Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Najgorsze jest myslenie o tym że mi się teraz nic nie uda i cokolwiek robię to kojarzy się z nim i jego słowa, a jak wiadomo te przykre słowa pamięta się zawsze.
Podłamalam się, ponieważ teraz do mnie dochodzi powoli jak ja mogłam sobie pozwolić na takie traktowanie z jego strony i brak szacunku do samej siebie a tym bardziej robić pod jego dyktando by tylko go nie stracić a teraz hmm...  gdyby się odezwał po raz kolejny pewnie ulegne choć bądź co bądź CHCE to zmienić... błędne koło... czasem odnoszę wrażenie jakbym sama sb oszukiwał a.

Pierwszemu facetowi dałam sama kosza potem dopiero zrozumiałam że żałuję bo był wart mojej uwagi pół roku przeżywałam i teraz pojawia się to samo... to poczucie winy, że to ja wszystko robiłam źle tyle że w tym przypadku zdaje sb sprawę że to on postępował że mną nie fair tyle dobrego że to wiem ... niezła nauczka na przyszłość hehe..

A więc z nim nadal jesteś mimo że nie razem to i tak blisko... w kwestii alkoholu mówisz przystopował  .. z jednej strony to dobrze ale z drugiej to troche jakby byl na twoim utrzymaniu, a co gdy dojdzie do sb nie zmienisz zdania jesteś w stanie to
definitywnie zakończyć żadnego "szkoda mi go" ? Naprawdę podziwiam Cię że Ci się udało widać że bardzo wytrwala jesteś w postanowieniach. Rola się odwróciła .... muszę wziąść z cb przykład

Witajcie,

Jestem tutaj pierwszy raz.. przeczytałam bardzo dużo postów z tego wątku.. rady są podbudowują w ale skąd wziąć siłę jeśli mam poczucie, że ta siłą był on.
Chyba potrzebuje wsparcia..
Mam milion wątpliwości czy to ja kocham za bardzo..czy ja byłam tak toksyczna. Czy obwinianie się za wszystko to coś normalnego?
Pozdrawiam Was

Ze zmiany swego sposobu myślenia.

Osoba, która - tutaj i nie tylko - nazywana jest 'osobą kochającą za bardzo' jest... toksyczna.

Nie, to nie jest normalne; to zachowanie typowe dla niektórych. Tyle tylko, że owe obwinianie przynosi straty, pożytku za to ani grama.

Witam dziewczyny. Co wam pomogło w pierwszym kroku czyli w zakończeniu związku i wyprowadzce? Ja tego nie potrafię zrobić. Ten krok jest dla mnie bardzo trudny.

Ja uległą i dałam szansę co prawda powiedziałam że do końca maja ma czas coś z tym alko zrobić a  jak nic to nie da to ttez sam stwierdził lepiej to definitywnie zakończyć i zaczniemy pisać do siebie raz na jakiś czas. Od kiedy mnie uderzył ma straszne poczucie winy jakie ja zazwyczaj miałam cokolwiek bym nie zrobiła złego, po przeczytaniu książki " toksyczne słowa" zaczęłam inaczej patrzeć na pewne rzeczy i doszłam do wniosku że ten związek jest toksyczny tylko gdy wypije i z tym muszę coś zrobić i póki co stosuje się do rad jakie były w książce nawet że skutkiem, który powiedziałabym nie spodziewałam się... jak Brenne pisała książka pomaga.Co najśmieszniejsze im bliżej do końca  maja teraz on wykazuje większą inicjatywę że mu zależy nie pije tak jak to robil kiedys jak juz to jestem twarda a ja próbuje się z niego wyleczyc zeby nie zalwzalo mi na nim tak bardzo, chce być silna nie uległą jak kiedyś nie dawać sb pomiatac mieć szacunek a słowo "przestań hmm jak to ująć zmienia cały nasz tok rozmowy. Nawet gdy jest trzeźwy postępuje tak samo by nie da C sb w kaszę dmuchać nie ch nie myśli że jestem taka tylko gdy wypije a zawsze nawet podczas zwykłej kłótni. Stanowczosc.... CHCE zmienić postępowanie swoje i jego i póki co na dobre mi to wychodzi.

