic, by zrealizować swoje pragnienia? No chyba, że lubi podczas uniesień miłosnych wypowiadać puste słowa, które nie mają żadnego znaczenia!!! Dodam, że ostatni miesiąc wyglądał tak, że zastanawiała się czy mnie kocha - odczekałem w złości i rozpaczy tydzień, potem napisała, że kocha i nie może beze mnie żyć - że jest jej głupio że się zawahała, potem znowu przez kolejne dwa tygodnie milczenie i wreszcie koniec. Moim zdaniem ona nie wie czego chce. Czy wy tego nie dostrzegacie? Czy ze mną jest coś nie tak, że kocham tak samo? A może miłość to uczucie na parę miesięcy?

Mówiąc, że ona nie wie czego chce mam na myśli to, że ona nie wie czy chce mnie za męża, czy ma być sama, czy mieć innego. Oczywiście powie teraz że woli być sama. Ale... Po co była przy mnie przez ostatnie pół roku? Dawała sobie czas na rozpoznanie "powołania", a mi płonną nadzieję? Jak to wszystko nazwać? Przecież za tymi słowami idą konkretne działania, które dotykają bezpośrednio zarówno mnie, jak i ją... Idzie się wykończyć nerwowo. Huśtawka emocjonalna i już!

Mnie rok temu forumowicze określili jako chłopca z "nastrojami". A ja tak wcale nie uważam. Jestem przecież stabilny w uczuciach. Obdarzyłem ją naprawdę czymś pięknym i dojrzałym. I zawsze starałem się ją kochać mocno, prawdziwie. I teraz już wiem, że to nie we mnie leży problem.

Uważam, że ona chce by to los zadecydował o jakości jej życia. Czemu tak sądzę? Jeszcze w tym roku mówi do mnie, że gdybyśmy mieli "nieślubne dziecko", to tak naprawdę nic by się nie stało. Jestem pewny, bezpieczny, znamy się przecież tyle lat... Mogę tylko gdybać, ale sądzę, że gdybyśmy mieli już dzieci, byłaby przy mnie, ot tak, po prostu.

Zabrakło w naszym związku daleko idących decyzji. Ona się wstydziła przychodzić do mnie do domu - bo przecież to facet zawsze ma przychodzić po nią (tę zasadę wyniosła z domu), a brak emocjonalności (takiej więzi emocjonalnej, którą tworzy przytulanie się, mówienie sobie czułych słówek), tworzył przez lata mur między nami, zwłaszcza gdy nie mieliśmy za dużo czasu dla siebie. No to w takiej sytuacji stawaliśmy się przez lata przyjaciółmi, którzy mają o tyle większe oczekiwania wobec siebie niż inni, że możemy uprawiać ze sobą seks.

Kalinko nie zrozumiałaś mnie. Ja nie mam z nią kontaktu od tygodnia. A nie widziałem jej trzy tygodnie. Tak się złożyło dziwnie, że związek rozpadł się ostatecznie tydzień temu, ale przez ostatnie trzy tygodnie zadzwoniłem do niej może ze 2-3 razy, no bo jeszcze ze sobą byliśmy.

W skrócie wszystko wyglądało tak.
22 maja zawahanie. Parę razy zadzwoniłem do niej. Nic to nie pomogło. Musi się zastanowić, czy ze mną być.
31 maja. Pisze, że kocha, nie może beze mnie żyć. Prosi o spotkanie.
2 czerwca spotkanie. Wszystko miło ładnie. Ale... Wytłumaczyłem jej, że nie mogę żyć w tak rozchwianym związku. Powrót do punktu wyjścia. Ona się musi zastanowić czy ze mną być. (Ale dalej jesteśmy w związku).
10-11 czerwca pisze, że nie chce ze mną być, po moim smsie z pytaniem czy jedziemy na wakacje. Przez te dwa dni przeżywałem swoją traumę. Na pytanie czy mnie nie kocha, odpowiada, że nie umie podać w 100% jednego uzasadnienia. Że to nie takie proste.
20 czerwca chciałem do niej wpaść na kawę, by mi powiedziała na żywo, o co jej tak naprawdę chodzi.

Z tego, co widać temat zamknąłem ponad miesiąc temu. A jednak ponownie go otwieram... Znowu czuję załamanie, strach przed samotnością, ból po rozstaniu, i już naprawdę przestaje wierzyć, że jeszcze kiedykolwiek się zakocham w jakiejś kobiecie.