Stara się bo widział moje zachowanie mój strach w oczach przerażenie kolejnego dnia ... rozmawiając z nim na ten temat powiedziałam mu, że w trakcie gdy wypije się go boję nie chce by mnie dotykał i poskutkowało również traktuje to jak napisałam wyżej i jest ok.
Jak narazie nie nastawiam się ani pozytywnie ani negatywnie na ten moment jest ok oby tylko to nie było chwilowe.
Tobie również życzę szczęścia by tej szansy nie zmarnował.

Jak super, że jest post o KKZB! Muszę przyznać się, że też cierpiałam na ten syndrom na tyle, aż sama dostrzegłam ten problem. Postanowiłam wziąć się w garść i rozwinęłam swoje pasje. Miałam dwóch chłopaków, przez których nie skupiałam się na własnych potrzebach, relacjach rodzinnych i przyjaciół oraz pasjach. Mam teraz delikatne objawy DDD, dlatego że mam kochającego partnera, który potrafi mnie wysłuchać i zrozumieć moje uczucia oraz emocje. Przy okazji większość osób akceptuje mnie taką, jaka jestem. Dzięki temu zespole nauczyłam się odpowiedzialności. Przykre sentymenty są mniej widziane przez bardziej gęstą mgłę.
Moją radą dla wszystkich jest to, abyście chciały sobie pomóc i przebywać w otoczeniu wśród pozytywnych ludzi - miejcie trochę zdrowego egoizmu. Rozwijajcie swoje hobby, bądźcie same, żebyście mogły poznać lepszą perspektywę, by zniszczyć tę starą i przykrą, jaką miałyście w ciężkiej przeszłości.
Ostatni wpis jest widziany w maju bieżącego roku - mam nadzieję, że ktoś się odezwie! Byłoby miło pogadać razem i wspierać się nawzajem

Z tego co czytam to chcesz odejść wiesz, że ten związek jest dla Ciebie zły ale boisz się samotności.. rozumiem to również boję się samotności.
Dobrze, że poszłaś świadomie na terapię może pomoże CI odejść od tego faceta.. bo wiesz sama, że musisz.

Jestem nowa na forum. Trafiłam tu przypadkiem szukając dla siebie pomocy w necie. Mój drugi związek się rozpada, postanowiłam odejść od męża i jestem w trakcie przeprowadzki. Nie układa nam się od dawna. Od prawie 2lat  jestem związana emocjonalnie z mężczyzną na odległość.  Spotkaliśmy się kilka razy. Ten związek jest dziwny i skomplikowany, ale nie potrafię ho zostawić. Zawsze pakuje się w dziwne związki.  Chyba jest ze mną coś nie tak. Boję się samotności? ??? Pewnie tak. Sama już nie wiem czego chcę.  Może tutaj znajdę jakąś poradę

Dobry wieczór Wszystkim "Forumowiczom", a raczej "Forumowiczkom".
Jestem z Wami "tylko" (albo może "aż" dwa dni), a już zrozumiałam, iż jest to "miejsce" idealne dla mnie ... Myślę, że za jakiś czas włączę się do dyskusji, niemniej jednak, najpierw chcę przeczytać wszystkie treści tu zawarte.
Tak i ja przejawiam syndrom LA. Niestety. I choć niemal od zawsze intuicyjnie zdawałam sobie sprawę z tego, że kocham za bardzo, to nie miałam świadomości, iż jest to zdiagnozowana "jednostka chorobowa", a jej objawy tak skutecznie odbierają radość życia i możliwość przeżywania miłości - tej prawdziwej.

Dziewczyny, zaczęłam proces odstawiania "narkotyku". Związek zakończyłam 2 miesiące temu. Pousuwałam też profile na portalach randkowych, bo jak zwykle chciałabym mieć ochotę na następnego. Mam zająć się sobą. Siebie pokochać. Ze sobą stworzyć związek. Chodzę na terapię indywidualną. Mam 32 lata, od 14 roku  życia jestem non stop w związków. Ilu miałam facetów nie zliczę bo już mi się mieszają...

Wieczory są najgorsze. Czuję pustkę...

Trafiłaś do kopalni informacji. Usiądź wygodnie, bo przed Tobą spora dawka lektury.

A niech mnie! Czytam od poczatku, ale zanim doczytam do konca to chyba nigdy bym tu nic nie napisala. 3 dni temu zostawilam faceta, ktorego kocham za bardzo. Nie jest ani alkocholikiem, ani mnie zle nie traktuje - wrecz przeciwnie. Mam od niego mase wsparcia i jest moim najlepszym przyjacielem (tak mi sie wydaje) jednak po wielu latch bycia razem i planowaniu budowy wspolnego domu na dzialce, ktora dostalam od rodzicow, on ciagle sie wykreca, ze napierw musimy zrobic to, a tamto i wiecznie wymowki. Sam mnie ponagla i pospiesza, a jak przyjdzie co do czego to on 'nie jest chyba w stanie tworzyc standardowego zwiazku'. Jego emocjonalna niedojrzalosc wpedzi mnie tylko w lata a mam wrazenie nigdy sie nie odwazy ze mna ustatkowac. Trzymajcie kciuki za to, abym wytrzymala w tym postaniowieniu, bo on pewnie mysli, ze jak zwykle po kilku dniach sie odezwe i bedzie jak dawniej..

Tak jak w minionych latach, tak i teraz służę pomocą (ale rozumiem przez nią nie tylko głaskanie po głowie, ale i wylewanie zimnej wody na głowę), mimo że (a może dlatego, że) od wielu lat żyję w udanym związku.

Czy mogę się dołączyć ? Jestem w trakcie wychodzenia z trudnego rozstania, będzie mi bardzo miło porozmawiać z Wami.

Ok w takim razie założę nowy wątek. Nie ukrywam, że przebrnęłam przez ponad 40 stron tych wpisów i staram się wyciągnąć wnioski. Niesamowite, że tak bardzo utożsamiam się z tymi wszystkimi kobietami, które w 2011 roku zmagały się z tym co ja teraz. Jedna z Pań wypowiadających się w tamtym czasie napisała nawet świetną książkę o wychodzeniu z toksycznej relacji. Zapraszam do rozmowy w nowym wątku

Ja się dopasuję, czy da się usunąć w takim razie tamten nowy wątek?

Może popisze sama do siebie. Rozeszliśmy się, ale pomagał mi w pewnej sprawie. Trwało to ok. 1.5 miesiąca. Sprawa się zakończyła. Poszedł do domu jakby nigdy nic. Ja potrzebowałam jakiegoś zamknięcia tej sytuacji, więc napisałam pożegnanie. Bolało mnie rozejście się na zasadzie tylko "cześć".
Powiedział, że to dostał i na spokojnie mi odpisze.
Minął tydzień i brak jakiejkolwiek wiadomości z jego strony. Czuję się jak śmieć. Napisanie głupiego smsa zajmuje chwilę. Wczoraj miałam ogromnego doła. Miałam ochotę mu napisać, że czekam na odpowiedź. Takie to żałosne. Udało mi się jakoś nie napisać. Ale nie wiem ile wytrzymam. Czuje sie beznadziejnie.

Jeśli przez 6 lat nie wyprosiłaś i nie wymusiłaś na nim związku, to i teraz tego nie wyprosisz i nie wymusisz - https://www.netkobiety.pl/t130661.html   a byciem natarczywą, wypisywaniem do niego itp. ściągniesz sobie na głowę prawdziwe kłopoty.

Nie chce nic wymuszać. Czy chcialabym być razem? Tak. Jak kobiety dla ktorych jest ten wątek.