Ale po kolei. Czas rozstania znosiłem chyba "dzielnie". Od końca czerwca aż przez cały lipiec nie miałem z nią żadnego kontaktu. Codziennie rano zaciskałem zęby powtarzając sobie, że to "przecież nie ma sensu", i z takim nastawieniem wychodziłem do pracy. Wszystko wydawało się pod kontrolą aż do wczoraj. Otóż dostałem od kolegi wiadomość na gg, że Iwona zamieściła parę zdjęć na facebooku. (z początku pomyślałem: też mi nowina... Ale ciekawość wzięła górę).

Wchodzę na jej profil z myślą: "jestem silny, dam radę, przecież się już z tym faktem pogodziłem. Zresztą cóż się może złego stać?". Gdy tylko zerkam na fotki, czuje coś tak jakby mnie najjaśniejszy trafił. Serce zaczęło kołatać jak szalone. Poczułem niesamowity przypływ adrenaliny. Okazało się, że Iwa pojechała na wakacje z koleżanką. (Dodam, że niemal cały rok ciężko pracowałem, i byłem na milion procent pewny, że wyjedziemy razem. A tu rozczarowanie podwójne. Nie dość, że nie pojechaliśmy wcale, to jeszcze pojechała beze mnie i świetnie się przy tym bawiła.

Buzował we mnie koktajl skrajnych uczuć. Od miłości po wściekłość. Nie wytrzymałem z taką dawką emocji. Czułem potrzebę skontaktowania się z nią. Szukałem do niej numeru telefonu, tego numeru, który dawniej skasowałem. W końcu znalazłem go w kontaktach w gadu-gadu. Napisaliśmy do siebie kila smsów. Spytałem, co słychać, jak się czuje. Rutynowe pytania. Dowiedziałem się, że zdała świetnie sesję, że czyta książki, że czasami spotyka się ze znajomymi. Później spytała mnie, jak ja radzę sobie z rozstaniem. Odpisałem, że mam takie dni, w których chciałbym najnormalniej w świecie spotkać się przy kawie, piwie, pogadać o głupotach, powiedzieć, co do niej czuje itp. W pewnym momencie zapytałem wprost - czy tęskni, czy jest jeszcze szansa? Odpowiedź była krótka "Nie jestem za tym, żeby znów próbować".

Oprócz tego dowiedziałem się do jakich wniosków doszła przez czas rozstania. Nie ma konkretnego powodu, dla którego mnie zostawiła. Chyba można mówić tu o szeregu powiązanych ze sobą przyczyn. Jej słowa zebrałem w takie oto punkty:
1) brak motywacji, by przejść na wyższy etap związku
2) strach przed popełnieniem życiowego błędu
3) strach przed założeniem rodziny
4) pesymizm życiowy w sferze kariery zawodowej
5) obawa przed tym, że miłość jest nietrwała, mija po jakimś czasie

A jak ona widzi mnie, oraz siebie? Uważa mnie za mężczyznę, który doskonale spełni rolę męża i ojca. Uważa mnie za "cnotliwego" faceta, który umie ciężko pracować (na studiach, w pracy), który bez kompleksów małymi krokami dochodzi do zamierzonego celu, faceta, którego obchodzą sprawy rodziny, niekoniecznie tej najbliższej.

A teraz obraz jej samej. Uważa siebie za osobę "gorszą" niż ja, ponieważ nie jest tak wrażliwa jak ja, ponieważ nie jest w stanie mnie pokochać tak mocno, jak ja ją. Ona się za to obwinia (czasami mam wrażenie, że to jest główny podwód rozstania). W efekcie tłumaczy sama sobie, że nie pasujemy do siebie pod względem charakterów. A skoro tak, to w takiej sytuacji każdy - absolutnie bez względu na staż związku i zaangażowanie emocjonalne którejś ze stron - ma prawo odejść. Teraz w końcu rozumiem dlaczego tak cynicznie wypowiadała się w czerwcu, że ja najwyraźniej nie jestem dla niej przeznaczonym.

Jeśli komuś chciało się przeczytać moje myśli, dziękuję za wytrwałość.