Zaczęłam czytać ten wątek. Ma ponad 400 stron, więc sorry, ale nie przebrnęłam przez cały.
Ale wśród postów, ktore przeczytałam były też posty kobiet odrzuconych, które nie umiały tego zaakceptować.
W moim przypadku trochę inaczej to wygladalo na przestrzeni lat.A przedstawiasz to tak jakbym przez te 6 lat się mu cały czas narzucała. Nawet teraz na koniec nie było to jednostronne, bo sam proponował spotkania czy pomoc. Nie wieszałam się na osobie, która powiedziała daj mi spokój. W sumie nawet nie chcę o tym pisać czy rozmyślać. Chciałabym skupić się na tym jak sie nie odzywać. Wytrzymać w tym jak najdłużej. Bo On zawsze odbierze i zawsze przyjedzie jak zadzownie. Tylko co z tego jak wszysyko znowu bedzie tak samo dla mnie.

Niczego nie przedstawiam, tylko staram się czytać ze zrozumieniem. I to z twoich postów wynika jasno, że to ty zabiegasz o kontakt z nim, a nie z moich domysłów:

Z twoich wypowiedzi wyciągnęłam wniosek, że wasza "relacja" toczy się dalej - trochę siłą własnego bezwładu, a w większym stopniu dzięki twoim staraniom.

Czemu piszesz "on" z dużej litery?
Oczywiście, że wszystko będzie dla ciebie tak samo. Dostałaś od niego jasne, czytelne, oczywiste i kategoryczne komunikaty, z których wynika, że on nie chce, ty zaś ciągle liczysz na to, że wszystko się zmieni pomimo tego, że nic się nie zmieni. To niemożliwe.

Tak naprawdę to nie on decyduje o tym, i nie on jest za to odpowiedzialny - tylko ty. To od ciebie zależy, czy zadzwonisz, czy napiszesz, czy po raz setny będziesz szukać z nim kontaktu pod pretekstem potrzeby pomocy, czy co tam jeszcze się wymyśli. To wszystko jest w twoich rękach, w twojej głowie i w twojej mocy.
Oprócz twojej woli nie ma niczego, co odpowiadałoby za to, że znajdujesz się w sytuacji, która cię unieszczęśliwia. Jesteś w niej, bo tak wybierasz, bo tak chcesz.
Jednak możesz zdecydować i wybrać inaczej, masz zdrowy rozsądek, instynkt samozachowawczy, rozum, sprawczość. Możesz nie dzwonić i możesz nie pisać.

Piszesz, że nie pytasz o radę, jak go zdobyć. Ale to tego właśnie chcesz, prawda? Żeby wrócił, powiedział jak Cię kocha, jaki był głupi, że teraz już wszystko będzie dobrze aż po grób. Przyznaj się sama przed sobą, a nie owijasz w bawełnę i srebrne papierki.
W przeciwnym przypadku, po kiego grzyba do niego chcesz się odzywać? Po co odezwałaś się dwa lata temu? Tęsknilaś? Za czym? Za popieprzoną relacją? Za upokarzaniem się? Chciałaś tylko na niego popatrzeć? Czy po coś innego?
Tego związku NIE MA. I NIE BĘDZIE. A Ty masz dalej żyć. Dopiero kiedy to do Ciebie naprawdę dotrze, zaczniesz zdrowieć.
Przerabiałaś sport i prochy? I nic Ci nie dały, więc już nie wejdziesz w to, nie spróbujesz, tylko będziesz siedzieć i płakać.
To ja Ci powiem tak: jeśli tamto nic nie dało, zmień system, dyscyplinę czy lekarza i rodzaj leku. Idź na trening. Taki, że pot będzie płynął ciurkiem po tyłku, a Ty będziesz myśleć tylko o tym, aby skończyć dane ćwiczenie. Wrócisz skopana jak pies raz i drugi do domu, jedyne, czego będziesz pragnąć, to sen. A przy okazji endorfiny ruszą do roboty. Nie tydzień, nie dwa., a do skutku. Nie godzinka, a do bólu. I tak nic Ci się nie chce i nic innego nie robisz przecież, tylko myślisz o swoim nieszczęściu... tak to przynajmniej wygląda.