Na koniec chciałbym się podzielić swoimi obawami. Nie przechodzi mi uczucie, czy miłość (jak zwał tak zwał) do niej. Często moja podświadomość płata mi figle - zauważyłem, że wstaje rano z myślą o niej. Gdy widzę jej zdjęcie, czuje niesamowite kołatanie serca, wracają wspomnienia, pojawia się smutek, a nawet nadzieja... Zastanawiam się, co będzie jeśli ją kiedyś przypadkowo zobaczę... Jak mam o niej zapomnieć? Jak zapomnieć o kobiecie, z którą byłem 7 lat? Jak odzyskać wiarę, że kiedyś będę szczęśliwy? Jak odzyskać ochotę do życia? Ile muszę jeszcze przeczekać?

Witam wszystkich po długiej przerwie Piszę jeszcze w tym wątku, ponieważ jak zauważyłem jeden użytkownik może założyć tylko jeden wątek. Od czego by tu zacząć?

Może zacznę w ten sposób. Gdy czytam fragmenty moich wypowiedzi sprzed X czasu, nie mogę uwierzyć, że aż tak przeżywałem rozstanie. Z perspektywy czasu widzę, że się w tym związku dusiłem, prosiłem wręcz o uczucie, które winno być darmo dane w "dojrzałym" związku. Czy mi przeszła chęć ubolewania nad byłą dziewczyną? Oj tak Mało tego miałem nawet kolejną dziewczynę przez pewien okres czasu. Nie wyszło - nie jesteśmy już teraz razem, mówi się trudno. Z biegiem czasu nauczyłem się jednego: szczęścia nie można uzależniać od drugiej osoby, która potencjalnie może nas zawieść. Szczęście winno być w nas uprzednio, bowiem trzeba je dzielić z bliską osoba Twego serca. A jeśli się okaże, że po raz kolejny zostaniesz sam/sama, mimo wszystko (paradoksalnie na pierwszy rzut oka!) szczęście w sobie zachowasz. To tyle z mądrości życiowej

P.S. jestem obecnie sam, i jak na razie dobrze mi z tym Jestem dowodem na to, że można wyjść z niesamowitego dołka psychicznego, który w moim przypadku utrzymywał się wiele miesięcy. Życzę ukojenia tym, którzy choć trochę chcieliby poczuć się spokojniej na sercu i na duszy. Głowa do góry!

Ja leon tez jestem sam i my z tym dobrze pozdrawiam

Czy masz coś, co pomogło Ci dojść do takich wniosków?

Podaj pomocną dłoń ubolewającym

Mógłbyś dokładniej opisać ten swój proces, który przeszedłeś?
Może ktoś coś wyciągnie z tego dla siebie.

No właśnie leonxel...
Jak Ty z tego wyszedłeś,że masz tak pozytywne nastawienie do świata po takich katuszach....
Pamietasz co kiedys pisałeś?

"Drogie Netkobiety. Macie rację. Mam już dość. Nie wiem jak się podnieść. Czuję objawy somatyczne w postaci bólu klatki piersiowej, kołatania serca, bólu żołądka. To się przeradza w jakąś nerwicę. Ogarnia mnie od rana lęk. Przebiegają dreszcze. Myślałem, że jestem mocniejszy na psychice. Muszę zacząć ratować siebie, bo czuję że popadam w obłęd."

Ja cały czas tkwie w tym samym punkcie już od roku i nie mogę nadal sobie z tym poradzić...
Przeszedłem tylko do innej fazy, jak uważam.
Od początkowej,graniczącej wręcz z obłędem fazy rozpaczy powoli,ale jeszcze powoli, wchodzę w stan akceptacji faktu,że już wszystko przepadło na zawsze.....
Wiem,że nie zobacze jej juz nigdy, chociaz cały czas tak samo ja kocham...

Zerknij na mój temat i zobacz jak cierpiałem:
http://www.netkobiety.pl/t28686.html

Leonxel- GRATULUJĘ!! Cieszę się, że wylizałeś się z ran i jesteś w stanie w końcu normalnie żyć. Trochę to trwało, jak na mój gust- nie warto było rozmyślać nad nią aż tyle. Życzę Ci, żeby następne trafienie było bardziej szczęśliwe.

(Dobry sposób z tą muzyką- też mam parę zespołów, które ze spokojnej, wręcz stoickiej dziewczynki robią potwora. Wtedy czuję, jak rozsadzają mnie złe emocje i mam ochotę komuś naprawdę mocno przywalić, ale po wszystkim czuję się o wiele lżejsza.)